ក្នុងព្រះហស្តព្រះអង្គ
ព្រះដែលបានហៅអ្នករាល់គ្នា ទ្រង់ស្មោះត្រង់ ទ្រង់នឹងធ្វើសំរេចការនោះ។ ១ថែស្សាឡូនីច ៥:២៤ កាលកូនស្រីខ្ញុំមានអាយុ១៨ឆ្នាំ គាត់បានបោះជំហានចូលទៅក្នុងយុគសម័យថ្មីមួយទៀតនៃជីវិតគាត់ ដោយបានក្លាយជាមនុស្សពេញវ័យ ដែលមានសិទ្ធិបោះឆ្នោត ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន គាត់នឹងបញ្ចប់ថ្នាក់វិទ្យាល័យ។ ការផ្លាស់ប្តូរនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា មានរឿងបន្ទាន់ជាច្រើនដែលត្រូវធ្វើ ដោយខ្ញុំនៅសល់ពេលវេលាដ៏មានតម្លៃតែបន្តិចបន្តួច សម្រាប់ចំណាយជាមួយគាត់ នៅក្រោមដំបូលផ្ទះតែមួយ ដើម្បីនាំគាត់ឲ្យស្គាល់ប្រាជ្ញា ដែលគាត់ត្រូវការ ដើម្បីប្រឈមមុខដាក់ពិភពលោកដោយខ្លួនឯង នៅក្នុងការគ្រប់គ្រងហិរញ្ញវត្ថុ មានការប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះបញ្ហារបស់លោកិយ និងធ្វើការសម្រេចចិត្តឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ ខ្ញុំត្រូវដឹងអំពីកាតព្វកិច្ចដែលត្រូវបង្រៀនកូនស្រីរបស់ខ្ញុំ អំពីរបៀបប្រឈមមុខដាក់បញ្ហាក្នុងជីវិត។ នេះជារឿងធម្មតា ហើយងាយស្រួលយល់ទេ។ តែខ្ញុំក៏ដឹងដែរថា ខ្ញុំមានតួនាទីដ៏សំខាន់ តែវាមិនមែនជាកិច្ចការដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើតែម្នាក់ឯងនោះទេ។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីច ជាក្រុមមនុស្សដែលគាត់បានចាត់ទុកជាកូនក្នុងសេចក្តីជំនឿ ព្រោះគាត់បានបង្រៀនពួកគេ អំពីព្រះយេស៊ូវ។ ក្នុងសំបុត្រនោះ គាត់បានជំរុញពួកគេឲ្យជួយគ្នាទៅវិញទៅមក(១ថែស្សាឡូនីច ៥:១៤-១៥) តែទីបំផុតគាត់ក៏បានទុកចិត្តថា ព្រះអង្គជាអ្នកជួយពួកគេឲ្យលូតលាស់។ គាត់ទទួលស្គាល់ថា ព្រះអង្គនឹងញែកពួកគេរាល់គ្នាចេញជាបរិសុទ្ធសព្វគ្រប់(ខ.២៣)។ សាវ័កប៉ុលបានទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់នឹងធ្វើការអ្វីដែលគាត់មិនអាចធ្វើបាន គឺរៀបចំពួកគេ “ខាងវិញ្ញាណ ខាងផ្លូវចិត្ត និងផ្លូវកាយ” ឲ្យត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការយាងមកវិញរបស់ព្រះអង្គ(ខ.២៣)។ សំបុត្រដែលគាត់ផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីចមានការបង្រៀនសំខាន់ៗជាច្រើន តែតាមរយៈការដែលគាត់បានទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់នឹងថែរក្សាសុខមាលភាព និងរៀបចំខ្លួនពួកគេ នោះយើងអាចរៀនសូត្របានថា ការលូតលាស់ក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សដែលយើងថែរក្សា ស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្តព្រះអង្គ(១កូរិនថូស ៣:៦)។—KIRSTEN…
Read article
ការសោកសង្រេង និងក្តីអំណរ
ដល់ម៉្លេះបានជាបណ្តាជនរកស្គាល់សូរសំឡេងណាដែលអរសប្បាយ និងសូរសំឡេងរបស់អ្នកដែលយំ នោះមិនបានទេ។ អែសរ៉ា ៣:១៣ គ្រួសាររបស់អេនជេឡា(Angela) បានជាប់នៅក្នុងការសោកសង្រេង ដោយសារពួកគេមានការកាន់ទុក្ខជាបន្តបន្ទាប់ ចំពោះការស្លាប់របស់មនុស្សបីនាក់ ក្នុងរយៈពេលតែ៤សប្តាហ៍ប៉ុណ្ណោះ។ បន្ទាប់ពីការកាន់ទុក្ខ ដោយសារការបាត់បង់ជីវិតភ្លាមៗរបស់ក្មួយប្រុសរបស់គាត់ គាត់ក៏បានជួបជុំគ្នាជាមួយបងប្អូនស្រីរបស់គាត់ពីរនាក់ នៅជុំវិញតុ ក្នុងផ្ទះបាយ អស់រយៈពេល៣ថ្ងៃ ហើយក៏បានចេញពីផ្ទះ ដើម្បីទិញកោដិដាក់ធាតុ ទិញអាហារនៅក្រៅផ្ទះ និងចូលរួមពិធីបុណ្យសព។ ខណៈពេលដែលពួកគេទួញយំ ដោយសារការស្លាប់របស់មេសិន(Mason) ពួកគេក៏បានអរសប្បាយផងដែរ ចំពោះរូបថតអេកូរបស់កូន ដែលកំពុងលូតលាស់ក្នុងផ្ទៃរបស់ប្អូនស្រីពៅរបស់គាត់។ ពេលមួយ អេនជេឡាក៏បានរកឃើញការកម្សាន្តចិត្ត ក្នុងកណ្ឌអែសរ៉ានៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ បទគម្ពីរនោះបានពិពណ៌នា អំពីការដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះវិលត្រឡប់មកទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញ បន្ទាប់ពីចក្រភពបាប៊ីឡូនបានបំផ្លាញព្រះវិហារ និងនិរទេសពួកគេ ចេញពីទីក្រុងជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ(មើល អែសរ៉ា ១)។ ខណៈពេលដែលលោកអែសរ៉ាឃើញគេសាងសង់ព្រះវិហារឡើងវិញ គាត់ក៏បានឮសម្លេងសរសើរដំកើងព្រះ ដោយអំណរ(៣:១០-១១)។ ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងនោះ គាត់ក៏បានស្តាប់សម្លេងទួញយំ របស់អ្នកដែលបាននឹកចាំ អំពីការរស់នៅ មុនពេលការនិរទេស (ខ.១២)។ អេនជេឡាបានរកឃើញការកម្សាន្តចិត្តជាពិសេស ក្នុងបទគម្ពីរដែលបានចែងថា “បណ្តាជនរកស្គាល់សូរសំឡេងណាដែលអរសប្បាយ និងសូរសំឡេងរបស់អ្នកដែលយំ នោះមិនបានទេ ពីព្រោះគេស្រែកជាយ៉ាងខ្លាំង ហើយសូរសំរែកនោះ ក៏ឮទៅឆ្ងាយផង”(ខ.១៣)។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា ទោះគាត់កំពុងលិចលង់ក្នុងការសោកសង្រេងជ្រៅយ៉ាងណាក៏ដោយ…
Read article
ព្រះដែលស្អាងឡើងវិញ
អញនឹងឲ្យមានខ្យល់ដង្ហើមចូលក្នុងឯងរាល់គ្នា ហើយឯងនឹងមានជីវិតឡើង។ អេសេគាល ៣៧:៥ កាលពីថ្ងៃទី៤ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៦៦ ទឹកជំនន់ដ៏ហិនហោច បានបង្កការជន់លិចទីក្រុងផ្លូរិន ប្រទេសអ៊ីតាលី បណ្តាលឲ្យមានការខូចខាតផ្ទាំងគំនូរពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ចុងក្រោយ ជាស្នាដៃដ៏ល្បីល្បាញរបស់លោកហ្ស៊រហ្សូ វ៉ាសារី(Giorgio Vasari)។ ផ្ទាំងគំនូរលើជញ្ជាំងនេះបានលិចនៅក្រោមភក់ និងទឹក ហើយនិងប្រេងក្តៅ អស់រយៈពេលជាង១២ម៉ោង។ ពណ៌ថ្នាំរបស់វាបានប្រែជាទន់ ហើយស៊ុមឈើក៏បានខូចខាតយ៉ាងដំណំ ធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនជឿថា ផ្ទាំងគំនូរនេះមិនអាចជួសជុលបានទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បន្ទាប់ពីមានការប្រឹងប្រែងអភិរក្សយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់ អស់រយៈពេល៥០ឆ្នាំ អ្នកជំនាញ និងអ្នកស្ម័គ្រចិត្ត អាចជម្នះឧបសគ្គដ៏ធំសម្បើម ហើយក៏បានជួសជុលផ្ទាំងគំនូរដ៏មានតម្លៃ យ៉ាងជោគជ័យ។ កាលចក្រភពបាប៊ីឡូនចូលកាន់កាប់ទឹកដីអ៊ីស្រាអែល ប្រជាជនធ្លាក់ចូលក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម ដោយហ៊ុមព័ទ្ធ ទៅដោយសេចក្តីស្លាប់ និងភាពហិនហោច ដែលតម្រូវឲ្យមានការស្តាឡើងវិញ(មើលបរិទេវ ១)។ ក្នុងអំឡុង ពេលដ៏វឹកវរនោះ ព្រះទ្រង់ក៏បាននាំហោរាអេសេគាល ទៅជ្រលងភ្នំមួយ ហើយក៏បានប្រទានការបើកសម្ដែងនៅកន្លែង ដែលមានឆ្អឹងខ្មោចព័ទ្ធជុំវិញគាត់។ ព្រះអង្គក៏បានសួរគាត់ថា “តើឆ្អឹងទាំងនេះនឹងរស់ឡើងវិញបានឬ?” ហោរាអេសេគាលក៏បានទូលឆ្លើយថា “ឱព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់ជ្រាបហើយ”(អេសេគាល ៣៧:៣)។ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានប្រាប់គាត់ ឲ្យថ្លែងទំនាយអំពីឆ្អឹងទាំងនោះ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចមានជីវិតរស់ឡើងវិញ។ លោកហោរាក៏បានពិពណ៌នាថា “កំពុងដែលខ្ញុំទាយ នោះមានឮសូរក្រិកៗ…
Read article
ថ្វាយការសរសើរដំកើង ដោយការដឹងគុណ
ព្រះយេស៊ូវបានលាងសម្អាតយើង ឲ្យជ្រះបាប។ ហេតុអ្វីយើងនៅតែមិនមានការដឹងគុណព្រះអង្គ? នៅថ្ងៃនេះដែរ លោកគ្រូ អរ ស៊ី ស្ព្រោល(R.C. Sproul) សូមធ្វើការបកស្រាយអំពីការដឹងគុណព្រះអង្គសង្គ្រោះយើង ដែលនាំឲ្យមានការថ្វាយបង្គំដោយកោតខ្លាច និងការបម្រើដោយអំណរ ក្នុងជីវិតយើង។ អត្ថបទ បទគម្ពីរលូកា ១៧:១២ បានចែងថា “លុះយាងចូលទៅក្នុងភូមិ១ ក៏មានមនុស្សឃ្លង់១០នាក់មកជួបនឹងទ្រង់ ឈរនៅពីចំងាយ ស្រែកទូលថា”។ ត្រង់ចំណុចនេះ យើងដឹងថា ក្នុងទឹកដីអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យបុរាណ ពេលណាគេពិនិត្យឃើញថា អ្នកមានជំងឺឃ្លង់ នោះអ្នកនឹងរស់នៅដាច់ដោយឡែកពីគេ តាមរបៀបដ៏អាក្រក់បំផុត។ ការរស់នៅដាច់ដោយឡែកនោះ មិនមានរយៈពេលតែ១សប្តាហ៍ ឬ២សប្តាហ៍នោះទេ តែពេញមួយជីវិតរបស់អ្នក លើកលែងតែក្នុងករណី អ្នកបានជាពីជំងឺឃ្លង់ តាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យណាមួយ។ អ្នកត្រូវគេដាក់ទោសឲ្យរស់នៅតែឯង កាត់ផ្តាច់ទំនាក់ទំនងពីសហគមន៍ ក្រុមគ្រួសារ និងស្ថាប័នសាសនានៅសម័យនោះ។ អ្នកត្រូវរស់នៅក្នុងវណ្ណៈទាបបំផុត ហើយក្រៅពីអ្នកកើតឃ្លង់ដូចគ្នា នោះអ្នកមិនអាចទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃបានឡើយ។ ហេតុនេះហើយ អ្នកជំងឺឃ្លង់មានការប្រមូលផ្តុំគ្នា ក្នុងមួយក្រុម១០នាក់ជាដើម ព្រោះពួកគេអាចនៅក្បែរអ្នកជំងឺឃ្លង់ ដែលកំពុងតែវេទនាដូចគ្នាប៉ុណ្ណោះ។ កាលព្រះយេស៊ូវយាងចូលទៅក្នុងភូមិ១ ក៏មានមនុស្សឃ្លង់១០នាក់មកជួបនឹងទ្រង់ ឈរស្រែកហៅព្រះអង្គ ពីចំងាយថា “ឱព្រះយេស៊ូវ ជាម្ចាស់អើយ សូមមេត្តាប្រោសយើងខ្ញុំផង”។ ព្រះអង្គក៏បានបង្គាប់ពួកគេថា…
Read article
ប្រកាន់ខ្ជាប់នូវសេចក្តីសង្ឃឹម
គង់តែខ្ញុំនឹងរីករាយ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំនឹងអរសប្បាយក្នុងព្រះដ៏ជួយសង្គ្រោះខ្ញុំដែរ។ ហាបាគុក ៣:១៨ មានពេលមួយប្អូនស្រីខ្ញុំអាយុ៧ឆ្នាំ បានប្រាប់យើងថា “ខ្ញុំដឹងថា ប៉ានឹងត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ព្រោះគាត់បានផ្ញើផ្កានេះឲ្យខ្ញុំ”។ កាលនោះ ប៉ារបស់យើងបានបាត់ខ្លួន ក្នុងបេសកកម្ម ក្នុងអំឡុងសម័យសង្គ្រាម។ មុនពេលប៉ាចេញទៅបំពេញបេសកកម្ម គាត់បានកុម្ម៉ង់ទិញផ្កា សម្រាប់ខួបកំណើតរបស់ប្អូនស្រីខ្ញុំទុកជាមុន ហើយគេក៏បានដឹកផ្កាមកដល់ ខណៈពេលដែលគាត់បាត់ខ្លួន។ តែប្អូនស្រីខ្ញុំនិយាយត្រូវ ប៉ាពិតជាបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញមែន បន្ទាប់ពីស្ថានការណ៍នៃការប្រយុទ្ធដ៏គ្រោះថ្នាក់។ ហើយប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ក្រោយមក នាងនៅតែរក្សាទុកថូផ្កា ដែលធ្លាប់ដាក់ផ្កាទាំងនោះ ជាការរំឭក ឲ្យបន្តមានសេចក្តីសង្ឃឹមជានិច្ច។ ជួនកាល ការប្រកាន់ខ្ជាប់នូវសេចក្តីសង្ឃឹម ក្នុងពិភពលោកដែលប្រេះបែក និងមានពេញដោយអំពើបាប មិនមែនជាការងាយឡើយ។ ឪពុកទាំងឡាយមិនតែងតែអាចត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយជួនកាល កូនៗមិនអាចសម្រេចក្តីប្រាថ្នា ដែលចង់ឲ្យពួកគាត់ត្រឡប់មកវិញ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ប្រទានក្តីសង្ឃឹម ក្នុងកាលៈទេសៈ ដែលពិបាកបំផុត។ នៅក្នុងសម័យសង្រ្គាមផ្សេងទៀត ហោរាហាបាគុក បានថ្លែងទំនាយអំពីការឈ្លានពានរបស់ចក្រភពបាប៊ីឡូន ចូលនគរយូដា(ហាបាគុក ១:៦ មើល ២ពង្សាវតាក្សត្រ ២៤) តែនៅតែបញ្ជាក់ថា ព្រះទ្រង់តែងតែល្អជានិច្ច(ហាបាគុក ១:១២-១៣)។ ហោរាហាបាគុកនៅតែចងចាំសេចក្តីសប្បុរសដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះរាស្រ្តព្រះអង្គកាលពីមុន បានជាគាត់ប្រកាសថា “ទោះបើដើមល្វាមិនមានផ្កា ក៏ឥតមានផ្លែទំពាំងបាយជូរ…
Read article
ការអ្វីដែលមានតែព្រះវិញ្ញាណអាចធ្វើបាន
រួចគេបានពេញជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទាំងអស់ ក៏តាំងនិយាយភាសាផ្សេងៗ តាមដែលព្រះវិញ្ញាណប្រទានឲ្យ។ កិច្ចការ ២:៤ ក្នុងអំឡុងពេលពិភាក្សាគ្នា អំពីសៀវភៅមួយក្បាល ស្តីអំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និពន្ធដោយ ទេវវិទូអាឡឺម៉ង់ អាយុ៩៤ឆ្នាំ ឈ្មោះ យ័រហ្គិន មុលម៉ាន់(Jürgen Moltmann) អ្នកសម្ភាសម្នាក់បានសួរគាត់ថា “តើអ្នកធ្វើដូចម្តេច ឲ្យព្រះវិញ្ញាណធ្វើការក្នុងជីវិតអ្នក? តើអ្នកលេបថ្នាំឬ? តើក្រុមហ៊ុនផលិតថ្នាំពេទ្យ ផ្តល់ឲ្យយើងនូវព្រះវិញ្ញាណឬ?” លោកមុលម៉ាន់ក៏បានជ្រួញចិញ្ចើម គ្រវីក្បាល ហើយឆ្លើយថា “តើខ្ញុំអាចធ្វើអ្វីបាន? យើងមិនត្រូវធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយ ឲ្យព្រះវិញ្ញាណធ្វើការនោះទេ។ ចូររង់ចាំព្រះអង្គ ហើយព្រះអង្គនឹងធ្វើការរបស់ព្រះអង្គ”។ លោកមុលម៉ាន់បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីកំហុសរបស់យើង ដែលជឿថា កម្លាំង និងជំនាញរបស់យើង ធ្វើឲ្យមានអ្វីៗកើតឡើង។ បទគម្ពីរកិច្ចការបានបង្ហាញថា ព្រះទ្រង់ធ្វើឲ្យអ្វីៗកើតមាន។ ក្នុងសម័យពួកជំនុំដំបូង ព្រះទ្រង់បានធ្វើឲ្យការអស្ចារ្យកើតឡើង មិនមែនដោយសារយុទ្ធសាស្ត្រ ឬសមត្ថភាពដឹកនាំដ៏អស្ចារ្យរបស់មនុស្សនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះវិញ្ញាណបានយាងចុះមក “ដូចជាខ្យល់បក់គំហុកយ៉ាងខ្លាំង”(២:២)ចូលទៅក្នុងបន្ទប់ ដែលពួកសាវ័កជួបជុំគ្នា។ បន្ទាប់មក ព្រះវិញ្ញាណក៏បានវាយបំបែកការប្រកាន់វណ្ណៈ ដោយប្រមូលផ្តុំមនុស្សមានប្រវត្តិខុសគ្នា ចូលក្នុងសហគមន៍ថ្មីមួយ។ ពួកសាវ័កក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើល ដូចអ្នកដទៃផងដែរ ពេលដែលបានឃើញព្រះធ្វើការ ក្នុងពួកគេ។ ពួកគេមិនបានធ្វើឲ្យមានព្រឹត្តការណ៍ណាមួយកើតឡើងទេ តែដោយជំនួយពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ(ខ.៤)។…
Read article