បង្ហាញឲ្យគេស្គាល់សេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះអង្គ (សៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ)
ម៉ាថាយ ៧:៧-១២ ដូច្នេះ អស់ទាំងការអ្វី ដែលអ្នករាល់គ្នាចង់ឲ្យមនុស្សលោកប្រព្រឹត្តនឹងខ្លួន នោះត្រូវឲ្យអ្នកប្រព្រឹត្តនឹងគេដូច្នោះដែរ។ ម៉ាថាយ ៧:១២ ទាហានហ្វាំងឡង់ម្នាក់ បានដេកដួលមានរបួសក្នុងសមរភូមិ ក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមរដូវរងា រយៈពេល៣ខែ រវាងប្រទេសហ្វាំងឡង់ និងប្រទេសរុស្ស៊ី(ឆ្នាំ១៩៣៩ ដល់ ១៩៤០)។ មានទាហានរុស្ស៊ីម្នាក់បានដើរមក ឃើញគាត់ដេកនៅលើដីដូចនេះ ក៏បានភ្ជង់កាំភ្លើងដាក់គាត់។ ទាហានហ្វាំងឡង់ដឹងច្បាស់ថា ជីវិតគាត់ត្រូវអស់ពេលនោះហើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ទាហានរុស្ស៊ីក៏បានហុចកញ្ចប់ថ្នាំឲ្យគាត់ រួចបន្តដើរទៅមុខទៀត។ អ្វីដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់នោះ ទាហានហ្វាំងឡង់រូបនោះក៏បានជួបរឿងដូចទាហានរុស្ស៊ីផងដែរ ដោយលើកនេះ គាត់បានឃើញទាហានរុស្ស៊ីម្នាក់កំពុងដេកដួលមានរបួស នៅលើដី ដោយគ្មាននរណាជួយក្នុងសមរភូមិ។ គាត់ក៏បានប្រគល់កញ្ចប់ថ្នាំពេទ្យឲ្យទៅទាហានរុស្ស៊ីនោះ ហើយក៏បានបន្តដើរទៅមុខទៀត។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានយើង នូវគោលការណ៍សម្រាប់ដឹកនាំជីវិតយើង ដោយមានបន្ទូលថា “អស់ទាំងការអ្វី ដែលអ្នករាល់គ្នាចង់ឲ្យមនុស្សលោកប្រព្រឹត្តនឹងខ្លួន នោះត្រូវឲ្យអ្នកប្រព្រឹត្តនឹងគេដូច្នោះដែរ”(ម៉ាថាយ ៧:១២)។ តើអ្នកអាចស្រមៃថា ពិភពលោកនឹងមានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងណា បើសិនជាអ្នកជឿព្រះប្រកាន់ខ្ជាប់តាមគោលការណ៍ដ៏សាមញ្ញនេះ? តើយើងអាចរំពឹងថា ការកៀបសង្កត់នឹងបានបញ្ចប់ ក្នុងកំរិតណា បើសិនជាយើងរួមគ្នាដើរតាមប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេស៊ូវ? អ្វីៗនឹងមានភាពល្អប្រសើរឡើង បើសិនជាយើងដើរតាមការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គ ដោយផ្តល់ឲ្យអ្នកដទៃ នូវសេចក្តីអាណិត និងសេចក្តីមេត្តាដែលយើងសង្ឃឹមថា គេនឹងផ្តល់ឲ្យយើង។ ពេលណាយើងឲ្យ “អំណោយដ៏ល្អ” ដល់អ្នកដទៃ…
Read article
ថ្ងៃធួននឹងបាប (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«ដ្បិតជីវិតនៃរូបសាច់ នោះនៅក្នុងឈាម ហើយអញបានឲ្យឈាមដល់ឯងរាល់គ្នា សម្រាប់នឹងថ្វាយនៅលើអាសនា ដើម្បីឲ្យបានធួននឹងជីវិតឯង ដ្បិតគឺជាឈាមនោះឯងដែលធួននឹងព្រលឹងបាន» (លេវីវិន័យ ១៧:១១)។ កាលព្រះទ្រង់សង្គ្រោះពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យរួចផុតពីនគរអេស៊ីព្ទ ការប្រោសលោះរបស់ពួកគេបាននាំឲ្យពួកគេមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គ។ ពួកគេបានរស់នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអង្គ ដោយអរសប្បាយនឹងព្រះវត្តមានព្រះអង្គក្នុងរោងឧបោសថ។ ប៉ុន្តែ ចាប់តាំងពីដំបូងមក ពួកអ៊ីស្រាអែលមិនអាចកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអង្គបានទេ។ ដូចនេះ យើងអាចសួរថា តើព្រះដ៏បរិសុទ្ធអាចគង់នៅជាមួយមនុស្សមានបាបដោយរបៀបណា? នៅថ្ងៃពិសេស ជារៀងរាល់ឆ្នាំ គឺនៅថ្ងៃធួននឹងបាប សម្ដេចសង្ឃរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលត្រូវបានព្រះអង្គបង្គាប់ឲ្យចូលទីបរិសុទ្ធបំផុតក្នុងរោងឧបោសថ ដែលមានព្រះវត្តមានព្រះអង្គគង់នៅ ដើម្បីថ្វាយយញ្ញបូជាលោះបាបរបស់ពួកបណ្តាជន។ គាត់ត្រូវយកសត្វពពែឈ្មោលពីរក្បាល មកធ្វើយញ្ញបូជា ដោយជាដំបូង គាត់ថ្វាយពពែនោះ ធ្វើជាដង្វាយលោះបាបពួកបណ្តាជន ហើយបន្ទាប់មក គាត់យកឈាមពពែ មកប្រោះនៅទីសន្តោសប្រោស។ ពួកអ៊ីស្រាអែលសមនឹងស្លាប់ដោយសារបាបរបស់ពួកគេ តែព្រះទ្រង់បានប្រទានសត្វពពែនោះឲ្យស្លាប់ជំនួសពួកគេវិញ។ មនុស្សអាចរស់ដោយសារសត្វនោះបានស្លាប់ហើយ។ ហើយលទ្ធផលនៃការប្រោសលោះនេះអាចឃើញមាន នៅក្នុងរឿងដែលកើតឡើង មកលើសត្វពពែទី២ សម្ដេចសង្ឃត្រូវដាក់ដៃទាំង២នៅលើក្បាលពពែនោះ ដោយលន់តួពីអស់ទាំងសេចក្តីទុច្ចរិត និងអស់ទាំងសេចក្តីរំលងរបស់ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលពីលើពពែនោះ គឺអំពើបាបរបស់គេទាំងអស់ត្រូវដាក់ទាំងអស់លើក្បាលពពែនោះ រួចប្រគល់ដល់មនុស្សម្នាក់ដែលប្រុងជាស្រេច ដើម្បីដឹកវាទៅឯទីរហោស្ថាន។ បន្ទាប់មក សម្ដេចសង្ឃអាចឈរប្រកាសនៅពីមុខពួកបណ្តាជនថា «បាបរបស់អ្នករាល់គ្នាត្រូវបានប្រោសលោះហើយ។ ឈាមបានខ្ចាយហើយ ហើយដោយសារការខ្ចាយឈាមនេះ យើងមានការលោះបាប។ សត្វពពែមួយក្បាលទៀត ខ្ញុំបានដេញវាទៅវាលរហោស្ថានហើយ ហេតុនេះហើយ អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវព្រួយបារម្ភអំពីបាបរបស់អ្នក ឬរែកពន្ធវាធ្វើជាបន្ទុកនៅលើស្មាអ្នកទៀតទេ»។…
Read article
ភាពល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ (សៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ)
ហេព្រើរ ៤:១២-១៦ ដូច្នេះ ដែលមានសំដេចសង្ឃយ៉ាងធំ១អង្គ …ទ្រង់បានត្រូវសេចក្តីល្បួងគ្រប់យ៉ាង ដូចជាយើងរាល់គ្នាដែរ តែឥតធ្វើបាបឡើយ។ ហេព្រើរ ៤:១៤-១៥ អ្នករចនាផ្នែកខាងក្នុង ដែលកំពុងធ្វើការកែលំអផ្ទះមួយខ្នង បានបង្ហាញការកោតស្ញប់ស្ញែង ចំពោះឥដ្ឋការ៉ូសេរ៉ាមិចដែលគេបានផលិតដោយដៃ ហើយត្រូវបានជ្រើសរើស សម្រាប់ការកែលំអបន្ទប់ទឹករបស់ផ្ទះនោះ។ ឥដ្ឋការ៉ូទាំងនោះត្រូវបានគេផលិតដោយផ្ទាល់ដៃ “មិនល្អឥតខ្ចោះ តែបានធ្វើឲ្យគាត់មានការពេញចិត្តឥតខ្ចោះ”។ ពួកវាមានភាពខុសប្លែកពីឥដ្ឋការ៉ូដែលគេបានផលិតក្នុងរោងចក្រ ដែលប្រើពុម្ពតែមួយ។ ភាពមិនគ្រប់លក្ខណ៍នេះបានផ្តល់ឲ្យពួកវានូវសម្រស់ ដោយបន្ថែមនូវភាពទាក់ទាញ និងរចនាបថ ដល់សំណង់អគារដែលគេប្រើប្រាស់ជាប្រចាំ។ ខ្ញុំមានការយល់ដឹងតិចតួច អំពីរចនាបថ ឬភាពទាក់ទាញរបស់ឥដ្ឋការ៉ូ ដូចនេះ ខ្ញុំមិនដឹងថា ឥដ្ឋការ៉ូមានផលប៉ះពាល់ជាវិជ្ជមាន ឬអវិជ្ជមានយ៉ាងណា ចំពោះការរចនាបន្ទប់ទឹកនោះទេ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីភាពមិនល្អឥតខ្ចោះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីភាពល្អឥតខ្ចោះនៃការប្រសូតរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយយាងចុះពីស្ថានសួគ៌ មកប្រសូតជាមនុស្ស។ អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបានបញ្ជាក់ថា “ដ្បិតសំដេចសង្ឃនៃយើង ទ្រង់មិនមែនមិនអាចនឹងអាណិតអាសូរ ដល់សេចក្តីកម្សោយរបស់យើងរាល់គ្នានោះទេ ព្រោះទ្រង់បានត្រូវសេចក្តីល្បួងគ្រប់យ៉ាង ដូចជាយើងរាល់គ្នាដែរ តែឥតធ្វើបាបឡើយ”(ហេព្រើរ ៤:១៥)។ ក្នុងអំឡុងពេលព្រះអង្គកំពុងបំពេញព្រះរាជកិច្ចនៅលើផែនដី ព្រះអង្គមិនដែលមានបន្ទូល ឬធ្វើអ្វីមួយដែលជាអំពើបាបនោះទេ។ ព្រះអង្គល្អឥតខ្ចោះ។ កណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យប្រកាន់ខ្ជាប់តាមសេចក្តីជំនឿ ដែលយើងមានចំពោះព្រះយេស៊ូវ(ខ.១៤) ព្រោះព្រះអង្គជ្រាប និងមានព្រះទ័យអាណិត ចំពោះទុក្ខលំបាកដែលយើងបានរងទ្រាំ។…
Read article
សិស្សពិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«នោះមានសិស្សម្នាក់ឈ្មោះអាន៉្នានាស ហើយព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលហៅគាត់ ក្នុងការជាក់ស្តែងថា នែ អាន៉្នានាសអើយ គាត់ទូលឆ្លើយថា ព្រះករុណាវិសេសព្រះអម្ចាស់» (កិច្ចការ ៩:១០)។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងកំពុងបង្កើតកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់យើង។ ហើយក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងក៏កំពុងបង្កើតព្រះកិត្តិនាមថ្វាយព្រះគ្រីស្ទផងដែរ។ តើជីវិតរបស់យើង បានឆ្លុះបញ្ចាំងដូចម្ដេចខ្លះអំពីព្រះគ្រីស្ទ ខណៈពេលដែលយើងរស់នៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទ? លោក អាន៉្នានាស ជាតួអង្គក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលប្រហែលមិនសូវមានឈ្មោះល្បី ប៉ុន្តែតែគាត់មានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំង មកលើជីវិតសាវ័ក ប៉ុល និងមកលើប្រវត្តិសាស្ត្រពួកជំនុំទាំងមូល។ នេះគឺដោយសារគាត់មានចិត្តស្មោះត្រង់ និងប្ដូរផ្តាច់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ក្នុងនាមគាត់ជាសិស្សព្រះគ្រីស្ទ។ គាត់មានលក្ខណៈពិសេស៣យ៉ាង ជាសិស្សព្រះគ្រីស្ទដែលអាចជួយឲ្យយើងមានចរិតលក្ខណៈ និងការប្ដេជ្ញាចិត្តចំពោះព្រះគ្រីស្ទខណៈពេលដែលយើងព្យាយាមឲ្យព្រះទ្រង់ប្រើយើងក្នុងនគរព្រះអង្គ។ ទី១ លោក អាន៉្នានាស ជាសិស្សដែលត្រូវបានជ្រើសរើសជាពិសេស។ មុនពេលសាវ័ក ប៉ុល (ពីមុនមានឈ្មោះសូល) ទៅទីក្រុងដាម៉ាស ឬជួបលោកអាន៉្នានាស ព្រះទ្រង់បានរៀបចំឲ្យមានការរីកសាយនៃដំណឹងល្អមុនថ្ងៃបុណ្យទី៥០ នៅទីក្រុងយេរូសាឡឹម ទៅដល់ចម្ងាយប្រហែល៣០០គីឡូម៉ែត្រ ភាគខាងជើងនៃទីក្រុងដាម៉ាស ដែលនៅទីនោះ ដែលនាំឲ្យមានអ្នកជឿមួយក្រុមរាប់បញ្ចូលទាំងលោក អាន្ន៉ានាស ផងដែរ។ បន្ទាប់មក ព្រះអម្ចាស់បានជ្រើសរើសគាត់ នៅក្នុងក្រុមនេះ ឲ្យចេញទៅរកសាវ័ក ប៉ុល បន្ទាប់ពីគាត់បានប្រែចិត្តជឿព្រះហើយ។ ការបង្ហាញអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះបានបណ្ដាលចិត្ត…
Read article
សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ (សៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ)
១កូរិនថូស ១៣:៤-១៣ សេចក្តីស្រឡាញ់មិនដែលផុតឡើយ។ ១កូរិនថូស ១៣:៨ នៅក្នុងពិធីមង្គលការរបស់អ្នកស្រី មេរេឌិត(Meredith) ម្តាយរបស់គាត់បានអានខគម្ពីរ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ១កូរិនថូស។ ជាញឹកញាប់ គេច្រើនតែហៅជំពូកទី១៣ នៃកណ្ឌគម្ពីរនេះថា “ជំពូកនៃសេចក្តីស្រឡាញ់” ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប។ កណ្ឌគម្ពីរនេះគឺជាកណ្ឌគម្ពីរដែលសក្ដិសមបំផុត សម្រាប់ពិធីមង្គលការរបស់គាត់។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរនេះបានចែងថា “ឯសេចក្តីស្រឡាញ់តែងតែអត់ធ្មត់ ហើយក៏សប្បុរស សេចក្តីស្រឡាញ់មិនចេះឈ្នានីស មិនចេះអួតខ្លួន ក៏មិនដែលមានចិត្តធំផង”(ខ.៤)។ ពេលខ្ញុំស្តាប់ឮគាត់អានខគម្ពីរនេះ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើគូរស្វាមីភរិយាក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ន បានដឹងទេថា មានអ្វីបណ្តាលចិត្តសាវ័កប៉ុលឲ្យសរសេរបទគម្ពីរនេះ។ បទគម្ពីរនេះមិនមែនជាកំណាព្យស្នេហាទេ។ តែសាវ័កប៉ុលបានសរសេរពាក្យពេចន៍ទាំងអស់នេះ ដើម្បីបង្រៀនពួកជំនុំដែលកំពុងជួបការបាក់បែក ក្នុងគោលបំណងដើម្បីជួយពួកគេឲ្យមានការរួបរួម។ និយាយឲ្យស្រួលស្តាប់ ពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស “កំពុងស្ថិតក្នុងភាពរញ៉េរញ៉ៃ”។ បញ្ហាដែលកំពុងក្តៅគគុកមានដូចជា អំពើអសីលធម៌ផ្លូវភេទ អំពើពេស្យាចារ និងការប្រជែងគ្នារវាងអ្នកដឹកនាំ។ ការប្តឹងផ្តល់រវាងសមាជិកពួកជំនុំ បានកើតឡើងជាធម្មតា។ ការថ្វាយបង្គំច្រើនតែគ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់ ដោយអ្នកដែលចេះនិយាយភាសាដទៃបានប្រជែង ដើម្បីឲ្យបាននិយាយមុនគេ ហើយអ្នកខ្លះទៀតបានថ្លែងទំនាយ ដើម្បីឲ្យគេស្ងើចសរសើរខ្លួន(មើល១កូរិនថូស ជំពូក១៤)។ ភាពរញ៉េរញ៉ៃក្នុងពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូសបានកើតមានឡើង ដោយសារពួកគេខកខានមិនបានប្រកបគ្នា ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ ហេតុនេះហើយ សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្ហាញផ្លូវដ៏ប្រសើរ ដោយបង្រៀនពួកគេអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ព្រោះ “សេចក្តីស្រឡាញ់មិនដែលផុតឡើយ”។ ប៉ុន្តែ…
Read article
ធាតុពិតសំខាន់បំផុត (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«ឯព្រះដ៏ជាព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះដែលបានបង្កើតអស់ទាំងជាន់ផ្ទៃមេឃ ហើយបានលាតផង គឺជាព្រះដែលបានក្រាលផែនដី និងរបស់សព្វសារពើដែលចេញពីនោះមក គឺព្រះអង្គដែលប្រទានឲ្យប្រជាជាតិទាំងប៉ុន្មាន នៅផែនដីមានដង្ហើម ព្រមទាំងឲ្យមនុស្សទាំងឡាយដែលដើរក្នុងលោកមានវិញ្ញាណផង ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា អញនេះគឺជាយេហូវ៉ា អញបានហៅឯងមកដោយសេចក្តីសុចរិត អញនឹងកាន់ដៃឯង ហើយថែរក្សាឯង» (អេសាយ ៤២:៥-៦)។ កាលពីឆ្នាំ១៩៣២ លោក អាលបឺត អាញស្តាញ (Albert Einstein) បានសង្កេតឃើញថា «ស្ថានភាពរបស់យើង នៅលើផែនដីនេះ ហាក់ដូចជាចម្លែក។ យើងម្នាក់ៗបានលេចចេញនូវវត្តមាននៅលើផែនដីនេះដោយមិនបានស្ម័គ្រចិត្ត ហើយក៏មិនត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យស្នាក់នៅមួយរយៈពេលខ្លី ដោយមិនដឹងថា ហេតុអ្វីយើងមានជីវិតនៅលើផែនដី»។ ជាការពិតណាស់ អ្នកងាយនឹងឮគេនិយាយថា យើងកំពុងរស់នៅក្នុងពិភពលោកដែលមានពេញទៅដោយភាពចៃដន្យ ដែលក្នុងនោះប្រវត្តិសាស្ត្រគ្រាន់តែបានកើតឡើងច្រំដែលៗ ហើយយើងក៏គ្មានគោលបំណង សម្រាប់រស់នៅក្នុងចក្រវាលនេះដែរ។ បើនេះជាការពិតមែន នោះយើងពិបាករកឃើញសារៈសំខាន់ក្នុងការរស់នៅ។ និយាយឲ្យខ្លី យើងគ្មានអ្វីដែលត្រូវធ្វើក្រៅពីរស់នៅ ហើយស្លាប់នោះទេ។ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានមានបន្ទូលអំពីអវត្តមាននៃគោលបំណងនេះ ដែលបណ្ដាលមកពីការយល់ឃើញដូចនេះ អំពីការពិត។ ព្រះអង្គបានប្រកាសអំពីអង្គទ្រង់ ជាការពិតសំខាន់បំផុត ដែលកែប្រែអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។ ព្រះអង្គនាំមនុស្សឲ្យស្គាល់អង្គទ្រង់ ដោយបើកបង្ហាញអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គថា ព្រះអង្គជាព្រះអម្ចាស់។ ព្រះនាមរបស់ព្រះអម្ចាស់ មិនគ្រាន់តែជាអ្វីដែលយើងហៅព្រះអង្គ តែក៏បានបង្ហាញលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះនាមជាច្រើនរបស់ព្រះអង្គក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប បានផ្តល់ឲ្យយើងនូវព័ត៌មានជាច្រើនថា ព្រះអង្គជានរណា…
Read article