ហេតុអ្វីមនុស្សសុចរិតរងទុក្ខ? (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
December 15, 2025
«កាលមុនដែលទូលបង្គំកើតទុក្ខព្រួយ នោះទូលបង្គំបានវង្វេងទៅ តែឥឡូវនេះ ទូលបង្គំកាន់តាមព្រះបន្ទូលទ្រង់វិញ ...ការដែលទូលបង្គំកើតមានទុក្ខព្រួយ នោះគឺជាប្រយោជន៍ដល់ទូលបង្គំហើយ ដើម្បីឲ្យទូលបង្គំបានរៀនយកបញ្ញត្តរបស់ទ្រង់» (ទំនុកតម្កើង ១១៩:៦៧, ៧១)។
នៅពេលដែលយើងប្រឈមមុខដាក់ទុក្ខវេទនា ទោះក្នុងជីវិតយើង ឬក្នុងជីវិតអ្នកដទៃក្តី យើងច្រើនតែឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីអ្នកដែលប្រកាសថា ខ្លួនជឿព្រះនៅតែរងទុក្ខ។
តើព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់យើងទេ? តើព្រះអង្គមានគោលបំណងយ៉ាងណាក្នុងទុក្ខលំបាករបស់យើង?
នៅពេលដែលព្រះគម្ពីរបានលើកឡើងអំពីបញ្ហានៃការឈឺចាប់ និងទុក្ខវេទនា គឺព្រះគម្ពីរបានលើកឡើងក្នុងសេចក្តីពិតដែលថា ព្រះទ្រង់ល្អ និងមានគ្រប់ចេស្ដា និងមានផែនការដ៏អស់កល្ប ដើម្បីបង្កើតមនុស្សដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ ដើម្បីបង្កើតពួកគេឲ្យត្រូវនឹងរូបអង្គរបស់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ និងដើម្បីនាំពួកគេចូលទៅក្នុងសិរីល្អ (ទីតុស ២:១៤; រ៉ូម ៨:២៩ និង ២ធីម៉ូថេ ៤:១៨)។ ទ្រង់នឹងធ្វើអ្វីដែលចាំបាច់ ដើម្បីសម្រេចវត្ថុបំណងទាំងនោះ ទោះមានន័យថា ព្រះអង្គត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យយើងមានទុក្ខសោកបណ្ដោះអាសន្នក៏ដោយ។
ទុក្ខលំបាកមានអត្ថប្រយោជន៍ចំពោះយើងដូចតទៅ៖
ទុក្ខលំបាកធ្វើឲ្យយើងដឹងថា មនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានទុក្ខលំបាក។ ទុក្ខលំបាកភាគច្រើនគ្រាន់តែជាធាតុពិតនៃការរស់នៅក្នុងលោកីយ៍ដែលមានបាប ហើយមិនល្អឥតខ្ចោះប៉ុណ្ណោះ។ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែដកពិសោធនឹងការឈឺចាប់ ជម្ងឺ និងការសោកសង្រេង។ ទាំងមនុស្សសុចរិត និងមនុស្សទុច្ចរិត សុទ្ធតែអាចទទួលពន្លឺថ្ងៃ និងទឹកភ្លៀងបានដូចគ្នា (ម៉ាថាយ ៥:៤៥)។ មនុស្សសុចរិត និងមនុស្សទុច្ចរិតសុទ្ធតែរស់នៅដោយទទួលផលវិបាកនៃទុក្ខវេទនា។
ទុក្ខលំបាកនាំឲ្យមានការកែតម្រង់។ គឺដូចដែលឪពុកលត់ដំកូនខ្លួន ដើម្បីឲ្យពួកគេដឹង និងធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវជាយ៉ាងណា នោះជួនកាល ព្រះទ្រង់ក៏ប្រើទុក្ខវេទនា ដើម្បីនាំយើងដើរក្នុងផ្លូវត្រូវ ពេលណាយើងវង្វេងចេញពីព្រះអង្គ (ហេព្រើរ ១២:៥-១៣)។
ទុក្ខវេទនាផ្តល់ឲ្យយើងនូវការស្ថាបនា។ ទុក្ខលំបាកមិនគ្រាន់តែកែតម្រង់យើងប៉ុណ្ណោះទេ តែវាក៏បង្កើតឲ្យមានចារិតលក្ខណៈ ក្នុងយើងផងដែរ (យ៉ាកុប ១:២-៥)។ តើអ្នកធ្លាប់បានមើលទៅអ្នកដទៃ ហើយឆ្ងល់ថា «ហេតុអ្វីគាត់ហាក់ដូចជាមានសង្ឃឹមយ៉ាងខ្លាំង? ហេតុអ្វីគាត់យកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងនេះ ចំពោះភាពប្រេះបែករបស់ខ្ញុំ?» ពួកគាត់ទំនងជាបានឆ្លងកាត់ការរងទុក្ខ ចម្រើនឡើងក្នុងការរងទុក្ខ និងរៀនខ្វល់ពីអ្នកដទៃ តាមរយៈការរងទុក្ខទាំងនោះ។
ទុក្ខលំបាកនាំមកនូវការថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ។ ព្រះទ្រង់តែងតែធ្វើការតាមរយៈទុក្ខលំបាករបស់យើង ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់ ទោះរឿងខ្លះបានកន្លងផុតទៅរាប់ឆ្នាំ រាប់ទសវត្សរ៍ ឬជាច្រើនជំនាន់ហើយក៏ដោយ។ ព្រះទ្រង់អាចប្រើជីវិតដែលមានការឈឺចាប់ ឬការខកចិត្ត ដើម្បីបង្ហាញព្រះចេស្ដាដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានប្រោសមនុស្សខ្វាក់ឲ្យភ្លឺ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហានជំពូក៩ដែរ។ យើងប្រហែលជាចោទសួរថា ហេតុអ្វីយើងកំពុងឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាកណាមួយ តែពេលមួយក្នុងដំណើរជីវិតរបស់យើង យើងអាចដឹងថា «អូហ៍ តាមពិតមូលហេតុដែលខ្ញុំឆ្លងកាត់ការឈឺចាប់នេះ គឺដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គនៅចំពេលនេះ»។
ទុក្ខលំបាក គឺជាជម្លោះក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ។ ទុក្ខលំបាកទាំងអស់មិនមែនជាផ្នែកមួយនៃជម្លោះក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណដ៏ធំនោះទេ លើកលែងតែទុក្ខលំបាកមួយចំនួនប៉ុណ្ណោះ។ រឿងរបស់លោក យ៉ូប ប្រហែលបានធ្វើជាឧទាហរណ៍ដែលច្បាស់បំផុតក្នុងករណីនេះ ដោយព្រះទ្រង់បានប្រើគាត់ ដើម្បីបង្ហាញនៅចំពោះមុខសាតាំងថា មនុស្សអាចស្រឡាញ់ និងទុកចិត្តព្រះថា ទ្រង់មានលក្ខណសម្បត្តិជាក់លាក់យ៉ាងណាមួយ មិនមែនតាមដែលនរណាម្នាក់គិតអំពីទ្រង់នោះទេ។
ជាការពិតណាស់ អ្នកនឹងរងទុក្ខក្នុងជីវិតនេះ។ តែអ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវរងទុក្ខដោយគ្មានសង្ឃឹមនោះទេ។ តាមរយៈទុក្ខលំបាក អ្នកអាចនឹកចាំអំពីគោលបំណងរបស់ព្រះដែលធំជាងគោលបំណងយើង។ សំណួរដែលយើងម្នាក់ៗត្រូវសួរខ្លួនឯងមិនមែនសួរថា «ហេតុអ្វី?» នោះទេ តែត្រូវសួរអំពីអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើ តើខ្ញុំនឹងជឿព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះទេ? តើខ្ញុំនឹងប្រកាន់ខ្ជាប់តាមគោលបំណងរបស់ព្រះទេ? តើខ្ញុំនឹងទុកចិត្តព្រះអង្គទេ?
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ យ៉ូប ១
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ យ៉ូស្វេ ១៣-១៥ និងលូកា ១៧:១-១៩