១កូរិនថូស ៩:១៩-២៧
ចូររត់បែបឲ្យបានរង្វាន់ចុះ។ ១កូរិនថូស ៩:២៤
សាស្ត្រាចារ្យ ម៉ូនីកា វ៉ាដវ៉ា(Monica Wadhwa) បានលើកឡើងថា “តាមពិត ការមិនឈ្នះគេ មានអំណាចខ្លាំងជាងការឈ្នះគេទៅទៀត”។ ការស្រាវជ្រាវរបស់គាត់បានបង្ហាញឲ្យដឹងថា មនុស្សមានកម្លាំងកាយ និងមានកម្លាំងចិត្តខ្លាំងបំផុត មិនមែននៅពេលដែលពួកគេឈ្នះការប្រកួតនោះទេ តែនៅពេលដែលពួកគេជិតឈ្នះ។ ពួកគេមានកម្លាំងចិត្ត ក្នុងការលូតលាស់ និងតស៊ូ នៅពេលដែលពួកគេដឹងថា នៅសល់តែបន្តិចទៀត ពួកគេនឹងសម្រេចក្តីប្រាថ្នាធំរបស់ខ្លួន។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ការឈ្នះដោយងាយៗ ច្រើនតែធ្វើឲ្យពួកគេអស់កម្លាំងកាយ និងកម្លាំងចិត្ត។ 
ទស្សនៈរបស់អ្នកស្រីម៉ូនីកា បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំជាថ្មីម្តងទៀត អំពីអត្ថន័យនៃការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ដែលបានប្រៀបធៀបការដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ទៅនឹងការរត់ប្រណាំង ក្នុងបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ៩:២៤-២៧ និង ភីលីព ៣:១២-១៤។ ក្នុងបទគម្ពីរទាំងពីរនេះ សាវ័កប៉ុលបាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ថា អ្នកជឿព្រះត្រូវតែប្រឹងប្រែងអស់ពីចិត្ត ក្នុងការដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ និងដំណឹងល្អ ដោយ “ខំមមុលឈោងទៅឯសេចក្តីខាងមុខទៀត”(ភីលីព ៣:១៣) ហើយរត់ប្រណាំងតាមរបៀបដែលនាំឲ្យបានរង្វាន់(១កូរិនថូស ៩:២៤)។ 
យើងប្រហែលជាយល់ច្រឡំចំពោះសេចក្តីពិតដែលថា ការអ្វីដែលយើងខិតខំធ្វើឲ្យបានសម្រេច ដូចជាការផ្សាយដំណឹងល្អដោយចិត្តស្មោះត្រង់(ខ.២៣) និងការស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ(ភីលីព ៣:៨) មិនមែនជាអ្វីដែលយើងអាចនិយាយថា យើងសម្រេចបានទាំងស្រុងហើយនោះទេ។ យើងតែងតែមានចំណុចខ្វះខាត។ យើងមិនអាចនិយាយថា យើង “បានគ្រប់លក្ខណ៍ហើយនោះទេ”(ខ.១២)។
តែមិនថ្វីទេ ព្រោះអ្វីដែលពិតជាសំខាន់នោះ គឺការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះគ្រីស្ទកាន់តែខ្លាំងឡើង។ មានតែកម្លាំងមកពីព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចចម្រើនកម្លាំងកាយ និងកម្លាំងចិត្តយើង ឲ្យធ្វើតាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ អស់ពីចិត្ត ហើយថ្ងៃមួយ ព្រះអង្គនឹងជួយយើងឲ្យទៅដល់ទី។—Monica La Rose

តើអ្នកបានដកពិសោធន៍នឹងការលូតលាស់ តាមរយៈការស្គាល់ចំណុចខ្វះខាត ដូចម្តេចខ្លះ? 
តើការដឹងថា ខ្លួនឯងមានចំណុចខ្វះខាត បានលើកទឹកចិត្តអ្នក ឲ្យពឹងផ្អែកលើព្រះគ្រីស្ទដូចម្តេចខ្លះ? 
ឱព្រះវរបិតា ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលទូលបង្គំមិនចាំបាច់ត្រូវខ្លាចចំណុចខ្វះខាតរបស់ទូលបង្គំ 
តែព្រះអង្គប្រើចំណុចខ្វះខាតទាំងនោះ ដើម្បីបន្តនាំទូលបង្គំចូលទៅជិតព្រះអង្គ។
For further study, read Why Is Confession So Hard? at DiscoverODB.org.
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ២របាក្សត្រ ១៧-១៨ និង យ៉ូហាន ១៣:១-២០