មានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះយេស៊ូវ
យ៉ូហាន ១៧:៦-១៧ គេមិនមែនជារបស់ផងលោកីយ៍ ដូចជាទូលបង្គំក៏មិនមែនជារបស់លោកីយ៍ដែរ។ យ៉ូហាន ១៧:១៦ ព្រះទ្រង់បានបង្កើតសត្វទីទុយធំពណ៌ប្រផេះមក ឲ្យមានជំនាញបន្លំខ្លួន ដែលធ្វើឲ្យគេពិបាកមើលវាស្គាល់ក្នុងធម្មជាតិ។ ពួកវាមានរោមពណ៌ទឹកប្រាក់លាយប្រផេះឆ្លាស់គ្នា ដែលអនុញ្ញាតឲ្យពួកវាអាចបន្លំខ្លួន ជាមួយសម្បកឈើ ពេលណាពួកវាសម្ងំនៅលើដើមឈើ។ ពេលណាសត្វទីទុយប្រភេទនេះចង់បន្តលាក់ខ្លួនមិនឲ្យគេមើលឃើញពួកវា ពួកវាក៏បានបន្លំខ្លួននៅក្នុងបរិស្ថានជុំវិញ ដោយជំនួយពីរោមរបស់ពួកវា ដែលមានពណ៌ដូចសម្បកឈើ។ ជាញឹកញាប់ រាស្រ្តរបស់ព្រះមានលក្ខណៈដូចសត្វទីទុយប្រភេទនេះណាស់។ ទោះដោយចេតនា ឬដោយអចេតនាក្តីយើងអាចបន្លំខ្លួនយ៉ាងងាយស្រួល នៅក្នុងលោកិយ ដោយរស់នៅ និងមានអាកប្បកិរិយាដូចគេ ធ្វើឲ្យគេមើលមិនដឹងថា យើងជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ។ ព្រះយេស៊ូវបានអធិស្ឋានឲ្យពួកសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ ដែលព្រះវរបិតាបានប្រទានមកព្រះអង្គ ដោយរើសចេញពីលោកិយមក ឲ្យពួកគេស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ១៧:៦)។ ព្រះរាជបុត្រាបានទូលសូមព្រះវរបិតាការពារ និងប្រទានកម្លាំងឲ្យពួកគេរស់នៅ ក្នុងសេចក្តីបរិសុទ្ធ និងក្តីអំណរ ដោយការស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាក បន្ទាប់ពីព្រះអង្គយាងឡើងស្ថានសួគ៌វិញ(ខ.៧-១៣)។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានអធិស្ឋានថា “ទូលបង្គំមិនសូមឲ្យយកគេចេញពីលោកីយ៍ទេ គឺសូមឲ្យទ្រង់រក្សាគេ ឲ្យរួចពីសេចក្តីអាក្រក់វិញ”(ខ.១៥)។ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា សាវ័ករបស់ព្រះអង្គត្រូវការសេចក្តីបរិសុទ្ធ និងការញែកចេញពីលោកិយ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចរស់នៅស្របតាមគោលបំណង ដែលព្រះអង្គបានចាត់ពួកគេឲ្យចេញទៅបំពេញ(ខ.១៦-១៩)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចជួយយើង ឲ្យងាកចេញពីការល្បួងដែលនាំយើងបន្លំខ្លួនក្នុងលោកិយ ឬត្រាប់តាមលោកិយ។ ពេលណាយើងចុះចូលព្រះអង្គជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងអាចផ្លាស់ប្រែមានចរិតលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះយេស៊ូវ។ ខណៈពេលដែលយើងរស់នៅ ដោយការរួបរួម និងសេចក្តីស្រឡាញ់ អ្នកដទៃនឹងបានឃើញទីបន្ទាល់ល្អរបស់យើង…
Read article
ឆ្លងកាត់វាលរហោស្ថានខាងវិញ្ញាណ
ចោទិយកថា ២:១-៧ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯង … ទ្រង់ក៏ស្គាល់ផ្លូវដែលឯងបានដើរក្នុងទីរហោស្ថានសំបើមនេះផង។ ចោទិយកថា ២:៧ កាលខ្ញុំនៅមានភាពក្មេងខ្ចីក្នុងជំនឿ ខ្ញុំយល់ឃើញថា ពេលណាខ្ញុំបានដកពិសោធន៍ភាពរំភើបរីករាយបំផុត ក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ ក្នុងកំរិតខ្ពស់ដូចកំពូលភ្នំ នោះមានន័យថា ខ្ញុំបានជួបជាមួយព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែការមានអារម្មណ៍រំភើបក្នុងកំរិតខ្ពស់ដូចនេះ កម្រកើតមាន ហើយក៏កម្រនាំឲ្យមានការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ។ អ្នកនិពន្ធឈ្មោះ លីណា អាប៊ូចាំរ៉ា(Lina AbuJamra) បានមានប្រសាសន៍ថា កន្លែងដែលយើងជួបព្រះ ហើយមានការរីកលូតលាស់ គឺមានលក្ខណៈដូចវាលរហោស្ថាន មិនមែនមានកំរិតខ្ពស់ដូចកំពូលភ្នំនោះទេ។ ក្នុងសៀវភៅដែលគាត់បាននិពន្ធមានចំណងជើងថា ការសិក្សាព្រះបន្ទូលក្នុងវាលរហោស្ថាន គាត់បានពិពណ៌នាថា “គោលបំណងរបស់ព្រះ គឺដើម្បីប្រើវាលរហោស្ថាន ក្នុងជីវិតយើង ដើម្បីជួយឲ្យយើងកាន់តែរឹងមាំឡើង។ ព្រះអង្គប្រទានសេចក្តីល្អរបស់ព្រះអង្គមកដល់យើង នៅពេលដែលយើងមានការឈឺចាប់ ហើយមិនមែនទាល់តែយើងគ្មានការឈឺចាប់នោះទេ”។ កន្លែងដែលពិបាកបំផុត ដែលមានទុក្ខព្រួយ ការបាត់បង់ និងការឈឺចាប់ គឺជាកន្លែងដែលព្រះអង្គជួយយើងឲ្យលូតលាស់ ក្នុងជំនឿ ហើយកាន់តែមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះអង្គ។ ការលំបាក និងបញ្ហាប្រឈម ប្រៀបដូចការធ្វើដំណើរក្នុងវាលរហោស្ថាន មិនបានកើតឡើងដោយចៃដន្យ ឬគ្មានន័យអ្វី ក្នុងផែនការរបស់ព្រះនោះទេ តែជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់ ក្នុងដំណើរការនៃការលូតលាស់របស់យើង។ នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ ព្រះអម្ចាស់បានដឹកនាំពួកព្ធយុកោនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលជាច្រើននាក់ចូលវាលរហោស្ថាន។ លោកអ័ប្រាហាំ លោកអ៊ីសាក…
Read article
ការប្រកួតប្រជែងដែលមិនគួរមាន
១កូរិនថូស ៣:៣-៩ ដ្បិតយើងរាល់គ្នាជាអ្នកធ្វើការជាមួយនឹងព្រះ ឯអ្នករាល់គ្នាជាស្រែដែលព្រះទ្រង់ភ្ជួរ ហើយជាផ្ទះដែលព្រះទ្រង់ធ្វើ។ ១កូរិនថូស ៣:៩ កាលពីថ្ងៃទី២៩ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៥៥ សហរដ្ឋអាមេរិកបានប្រកាស អំពីគោលបំណងរបស់ខ្លួន ដែលចង់បង្ហោះផ្កាយរណប ចូលទៅក្នុងគន្លង ក្នុងទីអវកាស។ មិនយូរប៉ុន្មាន សហភាពសូវៀតក៏បានប្រកាស អំពីផែនការបាញ់បង្ហោះផ្កាយរណបរបស់ខ្លួនផងដែរ។ ការប្រកួតប្រជែងក្នុងវិស័យអវកាសក៏បានចាប់ផ្តើម តាំងពីពេលនោះមក។ សហភាពសូវៀតក៏បានបាញ់បង្ហោះផ្កាយរណបដំបូងបំផុត(ឈ្មោះ ស្ពុតនីក) ហើយក៏បានបញ្ជូនមនុស្សដំបូងបំផុត ចូលទៅក្នុងទីអវកាស ដែលនៅពេលនោះ លោកយូរី ហ្កាហ្ការីន(Yuri Gagarin) បានធ្វើដំណើរក្នុងទីអវកាសក្រឡឹងជុំវិញផែនដីបានមួយជុំ។ ការប្រកួតប្រជែងនេះបានបន្តរហូតដល់ថ្ងៃទី២០ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៦៩ នៅពេលដែលលោកនេល អាមស្រ្តង(Neil Armstrong’s) បានក្លាយជាមនុស្សទីមួយ ដែលបានជាន់ស្ថានព្រះច័ន្ទ ដែលការនេះក៏បានបញ្ចប់ការប្រកួតប្រជែងនេះជាផ្លូវការ។ រដូវកាលនៃការសហការគ្នារវាងប្រទេសទាំងពីរ ក៏បានចាប់ផ្តើម ដែលនាំឲ្យមានការសាងសង់ស្ថានីយអវកាសអន្តរជាតិ។ ជួនកាល ការប្រកួតប្រជែងអាចមានប្រយោជន៍ ត្រង់ចំណុចដែលថា វាជំរុញយើងឲ្យសម្រេចបានការអ្វី ដែលយើងមិនអាចធ្វើបាន បើសិនជាគ្មានការប្រកួតប្រជែងទេនោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការប្រកួតប្រជែងនាំឲ្យមានការបំផ្លាញគ្នាទៅវិញទៅមក។ នេះជាបញ្ហាដែលបានកើតឡើង ក្នុងពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស ខណៈពេលដែលពួកគេបានចែកបក្សពួក ដោយក្រុមនីមួយៗបានប្រជែងគ្នាលើកដំកើងអ្នកដឹកនាំខុសៗគ្នា ធ្វើជាពន្លឺនៃក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្លួន។ សាវ័កប៉ុលបានព្យាយាមលើកយកបញ្ហានេះមកចែកចាយ…
Read article
ដើរតាមផ្លូវថ្មី
១ពេត្រុស ២:៩-១២ ពីដើមអ្នករាល់គ្នាមិនមែនជាសាសន៍ណាមួយទេ តែឥឡូវនេះជាសាសន៍របស់ព្រះវិញ។ ១ពេត្រុស ២:១០ ស្នូរទះដៃបានផ្ទុះឡើង ខណៈពេលដែលសិស្សឆ្នើមប្រចាំសាលាបានទទួលបណ្ណសរសើរ សម្រាប់ភាគជោគជ័យក្នុងការសិក្សា។ ប៉ុន្តែ កម្មវិធីអបអរនេះមិនមែនមានតែប៉ុណ្ណឹងទេ។ រង្វាន់បន្ទាប់ គឺសម្រាប់អបអរសិស្សដែលមិនមែនជាសិស្ស “ឆ្នើម” តែជាសិស្សដែលបានប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រ ឲ្យការសិក្សាមានភាពល្អប្រសើរជាងមុន។ ពួកគេបានខិតខំ ដើម្បីកុំឲ្យប្រឡងធ្លាក់ទៀត ឬបានកែប្រែអាកប្បកិរិយាដែលរំខានអ្នកដទៃ ឬបានប្ដេជ្ញាចិត្តមករៀនឲ្យទៀងទាត់។ ឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេក៏មានទឹកមុខញញឹម ហើយក៏បានទះដៃអបអរ ដោយទទួលស្គាល់ថា កូនរបស់ខ្លួនបានងាកមកដើរផ្លូវថ្មី ជាផ្លូវដ៏ត្រឹមត្រូវវិញ គឺមិនបានមើលទៅចំណុចខ្វះខាតដែលពួកគេមានកាលពីមុននោះទេ។ ទិដ្ឋភាពនៃការអបអរដូចនេះ ពិតជាបានលើកទឹកចិត្តយើងណាស់ តែក៏បានរំឭកយើង អំពីរបៀបដែលព្រះវរបិតាទតឃើញជីវិតយើងដែលជាអ្នកជឿព្រះអង្គ គឺមិនបានទតឃើញជីវិតយើង ជាអ្នកដទៃដូចកាលពីមុននោះទេ តែព្រះអង្គទតឃើញជីវិតយើង ជាកូនព្រះអង្គ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ប៉ុន្តែ អស់អ្នកណាដែលទទួលទ្រង់ គឺអស់អ្នកដែលជឿដល់ព្រះនាមទ្រង់ នោះទ្រង់បានប្រទានអំណាច ឲ្យបានត្រឡប់ជាកូនព្រះ”(យ៉ូហាន ១:១២)។ នេះជាការបើកបង្ហាញ ដែលមានពេញដោយក្តីស្រឡាញ់! ហេតុនេះហើយ សាវ័កប៉ុលបានរំឭកអ្នកជឿថ្មីថា “ពីដើម អ្នករាល់គ្នាក៏ស្លាប់ក្នុងការរំលង ហើយក្នុងអំពើបាបដែរ”(អេភេសូរ ២:១)។ ប៉ុន្តែ តាមពិត “យើងរាល់គ្នាជាស្នាដៃ ដែលទ្រង់បង្កើតក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវសំរាប់ការល្អ…
Read article
ចិត្តដែលកែប្រែ
យេរេមា ៤:១-៤ ឱពួកអ៊ីស្រាអែលអើយ បើឯងនឹងមកឯអញវិញ ហើយនឹងលះបង់អំពើគួរស្អប់ខ្ពើមរបស់ឯងចេញពីមុខអញទៅ នោះឯងរាល់គ្នាមិនត្រូវបំបរបង់ទេ។ យេរេមា ៤:១ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានបំពានពាក្យសន្យា ដែលគាត់ធ្លាប់បានប្រកាស ក្នុងពិធីមង្គលការរបស់គាត់។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ក្នុងចិត្តណាស់ ពេលដែលបានឃើញគាត់បំផ្លាញគ្រួសាររបស់គាត់។ ពេលគាត់ស្វែងរកការផ្សះផ្សាជាមួយភរិយាគាត់ គាត់ក៏បានសុំការប្រឹក្សាយោបល់ពីខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ថា គាត់ចាំបាច់ត្រូវផ្តល់ឲ្យភរិយាគាត់ លើសពីពាក្យសម្តីរបស់គាត់ បានសេចក្តីថា គាត់ចាំបាច់ត្រូវបង្ហាញការកែប្រែ ក្នុងការបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះភរិយារបស់គាត់ ហើយត្រូវលប់បំបាត់ដាននៃអំពើបាបទាំងអស់ដែលគាត់មាន។ ហោរាយេរេមាក៏បានផ្តល់ឲ្យនូវយោបល់ស្រដៀងនេះ ដល់អ្នកដែលបានបំពានសេចក្តីសញ្ញា ដែលពួកគេបានតាំងជាមួយព្រះអម្ចាស់ ហើយងាកទៅដើរតាមព្រះដទៃ។ បើគ្រាន់តែងាកទៅរកព្រះអង្គ(យេរេមា ៤:១) នោះមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់នៅឡើយទេ ទោះនេះជាជំហានទីមួយឆ្ពោះទៅរកការផ្សះផ្សាក៏ដោយ។ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវកែប្រែការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួន ឲ្យស្របតាមការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់ពួកគេ។ បានសេចក្តីថា ពួកគេត្រូវលះបង់ចោលការថ្វាយបង្គំរូបព្រះដែលគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមនោះ(ខ.១)។ ហោរាយេរេមាមានប្រសាសន៍ថា បើពួកគេធ្វើការប្តេជ្ញាចិត្ត ដោយពិតត្រង់ យុត្តិធម៌ និងសុចរិត ព្រះអម្ចាស់នឹងប្រទានពរដល់ប្រជាជាតិទាំងឡាយ(ខ.២)។ បញ្ហាស្ថិតនៅត្រង់ថា ពួកគេកំពុងធ្វើការប្តេជ្ញាចិត្តតែបបូរមាត់ គឺមិនបានសន្យាឲ្យអស់ពីចិត្តទេ។ ព្រះអម្ចាស់មិនសព្វព្រះទ័យ នឹងការសន្យាតែបបូរមាត់ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងថ្វាយចិត្តដាច់ដល់ព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “មាត់តែងនិយាយ តាមសេចក្តីបរិបូរដែលនៅក្នុងចិត្ត”(ម៉ាថាយ ១២:៣៤)។ ហេតុនេះហើយ ហោរាយេរេមាក៏បានបន្តលើកទឹកចិត្តអ្នកដែលស្តាប់គាត់ ដើម្បីឲ្យពួកគេភ្ជួរបំបែកដីរឹងនៃចិត្តរបស់ពួកគេ ហើយកុំឲ្យព្រោះគ្រាប់ពូជក្នុងគុម្ពបន្លាឡើយ(យេរេមា…
Read article
ផ្ទេរទុក្ខព្រួយរបស់អ្នកដល់ព្រះអម្ចាស់
ទំនុកដំកើង ៥៥:១៦-២៣ ចូរផ្ទេរបន្ទុករបស់អ្នកទៅលើព្រះយេហូវ៉ា នោះទ្រង់នឹងជួយទប់ទល់អ្នក។ ទំនុកដំកើង ៥៥:២២ ស្រ្តីជាម្តាយម្នាក់បានអធិស្ឋានអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ខណៈពេលដែលគាត់នាំកូនស្រីគាត់ ជាមនុស្សពេញវ័យ ទៅទទួលការព្យាបាលជំងឺ និងស្វែងរកការប្រឹក្សាយោបល់ និងថ្នាំពេទ្យដែលល្អបំផុត។ សុខភាពរបស់កូនគាត់មានការឡើងចុះៗយ៉ាងខ្លាំង ជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ក្នុងចិត្តគាត់ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ។ ជាញឹកញាប់ គាត់មានភាពហត់នឿយយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារទុក្ខព្រួយ ហើយគាត់ក៏បានដឹងផងដែរថា គាត់ត្រូវថែទាំសុខភាពខ្លួនឯង។ មិត្តភក្តិរបស់គាត់ម្នាក់បានលើកទឹកចិត្តគាត់ ឲ្យសរសេរអំពីទុក្ខព្រួយ និងបញ្ហាដែលគាត់មិនអាចគ្រប់គ្រងបាន នៅលើក្រដាសមួយសន្លឹកតូច ដាក់នៅក្នុងចានសំប៉ែតមួយ នៅក្បែរគ្រែគេងរបស់គាត់។ ការអនុវត្តន៍ដ៏សាមញ្ញនេះមិនបានលប់បំបាត់ទុក្ខព្រួយរបស់គាត់ទាំងអស់នោះទេ ប៉ុន្តែ ពេលគាត់ឃើញចាននោះ គាត់ក៏បាននឹកចាំថា គាត់ត្រូវផ្ទេរទុក្ខព្រួយរបស់គាត់ដល់ព្រះអង្គ។ នៅក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ស្តេចដាវីឌក៏បានបង្ហាញអំពីរបៀបដែលទ្រង់រៀបរាប់អំពីទុក្ខព្រួយរបស់ទ្រង់ ដល់ព្រះអម្ចាស់(ទំនុកដំកើង ៥៥:១,១៦-១៧)។ កាលព្រះអម្ចាស់អាប់សាឡំម ជាបុត្រាទ្រង់ប៉ុនប៉ងដណ្តើមរាជ្យទ្រង់ លោកអ័ហ៊ីថូផែល ជាមិត្តសំឡាញ់របស់ទ្រង់ ក៏បានក្បត់ទ្រង់ ហើយផ្សំគំនិតរៀបគម្រោងធ្វើគុតទ្រង់ផងដែរ(២សាំយ៉ូអែល ១៥-១៦)។ ហេតុនេះហើយ ស្តេចដាវីឌក៏បានទួញយំទាំងយប់ថ្ងៃ ដោយទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំង ហើយព្រះអម្ចាស់ក៏បានឮពាក្យទ្រង់អធិស្ឋាន(ទំនុកដំកើង ៥៥:១-២,១៦-១៧)។ ទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យថ្វាយទុក្ខព្រួយរបស់ទ្រង់ ដល់ព្រះអម្ចាស់ ហើយក៏បានដកពិសោធន៍ជាមួយនឹងការថែរក្សារបស់ព្រះអម្ចាស់(ខ.២២)។ យើងអាចទទួលស្គាល់ដោយស្មោះត្រង់ថា យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែធ្លាប់មានការព្រួយបារម្ភ និងការភ័យខ្លាច។ ហើយប្រហែលជាធ្លាប់គិតដូចស្តេចដាវីឌថា “ឱបើសិនណាជាមានស្លាបដូចជាព្រាបទៅរ៉ា នោះអញនឹងហើរចេញទៅ…
Read article