សង្ឃឹមថា នឹងបានការប្រោសឲ្យជា
យ៉ូហាន ៥:១-៩ ស្រាប់តែអ្នកនោះបានជាភ្លាម ក៏យកគ្រែដើរទៅ។ យ៉ូហាន ៥:៩ ហេតុផលថ្មីមួយដែលធ្វើឲ្យគេមានសង្ឃឹមបានលេចឡើង សម្រាប់មនុស្សដែលពិការ ដោយសារមានរបួសនៅឆ្អឹងខ្នង។ ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវជនជាតិអាឡឺម៉ង់ បានរកឃើញវិធីភ្ញោចប្រព័ន្ធប្រសាទឲ្យលូតលាស់ឡើងវិញ ដើម្បីតភ្ជាប់នូវសរសៃប្រសាទរវាងសាច់ដុំ និងខួរក្បាលដែលបានដាច់។ ការបណ្ដុះនេះបានជួយឲ្យសត្វកណ្តុរដែលពិការ អាចដើរឡើងវិញបាន ហើយគេនឹងបន្តធ្វើតេស្ដ ដើម្បីកំណត់ឲ្យច្បាស់ថា ការព្យាបាលនោះមានសុវត្ថិភាព និងប្រសិទ្ធភាពសម្រាប់មនុស្សឬអត់។ អ្វីដែលអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានព្យាយាមស្វែងរក សម្រាប់អ្នកដែលមានភាពពិការ ក៏ជាអ្វីព្រះយេស៊ូវបានប្រទានមក តាមរយៈការអស្ចារ្យផងដែរ។ មានពេលមួយ ព្រះអង្គយាងទៅស្រះទឹក បេថែសដា ជាកន្លែងដែលមនុស្សជាច្រើនមានជំងឺ បានទៅ ដោយសង្ឃឹមថា នឹងទទួលបានការប្រោសឲ្យជា។ ព្រះអង្គក៏បានទតឃើញបុរសម្នាក់ ដែលពិការ៣៨ឆ្នាំហើយ(យ៉ូហាន ៥:៥)។ បន្ទាប់ពីបុរសនោះបានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា គាត់ពិតជាចង់ទទួលការប្រោសឲ្យជា ព្រះអង្គក៏បានបង្គាប់គាត់ឲ្យក្រោកឈរ ហើយដើរ។ “ស្រាប់តែអ្នកនោះបានជាភ្លាម ក៏យកគ្រែដើរទៅ”(ខ.៩)។ ព្រះអង្គមិនបានសន្យាថា ជំងឺខាងសាច់ឈាមរបស់យើងនឹងបានជាទាំងអស់ ក្នុងជីវិតនៅលើផែនដីនេះទេ ហើយមានមនុស្សផ្សេងទៀត នៅមាត់ស្រះនោះ ដែលមិនបានទទួលការប្រោសឲ្យជានៅថ្ងៃនោះ។ តែអ្នកដែលជឿព្រះអង្គ អាចដកពិសោធន៍នឹងការប្រោសឲ្យជា ដែលព្រះអង្គប្រទាន គឺប្រោសឲ្យជាពីភាពអស់សង្ឃឹម ទៅជាមានសង្ឃឹម ពីភាពជូរល្វីង ទៅជាប្រកបដោយព្រះគុណ ពីសេចក្តីសម្អប់ទៅជាសេចក្តីស្រឡាញ់ ពីការចោទប្រកាន់ ទៅជាការអត់ទោស។…
Read article
ចិត្តដែលចូលចិត្តបម្រើអ្នកដទៃ
កាឡាទី ៥:១៣-១៨ កុំឲ្យប្រើសេរីនោះ ទុកជាឱកាសដល់សាច់ឈាមឡើយ គឺត្រូវបំរើគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់វិញកាឡាទី។ ៥:១៣ កាល “ពូ” របស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ អេម៉ូរី(Emory) លាចាកលោក មនុស្សជាច្រើនបានបង្ហាញចេញនូវការគោរពដល់គាត់។ ប៉ុន្តែ ការផ្តល់កិត្តិយសទាំងនោះ បានបង្កប់នូវខ្លឹមសាររួមដ៏ជាប់លាប់មួយគឺ លោកពូ អេម៉ូរីបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ ដល់ព្រះ តាមរយៈការបម្រើអ្នកដទៃ។ គំរូល្អបំផុតរបស់គាត់គឺបានធ្វើឡើង ក្នុងអំឡុងសម័យសង្គ្រាមលោកលើកទី១ ក្នុងជួរកងទ័ព ដែលនៅទីនោះ គាត់បានបម្រើការជាពេទ្យទាហាន ដែលចូលទៅក្នុងសមរភូមិ ដោយមិនកាន់អាវុធក្នុងដៃ។ គាត់ទទួលបានមេដាយកិត្តិយសដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់កងទ័ព សម្រាប់វីរភាពរបស់គាត់ ប៉ុន្តែ គេបាននឹកចាំអំពីគាត់ ដោយសារការបម្រើ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ទាំងក្នុងអំឡុងសម័យសង្គ្រាម និងក្រោយសម័យសង្គ្រាម។ ការដែលលោកអេម៉ូរីបម្រើអ្នកដទៃ ដោយមិនគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន គឺស្របទៅតាមការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ទៅកាន់ពួកជំនុំនៅទីក្រុងកាឡាទី យ៉ាងដូចនេះថា “បងប្អូនអើយ ព្រះទ្រង់បានហៅអ្នករាល់គ្នាមក ឲ្យមានសេរីភាព តែកុំឲ្យប្រើសេរីនោះ ទុកជាឱកាសដល់សាច់ឈាមឡើយ គឺត្រូវបំរើគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់វិញ”(កាឡាទី ៥:១៣)។ ប៉ុន្តែ តើយើងបម្រើដោយរបៀបណា? ក្នុងភាពប្រេះបែករបស់យើង សាច់ឈាមរបស់យើងទាញនាំយើងគិតប្រយោជន៍ខ្លួនឯងជាមុន ជាជាងខ្វល់អំពីអ្នកដទៃ ដូចនេះ…
Read article
ទុក្ខវេទនា និងជំនឿដ៏ជ្រាលជ្រៅ
ម៉ាកុស ៥:២១-៣៤ កូនស្រីអើយ សេចក្តីជំនឿនាង បានជួយសង្គ្រោះនាងហើយ។ ម៉ាកុស ៥:៣៤ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ក្នុងពេលព្រឹកថ្ងៃសៅរ៍ សមាជិករបស់យើងម្នាក់មានការភ័ន្តភាំង ព្រោះកូនស្រីជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់ដែលបានដើរផ្លូវខុស បានវិលត្រឡប់មកទីក្រុងវិញហើយ ប៉ុន្តែ គាត់មានអារម្មណ៍ថាពិបាក ក្នុងការរស់នៅជាមួយនាង នៅក្រោមដំបូលផ្ទះតែមួយ ដោយសារអាកប្បកិរិយារបស់នាង។ អ្នកចូលរួមការសិក្សាព្រះគម្ពីរម្នាក់ទៀត មិនមានសុខភាពល្អក្នុងរូបកាយរបស់ខ្លួន ដោយសារផលប៉ះពាលរបស់ជម្ងឺរ៉ាំរ៉ៃ និងការមានវ័យកាន់តែចាស់។ ការទៅជួបគ្រូពេទ្យជាច្រើនលើក បានផ្តល់ឲ្យនូវភាពធូរស្រាលតែបន្តិចបន្តួច។ គាត់មានការបាក់ទឹកចិត្ត។ តែដោយសារការរៀបចំរបស់ព្រះ បទគម្ពីរម៉ាកុស ជំពូក៥ ជាបទគម្ពីរដែលពួកគេលើកយកមកសិក្សាជាមួយគ្នា នៅថ្ងៃនោះ។ ហើយនៅពេលដែលការសិក្សាបានបញ្ចប់ គាត់កើតមានក្តីសង្ឃឹម និងក្តីអំណរយ៉ាងខ្លាំង។ ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាកុស ៥:២៣ លោកយ៉ៃរ៉ូស ជាឪពុកដែលមានកូនស្រីកំពុងឈឺធ្ងន់ បានទូលអង្វរព្រះយេស៊ូវថា “កូនស្រីទូលបង្គំជិតស្លាប់ហើយ សូមទ្រង់យាងទៅដាក់ព្រះហស្តលើវា ឲ្យបានជា នោះវានឹងរស់វិញ”។ នៅតាមផ្លូវទៅកាន់ផ្ទះរបស់ក្មេងស្រីនោះ ព្រះយេស៊ូវបានប្រោសស្រ្តីម្នាក់ ឲ្យជាសះស្បើយពីជំងឺដ៏រ៉ាំរ៉ៃ ដោយមានបន្ទូលថា “កូនស្រីអើយ សេចក្តីជំនឿនាង បានជួយសង្គ្រោះនាងហើយ”(ខ.៣៤)។ លោកយ៉ៃរ៉ូស និងស្រ្តីនោះ បានទទួលការជំរុញចិត្តពីសេចក្តីជំនឿ ដែលពួកគេមានចំពោះព្រះអង្គ បានជាពួកគេទៅរកព្រះអង្គ ហើយពួកគេមិនបានខកចិត្តឡើយ។ ប៉ុន្តែ…
Read article
ការរំពឹងថា ព្រះយេស៊ូវនឹងយាងមកវិញ
ម៉ាថាយ ២៤:៣៦-៤៤ ដូច្នេះ ឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រុងប្រៀបខ្លួនជាស្រេចដែរ ដ្បិតកូនមនុស្សនឹងមកនៅវេលាដែលអ្នករាល់គ្នាមិនគិត។ ម៉ាថាយ ២៤:៤៤ មានពេលមួយ មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ ឈ្មោះ ប៉ុល(Paul) កំពុងរង់ចាំជាងមកជួសជុលទូរទឹកកករបស់គាត់។ គាត់ក៏បានបើកទូរស័ព្ទរបស់គាត់ ឃើញសារដែលក្រុមហ៊ុនលក់គ្រឿងអេឡិចត្រូនិកបានផ្ញើមក។ ក្នុងសារនោះ គាត់ឃើញគេសរសេរថា “យេស៊ូវ កំពុងធ្វើដំណើរមកហើយ រំពឹងថា នឹងមកដល់នៅម៉ោងប្រហែល ១១:៣៥នាទីព្រឹក”។ មិនយូរប៉ុន្មាន លោកប៉ុលក៏បានដឹងថា តាមពិត ជាងជួសជុលនោះមានឈ្មោះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែ តើយើងអាចរំពឹងថា ព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះរាជបុត្រានៃ នឹងយាងមកដល់នៅពេលណា? កាលព្រះអង្គបានយាងមកយកកំណើតជាមនុស្ស កាលពីជាង២ពាន់ឆ្នាំមុន ហើយបានទទួលទោសនៃបាបរបស់យើង ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា ព្រះអង្គនឹងយាងមកវិញ តែមានតែព្រះវរបិតាទេ ដែលបានជ្រាបថា ព្រះអង្គនឹងយាងមក “នៅថ្ងៃ និងម៉ោងណា”(ម៉ាថាយ ២៤:៣៦)។ តើយើងនឹងមានការផ្លាស់ប្តូរអាទិភាពរបស់យើង ក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ ដូចម្តេចខ្លះ បើសិនជាយើងពិតជាបានដឹង អំពីពេលដែលព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើងនឹងយាងមកវិញ?(យ៉ូហាន ១៤:១-៣)។ ដើម្បីដាស់តឿនយើងឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ក្នុងការត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការយាងមកវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា “ដូច្នេះ ឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រុងប្រៀបខ្លួនជាស្រេចដែរ ដ្បិតកូនមនុស្សនឹងមកនៅវេលាដែលអ្នករាល់គ្នាមិនគិត”(ម៉ាថាយ ២៤:៤៤)។ ព្រះអង្គបានក្រើនរំឭកយើង…
Read article
ស្នាព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ
ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៣-១៨ ទូលបង្គំនឹងអរព្រះគុណដល់ទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់បានបង្កើតទូលបង្គំមកយ៉ាងគួរកោត គួរអស្ចារ្យ ឯស្នាដៃនៃទ្រង់ ក៏សុទ្ធតែអស្ចារ្យទាំងអស់ ព្រលឹងទូលបង្គំក៏ដឹងច្បាស់ហើយ។ ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៤ វិទ្យាសាស្ត្រផ្នែកប្រព័ន្ធប្រសាទមានការរីកចម្រើនយ៉ាងខ្លាំង ក្នុងការយល់ដឹងអំពីរបៀបដែលខួរក្បាលមានដំណើរការ ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានទទួលស្គាល់ថា ពួកគេស្ថិតនៅក្នុងដំណាក់កាលដំបូងនៃការយល់ដឹងអំពីខួរក្បាលមនុស្ស។ ពួកគេមានយល់ដឹងអំពីរចនាសម្ព័ន្ធរបស់ខួរក្បាល ផ្នែកខ្លះនៃមុខងាររបស់វា និងផ្នែកនៃខួរក្បាល ដែលឆ្លើយតបចំពោះបរិស្ថានជុំវិញ ភ្ញោចញាណរបស់យើងឲ្យមានការឆ្លើយតប បង្កើតឲ្យមានចលនា និងផ្ទុកទៅដោយអារម្មណ៍។ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែមិនអាចយល់ អំពីរបៀបដែលទំនាក់ទំនងទាំងអស់នេះ រួមចំណែកនៅក្នុងការបង្កើតឲ្យមានអាកប្បកិរិយា ការយល់ដឹង និងការចងចាំឡើយ។ មនុស្សជាតិ គឺជាស្នាព្រះហស្តដែលមានភាពស្មុគស្មាញយ៉ាងខ្លាំង ដែលនៅតែមានអាថ៌កំបាំងជាច្រើនដែលយើងមិនដឹង។ ស្តេចដាវីឌបានទទួលស្គាល់ ភាពអស្ចារ្យនៃរូបកាយរបស់មនុស្ស។ ទ្រង់បានប្រើពាក្យប្រៀបប្រដូច ក្នុងការសរសើរដំកើងព្រះចេស្តារបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលបានបង្ហាញចេញមក តាមរយៈការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះអង្គ មកលើដំណើរការនៃធម្មជាតិទាំងមូល គឺដូចដែលព្រះអង្គ “ផ្សំគ្រឿងនៃស្តេចដាវីឌនៅក្នុងផ្ទៃម្តាយ”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៣)។ ទ្រង់បានរៀបរាប់ទៀតថា “ដ្បិតទ្រង់បានបង្កើតទូលបង្គំមកយ៉ាងគួរកោត គួរអស្ចារ្យ ឯស្នាដៃនៃទ្រង់ ក៏សុទ្ធតែអស្ចារ្យទាំងអស់”(ខ.១៤)។ មនុស្សនៅសម័យបុរាណបានយល់ឃើញថា ការលូតលាស់របស់ទារកក្នុងផ្ទៃម្តាយ គឺជាអាថ៌កំបាំងដ៏អស្ចារ្យ(មើលសាស្តា ១១:៥)។ ទោះស្តេចដាវីឌមានការយល់ដឹងមានកំណត់ អំពីភាពស្មុគស្មាញដ៏អស្ចារ្យរបស់រូបកាយមនុស្សក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នៅតែឈរស្ញប់ស្ញែង ចំពោះស្នាព្រះហស្ត…
Read article
ផ្នូរបស់ឧកញ៉ាសេបណា
អេសាយ ២២:១៥-២៤ អស់អ្នកណាដែលស្លាប់ក្នុងព្រះអម្ចាស់ នោះមានពរហើយ។ វិវរណៈ ១៤:១៣ លោក ដាប់ប៊លយូ ប៊ី យីត(W. B. Yeats) ចង់ឲ្យគេបញ្ចុះសពគាត់ នៅជើងភ្នំ “ប៊ែន ប៊ូលបែន” ជាភ្នំដែលមានកំពូលរាបស្មើ ហើយគេបានដាក់ឈ្មោះឲ្យភ្នំនេះ ផ្អែកទៅលើចំណងជើងរបស់បទកំណាព្យចុងក្រោយរបស់គាត់។ គេបានឆ្លាក់ឃ្លាចុងក្រោយនៃកំណាព្យគាត់ នៅលើផ្លាកឈ្មោះផ្នូររបស់គាត់ថា : “ចូរយើងពិចារណា អំពីជីវិត និងសេចក្តីស្លាប់ ដោយមិនលម្អៀង នោះសេះនឹងផាយទៅបាត់!”។ មានការយល់ឃើញខុសៗគ្នាជាច្រើន អំពីអត្ថន័យរបស់ពាក្យមួយឃ្លានេះ។ អ្នកនិពន្ធបទកំណាព្យនេះ ប្រហែលជាបានទទួលស្គាល់ ធាតុពិតនៃជីវិត និងសេចក្តីស្លាប់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បំណងរបស់លោកយីតក៏បានសម្រេច ដោយគេបានបញ្ចុះសពគាត់នៅជើងភ្នំនោះ ស្របតាមអ្វីដែលគេបានឆ្លាក់នៅលើផ្លាកឈ្មោះផ្នូរគាត់។ ប៉ុន្តែ ការពិតដែលមនុស្សពិបាកទទួលយកនោះគឺ ជីវិតរបស់អ្នកដទៃនៅតែបន្ត ដោយគ្មានយើង ទោះយើងធ្លាប់មានឥទ្ធិពលយ៉ាងណា មុនពេលយើងលាចាកលោកក៏ដោយ។ ក្នុងអំឡុងពេលដ៏ពិបាក នៃប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់នគរយូដា លោកសេបណា ជាឧកញ៉ា មានមុខនាទីជារដ្ឋបាលនៃរាជវាំងបានឲ្យគេសង់ផ្នូរមួយសម្រាប់ខ្លួនគាត់ ដើម្បីឲ្យគេនៅនឹកចាំអំពីកេរដំណែលរបស់គាត់ បន្ទាប់ពីគាត់ស្លាប់។ ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលតាមរយៈហោរាអេសាយថា “ឯងមានការអ្វីនៅទីនេះ តើមានញាតិសន្តានណានៅទីនេះ បានជាឯងធ្វើម៉ុងសំរាប់ខ្លួនដូច្នេះ…
Read article