ព្រះនៃយើងទ្រង់ធំប្រសើរ!
អស់ទាំងស្នាដៃនៃព្រះយេហូវ៉ាសុទ្ធតែធំវិសេស គួរឲ្យអស់អ្នកណាដែលចូលចិត្តនឹងការទាំងនោះ បានស្វែងរកតាម។ ទំនុកដំកើង ១១១:២ គេបានប្រើស្នាមម្រាមដៃ ដើម្បីកំណត់អត្តសញ្ញាណរបស់មនុស្ស តាំងពីយូរមកហើយ ប៉ុន្តែ គេក៏អាចធ្វើស្នាមម្រាមដៃក្លែងក្លាយ ដោយចម្លងស្នាមម្រាមដៃពិត។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ គំរូខុសគ្នានៅក្នុងប្រស្រីភ្នែកមនុស្សម្នាក់ៗ ជាប្រភពដែលអាចទុកចិត្តបាន ដើម្បីកំណត់អត្តសញ្ញាណរបស់មនុស្ស ប៉ុន្តែ ក្រោយមក មានគេចម្លងគំរូនៅក្នុងប្រស្រីភ្នែក យកទៅដាក់នៅលើកញ្ចក់សម្រាប់ពាក់ពីលើកែវភ្នែក ដើម្បីធ្វើការក្លែងបន្លំផងដែរ។ ការប្រើរូបភាព ឬស្លាកស្នាមនៅលើរូបកាយមនុស្ស ដើម្បីកំណត់អត្តសញ្ញាណរបស់មនុស្ស អាចបរាជ័យ។ ដូចនេះ តើមនុស្សមានលក្ខណៈពិសេសអ្វីខ្លះ ដែលគេអាចកំណត់អត្តសញ្ញាណបាន? ទីបំផុត គេក៏បានរកឃើញថា គំរូនៃរូបរាងរបស់សរសៃឈាមរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ សុទ្ធតែពិសេសខុសៗគ្នា ហើយគេមិនអាចក្លែងបន្លំបានទេ។ សរសៃឈាមដែលរត់ខ្វាត់ខ្វែងដូចផែនទី ពេញរូបកាយរបស់អ្នក គឺជាកត្តាកំណត់អត្តសញ្ញាណដ៏ពិសេស ដែលធ្វើឲ្យអ្នកខុសពីអ្នកដទៃ នៅលើផែនដីនេះ ដោយមិនអាចក្លែងបន្លំបាន។ ពេលណាយើងពិចារណា អំពីភាពចាក់ស្រេះនៃសរីរាង្គមនុស្ស យើងប្រហែលជាបានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ឲ្យចង់ថ្វាយបង្គំ និងកោតស្ញប់ស្ញែងព្រះអាទិករ ដែលបានបង្កើតយើងមក។ ស្តេចដាវីឌបានរំឭកយើង ដោយមានបន្ទូលថា “ស្នាដៃនៃទ្រង់ ក៏សុទ្ធតែអស្ចារ្យទាំងអស់ ព្រលឹងទូលបង្គំក៏ដឹងច្បាស់ហើយ”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៤)។ ព្រះអាទិករសក្ដិសមនឹងឲ្យយើងផ្ដោតអារម្មណ៍មកលើព្រះអង្គ លើសស្នាព្រះហស្តព្រះអង្គទៅទៀត។ ខណៈពេលដែលយើងសរសើរដំកើងកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ យើងក៏ត្រូវតែសរសើរដំកើងព្រះអង្គផងដែរ! កិច្ចការដែលព្រះអង្គធ្វើសុទ្ធតែអស្ចារ្យ…
Read article
ស្រឡាញ់ដូចម្តាយបង្កើត
ដូចជាម្តាយថ្នមកូន ដែលកំពុងនៅបៅ គឺយ៉ាងនោះហើយ ដែលយើងខ្ញុំបានស្រឡាញ់ដល់អ្នករាល់គ្នា។ ១ថែស្សាឡូនិច ២:៧-៨ មានពេលមួយ អ្នកស្រីវនីតា(Juanita) បានប្រាប់ក្មួយប្រុសរបស់គាត់ អំពីការចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងអំឡុងសម័យមហាវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក។ ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់មានតែផ្លែប៉ោមសម្រាប់បរិភោគ និងសាច់សត្វព្រៃដែលឪពុករបស់គាត់អាចផ្តល់ឲ្យ។ ពេលណាឪពុកគាត់បាញ់បានសត្វកំប្រុកមួយក្បាល សម្រាប់ធ្វើម្ហូបពេលល្ងាច ម្តាយរបស់គាត់តែងតែនិយាយថា “ឲ្យម៉ាក់ញាំក្បាលកំប្រុក។ ម៉ាក់ចង់ញាំតែប៉ុណ្ណេះទេ។ វាជាសាច់ដែលឆ្ងាញ់បំផុត”។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក អ្នកស្រីវនីតាក៏បានដឹងថា នៅលើក្បាលសត្វកំប្រុកគ្មានសាច់សម្រាប់បរិភោគទេ។ ម្តាយរបស់នាងមិនបានញាំវាឡើយ គឺគ្រាន់តែបានធ្វើជាញាំវា យ៉ាងឆ្ងាញ់ពិសារ “ដើម្បីឲ្យកូនៗអាចញាំសាច់បានច្រើន ដោយមិនបាច់ព្រួយបារម្ភអំពីគាត់”។ ខណៈពេលដែលយើងប្រារព្ធទិវាអ្នកម្តាយ នៅថ្ងៃស្អែកនេះ សូមយើងនឹកចាំ អំពីការលះបង់របស់អ្នកម្តាយទាំងឡាយ ដើម្បីកូន។ ចូរយើងអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានប្រទានពួកគាត់មកក្នុងជីវិតយើង ហើយខិតខំស្រឡាញ់ ឲ្យបានច្រើនដូចពួកគាត់។ សាវ័កប៉ុលបានបម្រើពួកជំនុំ នៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីច ដូច “ម្តាយថ្នមកូន ដែលកំពុងនៅបៅ”(១ថែស្សាឡូនីច ២:៧)។ គាត់បានស្រឡាញ់ពួកគេខ្លាំងណាស់ ដោយតយុទ្ធនឹង “ការប្រឆាំងដ៏ខ្លាំងក្លា”របស់អ្នកមិនជឿ ដើម្បីថ្លែងប្រាប់ពួកគេ អំពីព្រះយេស៊ូវ ហើយថែមទាំងចែកជីវិតគាត់ជាមួយពួកគេផងដែរ(ខ.២,៨)។ គាត់បានប្រាប់ពួកគេថា “អ្នករាល់គ្នានឹកចាំពីការយ៉ាងធ្ងន់ ហើយនឿយហត់ ដែលយើងខ្ញុំបានធ្វើ ដោយមិនចង់ឲ្យអ្នកណាព្រួយ ដោយសារយើងខ្ញុំទេ យើងខ្ញុំបានផ្សាយដំណឹងល្អពីព្រះ…
Read article
ព្រះអង្គស្គាល់ពួកគេច្បាស់បំផុត
ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់បានពិនិត្យមើល ហើយបានស្គាល់ទូលបង្គំផង។ ទំនុកដំកើង ១៣៩:១ មានពេលមួយ អ្នកស្រី លៀ(Lea) ហៀបទៅធ្វើការ ជាគិលានុបដ្ឋាយិកា នៅប្រទេសតៃវ៉ាន់ ក្នុងពេលឆាប់ៗខាងមុខ។ ការងារនៅប្រទេសតៃវ៉ាន់ នឹងជួយឲ្យនាងអាចផ្គត់ផ្គង់ក្រុមគ្រួសាររបស់នាង បានច្រើនជាងការងារនៅទីក្រុងម៉ានីល ប្រទេសភីលីពីន ដែលមិនសូវមានឱកាសការងារច្រើន។ នៅពេលយប់មុននាងចាកចេញទៅប្រទេសតៃវ៉ាន់ នាងក៏បានណែនាំប្អូនស្រីរបស់នាង ដែលកំពុងមើលថែកូនស្រីរបស់នាង មានអាយុ៥ឆ្នាំ។ អ្នកស្រី លៀបានពន្យល់ប្អូនស្រីនាងថា “កូនស្រីបងនឹងញាំថ្នាំវីតាមីន បើសិនជាប្អូនឯងឲ្យនាងញាំប័រសណ្តែកដីមួយស្លាបព្រា។ ហើយត្រូវចាំថា នាងមិនហ៊ានទៅលេងជាមួយគេ ព្រោះនាងអៀន។ នាងនឹងលេងជាមួយបងប្អូនជីដូនមួយរបស់នាងមិនខាន។ ហើយនាងខ្លាចកន្លែងងងឹត…”។ ខណៈពេលដែលអ្នកស្រី លៀ អង្គុយមើលទៅខាងក្រៅ តាមបង្អួចយន្តហោះ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ នាងក៏បានអធិស្ឋានថា ឱព្រះអម្ចាស់ ក្រៅពីព្រះអង្គ គ្មាននរណាស្គាល់កូនស្រីទូលបង្គំច្បាស់ជាងទូលបង្គំឡើយ។ ទូលបង្គំមិនអាចនៅក្បែរនាង តែព្រះអង្គគង់នៅជាមួយនាងជានិច្ច។ យើងស្គាល់មនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ ហើយយើងកត់សម្គាល់ពួកគេជាលម្អិត ព្រោះពួកគេមានតម្លៃចំពោះយើងណាស់។ ពេលណាយើងមិនអាចនៅក្បែរពួកគេ ដោយសារកាលៈទេសៈផ្សេងៗ យើងច្រើនតែមានការថប់បារម្ភថា ដោយសារគ្មាននរណាម្នាក់ស្គាល់ពួកគេបានច្រើនដូចយើង នោះពួកគេកាន់តែងាយរងគ្រោះ។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក១៣៩ ស្តេចដាវីឌបានរំឭកយើងថា គ្មាននរណាស្គាល់យើងច្បាស់ ដូចព្រះអម្ចាស់ឡើយ។ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះអង្គក៏ស្គាល់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើងច្បាស់ផងដែរ(ខ.១-៤)។…
Read article
ព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំតែងតែស្តាប់ឮយើង
ដូច្នេះ ចូរអធិស្ឋានបែបយ៉ាងនេះវិញថា ឱព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌អើយ សូមឲ្យព្រះនាមទ្រង់បានបរិសុទ្ធ។ ម៉ាថាយ ៦:៩ រៀងរាល់ពេលព្រឹក ភាគច្រើន ខ្ញុំបានសូត្រសេចក្តីអធិស្ឋានព្រះអម្ចាស់។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមិនមានតម្លៃសក្ដិសម ក្នុងការរស់នៅក្នុងថ្ងៃថ្មី ទាល់តែខ្ញុំបានឈរមាំ ក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ព្រះអម្ចាស់ជាមុនសិន។ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ពេលដែលខ្ញុំហៀបនឹងអធិស្ឋានថា “ឱព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំ…” ទូរស័ព្ទខ្ញុំក៏បានរោទ៍ឡើង។ ខ្ញុំភ្ញាក់ខ្លួនព្រើត ពេលដែលខ្ញុំមើលទៅនាឡិកា ឃើញម៉ោង ៥ ៣៤នាទីព្រឹក។ តើនរណាទូរស័ព្ទមក? ខ្ញុំមើលទូរស័ព្ទ ឃើញឈ្មោះ “ឪពុក” របស់ខ្ញុំ។ មុនពេលខ្ញុំលើកទូរស័ព្ទនិយាយ ទូរស័ព្ទរបស់គាត់ក៏បានបិទវិញ។ ខ្ញុំគិតស្មានថា គាត់ប្រហែលជាច្រឡំដៃចុចទូរស័ព្ទមកខ្ញុំហើយ។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា គាត់ពិតជាច្រឡំមែន។ តើនេះជារឿងចៃដន្យមែនទេ? ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំជឿថា យើងកំពុងរស់នៅក្នុងពិភពលោក ដែលគ្របដណ្តប់ទៅដោយសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះ។ ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំត្រូវនឹកចាំអំពីការធានាថា ព្រះវរបិតានៃយើង តែងតែគង់នៅជាមួយជានិច្ច។ សូមយើងចំណាយពេលមួយភ្លែត គិតអំពីរឿងនេះចុះ។ មានវិធីជាច្រើនដែលព្រះយេស៊ូវអាចបង្រៀនពួកសិស្សព្រះអង្គ ឲ្យចាប់ផ្តើមការអធិស្ឋាន តែព្រះអង្គបានសម្រេចព្រះទ័យឲ្យយើងចាប់ផ្តើម ដោយពាក្យថា “ឱព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំ” (ម៉ាថាយ ៦:៩)។ តែជារឿងចៃដន្យទេ?…
Read article
ចិត្តដែលចង់បម្រើ
ហើយដោយគេឃើញភស្តុតាងពីការជំនួយនេះ នោះគេសរសើរដំកើងដល់ព្រះ។ ២កូរិនថូស ៩:១៣ មានអង្គការគ្រីស្ទបរិស័ទមួយ នៅទីក្រុងខាលស៍ប៊ែត រដ្ឋញូមិចស៊ីកូ បានជួយទ្រទ្រង់សហគមន៍របស់ខ្លួន ដោយផ្តល់ឲ្យនូវអាហារជាង៤៨០០០គីឡូក្រាម ដោយឥតគិតថ្លៃដល់ប្រជាជនក្នុងតំបន់ ជារៀងរាល់ខែ ។ អ្នកដឹកនាំអង្គការនេះក៏បានចែកចាយថា “យើងនឹងទទួលស្វាគមន៍ប្រជាជនដែលមកទីនេះ ហើយបំពេញតម្រូវការរបស់ពួកគេតែម្តង។ គោលដៅរបស់យើង គឺដើម្បីបំពេញតម្រូវការខាងរូបកាយរបស់ពួកគេ ដើម្បីឲ្យពួកគេអនុញ្ញាតឲ្យព្រះទ្រង់បំពេញតម្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្លួន”។ ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងប្រើអ្វីដែលយើងបានទទួល ធ្វើជាព្រះពរដល់អ្នកដទៃ ដោយនាំសហគមន៍របស់យើង ចូលទៅជិតព្រះអង្គកាន់តែខ្លាំង។ តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងអាចបង្កើតចិត្ត ដែលចង់បម្រើ ដែលថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ? យើងបង្កើតចិត្តដែលចង់បម្រើ ដោយទូលសូមព្រះ ឲ្យបង្ហាញយើង នូវរបៀបប្រើអំណោយទាន ដែលព្រះអង្គប្រទានយើង ជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃ(១ពេត្រុស ៤:១០)។ យើងអាចធ្វើដូចនេះបាន ដោយបង្ហាញចេញនូវ “ការអរព្រះគុណព្រះ” សម្រាប់ព្រះពរជាបរិបូរដែលព្រះអង្គប្រទានយើង(២កូរិនថូស ៩:១២)។ ការបម្រើអ្នកដទៃ ជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយ ក្នុងព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ កាលព្រះអង្គប្រោសអ្នកជំងឺឲ្យជា ហើយប្រទានអាហារ ដល់មនុស្សស្រេកឃ្លាន ព្រះអង្គបាននាំមនុស្សជាច្រើនឲ្យស្គាល់សេចក្តីល្អ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ យើងអាចយកតម្រាប់តាមគំរូនៃការបង្កើតសិស្សរបស់ព្រះអង្គ ដោយយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសហគមន៍របស់យើង។ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះអង្គបានរំឭកយើងថា ពេលណាយើងបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ តាមរយៈការប្រព្រឹត្តិរបស់យើង “អ្នកដទៃ នឹងសរសើរដំកើងព្រះអង្គ”(ខ.១៣)។ ការបម្រើមិនមែនដើម្បីលើកដំកើងខ្លួនឯង…
Read article
ចង់មានគ្រួសារដ៏កក់ក្តៅ
ចូរអ្នករាល់គ្នាប្លុងចិត្តនៅចំពោះទ្រង់ ព្រះទ្រង់ជាទីពឹងជ្រកសំរាប់យើងខ្ញុំ។ ទំនុកដំកើង ៦២:៨ អ៊ែន (Anne) ជាតួឯក នៅក្នុងរឿងនិទាន ដែលមានចំណងជើងថា អ៊ែន ជាមនុស្សនិយាយច្រើន ។ នាងចង់មានគ្រួសារខ្លាំងណាស់។ ដោយសារនាងជាក្មេងកំព្រា នោះនាងមិនមានសង្ឃឹមថា នឹងអាចមានគ្រួសារដ៏កក់ក្តៅបានឡើយ។ តែក្រោយមក នាងក៏បានដឹងថា បុរសវ័យចំណាស់ឈ្មោះម៉ាថាយ (Matthew) និងប្អូនស្រីរបស់គាត់ឈ្មោះ ម៉ារីឡា (Marilla) ចង់ឲ្យនាងមករស់នៅជាមួយពួកគេ។ នៅក្នុងការជិះឡាន ទៅផ្ទះរបស់ពួកគេ អ៊ែនបានសុំទោសពួកគេ ដោយសារនាងចេះតែនិយាយពីនេះពីនោះឥតឈប់ ប៉ុន្តែ លោកម៉ាថាយ ដែលជាមនុស្សស្ងាត់ស្ងៀម ក៏បានប្រាប់នាងថា នាងអាចនិយាយច្រើនប៉ុណ្ណាក៏បាន គាត់មិនថាអីទេ។ ពាក្យសម្តីនេះ ប្រៀបដូចជាតន្ត្រីដ៏ពីរោះ សម្រាប់ត្រចៀកនាង។ កាលពីមុន នាងមានអារម្មណ៍ថា គ្មាននរណាម្នាក់ចង់នៅក្បែរនាង កុំថាឡើយ ចង់ស្តាប់នាងនិយាយ។ បន្ទាប់ពីនាងបានទៅដល់ផ្ទះពួកគេ ក្តីសង្ឃឹមរបស់នាងបានរលាយអស់ ពេលដែលនាងបានដឹងថា បងប្អូនដែលនាងមកនៅជាមួយនេះ កំពុងតែគិតចង់រកក្មេងប្រុសម្នាក់ ឲ្យមកជួយធ្វើការក្នុងកសិដ្ឋានរបស់ពួកគេ។ នាងខ្លាចគេបញ្ជូននាងទៅមណ្ឌលកុមារកំព្រាវិញ តែក្តីស្រមៃរបស់នាង ដែលចង់មានគ្រួសារដែលមានក្តីស្រឡាញ់ ក៏បានក្លាយជាការពិត ពេលដែលពួកគេធ្វើឲ្យនាងក្លាយជាផ្នែកមួយនៃគ្រួសារនេះ។ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា គេមិនចង់រាប់រកយើង…
Read article