ខ្ញុំជាដៃរបស់គាត់ គាត់ជាភ្នែករបស់ខ្ញុំ
ភ្នែកពុំអាចនិយាយទៅដៃថា អញមិនត្រូវការនឹងឯងទេ។ ១កូរិនថូស ១២:២១ លោក ជា ហៃសៀ(Jia Haixia) បានពិការភ្នែក នៅឆ្នាំ២០០០។ មិត្តភក្តិរបស់គាត់បានបាត់បង់ដៃទាំងសងខាង កាលពីក្មេង។ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានរកឃើញវិធីជម្នះភាពពិការរបស់ខ្លួន។ លោក ហៃសៀបាននិយាយថា “ខ្ញុំជាដៃរបស់គាត់ ហើយគាត់ជាភ្នែករបស់ខ្ញុំ”។ ពួកគេក៏បានធ្វើការរួមគ្នា ដោយនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ ក្នុងភូមិរបស់ពួកគេ នៅប្រទេសចិន។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០០២ មិត្តសំឡាញ់ទាំងពីរបានបំពេញបេសកកម្មមួយ ដើម្បីកែប្រែវាលរហោស្ថាន នៅក្បែរតំបន់ដែលពួកគេរស់នៅ។ រៀងរាល់ថ្ងៃ លោកវែនគី(Wenqi) បានអៀវលោកហៃសៀ ឆ្លងទន្លេទៅកាន់តំបន់នោះ។ លោកវេនគីក៏បានហុចប៉ែលឲ្យលោកហៃសៀ ដោយប្រើជើងរបស់គាត់ មុនពេលលោកហៃសៀដាក់ធុងទឹកជាប់នឹងដងរែក នៅចន្លោះថ្ពាល់និងស្មារបស់លោកវែនគី។ ហើយដោយម្នាក់ជាអ្នកជីក ហើយម្នាក់ទៀតស្រោចទឹក នោះអ្នកទាំងពីរក៏បានដាំដើមឈើ បានជាង១ម៉ឺនដើម។ លោកហៃសៀនិយាយថា “ពេលយើងធ្វើការរួមគ្នា យើងមិនមានអារម្មណ៍ថា យើងពិការទាល់តែសោះ។ យើងជាក្រុមការងារមួយ”។ សាវ័កប៉ុលបានប្រៀបប្រដូចពួកជំនុំ ទៅនឹងរូបកាយមួយ ដែលផ្នែកនៃរូបកាយនីមួយៗត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីឲ្យរូបកាយមានដំណើរការ។ បើសមាជិកពួកជំនុំទាំងអស់សុទ្ធតែជាភ្នែក នោះនឹងគ្មាននរណាម្នាក់បំពេញតួនាទីជាត្រចៀកនោះទេ។ បើទំាងអស់គ្នាសុទ្ធតែជាត្រចៀក នោះនឹងគ្មាននរណាធ្វើជាច្រមុះសម្រាប់ហិតក្លិនដែរ(១កូរិនថូស ១២:១៤-១៧)។ សាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា “ភ្នែកពុំអាចនិយាយទៅដៃថា អញមិនត្រូវការនឹងឯងទេ”(ខ.២១)។…
Read article
អត្ថប្រយោជន៍នៃការអធិស្ឋាន មុនពេលនិយាយ
ស្តេចទ្រង់មានព្រះបន្ទូលសួរខ្ញុំថា ដូច្នេះ តើអ្នកចង់បានអ្វី ខ្ញុំក៏អធិស្ឋានដល់ព្រះនៃស្ថានសួគ៌។ នេហេមា ២:៤ មានពេលមួយ ខ្ញុំឆៀងចូលរកមើលសៀវភៅ ក្នុងប្រអប់ដែលមានឈ្មោះលោក ស៊ី អេស លូអ៊ីស(Lewis) នៅហាងលក់សៀវភៅដែលគេបានប្រើហើយ។ ម្ចាស់ហាងក៏បានចេញមក។ ពេលយើងជជែកគ្នា អំពីចំណងជើងសៀវភៅ ដែលលក់ក្នុងហាងនោះ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើគាត់មានចំណាប់អារម្មណ៍ ចំពោះជំនឿ ដែលបានបណ្តាលចិត្តលោកលូអ៊ីសឲ្យនិពន្ធសៀវភៅដ៏ល្បីល្បាញទាំងនោះ។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម សូមការដឹកនាំមកពីព្រះ។ ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញជីវប្រវត្តិរបស់លោកលូអ៊ីស ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមពិភាក្សា អំពីរបៀបដែលតួអង្គរបស់លោកស៊ី អេស លូអ៊ីស ចង្អុលបង្ហាញគេ ឲ្យងាករកព្រះ។ ទីបំផុត ខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលការអធិស្ឋានក្នុងចិត្តតែបន្តិច អាចជួយឲ្យការសន្ទនារបស់យើង ងាកបែរទៅរករឿងខាងវិញ្ញាណ។ លោកនេហេមាបានចំណាយពេលអធិស្ឋាន មុនពេលការសន្ទនាដ៏សំខាន់ជាមួយស្តេចអើថាស៊ើកសេស នៃចក្រភពពើរស៊ី។ ស្តេចបានសួរលោកនេហេមាថា មានការអ្វីដែលទ្រង់អាចជួយគាត់ទេ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងមានទុក្ខព្រួយ ដោយសារការបំផ្លិចបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិម។ លោកនេហេមាជាអ្នកបម្រើស្តេច ដូចនេះ គាត់គ្មានតួនាទីអ្វីដែលត្រូវសុំឲ្យស្តេចជួយនោះទេ តែគាត់ត្រូវការជំនួយដ៏សំខាន់មួយ។ គាត់ចង់ស្តាទីក្រុងយេរូសាឡិមឡើងវិញ។ ដូចនេះ គាត់ក៏បាន “អធិស្ឋានដល់ព្រះដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌” មុនពេលគាត់លាចេញពីការងាររបស់គាត់ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចជួសជុលទីក្រុងឡើងវិញ(នេហេមា ២:៤-៥)។ ស្តេចក៏បានអនុញ្ញាត ហើយថែមទាំងព្រមជួយលោកនេហេមា…
Read article
ការរង់ចាំ ដ៏មានតម្លៃ
ទោះបើយ៉ាងនោះ គង់តែព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់រង់ចាំឱកាស នឹងផ្តល់ព្រះគុណដល់ឯងរាល់គ្នាដែរ។ អេសាយ ៣០:១៨ លោកចេមស៍មានការងារដ៏តប់ប្រមល់មួយ ដែលត្រូវធ្វើការជាច្រើនម៉ោង ជាមួយចៅហ្វាយនាយដែលគ្មានហេតុផល។ គាត់ចង់ឈប់ធ្វើការ។ តែគាត់មានទ្រព្យបញ្ចាំ ដែលត្រូវបង់លុយឲ្យគេជាប្រចាំ ហើយមានប្រពន្ធ និងកូនតូច ដែលត្រូវចិញ្ចឹម។ គាត់មានចិត្តចង់លាឈប់តែម្តង តែភរិយាគាត់បានរំឭកគាត់ថា “ចូរយើងអត់ធ្មត់ ហើយរង់ចាំមើលព្រះទ្រង់នឹងប្រទានយើងអ្វីខ្លះ”។ ជាច្រើនខែក្រោយមក ព្រះទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ។ លោកចេមស៍រកបានការងារថ្មីមួយ ដែលធ្វើឲ្យគាត់រីករាយ ហើយមានពេលជាមួយគ្រួសារច្រើនជាងមុន។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា ការរង់ចាំជាច្រើនខែនោះ មានរយៈពេលយូរ តែគាត់សប្បាយចិត្ត ដែលបានរង់ចាំផែនការព្រះសម្រេច ក្នុងពេលទ្រង់។ ការរង់ចាំជំនួយព្រះ ក្នុងពេលដែលមានបញ្ហា ជាការពិបាក។ យើងអាចមានចិត្តចង់ព្យាយាមស្វែងរកដំណោះស្រាយ ដោយខ្លួនឯង ជាមុនសិន។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើដូចនេះឯង ដោយពួកគេបានស្វែងរកជំនួយពីនគរអេស៊ីព្ទ ជាជាងងាកទៅរកព្រះ នៅពេលជួបការគំរាមកំហែងពីខ្មាំងសត្រូវ(អេសាយ ៣០:២)។ តែព្រះទ្រង់បានប្រាប់ពួកគេថា ទាល់តែពួកគេប្រែចិត្ត ហើយទុកចិត្តព្រះអង្គ ទើបពួកគេអាចរកឃើញកម្លាំង និងសេចក្តីសង្រ្គោះ(ខ.១៥)។ តាមពិត ព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានព្រះគុណមកពួកគេ(ខ.១៨)។ ការរង់ចាំព្រះ ត្រូវការសេចក្តីជំនឿ និងការអត់ធ្មត់។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងបានឃើញការឆ្លើយតបរបស់ព្រះអង្គ យើងនឹងបានដឹងថា ការរង់ចាំនោះមានតម្លៃប៉ុណ្ណា។ មានពរហើយ…
Read article
វីរបុរស ជនផ្តាច់ការ និងព្រះយេស៊ូវ
ដ្បិតខ្ញុំបានផ្តាច់ចិត្តថា នៅក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា នោះខ្ញុំមិនព្រមស្តាប់រឿងអ្វីទៀត ក្រៅពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទេ ហើយគឺដែលទ្រង់ត្រូវឆ្កាងផង។ ១កូរិនថូស ២:២ លោកប៊ីថូវិន(Beethoven) មានកំហឹង។ ពីដំបូងគាត់ចង់ដាក់ចំណងជើងឲ្យទំនុកបទភ្លេងទី៣របស់គាត់ថា “បូណាប៉ាត”។ ក្នុងសម័យដែលមានភាពផ្តាច់ការខាងសាសនា និងនយោបាយ គាត់បានមើលឃើញលោកណាប៉ូលេអុង បូណាប៉ាត(Napoleon Bonaparte) ជាវីរបុរសរបស់ប្រជាជនបារាំង និងជាជើងឯកក្នុងការស្វែងរកសេរីភាពឲ្យប្រជាជន។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលមេទ័ពបារាំងម្នាក់នេះ បានតាំងខ្លួនជាព្រះចៅអធិរាជ អ្នកនិពន្ធបទភ្លេងដ៏ល្បីល្បាញរូបនេះក៏បានផ្លាស់ប្តូរគំនិត។ គាត់បានចាត់ទុកអតីតវីរបុរសរបស់គាត់ ជាមនុស្សកំហូច និងជនផ្តាច់ការ ហើយក៏បានលប់ឈ្មោះបូណាប៉ាត ចេញពីក្រដាសបទភ្លេងរបស់គាត់ ទាល់តែដាច់រលាត់ ក្លាយជាប្រហោងនៅលើក្រដាសនោះ។ អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ នៅសម័យពួកជំនុំដំបូងប្រាកដជាមានការខកចិត្ត ពេលដែលក្តីសង្ឃឹមថា នឹងមានការផ្លាស់ប្តូររបបនយោបាយ ក៏បានរលាយអស់។ ពួកគេសង្ឃឹមថា ព្រះអង្គនឹងជួយពួកគេឲ្យរស់នៅ ដោយគ្មានការបង់ពន្ធដ៏ធ្ងន់ធ្ងរឲ្យស្តេចសេសារ ដែលជាជនផ្តាច់ការ និងគ្មានវត្តមានកងទ័ពរ៉ូម៉ាំងនៅលើទឹកដីពួកគេ។ តែជាច្រើនទសវត្សរ៍ក្រោយមក ចក្រភពរ៉ូម៉ាំងនៅតែបន្តគ្រប់គ្រងពិភពលោក។ អ្នកនាំព្រះរាជសាររបស់ព្រះយេស៊ូវនៅតែមានការភ័យខ្លាច និងភាពកម្សោយ។ ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គ នៅខ្វះភាពពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ និងការឈ្លោះប្រកែកគ្នា(១កូរិនថូស ១:១១-១២ ៣:១-៣)។ ប៉ុន្តែ ការផ្លាស់ប្តូរក៏បានកើតមាន។ សាវ័កប៉ុលមិនបានផ្តោតទៅលើការអ្វីដែលមិនមានការផ្លាស់ប្តូរនោះឡើយ។ សំបុត្រដែលគាត់បានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំ បានចាប់ផ្តើម បញ្ចប់ និងមានពេញទៅដោយ…
Read article
ជួយយកអាសាអ្នកទាល់ក្រ
អញបង្គាប់ដល់ឯងថា ត្រូវឲ្យឯងលាដៃដល់បងប្អូន និងពួកអ្នកទាល់ក្រ ហើយនឹងពួកកំសត់ទុរគត នៅក្នុងស្រុកឯងជាកុំខានវិញ។ ចោទិយកថា ១៥:១១ លោកអេលវីស សាំម័រ(Elvis Summers) បានឮសម្លេងគោះទ្វារ។ គាត់ក៏បានបើកទ្វារឃើញអ្នកស្រីស្មូកឃី(Smokey) ដែលជាស្រ្តីទន់ខ្សោយម្នាក់ បានមកផ្ទះគាត់ជាញឹកញាប់ ដើម្បីសុំកំប៉ុងលក់អេតចាយ។ លុយដែលគាត់រកបានពីការលក់អេតចាយនោះ ជាប្រភពប្រាក់ចំណូលរបស់គាត់។ លោកអេលវីសក៏បានសួររកកន្លែងស្នាក់នៅរបស់អ្នកស្រីស្មូកឃី។ អ្នកស្រីស្មូកឃីក៏បាននាំគាត់ ទៅរកសំយ៉ាបផ្ទះទទឹងប្រហែលកន្លះម៉ែត្រ នៅជាប់ផ្ទះមួយខ្នង។ លោកស៊ូម័រមានការអាណិតអ្នកស្រីស្មូកឃីណាស់ បានជាគាត់សង់ “ផ្ទះតូចមួយ” ដែលជាជម្រកដ៏សាមញ្ញមួយ ដើម្បីឲ្យអ្នកស្រីស្មូកឃីអាចគេងដោយសុវត្ថិភាព។ លោកស៊ូម័រក៏បានបន្តប្រើគំនិតនេះដើម្បីជួយអ្នកដទៃទៀត។ គាត់បានបង្កើតទំព័រ GoFundMe នៅលើបណ្តាញសង្គម ហើយក៏បានធ្វើការជាក្រុម ជាមួយពួកជំនុំក្នុងតំបន់ ដើម្បីផ្តល់ដីសម្រាប់សង់ជម្រកបន្ថែម សម្រាប់ជនអនាថាដទៃទៀត។ ក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូល ព្រះទ្រង់បានរំឭករាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យជួយទំនុកបម្រុងអ្នកដែលខ្វះខាតផងដែរ។ ពេលដែលព្រះមានបន្ទូលតាមរយៈលោកម៉ូសេ ដើម្បីឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលត្រៀមខ្លួនចូលទឹកដីសន្យា ព្រះអង្គបានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យ “លាដៃដល់គេវិញជាកុំខាន ហើយឲ្យគេខ្ចីតាមចិត្ត ឲ្យល្មមដល់គ្រាទាល់ក្រនោះចុះ”(ចោទិយកថា ១៥:៨)។ បទគម្ពីរនេះក៏បានកត់សំគាល់ផងដែរថា “ពួកទាល់ក្រមិនចេះដែលផុតពីក្នុងស្រុកឡើយ”(ខ.១១)។ រឿងនេះងាយយល់ទេ។ ដោយសារព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅដោយព្រះទ័យអាណិត ឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែល “លាដៃដល់បងប្អូន និងពួកអ្នកទាល់ក្រ ហើយនឹងពួកកំសត់ទុរគត”(ខ.១១) នោះយើងក៏អាចរកឃើញវិធីជួយអ្នកខ្វះខាតផងដែរ។ មនុស្សម្នាក់ៗត្រូវការអាហារ…
Read article
បានសង្រ្គោះឲ្យរួចពីខ្មំាងសត្រូវ
ទ្រង់បានដោះឲ្យទូលបង្គំរួចពីខ្មាំងសត្រូវយ៉ាងខ្លាំងរបស់ទូលបង្គំ។ ២សាំយ៉ូអែល ២២:១៨ កាលពីឆ្នាំ២០១០ ពេលដែលលោកចច វូជណូវិជ(George Vujnovich) មានអាយុ៩៤ឆ្នាំ គាត់បានទទួលរង្វាន់ផ្កាយសំរឹត សម្រាប់ការរៀបចំការជួយសង្រ្គោះមួយ ដែលសារព័ត៌មានញូយ៉កថែមបានហៅថា “ការជួយសង្រ្គោះមួយ ក្នុងចំណោមការជួយសង្រ្គោះអស្ចារ្យបំផុត ក្នុងសម័យសង្រ្គាម លោកលើកទី២។ លោកវូជណូវិជ ជាកូនជនជាតិសឺបៀ ដែលបានផ្លាស់មករករស់នៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក។ គាត់បានចូលបម្រើការក្នុងជួរទ័ពអាមេរិក។ ពេលដែលគាត់បានទទួលដំណឹងថា ពួកទ័ពអាកាសរបស់អាមេរិក ដែលធ្លាក់យន្តហោះ កំពុងស្ថិតក្រោមការការពាររបស់ពួកឧទាមនៅប្រទេសយូហ្គោស្លាវី គាត់ក៏បានវិលត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតរបស់ក្រុមគ្រួសារគាត់វិញ ដោយលោតឆ័ត្រយោង ចូលទៅក្នុងព្រៃ ដើម្បីស្វែងរកទីតាំងរបស់ពួកអ្នកបើកយន្តហោះទាំងនោះ។ គាត់បានចែកពួកគេជាក្រុមតូចៗ ហើយបង្រៀនពួកគេ អំពីរបៀបរស់នៅជាមួយជនជាតិសឺបៀ(ដោយស្លៀកពាក់ខោអាវ និងបរិភោគអាហារជនជាតិសឺបៀ)។ បន្ទាប់មក គាត់បានចំណាយពេលជាច្រើនខែ ដើម្បីនាំពួកគេចេញម្តងមួយក្រុមៗ ទៅរកយន្តហោះដឹកជញ្ជូនC-47 ដែលកំពុងរង់ចាំ នៅលើផ្លូវសម្រាប់ចុះចត ដែលគេបានបង្កើតឡើង ដោយការកាប់ឆ្ការព្រៃ។ លោកវូជណូវិជក៏បានសង្រ្គោះពួកទ័ពអាកាស៥១២នាក់ ដែលសុទ្ធតែមានពេញដោយអំណរ។ ស្តេចដាវីឌបានពិពណ៌នា អំពីក្តីអំណរដែលកើតមាន ពេលដែលព្រះបានសង្រ្គោះទ្រង់ ឲ្យរួចផុតពីខ្មាំងសត្រូវដែលបានឡោមព័ទ្ធជុំជិត។ ស្តេចដាវីឌមានបន្ទូលថា ព្រះទ្រង់ “ចាត់ពីលើស្ថានដ៏ខ្ពស់ ឲ្យមកចាប់ទូលបង្គំស្រង់ចេញពីទឹកធំ”(២សាំយ៉ូអែល ២២:១៧)។ ស្តេចសូលក៏មានព្រះទ័យក្រោធ ដោយការច្រណែន។ ទ្រង់បានតាមសម្លាប់ដាវីឌ ដោយគ្មានត្រាប្រណី។ តែព្រះទ្រង់មានផែនការ។…
Read article