អំណោយទានមកពីស្ថានដ៏ខ្ពស់ (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
June 20, 2025
«នោះយើងដែលមានគ្នាច្រើន ក៏ជារូបកាយតែមួយក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយជាអវយវៈដល់គ្នានឹងគ្នាបែបយ៉ាងនោះដែរ ដូច្នេះដែលមានអំណោយទានផ្សេងពីគ្នា តាមព្រះគុណដែលផ្តល់មកយើង ទោះបើជាសេចក្តីទំនាយ នោះក៏ត្រូវទាយតាមខ្នាតនៃសេចក្តីជំនឿ» (រ៉ូម ១២:៥-៦)។
អំណោយទានខាងឯវិញ្ញាណ គឺជាឧបករណ៍មិនមែនរបស់ក្មេងលេងនោះទេ។ អំណោយទានទាំងនោះមិនមែនសម្រាប់ឲ្យយើងលេង ឬប្រើប្រាស់ ដើម្បីទាក់ទាញមនុស្សឲ្យចូលមករកយើងទេ តែសម្រាប់ឲ្យព្រះអង្គប្រើតាមរយៈយើង ដើម្បីបំពេញបំណងព្រះទ័យទ្រង់ និងដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ។
ទោះយើងមានអំណោយទានអ្វីក៏ដោយ ទោះជាអំណោយទានខាងការនិយាយ ឬបម្រើក្តី។ ព្រះអង្គបានប្រទានមក ដើម្បីសុខុមាលភាពរបស់ពួកជំនុំ។ ព្រះអម្ចាស់ប្រទានអំណោយនេះសម្រាប់ឲ្យយើងប្រើតាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ ពោលគឺដើម្បីឲ្យចម្រើនកម្លាំងឲ្យពួកជំនុំ ជារូបកាយទាំងមូលរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានរឹងមាំឡើង។ ព្រះអង្គបានប្រទានមក ដើម្បីឲ្យយើងមានឱកាសសម្រេចគោលបំណងផ្ទាល់ខ្លួន ឬដើម្បីសំញែងសមត្ថភាព តែដើម្បីពង្រឹងការរួបរួម ភាពសុខដុម និងការលូតលាស់របស់រាស្ត្រព្រះអង្គទាំងអស់។ មូលហេតុដែលយើងមានអំណោយទានខុសគ្នា គឺដើម្បីឲ្យយើងអាចរៀនបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក និងពឹងផ្អែកលើគ្នាទៅវិញទៅមក។
ប៉ុន្តែ អំណោយទានមកពីព្រះអាចលើកកម្ពស់ភាពសុខដុម និងសុខុមាលភាពរបស់រាស្ត្រព្រះអង្គបាន ទាល់តែយើងប្រើអំណោយទានទាំងនោះ ដោយវិញ្ញាណនៃការបន្ទាបខ្លួនពិតប្រាកដ។ រូបកាយនៃពួកជំនុំប្រចាំតំបន់ចម្រើនឡើង ទាល់តែផ្នែកនីមួយៗមានដំណើរការបានត្រឹមត្រូវ (អេភេសូរ ៤:១៦)។ មុនពេលសាវ័ក ប៉ុល លើកទឹកចិត្តអ្នកអានសំបុត្រគាត់ឲ្យប្រើអំណោយទាន។ សាវ័ក ប៉ុល បានរៀបរាប់អំពីអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ ដោយលើកឡើងអំពីការបន្ទាបខ្លួន ដោយជំរុញម្នាក់ៗឲ្យ «គិតបែបឲ្យមានគំនិតនឹងធឹង តាមខ្នាតនៃសេចក្តីជំនឿ ដែលព្រះបានចែកមកអ្នករាល់គ្នានីមួយៗ កុំឲ្យមានគំនិតខ្ពស់ លើសជាងគំនិត ដែលគួរគប្បីឲ្យគិតនោះឡើយ» (រ៉ូម ១២:៣)។ បើគ្មានការបន្ទាបខ្លួនទេ យើងនឹងគ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់ក្នុងការប្រើអំណោយទានខាងឯវិញ្ញាណ។ យើងមិនប្រគល់ឧបករណ៍ជាង ទៅក្មេងជំទង់ដោយគ្មានការណែនាំត្រឹមត្រូវឡើយ ហើយយើងមិនមើលការខុសត្រូវពួកគេនោះទេ យើងក៏មិនប្រគល់រណាយន្តត្រង់សេណឺឲ្យពួកគេកាន់រត់ចុះឡើងៗដែរ។ បើសិនជាយើងមិនចង់ឲ្យមានគ្រោះមហន្តរាយ! ស្រដៀងគ្នានេះដែរ យើងត្រូវប្រើអំណោយទានខាងឯវិញ្ញាណឲ្យត្រូវមុខងារ និងតាមរបៀបត្រឹមត្រូវ ដើម្បីកុំឲ្យមានភាពរញ៉េរញ៉ៃកើតឡើង។ ហេតុនេះហើយ សាវ័ក ប៉ុល បានប្រាប់ពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស ជាពួកជំនុំមានអំណោយទានច្រើន តែខ្វះប្រាជ្ញា ដើម្បីឲ្យពួកគេចេះប្រើអំណោយទាន។ ការចង់បាន និងការឲ្យតម្លៃមកលើអំណោយទានខាងឯវិញ្ញាណ គឺជាការល្អហើយ តែដែលល្អជាងនេះទៀតនោះ គឺយើងត្រូវប្រើអំណោយទាន ដោយចិត្តអត់ធ្មត់ សប្បុរស និងការបន្ទាបខ្លួន និយាយរួម គឺដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ (១កូរិនថូស ១២:៣១-១៣:៧)។
យើងត្រូវតែចងចាំថា អំណោយទានគឺជាអំណោយដែលព្រះប្រទានមកយើង។ ព្រះអង្គជាប្រភពនៃអំណោយទាន ដូចនេះការអួតសំញែង ធ្វើមើលតែអំណោយទានជារបស់យើង គឺជាទង្វើដ៏ល្ងង់ខ្លៅ ហើយការប្រើអំណោយទាន ដើម្បីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ក៏ជាកំហុសធ្ងន់ណាស់ដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បើយើងបន្ទាបខ្លួនក្នុងការប្រើអំណោយទាន ហើយរៀនរស់នៅដោយភាពសុខដុមជាមួយអ្នកដទៃ នោះយើងនឹងបានឃើញផលផ្លែនៃព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះធ្វើការនៅក្នុង និងតាមរយៈយើង។ តើព្រះអម្ចាស់បានប្រទានអំណោយទានអ្វីខ្លះដល់អ្នក? ចូរអរសប្បាយនឹងអំណោយទានទាំងនោះចុះ។ តើព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅអ្នកឲ្យប្រើអំណោយទានទាំងនោះដូចម្ដេចខ្លះជាប្រយោជន៍ដល់ពួកជំនុំ និងដើម្បីសិរីល្អនៃព្រះបុត្រាព្រះអង្គ? ចូរប្រើអំណោយទានតាមរបៀបនោះចុះ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ អេភេសូរ ៤:១-១៦
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ យេរេមា ៤០-៤២ និងម៉ាថាយ ២៧:២៧-៥០