លូកា ១០:២១-២៤
មានពរហើយ ភ្នែកណាដែលឃើញអស់ទាំងការដែលអ្នករាល់គ្នាឃើញ។ លូកា ១០:២៣
នៅក្នុងហាងកាហ្វេ កាលពីពេលរសៀលថ្ងៃមួយនោះ ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញក្មេងតូចដែលចេះដើរតេសតាស់ នៅជាមួយឪពុកម្តាយរបស់នាង ដែលកំពុងអង្គុយនៅតុនៅក្បែរតុរបស់ខ្ញុំ។ ខណៈពេលដែលឪពុកម្តាយរបស់នាងកំពុងជជែកគ្នាជាមួយមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេ មានសត្វព្រាបមួយក្បាល បានហើរចូលមក ហើយចាប់ផ្តើមចឹកកម្ទេចនំប៉័ងនៅលើកម្រាលឥដ្ឋ។ នាងមានចិត្តស្ញប់ស្ញែងចំពោះទិដ្ឋភាពនេះណាស់ បានជានាងតូចនេះបានបញ្ចេញសម្លេងអេកអាក់ ដោយចិត្តរីករាយ ដើម្បីព្យាយាមទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់មនុស្សធំនៅក្បែរនាង។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានមើលអ្វីដែលបាននាងឃើញឡើយ។ ពួកគេគ្រាន់តែញញឹមដាក់នាង ហើយវិលត្រឡប់ទៅរកការសន្ទនាវិញ។ 
ព្រះយេស៊ូវធ្លាប់បានចាត់សិស្សទ្រង់ ឲ្យទៅធ្វើបេសកកម្មផ្សាយដំណឹងល្អ ដែលមានភាពជោគជ័យយ៉ាងខ្លាំង(លូកា ១០:១៧)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានឆ្លើយតប ដោយការអធិស្ឋានថា “ឱព្រះវរបិតា ជាព្រះអម្ចាស់នៃស្ថានសួគ៌ នឹងផែនដីអើយ ទូលបង្គំសរសើរដល់ទ្រង់ ពីព្រោះទ្រង់បានលាក់សេចក្ដីទាំងនេះនឹងពួកអ្នកប្រាជ្ញ ហើយនឹងពួកឈ្លាសវៃ តែបានសំដែងឲ្យពួកកូនក្មេងយល់វិញ”(ខ.២១)។ ក្នុងករណីនេះ “ពួកកូនក្មេង” មិនសំដៅទៅលើអាយុនោះទេ តែសំដៅទៅលើចំណេះដឹង។ “មនុស្សមានបាប” ដែលមានការបន្ទាបខ្លួន បានជឿដំណឹងល្អ ខណៈពេលដែល អ្នកដឹកនាំសាសនា ដែល “រៀនសូត្របានជ្រៅជ្រះ” មិនបានអើពើចំពោះដំណឹងល្អឡើយ(៧:២៩-៣៤)។ ព្រះទ្រង់សម្រេចព្រះទ័យជ្រើសរើសមនុស្សដែលព្រះអង្គត្រូវបើកបង្ហាញអង្គទ្រង់ឲ្យស្គាល់ ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងនោះ ព្រះយេស៊ូវក៏បានពន្យល់អំពីនគរព្រះ ទៅដល់អ្នកដែលចោទសួរព្រះអង្គផងដែរ(មើល ម៉ាថាយ ១៣:៣៦)។ អ្នកដឹកនាំទាំងនោះខកខានមិនបានមើលឲ្យដឹងថា ព្រះយេស៊ូវជានរណា ព្រោះពួកគេមិនចង់ដឹងមិនចង់ឮ។
ក្មេងតូចនៅក្នុងហាងកាហ្វេនោះបានឃើញទិដ្ឋភាពដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ខណៈពេលដែលឪពុកម្តាយរបស់នាង ខកខានមិនបានឃើញ។ ចូរយើងកុំបែកអារម្មណ៍ ដោយសារសម្លេងរំខានរបស់លោកិយ ឬខ្វះការបន្ទាបខ្លួន ដោយមិនចង់ស្វែងរកការយល់ដឹងបន្ថែម ហើយខកខានមិនបានដឹងអំពីការអ្វីដែលព្រះអង្គចង់បង្ហាញឲ្យយើងដឹង អំពីអង្គទ្រង់នោះឡើយ។—Sheridan Voysey

តើមានអ្វីបើកភ្នែក និងចិត្តអ្នកឲ្យទទួលដំណឹងល្អ ពីដំបូងមក? 
តើអ្នកមានការស្រេកឃ្លានប៉ុណ្ណា ក្នុងការស្វែងយល់បន្ថែមអំពីព្រះអង្គនៅពេលនេះ? 
ឱព្រះវរបិតា សូមព្រះអង្គបើកភ្នែកទូលបង្គំឲ្យមើលឃើញអ្វីៗ ដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យ
ឲ្យទូលបង្គំមើលឃើញ អំពីអង្គទ្រង់ និងដំណឹងល្អ។ 
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ហាកាយ ១-២ និង វិវរណៈ ១៧