ចូរឲ្យព្រះអង្គលូកដៃក្នុងរឿងយើង (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
July 29, 2025
«រួចកាលទ្រង់កំពុងតែយាងក្នុងព្រះវិហារ នោះពួកសង្គ្រាជ ពួកអាចារ្យ និងពួកចាស់ទុំ គេមកឯទ្រង់ ហើយទូលសួរថា អ្នកធ្វើការទាំងនេះដោយអាងអំណាចអ្វី តើអ្នកណាបានបើកអំណាចនេះឲ្យអ្នកធ្វើ?» (ម៉ាកុស ១១:២៧-២៨)។
គ្មាននរណាម្នាក់ ចង់ឲ្យអ្នកដទៃចេះដឹងរឿងរបស់ខ្លួនឡើយ។
នៅពេលដែលនរណាម្នាក់ទទូចឲ្យយើងមានការចាប់អារម្មណ៍ ឬទាមទារឲ្យយើងស្តាប់បង្គាប់តាមគាត់ នោះសភាវគតិរបស់យើង យើងច្រើនតែឆ្លើយតបដោយអវិជ្ជមាន។ ជាទូទៅ យើងមិនចង់ឲ្យអ្នកដទៃប្រាប់យើងថា មានការអ្វីខ្លះដែលយើងត្រូវធ្វើយ៉ាងហោចណាស់ នៅក្នុងរឿងខាងវិញ្ញាណ។ ជានិច្ចជាកាល យើងតែងតែជួបការល្បួងឲ្យចង់ជឿតាមលោកីយ៍ថា អ្នកដទៃមិនត្រូវចេះដឹងរឿងខាងវិញ្ញាណរបស់យើងទេ គឺរឿងផ្ទាល់ខ្លួនដែលសម្រាប់ឲ្យយើងដឹងតែម្នាក់ឯងប៉ុណ្ណោះ។
ពេលយើងអានកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍មិនស្រួល ខណៈពេលដែលយើងបានដឹងច្បាស់ថា ព្រះយេស៊ូវបានលូកដៃក្នុងរឿងជីវិតរបស់យើង។ ជាការពិតណាស់ ព្រះអង្គលូកដៃក្នុងរឿងរបស់យើង គឺដើម្បីប្រយោជន៍យើងទេ។ ក្នុងសៀវភៅជីវប្រវត្តិរបស់លោក ស៊ី អេស លូអ៊ីស (C.S. Lewis) គាត់បានហៅព្រះយេស៊ូវថា «អ្នកចេះដឹងរឿងគេ ដែលលើសពីលទ្ធភាពយើងអាចយល់បាន»។ នៅដើមដំបូងនៃព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ គេបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះអង្គមានបន្ទូលបង្រៀនដោយអំណាច (ម៉ាកុស ១:២២, ២៧)។ ព្រះអង្គមានបន្ទូល តាមរបៀបដែលពួកគេមិនអាចព្រងើយកន្តើយ និងធ្វើមិនដឹងមិនឮ ដោយងាយៗបានឡើយ។ តែពួកគេអាចបដិសេធន៍ មិនព្រមទទួលព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។ ការបង្រៀនដែលមានអំណាចរបស់ព្រះអង្គ បានក្លាយជាបន្លានៅក្នុងភ្នែករបស់ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា ហើយពួកគេក៏បានចាប់ផ្ដើមប្រឆាំងព្រះអង្គ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ពួកគេក៏បានរៀបគម្រោងធ្វើគុតព្រះអង្គ ដើម្បីកុំឲ្យព្រះអង្គចេះដឹងរឿងខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេទៀត (៣:៦)។
យើងមិនខុសពីអ្នកដឹកនាំសាសនាទាំងនោះទេ ជាញឹកញាប់ យើងចង់មានរឿងខាងវិញ្ញាណផ្ទាល់ខ្លួន ស្របតាមបំណងចិត្ត និងរបៀបនៃការរស់នៅរបស់យើង គឺមិនខុសពីការនិយាយថា «នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំជឿ។ នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំប្រកាន់ខ្ជាប់តាម។ យើងតែងតែធ្វើអញ្ចឹងតាំងពីដើមមកហើយ។ នេះជាប្រពៃណីរបស់យើង»។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកដោយប្រឆាំងនឹងផ្នត់គំនិតនេះ ដោយកែប្រែអ្វីៗក្នុងលក្ខណៈបញ្ច្រាស ហើយលុបបំបាត់គោលតម្លៃដែលមនុស្សបានបង្កើត។ តាមពិត នៅចុងបញ្ចប់នៃព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើផែនដី ព្រះអង្គបានប្រកាសថា គ្រប់ទាំងអំណាចត្រូវបានប្រគល់មកព្រះអង្គហើយ (ម៉ាថាយ ២៨:១៨-១៩)។ ព្រះអង្គមិនបានចែកអំណាចនោះជាមួយនរណាឡើយ។ តាមពិត ជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើង គឺជារឿងរបស់ព្រះអង្គ។ យើងក្រាបនៅចំពោះអំណាចរបស់ព្រះអង្គ ហើយឱបក្រសោបព្រះអង្គធ្វើជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះអង្គសង្គ្រោះក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ឬថ្ងៃមួយ យើងនឹងក្រាបនៅចំពោះព្រះអង្គ ហើយជួបព្រះអង្គនៅថ្ងៃជំនុំជម្រះ។
ការបញ្ចូលព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុងជ្រុងតូចមួយនៃជីវិតយើងជាការងាយស្រួល ហើយមិនរំខានអារម្មណ៍យើងទេ តែការអនុញ្ញាតឲ្យព្រះចេះដឹងរឿងយើង គ្រប់គ្រងមកលើផ្នែកនីមួយៗនៃជីវិតយើង ហើយបង្គាប់ឲ្យយើងស្តាប់តាមព្រះអង្គទាំងស្រុងមិនមែនជាការងាយទេ។ អំណាចដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ព្រះអង្គ គឺជាបញ្ហាដែលយើងត្រូវយកមកពិចារណាក្នុងការសម្រេចចិត្តនីមួយៗ។ ហេតុនេះហើយ យើងត្រូវសួរខ្លួនឯងជានិច្ចថា តើខ្ញុំកំពុងរស់នៅតាមសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាខាងសាច់ឈាម និងច្បាប់ដែលខ្ញុំបានបង្កើត ឬខ្ញុំកំពុងព្យាយាមចុះចូលព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ខ្ញុំដោយអំណរ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ និងក្នុងការគ្រប់យ៉ាង? ទាល់តែយើងក្រាបនៅចំពោះអំណាចរបស់ព្រះយេស៊ូវដោយទទួលស្គាល់ព្រះអង្គធ្វើជាម្ចាស់មកលើពេលវេលា អំណោយទាន និងប្រាក់កាសរបស់យើង និយាយរួមគឺអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងមាន ទើបយើងពិតជាអាចចាប់ផ្តើមទទួលព្រះអង្គជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយអរសប្បាយនឹងការស្គាល់ព្រះអង្គ ជាមិត្តសម្លាញ់ និងជាអ្នកនាំផ្លូវយើង។ តើអ្នកកំពុងតែរារាំងមិនឲ្យព្រះអង្គមកក្បែរអ្នក តាមរបៀបណាមួយឬទេ? នេះជាកន្លែងដែលព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅអ្នកឲ្យអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គលូកព្រះហស្តចូលក្នុងរឿងរបស់អ្នក ហើយក៏ជាកន្លែងដែលអ្នកមានឱកាសចាត់ទុកព្រះអង្គ ជាព្រះដែលមានអំណាចទាំងស្រុងមកលើជីវិតអ្នក។ ព្រះអង្គនឹងលូកដៃចូលក្នុងរឿងជីវិតអ្នក ប៉ុន្តែមានតែព្រះអង្គទេដែលមានសិទ្ធិលូកដៃ ហើយមានតែព្រះអង្គទេដែលអាចរំដោះអ្នកឲ្យមានសេរីភាព។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ដានីយ៉ែល ៧:៩-១៤
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ ទំនុកតម្កើង ៤៩-៥០ និង កិច្ចការ ២០:១-១៦