២សាំយ៉ូអែល ៩:១-១០
តែឯខ្លួនអ្នក នឹងបរិភោគនៅតុជាមួយនឹងយើងជានិច្ច។ ២សាំយ៉ូអែល ៩:៧
មានកីឡាប្រភេទថ្មីមួយ នៅសម្រាប់សិស្សវិទ្យាល័យ ហើយកីឡាប្រភេទថ្មីមួយនេះ ស្ថិតក្នុងចំណោមការប្រកួតដែលនាំមកនូវការលើកទឹកចិត្តខ្លាំងបំផុត ដែលយើងធ្លាប់បានឃើញ។ កីឡានេះមានធាតុផ្សំជាច្រើន ដូចកីឡាផ្សេងដែលមានអ្នកគាំទ្រស្រែកហូរលើកទឹកចិត្ត មានអាប៊ីត និងក្តារកត់ពិន្ទុ។ ប៉ុន្តែ វាមានចំណុចខុសប្លែកដ៏សំខាន់មួយនៅត្រង់ថា ក្រុមនីមួយៗមានសមាជិក៥នាក់ ដែលក្នុងចំណោមនោះ មានកីឡាករពីរនាក់មានកាយសម្បទាគ្រប់គ្រាន់ ហើយ៣នាក់ទៀតជាជនពិការ ក្នុងទម្រង់ណាមួយ។ សកម្មភាពនៃការប្រកួតក្នុងទីលាន ធ្វើឲ្យទស្សនិកជនមានចិត្តរំភើបណាស់ ខណៈពេលដែលកីឡាករជួយគ្នា លើកទឹកចិត្ត និងកំឡាចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ទោះពួកគេស្ថិតនៅក្នុងក្រុមផ្សេងគ្នាក៏ដោយ។ គោលបំណងធំបំផុតរបស់កីឡានេះ គឺដើម្បីលើកទឹកចិត្តសិស្ស ដែលមិនមានឱកាសដកពិសោធនឹងភាពសប្បាយរីករាយ ក្នុងការប្រកួតកីឡា ដូចអ្នកផ្សេង។
ការផ្តល់កិត្តិយស និងឲ្យតម្លៃសិស្សយ៉ាងដូចនេះ អាចកើតមានបាន ដោយសារសាលារៀននេះមានថ្នាក់ដឹកនាំប្រកបដោយប្រាជ្ញា និងមានម្ចាស់ការ។ ហើយការប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេ បានក្រើនរំឭកយើង អំពីគំរូដ៏ល្អដែលស្តេចដាវីឌបានបន្សល់ទុកឲ្យ ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប។
នៅសម័យរបស់ស្តេចដាវីឌ គេមានទម្លាប់និយាយថា មនុស្សខ្វាក់ និងពិការជើង មិនអាចចូលវាំងបានទេ(២សាំយ៉ូអែល ៥:៨)។ គេនិយាយដូចនេះ ក្នុងន័យធៀប សំដៅមកលើខ្មាំងសត្រូវរបស់ទ្រង់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ស្តេចដាវីឌបានសម្រេចព្រះទ័យ នាំព្រះអង្គម្ចាស់មភីបូសែត ជាបុត្រារបស់ព្រះអង្គម្ចាស់យ៉ូណាថាន ដែលពិការជើងទាំងសងខាង ឲ្យចូលទៅក្នុងព្រះរាជវាំងរបស់ទ្រង់ ហើយបានប្រទានកិត្តិយសឲ្យព្រះអង្គម្ចាស់មភីបូសែតបានអង្គុយនៅតុជាមួយទ្រង់ផងដែរ(៩:៧)។
សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្រៀនយើងយ៉ាងច្បាស់ អំពីរបៀបដែលយើងត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ។ “ខាងឯសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបងជាប្អូន នោះចូរមានចិត្តថ្នមគ្នាទៅវិញទៅមកចុះ ខាងឯសេចក្ដីរាប់អាន នោះឲ្យខំរាប់អានគេជាមុន”(រ៉ូម ១២:១០)។
ចូរយើងអនុវត្តនូវការរស់នៅដែលមានការរួបរួម ដោយប្រាកដថា យើងត្រូវផ្តល់កិត្តិយសដល់មនុស្សទាំងអស់ ដែលយើងជួប ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ។—Dave Branon
តើអ្នកអាចលើកទឹកចិត្តមនុស្ស ដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នក ដូចម្តេចខ្លះ? តើការផ្តល់កិត្តិយសដល់អ្នកដទៃ មានអត្ថន័យយ៉ាងណាចំពោះអ្នក?
ឱព្រះអម្ចាស់ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យបង្ហាញព្រះគុណ និងសេចក្តីសប្បុរស ចំពោះមនុស្សដែលត្រូវការសេចក្តីស្រឡាញ់ និងជំនួយរបស់ទូលបង្គំ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ២ពង្សាវតាក្សត្រ ១-៣ និង លូកា ២៤:១-៣៥
