បន្ទាបខ្លួនសុំជំនួយ
កិច្ចការ ២:៤២-៤៧ ពួកអ្នកដែលជឿទាំងប៉ុន្មាន ក៏នៅជាមួយគ្នា ហើយមានរបស់ទាំងអស់នៅមូលព្រមគ្នា។ កិច្ចការ ២:៤៤ ខណៈពេលដែលពិធីជប់លៀងរបស់គ្រួសារខ្ញុំ ជិតចូលមកដល់ ខ្ញុំនិងភរិយាខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមរៀបផែនការ។ ដោយសារយើងមានភ្ញៀវជាច្រើនដែលនឹងមកចូលរួម តើយើងគួរតែជួលចុងភៅឲ្យរៀបចំម្ហូបអាហារសម្រាប់យើងដែរឬទេ? បើយើងត្រូវធ្វើម្ហូបដោយខ្លួនឯង តើយើងគួរតែទិញចង្ក្រានសម្រាប់អាំងសាច់បាប៊ីឃ្យូទេ? ថ្ងៃនោះ អាចនឹងមានភ្លៀង តើយើងគួរតែទិញរោងសម្រាប់ជ្រកភ្លៀងដែរឬទេ? មិនយូរប៉ុន្មាន ពិធីជប់លៀងរបស់យើងមានការចំណាយកាន់តែច្រើន ហើយយើងក៏ខ្វះការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាបន្តិច។ នៅក្នុងការព្យាយាមផ្គត់ផ្គង់អ្វីគ្រប់យ៉ាង ដោយខ្លួនឯង យើងក៏បានខកខានមិនបានឆក់ឱកាសទទួលជំនួយពីអ្នកដទៃ។ សហគមន៍ដែលសមស្របតាមព្រះគម្ពីរប៊ីប គឺមានការឲ្យ និងការទទួល។ សូម្បីតែកាលមនុស្សដំបូងមិនទាន់ធ្លាក់ចូលក្នុងបាប លោកអ័ដាម ក៏ត្រូវការជំនួយផងដែរ(លោកុប្បត្តិ ២:១៨) ហើយក្រោយមក ព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនយើង ឲ្យស្វែងរកការប្រឹក្សាយោបល់ពីអ្នកដទៃ(សុភាសិត ១៥:២២) ហើយចែករំលែកបន្ទុករបស់យើងដល់គ្នាទៅវិញទៅមក(កាឡាទី ៦:២)។ ពួកជំនុំដំបូងបានលក់ទ្រព្យសម្បត្តិ ដើម្បីជួយគ្នាទៅវិញទៅមក តាមដែលត្រូវការ ហើយក៏មានចិត្តគំនិតដែលរួបរួមគ្នាផងដែរ(កិច្ចការ ២:៤៤-៤៥)។ ពួកគេមិនបានរស់នៅ ដោយឯករាជ្យដាច់ដោយឡែកពីគ្នានោះទេ តែផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេចែករំលែក ឲ្យខ្ចី ឲ្យអំណោយ ហើយទទួលពីគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នា យ៉ាងមានរបៀប។ សម្រាប់ពិធីជប់លៀងរបស់គ្រួសារខ្ញុំនៅថ្ងៃនោះ យើងក៏បានសម្រេចចិត្តស្នើឲ្យភ្ញៀវរបស់យើង នាំយកបន្លែចម្រុះមកធ្វើម្ហូបសាឡាត់ ឬនាំបង្អែម មកចូលរួមពិធីជប់លៀងនៅផ្ទះយើង។…
Read article
ពេលដែលយើងជឿថា យើងនឹងបានឃើញ
អេសាយ ៦៥:១៧-២៥ ឯឆ្កែព្រៃ និងកូនចៀមវានឹងរកស៊ីជាមួយគ្នា។ អេសាយ ៦៥:២៥ មានពេលមួយភរិយាខ្ញុំឈ្មោះ ខារី(Cari) បានហៅខ្ញុំឲ្យដើរមកមាត់បង្អួច ហើយក៏បានចង្អុលទៅសត្វក្តាន់ញីពេញវ័យមួយក្បាល នៅក្នុងព្រៃ នៅក្បែររបងផ្ទះរបស់យើង ដោយរត់ចុះឡើងៗ ពីចុងម្ខាងនៃរបងផ្ទះយើងទៅចុងម្ខាងទៀត។ ចំណែកឯឆ្កែរបស់យើងដែលមានមាឌធំ ពួកវាក៏បានរត់ចុះឡើងៗ នៅខាងក្នុងទីធ្លាផ្ទះ តាមសត្វក្តាន់នោះ ដែលនៅក្រៅរបង ប៉ុន្តែ ពួកវាមិនបានព្រុសទាល់តែសោះ។ ពួកវាក៏បានបន្តរត់ចុះឡើងៗដូចនេះជិត១ម៉ោង។ ពេលណាសត្វក្តាន់ឈប់ ហើយងាកមកមើលពួកវា ពួកវាក៏បានឈប់ផងដែរ ដោយពួកវាតម្រង់ជើងខាងមុខ ហើយបន្ទន់ជើងខាងក្រោយ ដើម្បីត្រៀមខ្លួនរត់ទៀត។ នេះមិនមែនជាអាកប្បកិរិយារបស់សត្វសាហាវដេញចាប់សត្វស្លូតធ្វើជាចំណីនោះទេ តាមពិត សត្វក្តាន់ និងសត្វឆ្កែរបស់ខ្ញុំកំពុងតែរត់លេងជាមួយគ្នា ដោយចិត្តរីករាយ បានជាភរិយាខ្ញុំលាន់មាត់ថា គាត់មិននឹកស្មានសោះថា គាត់បានឃើញទិដ្ឋភាពដែលគួរឲ្យពេចពិលរមិលមើលនេះ។ សម្រាប់ខ្ញុំ និងភរិយារបស់ខ្ញុំ ការលេងប្រឡែងរបស់ពួកវា នៅពេលព្រឹកនោះ បានធ្វើឲ្យយើងនឹកចាំ អំពីទិដ្ឋភាពដែលបានពិពណ៌នាអំពីនគរព្រះដែលត្រូវមកដល់។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរអេសាយ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលសន្យាថា ព្រះអង្គនឹងបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដីថ្មី(អេសាយ ៦៥:១៧)។ ព្រះអង្គក៏បានមានបន្ទូលទៀតថា “ឆ្កែព្រៃ និងកូនចៀមវានឹងរកស៊ីជាមួយគ្នា ហើយសិង្ហនឹងស៊ីចំបើងដូចជាគោ”(ខ.២៥)។ នៅពេលនោះ សត្វសាហាវនឹងមិនចាប់សត្វដទៃទៀតជាអាហារទៀតទេ តែពួកវានឹងនៅជាមួយគ្នាដូចមិត្តភក្តិ។ ព្រះបន្ទូលដែលបានចែងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរអេសាយ…
Read article
រឿងដែលបានដាស់តឿនយើង
សាស្តា ៥:១៣-២០ មានការអាក្រក់យ៉ាងធ្ងន់១មុខ ដែលយើងបានឃើញនៅក្រោមថ្ងៃ គឺមានទ្រព្យសម្បត្តិដែលម្ចាស់រក្សាទុកដរាបដល់កើតអន្តរាយដល់ខ្លួន។ សាស្តា ៥:១៣ ក្នុងខ្សែភាពយន្តចំណាស់មួយ មានចំណងជើងថា លោកខេន មិនមែនជាពលរដ្ឋធម្មតា លោកឆាលី ហ្វូស្ទ័រ ខេន(Charlie Foster Kane) រកបានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនសន្ធឹក និងក្លាយជាអ្នកមានអំណាច តាមរយៈការពង្រីកមុខជំនួញផ្នែកសារព័ត៌មានរបស់គាត់។ ក្នុងរឿងមួយ ដែលបានឆ្លុះបញ្ចាំងបទគម្ពីរសាស្តា ២:៤-១១ លោកខេន បានស្វែងរកការសប្បាយគ្រប់យ៉ាង ដោយបានសាងសង់ប្រាសាទ ដែលមានសួនច្បារធំៗ មានពេញទៅដោយស្នាដៃសិល្បៈដ៏មានតម្លៃ។ អ្វីដែលលោកខេនពិតជាចង់បាននោះ គឺការលើកដំកើងខ្លួនឯង មិនខុសពីមហាសេដ្ឋីដទៃទៀតឡើយ។ គាត់បានចំណាយធនធានរបស់គាត់ ក្នុងការប្រកួតប្រជែងក្នុងឆាកនយោបាយ ហើយនៅពេលដែលគាត់ទទួលបរាជ័យ ដើម្បីបិទបាំងភាពអាមាសរបស់ខ្លួន គាត់ក៏បានចោទប្រកាន់គូរប្រកួតថា បានកេងបន្លំសន្លឹកឆ្នោត។ ដើម្បីឲ្យគេស្ញប់ស្ញែងគាត់ គាត់ក៏បានសាងសង់សាលមហោស្រពអូប៉េរ៉ា សម្រាប់ភរិយារបស់គាត់ ហើយក៏បានបង្ខំនាងឲ្យប្រលូកក្នុងអាជីពជាអ្នកចម្រៀង ដែលមិនសក្តិសមនឹងទេពកោសល្យរបស់នាង។ ត្រង់ចំណុចនេះ រឿងរបស់លោកខេនក៏បានធ្វើឲ្យយើងនឹកចាំបទគម្ពីរសាស្តា ដែលក្នុងនោះ ទ្រព្យសម្បត្តិនាំមកនូវគ្រោះថ្នាក់ ដល់មនុស្សដែលដេញតាម និងបង្គរវាទុក(៩:១០-១៥) ដោយត្រូវរោយរៀវទៅក្នុងសេចក្តីងងឹត ក៏កើតមានទុក្ខព្រួយច្រើន(៥:១៧)។ នៅចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់លោកខេន គាត់ត្រូវរស់នៅតែម្នាក់ឯង នៅក្នុងប្រាសាទ ដោយសេចក្តីកំហឹង។ រឿងរបស់លោកខេន បានបញ្ចប់…
Read article
តើមានអ្វីនៅក្នុងដៃអ្នក?
និក្ខមនំ ៤:១-៥ នោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតបថា តើមានអ្វីនៅដៃឯងនោះ លោកទូលឆ្លើយថា មានដំបង។ និក្ខមនំ ៤:២ កាលពីរបីឆ្នាំមុន បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះ និងបានថ្វាយជីវិតដល់ព្រះអង្គ ខ្ញុំបានយល់ឃើញថា ព្រះអម្ចាស់កំពុងដឹកនាំខ្ញុំ ឲ្យលះបង់អាជីពរបស់ខ្ញុំ ជាអ្នកកាសែត។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំទម្លាក់ប៊ិចចុះ ហើយទុកចោលជំនាញតែងនិពន្ធ ខ្ញុំមិនអាចជម្នះអារម្មណ៍ដែលតែងតែគិតថា ថ្ងៃណាមួយ ព្រះអម្ចាស់នឹងត្រាស់ហៅខ្ញុំឲ្យធ្វើការតែងនិពន្ធ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ។ ក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំកំពុងវិលវល់ក្នុងវាលរហោស្ថានខាងវិញ្ញាណ ខ្ញុំក៏បានទទួលការលើកទឹកចិត្ត ពីរឿងរបស់លោកម៉ូសេ និងដំបងរបស់គាត់ ក្នុងបទគម្ពីរនិក្ខមនំជំពូក៤។ លោកម៉ូសេបានទទួលការចិញ្ចឹមបីបាច់ ក្នុងរាជវាំងរបស់ស្តេចផារ៉ោន ហើយរំពឹងថា នឹងមានអនាគតដ៏រុងរឿង ប៉ុន្តែ គាត់បានរត់គេចចេញពីទឹកដីអេស៊ីព្ទ ហើយបានរស់នៅជាអ្នកគង្វាល ក្នុងតំបន់ដែលមិនសូវមានគេស្គាល់។ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់ត្រាស់ហៅគាត់ គាត់ប្រាកដជាគិតស្មានថា គាត់គ្មានអ្វីសម្រាប់ឲ្យព្រះអង្គប្រើគាត់ឡើយ តែក្រោយមក គាត់ក៏បានដឹងថា ព្រះអង្គអាចប្រើនរណាក៏បាន និងប្រើអ្វីក៏បាន ដើម្បីសម្រេចផែនការរបស់ព្រះអង្គ។ នោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតបថា “តើមានអ្វីនៅដៃឯងនោះ? លោកទូលឆ្លើយថា “មានដំបង”(និក្ខមនំ ៤:២-៣)។ ពេលនោះ ដំបងដ៏សាមញ្ញរបស់លោកម៉ូសេ ក៏បានប្រែក្លាយជាសត្វពស់មួយក្បាល។ នៅពេលដែលគាត់ចាប់កាន់ដំបងនោះ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានធ្វើឲ្យវាក្លាយជាដំបងវិញ(ខ.៣-៤)។ ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានទីសំគាល់នេះមក ដើម្បីឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលជឿថា ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះនៃពួកឰយុកោ…
Read article
ព្រះនៃសេចក្តីយុត្តិធម៌
អេម៉ុស ២:៦-១៦ ចូរស្វែងរកសេចក្តីល្អ កុំរកសេចក្តីអាក្រក់ឡើយ ដើម្បីឲ្យឯងរាល់គ្នាបានរស់នៅ។ អេម៉ុស ៥:១៤ កាលលោករ៉ាយអិន(Ryan) ស្ថិតក្នុងវ័យជំទង់ គាត់បានបាត់បង់ម្តាយរបស់គាត់ ដោយសារជំងឺមហារីក។ គាត់ក៏បានក្លាយជាជនអនាថា ហើយមិនយូរប៉ុន្មានគាត់ក៏បានឈប់ទៅរៀន។ គាត់មានអារម្មណ៍ថាអស់សង្ឃឹម ហើយជាញឹកញាប់គាត់មិនមានអាហារបរិភោគទាល់តែសោះ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក លោករ៉ាយអិនក៏បានបង្កើតអង្គការមិនរកប្រាក់ចំណេញមួយ ដើម្បីជួយជនទុរគត ជាពិសេសក្មេងៗ ឲ្យពួកគេចេះដាំដុះ បង្កបង្កើនផល និងធ្វើម្ហូបដោយប្រើបន្លែដែលពួកគេបានដាំដុះ។ អង្គការនេះបានបង្កើតឡើង ដោយសារគាត់ជឿថា គ្មាននរណាម្នាក់ដែលត្រូវរស់នៅ ដោយគ្មានអាហារបរិភោគនោះឡើយ ហើយអ្នកដែលមានអាហារគួរតែចែកដល់អ្នកដែលគ្មាន។ ការយកចិត្តទុកដាក់ ដែលលោករ៉ាយអិនមានចំពោះអ្នកដទៃ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីដួងព្រះទ័យព្រះ ដែលសព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានសេចក្តីយុត្តិធម៌ និងសេចក្តីមេត្តា ដល់មនុស្សទាំងអស់។ ព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ចំពោះការឈឺចាប់ និងទុក្ខវេទនាដែលយើងជួបប្រទះ។ កាលព្រះអង្គទតឃើញអំពើអយុត្តិធម៌ដែលគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើម កំពុងកើតមានក្នុងទឹកដីអ៊ីស្រាអែល ព្រះអង្គក៏បានចាត់ហោរាអេម៉ុស ឲ្យបកអាក្រាតភាពពុតត្បុតរបស់ពួកគេ។ កាលពីមុនព្រះអង្គបានរំដោះពួកគេ ជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យរួចផុតពីការជិះជាន់របស់សាសន៍អេស៊ីព្ទ តែនៅសម័យហោរាអេម៉ុស ពួកគេកំពុងលក់អ្នកជិតខាងខ្លួន ដូរយកស្បែកជើងមួយសម្រាប់(អេម៉ុស ២:៦)។ ពួកគេបានក្បត់មនុស្សស្លូតត្រង់ បដិសេធន៍មិនព្រមសម្រេចសេចក្តីយុត្តិធម៌ដល់មនុស្សដែលគេជិះជាន់ ហើយបានជាន់ឈ្លីពីលើក្បាលរបស់អ្នកក្រ(ខ.៦-៧) តែទន្ទឹមនឹងនោះ ពួកគេធ្វើពុតជាថ្វាយបង្គំព្រះ ដោយការថ្វាយដង្វាយ និងកាន់តាមថ្ងៃបរិសុទ្ធ(៤:៤-៥)។ លោកអេម៉ុសក៏បានអំពាវនាវដល់ពួកបណ្តាជនថា…
Read article
សក្តិសមនឹងឲ្យយើងរង់ចាំ
លោកុប្បត្តិ ១២:១-៥ អ័ប្រាហាំអាយុបាន១០០ឆ្នាំហើយក្នុងកាលដែលអ៊ីសាក កូនគាត់កើតមក។ លោកុប្បត្តិ ២១:៥ លោកភីល ស្ទ្រីងជ័រ(Phil Stringer) បានរង់ចាំអស់រយៈពេល១៨ម៉ោង ទំរាំតែបានធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះ ដែលបានពន្យារពេល ដោយសារព្យុះរន្ទះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ភាពអត់ធ្មត់ និងការស៊ូទ្រាំរបស់គាត់មិនអត់ប្រយោជន៍ទេ។ គាត់បានធ្វើដំណើរទៅដល់គោលដៅរបស់គាត់ ហើយបានចូលរួមការប្រជុំដ៏សំខាន់ សម្រាប់មុខជំនួញរបស់គាត់ទាន់ពេលវេលាប៉ុណ្ណោះទេ តែជាងនេះទៅទៀត គាត់ជាអ្នកដំណើរម្នាក់គត់ដែលបានធ្វើដំណើរ តាមជើងហោះហើរនោះ ដោយសារអ្នកដំណើរដទៃទៀតបានបោះបង់ចោលការតស៊ូ ក្នុងការរង់ចាំ ឬងាកទៅរកការធ្វើដំណើរតាមមធ្យោបាយផ្សេងវិញ។ ក្នុងការធ្វើដំណើរនោះ អ្នកបម្រើនៅលើយន្តហោះបានផ្តល់ឲ្យគាត់នូវអាហារ និងភេសជ្ជៈដែលគាត់ចង់បាន តាមចិត្ត ហើយលោកស្ទ្រីងជ័រក៏បានប្រាប់គេថា គាត់បានអង្គុយនៅលើកៅអីជួរមុខគេ ព្រោះគាត់ចង់អង្គុយនៅលើកៅអីមួយណាក៏បាន ក្នុងយន្តហោះ ដោយសារយន្តហោះនោះ មានតែគាត់ម្នាក់គត់ ដែលជាអ្នកដំណើរ។ ដូចនេះ លទ្ធផលដែលគាត់ទទួលបាន គឺសក្តិសមនឹងឲ្យគាត់រង់ចាំ។ លោកអ័ប្រាហាំក៏បានស៊ូទ្រាំនឹងការរង់ចាំ ដែលមានការពន្យារពេលដ៏យូរជាងនេះទៀត។ កាលពីមុន គឺនៅពេលដែលគាត់មានឈ្មោះថា អាប់រ៉ាម ព្រះទ្រង់បានប្រាប់គាត់ថា ព្រះអង្គនឹងបង្កើតជាតិសាសន៍ដ៏ធំមួយ ចេញពីគាត់ ហើយប្រជាជាតិទាំងអស់នៅលើផែនដីនឹងមានពរ ដោយសារគាត់(លោកុប្បត្តិ ១២:២-៣)។ ប៉ុន្តែ បញ្ហាដែលបុរសអាយុ៧៥ឆ្នាំនោះមាន គឺស្ថិតនៅត្រង់ថា តើប្រជាជាតិដ៏ធំមួយអាចកើតចេញពីគាត់ដោយរបៀបណា បើសិនជាគាត់គ្មានកូនសម្រាប់បន្តខ្សែលោហិតទេនោះ?…
Read article