ការថ្វាយបង្គំ ដែលកែប្រែចិត្ត
ទំនុកដំកើង ៣០ ឱពួកអ្នកបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់អើយ ចូរច្រៀងសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ាចុះ។ ទំនុកដំកើង ៣០:៤ មានពេលមួយ អ្នកស្រីស៊ូស៊ី(Susy) អង្គុយយំនៅខាងក្រៅបន្ទប់សង្រ្គោះបន្ទាន់ ដោយការភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង មិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វី។ កូនរបស់គាត់អាយុទើបតែ២ខែ មានទឹកចូលសួត។ ក្រុមគ្រូពេទ្យបានប្រាប់គាត់ថា ពួកគេនឹងប្រឹងប្រែងឲ្យអស់លទ្ធភាព ដើម្បីជួយសង្រ្គោះគាត់ តែមិនអាចធានាបានទេ។ នៅពេលនោះ គាត់ក៏បានមានអាម្មណ៍ថា ព្រះវិញ្ញាណកំពុងធ្វើការក្នុងចិត្តគាត់យ៉ាងស្រទន់ ដោយក្រើនរំឭកគាត់ ឲ្យថ្វាយបង្គំព្រះ។ ដោយសារគាត់គ្មានកម្លាំងសម្រាប់ច្រៀង គាត់ក៏បានបើកទូរស័ព្ទចាក់បទចម្រៀងគ្រីស្ទាន អស់រយៈពេល៣ថ្ងៃនៅមន្ទីរពេទ្យ។ ខណៈពេលដែលគាត់ថ្វាយបង្គំព្រះអង្គជាមួយបទចម្រៀងទាំងនោះ គាត់ក៏បានរកឃើញក្តីសង្ឃឹម និងសន្តិភាពនៅក្នុងចិត្ត។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់និយាយថា បទពិសោធន៍នៅថ្ងៃនោះ បានបង្រៀនគាត់ថា “ការថ្វាយបង្គំមិនបានផ្លាស់ប្តូរព្រះទ័យព្រះ តែពិតជាអាចកែប្រែចិត្តអ្នកឲ្យមានសង្ឃឹមឡើង”។ នៅចំពោះមុខនៃកាលៈទេសៈនៃភាពអស់សង្ឃឹម ស្តេចដាវីឌបានស្រែករកព្រះអម្ចាស់ ដោយការអធិស្ឋាន និងការសរសើរដំកើង(ទំនុកដំកើង ៣០:៨)។ គួរកត់សំគាល់ថា ព្រះគុណដែលយើងទទួលបានតាមរយៈការថ្វាយបង្គំ និងការសរសើរដំកើង នាំឲ្យចិត្តយើងមានការផ្លាស់ប្តូរ ហើយនាំយើងចូលទៅជិតព្រះអង្គ។ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានកែប្រែការយំសោករបស់ស្តេចដាវីឌ ឲ្យទៅជាការត្រេកអរវិញ ហើយស្តេចដាវីឌក៏បានប្រកាសថា ទ្រង់នឹងសរសើរដំកើងព្រះអង្គជារៀងរហូត ក្នុងគ្រប់កាលៈទេសៈទាំងអស់(ខ.១១-១២)។ យើងប្រហែលពិបាកសរសើរដំកើងព្រះ ក្នុងពេលដ៏ឈឺចាប់ តែការសរសើរដំកើង និងថ្វាយបង្គំអាចនាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរ ពីភាពអស់សង្ឃឹមទៅជាមានសង្ឃឹម ពីការភ័យខ្លាចទៅជាមានជំនឿ។…
Read article
បម្រើព្រះតាមមធ្យោបាយតូចមួយ
១យ៉ូហាន ៤:៧-១,១៩-២១ ឯយើងរាល់គ្នា យើងស្រឡាញ់ទ្រង់ ពីព្រោះទ្រង់បានស្រឡាញ់យើងជាមុន។ ១យ៉ូហាន ៤:១៩ កាលអ្នកស្រីអេលស៊ី(Elsie) ទទួលរងការវាយប្រហារពីជំងឺមហារីក គាត់បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីទៅរស់នៅជាមួយព្រះយេស៊ូវ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌។ ប៉ុន្តែ គាត់បានជាពីជំងឺដ៏កាចសាហាវនេះ ទោះវាបានធ្វើឲ្យគាត់ពិការមិនអាចផ្លាស់ទីដោយខ្លួនឯងក៏ដោយ។ គាត់ក៏បានឆ្ងល់ផងដែរថា ហេតុអ្វីព្រះអម្ចាស់បានទុកជីវិតឲ្យគាត់រស់នៅបន្តទៀត។ គាត់ក៏បានទូលសួរព្រះអង្គថា “តើទូលបង្គំអាចធ្វើអ្វីបាន? ទូលបង្គំមិនមានលុយ ឬជំនាញច្រើនទេ ហើយក៏មិនអាចដើររួចដែរ។ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យទូលបង្គំអាចមានប្រយោជន៍ សម្រាប់ព្រះអង្គ?” បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានរកឃើញមធ្យោបាយតូចមួយ ដើម្បីបម្រើអ្នកដទៃ ជាពិសេស អ្នកស៊ីឈ្នួលបោសសម្អាតផ្ទះគាត់ ដែលជាជនអន្តោប្រវេសន៍។ គាត់បានឲ្យអាហារ និងប្រាក់ពីរបីដុល្លាដល់ពួកគេ ពេលណាគាត់បានជួបពួកគេ។ ប្រាក់កាសទាំងនេះតិចតួចមែន តែបានរួមចំណែកជួយបំពេញតម្រូវការរបស់ពួកគេ។ ខណៈពេលដែលគាត់បានជួយអ្នកដទៃយ៉ាងដូចនេះ គាត់ក៏បានឃើញព្រះអង្គផ្គត់ផ្គង់គាត់ ដោយមិត្តភក្តិ និងសាច់ញាតិរបស់គាត់ បានឲ្យអំណោយ និងប្រាក់កាសមួយចំនួនដល់គាត់ ដោយបានជួយឲ្យគាត់បន្តធ្វើជាព្រះពរ សម្រាប់អ្នកដទៃទៀត។ កាលអ្នកស្រីអែលស៊ី ចែកចាយរឿងនេះ ខ្ញុំក៏បានគិតឃើញថា គាត់កំពុងតែអនុវត្តតាមការត្រាស់ហៅឲ្យស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដូចមានចែងក្នុងបទគម្ពីរ ១យ៉ូហាន ៤:១៩ យ៉ាងដូចនេះថា “ឯយើងរាល់គ្នា យើងស្រឡាញ់ទ្រង់ ពីព្រោះទ្រង់បានស្រឡាញ់យើងជាមុន” ក៏ដូចជាស្របតាមសេចក្តីពិត…
Read article
ព្រះយេស៊ូវលាងជម្រះស្នាមប្រឡាក់
យេរេមា ២:១-៥,២១-២២ ដ្បិតទោះបើឯងលាងខ្លួនដោយក្បុង ហើយប្រើសាប៊ូជាច្រើនក៏ដោយ គង់តែព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា អំពើទុច្ចរិតរបស់ឯង នៅមានកត់ជាប់ចំពោះអញនៅឡើយដែរ។ យេរេមា ២:២២ មានពេលមួយ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានសម្ងួតខោអាវ បន្ទាប់ពីបោកគក់ហើយ ខ្ញុំក៏បានប្រមូលខោអាវរបស់ខ្ញុំចេញពីម៉ាស៊ីនសម្ងួត ហើយខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានឃើញអាវរបស់ខ្ញុំមានស្នាមប្រឡាក់។ អាវពណ៌សរបស់ខ្ញុំមានស្នាមទឹកប៊ិច ដែលបានហៀចេញមក ធ្វើឲ្យខោអាវខ្ញុំប្រឡាក់ចេញស្នាមអុចៗធំៗ ដូចខ្លារខិន។ ច្បាស់ណាស់ ខ្ញុំមិនបានពិនិត្យមើលហោបៅអាវរបស់ខ្ញុំ ហើយប៊ិចដែលហៀទឹកក៏បានធ្វើឲ្យប្រឡាក់ខោអាវទាំងអស់ នៅក្នុងម៉ាស៊ីនសម្ងួត។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបច្រើនតែប្រើពាក្យប្រឡាក់ ដើម្បីពិពណ៌នាអំពីបាប។ ស្នាមប្រឡាក់នៅជាប់នៅលើសាច់ក្រណាត់ ធ្វើឲ្យក្រណាត់នោះខូច។ ហេតុនេះហើយ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានមានបន្ទូលតាមរយៈហោរាយេរេមា ដោយពិពណ៌នា អំពីបាប ដោយរំឭករាស្រ្តព្រះអង្គថា ស្នាមប្រឡាក់នោះ គឺលើសពីលទ្ធភាពដែលពួកគេអាចសម្អាតដោយខ្លួនឯងបាន។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ដ្បិតទោះបើឯងលាងខ្លួនដោយក្បុង ហើយប្រើសាប៊ូជាច្រើនក៏ដោយ គង់តែព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា អំពើទុច្ចរិតរបស់ឯង នៅមានកត់ជាប់ចំពោះអញនៅឡើយដែរ”(យេរេមា ២:២២)។ តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានប្រទានផ្លូវឲ្យយើងអាចរួចពីបាប។ ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ១:១៨ ព្រះអម្ចាស់បានសន្យាថា ព្រះអង្គនឹងលាងសម្អាតស្នាមប្រឡាក់របស់បាបដែលយើងមាន គឺដូចដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា “មកចុះ យើងនឹងពិភាក្សាជាមួយគ្នា ទោះបើអំពើបាបរបស់ឯងដូចជាពណ៌ក្រហមទែងក៏ដោយ គង់តែនឹងបានសដូចហិមៈ ទោះបើក្រហមឆ្អៅក៏ដោយ គង់តែនឹងបានដូចជារោមចៀមវិញ”។ ខ្ញុំមិនអាចលាងជម្រះស្នាមទឹកប៊ិចនៅលើអាវពណ៌សបានទេ។…
Read article
រស់នៅស្របតាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ
ហេព្រើរ ១៣:៥-៨ ដ្បិតទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា «អញនឹងមិនចាកចេញពីឯង ក៏មិនបោះបង់ចោលឯងឡើយ»។ ហេព្រើរ ១៣:៥ មនុស្សរាប់ពាន់នាក់បានអធិស្ឋានឲ្យលោកគ្រូគង្វាល អ៊ែដ បប់សិន(Ed Dobson) នៅពេលដែលគាត់ទៅពិនិត្យសុខភាពរកឃើញថា គាត់មានជំងឺក្រិនសរសៃឈាមអាមីតូត្រូហ្វីក កាលពីឆ្នាំ២០០០។ មនុស្សជាច្រើនជឿថា ពេលណាពួកគេអធិស្ឋាន ដោយជំនឿ សូមការប្រោសឲ្យជា ព្រះអម្ចាស់មុខជានឹងឆ្លើយតបភ្លាមៗមិនខាន។ គាត់បានតយុទ្ធនឹងជំងឺនេះអស់រយៈពេល១២ឆ្នាំ ដែលបានបណ្តាលឲ្យសាច់ដុំគាត់រួញស្វិតបន្តិចម្តងៗ(និងមានរយៈពេល៣ឆ្នាំ មុនពេលគាត់ទទួលមរណៈភាព)។ ពេលនោះ មានគេសួរគាត់ថា ហេតុអ្វីព្រះអម្ចាស់មិនទាន់បានប្រោសគាត់ឲ្យជា។ គាត់ក៏បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំមិនបានដឹងច្បាស់ថា ហេតុអ្វីព្រះអង្គមិនទាន់ប្រោសខ្ញុំឲ្យជាទេ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏មិនបានសួរព្រះអង្គដែរ”។ ពេលនោះ អ្នកស្រីឡូណា(Lorna) ជាភរិយារបស់គាត់ ក៏បានមានប្រសាសន៍បន្ថែមពីលើសម្តីរបស់គាត់ថា “បើអ្នកតែងតែមានចិត្តងប់ងុលនឹងការស្វែងរកចម្លើយពីព្រះ អ្នកនឹងមិនអាចរស់នៅ ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ តាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គឡើយ”។ តើអ្នកអាចមើលឃើញពាក្យសម្តីរបស់លោកអ៊ែដ និងអ្នកស្រីឡូណា បង្ហាញការគោរពដល់ព្រះអង្គដែរឬទេ? ពួកគាត់ដឹងថា ប្រាជ្ញារបស់ព្រះអង្គ ខ្ពស់ជាងប្រាជ្ញារបស់ពួកគាត់។ តែលោកអេដបានទទួលស្គាល់ថា គាត់ស្ទើរតែមិនអាចឈប់ព្រួយបារម្ភអំពីថ្ងៃស្អែក។ គាត់ដឹងថា ជំងឺនេះបានបណ្តាលឲ្យគាត់មានពិការភាពកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើងៗ ហើយគាត់មិនដឹងថា នៅថ្ងៃបន្ទាប់គាត់នឹងជួបបញ្ហាអ្វីទៀតទេ។ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចផ្តោតទៅលើពេលអនាគត លោកអ៊ែដក៏បានដាក់ខគម្ពីរ ក្នុងឡានរបស់គាត់ នៅលើកញ្ចក់ឆ្លុះមុខក្នុងបន្ទប់ទឹក និងនៅក្បែរគ្រែគេងរបស់គាត់…
Read article
កន្លែងជ្រកកោនពិតប្រាកដក្នុងព្រះអង្គ
ទំនុកដំកើង ៩១:១-២,១៤-១៦ ទ្រង់ជាទីពឹងពំនាក់ ជាបន្ទាយនៃទូលបង្គំ គឺជាព្រះនៃទូលបង្គំហើយ ទូលបង្គំទុកចិត្តនឹងទ្រង់។ ទំនុកដំកើង ៩១:២ បន្ទាប់ពីភរិយារបស់លោកហ្វ្រេដ(Fred) បានទទួលមរណៈភាព គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់អត់ទ្រាំនឹងការឈឺចាប់នៃការបាត់បង់នេះបាន ដរាបណា គាត់នៅតែអាចអាចញាំអាហារពេលព្រឹករៀងរាល់ថ្ងៃច័ន្ទជាមួយមិត្តភក្តិគាត់។ មិត្តភក្តិរបស់គាត់ដែលបានចូលនិវត្តន៍ដូចគាត់ដែរ បានលើកទឹកចិត្តគាត់យ៉ាងខ្លាំង។ ពេលណាការសោកសង្រេងវិលត្រឡប់មករកគាត់ទៀត គាត់ក៏បានគិតអំពីភាពសប្បាយរីករាយដែលគាត់នឹងមានជាមួយពួកគេ នៅពេលបន្ទាប់ទៀត។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា កន្លែងអង្គុយដែលគាត់មាននៅក្បែរពួកគេ ក្នុងពេលជួបជុំគ្នា គឺជាកន្លែងកម្សាន្តចិត្តដែលជួយឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ធូរស្បើយពីទុក្ខសោកទាំងឡាយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលវេលាបានកន្លងផុតទៅ ការជួបជុំគ្នាក៏លែងមានទៀត ដោយមិត្តភក្ដិគាត់ខ្លះមានជំងឺ ខ្លះបានលាចាកលោក។ ភាពចន្លោះប្រហោងក្នុងចិត្តគាត់ ក៏បាននាំគាត់ឲ្យទៅស្វែងរកការកម្សាន្តចិត្ត នៅក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដែលគាត់ធ្លាប់បានជឿក្នុងវ័យយុវជន។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំញាំអាហារពេលព្រឹកតែម្នាក់ឯង តែខ្ញុំតែងតែនឹកចាំថា ព្រះយេស៊ូវតែងតែគង់នៅជាមួយខ្ញុំជានិច្ច។ ហើយពេលណាខ្ញុំដើរចេញពីកន្លែងញាំអាហារពេលព្រឹក ខ្ញុំមិនបានដើរចេញ ដើម្បីប្រឈមមុខដាក់បញ្ហាតែម្នាក់ឯង នៅពេលបន្ទាប់ ក្នុងថ្ងៃនីមួយៗទៀតទេ”។ លោកហ្វ្រេដបានរកឃើញសុវត្ថិភាព និងការកម្សាន្តចិត្ត ក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ ដូចអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ពោលថា “ទ្រង់ជាទីពឹងពំនាក់ ជាបន្ទាយនៃទូលបង្គំ គឺជាព្រះនៃទូលបង្គំហើយ ទូលបង្គំទុកចិត្តនឹងទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ៩១:២)។ លោកហ្រ្វេដក៏បានដឹងថា កន្លែងមានសុវត្ថិភាព មិនមែនជាទីកន្លែងសម្រាប់លាក់ពួនខាងសាច់ឈាមនោះទេ…
Read article
ពេលដែលត្រូវអបអរ
លូកា ១៥:១១-១៣,១៧-២៤ រួចយកកូនគោដែលបំប៉នមកសំឡាប់ចុះ យើងនឹងបរិភោគឲ្យសប្បាយចិត្ត។ លូកា ១៥:២៣ ព្រះវិហារដែលគ្រួសារខ្ញុំធ្លាប់ទៅចូលរួមថ្វាយបង្គំព្រះ ក្នុងរដ្ឋវើជីនា បានធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ក្នុងទន្លេងរីវ៉ាណា ដែលជាញឹកញាប់ ព្រះអាទិត្យបញ្ចេញកម្តៅក្តៅល្មម តែទឹកទន្លេមានសីតុណ្ហភាពត្រជាក់ស្ទើរកក។ បន្ទាប់ពីកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះនៅថ្ងៃអាទិត្យបានបញ្ចប់ យើងក៏បានធ្វើដំណើរតាមរថយន្តតូចធំ ទៅកាន់សួនច្បារមួយកន្លែង របស់ទីក្រុង ដែលនៅទីនោះ ប្រជាជនរស់នៅតំបន់ជិតខាងបានមកលេងកីឡាកម្សាន្ត ហើយក្មេងៗកំពុងរត់លេងក្នុងសួនកុមារ យ៉ាងសប្បាយរីករាយ។ នេះជាទិដ្ឋភាពដែលគួរឲ្យចង់ទស្សនាកម្សាន្ត នៅមាត់ទន្លេ ក្នុងការសម្រាកពីការហត់នឿយពីការងារ។ ពេលខ្ញុំឈរនៅក្នុងទឹកដែលត្រជាក់ដូចទឹកកក ខ្ញុំក៏បានអានខគម្ពីរ រួចជ្រមុជគេទៅក្នុងទឹកម្តងម្នាក់ៗ ធ្វើជានិមិត្តរូបបង្ហាញពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ ពេលពួកគេងើបពីទឹកឡើង ដោយខ្លួនទទឹកជោគ ពួកជំនុំក៏បានបន្លឺសម្លេងអបអរ ដោយស្នូរទះដៃ។ ពេលពួកគេឡើងច្រាំង មិត្តភក្តិ និងក្រុមគ្រួសារក៏បានឱបពួកគេ ធ្វើឲ្យទទឹកខ្លួនទាំងអស់គ្នា។ យើងមាននំខេក ភេសជ្ជៈ និងអាហារសម្រន់សម្រាប់ញាំជាមួយគ្នា។ មនុស្សដែលមកលំហែកាយនៅក្បែរនោះ មិនសុទ្ធតែយល់ អំពីអ្វីដែលយើងកំពុងធ្វើនោះទេ តែពួកគេដឹងថា យើងកំពុងធ្វើពិធីអបអរ។ ក្នុងបទគម្ពីរលូកា រឿងកូនពៅវង្វេង ដែលព្រះយេស៊ូវបានចែកចាយ(ខ.១១-៣២) បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីមូលហេតុ ដែលគេធ្វើពិធីអបអរ នៅពេលដែលនរណាម្នាក់វិលត្រឡប់មករកព្រះអម្ចាស់វិញ។ ពេលណានរណាម្នាក់ទទួលជឿព្រះអង្គ ការអបអរក៏បានកើតមាន។ កាលកូនប្រុសដែលចាកចេញពីឪពុកបានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ភ្លាមៗនោះ ឪពុកគាត់ក៏បានប្រញាប់ប្រាប់គេឲ្យយកខោអាវស្អាតៗ…
Read article