តើត្រូវធ្វើ ឬមិនត្រូវធ្វើ
ខ្ញុំមិនប្រព្រឹត្តការល្អ ដែលខ្ញុំចង់ធ្វើនោះទេ តែការអាក្រក់ដែលខ្ញុំមិនចង់ធ្វើ នោះបែរជាខ្ញុំធ្វើវិញ។ រ៉ូម ៧:១៩ កាលពីក្មេង គេបានយករថក្រោះមួយគ្រឿង សល់ពីសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២ មកដាក់តាំង ក្នុងសួនច្បារ ក្បែរផ្ទះខ្ញុំ។ គេបានដាក់ផ្លាកសញ្ញាដាស់តឿនជាច្រើន អំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលអាចកើតឡើង ដោយសារការឡើងលេងលើរថក្រោះនោះ តែមិត្តភក្តិខ្ញុំមួយក្រុម បាននាំគ្នាឡើងលេង ដោយមិនបង្អង់យូរ។ ក្នុងចំណោមយើង មានអ្នកខ្លះមានការស្ទាក់ស្ទើរបន្តិច តែទីបំផុត យើងក៏បានឡើងលេងទាំងអស់គ្នា។ មានក្មេងប្រុសម្នាក់ បានបដិសេធមិនព្រមឡើងលើរថក្រោះ ដោយចង្អុលទៅរកផ្លាកសញ្ញាហាមឃាត់។ ក្មេងប្រុសម្នាក់ទៀតប្រញាប់លោតចុះភ្លាមៗ ពេលដែលមនុស្សធំបានដើរមករកពួកគេ។ ដូចនេះ ការល្បួងឲ្យលេងសើចសប្បាយ បានឈ្នះបំណងចិត្តរបស់យើង ដែលចង់ធ្វើតាមច្បាប់ហើយ។ យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែបង្កប់ទៅដោយចិត្ត ដែលចូលចិត្តបះបោរដូចកូនក្មេង។ យើងមិនចូលចិត្តឲ្យគេប្រាប់យើង ឲ្យធ្វើនេះ ឬធ្វើនោះឡើយ។ តែក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ាកុប ពេលណាយើងដឹងថា អ្នកណាដែលចេះធ្វើល្អ តែមិនធ្វើសោះ នោះរាប់ជាបាបដល់អ្នកនោះវិញ(៤:១៧)។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្ររ៉ូម សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា “ខ្ញុំមិនប្រព្រឹត្តការល្អ ដែលខ្ញុំចង់ធ្វើនោះទេ តែការអាក្រក់ដែលខ្ញុំមិនចង់ធ្វើ នោះបែរជាខ្ញុំធ្វើវិញ។ ដូច្នេះ បើខ្ញុំប្រព្រឹត្តការដែលខ្ញុំមិនចង់ធ្វើ នោះមិនមែនខ្ញុំដែលធ្វើការនោះទៀតទេ គឺជាបាបទេតើ ដែលនៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំវិញ” (៧:១៩-២០)។ ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ យើងអាចមានការពិបាក…
Read articleព្រះទ្រង់មានផែនការ
បុត្រីផារ៉ោន … ក៏ឲ្យឈ្មោះថា ម៉ូសេ ដោយថា “អញបានស្រង់វាពីទឹកមក”។ និក្ខមនំ ២:១០ កាលគេរកឃើញក្មេងស្រីពីរនាក់ គេមិនបានដឹងច្បាស់ថា ពួកគេមានអាយុប៉ុន្មានទេ។ ម្នាក់ត្រូវបានគេប្រទះឃើញនៅលើជណ្តើរព្រះវិហារមួយ ហើយម្នាក់ទៀតគ្រាន់តែបានដឹងថា ដូនជីនៅព្រះវិហារកាតូលិកបានយកនាងទៅចិញ្ចឹម។ អ្នកទាំងពីរបានកើតនៅប្រទេសប៉ូឡូញ ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២។ អស់រយៈពេលជិត ៨០ឆ្នាំ អ្នកស្រីហាលីណា(Halina) និងអ្នកស្រីគ្រីស្ទីណា(Krystyna) មិនដែលបានស្គាល់គ្នាសោះ។ តែការធ្វើតេស្តឌីអិនអេ ក៏បានរកឃើញថា អ្នកទាំងពីរគឺជាបងប្អូនបង្កើត ហើយបាននាំឲ្យមានការជួបជុំឡើងវិញដ៏មានអំណរ។ លទ្ធផលតេស្តឌីអិនអេនោះក៏បានបើកបង្ហាញថា ពួកគេមានជាប់កេរដំណែលជនជាតិយូដា ឬជ្វីប ហើយគេក៏អាចបកស្រាយ អំពីមូលហេតុដែលអ្នកទាំងពីរត្រូវគេបោះបង់ចោល កាលនៅតូច។ ពួកមនុស្សអាក្រក់បានតាមសម្លាប់អ្នកទាំងពីរ ដោយសារអត្តសញ្ញាណរបស់ពួកគេជាជនជាតិយូដា។ ខ្ញុំក៏បាននឹកស្រមៃអំពីម្តាយរបស់ក្មេងស្រីទាំងពីរ ដែលបានខ្លាចគេសម្លាប់ ហើយក៏បានទុកពួកគេចោលនៅកន្លែង ដែលអ្នកដទៃអាចប្រទះឃើញ ហើយជួយសង្រ្គោះពួកគេ។ រឿងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរឿងរបស់លោកម៉ូសេ។ គាត់បានចាប់កំណើតក្នុងសម័យដែលជនជាតិអេស៊ីព្ទកំពុងតែសម្លាប់រង្គាលក្មេងប្រុសជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ក្នុងទឹកដីអេស៊ីព្ទ(និក្ខមនំ ១:២២)។ ម្តាយគាត់ក៏បានបណ្តែតគាត់ ក្នុងទឹកទន្លេ(២:៣) ដើម្បីឲ្យគាត់មានឱកាសរួចផុតសេចក្តីស្លាប់។ តាមពិត ព្រះទ្រង់មានផែនការជួយសង្រ្គោះរាស្រ្តព្រះអង្គ តាមរយៈលោកម៉ូសេ។ រឿងរបស់លោកម៉ូសេក៏បានចង្អុលបង្ហាញយើង ឲ្យងាកទៅរករឿងរបស់ព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ ស្តេចផារ៉ោនព្យាយាមសម្លាប់រង្គាលក្មេងប្រុសសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ហើយចំណែកឯស្តេចហេរ៉ូឌវិញ ទ្រង់បានបញ្ជាគេឲ្យសម្លាប់រង្គាលក្មេងប្រុសទាំងអស់…
Read articleបទចម្រៀងនៃស្ថានសួគ៌
ព្រះគម្ពីរច្រើនតែអបអរសាទរជ័យជម្នះរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដោយបទចម្រៀង។ តែគេមិនទាន់ច្រៀងទំនុកសរសើរមួយ ក្នុងចំណោមទំនុកអបអរជ័យជម្នះទាំងនោះនៅឡើយទេ។ នៅថ្ងៃនេះដែរ លោកគ្រូ អរ ស៊ី ស្ព្រោល(R.C. Sproul) សូមចែកចាយ អំពីបទចម្រៀងនៃពួកដែលព្រះបានលោះ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ ដោយអបអរជ័យជម្នះរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ក្នុងចំណុចខ្ពស់បំផុតនៃប្រវត្តិសាស្ត្រ។ អត្ថបទ យើងចាំបាច់ត្រូវផ្តល់ការចាប់អារម្មណ៍មកលើបទចម្រៀងក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ព្រះគម្ពីរមិនមែនជាសៀវភៅចម្រៀងនោះទេ តែយើងសង្កេតឃើញថា នៅក្រៅកណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើង និងកណ្ឌគម្ពីរបទចម្រៀងផ្សេងទៀត ជួនកាល កណ្ឌគម្ពីរខ្លះក៏បានចែង ឬនិយាយអំពីបទចម្រៀងផងដែរ។ បើយើងមើលព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ យើងឃើញបទចម្រៀងនៃផ្លែដាវរបស់លោកឡាមេក ជាប្រភេទបទចម្រៀងទុច្ចរិត។ តែបន្ទាប់មក យើងឃើញបទចម្រៀងរបស់លោកម៉ូសេ និងនាងម៉ារាមអំពី “សត្វសេះ និងអ្នកជិះសេះ ដែលបានបោះចូលទៅក្នុងសមុទ្រ” ឬបទចម្រៀងរបស់អ្នកស្រីដេបូរ៉ា ដែលជាចៅហ្វាយស្រី ដែលបានដឹកនាំពួកអ៊ីស្រាអែលទាស់ប្រឆាំងនឹងខ្មាំងសត្រូវ ដែលដឹកនាំដោយស៊ីសេរ៉ា ហើយពេលនោះស៊ីសេរ៉ាក៏បានពោលថា “ផ្ទៃមេឃក៏បានជួយច្បាំង ផ្កាយទាំងប៉ុន្មានបានច្បាំងនឹងស៊ីសេរ៉ាពីទីគោចរ”។ ហើយក្នុងបទគម្ពីរសញ្ញាចាស់ទាំងមូល អ្នកនឹងឃើញថា គេបានច្រៀងទំនុកសរសើរនៅក្នុងពេលដ៏ជាក់លាក់ណាមួយ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល បទចម្រៀងដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាងគេ គឺមានកត់ទុក ក្នុងដើមដំបូងនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ដែលមានដូចជាបទចម្រៀងរបស់នាងអេលីហ្សាបិត បទចម្រៀងរបស់លោកសាការី បទចម្រៀងរបស់លោកស៊ីម្មាន បទចម្រៀងរបស់នាងម៉ារា ជាបទលើកដំកើងព្រះ។ អ្នកប្រហែលជាឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបទចម្រៀងទាំងនោះមានលក្ខណៈគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាងគេ?…
Read articleងាកចេញពីភាពតប់ប្រមល់ទៅរកសេចក្តីសុខសាន្ត
កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ ចូរទូលដល់ព្រះ ឲ្យជ្រាបពីសេចក្តីសំណូមរបស់អ្នករាល់គ្នាក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ដោយសេចក្តីអធិស្ឋាន និងពាក្យទូលអង្វរ ទាំងពោលពាក្យអរព្រះគុណផង។ ភីលីព ៤:៦ ការផ្លាស់ប្តូរផ្ទះ ស្ថិតក្នុងចំណោមកត្តាដែលធ្វើឲ្យមានភាពតប់ប្រមល់បំផុត ក្នុងជីវិត។ ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានផ្លាស់មករស់នៅក្នុងផ្ទះ ដែលយើងកំពុងរស់នៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន បន្ទាប់ពីយើងបានរស់នៅ ក្នុងផ្ទះចាស់ជិត២០ឆ្នាំ។ ខ្ញុំបានរស់នៅក្នុងផ្ទះចាស់នោះតែម្នាក់ឯង អស់រយៈពេល៨ឆ្នាំ មុនពេលខ្ញុំរៀបការ។ បន្ទាប់មក ស្វាមីខ្ញុំក៏បានផ្លាស់មករស់នៅជាមួយខ្ញុំ ដោយនាំរបស់ប្រើប្រាស់របស់គាត់មកជាមួយ។ ក្រោយមក ពេលយើងមានកូន គឺមានន័យថា យើងមានរបស់របរប្រើប្រាស់កាន់តែច្រើន ក្នុងផ្ទះ។ នៅថ្ងៃរើ ទៅនៅផ្ទះថ្មី អ្វីៗមិនទាន់មានភាពរលូនឡើយ។ នៅសល់តែ៥នាទីទៀតប៉ុណ្ណោះ អ្នកដឹកជញ្ជូននឹងមកដល់ហើយ តែខ្ញុំនៅមិនទាន់សរសេរសៀវភៅចប់ ឲ្យទាន់ពេលកំណត់។ ហើយផ្ទះថ្មីមានជណ្តើរច្រើន ដូចនេះ ខ្ញុំត្រូវការកម្លាំងដឹកជញ្ជូនច្រើនជាងនោះពីរដង លើសផែនការ។ តែខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍តប់ប្រមល់ខ្លាំង នៅថ្ងៃនោះទេ។ តែការថប់បារម្ភបានកើតមាន ពេលដែលខ្ញុំបានចំណាយពេលច្រើនម៉ោង ដើម្បីសរសេរសៀវភៅឲ្យចប់។ ដោយសារព្រះគុណព្រះ ខ្ញុំក៏បានចំណាយពេលអានព្រះគម្ពីរ អធិស្ឋាន និងសរសេរសៀវភៅ ឲ្យទាន់ពេលកំណត់។ ដូចនេះ ខ្ញុំជឿថា ការសិក្សា ព្រះគម្ពីរ និងការអធិស្ឋាន គឺជាគន្លឹះដែលនាំឲ្យខ្ញុំឈ្នះការថប់បារម្ភ។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនថា “កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ…
Read articleព្រះទ្រង់តែងតែស្តាប់យើងអធិស្ឋាន
សេចក្តីទូលអង្វរដ៏អស់ពីចិត្តរបស់មនុស្សសុចរិត នោះពូកែណាស់។ យ៉ាកុប ៥:១៦ លោកឆាក់(Chuck) ជាតួសម្តែង និងជាអ្នកហាត់ក្បាច់គុណ បានផ្តល់កិត្តិយសដល់ម្តាយគាត់ នៅថ្ងៃបុណ្យខួបកំណើតគំរប់១០០ឆ្នាំរបស់ម្តាយគាត់ ដោយចែកចាយ អំពីការរួមចំណែកដ៏សំខាន់របស់ម្តាយគាត់ នៅក្នុងការផ្លាស់ប្រែខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់។ គាត់បានសរសេរថា “ម៉ាក់បានធ្វើជាគំរូនៃការអត់ធន់ និងសេចក្តីជំនឿ”។ ម្តាយគាត់បានចិញ្ចឹមកូនប្រុសទាំងបីតែម្នាក់ឯង ក្នុងអំឡុងពេលមហាវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក ហើយបានបាត់បង់ស្វាមីម្នាក់ហើយម្នាក់ទៀត កូនប្រុសម្នាក់ កូនចុងម្នាក់ និងចៅ ដែលបានស្លាប់ចោលម្តាយគាត់ ព្រមទាំងបានឆ្លងកាត់ការវះកាត់ជាច្រើនដង។ គាត់បន្តទៀតថា ម្តាយគាត់តែងតែអធិស្ឋានឲ្យគាត់ ពេញមួយជីវិតគាត់ ទោះគាត់កំពុងរស់នៅសុខស្រួល ឬជួបការលំបាកក៏ដោយ ហើយពេលដែលគាត់ស្ទើរតែដាច់ចេញពីព្រះនៅហូលីវូដ ម្តាយគាត់ដែលនៅផ្ទះ បានអធិស្ឋានឲ្យគាត់ទទួលជោគជ័យ និងសេចក្តីសង្គ្រោះ។ គាត់សន្និដ្ឋានថា គាត់សូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានប្រើម្តាយគាត់ ដើម្បីឲ្យគាត់បានផ្លាស់ប្រែ តាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ។ ការអធិស្ឋានរបស់ម្តាយលោកឆាក់ បានជួយឲ្យគាត់ទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ និងរកបានភរិយាដែលកោតខ្លាចព្រះ។ គាត់បានអធិស្ឋានយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួនឲ្យកូនប្រុសគាត់ ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានឮគាត់អធិស្ឋាន។ យើងមិនតែងតែទទួលបានការឆ្លើយតបរបស់ព្រះអង្គ ចំពោះការអធិស្ឋានរបស់យើង តាមបំណងចិត្តយើង ដូចនេះ យើងមិនអាចប្រើការអធិស្ឋានរបស់យើង ដូចចង្កឹះវេទមន្តនោះឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បទគម្ពីរយ៉ាកុបបានធានាយើងថា “សេចក្តីទូលអង្វរដ៏អស់ពីចិត្តរបស់មនុស្សសុចរិត នោះពូកែណាស់”(យ៉ាកុប ៥:១៦)។ យើងក៏ត្រូវបន្តអធិស្ឋានឲ្យអ្នកមានជំងឺ និងអ្នកដែលកំពុងជួបបញ្ហាផងដែរ(ខ.១៣-១៥)។…
Read articleបន្ទប់ចែកចាយ
យ៉ូណាថានបានតាំងសញ្ញានឹងដាវីឌ ពីព្រោះលោកស្រឡាញ់ដាវីឌដូចជាខ្លួនរបស់លោក។ ១សាំយ៉ូអែល ១៨:៣ នៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសអេស្ប៉ាញ ប្រជាជនមានទម្លាប់បង្ហាញអារម្មណ៍ និងមិត្តភាព តាមរបៀបដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ក្នុងតំបន់ជនបទដែលមានរូងភ្នំជាច្រើនដែលគេបានជីក។ បន្ទាប់ពីការច្រូតកាត់បានបញ្ចប់ កសិករមួយចំនួនតែងតែទៅអង្គុយនៅក្នុងបន្ទប់មួយ នៅខាងលើរូងភ្នំមួយ ហើយបានត្រៀមទុកម្ហូបអាហារផ្សេងៗនៅទីនោះ។ ក្រោយមក គេក៏បានហៅបន្ទប់នោះថា “បន្ទប់ចែកចាយ” ជាកន្លែងដែលមិត្តភក្តិ និងក្រុមគ្រួសារតែងតែជួបជុំគ្នា ដើម្បីចែកចាយរឿង ការអាថ៌កំបាំង និងក្តីស្រមៃរបស់ខ្លួន។ បើគេត្រូវការការជួបជុំដ៏ជិតស្និទ្ធ ជាមួយមិត្តភក្តិដែលអាចទុកចិត្តបាន គេតែងតែទៅរកបន្ទប់នោះឯង។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីមិត្តភាពស៊ីជម្រៅ រវាងយ៉ូណាថាន និងដាវីឌ។ ពេលដែលស្តេចសូលមានការច្រណែនយ៉ាងខ្លាំងនឹងដាវីឌ ហើយចង់សម្លាប់គាត់ យ៉ូណាថាន ដែលជាបុត្រច្បងរបស់ស្តេចសូល ក៏បានការពារ និងធ្វើជាមិត្តភក្ដិរបស់គាត់។ អ្នកទាំងពីរក៏បានក្លាយជាមិត្តចិត្តមួយថ្លើមមួយ(១សាំយ៉ូអែល ១៨:១)។ ហើយយ៉ូណាថាន ក៏បានស្រឡាញ់ដាវីឌដូចខ្លួនឯង(ខ.១,៣) ហើយទោះទ្រង់ជាបុត្រដែលត្រូវស្នងរាជបន្តពីស្តេចសូលក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នៅតែទទួលស្គាល់ការជ្រើសរើសរបស់ព្រះ ឲ្យដាវីឌឡើងធ្វើស្តេច។ ទ្រង់បានប្រទានអាវឲ្យដាវីឌ ព្រមទាំងសំលៀកបំពាក់ ដាវ ធ្នូ ហើយនិងខ្សែក្រវាត់ផង(ខ.៤)។ ក្រោយមក ដាវីឌក៏បានប្រកាសថា សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅដែលយ៉ូណាថាន មានចំពោះគាត់ ក្នុងនាមជាមិត្តសំឡាញ់ គឺពិតជាអស្ចារ្យណាស់(២សាំយ៉ូអែល ១:២៦)។ ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ សូមព្រះអង្គជួយយើងឲ្យមានមិត្តភាព…
Read article