នៅមាត់រូង
មានរូងកំអែលភ្នំភ្លើងដ៏វែងមួយ នៅក្រោមដី ភាពខាងត្បូងនៃក្រុងឃូណា រដ្ឋអីដាហូ ដែលមានភាពល្បីល្បាញ ចំពោះប្រជាជននៅក្នុងតំបន់។ ខ្ញុំដឹងថា រូងនោះ មានច្រកចូលមួយ ដែលបើកចុះទៅក្រោមដូចអណ្តូង ឆ្ពោះទៅរកភាពងងឹត។ កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានឈរនៅមាត់រូងនោះ ហើយក៏បានអើតមើលទៅក្រោម។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ចេះតែចង់ចូលទៅមើលឲ្យកាន់តែជិត ហើយក៏ស្ទើរតែទាប់ខ្លួនមិនជាប់ ហៀបនឹងធ្លាក់ទៅក្រោម។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បុកពោះ ដោយបេះដូងលោតខុសចង្វាក់ ហើយក៏ប្រញាប់ថយចេញពីមាត់រូងនោះយ៉ាងលឿន។ អំពើបាបមានលក្ខណៈទាក់ទាញដូចនេះឯង គឺវាអាចប្រើភាពចង់ដឹងចង់ឃើញរបស់យើង ដើម្បីល្បួងយើង ឲ្យចូលទៅរកភាពងងឹត។ តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលមនុស្សទំាងប្រុសទាំងស្រី បានខំចូលទៅជិតមាត់ច្រកនៃភាពងងឹត ហើយក៏ទប់ខ្លួនលែងជាប់ ធ្លាក់ចូលទៅក្នុងភាពងងឹតនោះ? ពេលនោះពួកគេក៏បានបំផ្លាញគ្រួសារ កេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងអាជីពខ្លួនឯង ដោយសារអំពើកំផឹតសាហាយស្មន់ ដែលពីដំបូង “គ្រាន់តែ” ជាការឌឺដងគ្នាលេង ប៉ុន្តែ ក្រោយមក វាក៏បានប្រែក្លាយជាការគិត ហើយក៏ប្រព្រឹត្តតែម្តង។ ពេលដែលខ្លួនបានធ្វើខុសជ្រុសអស់ហើយ ពួកគេក៏បានក្រឡេកមកក្រោយ ហើយនិយាយថា “ខ្ញុំមិនដែលនឹកស្មានថា ខ្ញុំនឹងធ្វើដល់ថ្នាក់នេះសោះ”។ យើងគិតថា យើងអាចលេងសើចជាមួយការល្បួង ហើយដើរចូលទៅជិតមាត់រូងនៃភាពងងឹត រួចដើរចេញ តែនេះគ្រាន់តែជាការស្រមើស្រមៃដ៏ល្ងង់ខ្លៅប៉ុណ្ណោះ។ យើងដឹងថា ការប្រព្រឹត្តបែបនោះ គឺមិនត្រឹមត្រូវទេ…
Read articleព្រះទ័យដ៏ល្អរបស់ព្រះ
លោករ៉ចជើរ(Roger) បានជួបទុក្ខលំបាកជាច្រើន។ គាត់បានឆ្លងកាត់ការវៈកាត់បើកបេះដូង ដើម្បីព្យាបាលវ៉ាល់ដែលខូច។ បន្ទាប់មក ប្រហែលពីរបីសប្តាហ៍ក្រោយមក វេជ្ជបណ្ឌិតត្រូវធ្វើការវៈកាត់ម្តងទៀត ដោយសារបញ្ហាដ៏ស្មុគ្រស្មាញនៃជម្ងឺបេះដូងនោះ។ កាលនោះ គាត់ទើបតែចាប់ផ្តើមជាពីការព្យាបាលឆ្អឹងដងកំបិតដែលបានបាក់ ក្នុងគ្រោះថ្នាក់ដួលកង់។ ជាងនេះទៅទៀត លោករ៉ចជើរ ក៏បានជួបរឿងដ៏ក្រៀមក្រំថែមទៀត ដោយសារម្តាយគាត់បានលាចាកលោក ក្នុងអំឡុងពេលដ៏ពិបាកនោះទៀត។ គាត់មានការបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ បានជាពេលដែលមិត្តភក្តិគាត់ម្នាក់ បានសួរគាត់ថា តើគាត់បានឃើញព្រះធ្វើការក្នុងជីវិតគាត់ តាមមធ្យោបាយដ៏តូចណាមួយ ក្នុងពេលដ៏ពិបាកនោះទេឬ? គាត់ក៏បានឆ្លើយថា គាត់ពិតជាមិនមានអារម្មណ៍ថា ព្រះទ្រង់ធ្វើការអ្វីសោះឡើយ។ ខ្ញុំសូមកោតសរសើរភាពស្មោះត្រង់របស់លោករ៉ចជើរ។ ការមានអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្ត ឬមានការសង្ស័យ ជាផ្នែកមួយនៃជីវិតខ្ញុំផងដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីររ៉ូម សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “យើងនៅតែអួតក្នុងកាលដែលមានទុក្ខលំបាកដែរ ដោយដឹងថា សេចក្តីទុក្ខលំបាកបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីទ្រាំទ្រ សេចក្តីទ្រាំទ្របង្កើតឲ្យមានសេចក្តីស៊ាំថ្នឹក សេចក្តីស៊ាំថ្នឹកបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីសង្ឃឹម”(៥:៣-៤)។ ប៉ុន្តែ ការនេះមិនមានន័យថា យើងតែងតែមានអំណរ ពេលមានទុក្ខលំបាកនោះឡើយ។ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនោះ យើងប្រហែលជាគ្រាន់តែត្រូវការឲ្យនរណាម្នាក់ អង្គុយស្តាប់យើងនិយាយរៀបរាប់ អំពីជម្រៅចិត្តរបស់យើង និងអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះ។ ជួនកាល ទាល់តែទុក្ខលំបាកនោះបានកន្លងផុតហើយ ទើបយើងអាចក្រឡេចមកមើលស្ថានភាពដ៏ពិបាកនោះឡើងវិញ ហើយក៏ឃើញថា សេចក្តីជំនឿរបស់យើងបានលូតលាស់ខ្លាំងប៉ុណ្ណា ក្នុងអំឡុងពេលដ៏ពិបាក និងពេញដោយការសង្ស័យនោះ។ ពេលយើងដឹងថា ព្រះសព្វព្រះទ័យនឹងប្រើទុក្ខលំបាកយើង ដើម្បីពង្រឹងជំនឿរបស់យើង…
Read articleសន្តិភាពនៅក្នុងចិត្ត
ព្រះវិហារខាមពី នៃភាពស្ងប់ស្ងាត់ ក្នុងក្រុងហេលស៊ីនគី ប្រទេសហ្វាំងឡង់ មានលក្ខណៈលេចធ្លោ នៅកណ្តាលទីប្រជុំជន។ សំណង់អគារមួយនេះ មានរាងមូលទ្រវែង ស្រោបពីលើដោយឈើ ដែលការពារសម្លេងរំខានពីទីក្រុងដ៏មមាញឹក នៅខាងក្រៅ។ អ្នករចនាមូដអគារនេះ បានសាងសង់ព្រះវិហារនេះ ធ្វើជាកន្លែងដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ និងផ្តល់នូវ “បរិកាសដ៏ស្រគត់ស្រគំ សម្រាប់ឲ្យគេសម្រួលអារម្មណ៍នៅទីនោះ”។ ព្រះវិហារនេះជាកន្លែងទទួលស្វាគមន៍អស់អ្នក ដែលចង់គេចចេញពីភាពមមាញឹក និងអ៊ូអរ នៃទីក្រុង។ មនុស្សជាច្រើនស្រេកឃ្លានសន្តិភាព ដូចនេះ ភាពស្ងប់ស្ងាត់ ដែលមានរយៈពេលតែពីរបីនាទីក៏អាចជួយសម្រួលអារម្មណ៍ពួកគេបានខ្លះដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនថា សន្តិភាពដ៏ពិត គឺសន្តិភាពដែលមានជាមួយព្រះ មានប្រភពមកពីព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ដែលយើងរាល់គ្នាបានរាប់ជាសុចរិត ដោយការជឿ នោះឈ្មោះថាយើងបានមេត្រីនឹងព្រះ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នាហើយ”(រ៉ូម ៥:១)។ បើគ្មានព្រះគ្រីស្ទទេ នោះយើងនៅតែរស់នៅជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ព្រះ ដោយសារអំពើបាបរបស់យើង។ តែសូមអរព្រះគុណព្រះយេស៊ូវ ដែលបានផ្សៈផ្សាឲ្យយើងជានឹងព្រះវរបិតា ហើយបញ្ចប់ការទាស់ប្រឆាំងនឹងទ្រង់(កូល៉ុស ១:១៩-២១) ដោយយើងគ្រាន់តែទទួលជឿ និងទទួលយកការលះបង់របស់ព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវបានថ្វាយយើងទៅព្រះវរបិតា ជាដង្វាយដ៏បរិសុទ្ធ ឥតសៅហ្មង ហើយឥតកន្លែងបន្ទោសបាន នៅចំពោះទ្រង់(ខ.២២)។ ការមានសន្តិភាពជាមួយព្រះ មិនមានន័យថា យើងនឹងរស់នៅដោយគ្មានបញ្ហានោះទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ…
Read articleទ្រង់បានស្វែងរកខ្ញុំ
ខ្សែភាពយន្តហូលីវូដ ដែលមានចំណងជើងថា ព្រះគុណអស្ចារ្យ និយាយអំពីរឿងដែលបានកើតឡើង នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៧០០។ រឿងនេះដំណាលអំពីលោកវីលៀម វីលប៊ើហ្វ៊ស(William Wilberforce) ដែលជាអ្នកនយោបាយម្នាក់ ដែលបានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ដោយសារជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ឲ្យលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងកម្លាំង ដើម្បីលុបបំបាត់ការជួញដូរទាសករ ក្នុងចក្រភពអង់គ្លេស នៅសម័យនោះ។ មានពេលមួយ មេការ ក្នុងផ្ទះលោកវីលៀម បានឃើញគាត់កំពុងអធិស្ឋាន។ មេការរូបនោះក៏បានសួរគាត់ថា “តើលោកបានរកឃើញព្រះទេ?” លោកវីលៀមក៏បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំយល់ថា គឺទ្រង់ទេដែលរកឃើញខ្ញុំ”។ ព្រះគម្ពីរបានប្រៀបប្រដូចមនុស្សជាតិ ទៅនឹងសត្វចៀមដ៏រឹងចចេស ដែលដើរវង្វេងទៅតាមផ្លូវរបស់ខ្លួន។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងមកថា “យើងទាំងអស់គ្នាបានទាសចេញដូចជាចៀម គឺយើងបានបែរចេញទៅតាមផ្លូវយើងរៀងខ្លួន ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានទំលាក់អំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទាំងអស់គ្នា ទៅលើទ្រង់”(អេសាយ ៥៣:៦)។ តាមពិត ភាពរឹងចចេសនេះ បានចាក់ឫសចូលយ៉ាងជ្រៅ ក្នុងយើងម្នាក់ៗ បានជាសាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា “គ្មានអ្នកណាសុចរិតសោះ សូម្បីតែម្នាក់ក៏គ្មានផង គ្មានអ្នកណាដែលយល់ គ្មានអ្នកណាដែលស្វែងរកព្រះ គ្រប់គ្នាបានបែរចេញ”(រ៉ូម ៣:១០-១២)។ ហេតុនេះហើយ បានជាព្រះយេស៊ូវទ្រង់យាងមក។ យើងមិនដែលទៅរកទ្រង់មុនទេ ហេតុនេះហើយជាទ្រង់យាងមកស្វែងរកយើង។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានប្រកាសបេសកកម្មរបស់ទ្រង់ថា “ដ្បិតកូនមនុស្សបានមក ដើម្បីនឹងរក ហើយជួយសង្គ្រោះដល់មនុស្សបាត់បង់”(លូកា ១៩:១០)។…
Read articleព្រះទ្រង់បន្តកែប្រែវិញ្ញាណថ្មីឡើងជានិច្ច
អ្នកស្រីយុននី លេហ្វេវរេ(Yoni Lefevre) ដែលជាសិល្បៈករជនជាតិហូឡង់ បានបង្កើតគម្រោងមួយ មានឈ្មោះថា “អំណាចពណ៌ប្រផេះ” ដើម្បីបង្ហាញអំពីភាពក្លៀវក្លា នៃជំនាន់មនុស្សចាស់ ក្នុងប្រទេសហូឡង់។ គាត់បានសុំឲ្យក្មេងសិស្សសាលាក្នុងតំបន់ គូរូបយាយតារបស់ខ្លួន។ អ្នកស្រីលេហ្វេវរេ ចង់បង្ហាញអំពី “ទស្សនៈដ៏ស្មោះត្រង់ និងបរិសុទ្ធ” អំពីមនុស្សចាស់ ហើយគាត់ជឿថា ក្មេងៗអាចបង្ហាញនូវទស្សនៈដ៏ស្មោះត្រង់ និងបរិសុទ្ធនេះបាន តាមរយៈការគូរូបជីដូនជីតារបស់ខ្លួន។ គំនូរបស់ក្មេងៗបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីទស្សនៈថ្មីៗ និងរស់រវើក អំពីសាច់ញាតិរបស់ខ្លួនដែលមានវ័យចំណាស់ ដូចជា ការគូរូបជីដូន ឬជីតាកំពុងលេងកីឡាវាយកូនបាល់តិន្នីស ធ្វើការក្នុងច្បារដំណាំ គូគំនូ ។ល។ នៅប្រទេសអ៊ីស្រាអែល កាលពីសម័យបុរាណ ពេលលោកកាលែបនៅក្មេង គាត់បានលួចចូលទៅក្នុងទឹកដីសន្យា ដើម្បីស៊ើបការ មុនពេលពួកអ៊ីស្រាអែលចូលកាន់កាប់។ លោកកាលែបជឿថា ព្រះនឹងជួយជនជាតិគាត់ ឲ្យវាយឈ្នះសាសន៍កាណាន តែពួកស៊ើបការដទៃទៀតមានគំនិតផ្ទុយពីគាត់(យ៉ូស្វេ ១៤:៨)។ ដោយសារក្តីជំនឿរបស់លោកកាលែប ព្រះទ្រង់ក៏បានរក្សាជីវិតគាត់ ដោយការអស្ចារ្យ ឲ្យគាត់រស់នៅបាន៤៥ឆ្នាំទៀត ដើម្បីឲ្យគាត់បានរួចជីវិត ក្នុងការវិលវល់ ក្នុងវាលរហោស្ថាន ហើយចូលទឹកដីសន្យា។ ដល់ពេលដែលត្រូវចូលទឹកដីកាណាន លោកកាលែបមានអាយុ៨៥ឆ្នាំហើយ។ ពេលនោះគាត់និយាយថា “សព្វថ្ងៃនេះខ្ញុំនៅតែមានកំឡាំង ដូចក្នុងកាលដែលលោកម៉ូសេបានចាត់ខ្ញុំឲ្យទៅនោះនៅឡើយ…
Read articleភាពរញេរញៃខាងវិញ្ញាណរបស់នរណា?
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានដើររើសសម្បកដប នៅឆ្នេរសមុទ្រ ហើយបោះចូលទៅក្នុងធុងសំរាម ដែលនៅចម្ងាយប្រហែល៦ម៉ែត្រ។ ខ្ញុំរើសបណ្តើររអ៊ូដាក់លោកចេយ(Jay) បណ្តើរថា “ធុងសំរាមនៅក្បែរហ្នឹងសោះ ហេតុអ្វីពួកគេមិនព្រមដើរទៅបោះសំរាមចូលក្នុងធុងអញ្ចឹង? តើការធ្វើឲ្យឆ្នេរសមុទ្រមានភាពរាយប៉ាយ សម្រាប់អ្នកដទៃ ធ្វើឲ្យពួកគេកាន់តែមានអារម្មណ៍ល្អឡើងចំពោះខ្លួនឯងឬ? ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នកចោលសំរាមនោះ សុទ្ធតែជាភ្ញៀវទេសចរណ៍។ ខ្ញុំមិនចង់គិតថា ប្រជាពលរដ្ឋ ដែលរស់នៅតំបន់នេះ កំពុងប្រព្រឹត្តចំពោះឆ្នេរសមុទ្ររបស់ខ្លួន ដោយគ្មានការគោរពយ៉ាងដូចនេះទេ”។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ខ្ញុំក៏បានអានចំសេចក្តីអធិស្ឋាន ដែលខ្ញុំបានសរសេរកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន អំពីការកាត់ទោសអ្នកដទៃ។ សេចក្តីអធិស្ឋាននោះបានរំឭកខ្ញុំថា ខ្ញុំបានធ្វើខុសហើយ ដែលបានមានអំណួត នៅក្នុងការជួយសម្អាតភាពរាយប៉ាយដែលអ្នកដទៃបានបង្ករយ៉ាងដូចនេះ។ តាមពិត ខ្ញុំបានបង្ករភាពរាយប៉ាយជាច្រើន តែខ្ញុំគ្រាន់តែមិនបានចាប់អារម្មណ៍ ជាពិសេស នៅក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណ។ ខ្ញុំច្រើនតែឆាប់អះអាងថា ខ្ញុំមិនអាចធ្វើឲ្យជីវិតខ្លួនឯងមានសណ្តាប់ធ្នាប់ គឺដោយសារតែអ្នកដទៃធ្វើឲ្យជីវិតខ្ញុំមានភាពរញេរញៃ។ ហើយខ្ញុំក៏ឆាប់សន្និដ្ឋានថា “សំរាម” ដែលកំពុងជះក្លិនជុំវិញខ្លួនខ្ញុំ ជារបស់អ្នកដទៃ ជាជាងថា វាជារបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ នេះមិនមែនជាការពិតទេ។ គ្មានអ្វីដែលនៅក្រៅខ្លួនខ្ញុំ អាចថ្កោលទោស ឬធ្វើឲ្យខ្លួនខ្ញុំក៏ខ្វក់ឡើយ តែគឺមានតែអ្វីដែលនៅខាងក្នុងខ្លួនខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ដែលធ្វើឲ្យស្មោកគ្រោក និងគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់(ម៉ាថាយ ១៥:១៩-២០)។ ធាតុពិតនៃសំរាម គឺជាអាកប្បកិរិយា ដែលនាំឲ្យខ្ញុំតម្រង់ច្រមុះ ទៅតាមហឹតអំពើបាបរបស់អ្នកដទៃ…
Read article