ព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ (សៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ)
២កូរិនថូស ៤:១៦-១៨ ដ្បិតរបស់ដែលមើលឃើញ នោះស្ថិតស្ថេរមិនយូរប៉ុន្មានទេ តែឯរបស់ដែលមើលមិនឃើញ នោះនៅស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ចវិញ។ ២កូរិនថូស ៤:១៨ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ ពេលដែលបានឃើញឪពុករបស់ខ្ញុំបាត់បង់ការចងចាំ។ ជំងឺវង្វេងរបស់មនុស្សចាស់ពិតជាកាចសាហាវណាស់ ព្រោះវាបានឆក់យកការចងចាំរបស់គាត់ អំពីទំនាក់ទំនងទាំងអស់ដែលគាត់មាន ក្នុងជីវិតគាត់។ ខណៈពេលដែលជំងឺរបស់គាត់កាន់តែមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរ គាត់មិនចាំខ្ញុំទៀតទេ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំបានបាត់បង់គាត់ម្តងបន្តិចៗ។ តែក្នុងពេលដ៏ឈឺចាប់នោះ ខ្ញុំបានរកឃើញការកម្សាន្តចិត្ត ដោយនឹកចាំ អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ដែលបានសន្យាថា ព្រះអង្គតែងតែយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើងជានិច្ច។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានរំឭកយើងថា ព្រះអម្ចាស់បានដាក់ជីវិតរបស់យើង និងអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងស្រឡាញ់ នៅក្នុងព្រះហស្តព្រះអង្គ។ ខ្ញុំបានប្រកាន់ខ្ជាប់តាមសេចក្តីសង្ឃឹមថា ថ្ងៃមួយ នៅនគរស្ថានសួគ៌ ឪពុករបស់ខ្ញុំនឹងបានទទួលការស្អាងឡើងវិញទាំងស្រុង ដោយព្រះអាទិករដែលមានក្តីស្រឡាញ់នឹងកែប្រែចិត្តគំនិត និងវិញ្ញាណរបស់គាត់ជាថ្មី។ ខ្ញុំក៏ចាំបាច់ត្រូវចងចាំថា សាវ័កប៉ុលបានរៀបរាប់ថា ទុក្ខលំបាករបស់យើង “នៅតែមួយភ្លែតទេ”(២កូរិនថូស ៤:១៧)។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់មិនមែនចង់មានន័យថា ទុក្ខលំបាករបស់យើងគឺជារឿងតូចតាចនោះទេ ព្រោះគាត់ក៏បានរងទុក្ខជាច្រើនហើយដែរ(ខ.៧-១២)។ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ទុក្ខលំបាករបស់យើងក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នស្រាលទេ ហើយក៏មានរយៈពេលខ្លីដែរ។ ពេលណាយើងគិតអំពីព្រះពរដ៏រុងរឿងទាំងអស់ដែលយើងមានក្នុងព្រះយេស៊ូវ ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃ ក៏ដូចជានៅពេលអនាគតដ៏អស់កល្បជានិច្ច យើងនឹងទទួលស្គាល់ថា ទុក្ខលំបាករបស់យើងស្រាលទេ ហើយក៏មានរយៈពេលខ្លីផង(ខ.១៧)។ ដោយសារព្រះ និងព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គ យើងអាចសម្រេចចិត្តបន្តមានក្តីសង្ឃឹមទៀត។…
Read article
ពេលខ្យល់ព្យុះបក់បោកមក (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
“នោះកើតមានខ្យល់ព្យុះជាខ្លាំង ហើយរលកបោកចូលក្នុងទូក ដល់ម៉្លេះបានជាទូកពេញហើយ តែទ្រង់ផ្ទំលក់លើខ្នើយ នៅកន្សៃទូក ពួកសិស្សដាស់ទ្រង់ឡើងទូលថា លោកគ្រូអើយ យើងវិនាស ហើយលោកមិនរវល់ទេឬអី កាលតើនឡើង ទ្រង់កំហែងខ្យល់ ក៏បង្គាប់ទៅសមុទ្រថា ចូរស្ងៀមទៅ ហើយឈប់ចុះ នោះខ្យល់ក៏ស្ងប់ ហើយស្ងាត់ឈឹងសូន្យទាំងអស់ទៅ”។ ម៉ាកុស ៤:៣៧-៣៩ នរណាក៏ដោយដែលមានបទពិសោធន៍ច្រើនក្នុងជីវិត សុទ្ធតែដឹងថា ខ្យល់ព្យុះនៃជីវិតនឹងមកដល់ពីមួយពេលទៅមួយពេល ពិតប្រាកដមែន។ ជួនកាល យើងស្រាប់តែប្រឈមមុខដាក់ការបាត់បង់ការងារ ដោយមិនបានត្រៀមខ្លួនទុកជាមុន ឬធ្លាក់ខ្លួនឈឺធ្ងន់ ឬក៏មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ស្លាប់ចោល ឬមួយមានការបែកគ្នា ដោយសោកសៅជាដើម។ យើងប្រហែលមានអារម្មណ៍ថា ទុក្ខលំបាកទាំងនោះហាក់ដូចជាពិបាកពេកសម្រាប់យើង គឺប្រៀបដូចជាទូកដែលកំពុងតែលិច មិនខុសពីពេលដែលពួកសាវ័កកំពុងជួបខ្យល់ព្យុះ នៅក្នុងសមុទ្រកាលីឡេនោះឡើយ។ ការដើរតាមព្រះយេស៊ូវមិនមានន័យថា ខ្យល់ព្យុះនៃជីវិតមិនអាចកើតមានក្នុងការរស់នៅរបស់យើងនោះទេ ប៉ុន្តែ យើងអាចមានការកម្សាន្តចិត្ត ដោយដឹងថា ព្រះទ្រង់សន្យាថា នឹងឃុំគ្រងយើង នៅក្នុងខ្យល់ព្យុះនោះ។ ព្រះអង្គអាចធ្វើឲ្យចិត្តយើងស្ងប់ ហើយព្រះអង្គថែមទាំងអាចធ្វើឲ្យខ្យល់ព្យុះនីមួយៗស្ងប់ផងដែរ។ ពេលណាខ្យល់ព្យុះមកដល់ យើងច្រើនតែជួបការល្បួងឲ្យមានការសង្ស័យចំពោះព្រះអង្គ។ ពួកសាវ័កនៅតែទូលសួរព្រះយេស៊ូវ ទោះពួកគេបានឃើញព្រះអង្គធ្វើការអស្ចារ្យដោយផ្ទាល់ក៏ដោយ។ ពួកគេបានឃើញព្រះអង្គមុខទល់នឹងមុខ ហើយបានបរិភោគអាហារជាមួយព្រះអង្គរៀងរាល់ថ្ងៃ ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្យល់ព្យុះមកដល់ ពួកគេមានការតក់ស្លុត ដោយខ្វះជំនឿ គឺធ្វើមើលតែពួកគេបានភ្លេចព្រះអង្គជានរណា…
Read article
ការស្គាល់ព្រះ (សៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ)
ហេព្រើរ ១:១-៤ គឺទ្រង់ជារស្មីភ្លឺមកពីសិរីល្អនៃព្រះ ហើយជារូបភាពនៃអង្គទ្រង់។ ហេព្រើរ ១:៣ មានពេលមួយ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះ ទៅកាន់ប្រទេសឥណ្ឌាជាលើកទីមួយ ហើយក៏បានទៅដល់អាកាសយានដ្ឋានបឹងកាឡូរូ នៅពេលរំលងអាធ្រាត្រ។ អ៊ីមែលដែលខ្ញុំបានទទួល មិនបានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា នរណានឹងមកទទួលខ្ញុំ ហើយខ្ញុំគួរទៅជួបគាត់នៅកន្លែងណាទេ។ ខ្ញុំក៏បានដើរតាមហ្វូងមនុស្សដែលបានចេញពីយន្តហោះ ទៅកាន់កន្លែងទទួលវ៉ាលី និងច្រកគយ ហើយបន្ទាប់មក ក៏បានចេញទៅកន្លែងទទួលអ្នកដំណើរមកដល់ ក្នុងអាកាសធាតុដ៏ស្អុះស្អាប់ នៅរដូវក្តៅ ដោយព្យាយាមរកមនុស្សដែលមកទទួលខ្ញុំ ក្នុងចំណោមមនុស្សដ៏ច្រើនកកកុញ។ ខ្ញុំក៏បានដើរចុះឡើងៗ នៅមុខហ្វូងមនុស្សនោះ ពេញមួយម៉ោង ដោយដឹងសង្ឃឹមថា នឹងមាននរណាម្នាក់មើលខ្ញុំស្គាល់។ ទីបំផុត មានបុរសចិត្តល្អម្នាក់ដើរមករកខ្ញុំ។ គាត់សួរខ្ញុំថា “តើលោកឈ្មោះវីន(Winn)មែនទេ? ឲ្យខ្ញុំសុំទោស ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំនឹងមើលលោកស្គាល់។ លោកបានដើរចុះឡើងៗនៅមុខខ្ញុំរហូត តែលោកមិនមានភិនភាគ ដូចដែលខ្ញុំគិតស្មានទេ”។ ជាធម្មតា យើងមានការភាន់ច្រឡំ ឬមើលមិនស្គាល់មនុស្ស ឬទីកន្លែងដែលយើងគួរតែស្គាល់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះទ្រង់បានប្រទានយើងនូវវិធីជួយយើងឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គ ដោយគ្មានការភាន់ច្រឡំ។ ព្រះអង្គបានយាងមក យកកំណើតជាមនុស្ស ដោយមានព្រះនាមយេស៊ូវ ដែលព្រះអង្គ “ជារស្មីភ្លឺមកពីសិរីល្អនៃព្រះ ហើយជារូបភាពនៃអង្គទ្រង់”(ហេព្រើរ ១:៣)។ ព្រះគ្រីស្ទគឺជាព្រះ។ ពេលណាយើងបានឃើញព្រះយេស៊ូវ…
Read article
មានសញ្ជាតិនៅស្ថានសួគ៌
“ដ្បិតមានមនុស្សជាច្រើន ដែលខ្ញុំបានប្រាប់ដល់អ្នករាល់គ្នាជាញយៗ ហើយឥឡូវនេះ ក៏ប្រាប់ទាំងស្រក់ទឹកភ្នែកទៀត ថា គេជាខ្មាំងសត្រូវនឹងឈើឆ្កាងព្រះគ្រីស្ទទេ ចុងបំផុតរបស់គេជាសេចក្តីហិនវិនាស គេយកពោះគេទុកជាព្រះ ហើយយកសេចក្តីគួរខ្មាសរបស់គេ ទុកជាសិរីល្អវិញ គេនឹកតែពីរបស់នៅផែនដីនេះ ឯយើងរាល់គ្នា យើងជាសាសន៍ស្ថានសួគ៌វិញ ក៏នៅចាំព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ទ្រង់យាងមកពីស្ថាននោះឯង ដែលទ្រង់នឹងបំផ្លាស់បំប្រែរូបកាយទាបថោករបស់យើង ឲ្យត្រឡប់ដូចជារូបឧត្តមរបស់ទ្រង់”។ ភីលីព ៣:១៨-២១ អ្នករស់នៅ ក្នុងទីក្រុងភីលីពរបស់ជនជាតិក្រិក កាលពីសតវត្ស៍ទី១ និងអ្នកដែលបានកើតនៅទីនោះ ប្រហែលជានិយាយថា “យើងមិនមែនជាអ្នកក្រុងភីលីពទេ” ព្រោះពួកគេរស់នៅតាមច្បាប់របស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង ស្លៀកពាក់ខោអាវរបស់ពួករ៉ូម៉ាំង និងសរសេរឯកសារជាភាសាឡាតាំងទៀតផង។ ពួកគេជាពលរដ្ឋរបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ ទីកន្លែងនោះទាំងមូល មានលក្ខណៈដូចទីក្រុងរ៉ូម តែវាមិនមែនជាទីក្រុងរ៉ូមទេ។ អ្នកក្រុងភីលីព កំពុងរស់នៅក្នុងទឹកដីក្រិក តែរស់នៅជាពលរដ្ឋរបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ សាវ័កប៉ុលបានប្រាប់ពួកគេថា ការរស់នៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទក៏មានលក្ខណៈស្រដៀងការរស់នៅរបស់ពួកគេផងដែរ : យើងកំពុងរស់នៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទនៅលើផែនដី តែមិនទាន់មានវត្តមានក្នុងរាជធានីរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលយើងមានការធូរស្បើយក្នុងចិត្ត ដែលបានដឹងថា រាជធានីនោះមិនមែននៅទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន ឬទីក្រុងឡុងនោះទេ! ខ្នាតគំរូនៃរាជធានីនោះ ខ្ពស់ជាង និងធំជាងខ្នាតគំរូរបស់ទីក្រុងនៅផែនដី។ យើងមានសញ្ជាតិជាសាសន៍ស្ថានសួគ៌ ហើយយើងនឹងនាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរ ក្នុងលោកិយ ក្នុងនាមជាអ្នកដំណើរនៅលើផែនដីនេះ។ ក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងមានឱកាសដ៏ប្រសើរប្រចាំថ្ងៃ សម្រាប់បោះជំហានចូលទៅក្នុងថ្ងៃមួយទៀត…
Read article
អំណោយនៃទុក្ខលំបាក (សៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ)
១ពេត្រុស ៤:១២-១៩ គឺជាព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ទ្រង់សណ្ឋិតលើអ្នករាល់គ្នាហើយ។ ១ពេត្រុស ៤:១៤ បងប្អូនត្រកូលរ៉ាយ(Wright) បានក្លាយជាមនុស្សដំបូង ដែលបានបើកបរយន្តហោះដោយជោគជ័យមុនគេ ប៉ុន្តែ ការធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅរកភាពជោគជ័យនេះ មិនមានភាពងាយស្រួលទេ។ ទោះបងប្អូនពីរនាក់នេះបានទទួលបរាជ័យជាច្រើនដងរាប់មិនអស់ ត្រូវគេចំអកឲ្យ មានការខ្វះខាតថវិកា ហើយក្នុងចំណោមពួកគេ មានម្នាក់បានរងរបួសធ្ងន់ធ្ងរក៏ដោយ ពួកគេមិនបានបោះបង់ចោលការតស៊ូ ដោយសារទុក្ខលំបាកទាំងអស់នេះទេ។ គឺដូចដែលលោកអូវីល រ៉ាយ(Orville Wright) បានកត់សំគាល់ឃើញថា “គ្មានសត្វបក្សីណាអាចហោះហើរបានខ្ពស់ នៅកន្លែងដែលស្ងប់ខ្យល់នោះឡើយ”។ លោកដាវីឌ មែកខូឡូ(David McCullough) ដែលជាអ្នកនិពន្ធជីវប្រវត្តិរបស់អ្នកទាំងពីរ បានធ្វើការបកស្រាយអត្ថន័យរបស់សម្រង់សម្តីនេះថា ជាញឹកញាប់ ទុក្ខលំបាកច្រើនតែអាចធ្វើជាកត្តាជំរុញ ដែលជួយឲ្យអ្នកឡើងខ្ពស់ជាមុន។ ហើយអ្នកឡើងភ្នំមានអំណរ មិនមែនដោយសារបានឡើងទៅដល់កំពូលភ្នំនោះទេ តែដោយសារពួកគេបានឡើងភ្នំ។ សាវ័កពេត្រុសបានបង្រៀនអំពីគោលការណ៍ខាងវិញ្ញាណស្រដៀងនេះផងដែរ ទៅកាន់ពួកជំនុំដំបូង ដែលកំពុងជួបការបៀតបៀន។ គាត់ប្រាប់ពួកគេថា “ពួកស្ងួនភ្ងាអើយ កុំឲ្យមានប្លែកក្នុងចិត្ត ដោយភ្លើងដ៏ក្តៅក្រហាយ ដែលកំពុងតែល្បងអ្នករាល់គ្នា ទុកដូចជាកើតមានសេចក្តីចំឡែកនោះឡើយ”(១ពេត្រុស ៤:១២)។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់មិនបានបង្រៀនយើងឲ្យបដិសេធថា ទុក្ខលំបាកមិនមានការឈឺចាប់នោះទេ។ តែគាត់ដឹងថា ក្តីសង្ឃឹមក្នុងព្រះគ្រីស្ទមានការចម្រើនឡើង នៅក្នុងការទុកចិត្តព្រះ នៅពេលមានទុក្ខលំបាក។ នេះជាការពិតមែន ជាពិសេស…
Read article
រាប់ចំនួនថ្ងៃនៃអាយុរបស់យើង
“សូមបង្រៀនឲ្យយើងខ្ញុំចេះកំណត់រាប់ថ្ងៃអាយុ នៃយើងខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំមានចិត្តខ្មីឃ្មាត ឲ្យបានសតិបញ្ញា”។ ទំនុកដំកើង ៩០:១២ ក្នុងសៀវភៅដែលលោកម៉ាស លេវី(Marc Levy)បាននិពន្ធមានចំណងជើងថា បើសិនជាពិតមែន គាត់បានលើកទឹកចិត្តអ្នកអានរបស់គាត់ ឲ្យស្រមៃថា មានធនាគារមួយបានដាក់លុយចូលកុងរបស់យើង ៨៦៤០០ដុល្លា នៅពេលព្រឹក ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ តែកុងនោះមិនអាចសន្សំលុយបន្តពីថ្ងៃមួយទៅថ្ងៃមួយទៀតបានទេ ហើយត្រូវលប់ចោលទឹកប្រាក់ដែលនៅសល់។ តើអ្នកនឹងធ្វើដូចម្តេច? អ្នកមុខជានឹងទៅដកលុយឲ្យអស់ជារៀងរាល់ថ្ងៃមិនខាន! បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានចង្អុលបង្ហាញថា យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានធនាគារដូចនេះ ដែលយើងហៅវាថា ពេលវេលា។ រៀងរាល់ពេលព្រឹក យើងមានពេល៨៦៤០០វិនាទី ហើយរៀងរាល់ពេលយប់ យើងក៏អស់ពេល ដែលយើងមិនបានប្រើ ដោយប្រាជ្ញា។ យើងគ្មានពេលនៅសល់ ឬពេលដែលលើសទេ ហេតុនេះហើយ យើងគ្រាន់តែអាចរស់នៅ ក្នុងពេលវេលានៅថ្ងៃនេះ ហើយសង្ឃឹមថា ប្រើពេលដែលនៅសល់ឲ្យមានប្រយោជន៍បំផុត។ ទោះគ្រីស្ទបរិស័ទមានក្តីសង្ឃឹមដ៏ច្បាស់ថា នឹងបានជីវិតអស់កល្ប ពេលវេលារបស់យើងនៅលើផែនដីនេះ នៅតែមានកំណត់។ ហេតុនេះហើយ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៩០ លោកម៉ូសេបានរំឭកយើង ឲ្យរាប់ចំនួនអាយុរបស់យើង ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ដើម្បីឲ្យយើងមានចិត្តប្រកបដោយប្រាជ្ញា ដោយដឹងថា ជីវិតជាមនុស្សមានភាពរួញខ្លី ហើយព្រះទ្រង់មានភាពអស់កល្បជានិច្ច។ ក្នុងវប្បធម៌ដ៏មមាញឹក យើងប្រហែលមានចិត្តងប់ងុលយ៉ាងខ្លាំង នឹងការរស់នៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន…
Read article