មហាក្សត្រដែលមានជ័យជម្នះ
“សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានប្រកបដោយព្រះគុណ និងសេចក្តីសុខសាន្ត អំពីព្រះដ៏គង់នៅ ក៏គង់នៅតាំងតែពីដើម ហើយត្រូវយាងមកទៀត និងអំពីព្រះវិញ្ញាណទាំង៧ ដែលនៅចំពោះបល្ល័ង្កទ្រង់ ហើយអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាស្មរបន្ទាល់ស្មោះត្រង់ ដែលកើតពីពួកស្លាប់មកមុនគេបង្អស់ ជាអធិបតីលើអស់ទាំងស្តេចនៅផែនដី”។ វិវរណៈ ១:៤-៥ តើអ្នកត្រូវធ្វើដូចម្តេច នៅពេលដែលជំនឿរបស់អ្នកជាគ្រីស្ទបរិស័ទ និងកាលៈទេសៈនៃជីវិតអ្នក ហាក់ដូចជាប្រកាសអំពីសេចក្តីពិតពីរខុសគ្នា? នេះជាបញ្ហាដែលអ្នកអានកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈដំបូងគេបានជួបប្រទះ និងពិបាកយល់។ កណ្ឌគម្ពីរចុងក្រោយនៃព្រះគម្ពីរ ត្រូវបាននិពន្ធឡើង មិនមែនដើម្បីឲ្យមានការភាន់ច្រឡំ តែដើម្បីធ្វើជាព្រះពរវិញ(វិវរណៈ ១:៣)។ យើងមិនត្រូវចាត់ទុកកណ្ឌគម្ពីរនេះជាសៀវភៅប្រស្នា ឬល្បងប្រាជ្ញាផ្នែកទេវសាស្ត្រនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវយល់ថា សាវ័កយ៉ូហានបាននិពន្ធ សម្រាប់អ្នកអាន ក្នុងបរិបទនៃប្រវត្តិសាស្រ្ត ជាអ្នកជឿនៅសតវត្សរ៍ទី១ ដែលកំពុងទទួលរងការវាយប្រហារ និងបៀតបៀន ដោយពួកអ្នកកាន់អំណាចនៅសម័យនោះ ហើយគោលបំណងនៃការនិពន្ធនេះ គឺដើម្បីផ្តល់ឲ្យនូវក្តីសង្ឃឹម និងការធានា។ កាលនោះ គេកំពុងផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ មានការជឿជាក់ច្បាស់ថា ទោះព្រះយេស៊ូវបានយាងឡើងស្ថានសួគ៌វិញ នោះព្រះអង្គក៏នឹងយាងមកវិញមិនខាន។ ពួកគេមានការជឿជាក់ដូចនេះ ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់ និងមហាក្សត្រ បានគ្រប់គ្រងទាំងស្រុងមកលើកាលៈទេសៈទាំងនោះ ហើយបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គកំពុងតែបានសម្រេច នៅលើផែនដីទាំងមូល។ នេះជាការជឿជាក់របស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេក៏ឃើញកាលៈទេសៈរបស់ពួកគេ ហាក់ដូចជាមិនមានភាពស្របគ្នានឹងការជឿជាក់របស់ពួកគេទេ។ ការអ្វីដែលពួកគេបានបញ្ជាក់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក…
Read article
ការចាប់ផ្តើមជាថ្មីជាមួយព្រះអម្ចាស់
រ៉ូម ៥:៦-១១ ដោយព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសយើងរាល់គ្នា នោះគឺក្នុងកាលដែលយើងនៅមានបាបនៅឡើយផង។ រ៉ូម ៥:៨ លោករេមប្រិន(Rembrandt) គឺជាវិចិត្រករជនជាតិហូឡង់ ដែលបានគូររូបគំនូរដ៏ល្បីល្បាញនៅឆ្នាំ១៦៣៣ មានចំណងជើងថា ការបញ្ឈរឈើឆ្កាង។ អត្ថន័យរបស់ផ្ទាំងគំនូរនេះ ហាក់ដូចជាកំពុងតែសួរយើងថា “តើបាបរបស់អ្នក គឺជាមូលហេតុដែលព្រះយេស៊ូវសុគតនៅលើឈើឆ្កាងដែរឬទេ?” គាត់បានគូររូបព្រះយេស៊ូវនៅចំកណ្តាលផ្ទាំងគំនូរ ដោយព្រះអង្គជាប់នៅឈើឆ្កាង ដែលមនុស្សបួននាក់កំពុងលើកបញ្ឈរ ប៉ុន្តែ ក្នុងចំណោមពួកគេ មានម្នាក់ដែលលេចធ្លោជាងគេ នៅកន្លែងដែលមានពន្លឺភ្លឺ។ គាត់មានសំលៀកបំពាក់ខុសពីគេ តាមរចនាបថរបស់មនុស្សនៅសម័យលោករេមប្រិន ដោយគាត់ពាក់មួកកាតឹប ដែលជាងគំនូរច្រើនតែពាក់។ ពេលគេមើលរូបបុរសនោះឲ្យបានជិត គេក៏បានដឹងថា តាមពិតលោករេមប្រិនបានគូររូបគាត់ នៅក្នុងផ្ទាំងគំនូរនោះ ហាក់ដូចជាក្នុងន័យថា “បាបរបស់ខ្ញុំបានរួមចំណែក នៅក្នុងការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ”។ ប៉ុន្តែ មានម្នាក់ទៀត ដែលលេចធ្លោជាងគេផងដែរ។ អ្នកនោះកំពុងជិះសេះ សម្លឹងមើលមកខាងក្រៅផ្ទាំងគំនូរ។ អ្នកខ្លះយល់ឃើញថា នេះជារូបទីពីរតំណាងឲ្យលោករេមប្រិន ដែលកំពុងទំនាក់ទំនងមកអ្នកទស្សនាផ្ទាំងគំនូរនោះ ដែលហាក់ដូចជាកំពុងសួរថា “តើបាបរបស់អ្នកមានចំណែកក្នុងការសុគតរបស់ព្រះអង្គដែរឬទេ?” សាវ័កប៉ុលក៏បានដឹងថា បាបរបស់គាត់មានវត្តមាននៅទីនោះ ហើយយើងក៏អាចដឹងដូចគាត់ ព្រោះព្រះយេស៊ូវបានរងទុក្ខ និងសុគត ដើម្បីយើងផងដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីររ៉ូម ៥:១០ គាត់បានហៅខ្លួនគាត់ និងយើងថា “ខ្មាំងសត្រូវរបស់ព្រះ”។ ប៉ុន្តែ…
Read article
មានសេរីភាពរួចផុតពីខ្លួនឯង
“លុះទៅដល់កាពើណិម កាលកំពុងតែនៅក្នុងផ្ទះ នោះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលសួរពួកសិស្សថា តើរឿងអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាជជែកគ្នាតាមផ្លូវមកនោះ តែគេនៅតែស្ងៀម ពីព្រោះតាមផ្លូវ គេបានជជែកគ្នា អំពីអ្នកណាដែលធំជាង ទ្រង់ក៏គង់ចុះ រួចហៅពួក១២មកមានព្រះបន្ទូលថា បើអ្នកណាចង់ធ្វើលេខ១ នោះត្រូវទៅជាចុងបង្អស់វិញ ហើយត្រូវបំរើគេទាំងអស់ដែរ”។ ម៉ាកុស ៩:៣៣-៣៥ ការប្រជែងគ្នា គឺជារឿងដែលកើតមានជាធម្មតា ក្នុងការរស់នៅ។ នៅក្នុងក្រុមកីឡា ការប្រជែងគ្នាជាលក្ខណៈមិត្តភាព អាចជាមធ្យោបាយ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ឬជួយសមាជិកក្រុម ឲ្យកាន់តែមានភាពរហ័សរហួន ឬកាន់តែរឹងមាំ។ ប៉ុន្តែ ពេលណាការប្រជែងគ្នាក្លាយជាឱកាស ដើម្បីស្វែងរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន និងការច្រណែន វាបំផ្លាញការរួបរួមគ្នា។ ក្នុងដំណើរទៅភូមិកាពើណិម ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនពួកសាវ័ក ដោយបន្ទូលថា “កូនមនុស្សត្រូវបញ្ជូនទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃនៃមនុស្សលោក គេនឹងសំឡាប់លោក រួចដល់៣ថ្ងៃក្រោយដែលគេសំឡាប់ នោះលោកនឹងរស់ឡើងវិញ”(ម៉ាកុស ៩:៣១)។ ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងនៅមុខពួកគេ ព្រះអង្គប្រហែលជាបានឮពួកគេប្រកែកគ្នា នៅពីក្រោយព្រះអង្គ។ ការជជែកគ្នារបស់ពួកគេ មានពេញដោយការប្រជែងគ្នា ដោយការច្រណែន ព្រោះម្នាក់ៗសុទ្ធតែចង់ធ្វើជាអ្នកធំជាងគេ។ នេះជាប្រធានបទដ៏អាក្រក់ សម្រាប់ការសន្ទនា ទោះក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ តែជាពិសេស ក្នុងបរិបទនេះ។ រឿងនេះពិតជាចម្លែកណាស់ ដែលពួកគេមានចិត្តងប់ងុលនឹងមុខតំណែង និងភាពខ្ពង់ខ្ពស់របស់ខ្លួន ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេ អំពីការរងទុក្ខ…
Read article
ការដើរជាមួយព្រះ
លោកុប្បត្តិ ៥:២១-២៤ ហេណុកគាត់ជាអ្នកដើរជាមួយនឹងព្រះនោះគាត់មិននៅទៀតទេ ពីព្រោះព្រះទ្រង់បានទទួលយកគាត់ទៅ។ លោកុប្បត្តិ ៥:២៤ អស់រយៈពេលច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដែលអ្នកជំនាញផ្នែកហាត់ប្រាណ បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់អំពីសារៈសំខាន់នៃការរត់ហាត់ប្រាណ ដើម្បីឲ្យបេះដូងមានសុខភាពល្អ។ ប៉ុន្តែ ការសិក្សាបែបវិទ្យាសាស្ត្របានបង្ហាញថា ការដើរហាត់ប្រាណប្រចាំថ្ងៃ ក៏មានអត្ថប្រយោជន៍ជាច្រើន ចំពោះសុខភាពផងដែរ។ យោងតាមវិទ្យាស្ថានសុខភាពជាតិអាមេរិក បានឲ្យដឹងថា “មនុស្សពេញវ័យដែលដើរបាន៨ពាន់ជំហាន ឬច្រើនជាងនេះទៀត ជារៀងរាល់ថ្ងៃ បានកាត់បន្ថយហានិភ័យដែលអាចបណ្តាលឲ្យស្លាប់ នៅក្នុងរយៈពេល១០ឆ្នាំខាងមុខ គឺកាត់បន្ថយបានច្រើនជាងអ្នកដែលដើរបានតែ៤ពាន់ជំហាន ក្នុងមួយថ្ងៃ”។ ដូចនេះ ការដើរច្រើន មានអត្ថប្រយោជន៍ចំពោះយើងច្រើនណាស់។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានចែងអំពីការដើរ ក្នុងរឿងជាច្រើន ក្នុងន័យធៀប អំពីការប្រកបទាក់ទងជាមួយព្រះ។ បទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក៣ បានចែងថា ព្រះអម្ចាស់បានដើរជាមួយលោកអ័ដាម និងនាងអេវ៉ា “ក្នុងសួនច្បារនៅពេលថ្ងៃល្ហើយ”(ខ.៨)។ បទគម្ពីរលោកុប្បត្តិជំពូក៥ ក៏បានចែកចាយរឿងរបស់លោកហេណុក ដែលបាន “ដើរជាមួយនឹងព្រះអស់៣០០ឆ្នាំ”(ខ.២២)។ ថ្ងៃមួយ នៅក្នុងការចំណាយពេលជាទៀងទាត់ជាមួយព្រះអាទិកររបស់គាត់ ព្រះអង្គក៏បានទទួលយកគាត់ទៅនៅជាមួយព្រះអង្គ(ខ.២៤)។ ក្នុងបទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក១៧ ព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅលោកអាប់រ៉ាមឲ្យ “ដើរនៅមុខ” ព្រះអង្គ ខណៈពេលដែលព្រះអង្គតាំងសញ្ញាឡើងវិញជាមួយគាត់(ខ.១)។ ហើយនៅចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់លោកយ៉ាកុប គាត់បានពិពណ៌នាថា ព្រះអម្ចាស់គឺជាអ្នកគង្វាលរបស់គាត់ ហើយក៏បាននិយាយអំពីបុព្វបុរសរបស់គាត់ ដែលបាន…
Read article
ធ្វើជាមិត្តសំឡាញ់ពិត
“អ្នកណាដែលមានមិត្រភក្តិច្រើន នោះនាំឲ្យវិនាសខ្លួនទេ ប៉ុន្តែមានមិត្រសំឡាញ់ម្យ៉ាង ដែលនៅជាប់ជាងបងប្អូនទៅទៀត”។ សុភាសិត ១៨:២៤ គ្មាននរណាចូលចិត្តអារម្មណ៍ឯកោ គ្មានមិត្តភក្តិនោះទេ។ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែទទួលស្គាល់សារៈសំខាន់នៃមិត្តភាព និងអំណោយមិនអាចកាត់ថ្លៃបាន ដែលមិត្តសំឡាញ់ពិតជាអាចមានចំពោះយើង។ មិត្តភាពស៊ីជម្រៅ គឺជាមិត្តភាពដែលមានភាពជាប់លាប់ ស្មោះត្រង់ និងយល់អារម្មណ៍ ជាខ្នាតគំរូ ដែលព្រះគម្ពីរបានតម្រូវឲ្យយើងមាន។ ស្តេចសាឡូម៉ូនមានបន្ទូលថា “មិត្រសំឡាញ់រមែងស្រឡាញ់គ្នានៅគ្រប់វេលា”(សុភាសិត ១៧:១៧) បានសេចក្តីថា មិត្តសំឡាញ់ពិតតែងតែស្មោះត្រង់ ទោះស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈបែបណាក៏ដោយ។ យើងស្គាល់លក្ខណៈពិតរបស់មិត្តភក្តិយើង ហើយយើងនៅតែមានភាពស្មោះត្រង់ជាប់ជានិច្ច ចំពោះពួកគេ។ ជាងនេះទៅទៀត មិត្តភក្តិដែលស្មោះត្រង់ ត្រៀមខ្លួនទទួលយករបួសស្នាម ដើម្បីឲ្យមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេអាចផ្លាស់ប្រែ តាមបំណងព្រះទ័យព្រះ ដូចកណ្ឌគម្ពីរសុភាសិតចែងថា “របួសដែលមិត្រសំឡាញ់ធ្វើដល់យើង នោះតែងធ្វើដោយស្មោះត្រង់ទេ”(២៧:៦)។ យើងប្រហែលមិនចូលចិត្តការមានរបួសស្នាម តែយើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែត្រូវការមិត្តភក្តិ ដែលជួយកែតម្រង់យើង ហើយព្រះអង្គក៏ត្រាស់ហៅយើងម្នាក់ៗ ឲ្យធ្វើជាមិត្តភក្តិប្រភេទនេះផងដែរ។ យើងក៏ត្រូវតែប្រើពាក្យសម្តី ដោយប្រុងប្រយ័ត្ន គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលមានបង្រៀនថា “មិនត្រូវឲ្យមានពាក្យអាក្រក់ណាមួយ ចេញពីមាត់អ្នករាល់គ្នាឡើយ ចូរបញ្ចេញតែពាក្យណាដែលល្អៗ សំរាប់នឹងស្អាងចិត្តតាមត្រូវការ ដើម្បីឲ្យបានផ្តល់ព្រះគុណដល់អស់អ្នកដែលស្តាប់”(អេភេសូរ ៤:២៩)។ ពាក្យសម្តីរបស់អ្នកតែមួយម៉ាត់ អាចធ្វើឲ្យចិត្តរបស់គេប្រេះស្រាំ ហើយគេអាចចំណាយពេលពេញមួយជីវិត ដើម្បីជួសជុលចិត្តរបស់គេ។ បុរស និងស្ត្រីដែលអនុវត្តតាមគោលការណ៍យ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន ប្រហែលជាចង់សួរថា…
Read article
ស្វែងរកសេចក្តីពិត
យ៉ាកុប ១:១៩-២៧ បងប្អូនស្ងួនភ្ងាអើយ ចូរឲ្យគ្រប់គ្នាបានឆាប់នឹងស្តាប់ ក្រនឹងនិយាយ ហើយយឺតនឹងខឹងដែរ។ យ៉ាកុប ១:១៩ អ្នកស្រីជូលា ហ្កាលេហ្វ(Julia Galef) គឺជាអ្នកនិពន្ធ ដែលបានធ្វើការបកស្រាយអំពីមូលហេតុដែលមនុស្សច្រើនតែជឿទាំងស្រុងថាខ្លួនឯងត្រូវ ទោះពួកគេខុសយ៉ាងណាក៏ដោយ។ គាត់ថា នេះជា “ផ្នត់គំនិតរបស់ទាហាន” ដែលផ្តោតទៅលើការការការពារអ្វីមួយដែលយើងបានជឿជាក់ ហើយប្រឆាំងនឹងការអ្វីដែលយើងមើលឃើញថា ជាការគំរាមកំហែង។ អ្នកស្រីជូលាបានលើកឡើងថា ផ្នត់គំនិតបែបអ្នកស៊ើបការមានប្រយោជន៍ជាងផ្នត់គំនិតបែបទាហាន ព្រោះអ្នកស៊ើបការមិនដាក់អាទិភាពទៅលើការលប់បំបាក់ការគំរាមកំហែងនោះទេ តែផ្តោតចិត្តជាចម្បង ទៅលើការស្វែងរកសេចក្តីពិតពេញលេញ ពោលគឺដើម្បីស្វែងរកការពិត ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ និងដោយចិត្តស្មោះត្រង់បំផុត តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ទោះអ្វីដែលពួកគេរកឃើញ ជារឿងមិនល្អ មិនគួរឲ្យចង់ស្តាប់ ឬធ្វើឲ្យមិនសប្បាយចិត្តក៏ដោយ”។ មនុស្សដែលមានផ្នត់គំនិតដូចនេះ មានការបន្ទាបខ្លួន ដែលជួយឲ្យពួកគេមានការចម្រើនឡើងក្នុងការយល់ដឹង។ ទស្សនៈរបស់អ្នកស្រីជូលា បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការបង្រៀនក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ាកុប ដែលបានលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿព្រះ ឲ្យមានផ្នត់គំនិតស្រដៀងនេះដែរ គឺផ្នត់គំនិតដែល “ឆាប់នឹងស្តាប់ ក្រនឹងនិយាយ ហើយយឺតនឹងខឹង”(យ៉ាកុប ១:១៩)។ តាមការបង្រៀនក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ាកុប អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវមិនត្រូវប្រញាប់តបតទៅកាន់អ្នកដទៃវិញទេ តែត្រូវចាំថា កំហឹងរបស់មនុស្សមិននាំទៅរកសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះទេ(ខ.២០)។ ប្រាជ្ញារបស់យើងអាចចម្រើនឡើង ទាល់តែយើងបន្ទាបខ្លួនចុះចូលនិងព្រះគុណព្រះអង្គ(ខ.២១ ទីតុស ២:១១-១៤)។ ពេលណាយើងចាំថា…
Read article