ព្រះទ្រង់ស្គាល់អ្នកច្បាស់
ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់បានពិនិត្យមើល ហើយបានស្គាល់ទូលបង្គំផង។ ទំនុកដំកើង ១៣៩:១ ម្តាយខ្ញុំហាក់ដូចជាអាចមើលដឹងថា ខ្ញុំមានបញ្ហា ទោះខ្ញុំមិនបានប្រាប់គាត់ក៏ដោយ។ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានជួបការលំបាកជាច្រើននៅសាលា ហើយក៏ព្យាយាមលាក់បាំងអារម្មណ៍នឿយណាយ ដោយសង្ឃឹមថា គ្មាននរណាចាប់អារម្មណ៍ឡើយ។ គាត់សួរខ្ញុំថា “កូនមានរឿងអី?” គាត់ក៏បន្ថែមទៀតថា “មុនពេលកូននិយាយថា មិនមានរឿងអី កូនត្រូវចាំថា ម៉ាក់ជាម៉ាក់របស់កូន។ ម៉ាក់ផ្តល់កំណើតឲ្យកូន ហើយស្គាល់កូនច្បាស់ជាងកូនស្គាល់ខ្លួនឯងទៅទៀត”។ ម្តាយខ្ញុំបានរំឭកខ្ញុំជាទៀងទាត់ថា ដោយសារគាត់ស្គាល់ខ្ញុំច្បាស់ នោះគាត់អាចត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីជួយខ្ញុំ ពេលណាខ្ញុំត្រូវការគាត់ខ្លាំងបំផុត។ ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ យើងបានទទួលការថែរក្សាពីព្រះ ដែលស្គាល់យើងច្បាស់។ ស្តេចដាវីឌ ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានសរសើរព្រះអង្គ ដែលបានយកព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះជីវិតរបស់កូនព្រះអង្គ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់បានពិនិត្យមើល ហើយបានស្គាល់ទូលបង្គំផង ទ្រង់ជ្រាបការដែលទូលបង្គំអង្គុយចុះ និងការដែលទូលបង្គំក្រោកឡើងផង ទ្រង់ក៏យល់គំនិតរបស់ទូលបង្គំពីចំងាយដែរ”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១-២)។ ដោយសារព្រះទ្រង់ជ្រាបច្បាស់ថា យើងជានរណា គឺជ្រាបទាំងចិត្ត គំនិត និងទង្វើរបស់យើង នោះយើងមិនអាចចេញពីរង្វង់នៅសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការថែរក្សាជាបរិបូររបស់ព្រះអង្គឡើយ(ខ.៧-១២)។ គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌបានពោលថា “ទោះបើទូលបង្គំនឹងយកស្លាបនៃបច្ចូសកាល ហោះទៅនៅឯទីបំផុតនៃសមុទ្រ គង់តែព្រះហស្តទ្រង់នឹងនាំទូលបង្គំនៅទីនោះ ហើយព្រះហស្តស្តាំទ្រង់នឹងក្តាប់ទូលបង្គំដែរ”(ខ.៩-១០)។…
Read article
ការនឹកចាំ និងអធិស្ឋានឲ្យ
គេក៏ឃុំពេត្រុសទុកនៅក្នុងគុក តែចំណែកខាងពួកជំនុំ គេខំប្រឹងអធិស្ឋានដល់ព្រះឲ្យគាត់អស់ពីចិត្ត។ កិច្ចការ ១២:៥ ពេលដែលអ្នកឮគេប្រាប់អ្នកថា “ខ្ញុំនឹងនឹកចាំ ហើយអធិស្ឋានឲ្យអ្នក” អ្នកប្រហែលជាឆ្ងល់ថា តើគេពិតជានិយាយមែនឬអត់។ តែអ្នកប្រហែលមិនចាំបាច់ឆ្ងល់ដូចនេះទេ បើអ្នកបានឮពាក្យនោះ ពីអ្នកស្រីអេណា ដេវីស។ គ្រប់គ្នា ក្នុងក្រុងតូចមួយ បានដឹងថាអ្នកស្រី អេដណា(Edna) មានរហ័សនាមថា សៀវភៅពណ៌លឿង ដោយសារគាត់បានកត់ឈ្មោះ និងសំណូមពរអធិស្ឋានរបស់មនុស្សជាច្រើន ក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ ពីមួយបន្ទាត់ទៅមួយបន្ទាត់ និងពីមួយទំព័រទៅមួយទំព័រទៀត។ រៀងរាល់ពេលព្រឹកព្រលឹម ដូនចាស់រូបនេះបានអធិស្ឋានឮៗ ទៅកាន់ព្រះអម្ចាស់។ អ្នកដែលមានឈ្មោះ ក្នុងបញ្ជីរបស់គាត់មិនមែនសុទ្ធតែបានទទួលការឆ្លើយតបពីព្រះ សម្រាប់សំណូមពរអធិស្ឋានរបស់ពួកគេនោះទេ តែមនុស្សជាច្រើនបានឡើងធ្វើទីបន្ទាល់ អំពីរឿងដ៏អស្ចារ្យដែលបានកើតឡើង ក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេក៏បានអរព្រះគុណព្រះ ដែលបានឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ ហើយក៏បានអរគុណអ្នកស្រីអេដណា ដែលបានអធិស្ឋានឲ្យគាត់។ ព្រះទ្រង់បានបង្ហាញអំណាចនៃការអធិស្ឋាន នៅពេលដែលសាវ័កពេត្រុសកំពុងជាប់ឃុំខ្លួន។ ពេលដែលសាវ័កពេត្រុសត្រូវបក្សពួករបស់ស្តេចហេរ៉ូឌចាប់ខ្លួនដាក់គុក ដោយមានទាហានបួនក្រុមយាមគាត់(កិច្ចការ ១២:៤) ពួកជំនុំក៏បានអធិស្ឋានឲ្យគាត់អស់ពីចិត្ត(ខ.៥)។ ពួកគេបាននឹកចាំ និងអធិស្ឋានឲ្យលោកពេត្រុស។ ព្រះទ្រង់ក៏បានធ្វើការអស្ចារ្យ! មានទេវតាមួយអង្គបានយាងមកជួបលោកពេត្រុសក្នុងគុក ដោយដោះលែងគាត់ ហើយនាំគាត់ទៅកន្លែងសុវត្ថិភាព នៅក្រៅគុក(ខ.៧-១០)។ អ្នកខ្លះប្រហែលប្រាប់យើងថា ពួកគេនឹងនឹកចាំ ហើយអធិស្ឋានឲ្យយើង តែពួកគេក៏ខកខានមិនបានអធិស្ឋានឲ្យយើង។…
Read article
ការសម្រាកពិតប្រាកដ
…ទាំងធ្វើបន្ទាល់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានដើរយ៉ាងគួរនឹងព្រះ ដែលទ្រង់ហៅអ្នករាល់គ្នាមកក្នុងនគរ ហើយក្នុងសិរីល្អរបស់ទ្រង់។ ១ថែស្សាឡូនិច ២:១២ ក្នុងបទកំណាព្យមានចំណងជើងថា “ការសម្រាក” អ្នកនិពន្ធបានជំរុញចិត្តយើង ឲ្យមានទម្លាប់ញែក ពេល “សម្រាក” ឲ្យដាច់ពីពេល “ធ្វើការ” ដោយសួរថា “តើវាជាការសម្រាកពិតប្រាកដ ឬជាការងារ?” បើអ្នកចង់ពិសោធន៍នឹងការសម្រាកដ៏ពិត ជាជាងព្យាយាមជៀសវាងតួនាទីដែលត្រូវធ្វើក្នុងជីវិត អ្នកនិពន្ធបានជំរុញយើងថា “ចូរធ្វើការឲ្យអស់ពីចិត្ត។ ចូរប្រើពេលសម្រាក ឲ្យបានល្អ ពុំនោះទេ វាមិនមែនជាការសម្រាកទេ តែនៅក្បែរអ្នកមានតែការបំពេញតួនាទី”។ អ្នកនិពន្ធរូបនេះបានធ្វើការសន្និដ្ឋានថា ការសម្រាក និងក្តីអំណរពិតប្រាកដអាចរកបាន តាមរយៈសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការបម្រើ។ ទស្សនៈរបស់គាត់បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការលើកទឹកចិត្ត ដែលសាវ័កប៉ុលបានផ្តល់ឲ្យពួកជំនុំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនិច។ គាត់បានពិពណ៌នាថា ព្រះបានត្រាស់ហៅគាត់ឲ្យលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿ “ឲ្យរស់នៅ ឲ្យសមគួរនឹងព្រះ”(១ថែស្សាឡូនិច ២:១២) ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានបកស្រាយឲ្យកាន់តែជាក់លាក់ថា ជីវិតប្រភេទនោះ គឺមានភាពពិតត្រង់ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងការបម្រើ ដោយស្រគត់ស្រគំ។ គាត់ក៏បានអធិស្ឋានសូមព្រះទ្រង់ចម្រើនសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ ឲ្យបានពេញពោរហូរហៀរដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ព្រមទាំងដល់មនុស្សទាំងអស់ផង(៣:១២)។ ហើយគាត់ក៏បានជំរុញអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ឲ្យ “ខំប្រឹងឲ្យអស់ពីចិត្ត និងនៅដោយស្រគត់ស្រគំ ទាំងប្រព្រឹត្តតែរឿងជារបស់ផងខ្លួន ហើយធ្វើការដោយដៃខ្លួនឯងផង”(៤:១១)។ វាជាប្រភេទជីវិត…
Read article
បង្កើនការប្រុងប្រយ័ត្ន
ត្រូវឲ្យឯងរាល់គ្នាប្រយ័ត្នខ្លួន ហើយរក្សាចិត្តឲ្យមែនទែន ក្រែងភ្លេចអស់ទាំងការ ដែលភ្នែកឯងបានឃើញ។ ចោទិយកថា ៤:៩ មានបុរសម្នាក់បានទៅជិះស្គីកម្សាន្តជាមួយមិត្តភក្តិ។ នៅច្រកចូលកន្លែងជិះស្គី ពួកគេឃើញផ្លាកសញ្ញាដាស់តឿនអំពីគ្រោះថ្នាក់ ដែលអាចបណ្តាលមកពីការបាក់ស្រុតព្រឹលទឹកកក ហើយពួកគេក៏បានចាប់ផ្តើមជិះក្តាររអិលលើព្រឹលទឹកកកចុះពីលើជម្រាលភ្នំមក។ នៅក្នុងដំណើរចុះមកចង្កេះភ្នំជាលើកទី២ មានគេស្រែកប្រាប់ពួកគេថា មានការបាក់ស្រុតព្រឹលទឹកកក។ អ្នកខ្លះបានរិះគន់គាត់ ហើយថាគាត់ទើបតែចេះជិះស្គីលើព្រឹលទឹកកក។ តែតាមពិត គាត់ជាអ្នកនាំគេជិះស្គីដែលមានលិខិតបញ្ជាក់ការបណ្តុះបណ្តាល អំពីការបាក់ស្រុតព្រឹលទឹកកក នៅតំបន់ភ្នំ។ អ្នកស្រាវជ្រាវម្នាក់បានមានប្រសាសន៍ថា អ្នកជិះស្គី និងជិះក្តាររអិល ដែលបានទទួលបណ្តុះបណ្តាលច្រើនបំផុត គឺទំនងជាងាយនឹងបោកប្រាស់ខ្លួនឯង ញឹកញាប់ជាងគេ។ អ្នកជិះក្តាររអិលនោះបានបាត់បង់ជីវិត ដោយសារគាត់គិតថា ការបាក់ស្រុតព្រឹលទឹកកកនោះមិនទំនងជានឹងកើតមាន។ កាលពួកអ៊ីស្រាអែលត្រៀមខ្លួនចូលទឹកដីសន្យា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គ មានការប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ច។ ដូចនេះ ព្រះអង្គបានបង្គាប់ពួកគេឲ្យស្តាប់បង្គាប់តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអង្គ(ចោទិយកថា ៤:១-២) ហើយនឹកចាំ អំពីការដាក់ទោសរបស់ព្រះអង្គ មកលើអ្នកដែលមិនស្តាប់បង្គាប់(ខ.៣-៤)។ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ក្នុងការពិនិត្យមើលការប្រព្រឹត្ត និងចិត្តរបស់ខ្លួន(ខ.៩)។ ការនេះជួយពួកគេ ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះគ្រោះថ្នាក់ខាងវិញ្ញាណ ដោយសារការធ្វេសប្រហែស។ យើងងាយនឹងខ្វះការការពារ និងធ្វេសប្រហែស ហើយបោកប្រាស់ខ្លួនឯង។ តែព្រះទ្រង់អាចប្រទានកម្លាំង ឲ្យយើងជៀសវាងការរអិលដួលក្នុងជីវិត និងប្រទានការអត់ទោសបាប ដោយព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ ពេលណាយើងលន់តួបាប។ ពេលណាយើងដើរតាមព្រះអង្គ និងសម្រាកក្នុងប្រាជ្ញា…
Read article
តើអ្នកជឿព្រះបន្ទូលព្រះទេ?
តើអ្នកជឿព្រះបន្ទូលព្រះទេ?1 អស់ជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ ដែលពួកជំនុំបានទប់ទល់ការរិះគន់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ និងការសង្ស័យ មកលើភាពអាចទុកចិត្តបាននៃព្រះគម្ពីរ។ នៅថ្ងៃនេះ លោកគ្រូ អ. ស៊ី. ស្ព្រោល (R.C. Sproul ) ដាស់តឿនយើង មិនឲ្យមានការសង្ស័យមកលើព្រះបន្ទូលដែលមិនចេះខុសរបស់ព្រះ។ អត្ថបទ ភាពអាចទុកចិត្តបាននៃព្រះគម្ពីរ ប្រហែលជាត្រូវបានគេចាត់ទុកជាបញ្ហាដែលចម្រូងចម្រាស់បំផុត ក្នុងជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទ។ ជាង២០០ឆ្នាំមកហើយ ពួកជំនុំបានទទួលរងការរិះគន់ធ្ងន់ធ្ងរ និងការសង្ស័យមកលើភាពអាចទុកចិត្តបាននៃព្រះបន្ទូលព្រះ ហេតុនេះហើយ សូម្បីតែគ្រីស្ទបរិស័ទក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ក៏មានការបែកបាក់គ្នា ដោយសារបញ្ហានៃការទុកចិត្តដែលពួកគេមាន មកលើព្រះគម្ពីរ ដែលជាព្រះបន្ទូលព្រះ។ ហើយខ្ញុំសូមរំឭកអ្នកថា នេះជាចំណុចដែលងាយរងគ្រោះបំផុតរបស់យើង។ កាលព្រះគ្រីស្ទកំពុងទទួលរងទុក្ខវេទនា និងភាពឯកោ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា «មនុស្សមិនមែនរស់ ដោយសារតែនំបុ័ងប៉ុណ្ណោះទេ គឺរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋព្រះមកដែរ» (ម៉ាថាយ ៤:៤)។ ខ្ញុំនឹងជឿព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលហើយ។ បើយើងគ្រាន់តែជឿថា ព្រះពិតជាមានមែន ទោះជីវិតយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ឬក៏អត់ ក៏មិនមានអ្វីខុសប្លែកគ្នាឡើយ។ ទាល់តែយើងជឿព្រះអង្គ ហើយមានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនជាមួយព្រះអង្គ ទើបជីវិតយើងមានការខុសប្លែក។ តើអ្នកជឿព្រះអង្គទេ ពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូល? ខ្ញុំយល់ឃើញថា នេះជាការល្បងលដែលយើងកំពុងឆ្លងកាត់នៅថ្ងៃនេះ គឺការល្បងលឲ្យដឹងថា យើងកំពុងរស់នៅដោយជឿព្រះបន្ទូលព្រះ…
Read article
ប្រើពាក្យសម្តីរបស់អ្នក ដើម្បីបម្រើព្រះ
អញនឹងនៅជាមួយនឹងមាត់ឯង ព្រមទាំងបង្រៀនសេចក្តីដែលឯងត្រូវនិយាយផង។ និក្ខមនំ ៤:១២ ចាប់តាំងពីពេលដែលលីសា(Lisa)មានអាយុ៨ឆ្នាំ គាត់បានបញ្ហានិយាយត្រដិត ហើយខ្លាចការជួបជុំក្នុងសង្គម ដែលតម្រូវឲ្យគាត់និយាយជាមួយអ្នកដទៃ។ តែក្រោយមក គ្រូពេទ្យព្យាបាលក៏បានជួយនាងឲ្យជម្នះបញ្ហាប្រឈមនេះ ហើយនាងក៏បានសម្រេចចិត្តប្រើសម្លេងរបស់នាង ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ។ នាងក៏បានចាប់ផ្តើមស្ម័គ្រចិត្តធ្វើការជាអ្នកប្រឹក្សាផ្លូវចិត្តតាមទូរស័ព្ទ។ លោកម៉ូសេក៏ត្រូវប្រឈមមុខដាក់ការព្រួយបារម្ភរបស់គាត់ អំពីបញ្ហានៃការនិយាយស្តីរបស់គាត់ ដើម្បីឲ្យគាត់ដឹកនាំប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលចេញពីភាពជាទាសករ។ ព្រះទ្រង់ក៏បានបង្គាប់គាត់ ឲ្យទៅជួបស្តេចផារ៉ាន តែលោកម៉ូសេបានបដិសេធន៍ ព្រោះគាត់មិនមានទំនុកចិត្តលើសមត្ថភាពរបស់គាត់ក្នុងការនិយាយ(និក្ខមនំ ៤:១០)។ ព្រះទ្រង់ក៏បានជំរុញចិត្តគាត់ ដោយសួរគាត់ថា តើនរណាបង្កើតមាត់មនុស្ស? បន្ទាប់មក ព្រះអង្គក៏ធានាដល់គាត់ ដោយបន្ទូលថា “ចូរឯងទៅឥឡូវចុះ អញនឹងនៅជាមួយនឹងមាត់ឯង ព្រមទាំងបង្រៀនសេចក្តីដែលឯងត្រូវនិយាយផង”(ខ.១១-១២)។ ការឆ្លើយតបរបស់ព្រះបានរំឭកយើងថា ព្រះអង្គអាចធ្វើការ តាមរយៈយើង ដោយអំណាចចេស្តា ទោះយើងមានសមត្ថភាពកំរិតណាក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ ទោះយើងបានដឹងដូចនេះ ហើយក៏ចាំនៅក្នុងចិត្ត ក៏នៅតែពិបាកអនុវត្តតាម។ លោកម៉ូសេបានបន្តជួបការលំបាក និងទូលអង្វរព្រះ ឲ្យចាត់នរណាម្នាក់ឲ្យទៅជំនួសគាត់(ខ.១៣)។ ដូចនេះ ព្រះទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យលោកអើរ៉ុន ដែលជាបងប្អូនគាត់ ទៅជាមួយគាត់(ខ.១៤)។ យើងម្នាក់ៗអាចប្រើពាក្យសម្តី ក្នុងការនិយាយ ឬសរសេរ ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ។ យើងប្រហែលមានការភ័យខ្លាច។ យើងប្រហែលមានអារម្មណ៍ថា មិនមានសមត្ថភាព ឬមិនដឹងថា ត្រូវប្រើពាក្យអ្វីក្នុងការនិយាយ។…
Read article