ព្រះគុណដែលយើងមិនអាចបដិសេធន៍បាន
តើព្រះទ្រង់បានអូសមនុស្សខ្លះចូលនគរទ្រង់ ទាំងពួកគេមិនចង់ចូល ដោយជើងធាក់ដី ហើយស្រែកដាក់ទ្រង់ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ព្រះអង្គបានរារាំងអ្នកដទៃទៀត ដែលស្រេកឃ្លានបានសេចក្តីសង្គ្រោះ មិនឲ្យចូលនគរទ្រង់ឬ? នៅថ្ងៃនេះដែរ លោកគ្រូ អរ ស៊ី ស្ព្រោល(R.C. Sproul) សូមធ្វើការបកស្រាយការយល់ច្រឡំដែលមនុស្សមានជាធម្មតា អំពីគោលលទ្ធិនៃព្រះគុណដែលមិនអាចបដិសេធន៍បាន។ អត្ថបទ ខ្ញុំនៅចាំថា កាលខ្ញុំកំពុងរៀននៅសាលាព្រះគម្ពីរ មានសាស្ត្រាចារ្យម្នាក់បង្រៀនកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ហើយគាត់ក៏ជានាយកនៃសាលាព្រះគម្ពីរនេះផងដែរ។ ថ្ងៃមួយ នៅក្នុងម៉ោងរៀន មានសិស្សម្នាក់បានលើកដៃឡើង ហើយនិយាយថា “តើលោកគ្រូជឿគោលលទ្ធិនៃការជ្រើសរើសរបស់ព្រះឬទេ?” លោកសាស្ត្រាចារ្យបានបង្ហាញអារម្មណ៍ទើសទាល់បន្តិច ចំពោះសំណួរនោះ។ ហើយគាត់ក៏មានប្រសាសន៍ត្រង់ៗថា គាត់មិនជឿទេ។ ព្រោះគាត់មិនជឿថា ព្រះទ្រង់បានអូសមនុស្សចូលនគរទ្រង់ ទាំងពួកគេមិនចង់ចូល ដោយជើងធាក់ដី ហើយស្រែកដាក់ទ្រង់នោះទេ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់បានរារាំងអ្នកដទៃទៀត មិនឲ្យចូល ទោះពួកគេពិតជាចង់ចូលនគរទ្រង់នោះឡើយ។ ហើយខ្ញុំក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើល ដោយសារនេះជាការនិយាយខុស និងពន្លើសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ អំពីទេវសាស្រ្តកំណែទម្រង់ ហើយក៏ដោយសារអ្នកដែលកំពុងនិយាយនេះ ថែមទាំងជាអ្នកដែលគួរតែដឹងច្បាស់ជាងនេះ ដោយគាត់រៀនសូត្រខ្ពង់ខ្ពស់ អំពីគោលលទ្ធិរបស់ពួកជំនុំ ។ល។ តែខ្ញុំក៏បានគិតថា “បើអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំ មានបទពិសោធន៍ និងការអប់រំច្រើនយ៉ាងនេះ មានការយល់ច្រឡំ អំពីព្រះគុណដែលមិនអាចបដិសេធន៍បានទៅហើយ តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់…
Read article
មានការចាប់ផ្តើមដ៏តូច
តែឯង ឱបេថ្លេហិម-អេប្រាតាអើយ ឯងដែលតូចនៅក្នុងពួកយូដាទាំងពាន់ៗ នឹងមានម្នាក់កើតចេញពីឯងមកឲ្យអញ អ្នកនោះត្រូវឡើងជាអ្នកគ្រប់គ្រងលើអ៊ីស្រាអែល។ មីកា ៥:១ ស្ពានព្រូគ្លីន(Brooklyn) ត្រូវបានគេចាត់ទុកជា “អច្ឆរិយវត្ថុទី៨” ពេលដែលការសាងសង់ស្ពាននេះបានចប់សព្វគ្រប់នៅឆ្នាំ១៨៨៣។ ប៉ុន្តែ ខ្សែកាបដែកមួយខ្សែ ដែលបានចងភ្ជាប់ស្ពាននេះ ពីប៉មមួយទៅប៉មមួយមានភាពចាំបាច់ ដើម្បីឲ្យការសាងសង់ស្ពាននេះទទួលបានជោគជ័យ។ គេក៏បានបន្ថែមខ្សែកាបជាច្រើន ពីលើខ្សែកាបមួយខ្សែនោះ ទាល់តែខ្សែកាបតូចមួយក្លាយជាខ្សែកាបធំសម្បើម ដែលគួបផ្សំជាមួយខ្សែកាបធំបីខ្សែទៀត។ ពេលការសាងសង់បានបញ្ចប់ ខ្សែកាបធំនីមួយៗបានកើតឡើងពីខ្សែកាបតូចៗជាង៥ពាន់ខ្សែ ដែលបានជួយទ្រទ្រង់ស្ពានយោល ដែលវែងជាងគេបំផុត នៅសម័យនោះ។ ដូចនេះ ការចាប់ផ្តើមដ៏តូចបានប្រែក្លាយជាផ្នែកដ៏ធំមួយរបស់ស្ពានព្រូគ្លីន។ ព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើផែនដី បានចាប់ផ្តើមពីតូចទៅធំផងដែរ ដោយព្រះអង្គប្រសូតជាទារកតូច ផ្ទំនៅក្នុងស្នូក ក្នុងភូមិតូចមួយ(លូកា ២:៧)។ ហោរាមីកាបានថ្លែងទំនាយអំពីការប្រសូតដ៏តូចទាបរបស់ព្រះអង្គ យ៉ាងដូចនេះថា “តែឯង ឱបេថ្លេហិម-អេប្រាតាអើយ ឯងដែលតូចនៅក្នុងពួកយូដាទាំងពាន់ៗ នឹងមានម្នាក់កើតចេញពីឯងមកឲ្យអញ អ្នកនោះត្រូវឡើងជាអ្នកគ្រប់គ្រងលើអ៊ីស្រាអែល ដើមកំណើតរបស់អ្នកនោះបានចាប់តាំងពីបុរាណ គឺពីអស់កល្បរៀងមក”(មីកា ៥:១ និង ម៉ាថាយ ២:៦)។ ព្រះអង្គមានការចាប់ផ្តើមដ៏តូចទាប តែព្រះអង្គជាអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកគង្វាល ដែលមានព្រះនាម និងបេសកកម្មឈោងទៅដល់ “ចុងផែនដីបំផុត”(មីកា ៥:៣)។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រសូតក្នុងកន្លែងតូចទាប ដោយបន្ទាបព្រះកាយ…
Read article
ជ្រើសរើសយកក្តីអំណរ
ចូរអរសប្បាយ ក្នុងព្រះអម្ចាស់ជានិច្ច ខ្ញុំប្រាប់ម្តងទៀតថា ចូរអរសប្បាយឡើង។ ភីលីព ៤:៤ លោកឃីធ(Keith) មានការបាក់ទឹកចិត្ត ខណៈពេលដែលគាត់ដើរយឺតៗ កាត់តាមកន្លែងលក់បន្លែ និងផ្លែឈើ ក្នុងផ្សាទំនើប។ ដៃរបស់គាត់បានញ័រ ជារោគសញ្ញាទីមួយ នៃជំងឺប៉ាក់គីនសិន។ តើគាត់នៅសល់ពេលប៉ុន្មានទៀត មុនពេលគុណភាពនៃជីវិតរបស់គាត់ចាប់ផ្តើមចុះខ្សោយយ៉ាងឆាប់រហ័ស? តើភរិយា និងកូនៗរបស់គាត់ នឹងមានការពិបាកយ៉ាងណា? តែភ្លាមៗនោះ លោកឃីធក៏បានអស់សំណើចនឹងខ្លួនឯង ធ្វើឲ្យភាពអាប់អួររលាយបាត់អស់។ គាត់បានមើលតាមប្រឡោះធ្នើរដាក់ដំឡូងបារាំង ឃើញបុរសម្នាក់រុញក្មេងប្រុសពិការម្នាក់នៅលើរទេះរុញ។ បុរសនោះក៏បានឱនចុះ ហើយខ្សឹបដាក់ត្រចៀកកូនប្រុសគាត់ ដែលមានទឹកមុខញញឹមជាប់ជានិច្ច។ គាត់ស្ថិតក្នុងសភាពដែលពិបាកជាងលោកឃីធឆ្ងាយណាស់ តែគាត់ និងឪពុកគាត់កំពុងតែរកឃើញក្តីអំណរ នៅកន្លែងណាដែលពួកគេអាចរកឃើញបាន។ កាលសាវ័កប៉ុលកំពុងសរសេរសំបុត្រផ្ញើពីក្នុងគុក ឬក្នុងពេលជាប់ឃុំខ្លួនក្នុងផ្ទះ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងរង់ចាំលទ្ធផលនៃការជំនុំជម្រះទោសគាត់ គាត់ហាក់ដូចជាគ្មានសិទ្ធិដើម្បីអរសប្បាយនោះឡើយ(ភីលីព ១:១២-១៣)។ អធិរាជណេរ៉ូ(Nero) ជាមនុស្សអាក្រក់ដែលល្បីខាងប្រើអំពើហិង្សា និងភាពសាហាវព្រៃផ្សៃ ដូចនេះ សាវ័កប៉ុលមានហេតុផល ដែលត្រូវព្រួយបារម្ភ។ គាត់ក៏បានដឹងផងដែរថា មានគ្រូខុសឆ្គងជាច្រើន កំពុងឆ្លៀតឱកាស ក្នុងពេលអវត្តមានរបស់គាត់ ដើម្បីស្វែងរកភាពរុងរឿងសម្រាប់ខ្លួនឯង។ ពួកគេយល់ឃើញថា ខ្លួនអាចបន្ថែមទុក្ខលំបាកដល់សាវ័កប៉ុល ពេលគាត់កំពុងជាប់ឃុំ(ខ.១៧)។ តែសាវ័កប៉ុលបានសម្រេចចិត្តអរសប្បាយ(ខ.១៨-២១) ហើយគាត់ក៏បានប្រាប់ពួកជំនុំនៅក្រុងភីលីព ឲ្យយកតម្រាប់តាមគាត់។ គឺដូចដែលគាត់ប្រាប់ពួកគេថា…
Read article
ការបញ្ចប់ឲ្យបានល្អ
ខ្ញុំបានតយុទ្ធយ៉ាងល្អ ខ្ញុំបានរត់ប្រណាំងជាស្រេច ខ្ញុំបានរក្សាសេចក្តីជំនឿទៅហើយ។ ២ធីម៉ូថេ ៤:៧ អ្នកស្រីមែន កួរ(Man Kaur) មានអាយុ១០៣ឆ្នាំហើយ តែគាត់បានចូលរួមប្រកួត ក្នុងនាមជាកីឡាករស្ត្រីឥណ្ឌាមានវ័យចំណាស់ជាងគេ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការប្រកួតជើងឯក World Masters Athletic Championship នៅប្រទេសប៉ូឡូញ នៅឆ្នាំ២០១៩។ អ្វីដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់នោះគឺ អ្នកស្រីមែន គួរ ឈ្នះបានមេដាយមាស៤ ក្នុងវិញ្ញាសារ៤មុខ(ការចោលលំពែង ការរត់ប្រណាំ៦០ម៉ែត្រ និងការរត់ប្រណាំ២០០ម៉ែត្រ)។ តែដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលបំផុតនោះគឺ នៅឆ្នាំនោះ គាត់បានរត់លឿនជាងកាលដែលគាត់រត់ប្រណាំង នៅឆ្នាំ២០១៧។ គាត់ជាយាយតួត ដែលបានរត់ប្រណាំងចូលទៅក្នុងសតវត្សរ៍ទី២នៃជីវិតគាត់ ដោយបង្ហាញថា គាត់បានបញ្ចប់ដោយភាពរឹងមាំ។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើរទៅលោកធីម៉ូថេ ដែលជាសិស្សដ៏ក្មេងវ័យ អំពីរបៀបដែលគាត់បានចូលទៅក្នុងឆ្នាំចុងក្រោយនៃជីវិតគាត់។ គាត់បានសរសេរថា “ឯពេលវេលាដែលខ្ញុំត្រូវលាទៅ ក៏បានមកដល់ហើយ”។ ផ្អែកទៅលើទីបន្ទាល់នៃជីវិតគាត់ គាត់មានទំនុកចិត្តថា គាត់កំពុងតែឈានដល់ការបញ្ចប់ ដោយភាពរឹងមាំ។ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំបានតយុទ្ធយ៉ាងល្អ ខ្ញុំបានរត់ប្រណាំងជាស្រេច ខ្ញុំបានរក្សាសេចក្តីជំនឿទៅហើយ”(ខ.៧)។ សាវ័ករូបនេះ នៅតែស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេស៊ូវ។ ទោះមានទុក្ខលំបាក ឬក្តីអំណរយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែដើរតាមព្រះ ដែលបានរំដោះគាត់ឲ្យរួចផុតពីភាពហិនវិនាស។ ហើយគាត់ក៏ដឹងដែរថា ព្រះយេស៊ូវបានត្រៀមជាស្រេច…
Read article
ព្រះគុណព្រះ ក្នុងពេលដ៏វឹកវរ
នោះគេមានសេចក្តីអំណរដោយព្រោះស្ងប់ច្រៀបហើយ ទ្រង់ក៏នាំគេទៅដល់ទ្វារសមុទ្រ ដែលគេប្រាថ្នាចង់ទៅ។ ទំនុកដំកើង ១០៧:៣០ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែគេងថ្ងៃ ដោយមិនបានព្រៀងទុក ខ្ញុំក៏បានជួបការរំខាន។ កូនប្រុសខ្ញុំបានលេងហ្គីតាសូឡូ ចេញពីបន្ទប់ក្រោមដីមក ធ្វើឲ្យជញ្ជាំងផ្ទះញ័រ។ គ្មានទេភាពសុខសាន្ត គ្មានទេភាពស្ងប់ស្ងាត់ សម្រាប់ឲ្យខ្ញុំគេង។ មួយស្របក់ក្រោយមក សម្លេងតន្ត្រីមួយទៀតបានប្រជែងនឹងសម្លេងហ្គីតាសូឡូរបស់គាត់ ក៏បានចូលក្នុងត្រចៀកខ្ញុំផងដែរ ដោយកូនស្រីខ្ញុំកំពុងលេងព្យាណូបទ “ព្រះគុណអស្ចារ្យ”។ តាមធម្មតា ខ្ញុំចូលចិត្តស្តាប់កូនប្រុសខ្ញុំលេងហ្គីតា តែក្នុងពេលនោះ តន្ត្រីរបស់គាត់បានរំខានការសម្រាករបស់ខ្ញុំ។ ភ្លាមៗនោះ ទំនុកភ្លេង “ព្រះគុណអស្ចារ្យ” របស់លោកចន ញូតុន(John Newton) ដែលកូនស្រីខ្ញុំបានបន្លឺឡើង ដោយឧបករណ៍ព្យាណូ បានធ្វើខ្ញុំនឹកចាំថា ព្រះគុណរបស់ព្រះបានចម្រើនឡើង ក្នុងពេលដ៏វឹកវរ។ ទោះព្យុះជីវិតមានសម្លេងលាន់ឮខ្លាំង គួរឲ្យរំខាន ឬធ្វើឲ្យយើងបាត់បង់ភាពនឹងនរ តែសម្លេងតន្ត្រីនៃព្រះគុណព្រះ នៅតែបន្លឺសម្លេងច្បាស់ ពីរោះ ដោយរំឭកយើងថា ព្រះអង្គកំពុងថែរក្សាការពារយើង។ នេះជាសេចក្តីពិត ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ១០៧:២៣-៣២ ពួកនាវិកបានតយុទ្ធយ៉ាងខ្លាំងក្លា នឹងទឹកកួច ដែលអាចលេបត្របាក់ពួកគេយ៉ាងងាយ។ “ព្រលឹងគេក៏រលាយទៅ ដោយសេចក្តីអន្តរាយ”(ខ.២៦)។ តែពួកគេនៅតែមិនអស់សង្ឃឹម ហើយ “គេអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា…
Read article
ព្រះអង្គហៅយើង ទោះយើងមនុស្សបែបណាក៏ដោយ
កាលទ្រង់បានហៅពួកសិស្សទាំង១២នាក់មកហើយ នោះក៏ប្រទានឲ្យគេមានអំណាច។ ម៉ាថាយ ១០:១ នៅយប់មួយនោះ ឆាឡុត អេលាត(Charlotte Elliott) គេងមិនលក់សោះ។ គាត់ជាមនុស្សដែលមានពិការភាពផ្នែករាងកាយ តាំងពីយូរមកហើយ ហើយនៅថ្ងៃបន្ទាប់ គាត់ត្រូវឡើងឆាក នៅកន្លែងលក់ឥវ៉ាន់រ៉ៃអង្គាសប្រាក់ ដែលពួកជំនុំបានរៀបចំ ដើម្បីឲ្យនាងអាចទទួលប្រាក់ឧបត្ថម្ភ សម្រាប់បង់ថ្លៃសាលា នៅថ្នាក់ខ្ពស់ជាមុន។ តែឆាឡុតក៏បានលើកហេតុផលថា នាងមិនមានភាពសក្តិសម ដែលគួរឲ្យគេជួយនោះទេ។ នាងត្រឡប់ខ្លួនចុះឡើងៗ ដោយគេងមិនលក់។ នាងមិនទុកចិត្តថា នាងមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ ដោយចោទសួរផ្នែកនីមួយៗនៃជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្លួនឯង។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ នាងនៅតែមានអារម្មណ៍រសាប់រសល់ តែទីបំផុត នាងក៏បានទៅអង្គុយនៅតុរបស់នាង យកប៊ិច និងក្រដាសមកនិពន្ធបទទំនុកសកលមានចំណងជើងថា “ខ្ញុំមកថ្វាយខ្លួន” (បទលេខ ២០១) ជាបទដ៏ពេញនិយមក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ដែលផ្តើមដោយពាក្យថា ៖ “ខ្ញុំមកថ្វាយខ្លួន ឥតមានអ្វីអាង អាងតែឈាមទ្រង់ហូរលើឈើឆ្កាង និងព្រះបន្ទូលជាទីសំអាង ឱព្រះអង្គសង្គ្រោះអើយ ខ្ញុំមក”។ ពាក្យពេចន៍ដែលនាងបានសរសេរក្នុងបទទំនុកសកលនេះ កាលពីឆ្នាំ១៨៣៥ គឺបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវបានត្រាស់ហៅពួកសិស្សព្រះអង្គ ឲ្យចូលមកបម្រើព្រះអង្គ។ មិនមែនដោយសារពួកគេបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីដើរតាមព្រះអង្គនោះទេ។ ពួកគេមិនបានត្រៀមខ្លួន តែព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅពួកគេ ទោះពួកគេកំពុងស្ថិតក្នុងសណ្ឋានបែបណាក៏ដោយ។ ក្រុមសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ មានប្រភេទមនុស្សចម្រុះ១២នាក់ ដូចជា…
Read article