ផ្តល់កិត្តិយសដល់អ្នកទន់ខ្សោយ
២សាំយ៉ូអែល ៩:១-១០ តែឯខ្លួនអ្នក នឹងបរិភោគនៅតុជាមួយនឹងយើងជានិច្ច។ ២សាំយ៉ូអែល ៩:៧ មានកីឡាប្រភេទថ្មីមួយ នៅសម្រាប់សិស្សវិទ្យាល័យ ហើយកីឡាប្រភេទថ្មីមួយនេះ ស្ថិតក្នុងចំណោមការប្រកួតដែលនាំមកនូវការលើកទឹកចិត្តខ្លាំងបំផុត ដែលយើងធ្លាប់បានឃើញ។ កីឡានេះមានធាតុផ្សំជាច្រើន ដូចកីឡាផ្សេងដែលមានអ្នកគាំទ្រស្រែកហូរលើកទឹកចិត្ត មានអាប៊ីត និងក្តារកត់ពិន្ទុ។ ប៉ុន្តែ វាមានចំណុចខុសប្លែកដ៏សំខាន់មួយនៅត្រង់ថា ក្រុមនីមួយៗមានសមាជិក៥នាក់ ដែលក្នុងចំណោមនោះ មានកីឡាករពីរនាក់មានកាយសម្បទាគ្រប់គ្រាន់ ហើយ៣នាក់ទៀតជាជនពិការ ក្នុងទម្រង់ណាមួយ។ សកម្មភាពនៃការប្រកួតក្នុងទីលាន ធ្វើឲ្យទស្សនិកជនមានចិត្តរំភើបណាស់ ខណៈពេលដែលកីឡាករជួយគ្នា លើកទឹកចិត្ត និងកំឡាចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ទោះពួកគេស្ថិតនៅក្នុងក្រុមផ្សេងគ្នាក៏ដោយ។ គោលបំណងធំបំផុតរបស់កីឡានេះ គឺដើម្បីលើកទឹកចិត្តសិស្ស ដែលមិនមានឱកាសដកពិសោធនឹងភាពសប្បាយរីករាយ ក្នុងការប្រកួតកីឡា ដូចអ្នកផ្សេង។ ការផ្តល់កិត្តិយស និងឲ្យតម្លៃសិស្សយ៉ាងដូចនេះ អាចកើតមានបាន ដោយសារសាលារៀននេះមានថ្នាក់ដឹកនាំប្រកបដោយប្រាជ្ញា និងមានម្ចាស់ការ។ ហើយការប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេ បានក្រើនរំឭកយើង អំពីគំរូដ៏ល្អដែលស្តេចដាវីឌបានបន្សល់ទុកឲ្យ ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប។ នៅសម័យរបស់ស្តេចដាវីឌ គេមានទម្លាប់និយាយថា មនុស្សខ្វាក់ និងពិការជើង មិនអាចចូលវាំងបានទេ(២សាំយ៉ូអែល ៥:៨)។ គេនិយាយដូចនេះ ក្នុងន័យធៀប សំដៅមកលើខ្មាំងសត្រូវរបស់ទ្រង់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ស្តេចដាវីឌបានសម្រេចព្រះទ័យ នាំព្រះអង្គម្ចាស់មភីបូសែត ជាបុត្រារបស់ព្រះអង្គម្ចាស់យ៉ូណាថាន…
Read article
បានប្រទានមក ដោយឥតគិតថ្លៃ (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«ដែលអ្នករាល់គ្នាបានជួយដល់សេចក្តីកំសត់របស់ខ្ញុំ នោះប្រពៃហើយ។ ឱពួកក្រុងភីលីពអើយ អ្នករាល់គ្នាក៏ដឹងថា កាលចាប់ប្រារព្ធប្រកាសដំណឹងល្អ ដែលខ្ញុំទើបនឹងចេញពីស្រុកម៉ាសេដូនមក នោះគ្មានពួកជំនុំណាបានប្រកបនឹងខ្ញុំ អំពីដំណើរប្រាក់ចំណាយចំណូលឡើយ មានតែអ្នករាល់គ្នាប៉ុណ្ណោះ» (ភីលីព ៤:១៤-១៥)។ ការរស់នៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទ គឺជាការរស់នៅជាអ្នកទទួល និងជាអ្នកឲ្យ។ មនុស្សជាច្រើនបានទទួលការអប់រំអំពីសារៈសំខាន់នៃការមានគណនីធនាគារសម្រាប់ការចូលនិវត្តន៍ ដោយសន្សំប្រាក់ទុកជាទៀងទាត់។ ការបដិសេធន៍ទាំងស្រុង មិនព្រមធ្វើការសម្រេចចិត្តឲ្យបានត្រឹមត្រូវក្នុងផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុគឺជាកំហុសដ៏ធំមួយ តែក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះ យើងក៏ត្រូវពិចារណាអំពីការចែករំលែក និងការវិនិយោគខាងវិញ្ញាណ ដោយគិតដល់ភាពអស់កល្បជានិច្ចផងដែរ។ ក្នុងសំបុត្រដែលគាត់បានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងភីលីព សាវ័ក ប៉ុល បានសរសើរបងប្អូនក្នុងព្រះគ្រីស្ទនៅទីនោះ ដែលបាន «ជួយដល់សេចក្តីកំសត់របស់គាត់» ជាការធ្វើការជាដៃគូ ដែលរាប់បញ្ចូលការជួយទំនុកបម្រុងគាត់ផងដែរ។ សេចក្តីសប្បុរសរបស់ពួកជំនុំនៅទីក្រុងភីលីពមានភាពលេចធ្លោ ដោយសារពួកគេមានចិត្តសប្បុរសលើសពួកជំនុំផ្សេងទៀត។ ពួកជំនុំមួយនេះមានភាពក្មេងខ្ចីមែន តែពួកគេបានប្ដេជ្ញាចិត្តតាំងពីដើមមកថា ពួកគេនឹងជួយផ្គត់ផ្គង់ការងារដំណឹងល្អរបស់គាត់។ ការផ្គត់ផ្គង់របស់ពួកគេ ចំពោះសាវ័ក ប៉ុល មិនគ្រាន់តែលេចធ្លោប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏មានរយៈពេលយូរផងដែរ។ ពួកគេបានដាក់ដង្វាយឲ្យគាត់ជាទៀងទាត់ ដើម្បីបំពេញតម្រូវការគាត់ម្តងហើយម្តងទៀត។ បុរសស្ត្រីទាំងនោះនៅតែប្ដេជ្ញាចិត្តចំពោះគាត់ ទោះរយៈពេល១ទសវត្សរ៍បានកន្លងផុតទៅ ចាប់តាំងពីពេលដែលសាវ័ក ប៉ុល ផ្សាយដំណឹងល្អដល់ពួកគេ។ ការដាក់ដង្វាយរបស់ពួកគេ មិនបានធ្វើឡើងតាមអារម្មណ៍ឡើងចុះ ហើយក៏មិនមែនដោយសារការអូសទាញពីកត្តាខាងក្រៅ។ តែពួកគេដាក់ដង្វាយ ព្រោះពួកគេដឹងថា អ្វីៗដែលពួកគេមាន គឺសុទ្ធតែជាការប្រទានមកពីព្រះ ដោយមិនបានឲ្យពួកគេតបស្នង។…
Read article
បានប្រទានមក ដោយឥតគិតថ្លៃ (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«ដែលអ្នករាល់គ្នាបានជួយដល់សេចក្តីកំសត់របស់ខ្ញុំ នោះប្រពៃហើយ។ ឱពួកក្រុងភីលីពអើយ អ្នករាល់គ្នាក៏ដឹងថា កាលចាប់ប្រារព្ធប្រកាសដំណឹងល្អ ដែលខ្ញុំទើបនឹងចេញពីស្រុកម៉ាសេដូនមក នោះគ្មានពួកជំនុំណាបានប្រកបនឹងខ្ញុំ អំពីដំណើរប្រាក់ចំណាយចំណូលឡើយ មានតែអ្នករាល់គ្នាប៉ុណ្ណោះ» (ភីលីព ៤:១៤-១៥)។ ការរស់នៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទ គឺជាការរស់នៅជាអ្នកទទួល និងជាអ្នកឲ្យ។ មនុស្សជាច្រើនបានទទួលការអប់រំអំពីសារៈសំខាន់នៃការមានគណនីធនាគារសម្រាប់ការចូលនិវត្តន៍ ដោយសន្សំប្រាក់ទុកជាទៀងទាត់។ ការបដិសេធន៍ទាំងស្រុង មិនព្រមធ្វើការសម្រេចចិត្តឲ្យបានត្រឹមត្រូវក្នុងផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុគឺជាកំហុសដ៏ធំមួយ តែក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះ យើងក៏ត្រូវពិចារណាអំពីការចែករំលែក និងការវិនិយោគខាងវិញ្ញាណ ដោយគិតដល់ភាពអស់កល្បជានិច្ចផងដែរ។ ក្នុងសំបុត្រដែលគាត់បានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងភីលីព សាវ័ក ប៉ុល បានសរសើរបងប្អូនក្នុងព្រះគ្រីស្ទនៅទីនោះ ដែលបាន «ជួយដល់សេចក្តីកំសត់របស់គាត់» ជាការធ្វើការជាដៃគូ ដែលរាប់បញ្ចូលការជួយទំនុកបម្រុងគាត់ផងដែរ។ សេចក្តីសប្បុរសរបស់ពួកជំនុំនៅទីក្រុងភីលីពមានភាពលេចធ្លោ ដោយសារពួកគេមានចិត្តសប្បុរសលើសពួកជំនុំផ្សេងទៀត។ ពួកជំនុំមួយនេះមានភាពក្មេងខ្ចីមែន តែពួកគេបានប្ដេជ្ញាចិត្តតាំងពីដើមមកថា ពួកគេនឹងជួយផ្គត់ផ្គង់ការងារដំណឹងល្អរបស់គាត់។ ការផ្គត់ផ្គង់របស់ពួកគេ ចំពោះសាវ័ក ប៉ុល មិនគ្រាន់តែលេចធ្លោប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏មានរយៈពេលយូរផងដែរ។ ពួកគេបានដាក់ដង្វាយឲ្យគាត់ជាទៀងទាត់ ដើម្បីបំពេញតម្រូវការគាត់ម្តងហើយម្តងទៀត។ បុរសស្ត្រីទាំងនោះនៅតែប្ដេជ្ញាចិត្តចំពោះគាត់ ទោះរយៈពេល១ទសវត្សរ៍បានកន្លងផុតទៅ ចាប់តាំងពីពេលដែលសាវ័ក ប៉ុល ផ្សាយដំណឹងល្អដល់ពួកគេ។ ការដាក់ដង្វាយរបស់ពួកគេ មិនបានធ្វើឡើងតាមអារម្មណ៍ឡើងចុះ ហើយក៏មិនមែនដោយសារការអូសទាញពីកត្តាខាងក្រៅ។ តែពួកគេដាក់ដង្វាយ ព្រោះពួកគេដឹងថា អ្វីៗដែលពួកគេមាន គឺសុទ្ធតែជាការប្រទានមកពីព្រះ ដោយមិនបានឲ្យពួកគេតបស្នង។…
Read article
កន្លែងកិត្តិយស ដែលបន្ទាបខ្លួន
លូកា ១៤:៧-១១ ដ្បិតអស់អ្នកណាដែលដំកើងខ្លួន នោះនឹងត្រូវបន្ទាបចុះ តែអ្នកណាដែលបន្ទាបខ្លួន នោះនឹងបានដំកើងឡើងវិញ។ លូកា ១៤:១១ ក្នុងនាមអ្នកស្រីចេននី ជាគ្រូបង្រៀនថ្នាក់បឋមសិក្សា ជាញឹកញាប់ គាត់បាននាំសិស្សរបស់គាត់ ចូលទៅក្នុងថ្នាក់រៀនផ្សេងៗ ដើម្បីឲ្យពួកគេរៀនមុខវិជ្ជាតន្ត្រី និងសិល្បៈ។ នៅពេលដែលគាត់ប្រាប់ពួកគេឲ្យតម្រង់ជួរ ដើម្បីដើរទៅថ្នាក់រៀនមួយទៀត សិស្សថ្នាក់ទី៥ទាំងនោះ ក៏បានដណ្តើមគ្នាឈរមុខគេ។ ថ្ងៃមួយ អ្នកស្រីចេននី ក៏បានធ្វើឲ្យពួកគេមានការភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលពួកគេកំពុងឈរតម្រង់ជួរ ដោយឲ្យពួកគេត្រឡប់មកក្រោយ ធ្វើឲ្យអ្នកឈរមុខគេ កាលប៉ុន្មានវិនាទីមុន ក្លាយជាអ្នកឈរក្រោយគេវិញ។ ការនេះក៏បានធ្វើឲ្យពួកគេលាន់មាត់គ្រប់គ្នា ដោយការភ្ញាក់ផ្អើល។ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវសង្កេតឃើញការដណ្តើមមុខតំណែងគ្នាស្រដៀងនេះដែរ នៅតុអាហារពេលល្ងាច ព្រះអង្គក៏បានឆ្លើយតប ដោយមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូច ដែលបានធ្វើឲ្យភ្ញៀវដទៃទៀតមានការភ្ញាក់ផ្អើលផងដែរ។ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលអំពីរឿងពិធីជប់លៀងរបស់មង្គលការមួយ ដែលក្នុងនោះ ព្រះអង្គបានបង្រៀនពួកគេមិនឲ្យ “អង្គុយត្រង់កន្លែងដ៏ប្រសើរឡើយ” តែផ្ទុយទៅវិញ “ត្រូវទៅអង្គុយនៅកន្លែងក្រោយបង្អស់សិន”(លូកា ១៤:៨-១០)។ ព្រះគ្រីស្ទក៏បានធ្វើឲ្យពួកគេភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះប្រពៃណីសង្គមរបស់ពួកគេ ដោយមានបន្ទូលថា “ដ្បិតអស់អ្នកណាដែលដំកើងខ្លួន នោះនឹងត្រូវបន្ទាបចុះ តែអ្នកណាដែលបន្ទាបខ្លួន នោះនឹងបានដំកើងឡើងវិញ”(ខ.១១)។ យើងប្រហែលពិបាកអនុវត្តតាម គោលការណ៍នៃនគរព្រះ ត្រង់ចំណុចនេះ ដែលបានប្រាប់យើងឲ្យបន្ទាបខ្លួនទទួលយកកន្លែងអង្គុយក្រោយគេ ជាពិសេស ដោយសារសាច់ឈាមយើងជាមនុស្សតែងតែល្បួងយើង ឲ្យផ្ដោតទៅលើ “ភាពលេចធ្លោជាងគេ”…
Read article
ស្អាងព្រះវិហាររបស់ព្រះអង្គឡើងវិញ (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«នោះទ្រង់ក៏យកខ្សែធ្វើជារំពាត់ ដេញគេចេញពីព្រះវិហារទាំងអស់ទៅ គឺដេញទាំងចៀម ទាំងគោ ហើយក៏ចាក់ប្រាក់របស់ពួកអ្នកដូរចេញដែរ ព្រមទាំងផ្កាប់តុគេផង…សិស្សទ្រង់ក៏នឹកឃើញពីសេចក្តីដែលចែងទុកមកថា «សេចក្តីឧស្សាហ៍ដល់ដំណាក់ទ្រង់ បានស៊ីបង្ហិនទូលបង្គំ» (យ៉ូហាន ២:១៥,១៧)។ យើងអាចយល់ដឹងថា បុរសជាឪពុកមុខជាមានអារម្មណ៍ក្តៅក្រហាយ ដោយកំហឹងដែលសុចរិត បើសិនជាគាត់មើលឃើញការបំផ្លិចបំផ្លាញ ដែលគ្រឿងញាណបានធ្វើមកលើជីវិតកូនប្រុសគាត់។ យើងប្រហែលមិនរំពឹងថា គាត់នឹងព្រងើយកន្តើយ ចំពោះការបំផ្លិចបំផ្លាញនេះឡើយ។ ទេ យើងនឹងរំពឹងថា គាត់នឹងធ្វើអ្វីៗដែលចាំបាច់ ដើម្បីបណ្ដេញសេចក្តីអាក្រក់នោះចេញ ហើយស្តាជីវិតកូនប្រុសគាត់ឡើងវិញ។ កាលព្រះយេស៊ូវជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ យាងចូលដំណាក់ព្រះវរបិតាព្រះអង្គ នៅផែនដី ដែលជាព្រះវិហារនៅទីក្រុងយេរូសាឡឹម ហើយបានឃើញទិដ្ឋភាពដែលកំពុងកើតឡើងនៅទីនោះ ព្រះអង្គពិតជាមានការឈឺចាប់។ ទីកន្លែងដែលគេបង្កើតឡើងសម្រាប់ថ្វាយបង្គំព្រះ បានក្លាយជាកន្លែងថ្វាយបង្គំលុយ។ ទីកន្លែងសម្រាប់បញ្ចេញពន្លឺឲ្យលោកីយ៍បានជួបព្រះដ៏រស់ បានប្រែក្លាយជារនាំងមិនឲ្យប្រជាជាតិទាំងឡាយចូលមកជិតព្រះអង្គទៅវិញ។ ព្រះអង្គមិនអាចបណ្តោយឲ្យរឿងនេះបន្តកើតឡើងបានទៀតទេ នៅពេលដែលគេកំពុងបង្អាប់ព្រះនាម និងសិរីល្អរបស់ព្រះ។ យើងគ្មានហេតុផលដែលត្រូវឈរឱបដៃមើល និងព្យាយាមបន្ទាបតម្លៃរបស់សកម្មភាពដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងធ្វើនៅពេលនោះឡើយ។ សេចក្តីក្រោធដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានឆេះឡើង ដោយភាពឧស្សាហ៍ និងសេចក្តីបរិសុទ្ធ។ ពេលនោះ មិនមែនជាពេលដែលព្រះអង្គត្រូវសន្ទនាដោយការគួរសមឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបច្បាស់ថា គេបានសង់ព្រះវិហារដើម្បីអ្វី។ ព្រះវិហារជាកន្លែងជួបព្រះ។ ជាកន្លែងសម្រាប់ធ្វើជាក្តីអំណរដល់លោកីយ៍ទាំងមូល។ តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបានឃើញគេប្រើព្រះវិហារក្នុងផ្លូវខុសនឹងគោលបំណងនេះទាំងស្រុង ហើយព្រះអង្គក៏បានបង្ហាញឲ្យគេយល់ច្បាស់អំពីបញ្ហានេះ តាមរយៈព្រះបន្ទូល និងសកម្មភាពរបស់ព្រះអង្គ។ អ្វីដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នោះ ក្រោយមក ពួកផារិស៊ីបានប្រឈមមុខដាក់ព្រះយេស៊ូវ…
Read article
ព្រះនៃការចាប់ផ្តើមជាថ្មី
២របាក្សត្រ ៣៣:១០-១៧ ក៏អធិស្ឋាន ហើយព្រះក៏ទន់ព្រះហឫទ័យ ស្តាប់តាមសេចក្ដីដែលទ្រង់ទូលអង្វរ។ ២របាក្សត្រ ៣៣:១៣ ថ្ងៃមួយ គេបានធ្វើការប្រកាសនៅលើទំព័រកាសែតថា “ឈ្មួញនៃសេចក្តីស្លាប់ បានទទួលមរណៈភាពហើយ!” ដំណឹងមរណៈភាពនៅលើទំព័រកាសែតនោះ ប្រហែលជាបានធ្វើឲ្យលោកអាល់ហ្វ្រែត ណូបែល(Alfred Nobel) ជាអ្នកច្នៃបង្កើតគ្រាប់រំសេវផ្ទុះ ឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរទិសដៅនៃជីវិត។ ប៉ុន្តែ កាសែតនោះបានចេញផ្សាយពត៌មានខុស ព្រោះលោកអាល់ហ្វ្រែតនៅមានជីវិតរស់នៅធម្មតាទេ។ តាមពិត គឺបងប្រុសរបស់គាត់ ឈ្មោះលូដវីជ(Ludvig)ទេ ដែលបានស្លាប់នោះ។ នៅពេលដែលលោកអាល់ហ្វ្រែត បានដឹងថា គាត់មានឈ្មោះល្បីដោយសារគាត់បានឆ្នៃបង្កើតឧបករណ៍ដ៏គ្រោះថ្នាក់ ដែលបានបណ្តាលឲ្យមនុស្សជាច្រើនស្លាប់បាត់បង់ជីវិត គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តបរិច្ចាគទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ភាគច្រើន ដើម្បីធ្វើពានរង្វាន់ ដល់អ្នកដែលមានភាពលេចធ្លោខ្លាំង ក្នុងការធ្វើអ្វីដែលមានប្រយោជន៍ដល់មនុស្សជាតិ។ គេក៏បានហៅពានរង្វាន់នោះថា ពានរង្វាន់ណូបែលសន្តិភាព។ កាលពីជាង២ពាន់ឆ្នាំមុន អ្នកមានអំណាចម្នាក់ទៀតក៏បានផ្លាស់ប្រែចិត្តផងដែរ។ ស្តេចម៉ាន៉ាសេ គឺជាស្តេចរបស់នគរយូដា ដែលបានបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះ។ ជាលទ្ធផល ទ្រង់ត្រូវគេចាប់ព្រះកាយធ្វើជាឈ្លើយសឹក ដឹកទៅទីក្រុងបាប៊ីឡូន។ តែ ទ្រង់ “ក៏ទូលអង្វរដល់ព្រះយេហូវ៉ានៃទ្រង់ ព្រមទាំងបន្ទាបព្រះទ័យចុះជាខ្លាំង នៅចំពោះព្រះនៃពួកឰយុកោទ្រង់វិញ” ហើយ “ព្រះក៏ទន់ព្រះហឫទ័យ ស្តាប់តាមសេចក្ដីដែលទ្រង់ទូលអង្វរ ប្រោសនាំទ្រង់មកឯរាជ្យក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមវិញ”(២របាក្សត្រ ៣៣:១២-១៣)។ ស្តេចម៉ាន៉ាសេក៏បានដឹកនាំប្រទេសដោយសុខសន្តិភាព រហូតដល់អស់ព្រះជន្ម ដោយបម្រើព្រះអម្ចាស់…
Read article