ការអ្វីដែលមានប្រយោជន៍
សាស្តា ២:១-៥,១១-១៧ ចូរស្វែងរកនគរ និងសេចក្តីសុចរិតនៃព្រះជាមុនសិន ទើបគ្រប់របស់ទាំងនោះ នឹងបានប្រទានមកអ្នករាល់គ្នាថែមទៀតផង។ ម៉ាថាយ ៦:៣៣ លោកស៊ែម រ៉ូឌា(Sam Rodia) បានចាប់ផ្តើមការសាងសង់ប៉មមួយចំនួន ដែលមានរាងស្ដួច និងកំពូលស្រួចៗ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩២១។ ៣៣ឆ្នាំក្រោយមក ប៉មដែលជារូបចម្លាក់ចំនួន១៧ បានលេចឡើងកម្ពស់ដល់៣០ម៉ែត្រ នៅទីក្រុងឡូសអេនជេលេស។ លោកជើរី ហ្កាសៀ(Jerry Garcia) ជាតន្ត្រីករដែលមិនឲ្យតម្លៃមកលើស្នាដៃសិល្បៈដែលលោករ៉ូឌាបានចំណាយសាងសង់ពេញមួយជីវិតនោះទេ។ លោកហ្កាសៀបាននិយាយថា ប៉មទាំងនោះក្លាយជាវត្ថុមានប្រយោជន៍ បន្ទាប់ពីលោករូឌាបានស្លាប់ទៅ ប៉ុន្តែ លោកហ្កាសៀមិនចង់ធ្វើអ្វីមួយដែលមានប្រយោជន៍ តែនៅពេលដែលខ្លួនគាត់បានស្លាប់ហើយ ដូចលោករ៉ូឌានោះទេ។ ដូចនេះ តើមានអ្វីខ្លះដែលមានប្រយោជន៍សម្រាប់គាត់? លោកបប់ វេរ(Bob Weir) ដែលជាមិត្តរួមក្រុមតន្ត្រីរបស់គាត់ បានបកស្រាយអំពីទស្សនវិជ្ជារបស់ពួកគេជាសរុបថា “ក្នុងពេលអស់កល្បជានិច្ចបន្ទាប់ពីអ្នកស្លាប់ទៅ គ្មាននរណាម្នាក់នឹកចាំអំពីអ្នកទៀតទេ។ ដូចនេះ ចូរយើងធ្វើរឿងដែលសប្បាយៗទាន់នៅរស់?” បុរសមានប្រាជ្ញា និងមានទ្រព្យសម្បត្តិស្តុកស្តម្ភម្នាក់ធ្លាប់ព្យាយាមស្វែងរក “ការអ្វីដែលមានប្រយោជន៍” ដោយធ្វើអ្វីៗដែលគាត់អាចធ្វើបាន។ គឺដូចដែលគាត់បានបង្រៀនថា “មកចុះ យើងនឹងល្បងលឯងដោយការអរសប្បាយ ឯងនឹងបានគ្រឹកគ្រេងសប្បាយទទេ តែមើល ការនោះក៏ឥតប្រយោជន៍ដែរ”(សាស្តា ២:១)។ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏បានកត់សំគាល់ឃើញថា “ពីព្រោះអ្នកមានប្រាជ្ញា…
Read article
ដើម្បីផ្គាប់ព្រះទ័យព្រះអង្គតែប៉ុណ្ណោះ
កូល៉ុស ៣:១៧,២៣-២៤ ហើយការអ្វីដែលត្រូវធ្វើក៏ដោយ ចូរធ្វើឲ្យអស់ពីចិត្ត ទុកដូចជាធ្វើថ្វាយដល់ព្រះអម្ចាស់ មិនមែនដល់មនុស្សទេ។ កូល៉ុស ៣:២៣ លោកខាល ស្ពែលល័រ(Kyle Speller) មានកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្បីល្បាញបំផុត ដោយសារគាត់មានសមត្ថភាពនិយាយ ក្នុងការប្រកាសជាសាធារណៈ ដោយសម្លេងប្រកបដោយភាពក្លៀវក្លា ក្នុងអំឡុងពេលនៃការប្រកួតកីឡាបាល់បោះស្វែងរកជើងឯក។ រៀងរាល់ពេលដែលគាត់ចាប់ផ្តើមប្រកាសដាក់ក្បាលមេក្រូ ដោយសម្លេងដែលកន្ត្រាក់អារម្មណ៍របស់អ្នកគាំទ្ររាប់ពាន់នាក់ នៅក្នុងទីលានប្រកួតរបស់NBA បូករួមទាំងទស្សនិកជនរាប់លាននាក់កំពុងទស្សនា ឬស្តាប់តាមទូរទស្សន៍ និងវិទ្យុ ជាហេតុនាំឲ្យគេជ្រើសរើសគាត់ ឲ្យឈរឈ្មោះសម្រាប់ការប្រកួត ស្វែងរកអ្នកអត្ថាធិប្បាយសម្រាប់ការប្រកួតកីឡាដែលល្បីល្បាញជាងគេបំផុត ប្រចាំឆ្នាំ២០២២។ គាត់ថា គាត់យល់អំពីអារម្មណ៍របស់ទស្សនិកជន ហេតុនេះហើយ គាត់ក៏បានបង្កើតបរិយាកាសដ៏រីករាយ សម្រាប់អ្នកគាំទ្ររបស់ក្រុមកីឡាករដែលជាម្ចាស់ផ្ទះ។ ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គ្រប់ពាក្យពេចន៍ដែលគាត់បាននិយាយយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ ដែលគេបានចាក់បញ្ចាំងជាពិសេសនៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍ និងចាក់ផ្សាយនៅតាមវិទ្យុ គឺសុទ្ធតែដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ។ គាត់ថា គ្រប់កិច្ចការដែលគាត់ធ្វើ គឺសុទ្ធតែដើម្បីផ្គាប់ព្រះទ័យព្រះប៉ុណ្ណោះ ដែលព្រះអង្គក៏ជាទស្សនិកជនរបស់គាត់។ សាវ័កប៉ុលបាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីក្រមសីលធម៌ស្រដៀងនេះ ទៅកាន់ពួកជំនុំ នៅទីក្រុងកូល៉ុសផងដែរ ដែលនៅទីនោះ សមាជិកពួកជំនុំខ្លះមានការសង្ស័យអំពីភាពជាព្រះ និងអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយបានបណ្តោយឲ្យការសង្ស័យនេះជ្រាបចូលក្នុងការរស់នៅរបស់ពួកគេ។ ផ្ទុយទៅវិញ សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្រៀនពួកគេថា “ក្នុងគ្រប់ទាំងអស់ ទោះបើការអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នានឹងធ្វើ ដោយពាក្យសំដី ឬកិរិយាក៏ដោយ…
Read article
ពេលដែលយើងខ្សោះអស់កម្លាំង
១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:១-៨ ល្មមហើយ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមយកព្រលឹងទូលបង្គំទៅឥឡូវចុះ ដ្បិតទូលបង្គំមិនវិសេសជាងពួកឰយុកោទូលបង្គំទេ។ ១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:៤ ក្នុងខ្សែភាពយន្តមានចំណងជើងថា “ម្ចាស់របស់ចិញ្ចៀន” ដែលលោកថូលខិន(Tolkien) បាននិពន្ធ តួអង្គឈ្មោះប៊ីលបូ(Bilbo) ចាប់ផ្តើមបង្ហាញអំពីផលវិបាកនៃការដាក់ចិញ្ចៀនមួយវង់ជាប់ខ្លួន អស់រយៈពេល៦ទសវត្សរ៍។ ចិញ្ចៀននោះមានអំណាចនៃសេចក្តីងងឹត ដែលបានក្លាយជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ ដែលស៊ីបំផ្លាញគាត់បន្តិចម្តងៗ។ បានជាគាត់និយាយទៅកាន់លោកហ្កន់ដហ្វ(Gandalf) ថា “ហេតុអ្វីខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមានភាពស្គមស្គាំង និងហត់នឿយយ៉ាងនេះ? បើអ្នកយល់អ្វីដែលខ្ញុំកំពុងនិយាយ អ្នកនឹងបានដឹងថា ខ្ញុំមិនខុសពីដុំប័រ ដែលត្រូវគេកោសច្រើនពេក ដាក់ពីលើនំប៉័ង”។ គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តចាកចេញពីផ្ទះ ដើម្បីស្វែងរកកន្លែងសម្រាក នៅកន្លែងដែលមានភាពស្ងប់សុខ ដោយគ្មានញាតិមិត្តណាមករំខានគាត់។ រឿងនិទានរបស់លោកថូលខិន ត្រង់វគ្គនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីទុក្ខលំបាករបស់ហោរាម្នាក់ នៅគ្រាសញ្ញាចាស់។ នៅក្នុងការរត់គេចពីការតាមសម្លាប់របស់ក្សត្រីយេសិបិល និងបន្ទាប់ពីការតយុទ្ធនឹងហោរាក្លែងក្លាយយ៉ាងហត់នឿយ ហោរាអេលីយ៉ាត្រូវការការសម្រាក លើសពេលណាទាំងអស់។ គាត់មានអារម្មណ៍ថាអស់កម្លាំង ទាំងកាយនិងចិត្ត បានជាគាត់ទូលអង្វរព្រះអម្ចាស់ថា “ល្មមហើយ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមយកព្រលឹងទូលបង្គំទៅឥឡូវចុះ”(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:៤)។ បន្ទាប់ពីគាត់គេងលក់ ទេវតារបស់ព្រះអម្ចាស់ក៏បានដាស់គាត់ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចបរិភោគអាហារ និងទឹក។ គាត់ក៏បានគេងម្តងទៀត ហើយបន្ទាប់មក ក៏បានបរិភោគអាហារដែលទេវតាបានប្រទានឲ្យគាត់។ បន្ទាប់ពីគាត់មានកម្លាំងឡើងវិញ…
Read article
ព្រះអង្គតែងតែផ្គត់ផ្គង់
និក្ខមនំ ១៦:១១-១៩ រួចម៉ូសេប្រាប់ថា នេះគឺជានំបុ័ងដែលព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់ប្រទានមកអ្នករាល់គ្នា ទុកជាអាហារហើយ។ និក្ខមនំ ១៦:១៥ ពិភពលោកមានការភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលដែលគេបានរកឃើញបងប្អូន៤នាក់ អាយុចាប់ពីមួយឆ្នាំដល់១៣ឆ្នាំ នៅមានជីវិត ក្នុងព្រះអាម៉ាហ្សូន ក្នុងប្រទេសកូឡំប៊ី កាលពីខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២៣។ បងប្អូន៤នាក់នេះបានរស់នៅក្នុងព្រៃ អស់រយៈពេល៤០ថ្ងៃ បន្ទាប់ពីយន្តហោះបានធ្លាក់ ដែលបណ្តាលឲ្យម្តាយរបស់ពួកគេបាត់បង់ជីវិត។ ក្មេងទាំងនោះស្គាល់សណ្ឋានដីដ៏ពិបាករបស់ព្រៃអាម៉ាហ្សូន ពួកគេបានលាក់ខ្លួននៅក្នុងដើមឈើឲ្យរួចពីសត្វសាហាវ និងបានទៅដងទឹកពីក្នុងអូរ និងត្រងទឹកភ្លៀងទុកផឹក ហើយក៏បានបរិភោគអាហារ ដែលមានដូចជាម្សៅដំឡូងមី ដែលពួកគេរើសបានក្នុងបំណែកយន្តហោះ។ ពួកគេក៏ស្គាល់ផ្លែឈើព្រៃ និងគ្រាប់ធញ្ញជាតិ នៅក្នុងព្រៃដែលពួកគេអាចបរិភោគបាន។ និយាយឲ្យខ្លី ព្រះបានទ្រទ្រង់ជីវិតរបស់បងប្អូនទាំង៤នាក់នោះ។ រឿងដែលមិនគួរឲ្យជឿនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរបៀបដែលព្រះទ្រង់ផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល ក្នុងវាលរហោស្ថាន អស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំ ដូចមានចែងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរនិក្ខមនំ និងជនគណនា ហើយបានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបទាំងមូលផងដែរ។ ព្រះអង្គបានរក្សាជីវិតរបស់ពួកគេ ដើម្បីឲ្យពួកគេដឹងថា ព្រះអង្គជាព្រះរបស់ពួកគេ។ កាលនោះព្រះអម្ចាស់បានធ្វើឲ្យទឹកផុសដែលមានរស់ជាតិល្វីង ប្រែក្លាយជាទឹកសាបដែលអាចផឹកបាន និងបានប្រទានទឹកចេញពីផ្ទាំងថ្មពីរលើក ហើយបានដឹកនាំរាស្រ្តព្រះអង្គ ដោយប្រើបង្គោលពពកនៅពេលថ្ងៃ និងបង្គោលភ្លើងនៅពេលយប់។ ព្រះអង្គក៏បានប្រទាននំម៉ាណាដល់ពួកគេផងដែរ។ លោកម៉ូសេប្រាប់ពួកគេថា “នេះគឺជានំបុ័ងដែលព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់ប្រទានមកអ្នករាល់គ្នា ទុកជាអាហារហើយ”។ “នេះហើយ…
Read article
ដោយល្បឿននៃក្តីអំណរ
យ៉ូហាន ១៥:៩-១១ ខ្ញុំបាននិយាយសេចក្តីទាំងនេះ ប្រាប់ដល់អ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យសេចក្តីអំណររបស់ខ្ញុំ បាននៅជាប់ក្នុងអ្នករាល់គ្នា ហើយឲ្យសេចក្តីអំណររបស់អ្នករាល់គ្នាបានពោរពេញផង។ យ៉ូហាន ១៥:១១ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ខ្ញុំកំពុងពិចារណា ដោយការអធិស្ឋានក្នុងចិត្ត អំពីពេលឆ្នាំក្រោយដែលត្រូវមកដល់ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំពាក្យមួយឃ្លា ដែលបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យធ្វើការងារតាមល្បឿននៃក្តីអំណរ ហើយឃើញថា ពាក្យមួយឃ្លានេះមានអត្ថន័យត្រូវនឹងស្ថានភាពរបស់ខ្ញុំណាស់។ ខ្ញុំមានទម្លាប់ធ្វើការលើសម៉ោង ដែលច្រើនតែធ្វើឲ្យខ្ញុំបាត់បង់ក្តីអំណរ។ ដូចនេះ ពាក្យមួយឃ្លានេះបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យប្ដេជ្ញាចិត្តធ្វើការងារ ដោយល្បឿនដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអំណរ នៅក្នុងឆ្នាំក្រោយ ដោយចំណាយពេលជាមួយមិត្តភក្តិ និងចំណាយពេលធ្វើរឿងដែលនាំឲ្យមានអំណរ។ ផែនការនេះមានដំណើរការល្អ តែនៅខែមីនា ខ្ញុំមិនអាចអនុវត្តន៍ដូចនេះបានទៀតទេ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានធ្វើការជាដៃគូរជាមួយសកលវិទ្យាល័យមួយ ដើម្បីមើលការខុសត្រូវមកលើការសាកល្បងវគ្គសិក្សាមួយ ដែលខ្ញុំបានបង្កើត។ នៅពេលដែលមាននិស្សិតចុះឈ្មោះចូលរៀន ហើយខ្ញុំត្រូវបង្រៀនពួកគេដោយផ្ទាល់ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏បានធ្វើការលើសម៉ោង ដើម្បីឲ្យកម្មវិធីនេះមានដំណើរការល្អ។ ដូចនេះ តើខ្ញុំអាចបន្តធ្វើការ ដោយល្បឿនដែលនាំឲ្យមានអំណរ នៅពេលនោះ ដោយរបៀបណា? ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាប្រទានក្តីអំណរ ដល់អ្នកជឿព្រះអង្គ គឺអំណរដែលកើតមាន តាមរយៈការនៅជាប់ក្នុងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ១៥:៩) និងការទូលសូមព្រះអង្គបំពេញតម្រូវការរបស់យើង(១៦:២៤)។ ព្រះអង្គក៏មានបន្ទូលផងដែរថា “ខ្ញុំបាននិយាយសេចក្តីទាំងនេះ ប្រាប់ដល់អ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យសេចក្តីអំណររបស់ខ្ញុំ បាននៅជាប់ក្នុងអ្នករាល់គ្នា ហើយឲ្យសេចក្តីអំណររបស់អ្នករាល់គ្នាបានពោរពេញផង”(១៥:១១)។ ក្តីអំណរនេះគឺជាអំណោយមកពីព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គ…
Read article
ជីវិតដែលលត់ដុំ ថ្វាយព្រះ
១កូរិនថូស ៩:២៤-២៧ គឺខ្ញុំវាយដំរូបកាយខ្ញុំ ទាំងបង្ខំឲ្យចុះចូល។ ១កូរិនថូស ៩:២៧ នៅខែមេសា ឆ្នាំ២០១៦ ចក្រភពអង់គ្លេសបានប្រារព្ធពិធីខួបកំណើតគំរប់៩០ព្រះវស្សា ថ្វាយមហាក្សត្រីអេលីហ្សាប៊ែត។ ព្រះនាងបានគង់នៅលើរទេះសេះ គ្រវីព្រះហស្តដាក់ហ្វូងមនុស្ស ខណៈពេលដែលរទេះសេះបានធ្វើដំណើរកាត់ពីមុខទាហានមានឯកសណ្ឋានពណ៌ក្រហមឈរជាជួរត្រង់ភ្លឹង ដោយការប្រុងស្មារតី។ ថ្ងៃនោះ ប្រទេសអង់គ្លេសមានអាកាសធាតុក្តៅខ្លាំង។ ពួកទាហានស្លៀកខោពណ៌ខ្មៅធ្វើពីរោមចៀម អាវក្រៅដៃវែងពណ៌ក្រហម មានឡេវបិទកអាវរហូតដល់ចង្កា ហើយពាក់មួកមានទំហំធំខ្លាំង ធ្វើពីរោមសត្វខ្លាឃ្មុំ។ ខណៈពេលដែលពួកទាហានទាំងនោះ កំពុងឈរជាជួរយ៉ាងរឹងមាំ នៅក្រោមកម្តៅថ្ងៃ មានទាហានម្នាក់ចាប់ផ្តើមងងឹតមុខដួល។ អ្វីដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់នោះ គាត់ក៏បានប្រកាន់ខ្ជាប់វិន័យដ៏តឹងរឹង ហើយក៏បានដួលផ្កាប់មុខពីលើដីមានគ្រោះល្អិតៗ ដោយដៃនិងជើងគាត់នៅតែត្រង់ភ្លឹងដួចក្តាបន្ទះ។ គាត់ក៏បានដេកដួលនៅលើដីនោះ ដោយខ្លួននៅតែត្រង់ភ្លឹង ដូចកាលគាត់ឈរ។ ទាហានម្នាក់នេះ បានចំណាយពេលហ្វឹកហាត់ និងលត់ដំជាច្រើនឆ្នាំ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចគ្រប់គ្រងខ្លួនឯង ដោយខ្លួនគាត់នៅតែត្រង់ភ្លឹងនៅលើដី ទោះគាត់បានងងឹតមុខដួលក៏ដោយ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល អំពីការហ្វឹកហាត់យ៉ាងដូចនេះថា “គឺខ្ញុំវាយដំរូបកាយខ្ញុំ ទាំងបង្ខំឲ្យចុះចូល ក្រែងក្រោយដែលខ្ញុំបានប្រដៅមនុស្សឯទៀតហើយ នោះខ្លួនខ្ញុំត្រូវចោលចេញវិញ”(១កូរិនថូស ៩:២៧)។ ហើយគាត់ក៏បានទទួលស្គាល់ផងដែរថា កីឡាករដែលត្រូវប្រកួត បានហ្វឹកហាត់ដោយខំអត់សង្កត់ចិត្តគ្រប់ជំពូក(ខ.២៥)។ កិច្ចការទាំងអស់ដែលយើងសម្រេចបាន គឺដោយសារព្រះគុណព្រះ មិនមែនដោយសារការប្រឹងប្រែងរបស់យើងតែម្យ៉ាងទេ ប៉ុន្តែ ជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ចាំបាច់ត្រូវមានការហ្វឹកហាត់ដ៏តឹងរឹង។ ខណៈពេលដែលព្រះទ្រង់ជួយយើង…
Read article