ភាពស្មោះត្រង់ដ៏ស្រគត់ស្រគំ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ
លោកុប្បត្ដិ ១០-១២ និង ម៉ាថាយ ៤ ១ថែស្សាឡូនិច ៤:១-២,៩-១២ ហើយខំប្រឹងឲ្យអស់ពីចិត្ត និងនៅដោយស្រគត់ស្រគំ ទាំងប្រព្រឹត្តតែរឿងជារបស់ផងខ្លួន ហើយធ្វើការដោយដៃខ្លួនឯងផង។ ១ថែស្សាឡូនិច ៤:១១ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានចុះមកជាន់ខាងក្រោម ដើម្បីញាំអាហារពេលព្រឹក ក្នុងសណ្ឋាគារដែលខ្ញុំកំពុងស្នាក់នៅ។ អ្វីៗនៅក្នុងបន្ទប់ញាំអាហារនោះ សុទ្ធតែស្អាត មិនមានប្រឡាក់អ្វី។ គេបានតម្រៀបអាហារប៊ូហ្វេនៅលើតុរួចជាស្រេច។ អាហារ និងភេសជ្ជះត្រជាក់ៗក៏មានពេញទូទឹកកក ស្លាបព្រានិងសមក៏មានពេញប្រអប់។ អ្វីៗហាក់ដូចជាបានរៀបចំយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានឃើញបុរសម្នាក់កំពុងបំពេញអ្វីៗដែលខ្វះចន្លោះ ព្រមទាំងជូតសម្អាតរបស់អ្វីដែលប្រឡាក់។ គាត់មិនបានព្យាយាមទាក់ទាញការចាប់អារម្មណ៍ពីនរណាម្នាក់ទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលខ្ញុំអង្គុយញាំអាហារកាន់តែយូរ ខ្ញុំក៏កាន់តែមានការស្ញប់ស្ញែងចំពោះគាត់។ គាត់មានភាពស្វាហាប់ក្នុងការងារណាស់ គាត់តែងតែកត់សំគាល់ឃើញឆ្នាំងដែលនៅសល់ម្ហូបតិចតួច ហើយប្រញាប់ចាក់ម្ហូបបន្ថែម ដើម្បីកុំឲ្យភ្ញៀវរង់ចាំយូរ។ ក្នុងនាមខ្ញុំជាអ្នកធ្លាប់ធ្វើការក្នុងភោជនីយដ្ឋាន ខ្ញុំបានសង្កេតឃើញថា គាត់តែងតែមានភាពល្អិតល្អន់នៅក្នុងការងារ។ អ្វីៗហាក់ដូចជាល្អឥតខ្ចោះ ដោយសារបុរសម្នាក់នេះធ្វើការដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ទោះមានមនុស្សតែពីរបីនាក់ចាប់អារម្មណ៍ក៏ដោយ។ ពេលខ្ញុំឃើញបុរសម្នាក់នេះ ធ្វើការងារយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំពាក្យពេចន៍ដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនពួកជំនុំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីចឲ្យ “ខំប្រឹងឲ្យអស់ពីចិត្ត និងនៅដោយស្រគត់ស្រគំ ទាំងប្រព្រឹត្តតែរឿងជារបស់ផងខ្លួន ហើយធ្វើការដោយដៃខ្លួនឯងផង” ដើម្បីឲ្យទីបន្ទាល់នៃការរស់នៅរបស់ពួកគេ បានទទួលការគោរពពីអ្នកខាងក្រៅ(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១១-១២)។ សាវ័កប៉ុលបានដឹងថា អ្នកបម្រើព្រះដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ អាចទទួលបានការគោរពពីអ្នកដទៃ…
Read article
រកឃើញក្តីសង្ឃឹម
លោកុប្បត្តិ ៧-៩ និង ម៉ាថាយ ៣ ទំនុកដំកើង ៣៣:៦-៩,១២-២២ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមឲ្យសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ សណ្ឋិតនៅលើយើងខ្ញុំ តាមដែលយើងខ្ញុំសង្ឃឹមដល់ទ្រង់។ ទំនុកដំកើង ៣៣:២២ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រផ្នែកទឹកសមុទ្រ ឈ្មោះ ស៊ីលវា អឺល(Sylvia Earle) បានសង្កេតឃើញការថយចុះនៃផ្កាសមុទ្រ នៅបាតសមុទ្រ។ គាត់ក៏បានបង្កើតអង្គការបេសកកម្មពណ៌ខៀវ ជាអង្គការដែលមានការប្ដេជ្ញាចិត្ត ចំពោះការអភិវឌ្ឍន៍ “តំបន់នៃក្តីសង្ឃឹម” នៃពិភពលោក។ តំបន់ពិសេសទាំងនេះ មានទីតាំងនៅជុំវិញពិភពលោក មាន “សារៈសំខាន់យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះសុខភាពនៃមហាសមុទ្រ” ដែលមានផលប៉ះពាល់មកលើជីវិតរបស់មនុស្ស នៅលើផែនដី។ តាមរយៈការថែរក្សាតំបន់ផ្កាថ្មទាំងនេះ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រទាំងឡាយក៏បានស្តាទំនាក់ទំនងរវាងជីវចម្រុះនៅបាតសមុទ្រឡើងវិញ និងបានអភិរក្សពូជសត្វជាច្រើនដែលជិតផុតពូជ។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៣៣ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់មានបន្ទូល ឲ្យអ្វីៗកើតមាន ហើយក៏បានធានាថា ស្នាព្រះហស្តទាំងអស់ដែលព្រះអង្គបានបង្កើតនឹងឈរមាំ(ខ.៦-៩)។ ដោយសារព្រះទ្រង់បានសោយរាជ្យលើជំនាន់មនុស្ស និងជាតិសាសន៍ទាំងឡាយ(ខ.១១-១៩) នោះមានតែព្រះអង្គទេ ដែលអាចស្អាងទំនាក់ទំនងឲ្យល្អឡើងវិញ និងសង្គ្រោះជីវិតមនុស្ស ហើយជួយឲ្យពួកគេមានក្តីសង្ឃឹមឡើងវិញ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះអង្គបានអញ្ជើញយើងឲ្យចូលរួមជាមួយព្រះអង្គ នៅក្នុងការថែរក្សាពិភពលោក និងមនុស្សដែលព្រះអង្គបានបង្កើតឲ្យមាននៅលើពិភពលោក។ រៀងរាល់ពេលដែលយើងសរសើរដំកើងព្រះអង្គ សម្រាប់ការបង្កើតឥន្ទធនូដែលលាតសន្ធឹងនៅលើផ្ទៃមេឃ ដែលមានពពក…
Read article
រកឃើញជីវិតមានន័យក្នុងព្រះអង្គ
លោកុប្បត្តិ ៤-៦ និង ម៉ាថាយ ២ សាស្តា ១:១-១១ ថ្ងៃក៏រះឡើង ហើយលិចទៅវិញ។ សាស្តា ១:៥ រឿងប្រលោមលោក ដែលលោកអឺណេស ហេមមីងវេយ(Ernest Hemingway) បាននិពន្ធ គាត់បាននិយាយអំពីមនុស្សប្រមឹកពីរនាក់ជាមិត្តសំឡាញ់នឹងគ្នា ដែលបានស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាក ក្នុងអំឡុងសម័យសង្គ្រាមលោកលើកទី១។ ពួកគេមានស្នាមសម្លាកនៅលើរូបកាយ និងក្នុងចិត្ត ដោយសារគ្រោះមហន្តរាយនៃសង្គ្រាម ហើយបានព្យាយាមជម្នះវា ដោយការជប់លៀង ដំណើរផ្សងព្រេងធំៗ និងការសប្បាយក្នុងផ្លូវភេទ។ ពួកគេក៏តែងតែផឹកស្រា ដើម្បីបំបាត់ការឈឺចាប់ តែពួកគេនៅតែមិនសប្បាយចិត្ត។ លោកហេមមីងវេយក៏បានដាក់ចំណងជើងឲ្យរឿងប្រលោមលោកនេះថា ព្រះអាទិត្យក៏បានរះដែរ ដោយផ្អែកទៅលើបទគម្ពីរសាស្តា ១:៥។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តា ស្តេចសាឡូម៉ូនបានហៅខ្លួនឯងថា “គ្រូប្រដៅ”(ខ.១)។ ទ្រង់បានសង្កេតឃើញថា អ្វីៗទាំងអស់សុទ្ធតែ “ឥតប្រយោជន៍”(ខ.២) ហើយក៏បានសួរថា “តើមនុស្សមានកំរៃអ្វីខ្លះ ពីអស់ទាំងការដែលខ្លួនខំធ្វើ ដោយនឿយហត់នៅក្រោមថ្ងៃ?”(ខ.៣)។ ស្តេចសាឡូម៉ូនក៏បានទតឃើញរបៀបដែលថ្ងៃរះ និងលិចទៅវិញ ខ្យល់បកពីទិសណាទៅទិសណា និងទឹកទន្លេរហូរមិនចេះឈប់ ចូលទៅក្នុងសមុទ្រដែលមិនចេះឆ្អែតឆ្អន់(ខ.៥-៧)។ ទីបំផុត គ្មាននរណានឹកចាំអំពីពួកវាទៀតទេ(ខ.១១)។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកហេមមីងវេយ និងអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរសាស្តាសុទ្ធតែចង់ឲ្យយើងត្រិះរិះពិចារណា អំពីភាពឥតប្រយោជន៍នៃការរស់នៅ លើផែនដីនេះ។…
Read article
អត្តសញ្ញាណថ្មី ក្នុងព្រះយេស៊ូវ
លោកុប្បត្ដិ ១-៣ និង ម៉ាថាយ ១ ២កូរិនថូស ៥:១៤-២១ មើល សេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងណាហ្ន៍ ដែលព្រះវរបិតាបានផ្តល់មកយើងរាល់គ្នា។ ១យ៉ូហាន ៣:១ “ខ្ញុំឥឡូវមិនដូចខ្ញុំកាលពីមុនទេ។ ខ្ញុំបានក្លាយជាមនុស្សថ្មីហើយ”។ នេះជាពាក្យសម្តីដ៏សាមញ្ញ ដែលកូនប្រុសខ្ញុំបានថ្លែងទៅកាន់សិស្សទាំងឡាយ នៅក្នុងការជួបជុំគ្នានៅសាលា ដោយរៀបរាប់អំពីការផ្លាស់ប្តូរ ដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានក្នុងជីវិតគាត់។ កាលពីមុន ជេហ្វហ្វ្រ៊ី(Geoffrey) គឺជាមនុស្សញៀនថ្នាំម្នាក់ តែក្រោយមក គាត់បានទទួលស្គាល់អំពើបាប និងកំហុសរបស់ខ្លួនឯង។ ហើយឥឡូវនេះ គាត់បានមើលឃើញខ្លួនគាត់ ជាកូនព្រះ។ ព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើង ដោយព្រះបន្ទូលដែលសន្យាថា “បានជាបើអ្នកណានៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នោះឈ្មោះថាបានកើតជាថ្មីហើយ អស់ទាំងសេចក្តីចាស់បានកន្លងបាត់ទៅ មើល គ្រប់ទាំងអស់បានត្រឡប់ជាថ្មីវិញ”(២កូរិនថូស ៥:១៧)។ យើងក្លាយជាមនុស្សថ្មី ទោះកាលពីមុន យើងជានរណា ឬបានធ្វើអ្វីក៏ដោយ ពេលណាយើងទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីទទួលយកសេចក្តីសង្គ្រោះ និងការអត់ទោសបាប ដែលព្រះអង្គប្រទានតាមរយៈការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង។ ចាប់តាំងពីសម័យសួនច្បារអេដែន ទោសកំហុសនៃអំពើបាបបានកាត់ផ្តាច់យើងចេញពីព្រះ តែព្រះអង្គបាន “ផ្សះផ្សាយើងនឹងព្រះអង្គទ្រង់ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ” “ឥតប្រកាន់ទោស” យើងទៀត(ខ.១៨-១៩)។ យើងជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះអង្គ(១យ៉ូហាន ៣:១-២) ដែលព្រះអង្គបានលាងសម្អាត និងធ្វើឲ្យយើងកើតជាថ្មី…
Read article
ទីក្រុងនៃសេចក្តីសុចរិត
ហេព្រើរ ១៣:១៤-២១ ទ្រង់ប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានគ្រប់លក្ខណ៍ … ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នា បានធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ហេព្រើរ ១៣:២១ នៅពេលល្ងាចថ្ងៃចូលឆ្នាំថ្មី ឆ្នាំ២០០០ ក្រុមមន្ត្រី នៅទីក្រុងដេត្រយបានបើកប្រអប់មូល ដែលមានអាយុ១រយឆ្នាំយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន។ នៅក្នុងប្រអប់មូលធ្វើពីទង់ដែងនោះ មានលិខិតដែលអ្នកដឹកនាំទីក្រុងដេត្រយ ក្នុងសម័យមុនបានសរសេរការព្យាករណ៍អំពីពេលអនាគត ដោយបង្ហាញចក្ខុវិស័យដែលពួកគេមាន ចំពោះភាពចម្រុងចម្រើន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អតីតអភិបាលក្រុងដែលបានសរសេរលិខិតនោះ បានសរសេរអំពីប្រធានបទខុសពីនេះ។ ជាក់ស្តែង គាត់បានសរសេរថា “ក្នុងនាមអ្នកជាជាតិសាសន៍ និងប្រជាជនក្នុងទីក្រុងនេះ សូមព្រះទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យយើងបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីសង្ឃឹមមួយ ដែលខ្ពង់ខ្ពស់លើសសេចក្តីសង្ឃឹមទាំងអស់…គឺសង្ឃឹមថា យើងនឹងបានចម្រើនឡើងខាងឯសេចក្តីសុចរិត ព្រោះសេចក្តីសុចរិតលើកដំកើងជាតិសាសន៍របស់យើង”។ លោកអភិបាលក្រុងរូបនេះបានអធិស្ឋានទូលសូមឲ្យពលរដ្ឋទាំងឡាយ នៅពេលអនាគត ចម្រើនឡើងនៅក្នុងភាពសុចរិត និងពិតត្រង់។ គាត់ប្រហែលជាយកគំរូតាមព្រះយេស៊ូវ ដែលបានប្រទានព្រះពរដល់អ្នកដែលស្រេកឃ្លានសេចក្តីសុចរិត(ម៉ាថាយ ៥:៦)។ តែយើងក៏ងាយនឹងបាក់ទឹកចិត្ត ពេលដែលយើងពិចារណាអំពីខ្នាតគំរូឥតខ្ចោះរបស់ព្រះអង្គ ដែលយើងមិនអាចឈោងដល់។ តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលយើងមិនចាំបាច់ត្រូវពឹងផ្អែកកម្លាំងខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យមានការលូតលាស់។ កណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបានចែងថា “សូមឲ្យព្រះនៃសេចក្តីសុខសាន្ត … ទ្រង់ប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានគ្រប់លក្ខណ៍ ក្នុងការល្អគ្រប់ជំពូកដោយសារព្រះលោហិត នៃសញ្ញាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នា បានធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ដោយទ្រង់ធ្វើការក្នុងអ្នករាល់គ្នា ដែលគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យនៃទ្រង់ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”(ហេព្រើរ ១៣:២០-២១)។ យើងដែលនៅជាប់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទបានបរិសុទ្ធ…
Read article
វិញ្ញាណដែលតប់ប្រមល់ និងការអធិស្ឋានដ៏ស្មោះត្រង់
យ៉ូហាន ១២:២៧-៣២ ឱព្រះវរបិតាអើយ សូមដំកើងព្រះនាមទ្រង់ឡើង។ យ៉ូហាន ១២:២៨ រយៈពេល៣ថ្ងៃ មុនពេលគ្រាប់បែកមួយគ្រាប់ផ្ទុះ នៅក្នុងផ្ទះរបស់លោកបណ្ឌិត ម៉ាទីន លូស័រ ឃីង(Martin Luther King Jr.) គាត់បានជួបរឿងមួយ ដែលនាំឲ្យគាត់មានការផ្លាស់ប្តូរដ៏សំខាន់អស់មួយជីវិត។ បន្ទាប់ពីមានគេទូរស័ព្ទគំរាមគាត់ គាត់ក៏បានរិះរកយុទ្ធសាស្ត្រចាកចេញពីចលនាទាមទារសិទ្ធិពលរដ្ឋ។ គាត់ក៏បានអធិស្ឋានថា “ទូលបង្គំសូមប្រកាន់គោលជំហរ ដើម្បីបុព្វហេតុដ៏ត្រឹមត្រូវ។ តែពេលនេះ ទូលបង្គំមានការភ័យខ្លាច។ ទូលបង្គំមិនមានសល់អ្វីទៀតទេ។ ទូលបង្គំបានឈានដល់ចំណុចដែលទូលបង្គំមិនអាចប្រឈមមុខដាក់បញ្ហានេះតែម្នាក់ឯងបានទេ”។ បន្ទាប់ពីគាត់បានអធិស្ឋានចប់ សេចក្តីជំនឿដ៏រឹងមាំក៏បានកើតមានក្នុងចិត្តគាត់ យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម។ លោកបណ្ឌិតម៉ាទីនបានកត់សំគាល់ថា “ភ្លាមៗនោះ ការភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមរលាយបាត់។ ការសង្ស័យរបស់ខ្ញុំក៏លែងមានទៀត។ ខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីប្រឈមមុខដាក់រឿងគ្រប់យ៉ាង”។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក១២ ព្រះយេស៊ូវបានអធិស្ឋានថា ព្រះអង្គមានចិត្តតប់ប្រមល់(ខ.២៧)។ ព្រះអង្គបានបើកបង្ហាញអារម្មណ៍ពិតដល់ព្រះវរបិតា ដោយព្រះទ័យស្មោះត្រង់។ ការអធិស្ឋានរបស់ព្រះអង្គ នៅតែយកព្រះវរបិតាជាធំ។ “ឱព្រះវរបិតាអើយ សូមដំកើងព្រះនាមទ្រង់ឡើង”(ខ.២៨)។ ការអធិស្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូវ គឺជាការចុះចូលបំណងព្រះទ័យព្រះវរបិតា។ លក្ខណៈរបស់យើងជាមនុស្ស មានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច និងតប់ប្រមល់ជាធម្មតា ពេលណាយើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តថា យើងត្រូវថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ ឬអត់ ពេលណាយើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ពិបាក នៅក្នុងទំនាក់ទំនង…
Read article