ជំនឿពិតប្រាកដអន្ទះសារចង់ឲ្យព្រះគ្រីស្ទយាងមកវិញ
ព្រះគ្រីស្ទក៏បែបយ៉ាងនោះដែរ ដែលទ្រង់បានថ្វាយព្រះអង្គទ្រង់១ដង ហើយដោយព្រោះបាបរបស់មនុស្សជាច្រើន នោះទ្រង់នឹងលេចមកម្តងទៀត ក្រៅពីរឿងអំពើបាប គឺសំរាប់នឹងជួយសង្គ្រោះដល់អស់អ្នកដែលរង់ចាំទ្រង់។ ហេព្រើរ ៩:២៨ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យអ្នកអាចដឹងច្បាស់ថា ព្រះលោហិតព្រះគ្រីស្ទបានដកបាបរបស់អ្នកចេញ ហើយដឹងថា ពេលព្រះអង្គយាងត្រឡប់មកវិញ ព្រះអង្គនឹងគ្របបាំងអ្នក ឲ្យរួចផុតពីសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះ ហើយនាំអ្នកចូលទៅក្នុងជីវិតអស់កល្ប? ចម្លើយនោះគឺ : ចូរយើងមានជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ដោយចិត្តអន្ទះសារចង់ឲ្យព្រះអង្គឆាប់យាងមកវិញ។ បទគម្ពីរនេះបានចែងថា ព្រះអង្គនឹងយាងមកវិញ ដើម្បីជួយសង្គ្រោះ អស់អ្នកដែល “រង់ចាំព្រះអង្គ”។ ដូចនេះ តើអ្នកត្រូវត្រៀមខ្លួនយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ? តើអ្នកត្រូវពិសោធន៍នឹងការអត់ទោសបាប ពីព្រះ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយត្រៀមខ្លួនជួបព្រះអង្គ ដោយរបៀបណា? គឺដោយមានជំនឿមកលើព្រះអង្គ ដោយចិត្តអន្ទះសារចង់ឲ្យព្រះអង្គឆាប់យាងមកវិញ។ ការអន្ទះសារចង់ឲ្យព្រះគ្រីស្ទឆាប់យាងមកវិញ គ្រាន់តែជាសញ្ញាបង្ហាញថា យើងស្រឡាញ់ព្រះអង្គ ហើយជឿព្រះអង្គ គឺពិតជាជឿព្រះអង្គ ដោយជំនឿពិតប្រាកដមែន។ ជំនឿក្លែងក្លាយគ្រាន់តែចង់រួចផុតពីស្ថាននរក តែគ្មានចិត្តស្រឡាញ់ព្រះគ្រីស្ទឡើយ។ ជំនឿប្រភេទនេះ មិនបានសង្គ្រោះនោះទេ។ វាមិននាំឲ្យយើងមានចិត្តអន្ទះសារចង់ឲ្យព្រះគ្រីស្ទឆាប់យាងមកវិញឡើយ។ តាមពិត ជំនឿប្រភេទនេះចង់ឲ្យព្រះគ្រីស្ទពន្យាពេលយាងត្រឡប់មកវិញ ឲ្យបានយូរបំផុត តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ដើម្បីឲ្យខ្លួនអាចសប្បាយនឹងលោកិយ ឲ្យបានច្រើនបំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ តែជំនឿដែលពិតជានៅជាប់ព្រះគ្រីស្ទ ដោយទទួលព្រះអង្គជាសង្គ្រោះ ជាព្រះអម្ចាស់ ជាកំណប់ទ្រព្យ ជាក្តីសង្ឃឹម…
Read article
ចែកចាយព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ
អេសេគាល ១:២២-២៨ កាលណាបានឈប់សំរបស្លាបចុះមកវិញហើយ នោះមានឮសំឡេងពីផ្ទៃមេឃ ដែលនៅពីលើក្បាលតួទាំងនោះ។ អេសេគាល ១:២៥ តាមធម្មតា គេមិនគិតឃើញថា សត្វមេអំបៅជាសត្វដែលបញ្ចេញសម្លេងឮខ្លាំងនោះទេ។ ជាក់ស្តែង សម្លេងទទះស្លាបរបស់សត្វមេអំបៅស្តេច គឺពិតជាស្ងាត់ខ្លាំងណាស់ បានជាគេមិនអាចឮសម្លេងបាន។ ប៉ុន្តែ ក្នុងព្រៃទឹកភ្លៀងនៅប្រទេសមិចស៊ីកូ ជាកន្លែងដែលពួកវាចាប់ផ្តើមជីវិតដ៏ខ្លីរបស់ពួកវា ពេលណាពួកវាទទះស្លាបហើរទាំងហ្វូងក្នុងពេលតែមួយ សម្លេងទទះស្លាបព្រមគ្នាបានលាន់ឮខ្លាំង ដែលនាំឲ្យមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ ពេលដែលសត្វមេអំបៅស្តេចរាប់លានក្បាលទទះស្លាបហើរ ក្នុងពេលតែមួយ ពួកវាបង្កើតបានសម្លេង ដែលលាន់ឮខ្លាំងដូចសម្លេងទឹកធ្លាក់យ៉ាងគំហុក។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការពិពណ៌នា អំពីតួមានជីវិតដែលមានស្លាប៤ ក្នុងការបើកសម្ដែងដែលហោរាអេសេគាលបានទទួល។ ទោះតួមានជីវិតទាំងនោះមានចំនួនតិចជាងសត្វមេអំបៅស្តេច ហោរាអេសេគាលបានប្រៀបប្រដូចសម្លេងទទះស្លាបរបស់ពួកគេ ទៅនឹង “សូរនៃទឹកធំ” (អេសេគាល ១:២៤)។ ពេលដែលតួមានជីវិតនោះឈរនៅត្រឹងមួយកន្លែង ហើយសម្របស្លាបចុះ ហោរាអេសេគាលក៏បានឮសម្លេងព្រះអម្ចាស់ ត្រាស់បង្គាប់គាត់ ឲ្យថ្លែងព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ទៅកាន់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល(២:៧)។ ហោរាអេសេគាល មិនខុសពីហោរាដទៃទៀត ដែលមានតួនាទីប្រកាសសេចក្តីពិតរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដល់រាស្រ្តព្រះអង្គ។ សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់យើង ឲ្យចែកចាយសេចក្តីពិតនៃការល្អដែលព្រះអង្គបានធ្វើក្នុងជីវិតយើង ទៅដល់មនុស្សនៅជុំវិញយើងផងដែរ(១ពេត្រុស ៣:១៥)។ ជួនកាល ព្រះអង្គឲ្យយើងប្រកាសព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ដោយសម្លេងឮៗ ដូចសន្ធឹកទឹកធ្លាក់។ ជួនកាល ព្រះអង្គឲ្យយើងចែកចាយព្រះបន្ទូល…
Read article
តើយើងជាម្ចាស់ ឬជាអ្នកទទួលបញ្ញើ?
ទំនុកដំកើង ៥០:៧-១៥ ដ្បិតអស់ទាំងសត្វនៅព្រៃសុទ្ធតែរបស់អញ។ ទំនុកដំកើង ៥០:១០ មានពេលមួយ នាយកប្រតិបត្តិម្នាក់របស់ក្រុមហ៊ុន ដែលមានប្រាក់ពាន់លាន បានថ្លឹងថ្លែងអំពីអ្វីៗដែលល្អបំផុតសម្រាប់គ្រួសារគាត់ ហើយក៏បានសួរខ្លួនឯងថា “តើខ្ញុំជាម្ចាស់របស់ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងនេះ ឬព្រះទ្រង់គ្រាន់តែបានផ្ញើទ្រព្យសម្បត្តិទាំងនេះឲ្យខ្ញុំថែរក្សា?” គាត់មានការព្រួយបារម្ភ អំពីការល្បួងដែលអាចកើតមាន ដោយសារទ្រព្យសម្បត្តិមហាសាលនោះ ដូចនេះ គាត់មិនចង់ឲ្យកូនៗរបស់គាត់មានបន្ទុក ដោយសារបញ្ហាប្រឈមនេះទេ។ គាត់ក៏បានលះបង់ភាពជាម្ចាស់កម្មសិទ្ធិរបស់ក្រុមហ៊ុនគាត់ ហើយក៏បានប្រគល់ភាគហ៊ុនរបស់គាត់ ឲ្យទៅអង្គការមនុស្សធម៌១រយភាគរយ។ គាត់ទទួលស្គាល់ថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់មាន សុទ្ធតែជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះ បានជាគាត់ធ្វើការសម្រេចចិត្តឲ្យក្រុមគ្រួសារគាត់ ធ្វើការរកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតដោយខ្លួនឯង ហើយបរិច្ចាគប្រាក់ចំណេញនៅពេលអនាគត ឲ្យទៅអង្គការគ្រីស្ទបរិស័ទ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ៥០:១០ ព្រះទ្រង់បានប្រាប់រាស្រ្តព្រះអង្គថា ដ្បិតអស់ទាំងសត្វនៅព្រៃសុទ្ធតែជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ ព្រមទាំងហ្វូងសត្វទាំងប៉ុន្មាននៅលើភ្នំទាំងពាន់ផង។ ក្នុងនាមព្រះអង្គជាព្រះអាទិករ ដែលបានបង្កើតរបស់សព្វសារពើមក ព្រះអង្គមិនបានជំពាក់អ្វីនឹងយើងទេ ហើយក៏មិនត្រូវការអ្វីមួយពីយើងដែរ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “អញមិនយកគោឈ្មោលពីផ្ទះឯង ឬពពែឈ្មោលពីក្រោលឯងឡើយ”(ខ.៩)។ ដោយព្រះទ័យសប្បុរស ព្រះអង្គប្រទានអ្វីៗទាំងអស់ ដែលយើងមាន និងប្រើប្រាស់ ក៏ដូចជាកម្លាំង និងសមត្ថភាពក្នុងការចិញ្ចឹមជីវិត។ ដោយសារព្រះអង្គបានប្រទាន ដូចដែលបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានបង្ហាញយើងស្រាប់ នោះព្រះអង្គក៏សក្តិសមនឹងឲ្យយើងថ្វាយបង្គំអស់ពីចិត្ត។ ព្រះទ្រង់ជាម្ចាស់លើអ្វីៗទាំងអស់។ ប៉ុន្តែ ដោយសារសេចក្តីល្អរបស់ព្រះអង្គ ព្រះអង្គថែមទាំងបានបន្ទាបព្រះកាយ ដើម្បីមានការប្រកបទាក់ទង…
Read article
ត្រូវអានកណ្ឌលេវីវិន័យផងដែរ
លេវីវិន័យ ១៣:១-៨ ត្រូវឲ្យឯងរាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធដល់អញ ដ្បិតអញនេះ គឺព្រះយេហូវ៉ា អញបរិសុទ្ធ។ លេវីវិន័យ ២០:២៦ កាលពីមុន ខ្ញុំបានចូលរួមក្រុមសិក្សាព្រះគម្ពីរមួយ។ មានពេលមួយ ខ្ញុំសារភាពប្រាប់ពួកគេថា ខ្ញុំបានអានរំលងខគម្ពីរជាច្រើន ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលេវីវិន័យ ព្រោះខ្ញុំមិនចង់អានចំណុចដែលនិយាយអំពីជំងឺសើស្បែកម្តងទៀត។ ពេលនោះ លោកដេវ(Dave) ជាមិត្តភក្តិខ្ញុំក៏បានចែកចាយថា គាត់ស្គាល់បុរសម្នាក់ ដែលបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ដោយសារបទគម្ពីរនោះ។ គាត់ក៏បានពន្យល់ថា មិត្តភក្តិរបស់គាត់ជាវេជ្ជបណ្ឌិត ដែលមិនជឿថាព្រះពិតជាមានមែន។ មិត្តភក្តិគាត់ម្នាក់នោះបានសម្រេចចិត្តថា មុនពេលគាត់បដិសេធន៍មិនជឿព្រះគម្ពីរប៊ីបទាំងស្រុង យកល្អគាត់គួរតែអានព្រះគម្ពីរប៊ីបជាមុនសិន។ ខគម្ពីរដែលបានចែងអំពីជំងឺសើស្បែក ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលេវីវិន័យ បានធ្វើឲ្យគាត់ប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ខគម្ពីរនោះមានការបកស្រាយដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល អំពីដំបៅដែលឆ្លង និងដំបៅដែលមិនឆ្លង(១៣:១-៤៦) និងអំពីរបៀបព្យាបាលដំបៅទាំងនោះ(១៤:៨-៩)។ គាត់ដឹងថា ការព្យាបាល និងថែទាំជំងឺដែលមានចែងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលេវីវិន័យ មានភាពជឿលឿនលើសចំណេះដឹងផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្តរបស់មនុស្សនៅសម័យនោះ។ គាត់គិតថា លោកម៉ូសេមិនអាចមានសមត្ថភាពយល់ដឹងច្រើនយ៉ាងនេះបានទេ។ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមពិចារណា អំពីការដែលលោកម៉ូសេពិតជាបានទទួលចំណេះដឹងទាំងអស់នេះពីព្រះអម្ចាស់។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ។ បើអ្នកមានអារម្មណ៍ធុញទ្រាន់នឹងខគម្ពីរណាមួយក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប នោះមិនមែនមានតែអ្នកទេ ដែលមានបញ្ហានេះ។ ប៉ុន្តែ អ្វីៗទាំងអស់ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប សុទ្ធតែមានមូលហេតុ និងមានប្រយោជន៍។ កណ្ឌគម្ពីរលេវីវិន័យត្រូវបាននិពន្ធឡើង ដើម្បីឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលបានដឹង អំពីរបៀបរស់នៅថ្វាយព្រះ និងជាមួយព្រះអង្គ។…
Read article
សូមព្រះអង្គជួយឲ្យយើងជឿ
ម៉ាកុស ៩:១៤-២៤ ស្រាប់តែឪពុករបស់កូននោះ ក៏បន្លឺវាចាឡើងទាំងទឹកភ្នែកថា ខ្ញុំជឿហើយ លោកម្ចាស់អើយ សូមជួយចំពោះសេចក្តីណាដែលខ្ញុំមិនជឿផង។ ម៉ាកុស ៩:២៤ “តើឯណាសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំ? សូម្បីតែក្នុងជម្រៅចិត្តខ្ញុំ ក៏ខ្ញុំមិនអាចរកឃើញអ្វី ក្រៅពីភាពចន្លោះប្រហោង និងភាពងងឹត… បើព្រះទ្រង់ពិតជាមានមែន សូមព្រះអង្គអត់ទោសឲ្យទូលបង្គំផង”។ អ្នកប្រហែលមានការភ្ញាក់ផ្អើលពេលដែលបានដឹងថា អ្នកម្តាយ ថេរីសា (Mother Teresa) គឺជាអ្នកសរសេរពាក្យពេចន៍ទាំងអស់នេះ។ គាត់ជាអ្នកបម្រើព្រះដ៏ល្បីល្បាញ និងគ្មានការហត់នឿយ សម្រាប់អ្នកក្រ នៅទីក្រុងកាល់គុត្តា ប្រទេសឥណ្ឌា។ តែមនុស្សជាច្រើនមិនដឹងទេថា គាត់បានតយុទ្ធនឹងសង្គ្រាមខាងសេចក្តីជំនឿ ដោយការលំបាកជាខ្លាំង អស់រយៈពេលជាង៥ទសវត្សរ៍។ បន្ទាប់ពីគាត់បានលាចាកលោក ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៧ គេក៏បានដឹងអំពីការតស៊ូនេះ នៅពេលដែលគេយកសៀវភៅកំណត់ត្រារបស់គាត់មួយផ្នែក មកបោះពុម្ពផ្សាយ ក្នុងសៀវភៅមានចំណងជើងថា សូមព្រះអង្គធ្វើជាពន្លឺរបស់ទូលបង្គំ។ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច ពេលយើងមានការសង្ស័យ ឬមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអង្គមិនគង់នៅក្បែរយើង? អ្នកជឿខ្លះមានបញ្ហានេះញឹកញាប់ជាងអ្នកជឿដទៃទៀត។ ប៉ុន្តែ អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវដ៏ស្មោះត្រង់ជាច្រើនបានដកពិសោធន៍ជាមួយនឹងពេល ឬរដូវកាលនៃការសង្ស័យ ក្នុងចំណុចណាមួយនៃជីវិតរបស់ពួកគេ។ ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលព្រះគម្ពីរបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវលំនាំនៃការអធិស្ឋានដ៏មានន័យ ដែលបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីជំនឿ និងការខ្វះជំនឿ។ ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាកុស ជំពូក៩ ព្រះយេស៊ូវបានជួបបុរសម្នាក់ ដែលកូនរបស់គាត់ត្រូវអារក្សចូល…
Read article
មានតែព្រះយេស៊ូវស្តាប់យើងឮ
លូកា ១៨:៣៥-៤៣ នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់ក៏ឈប់ ហើយបង្គាប់ឲ្យគេនាំគាត់មក។ លូកា ១៨:៤០ គេបានយកកូនឆ្មាដែលមានសភាពទន់ខ្សោយដាក់ក្នុងកេស យកមកទុកចោលនៅក្បែរកន្លែងធ្វើការខ្ញុំ ជាច្រើនថ្ងៃហើយ។ គេបានបោះបង់សត្វឆ្មានេះ ឲ្យរស់នៅអនាថា ហើយមនុស្សជាច្រើនមិនចាប់អារម្មណ៍ចំពោះវា ពេលដើរកាត់ពីមុខវា តែលោកជូន(Jun)បានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះវា។ អ្នកបោសថ្នល់រូបនោះក៏បានយកសត្វមួយក្បាលនេះទៅផ្ទះ ជាកន្លែងដែលគាត់កំពុងរស់នៅជាមួយសត្វឆ្កែពីរក្បាល ដែលជាឆ្កែអនាថាផងដែរ។ លោកជូនក៏បាននិយាយថា គាត់ថែរក្សាសត្វទាំងនោះ ព្រោះពួកវាជាសត្វដែលគ្មាននរណាយកចិត្តទុកដាក់។ គាត់ថា គាត់មើលឃើញជីវិតគាត់ដូចសត្វអនាថាទាំងនោះផងដែរ ហើយគ្មាននរណាយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកបោសថ្នល់ដូចគាត់ទេ។ កាលព្រះយេស៊ូវដើរទៅទីក្រុងយេរីខូរ តាមផ្លូវទៅទីក្រុងយេរូសាឡិម មានជនពិការភ្នែកម្នាក់កំពុងអង្គុយសុំទាន នៅលើចិញ្ចើមផ្លូវ។ គាត់ក៏មានអារម្មណ៍ថា គ្មាននរណាយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគាត់ទេ។ ហើយនៅថ្ងៃនោះ ជាពិសេស នៅពេលដែលមនុស្សមួយហ្វូងដើរកាត់តាមនោះ ហើយគ្រប់គ្នាផ្ដោតចិត្តទៅលើព្រះគ្រីស្ទ គ្មាននរណាម្នាក់ឈប់ ដើម្បីជួយអ្នកសុំទាននោះទេ។ មានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលបានស្តាប់ឮសម្លេងបុរសនោះស្រែកហៅព្រះអង្គ ក្នុងកណ្តាលហ្វូងមនុស្ស។ ព្រះអង្គក៏បានសួរគាត់ថា “តើចង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីឲ្យអ្នក?” គាត់ទូលថា “ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមឲ្យភ្នែកទូលបង្គំបានភ្លឺឡើង”។ បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “ឲ្យភ្លឺចុះ សេចក្តីជំនឿអ្នកបានជួយសង្គ្រោះអ្នកហើយ”។ ស្រាប់តែភ្នែកគាត់បានភ្លឺភ្លាម(លូកា ១៨:៤១-៤២)។ តើយើងមានអារម្មណ៍ថា គេមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះយើង នៅពេលខ្លះទេ? តើយើងស្រែកមិនឮ ដោយសារមានមនុស្សជាច្រើន ដែលហាក់ដូចជាសំខាន់ជាងយើងឬ? ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្ស…
Read article