តើអំពល់អ្វីដល់អ្នក?
ជួនកាល ខ្ញុំអាចមានការបាក់ទឹកចិត្ត នៅក្នុងការខិតខំសម្រេចគោលដៅ ពេលដែលបានដឹងថា អ្នកដទៃបានសម្រេចគោលដៅនោះបានមុន ឬបានទទួលលទ្ធផលល្អជាងខ្ញុំ។ ខ្ញុំងាយនឹងមានការបាក់ទឹកចិត្តដូចនេះ ហេតុនេះហើយ ខ្ញុំក៏បានរំឭកខ្លួនឯងឲ្យបានញឹកញាប់ថា ព្រះទ្រង់បានប្រទានដល់ខ្ញុំ នូវអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំត្រូវការ ដើម្បីសម្រេចនូវកិច្ចការ ដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំធ្វើ។ បានសេចក្តីថា ខ្ញុំមិនចាំបាច់ត្រូវមានថវិការច្រើនជាងមុន ឬចាំបាច់ត្រូវមានការធានាថា ខ្ញុំនឹងទទួលជោគជ័យនោះឡើយ។ ខ្ញុំក៏មិនចាំបាច់ត្រូវមានបរិយាកាសការងារល្អជាងមុខ ឬមានការងារថ្មីដែរ។ ខ្ញុំក៏មិនត្រូវការការយល់ព្រម ឬការអនុញ្ញាតពីអ្នកដទៃ ហើយក៏មិនត្រូវការសុខភាពល្អ ឬពេលវេលាច្រើនជាងមុនទេ។ ព្រះទ្រង់អាចប្រទានឲ្យខ្ញុំនូវរបស់ទាំងនេះ តែខ្ញុំមានអ្វីៗដែលខ្ញុំត្រូវការហើយ ដ្បិតកាលណាទ្រង់ចាត់ឲ្យខ្ញុំ បំពេញកិច្ចការអ្វីមួយ នោះទ្រង់ក៏ប្រទាននូវធនធាន មិនឲ្យខ្ញុំខ្វះអ្វីឡើយ។ អ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើនោះ គឺត្រូវប្រើពេលវេលា និងអំណោយទាន ដែលទ្រង់បានប្រទាន ដើម្បីធ្វើជាព្រះពរដល់អ្នកដទៃ និងថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់។ ព្រះយេស៊ូវ និងលោកពេត្រុសក៏ធ្លាប់បានសន្ទនាគ្នា អំពីបញ្ហានេះផងដែរ។ បន្ទាប់ពីបានចម្អិនអាហារពេលព្រឹក នៅលើឆ្នេរសមុទ្រកាលីឡេ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់លោកពេត្រុស អំពីការអ្វីដែលនឹងកើតឡើង នៅចុងបញ្ចប់នៃជីវិតគាត់។ លោកពេត្រុសក៏បានចង្អុលទៅសាវ័កម្នាក់ទៀតរបស់ទ្រង់ ដោយទូលសួរទ្រង់ថា “តើអ្នកនោះនឹងបានដូចម្តេចទៅ?” ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ក៏បានឆ្លើយថា “តើអំពល់អ្វីដល់អ្នក?” នេះជាសំណួរដែលខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវសួរខ្លួនឯង នៅពេលណាខ្ញុំប្រៀបធៀបខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃ។ ហើយខ្ញុំត្រូវឆ្លើយប្រាប់ខ្លួនឯងថា “វាមិនមែនជាអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវខ្វល់ទេ”។ កិច្ចការដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើនោះ…
Read articleកុំអស់សង្ឃឹម
ការធ្វើម្ហូប អាចក្លាយជាកិច្ចការដ៏គួរឲ្យធុញទ្រាន់ បើសិនជាខ្ញុំធ្វើវាមួយថ្ងៃបីដង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ពីមួយសប្តាហ៍ ទៅមួយសប្តាហ៍។ ខ្ញុំអាចនឿយហត់ នឹងការបកសម្បក ចិត កាត់ ហាន់ និងលាយគ្រឿង រួចរង់ចាំឲ្យម្ហូបឆ្អិន។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនដែលហត់នឿយនឹងការញាំអាហារទេ! តាមពិត ការញាំអាហារគឺជាអ្វីដែលមនុស្សជាទូទៅចូលចិត្ត ទោះបីជាយើងត្រូវធ្វើជារៀងរាល់ថ្ងៃក៏ដោយ។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនអំពីការសាបព្រោះ និងច្រូតកាត់ផល ព្រោះគាត់បានដឹងថា យើងអាចមានការនឿយណាយ នឹងធ្វើការល្អ(កាឡាទី ៦:៧-១០)។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “កុំឲ្យយើងណាយចិត្តនឹងធ្វើការល្អឡើយ ដ្បិតបើមិនរសាយចិត្តទេ នោះដល់កំណត់ យើងនឹងច្រូតបានហើយ”(ខ.៩)។ ការស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវ ការប្រៀនប្រដៅកូន ឬអធិស្ឋានឥតឈប់ឈរ មិនមែនជាការងាយស្រួលទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការច្រូតកាត់ផលល្អ ដែលយើងសាបព្រោះ គឺមិនគួរឲ្យធុញទ្រាន់ទេ! តើយើងនឹងមានអំណរប៉ុណ្ណា ពេលយើងឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់ឈ្នះទុក្ខព្រួយ ឬឃើញក្មេងៗដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះ ឬបានដឹងថា ការអធិស្ឋានរបស់យើងបានទទួលការឆ្លើយតប។ ការចម្អិនអាហារអាចចំណាយពេលជាច្រើនម៉ោង ប៉ុន្តែ តាមធម្មតា ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំញាំអាហារជុំគ្នា ដោយចំណាយពេលយ៉ាងយូរ២០នាទី។ តែការទទួលផលខាងវិញ្ញាណ គឺមានរយៈពេលអស់កល្បជានិច្ច។ ដរាបណា យើងនៅមានពេលនៅឡើយ ចូរយើងធ្វើការល្អ ហើយរង់ចាំទទួលព្រះពរពីព្រះ តាមពេលដែលទ្រង់បានកំណត់។ នៅថ្ងៃនេះ…
Read articleកម្លាំងនៅក្នុងភាពស្ងប់រម្ងាប់
ក្នុងអំឡុងពេលដើមដំបូង នៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ ជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ខ្ញុំបានធ្វើការប្តេជ្ញាចិត្តរស់នៅ ក្នុងជីវិតថ្មី តែទន្ទឹមនឹងនោះ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ផងដែរថា តើខ្ញុំអាចរស់នៅក្នុងរយៈពេលមួយឆ្នាំ ដោយមិនវិលបែរទៅរកផ្លូវចាស់ ដែលមានពេញដោយអំពើបាបដែរឬទេ? ប៉ុន្តែ បទគម្ពីរនិក្ខមនំ ១៤:១៤ បានជួយលើកទឹកចិត្តខ្ញុំថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងច្បាំងជំនួសអ្នករាល់គ្នា ឯអ្នករាល់គ្នានឹងនៅតែស្ងៀមវិញ”(និក្ខមនំ ១៤:១៤)។ លោកម៉ូសេបានថ្លែងនូវពាក្យលើកទឹកចិត្តនេះ ទៅកាន់ពួកអ៊ីស្រាអែល ពេលដែលពួកគេទើបតែបានភៀសខ្លួនចេញពីរបបទាសភាព ក្នុងនគរអេស៊ីព្ទ ហើយស្តេចផារ៉ោនក៏កំពុងតែលើកទ័ពដេញតាមពួកគេពីក្រោយ ធ្វើឲ្យពួកគេមានការភ័យខ្លាច និងបាក់ទឹកចិត្ត។ កាលខ្ញុំនៅមានជំនឿក្មេងខ្ចីក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ខ្ញុំបានជួបការល្បួងជាច្រើន ក្នុងការរស់នៅ តែបទគម្ពីរនេះបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ឲ្យ “នៅតែស្ងៀមវិញ”។ សព្វថ្ងៃនេះ ប្រហែលជា៣៧ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំកំពុងរស់នៅក្នុងស្ថានភាព ដែលមានពេញដោយភាពតប់ប្រម៉ល់ បានជាខ្ញុំត្រូវនៅស្ងៀម ហើយស្ងប់រម្ងាប់ ដូចកាលពីមុន ដោយទុកចិត្តទ្រង់ ក្នុងជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង បានប្រាប់យើង ឱឈប់បង្អង់សិន ដោយដឹងថា ព្រះទ្រង់ជាព្រះនៃយើង(ទំនុកដំកើង ៤៦:១០)។ ពេលយើងនៅតែស្ងៀម យើងមានឱកាសពិចារណាអំពីព្រះ ដោយដឹងថា “ព្រះអង្គជាទីពឹងជ្រក ក៏ជាកំឡាំងរបស់យើង ជាជំនួយដែលនៅជាប់ជាមួយក្នុងគ្រាអាសន្ន”(ខ.១)។ ពេលយើងនៅតែស្ងៀម យើងអាចមើលឃើញភាពកម្សោយរបស់ខ្លួនឯង ហើយទទួលស្គាល់ថា យើងត្រូវចុះចូលនឹងព្រះ។…
Read articleមនុស្សដែលមិនសមទំនង
អ្នកស្រីហ្វេននី ខេមប៊ល(Fanny Kemble) ជាតារាភាពយន្តអង់គ្លេស ដែលបានផ្លាស់ទីលំនៅ មកសហរដ្ឋអាមេរិក ក្នុងដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៨០០ ហើយក៏បានរៀបការជាមួយម្ចាស់ចំការម្នាក់ ឈ្មោះ ភាស បាត់ធ្លើ(Pierce Butler) នៅភាគខាងត្បូងនៃសហរដ្ឋអាមេរិក។ អ្នកស្រីហ្វេននីមានចិត្តអរសប្បាយ ក្នុងការរស់នៅ ដោយសារទ្រព្យសម្បត្តិទទួលបានពីចំការនោះ តែក្រោយមក គាត់ក៏បានបាត់អំណរ ពេលដែលបានដឹងថា ខ្លួនកំពុងមានភាពហ៊ឺហារ នៅលើគំនរទុក្ខរបស់ពួកទាសករ ដែលកំពុងធ្វើការក្នុងចំការរបស់ស្វាមីគាត់។ អ្នកស្រីហ្វេននីក៏បានលែងលះស្វាមីរបស់គាត់ បន្ទាប់ពីគាត់បានសរសេរកំណត់ហេតុរៀបរាប់ អំពីភាពសាហាវព្រៃផ្សៃ ដែលពួកទាសករច្រើនតែបានទទួលរង។ គេក៏បានចែកផ្សាយកំណត់ហេតុរបស់គាត់យ៉ាងទូលំទូលាយ ក្នុងចំណោមអ្នកប្រឆាំងនឹងរបបទាសភាព ហើយកំណត់ហេតុនោះត្រូវបានគេបោះពុម្ពផ្សាយ ក្នុងឆ្នាំ ១៨៦៣ ដោយមានចំណងជើងថា កំណត់ហេតុរបស់គេហដ្ឋាន ក្នុងចំការមួយ នៅរដ្ឋចចចាហ៍ ពីឆ្នាំ១៨៣៨ ដល់១៨៣៩ ។ ដោយសារអតីតភរិយារបស់ម្ចាស់ទាសករម្នាក់នេះ ប្រឆាំងនឹងរបបទាសភាព គេក៏បានហៅគាត់ថា “អ្នកប្រឆាំងរបបទាសភាព ដែលមិនសមទំនង”។ ក្នុងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ ជាញឹកញាប់ ព្រះទ្រង់បានធ្វើឲ្យយើងមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដោយការអស្ចារ្យ។ ជាទៀងទាត់ ទ្រង់បានប្រើមនុស្ស និងស្ថានភាព ដែលមិនសមទំនង ដើម្បីសម្រេចបំណងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា “ព្រះទ្រង់បានរើសពួកល្ងង់ល្ងើនៅលោកីយ៍នេះ…
Read articleចាញ់បោកចរន្តទឹក
ក្នុងសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា ខួរក្បាលដ៏អាថ៌កំបាំង អ្នកនិពន្ធផ្នែកវិទ្យាសាស្រ្ត ឈ្មោះ សានខា វេដានថាម(Shankar Vedantam) បានធ្វើការពិពណ៌នា អំពីថ្ងៃដែលគាត់បានចេញទៅហែលទឹកកម្សាន្ត។ នៅថ្ងៃនោះ ទឹកមានសភាពស្ងប់ ហើយថ្លាល្អ បានជាគាត់មានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនគាត់ជាមនុស្សខ្លាំង និងមានមោទនភាព ដែលបានហែលទឹកបានចម្ងាយឆ្ងាយ យ៉ាងងាយស្រួល។ គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តហែលទឹកចេញពីឆ្នេរ ទៅរកទឹកជ្រៅ។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនអាចហែលត្រឡប់មកវិញបាន ទោះព្យាយាមយ៉ាងណាក៏ដោយ។ តាមពិត គាត់បានចាញ់បោកចរន្តទឹក។ គាត់មានភាពងាយស្រួលនៅក្នុងការហែល ទៅរកទឹកជ្រៅ មិនមែនដោយសារកម្លាំងរបស់គាត់ទេ តែគឺដោយសារគាត់បានហែលតាមបណ្តោយខ្សែទឹកហូរ ដោយមិនដឹងខ្លួន។ ក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះ ក៏អាចមានបញ្ហាកើតឡើងដូចនេះផងដែរ។ “ការចាក់បណ្តោយ” អាចនាំឲ្យយើងគិតថា ខ្លួនឯងខ្លាំងខុសពីការពិត។ ពេលជីវិតយើងមានភាពស្រួល យើងច្រើនតែគិតថា ភាពសុខស្រួលនោះ គឺបានមកពីកម្លាំង ឬសមត្ថភាពរបស់យើង។ យើងប្រែជាមានអំណួត និងទុកចិត្តខ្លួនឯង។ ប៉ុន្តែ ទាល់តែយើងមានបញ្ហា ទើបយើងដឹងថា ខ្លួនឯងមានកម្លាំង និងសង្ឃឹមតិចប៉ុណ្ណា។ បញ្ហានេះក៏បានកើតឡើងចំពោះពួកអ៊ីស្រាអែលផងដែរ។ ព្រះទ្រង់មានផែនការប្រទានពរពួកគេ ឲ្យមានជ័យជម្នះផ្នែកកងទ័ព សន្តិភាព និងភាពសម្បូរសប្បាយ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេគិតថា ខ្លួនបានទទួលជ័យជម្នះនោះ ដោយសារកម្លាំងខ្លួនឯង…
Read articleនៅលើភ្នំដ៏ឆ្ងាយ
ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបាននឹកឃើញអនុស្សាវរីយ ពេលដែលកូនៗរបស់ខ្ញុំនៅពីក្មេង។ ខ្ញុំនៅចាំថា កាលនោះ យើងមានទម្លាប់ក្រោកពីព្រលឹម។ ជារៀងរាល់ពេលព្រឹក ខ្ញុំតែងតែដើរចូលបន្ទប់គេងរបស់ពួកគេ ហើយដាស់ពួកគេឲ្យក្រោកឡើង ដោយហៅឈ្មោះពួកគេ ដោយសម្លេងដ៏ស្រទន់ ហើយប្រាប់ពួកគេថា ដល់ពេលក្រោកពីគេងហើយ។ ពេលខ្ញុំអានបទគម្ពីរ ដែលនិយាយអំពីការដែលលោកអ័ប្រាហាំ ក្រោកពីព្រលឹម ដើម្បីធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីពេលដែលខ្ញុំទៅដាស់កូនៗរបស់ខ្ញុំ ឲ្យក្រោកពីព្រលឹម ហើយខ្ញុំក៏ចង់ដឹងផងដែរថា តើលោកអ័ប្រាហាំមានអារម្មណ៍ទុក្ខព្រួយយ៉ាងណា ពេលដែលគាត់ត្រូវដាស់អ៊ីសាក់ ឲ្យក្រោកពីគេង ដើម្បីរៀបចំខ្លួន ទៅថ្វាយយញ្ញបូជា តាមបង្គាប់របស់ព្រះ។ បន្ទាប់មក ពេលទៅដល់កន្លែងថ្វាយយញ្ញបូជា លោកអ័ប្រាហាំក៏បានចងកូនប្រុសគាត់ ដាក់នៅលើអាសនា ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានសត្វចៀមមួយក្បាល ឲ្យគាត់ធ្វើយញ្ញបូជាជាជំនួសវិញ។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទាននូវយញ្ញបូជាមួយទៀត ដែលជាយញ្ញបូជាចុងក្រោយបង្អស់ ដែលជាព្រះរាជបុត្រាទ្រង់។ ចូរយើងពិចារណាថា ព្រះវរបិតាទ្រង់មានអារម្មណ៍ពិបាកយ៉ាងណា ពេលទ្រង់លះបង់ព្រះរាជបុត្រាតែមួយ ដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ជាទីបំផុត! ហើយទ្រង់បានឆ្លងកាត់នូវការពិបាកទាំងអស់នេះ ដោយសារទ្រង់ស្រឡាញ់យើងរាល់គ្នា។ សរុបមក យើងមិនចាំបាច់សង្ស័យទៀតទេថា ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់យើងឬអត់។-Joe Stowell
Read article