ភ្នែកដែលផ្តោតទៅលើព្រះ
ឯអ្នកណាដែលមានគំនិតជាប់តាមទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងថែរក្សាអ្នកនោះ ឲ្យមានសេចក្តីសុខពេញខ្នាត ដោយព្រោះគេទុកចិត្តនឹងទ្រង់។ អេសាយ ២៦:៣ ការរាំបង្វិលខ្លួនគឺជាសិល្បៈនៃការរាំដ៏ស្រស់ស្អាត ដែលអ្នករាំរបាំបាល់ឡេ និងអ្នករាំតាមចង្វាក់ភ្លេងសម័យថ្មីខ្លះបានធ្វើឡើង យ៉ាងប៉ិនប្រសប់។ កាលពីក្មេង ខ្ញុំចូលចិត្តរាំបង្វិលខ្លួន ក្នុងថ្នាក់របាំសម័យថ្មី នៅសាលារៀន ដោយបង្វិលខ្លួនជាច្រើនជុំ ទាល់តែខ្ញុំវិលមុខដួល។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានរៀនអំពីគន្លឹះនៃការគ្រប់គ្រងការបង្វិលខ្លួនឲ្យនឹង មិនឲ្យវិលមុខ គឺត្រូវឲ្យភ្នែករបស់ខ្ញុំមើលទៅវត្ថុ ឬចំណុចអ្វីមួយ ហើយត្រឡប់មកមើលវា ម្តងហើយម្តងទៀត នៅក្នុងជុំនីមួយៗ។ ការមានចំណុចតែមួយ សម្រាប់ផ្តោតទៅលើ គឺជាអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវការ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំអាចសម្រេចបាននូវការរាំបង្វិលខ្លួនយ៉ាងរលូន។ ក្នុងការរស់នៅ យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែជួបការបត់ចុះបត់ឡើងជាច្រើនដង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលណាយើងផ្តោតទៅលើបញ្ហារបស់យើង រឿងដែលយើងជួបប្រទះហាក់ដូចជាមិនអាចគ្រប់គ្រងបាន ដោយធ្វើឲ្យយើងវិលមុខដួល។ ព្រះគម្ពីរបានរំឭកយើងថា បើយើងមានគំនិតផ្តោតទៅលើព្រះ ដោយមិនងាករេ ព្រះអង្គនឹងថែរក្សាយើងឲ្យមាន “សេចក្តីសុខពេញខ្នាត”(អេសាយ ២៦:៣)។ សេចក្តីសុខពេញខ្នាត ឬសន្តិភាពដ៏ឥតខ្ចោះ គឺមានន័យថា ទោះយើងជួបការបត់ចុះបត់ឡើងច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងនៅតែអាចមានចិត្តស្ងប់រម្ងាប់ ដោយការជឿជាក់ថា ព្រះទ្រង់នឹងគង់នៅជាមួយយើង ក្នុងពេលដែលយើងមានបញ្ហា និងទុក្ខលំបាកនោះ។ ព្រះអង្គជា “ថ្មដាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច”(ខ.៤) ដែលភ្នែកយើងត្រូវផ្តោតទៅលើ ព្រោះព្រះបន្ទូលសន្យាព្រះអង្គមិនដែលប្រែប្រួលឡើយ។ ចូរឲ្យភ្នែកយើងផ្តោតទៅលើព្រះអង្គ ក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ…
Read article
ព្រះអង្គនឹងលើកយើងខ្ពស់ឡើង
ឲ្យឯងគ្រាន់តែមានកំឡាំង និងចិត្តក្លាហានប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីនឹងកាន់ ហើយប្រព្រឹត្តតាមក្រឹត្យវិន័យគ្រប់ជំពូក ដែលម៉ូសេជាអ្នកបំរើអញ បានបង្គាប់មក។ យ៉ូស្វេ ១:៧ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការធ្វើដំណើរទស្សនានាវាផ្ទុកយន្តហោះ ពីឡុតបើកយន្តហោះចម្បាំងម្នាក់បានពន្យល់ថា យន្តហោះចម្បាំងត្រូវការកម្លាំងខ្យល់បក់ក្នុងល្បឿន៥៦គីឡូម៉ែត្រក្នុង១ម៉ោង ដើម្បីឲ្យវាអាចហោះឡើង នៅលើកំណាត់ផ្លូវដែលមានប្រវែងខ្លី នៅលើនាវាផ្ទុកយន្តហោះ។ ខ្ញុំសួរគាត់ថា “តើខ្យល់ត្រូវរុញយន្តហោះពីខាងក្រោយ ដើម្បីឲ្យវាហោះទៅលើឬ?” គាត់ក៏បានឆ្លើយថា “ទេ យន្តហោះត្រូវរត់បញ្ច្រាសខ្យល់ ទើបខ្យល់អាចលើកវា ឲ្យហោះឡើងទៅលើបាន”។ ព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅលោកយ៉ូស្វេ ឲ្យដឹកនាំរាស្រ្តទ្រង់ ធ្វើដំណើរបញ្ច្រាស “ខ្យល់” ចូលទៅក្នុងទឹកដីសន្យា។ លោកយ៉ូស្វេត្រូវមានការពីរយ៉ាង។ នៅផ្នែកខាងក្នុង គាត់ត្រូវ “មានកម្លាំង និងចិត្តក្លាហាន”(យ៉ូស្វេ ១:៧) ហើយនៅផ្នែកខាងក្រៅ គាត់ត្រូវការបញ្ហាប្រឈម។ ការនេះរាប់បញ្ចូលកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃ ដែលមានការដឹកនាំពួកអ៊ីស្រាអែលរាប់ពាន់នាក់ ប្រឈមមុខដាក់ទីក្រុងដែលមានកំផែង(៦:១-៥) ការបរាជ័យដែលធ្វើឲ្យបាក់ទឹកចិត្ត(៧:៣-៥) អំពើចោរកម្មរបស់លោកអេកាន(ខ.១៦-២៦) និងសង្រ្គាមជាបន្តបន្ទាប់ទៀត(ជំពូក ១០-១១)។ ដំណើរបញ្ច្រាសខ្យល់នេះក៏បានលើកជីវិតរបស់លោកយ៉ូស្វេឡើង ដរាបណាគាត់ធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះ។ គឺដូចដែលព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលថា គាត់ត្រូវ កាន់ ហើយប្រព្រឹត្តតាមក្រឹត្យវិន័យគ្រប់ជំពូក … កុំឲ្យងាកបែរចេញទៅខាងស្តាំ ឬខាងឆ្វេងឡើយ … គឺត្រូវឲ្យនឹកជញ្ជឹងទាំងយប់ទាំងថ្ងៃវិញ ដើម្បីឲ្យបានកាន់ ហើយប្រព្រឹត្តតាមអស់ទាំងសេចក្តី…
Read article
ការមើលឃើញសក្ដានុពលរបស់អ្នកដទៃ
កាលសុលបានមកដល់ក្រុងយេរូសាឡិម នោះគាត់ខំចូលទៅឯពួកសិស្ស តែគេខ្លាចគាត់ទាំងអស់គ្នា គេមិនជឿថា គាត់ជាសិស្សទេ។ កិច្ចការ ៩:២៦ ក្នុងអត្ថបទ ដែលអ្នកស្រីហាណា ស្កែល(Hannah Schell) បានសរសេរអំពីការបង្រៀនជាលក្ខណៈបុគ្គល គាត់បានពន្យល់ថា គ្រូបង្រៀនជាលក្ខណៈបុគ្គល ចាំបាច់ត្រូវគាំទ្រ ជំរុញចិត្ត និងលើកទឹកចិត្តសិស្សរបស់ខ្លួន តែ “ជាដំបូង គ្រូបង្រៀនដែលល្អ មើលឃើញអ្នក…បានសេចក្តីថា គាត់ទទួលស្គាល់សិស្ស មិនមែនដោយសារសិស្សបានទទួលរង្វាន់ ឬមានឈ្មោះល្បី ដោយសារគេស្គាល់ច្រើននោះទេ តែគាត់មើលឃើញតម្រូវការជាមូលដ្ឋានរបស់សិស្ស ក្នុងលក្ខណៈជាមនុស្ស”។ មនុស្សត្រូវការការទទួលស្គាល់ ត្រូវការឲ្យគេស្គាល់ និងត្រូវការឲ្យអ្នកដទៃទុកចិត្ត។ ក្នុងបទគម្ពីរសញ្ញាថ្មី លោកបាណាបាស ដែលឈ្មោះគាត់មានន័យថា “កូននៃការលើកទឹកចិត្ត” មានជំនាញ “មើលឃើញ” មនុស្សនៅជុំវិញគាត់។ ក្នុងបទគម្ពីរកិច្ចការ ជំពូក៩ គាត់បានផ្តល់ឱកាសឲ្យលោកសូលចូលរួម ខណៈពេលដែលពួកសិស្សសុទ្ធតែខ្លាចគាត់(ខ.២៦)។ លោកសូល(ក្រោយមក ហៅថា ប៉ុលវិញ ក្នុងកិច្ចការ ១៣:៩) មានប្រវត្តិបៀតបៀនអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ(៨:៣) ដូចនេះ ពួកគេមិនគិតថា គាត់ជាសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទទេ(៩:២៦)។ ក្រោយមក លោកប៉ុល និងលោកបាណាបាស មានការមិនចុះសម្រុងគ្នា នៅក្នុងការនាំលោកម៉ាកុស…
Read article
យោបល់ល្អ សម្រាប់មនុស្សបន្ទាបខ្លួន
មនុស្សល្ងីល្ងើ រមែងឃើញផ្លូវរបស់ខ្លួនជាត្រឹមត្រូវហើយ តែអ្នកដែលមានប្រាជ្ញា នោះតែងស្តាប់សេចក្តីដំបូន្មានវិញ។ សុភាសិត ១២:១៥ ពេលដែលដំបូលព្រះវិហារធំណូត្រឺ ដាម ត្រូវភ្លើងឆេះ នៅខែមេសា ឆ្នាំ២០១៩ នៅទីក្រុងបារីស ធ្នឹមរបស់វាដែលធ្វើពីឈើបុរាណ និងបន្ទះសំណរនៅលើដំបូល បានបង្កើតជាគុកភ្លើងដែលមានកម្តៅក្តៅក្រៃលែង ដែលគេមិនអាចពន្លត់បាន។ បន្ទាប់ពីកំពូលស្រួចរបស់ព្រះវិហារនេះបានដួលរលំ គេក៏បានងាកមកផ្តោតចាប់អារម្មណ៍ទៅលើប៉មជួងរបស់វា។ បើស៊ុមឈើរបស់ជួងដែកយក្សនេះ ត្រូវភ្លើងឆេះដែរ នោះការរំលំរបស់វា នឹងបណ្តាលឲ្យប៉មទាំងពីររំលំ ដែលនឹងបណ្តាលឲ្យព្រះវិហារធំក្លាយជាសំណង់បាក់បែក។ លោកឧត្តមសេនីយ ហ្គាលែត(Gallet) ដែលជាមេបញ្ជាការនៃមន្ទីរពន្លត់អគ្គីភ័យនៅទីក្រុងប៉ារីស បានបញ្ជាក្រុមពន្លត់អគ្គីភ័យឲ្យដកថយ មករកកន្លែងសុវត្ថិភាពវិញ ដោយគិតអំពីការអ្វី ដែលត្រូវធ្វើបន្ទាប់ទៀត។ អ្នកពន្លត់អគ្គីភ័យម្នាក់ឈ្មោះ រេមី(Remi) បានចូលមកជិតគាត់ដោយការព្រួយបារម្ភ។ គាត់និយាយថា “សូមគោរព លោកឧត្តមសេនីយ៍។ ខ្ញុំសូមស្នើឲ្យគ្នាយើងទាញទុយោបាញ់ទឹក ឡើងទៅប៉មខាងលើ ដើម្បីបាញ់ទឹកចូលពីខាងក្រៅ”។ ដោយយល់ឃើញថា អគារនោះមានភាពផុយស្រួយ លោកមេបញ្ជាការក៏បានបដិសេធន៍យោបល់នេះ ប៉ុន្តែ លោករេមីនៅតែបន្តស្នើសុំទៀត។ មិនយូរប៉ុន្មាន លោកឧត្តមសេនីយ៍ហ្កាលែតត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តថា តើគាត់ត្រូវធ្វើតាមយោបល់របស់អ្នកពន្លត់អគ្គីភ័យវ័យក្មេងនោះ ឬទុកឲ្យព្រះវិហារធំដួលរលំ។ ព្រះគម្ពីរបាននិយាយជាញឹកញាប់ អំពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការទទួលយោបល់អ្នកដទៃ ដែលមានដូចជាការដែលយុវជនទទួលយោបល់ពីចាស់ទុំ(សុភាសិត ៦:២០-២៣) ជាដើម។ បទគម្ពីរសុភាសិតបានចែងថា “អ្នកដែលមានប្រាជ្ញា…
Read article
តម្រូវការអ្នកដទៃសំខាន់ជាង
កុំឲ្យត្រាប់តាមសម័យនេះឡើយ ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានផ្លាស់ប្រែវិញ ដោយគំនិតបានកែជាថ្មីឡើង។ រ៉ូម ១២:២ ការផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មានមានភាពឆាប់រហ័ស នៅក្នុងសហគមន៍កសិករតូចមួយ។ បន្ទាប់ពីធនាគារបានរឹបអូសកសិដ្ឋានរបស់គ្រួសារលោកដាវីឌ បានប៉ុន្មានឆ្នាំ គាត់ក៏បានដឹងថា គេនឹងដាក់លក់កសិដ្ឋាននោះជាសាធារណៈ។ បន្ទាប់ពីការលះបង់ និងការសន្សំលុយអស់ពេលយ៉ាងយូរ លោកដាវីឌក៏បានធ្វើដំណើរមកដល់កន្លែងដេញថ្លៃ ហើយក៏បានចូលទៅអង្គុយជាមួយហ្វូងមនុស្ស ដែលជាកសិករក្នុងតំបន់ ជិត២រយនាក់។ តើគាត់មានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីដេញថ្លៃដែរឬទេ? គាត់ក៏បានដេញថ្លៃមុនគេ ដោយដកដង្ហើមធំ ខណៈពេលដែលអ្នកប្រកាសដេញថ្លៃ សួររកអ្នកដែលចង់ដេញថ្លៃខ្ពស់ជាងគាត់។ ហ្វូងមនុស្សក៏នៅតែមានភាពស្ងាត់ស្ងៀម រហូតដល់ពេលដែលគេគោះតុនឹងញញួរ ដើម្បីប្រកាសអ្នកឈ្នះការដេញថ្លៃ។ ពួកកសិករទាំងនោះបានចាត់ទុកតម្រូវការរបស់លោកដាវីឌ និងគ្រួសារគាត់ ធំជាងផលចំណេញរបស់ខ្លួនឯង។ រឿងនេះនិយាយអំពីការលះបង់របស់ពួកកសិករ ដោយចិត្តសប្បុរស ធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរបៀបដែលសាវ័កប៉ុលបានជំរុញអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវឲ្យរស់នៅ។ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនយើង មិនឲ្យ “ត្រាប់តាមសម័យនេះ”(រ៉ូម ១២:២) ដោយយកសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាខ្លួនឯង ជាធំជាងតម្រូវការរបស់អ្នកដទៃ ហើយខិតខំបំពេញតែចំណង់ខ្លួនឯងនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់នឹងបំពេញតម្រូវការយើង ខណៈពេលដែលយើងបម្រើអ្នកដទៃ។ ខណៈពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធកែប្រែចិត្តគំនិតយើងជាថ្មី យើងអាចឆ្លើយតប ចំពោះស្ថានភាពទាំងឡាយ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងចិត្តដែលចង់ថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ។ ការគិតអំពីតម្រូវការអ្នកដទៃជាទីមួយ អាចជួយឲ្យយើងជៀសវាងការគិតអំពីខ្លួនឯងជ្រុល ខណៈពេលដែលព្រះទ្រង់រំឭកយើងថា យើងជាផ្នែកមួយនៃពួកជំនុំ ដែលធំ និងសំខាន់ជាងខ្លួនយើង(ខ.៣-៤)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជួយអ្នកជឿ…
Read article
អំណាចនៃសេចក្តីស្រឡាញ់
ទឹកជាច្រើនយ៉ាងណាក៏មិនអាចនឹងពន្លត់សេចក្តីស្រឡាញ់បានឡើយ។ បទចម្រៀងសាឡូម៉ូន ៨:៧ មានចាស់ទុំពីរនាក់ មានអាយុប្រហែល៨០ឆ្នាំ ម្នាក់រស់នៅក្នុងប្រទេសអាឡឺម៉ង់ ម្នាក់ទៀត នៅប្រទេសដាណឺម៉ាក។ មើលទៅអ្នកទាំងពីរ មិនទំនងអាចធ្វើជាគូរស្នេហ៍ឡើយ។ ពួកគេមានប្តីប្រពន្ធរៀងៗខ្លួន ដោយមានជីវិតដ៏រីករាយ អស់រយៈពេល៦០ឆ្នាំ មុនពេលពួកគេក្លាយជាស្រ្តីមេម៉ាយ និងបុរសពោះម៉ាយ។ ទីលំនៅរបស់ពួកគេស្ថិតនៅចម្ងាយពីគ្នា ដោយធ្វើដំណើរតែ១៥នាទីប៉ុណ្ណោះ តែផ្ទះរបស់ពួកគេស្ថិតនៅប្រទេសពីរផ្សេងគ្នា។ ពួកគេនៅតែធ្លាក់ក្នុងអន្លង់ស្នេហ៍ ដោយចំអិនអាហារ និងចំណាយពេលជាមួយគ្នាជាទៀតទាត់។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ នៅឆ្នាំ២០២០ ដោយសារតែការរាលដាលនៃវីរូសកូរ៉ូណា រដ្ឋាភិបាលដាណឺម៉ាកក៏បានបិទច្រកព្រំដែន។ តែពួកគេនៅតែបន្តជួបគ្នា ជារៀងរាល់ថ្ងៃ នៅម៉ោង៣រសៀល នៅព្រំដែន នៅលើផ្លូវជាតិដ៏ស្ងប់ស្ងាត់មួយ ដោយអង្គុយញាំអាហារជាមួយគ្នា នៅម្ខាងព្រំដែនម្នាក់។ បុរសនោះក៏បានពន្យល់ថា “យើងមកទីនេះ ដោយសារយើងស្រឡាញ់គ្នា”។ ក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកគេខ្លាំងជាងព្រំដែន និងមានអំណាចខ្លាំងជាងជំងឺរាតត្បាត។ កណ្ឌគម្ពីរបទចម្រៀងសាឡូម៉ូនបានធ្វើការបកស្រាយដ៏គួរឲ្យស្ញប់ស្ញែង អំពីអំណាចដ៏អស្ចារ្យនៃសេចក្តីស្រឡាញ់។ ក្នុងនោះ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានមានប្រសាសន៍ថា “ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់មានកំឡាំង ដូចជាសេចក្តីស្លាប់”(៨:៦)។ យើងមិនអាចជៀសវាងសេចក្តីស្លាប់បានឡើយ។ វានឹងមកដល់ ដោយការបញ្ចប់ដាច់ខាតដែលយើងមិនអាចរារាំងបាន។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីស្រឡាញ់មានកម្លាំងខ្លាំងដូចសេចក្តីស្លាប់។ ជាងនេះទៅទៀត “ជំហួលនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ក៏ជាជំហួលនៃភ្លើង ជាអណ្តាតភ្លើងយ៉ាងសហ័សដែលមកព្រះ(ខ.៦)។ តើអ្នកធ្លាប់ឃើញភ្លើងឆាបឆេះទេ? សេចក្តីស្រឡាញ់គឺមិនខុសពីភ្លើង ដែលមិនអាចពន្លត់បាន។ “ទឹកជាច្រើនយ៉ាងណាក៏មិនអាចនឹងពន្លត់សេចក្តីស្រឡាញ់បានឡើយ”…
Read article