កេរដំណែលនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេស៊ូវ (សៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ)
យ៉ូហាន ១៣:៣១-៣៦ ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់គ្នា ដូចជាខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នាដែរ។ យ៉ូហាន ១៣:៣៤ នៅប្រទេសស៊ុយអែត គេមានប្រពៃណីដែស្ទែតនីង(döstädning) ដែលតាមន័យត្រង់ គឺមានន័យថា “ការសម្អាតនៃសេចក្តីស្លាប់”។ ក្នុងប្រពៃណីនេះគេយល់ឃើញថា ពេលណាយើងមានវ័យចាស់ យើងគួរតែឈប់បង្គរ “របស់របរ” ទុកទៀត ហើយត្រូវជម្រុះចោលអ្វីៗ ដែលមិនចាំបាច់ដែលយើងរកបាន ពេញមួយជីវិត។ តាមពិត ប្រពៃណីការសម្អាតនៃសេចក្តីស្លាប់របស់ជនជាតិស៊ុយអែល គឺជាអំណោយនៃសេចក្តីស្រឡាញ់សម្រាប់កូន និងញាតិមិត្ត ព្រោះប្រពៃណីនេះបានផ្តល់ឲ្យពួកគេនូវភាពងាយស្រួល នៅក្នុងរក្សាទុក្ខ ឬបរិច្ចាគអ្វីៗ ដែលមនុស្សចាស់បានបន្សល់ទុកបន្ទាប់ពីពួកគេលាចាកលោក។ ក្នុងនាមយើងអាចអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ យើងនឹងចូលដល់វ័យមួយ ដែលយើងគិតអំពីកេរដំណែលរបស់យើង ជាអ្វីៗដែលបានជួយឲ្យយើងរស់រៀន ក្នុងពេលកន្លងមក។ ពេលយើងនិយាយអំពីកេរដំណែល យើងច្រើនតែគិតអំពីលុយ កេរមរតក ឬអំណោយមនុស្សធម៌ និងអ្វីៗជាច្រើនទៀត។ ប៉ុន្តែ យើងចាំបាច់ត្រូវគិតអំពីពេលដែលព្រះយេស៊ូវចំណាយពេលចុងក្រោយ ជាមួយពួកសាវ័ក ដែលកាលនោះ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “កន្លែងដែលខ្ញុំទៅ នោះអ្នកពុំអាចនឹងទៅតាម ក្នុងគ្រាឥឡូវនេះបានទេ លុះគ្រាក្រោយទើបអ្នកនឹងទៅបាន”(យ៉ូហាន ១៣:៣៦)។ ព្រះអង្គបានប្រើពាក្យ ស្រឡាញ់ ឬបានស្រឡាញ់ ៤ដង ក្នុង ខ.៣៤-៣៥ ហើយសេចក្តីស្រឡាញ់ គឺជាកេរដំណែលរបស់ព្រះអង្គ។…
Read article
មិនត្រូវឲ្យមានដូច្នោះក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់ហៅអ្នកទាំងនោះមក មានព្រះបន្ទូលថា អ្នករាល់គ្នាដឹងថា ពួកអ្នកដែលបានរាប់ជាចៅហ្វាយនៃសាសន៍ដទៃ គេគ្រប់គ្រងលើសាសន៍របស់ខ្លួន ហើយពួកអ្នកធំក៏មានអំណាចលើគេដែរ ប៉ុន្តែមិនត្រូវឲ្យមានដូច្នោះក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នាឡើយ» (ម៉ាកុស ១០:៤២-៤៣)។ ក្នុងចំណោមការភូតកុហកដ៏ធំបំផុតនៅក្នុងជំនាន់មនុស្សស្ទើរតែទាំងអស់ គេបានកុហកថា មនុស្សនឹងឈោងចាប់អ្នកមិនជឿដែលរស់នៅជិតខាងពួកគេយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាពជាង បើសិនជាពួកគេមានរូបសម្បត្តិ ចេះនិយាយស្តី ធ្វើកាយវិការ និងរស់នៅដូចអ្នកទាំងនោះ ឲ្យបានច្រើនបំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីមិនបានគាំទ្រទស្សនៈនេះទេ ហើយប្រវត្តិសាស្ត្រពួកជំនុំក៏មិនបានគាំទ្រដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រវត្តិសាស្ត្រពួកជំនុំបានបង្ហាញដូចអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនថា រាស្ត្ររបស់ព្រះតែងតែមានប្រសិទ្ធភាពបំផុតក្នុងការឈោងចាប់មនុស្សបាត់បង់ក្នុងវប្បធម៌លោកីយ៍ ពេលណាជីវិត និងរបៀបនៃការរស់នៅរបស់ពួកគេ មានការប្រាសចាកនឹងវប្បធម៌របស់លោកីយ៍យ៉ាងច្បាស់លាស់ (១ពេត្រុស ២:១១-១២)។ មានពេលមួយ សាវ័ក យ៉ាកុប និងសាវ័ក យ៉ូហាន «ដែលជាកូននៃផ្គរលាន់» បានទៅរកព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីទូលសូមកន្លែងកិត្តិយសក្នុងនគរព្រះអង្គ (ម៉ាកុស ១០:៣៥-៤៥)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បំណងចិត្តរបស់ពួកគេមិនបានកើតចេញពីចិត្តស្មោះត្រង់នោះទេ តែកើតចេញពីមហិច្ឆតា ដែលស្រដៀងនឹងអ្នកដឹកនាំចក្រភពរ៉ូម៉ាំងក្នុងអំឡុងសម័យនោះ ដែលចូលចិត្តលើកតម្កើងខ្លួនឯង។ ព្រះយេស៊ូវមិនបានឆ្លើយតបពួកគេ ដោយការវាយប្រហារនោះទេ។ ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គធ្វើឲ្យគេមានការភ្ញាក់ផ្អើល។ ពួកសាវ័កគឺជាអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ ហើយត្រូវរស់នៅខុសប្លែកពីលោកីយ៍។ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវដឹងថា ក្នុងនគរព្រះ ដើម្បីឲ្យព្រះទ្រង់លើកយើងឡើង យើងត្រូវបន្ទាបខ្លួន។ កិត្តិយសកើតចេញពីការលះបង់ មិនមែនពីការទទួលនោះទេ។ គេអាចរកឃើញភាពធំប្រសើរនៅក្នុងការបម្រើគេ មិនមែននៅក្នុងការដែលគេបម្រើយើងនោះទេ។…
Read article
ក្រោកឈរឡើងវិញ (សៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ)
សុភាសិត ២៤:១៥-២២ ដ្បិតមនុស្សសុចរិត ទោះបើគេដួលដល់៧ដងក៏ដោយ គង់តែនឹងក្រោកឡើងវិញបាន តែមនុស្សអាក្រក់ត្រូវទំលាក់ ទៅក្នុងសេចក្តីអន្តរាយវិញ។ សុភាសិត ២៤:១៦ កាលនៅវ័យជំទង់ ខ្ញុំមានការចាប់ចិត្តនឹងកីឡាជិះស្គីរាំនៅលើទឹកកក។ ខ្ញុំចូលចិត្តមើលការគួបផ្សំរវាងសិល្បៈ និងកីឡានៅលើទឹកកក ដែលមានការបង្វិលខ្លួនដ៏រហ័ស ការលោតខ្ពស់ៗ និងជំហរដ៏ល្អឥតខ្ចោះ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានមើលការសម្ដែងរបស់អ្នកជិះស្គីអាជីពជាច្រើនអ្នក ទីបំផុតខ្ញុំក៏មានឱកាសជិះស្គីលើទឹកកក ហើយបានចូលរៀននៅក្នុងក្រុមមួយ។ ក្រៅពីការរៀនជិះស្គីទៅមុខ និងចាប់ហ្វ្រាំង ហើយក៏បានរៀនជំនាញសំខាន់បំផុត ដែលអ្នកជិះស្គីគ្រប់កំរិតទាំងអស់ត្រូវរៀន គឺរៀនក្រោកឈរឡើងវិញឲ្យបានឆាប់រហ័ស នៅពេលយើងដួល។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានរៀនបង្វិលខ្លួន និងលោតឡើងទៅលើជាច្រើនប្រភេទ ក្នុងមេរៀនឯកជន ប៉ុន្តែ ជានិច្ចជាកាល ខ្ញុំនៅតែត្រូវពឹងផ្អែកទៅលើមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃការជិះស្គី ដែលជាការក្រោកឈរ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានដួលចុះ។ ទោះយើងគឺជាកីឡាករឬអត់ យើងសុទ្ធតែអាចដឹងថា “ការដួលចុះ” គឺជាផ្នែកមួយនៃជីវិតរបស់យើង។ យើងដួលចុះ ប្រហែលជាដោយសារយើងបានធ្វើអំពើបាប ហើយជំពប់ដួល ដោយសារយើងមានកំហុស ឬយើងបានដួលចុះ ដោយសារកាលៈទេសៈដែលពិបាកខ្លាំងពេក។ យើងប្រហែលជាទទួលរងការវាយប្រហារពីវិញ្ញាណអាក្រក់ ឬពីបញ្ហាអ្វីផ្សេងទៀត។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “យើងខ្ញុំត្រូវគេសង្កត់សង្កិនគ្រប់ជំពូក តែមិនទ័លផ្លូវឡើយ មានសេចក្តីវិលវល់ តែមិនទ័លគំនិតទេ មានគេធ្វើទុក្ខ តែមិនមែនត្រូវចោលនៅម្នាក់ឯងទេ ត្រូវគេវាយដួលស្តូក តែមិនស្លាប់ទេ”(២កូរិនថូស…
Read article
ថ្នាំព្យាបាលសម្រាប់ការថប់បារម្ភ (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ ចូរទូលដល់ព្រះឲ្យជ្រាបពីសេចក្តីសំណូមរបស់អ្នករាល់គ្នាក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ដោយសេចក្តីអធិស្ឋាន និងពាក្យទូលអង្វរ ទាំងពោលពាក្យអរព្រះគុណផង។ យ៉ាងនោះ សេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត និងជួយការពារចិត្ត ហើយនិងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ» (ភីលីព ៤:៦-៧)។ បើសិនជាខ្ញុំប្រាប់អ្នកឲ្យសរសេរអំពីការថប់បារម្ភទាំងអស់ដែលអ្នកមានក្នុងសប្ដាហ៍នេះ ឬនៅថ្ងៃនេះ នោះខ្ញុំជឿថា អ្នកមានការថប់បារម្ភជាច្រើនដែលអ្នកចង់សរសេរ។ ខ្ញុំក៏ដឹងថា ខ្ញុំក៏មិនខុសពីអ្នកដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះបន្ទូលព្រះបានលើកទឹកចិត្តយើងថា «កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ»។ ដូចនេះ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្ដេច នៅពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងហាក់ដូចជាមានការពិបាកយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការជម្នះការថប់បារម្ភ? សាវ័ក ប៉ុល មានប្រសាសន៍ថា ថ្នាំបន្សាបសម្រាប់ការថប់បារម្ភ គឺការអធិស្ឋាន និងការអរព្រះគុណព្រះ។ នេះជាការឆ្លើយតបចំពោះការថប់បារម្ភ ដែលមិនកើតមានដោយឯកឯងឡើយ។ តាមពិត វាផ្ទុយនឹងទំនោររបស់ចិត្តយើង ដែលជាមនុស្សមានបាប។ មនុស្សភាគច្រើនយល់ឃើញថា ការចូលទៅអង្គុយរអ៊ូរទាំនៅកៀនជញ្ជាំង ឬជញ្ជឹងគិតអំពីកាលៈទេសៈដែលធ្វើឲ្យព្រួយបារម្ភ មានភាពងាយស្រួលជាងការអធិស្ឋានទូលថ្វាយការថប់បារម្ភដល់ព្រះ។ ការសម្រេចចិត្តអង្គុយរអ៊ូដោយអនុញ្ញាតឲ្យការថប់បារម្ភធ្វើឲ្យយើងរកធ្វើអ្វីមិនកើត គឺមានភាពងាយស្រួលជាងការលុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋានទៅរកព្រះអង្គ។ ការអធិស្ឋានបង្វែរអារម្មណ៍យើងចេញពីសំណួរ «តើខ្ញុំអាចដោះស្រាយបញ្ហានេះដោយរបៀបណា?» គឺបង្វែរអារម្មណ៍យើង ឲ្យងាកចេញពីខ្លួនឯង ហើយបែរទៅរកការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះវិញ។ ការអធិស្ឋាននាំឲ្យយើងផ្ដោតទៅលើព្រះ ដែលទ្រង់មានសមត្ថភាពគ្រប់យ៉ាង និងជ្រាបច្បាស់អំពីតម្រូវការរបស់យើង ហើយនឹងប្រទានយើងនូវអ្វីដែលយើងទូលសូម ឬការអ្វីដែលល្អលើសអ្វីដែលយើងស្រមៃ។ ហើយចិត្តដែលដឹងគុណព្រះ ជួយយើងឲ្យប្រឈមមុខដាក់សំណួរ…
Read article
សេចក្តីពិតដ៏សាមញ្ញ (សៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ)
រ៉ូម ១០:៩-១១ ចូរជឿដល់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទទៅ នោះនឹងបានសង្គ្រោះហើយ ព្រមទាំងពួកគ្រួសារលោកផង។ កិច្ចការ ១៦:៣១ កាលខ្ញុំនិងភរិយារបស់ខ្ញុំចេញទៅជិះកង់នៅក្រៅផ្ទះ ជាញឹកញាប់ យើងចង់ដឹងថា យើងធាក់កង់បានចម្ងាយឆ្ងាយប៉ុណ្ណាហើយ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានទៅហាងលក់កង់ ដើម្បីទិញកុងទ័រវាស់ចម្ងាយផ្លូវ តែបែរជាវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ជាមួយឧបករណ៍មានលក្ខណៈដូចកូនកុំព្យូទ័រតូចមួយ ដែលក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា វាស្មុគស្មាញពេក បានជាខ្ញុំមិនអាចកំណត់កម្មវិធីឲ្យវាវាស់ចម្ងាយផ្លូវបាន។ ពេលខ្ញុំវិលត្រឡប់ទៅហាងលក់កង់នោះវិញ អ្នកលក់ក៏បានធ្វើឲ្យវាមានដំណើរការសម្រាប់ខ្ញុំ ដោយមិនចំណាយពេលយូរ។ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា តាមពិត វាមិនពិបាកយល់ទេ។ ក្នុងការរស់នៅ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា រឿងថ្មីៗ និងគំនិតថ្មីៗហាក់ដូចជាមានភាពស្មុគស្មាញ។ ឧទាហរណ៍ សូមយើងគិតអំពីសេចក្តីសង្រ្គោះ។ អ្នកខ្លះប្រហែលជាគិតថា ការក្លាយជាកូនព្រះ គឺជារឿងដ៏ស្មុគស្មាញ ហើយពិបាកយល់។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានបកស្រាយយ៉ាងសាមញ្ញ។នៅពេលដែលមេគុកសួរសាវ័កប៉ុលថា “តើគាត់ត្រូវធ្វើដូចម្តេច ដើម្បីឲ្យបានសេចក្តីសង្គ្រោះ” “គេក៏ប្រាប់គាត់ថា ចូរជឿដល់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទទៅ នោះនឹងបានសង្គ្រោះហើយ”(កិច្ចការ ១៦:៣១)។ ដូចនេះ ដើម្បីទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះ គ្មានក្បួនច្បាប់ដ៏ស្មុគស្មាញពេក ដែលយើងមិនអាចអនុវត្តន៍តាមនោះទេ។ ហើយក៏គ្មានរឿងអាថ៌កំបាំងដែលយើងត្រូវជីករកដែរ។ យើងគ្រាន់តែត្រូវយល់សេចក្តីពិតដ៏សាមញ្ញ ដូចតទៅ: យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែជាមនុស្សមានបាប(រ៉ូម ៣:២៣)។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកផែនដី ដើម្បីសង្គ្រោះយើងឲ្យរួចពីទោសរបស់បាប…
Read article
ផលវិបាកនៃការរអ៊ូរទាំ (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«ឯពួកបណ្តាជនគេរទូរទាំ ហើយសេចក្តីនោះក៏អាក្រក់ នៅព្រះកាណ៌នៃព្រះយេហូវ៉ា កាលទ្រង់បានឮ នោះសេចក្តីខ្ញាល់ទ្រង់ក៏កាត់ឡើង» (ជនគណនា ១១:១)។ ជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទមិនគួរមានការរអ៊ូរទាំឡើយ។ នេះជាមេរៀនដែលប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបានរៀនសូត្រ តាមរបៀបដ៏ពិបាក (និងបានរៀនសូត្របន្តិចម្តងៗ)។ បន្ទាប់ពីព្រះទ្រង់បានរំដោះពួកគេឲ្យរួចផុតពីភាពជាទាសករ ក្នុងទឹកដីអេស៊ីព្ទ ពួកគេក៏បានទទួលក្រឹត្យវិន័យ និងព្រះរាជបញ្ជាពីព្រះអង្គ ហើយក៏បានដឹងអំពីគោលដៅដែលពួកគេត្រូវទៅ។ ពួកគេមានចិត្តអន្ទះសាចង់ឲ្យឆាប់ទៅដល់ទឹកដីសន្យា ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពួកគេធ្វើដំណើរមិនទាន់បានមួយកំណាត់ផ្លូវផង ពួកគេក៏បានចាប់ផ្ដើមរអ៊ូរទាំ។ ពួកគេចង់បរិភោគសាច់ ជាជាងបរិភោគនំម៉ាណាជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយពួកគេថែមទាំងចង់វិលត្រឡប់ទៅទឹកដីអេស៊ីព្ទវិញទៀតផង (ជនគណនា ១១:៤-៦)។ ពីដំបូង ពួកគេយល់ឃើញថា ការប្រទានរបស់ព្រះនូវនំម៉ាណាជារៀងរាល់ថ្ងៃ គឺជាការបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យចំពោះពួកគេ តែឥឡូវ ពួកគេរអ៊ូរទាំអំពីអាហារដែលពួកគេត្រូវបរិភោគដដែលៗ។ ការរអ៊ូរទាំហាក់ដូចមិនមែនជារឿងតូចតាចទេ ប៉ុន្តែវាជាសញ្ញាបង្ហាញអំពីអវត្តមាននៃការដឹងគុណព្រះ។ ពេលណាការខ្វះជំនឿ និងការខ្វះការដឹងគុណ បានក្លាយជាសញ្ញាសម្គាល់នៃជីវិតរបស់កូនព្រះ ពួកគេត្រូវទទួលផលវិបាកដោយជៀសមិនរួច។ យើងប្រហែលមិនទទួលផលវិបាកដូចពួកអ៊ីស្រាអែល ដោយត្រូវរស់នៅវិលវល់ក្នុងវាលរហោស្ថានអស់៤០ឆ្នាំនោះទេ ប៉ុន្តែការរអ៊ូរទាំរបស់យើងនឹងនាំឲ្យយើងទទួលផលវិបាក។ តើអ្នកចាំពេលដែលអ្នកមានចិត្តរំភើបរីករាយ ចំពោះជំនឿដែលអ្នកទើបតែមានចំពោះព្រះយេស៊ូវទេ? ពេលនោះ អ្នកប្រហែលជាទទួលបានព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ហើយយល់ឃើញថា អ្វីៗដែលអ្នករកឃើញក្នុងព្រះគម្ពីរសុទ្ធតែអស្ចារ្យ។ អ្នកអានព្រះគម្ពីរនោះគ្រប់ទីកន្លែង។ បន្ទាប់មក អ្នកបានជួបបញ្ហាក្នុងការធ្វើដំណើរខាងវិញ្ញាណ ព្រោះព្រះគម្ពីរដែលអ្នកអាន ហាក់ដូចជាគ្មានអ្វីប្លែក ហើយអ្នកចង់ឲ្យព្រះទ្រង់ធ្វើការអ្វីមួយ ដែលរំភើបរីករាយជាងមុន និងប្រសើរជាងមុន។ តើអ្នកចាំពេលដែលអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ ដែលហាក់ដូចជាមានឯកសិទ្ធិដ៏រំភើបរីករាយ…
Read article