រូបភាពនៃសេចក្តីស្រឡាញ់
ខ្ញុំ និងកូនៗរបស់ខ្ញុំ បានចាប់ផ្តើមធ្វើសកម្មភាពថ្មីមួយ ប្រចាំថ្ងៃ។ រៀងរាល់ពេលយប់ នៅម៉ោងចូលគេង យើងបានប្រមូលខ្មៅដៃពណ៌ និងដុតទៀនមួយដើម។ យើងក៏បានទូលសូមព្រះឲ្យបំភ្លឺផ្លូវយើង ខណៈពេលដែលយើងយកសៀវភៅកត់ត្រាចេញមក ហើយក៏បានគូរ ឬសរសេរចម្លើយ សម្រាប់សំណួរពីរ តើខ្ញុំបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ នៅពេលណា ក្នុងថ្ងៃនេះ? ហើយ តើខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តដោយគ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់ នៅពេលណា ក្នុងថ្ងៃនេះ? ការស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់យើង បានក្លាយជាផ្នែកដ៏សំខាន់ នៃជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទ “ចាប់តាំងពីដើមរៀងមក”(២យ៉ូហាន ១:៥)។ ហេតុនេះហើយ បានជាលោកយ៉ូហានបានសរសេរនៅក្នុងសំបុត្រទីពីរ ទៅកាន់ពួកជំនុំរបស់គាត់ ដោយបង្រៀនពួកគេ ឲ្យស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដោយការស្តាប់បង្គាប់ព្រះ (២យ៉ូហាន ១:៥-៦)។ សេចក្តីស្រឡាញ់គឺជាប្រធានបទ ដែលលោកយ៉ូហានចូលចិត្តជាងគេ នៅក្នុងការសរសេរសំបុត្ររបស់គាត់។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា យើងអាចដឹងថា យើង “កើតមកពីសេចក្តីពិត” ឬកំពុងរស់នៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ ពេលដែលយើងប្រព្រឹត្តដោយសេចក្តីស្រឡាញ់(១យ៉ូហាន ៣:១៨-១៩)។ ពេលដែលខ្ញុំ និងកូនៗរបស់ខ្ញុំបានជញ្ជឹងគិតអំពីសេចក្តីនេះ យើងក៏បានដឹងថា ក្នុងជីវិតរបស់យើង សេចក្តីស្រឡាញ់បានបង្ហាញចេញមក តាមរយៈសកម្មភាពដ៏សាមញ្ញ ដូចជា ការចែកឆ័ត្រឲ្យគេប្រើ នៅពេលភ្លៀង ការលើកទឹកចិត្តនរណាម្នាក់ ដែលកំពុងពិបាកចិត្ត ឬការធ្វើម្ហូបដែលគេចូលចិត្ត…
Read articleចិញ្ជៀននៅក្នុងធុងសម្រាម
កាលនៅរៀនមហាវិទ្យាល័យ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំភ្ញាក់ពីគេង ខ្ញុំក៏បានឃើញខារ៉ូល(Carol) មិត្តរួមបន្ទប់ខ្ញុំ កំពុងតែមានអារម្មណ៍តក់ស្លត់។ ចិញ្ជៀនត្រារបស់នាងបានបាត់ហើយ។ យើងក៏បានរកមើលគ្រប់ទីកន្លែង។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ យើងក៏បានទៅកកាយមើលក្នុងធុងសំរាម។ ខ្ញុំក៏បានហែកថង់សំរាមមួយថង់មើល។ នាងក៏បានលាន់មាត់ថា “ឯងពិតជាមានការប្តូរផ្តាច់ នៅក្នុងការស្វែងរកចិញ្ជៀននោះណាស់! ខ្ញុំមិនមែនបាត់ចិញ្ជៀនតម្លៃពីរយដុល្លាឯណា!” ការតាំងចិត្តរបស់ខារ៉ូល នៅក្នុងការស្វែងរកចិញ្ជៀន បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរឿងប្រៀបប្រដូច ដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល អំពីនគរស្ថានសួគ៌ ដែល “ប្រៀបដូចជាកំណប់កប់ទុកក្នុងចំការ ដែលកាលណាមនុស្សម្នាក់បានឃើញ នោះក៏លាក់ទុក រួចចេញទៅ លក់របស់ទ្រព្យខ្លួនទាំងអស់ដោយអំណរ ដើម្បីនឹងទិញចំការនោះ”(ម៉ាថាយ ១៣:៤៤)។ មានរបស់ខ្លះ សក្តិសមនឹងឲ្យយើងស្វែងរក ដោយការប្រឹងប្រែងខ្លាំង។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូល ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់ នឹងរកទ្រង់ឃើញ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ចោទិយកថា ទ្រង់បានពន្យល់ពួកអ៊ីស្រាអែលថា ពួកគេនឹងរកទ្រង់ឃើញ ពេលដែលពួកគេងាកបែរចេញពីអំពើបាប ហើយស្វែងរកទ្រង់អស់ពីចិត្ត(៤:២៨-២៩)។ ក្នុងបទគម្ពីរ ២របាក្សត្រ ស្តេចអេសាបានទទួលការលើកទឹកចិត្ត ពីព្រះបន្ទូលសន្យាស្រដៀងនេះផងដែរ(១៥:២)។ ហើយនៅក្នុងបទគម្ពីរ យេរេមា ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានសេចក្តីសន្យាដូចនេះ ដល់ពួកឈ្លើយសឹក ដោយមានបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងនាំពួកគេឲ្យវិលត្រឡប់ពីភាពជាឈ្លើយសឹកមកវិញ(២៩:១៣-១៤)។ បើយើងស្វែងរកព្រះ តាមរយៈព្រះបន្ទូល ការថ្វាយបង្គំ…
Read articleបានដោះសោរឲ្យរួច
ក្មេងប្រុសម្នាក់បានមានជម្ងឺពិការខួរក្បាលពីកំណើត បានជាគាត់មិនអាចនិយាយ ឬទំនាក់ទំនងជាមួយគេឯងបានទេ។ ប៉ុន្តែ ម្តាយរបស់គាត់ គឺអ្នកស្រី ចាន់ថល ប្រាយអិន(Chantal Bryan) មិនដែលបោះបង់ការតស៊ូឡើយ ហើយនៅពេលដែលគាត់មានអាយុ១០ឆ្នាំ ម្តាយគាត់បានរកឃើញវិធីទំនាក់ទំនងជាមួយគាត់ តាមរយៈចលនាភ្នែកគាត់ និងក្តាខៀនដែលមានអក្សរ។ បន្ទាប់ពីការរកឃើញដំណោះស្រាយនេះ ម្តាយគាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “សោររបស់គាត់ត្រូវបានដោះចេញ ឲ្យគាត់អាចទំនាក់ទំនងបាន ហើយឥឡូវនេះ យើងអាចសួរសំណួរអីក៏បានទៅកាន់គាត់?” សព្វថ្ងៃនេះ យ៉ូណាថានអាចអាន និងសរសេរអត្ថបទជាច្រើន រាប់បញ្ចូលទាំងបទកំណាព្យ ដោយធ្វើការទំនាក់ទំនង តាមរយៈភ្នែករបស់គាត់។ ពេលយើងសួរគាត់ថា តើគាត់មានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ពេលដែលគាត់អាច “ជជែក” ជាមួយក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិគាត់ គាត់ក៏បានឆ្លើយថា “វាពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ដែលខ្ញុំអាចនិយាយប្រាប់ពួកគេថា ខ្ញុំស្រឡាញ់ពួកគេ”។ រឿងរបស់កុមារយ៉ូណាថាន ពិតជាបានប៉ះពាល់ចិត្តខ្ញុំណាស់ ហើយក៏បាននាំឲ្យខ្ញុំពិចារណា អំពីរបៀបដែលព្រះទ្រង់បានបើកសោរ ដើម្បីដោះយើង ឲ្យរួចពីគុកនៃអំពើបាប។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅគ្រីស្ទបរិស័ទ នៅក្រុងកូល៉ុសថា “យើង ពីដើម ត្រូវពង្រាត់ចេញ”(កូល៉ុស ១:២១) គំនិតអាក្រក់របស់យើងបានធ្វើឲ្យយើងក្លាយជាខ្មាំងសត្រូវទ្រង់ ប៉ុន្តែ តាមរយៈការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅលើឈើឆ្កាង ឥឡូវនេះ ទ្រង់បានថ្វាយយើងរាល់គ្នា ជាដង្វាយបរិសុទ្ធ ឥតសៅហ្មង…
Read articleត្រូវបានដោះឲ្យរួច
កាលនៅពីក្មេង នៅក្នុងភូមិដែលខ្ញុំរស់នៅ ខ្ញុំបានរកឃើញថា សត្វមាន់មានចំណុច ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំង។ ពេលណាខ្ញុំចាប់បានមាន់មួយក្បាល ខ្ញុំបានកាន់វាឲ្យក្រាបនៅលើដីពីរបីនាទី រួចខ្ញុំក៏បានព្រលែងវាថ្នមៗ។ ពេលនោះ សត្វមាន់នៅតែក្រាបនៅលើដី ដោយគិតស្មានថា ខ្ញុំកំពុងតែកាន់វាជាប់។ ទោះវាអាចស្ទុះរត់ចេញពីខ្ញុំ ដោយសេរីក៏ដោយ ក៏វានៅតែមានអារម្មណ៍ថាជាប់ទៅណាមិនរួចដដែល។ ពេលយើងទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់ក៏បានរំដោះយើងឲ្យរួចពីអំពើបាប និងរួចពីចំណងដែលអារក្សបានចងរឹតយើង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងត្រូវការពេលវេលា ដើម្បីកែប្រែទម្លាប់ និងគំនិតដែលជាប់មានបាប ហេតុនេះហើយ បានជា សាតាំងអាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងនៅជាប់ចំណងរបស់វា។ ប៉ុន្តែ ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះ បានរំដោះយើងឲ្យរួចហើយ។ ទ្រង់មិនបានធ្វើឲ្យយើងក្លាយជាទាសករឡើយ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានប្រាប់ពួកជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូមថា “ហេតុនោះ នៅជាន់នេះ អ្នកណាដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ នោះគ្មានទោសសោះ។ ដ្បិតអំណាចរបស់ព្រះវិញ្ញាណនៃជីវិត ដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ នោះបានប្រោសឲ្យខ្ញុំរួចពីអំណាចរបស់អំពើបាប និងសេចក្តីស្លាប់ហើយ”(រ៉ូម ៨:១-២)។ តាមរយៈការអានព្រះគម្ពីរ ការអធិស្ឋាន និងអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ព្រះទ្រង់ធ្វើការក្នុងយើង ដើម្បីលាងសម្អាតយើង ហើយជួយយើងឲ្យរស់នៅ ថ្វាយទ្រង់។ ព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យដើរជាមួយព្រះយេស៊ូវ ដោយទំនុកចិត្ត ដោយឈប់មានអារម្មណ៍ថា យើងនៅជាប់ចំណងទៀត។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “ដូច្នេះ បើព្រះរាជបុត្រាប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច…
Read articleការពោលពាក្យអរព្រះគុណ
ខ្ញុំចូលចិត្តការតែងនិពន្ធរបស់លោកជី ឃេ ឆេសធ័រធិន(G. K. Chesterton) ដែលជាអ្នកនិពន្ធជនជាតិអង់គ្លេស អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ការសរសេរបែបកំប្លែង និងទស្សនៈរបស់គាត់ ច្រើនតែធ្វើឲ្យខ្ញុំសើច ហើយបន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានឈប់បង្អង់សិន ដើម្បីធ្វើការពិចារណា ឲ្យបានដឹតដល់ ចំពោះអ្វីដែលគាត់បានសរសេរ។ ឧទាហរណ៍ គាត់សរសេរថា “អ្នកអធិស្ឋានអរព្រះគុណព្រះ មុនពេលញាំអាហារ។ ជាការល្អណាស់។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គ មុនពេលការសម្តែងល្ខោន និងចម្រៀង ខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គមុនពេលការប្រគុំតន្រ្តី និងការសម្តែងល្ខោនសម្រាប់កុមារ ហើយខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គ មុនពេលខ្ញុំបើកសៀវភៅ ហើយខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គ មុនពេលគូររូប ផាត់ពណ៌ពីលើរូប ហែលទឹក ការប្រកួតគុណដាវ ការប្រកួតប្រដាល់ ការដើរ ការលេង ការរាំ ហើយខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គ មុនពេលខ្ញុំជ្រលក់ស្លាបប៉ាកា ចូលទៅក្នុងទឹកខ្មៅ”។ វាជាការល្អ ដែលយើងអរព្រះគុណព្រះអម្ចាស់ មុនពេលញាំអាហារ ប៉ុន្តែ យើងមិនគួរមានការអរព្រះគុណ តែប៉ុណ្ណេះឡើយ។ សាវ័កប៉ុលបានមើលឃើញសកម្មភាព និងការប្រឹងប្រែងនីមួយៗ ជាអ្វីដែលយើងគួរតែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ហើយត្រូវធ្វើ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់។ គឺដូចដែលគាត់បានបង្រៀនយើងថា “ក្នុងគ្រប់ទាំងអស់ ទោះបើការអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នានឹងធ្វើ ដោយពាក្យសំដី…
Read articleការកម្សាន្តចិត្តរបស់មិត្តភក្តិ
មានពេលមួយខ្ញុំបានអានអត្ថបទ ដែលនិយាយអំពីស្រ្តីជាម្តាយម្នាក់ ដែលមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលបានឃើញកូនស្រីខ្លួនប្រឡាក់ភក់ចាប់ពីជើង ដល់ចង្កេះ ខណៈដែលនាងកំពុងដើរមកពីសាលារៀន ចូលតាមទ្វារផ្ទះ។ កូនស្រីគាត់ក៏បានពន្យល់គាត់ថា មិត្តភក្តិរបស់នាងបានរអិលជើងដួលទៅក្នុងថ្លុកភក់។ នាងក៏បានឃើញមិត្តរួមថ្នាក់របស់នាងម្នាក់ រត់ទៅហៅឲ្យគេជួយ។ ពេលនោះ ក្មេងស្រីតូចម្នាក់នេះក៏បានអាណឹតមិត្តភក្តិនាង ដែលកំពុងតែអង្គុយម្នាក់ឯង ដោយដៃខ្ទប់ពីលើជើងដែលកំពុងតែឈឺ។ ដូចនេះ នាងក៏បានទៅអង្គុយក្នុងផ្លុកភក់ជាមួយមិត្តភក្តិនាងដែរ ទាល់តែគ្រូមកដល់។ ពេលដែលលោកយ៉ូបបានជួបការបាត់បង់កូនរបស់គាត់ ដោយការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏កើតដំបៅពេញខ្លួន គាត់មានសេចក្តីទុក្ខជាពន់ពេក។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា មិត្តភក្តិរបស់គាត់បីនាក់ បានទៅលើកទឹកចិត្តគាត់។ ពេលពួកគេឃើញគាត់ “កាលគេងើបភ្នែកមើលពីចំងាយទៅឃើញ តែមិនបានស្គាល់លោក នោះក៏ឡើងសំឡេងយំ ហើយហែកអាវខ្លួនគ្រប់គ្នា ព្រមទាំងបាចធូលីដីទៅលើអាកាស ពីលើក្បាលរបស់ខ្លួនដែរ។ រួចគេអង្គុយនៅដី ជាមួយនឹងលោកអស់៧យប់៧ថ្ងៃ ឥតមានអ្នកណានិយាយទៅលោក១ម៉ាត់សោះ ដោយឃើញថា លោកមានសេចក្តីទុក្ខជាទំងន់ណាស់”(យ៉ូប ២:១២-១៣)។ ពីដំបូង មិត្តភក្តិលោកយ៉ូបបានបង្ហាញនូវការយល់ចិត្តគាត់ តាមរបៀបដ៏គួរឲ្យកត់សំគាល់។ ពួកគេដឹងថា ពេលនោះ លោកយ៉ូបគ្រាន់តែត្រូវការនរណាម្នាក់ អង្គុយកាន់ទុក្ខជាមួយគាត់ប៉ុណ្ណោះ។ នៅក្នុងពីរបីជំពូកបន្ទាប់ យើងឃើញថា ពួកគេក៏បានចាប់ផ្តើមនិយាយ។ អ្វីដែលខុសទំនងនោះ គឺពេលដែលមិត្តភក្តិគាត់និយាយកម្សាន្តចិត្តគាត់ ពួកគេបានផ្តល់យោបលឲ្យគាត់ មិនបានល្អឡើយ(១៦:១-៤)។ ជាញឹកញាប់ ការល្អបំផុត ដែលយើងអាចធ្វើ…
Read article