លទ្ធផលនៃការចាប់ផ្តើមជាថ្មី
ចូរប្រដាប់ខ្លួនដោយមនុស្សថ្មីវិញ ដែលកំពុងតែកែឡើងខាងឯសេចក្តីចេះដឹង ឲ្យបានត្រូវនឹងរូបអង្គព្រះ ដែលបង្កើតមនុស្សថ្មីនោះមក។ កូល៉ុស ៣:១០ ពេលដែលប្រាយអិននី(Bryony) មានអាយុ៣០ឆ្នាំ នាងមិនសប្បាយចិត្ត នៅក្នុងការបន្តធ្វើការផ្នែកលក់ ដែលនាងមិនដែលចូលចិត្ត។ នាងបានសម្រេចចិត្តថា ពេលនេះជាពេលដែលនាងត្រូវឈប់មានការស្ទាក់ស្ទើរ ហើយត្រូវស្វែងរកការងារថ្មី។ សម្រាប់ដាវីឌ(David)វិញ ឆ្នាំថ្មីនេះ គាត់បានឆ្លុះកញ្ចក់ ដោយការប្តេជ្ញាចិត្តថា ឆ្នាំថ្មីនេះជាឆ្នាំដែលគាត់ត្រូវស្រកគីឡូ។ រីឯចេមស៍(James)វិញ គាត់បានឃើញឆ្នាំចាស់កន្លងផុតទៅ ដោយភាពឆេវឆាវរបស់គាត់ មិនបានអន់ថយសោះឡើយ។ នៅខែបន្ទាប់ គាត់សន្យានឹងខ្លួនឯងថា គាត់នឹងព្យាយាមខ្លាំងជាងមុន។ បើអ្នកធ្លាប់បានប្តេជ្ញាចិត្ត នៅដើមខែថ្មី ដើមឆ្នាំថ្មី ឬនៅថ្ងៃខួបកំណើត នោះមិនមែនមានតែអ្នកទេ ដែលបានអនុវត្តដូចនេះ។ អ្នកស្រាវជ្រាវថែមទាំងបានដាក់ឈ្មោះឲ្យការអនុវត្តន៍ដូចនេះថា : ឥទ្ធិពលនៃការចាប់ផ្តើមជាថ្មី។ ពួកគេបានលើកឡើងថា កាលបរិច្ឆេទសំខាន់ៗ ក្នុងប្រតិទិនអាចនាំឲ្យយើងពិនិត្យមើលជីវិតយើង ហើយព្យាយាមទុកបរាជ័យ ឬកំហុសយើង នៅពីក្រោយយើង ដើម្បីចាប់ផ្តើមជាថ្មី។ យើងចង់ក្លាយជាមនុស្សល្អជាងមុន ហេតុនេះហើយយើងចង់មានការចាប់ផ្តើមថ្មី។ ជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ គឺជាដំណោះស្រាយដ៏មានអំណាច សម្រាប់បញ្ហានេះ ដោយបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា ជីវិតថ្មីមានលក្ខណៈដូចម្តេចខ្លះ(កូល៉ុស ៣:១២-១៤) ហើយត្រាស់ហៅយើង ឲ្យលះចោលជីវិតចាស់របស់យើង (ខ.៥-៩)។ ជីវិតផ្លាស់ប្រែនេះ មិនគ្រាន់តែកើតមាន…
Read article
ព្រះបន្ទូលព្រះ និងឆ្នាំថ្មី
កាលដើមដំបូងមានព្រះបន្ទូល ព្រះបន្ទូលក៏គង់នៅជាមួយនឹងព្រះ ហើយព្រះបន្ទូលនោះឯងជាព្រះ។ យ៉ូហាន ១:១ មីសែលឡាន(Michellan) បានជួបបញ្ហាប្រឈម ខណៈពេលដែលនាងកំពុងចម្រើនវ័យធំឡើង នៅប្រទេសភីលីពីន តែនាងចូលចិត្តអានសៀវភៅណាស់ ហើយរកឃើញការកម្សាន្តចិត្តក្នុងសៀវភៅទាំងនោះ។ ថ្ងៃមួយ កាលនាងរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ នាងក៏បានអានជំពូកទី១ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អយ៉ូហាន ហើយព្រះទ្រង់បានធ្វើការក្នុងចិត្តនាង ដែលរឹងដូចថ្ម។ នាងមានអារម្មណ៍ថា មាននរណាម្នាក់កំពុងនិយាយមកនាងថា “អ្នកចូលចិត្តអានសៀវភៅណាស់មែនទេ? តើអ្នកដឹងទេថា ពាក្យពេចន៍ ក្នុងសៀវភៅនេះ ជាព្រះបន្ទូលដ៏អស់កល្ប ដែលបញ្ចេញពន្លឺក្នុងទីងងឹតក្នុងពេលសព្វថ្ងៃ និងជារៀងរហូត។ ជាព្រះបន្ទូលដែលយកកំណើតជាសាច់ឈាម។ គឺព្រះបន្ទូលដែលស្រឡាញ់អ្នក”។ នាងកំពុងអានដំណឹងល្អដែលចាប់ផ្តើមដោយពាក្យ ដែលបានរំឭកអ្នកអានកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហាន អំពីឃ្លាទីមួយរបស់កណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ដែលផ្តើមដោយពាក្យ “កាលដើមដំបូង…”(លោកុប្បត្តិ ១:១)។ កណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហានបានបង្ហាញថា ព្រះយេស៊ូវមិនគ្រាន់តែជាព្រះ កាលដើមដំបូងប៉ុណ្ណោះទេ តែព្រះអង្គជាព្រះបន្ទូល (យ៉ូហាន ១:១)។ ហើយព្រះបន្ទូលដ៏រស់បានយកកំណើតជាមនុស្ស ហើយគង់នៅជាមួយយើងរាល់គ្នា (ខ.១៤)។ ជាងនេះទៅទៀត អ្នកដែលទទួលព្រះអង្គ ដោយជឿព្រះនាមព្រះអង្គ ទ្រង់ប្រទានអំណាចឲ្យបានត្រឡប់ជាកូនព្រះអង្គ(ខ.១២)។ មីសែលឡានក៏បានឱបក្រសោបយកក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ នៅថ្ងៃនេះ ហើយក៏បាន “មានជីវិតថ្មីក្នុងព្រះ” (ខ.១៣)។ នាងក៏បានអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការសង្រ្គោះនាង ឲ្យរួចផុតពីគំរូនៃការញៀនរបស់ក្រុមគ្រួសារនាង…
Read article
កាន់តែចូលទៅជិតថ្ងៃណូអែលបានមួយថ្ងៃទៀត
ឯយើងរាល់គ្នា យើងជាសាសន៍ស្ថានសួគ៌វិញ ក៏នៅចាំព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ទ្រង់យាងមកពីស្ថាននោះឯង។ ភីលីព ៣:២០ កូនស្រីខ្ញុំបាននិយាយទាំងមិនសប្បាយចិត្តថា “ពិតជាមិនគួរឲ្យជឿសោះថា ពិធីបុណ្យណូអែលចប់លឿនណាស់”។ ខ្ញុំយល់អារម្មណ៍របស់នាង។ ការបញ្ចប់នៃថ្ងៃបុណ្យណូអែល អាចធ្វើឲ្យអ្នកខ្លះមានអារម្មណ៍មិនសប្បាយចិត្ត។ កញ្ចប់អំណោយណូអែលក៏បានបើករួចហើយ។ គេក៏បានយកដើមណូអែល និងអំពូលតាំងលម្អដើមណូអែល ទៅទុក។ នៅមានរឿងច្រើនទៀត ហើយសម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ក្នុងខែមករា ការបញ្ចុះទម្ងន់កំពុងរង់ចាំពួកគេ បន្ទាប់ពីបានឡើងគីឡូ នៅរដូវកាលបុណ្យណូអែល។ ភ្លាមៗនោះ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ពិធីបុណ្យណូអែល និងការរំពឹងចង់បាន សម្រាប់ថ្ងៃណូអែល ហាក់ដូចជានៅឆ្ងាយយ៉ាងខ្លាំង។ ពីរបីឆ្នាំមុន ពេលដែលយើងកំពុងប្រមូលគ្រឿងតាំងលម្អថ្ងៃណូអែល យកទៅទុក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ទោះប្រតិទិនបានបង្ហាញថ្ងៃខែយ៉ាងដូចម្តេចក៏ដោយ ថ្ងៃណូអែលបន្ទាប់ បានរំកិលមកកាន់តែជិត ម្តងមួយថ្ងៃៗ។ ខ្ញុំក៏បាននិយាយពីរឿងនេះជាញឹកញាប់។ តែនៅពីក្រោយការអបអរពិធីបុណ្យណូអែល គឺមានរឿងដែលសំខាន់ជាងនេះទៀត ដែលជាសេចក្តីពិតខាងវិញ្ញាណ គឺសេចក្តីសង្រ្គោះដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានមកលោកិយនេះ ហើយការសង្ឃឹមថា ព្រះអង្គនឹងយាងត្រឡប់មកវិញ។ ព្រះគម្ពីរបានចែងម្តងហើយម្តងទៀត អំពីការមើល ការរង់ចាំ និងការទន្ទឹងរង់ចាំការយាងមកវិញ ជាលើកទីពីររបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ខ្ញុំចូលចិត្តព្រះបន្ទូលដែលបានចែង ក្នុងបទគម្ពីរ ភីលីព ៣:១៥-២១។ សាវ័កប៉ុលបានបង្ហាញភាពខុសគ្នា រវាងការរស់នៅតាមរបៀបលោកិយ…
Read article
ប្រសើរលើសមាសពេជ្រទៅទៀត
ប្រាជ្ញាជាដើមឈើនៃជីវិតដល់អស់អ្នកណាដែលចាប់យកបាន។ សុភាសិត ៣:១៨ លោកអេដវើត ជែកសិន(Edward Jackson) ដែលជាអ្នកស្វែងរករ៉ែមាស បានចេញទៅដំណើរទៅរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ក្នុងអំឡុងសម័យផ្អើលរករ៉ែមាសធំបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តអាមេរិក។ ក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់គាត់ គាត់បានសរសេរ អំពីហេតុការណ៍ នៅថ្ងៃទី២០ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៨៤៩ ដោយពោលទំនួញ អំពីការធ្វើដំណើរដ៏លំបាកលំបិន ដោយជិះរទេះគោជាក្រុម ដែលដិតដាមដោយជម្ងឺ និងសេចក្តីស្លាប់។ គាត់សរសេរថា “ខ្ញុំមិនត្រូវចោលឆ្អឹងនៅទីនេះទេ។ បើសិនជាអាច សូមឲ្យខ្ញុំបានស្លាប់នៅផ្ទះវិញ”។ អ្នកស្វែងរករ៉ែមាសម្នាក់ទៀត ឈ្មោះ ចន វ៉កឃ័រ(John Walker) ក៏បានសរសេរផងដែរថា “វាជាការផ្សងសំណាងទាំងស្រុង ដូចការចាក់ឆ្នោតអញ្ចឹង…ខ្ញុំមិនអាចផ្តល់យោបល់ ឲ្យនរណាម្នាក់មកទីនេះទេ”។ តាមពិត លោកវ៉កឃ័របានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយក៏បានជោគជ័យ ក្នុងរបរកសិកម្ម ចិញ្ចឹមសត្វ និងនយោបាយក្នុងរដ្ឋរបស់គាត់។ ពេលដែលសមាជិកគ្រួសារគាត់ម្នាក់ បានយកសំបុត្រកំណត់ហេតុកញ្ចាស់របស់គាត់ ដែលប្រែពណ៌លឿង ទៅកម្មវិធីពិពណ៌វត្ថុបុរាណ ក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍អាមេរិក គេក៏បានឲ្យតម្លៃសំបុត្រនោះរាប់ពាន់ដុល្លា។ ពិធីករទូរទស្សន៍ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “ដូចនេះ គាត់ពិតជារកបានរបស់មានតម្លៃ ក្នុងសម័យផ្អើលរកមាស។ គឺសំបុត្រនេះឯង”។ ជាងនេះទៅទៀត ទាំងលោកវ៉កឃ័រ និងលោកចនសិន បានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ…
Read article
សត្វតោ ចៀម និងព្រះអង្គសង្រ្គោះ!
សត្វសិង្ហដែលកើតពីពូជអំបូរយូដា គឺជាឫសកែវនៃហ្លួងដាវីឌ ទ្រង់បានឈ្នះ។ វិវរណៈ ៥:៥ មានតោថ្មពីរឈរយាមច្រកចូលបណ្ណាល័យសាធារណៈនៃទីក្រុងញូយ៉ក។ រូបចម្លាក់តោ ដែលគេបានឆ្លាក់ពីថ្មម៉ាបនោះ បានឈរនៅទីនោះ ដោយមោទនភាព ចាប់តាំងពីកម្មវិធីសម្ភោទបណ្ណាល័យនេះ ក្នុងឆ្នាំ១៩១១។ ពីដំបូង គេបានដាក់ឈ្មោះឲ្យតោទាំងពីរថា លេអូ លេណុក(Leo Lenox) និង លេអូ អាស្តូ(Leo Astor) ដើម្បីផ្តល់កិត្តិយស ដល់ស្ថាបនិកនៃបណ្ណាល័យនេះ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងអំឡុងសម័យវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក ហ្វ៊ីអូរេឡូ ឡាហ្កាឌា(Fiorello LaGuardia) បានប្តូរឈ្មោះពួកវា ទៅជាសេចក្តីក្លាហាន និងភាពអត់ធ្មត់ ដែលជាគុណធម៌ ដែលគាត់គិតថា អ្នកក្រុងញូយ៉ក គួរតែបង្ហាញចេញមក ក្នុងអំឡុងសម័យវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចប៉ុន្មានឆ្នាំនោះ។ សត្វតោទាំងនោះ នៅតែបន្តមានឈ្មោះថា សេចក្តីក្លាហាន និងភាពអត់ធ្មត់ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។ ព្រះគម្ពីរបានពិពណ៌នា អំពីសត្វតោមានជីវិត និងមានអំណាច ដែលផ្តល់ឲ្យការលើកទឹកចិត្ត ក្នុងពេលមានទុក្ខលំបាក ហើយក៏មានឈ្មោះផងដែរ។ ក្នុងការបើកសម្តែងអំពីនគរស្ថានសួគ៌ សាវ័កយ៉ូហានបានយំ ពេលដែលគាត់បានឃើញថា គ្មាននរណាម្នាក់អាចបើកក្រាំង ដែលចែងអំពីផែនការនៃការជំនុំជម្រះ និងប្រោសលោះរបស់ព្រះ។ បន្ទាប់មក លោកយ៉ូហាន…
Read article
ប្រាជ្ញាដ៏ធំប្រសើរ ដើម្បីមើលឲ្យគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ
ចូរមានចិត្តអាណិតដល់ពួកអ្នកខ្លះ ដែលមានសេចក្តីសង្ស័យផង ហើយជួយសង្គ្រោះដល់អ្នកដទៃ ទាំងឆក់យកគេចេញពីភ្លើង ហើយត្រូវមានចិត្តមេត្តាដល់មនុស្សឯទៀតដោយភ័យខ្លាច។ យូដាស ១:២២-២៣ លោកចន ជ្រីសូស្ទុម(John Chrysostom) ដែលជាអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំសម័យដើម បានសរសេរថា “អ្នកគង្វាលត្រូវការប្រាជ្ញាដ៏ធំប្រសើរ និងភ្នែក១ពាន់ ដើម្បីពិនិត្យមើលសណ្ឋាននៃវិញ្ញាណ ឲ្យគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ”។ លោកចនបានសរសេរពាក្យពេចន៍ទាំងនេះ នៅក្នុងការពិភាក្សា អំពីភាពស្មុគស្មាញនៃការផ្តល់ឲ្យអ្នកដទៃ ឲ្យនូវការថែទាំខាងវិញ្ញាណ។ គាត់បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ថា ដោយសារយើងមិនអាចបង្ខំនរណាម្នាក់ ឲ្យទទួលការប្រោសឲ្យជា នោះការឈោងទៅរកចិត្តរបស់អ្នកដទៃ តម្រូវឲ្យយើងមានការអាណិតអាសូរខ្លាំង។ តែគាត់បានដាស់តឿនថា ការនេះមិនមានន័យថា អ្វីដែលយើងកំពុងធ្វើនោះ មិនដែលនាំឲ្យមានការឈឺចាប់នោះឡើយ ព្រោះ “បើអ្នកមានការខ្លាចចិត្តពេក ចំពោះអ្នកដែលត្រូវការការវះកាត់ស៊ីជម្រៅ ហើយមិនបានធ្វើការវះកាត់ឲ្យបានជ្រៅ សម្រាប់អ្នកដែលត្រូវការការវះកាត់ អ្នកនឹងមិនអាចវះកាត់ឲ្យដល់ដុំសាច់មហារីក។ តែបើអ្នកធ្វើការវះកាត់ដោយគ្មានមេត្តា ជាញឹកញាប់អ្នកជំងឺ មានការឈឺចាប់ពេក ក៏បានអស់សង្ឃឹម ហើយលែងខ្វល់អ្វីទាំងអស់…ក៏គិតចង់លោតពីលើជ្រោះតែម្តង”។ កណ្ឌគម្ពីរយូដាសក៏បានធ្វើការបកស្រាយ អំពីភាពស្មុគស្មាញស្រដៀងនេះផងដែរ ជាការឆ្លើយតប ចំពោះអ្នកដែលវង្វេងចេញពីជំនឿ ដោយសារគ្រូខុសឆ្គង ដែលប្រៀបដូចជាដុំស្អុយ(១:១២-១៣,១៨-១៩)។ តែពេលដែលលោកយូដាសបានណែនាំអំពីរបៀបឆ្លើយតបចំពោះការគំរាមកំហែងដ៏ធ្ងន់ធ្ងរនេះ គាត់មិនឲ្យយើងមានប្រតិកម្មតប ដោយកំហឹងដ៏កាចសាហាវនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានបង្រៀនថា អ្នកជឿគួរតែឆ្លើយតបចំពោះការបង្រៀនខុសឆ្គង ដោយចាក់ឫសខ្លួនឯងឲ្យកាន់តែជ្រៅ ទៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ(ខ.២០-២១)។ ព្រោះទាល់តែយើងបានចាក់ឫសចូលជ្រៅ…
Read article