មធ្យោបាយដ៏តូច នៅកន្លែងដ៏តូច
ខ្ញុំបានជួបមនុស្សជាច្រើន ដែលធ្វើការបម្រើព្រះ ដោយគិតថា ខ្លួនហាក់ដូចជាកំពុងធ្វើការបម្រើព្រះ នៅកន្លែងតូចតាច តាមមធ្យោបាយដ៏ស្តួចស្តើង។ ពួកគេច្រើនតែបាក់ទឹកចិត្ត ដោយសារភាពឯកកោ នៅពេលដែលពួកគេមានអារម្មណ៍ថា កិច្ចការបម្រើរបស់ពួកគេមិនសំខាន់ចំពោះអ្នកដទៃ។ ពេលខ្ញុំឮពួកគេនិយាយដូចនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីតួអង្គទេវតា នៅក្នុងសៀវភៅរឿងរបស់លោក ស៊ី អែស លូអីស(C. S. Lewis) ដែលមានចំណងជើងថា ក្នុងពិភពដ៏ស្ងាត់ស្ងៀម ។ តួអង្គទេវតានោះមានបន្ទូលដល់គេថា “ប្រជាជនរបស់ខ្ញុំមានច្បាប់មួយ ដែលហាមពួកគេមិនឲ្យនិយាយអំពីទំហំ ឬតួរលេខប្រាប់អ្នកឡើយ … ព្រោះការនេះបានធ្វើឲ្យអ្នកគិតថា ខ្លួនធំលើសអ្វីៗដែលពិតជាមានភាពអស្ចារ្យ”។ ជួនកាល នៅក្នុងវប្បធម៌របស់មនុស្ស គេយល់ថា អ្វីដែលមានទំហំកាន់តែធំគឺកាន់តែអស្ចារ្យ បានសេចក្តីថា ទំហំគឺជាខ្នាតរង្វាស់នៃជោគជ័យ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ទាល់តែមនុស្សដែលមានភាពរឹងមាំ ទើបអាចជម្នះវប្បធម៌នេះបាន ជាពិសេស បើសិនជាពួកគេកំពុងធ្វើការបម្រើ នៅកន្លែងដ៏តូច។ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវ “មើលរំលងការអ្វី ដែលពិតជាអស្ចារ្យ”ឡើយ។ មិនមែនមានន័យថា តួរលេខមិនសំខាន់នោះទេ(ជាក់ស្តែង ពួកសាវ័កក៏បានរាប់ចំនួនមនុស្សដែលពួកគេបាននាំឲ្យជឿព្រះផងដែរ, មើលកិច្ចការ ២:៤១)។ តួរលេខរបស់ពួកគេ ឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីមនុស្សដែលកំពុងរស់នៅ ដែលត្រូវការសេចក្តីសង្រ្គោះដ៏អស់កល្បជានិច្ច។ យើងគួរតែធ្វើការ និងអធិស្ឋានឲ្យមានចំនួនមនុស្សកាន់តែច្រើន ចូលនគរព្រះ…
Read articleព្រះអង្គមិនចេះប្រែប្រួល
កាលខ្ញុំនៅក្មេង ជីតារបស់ខ្ញុំចូលចិត្តនិទានរឿង ហើយខ្ញុំចិត្តស្តាប់គាត់ណាស់។ គាត់មានរឿងនិទានពីរប្រភេទ គឺ “រឿងប្រឌិតពន្លើស” និង “រឿងដំណើរផ្សងព្រេង”។ រឿងប្រឌិតពន្លើសមានបង្កប់ការពិតខ្លះៗ តែអ្នកនិទានរឿងបានកែប្រែសាច់រឿង នៅពេលគាត់និទានរឿងដដែលនោះនៅពេលក្រោយទៀត។ រឿងដំណើរផ្សងពេ្រង និយាយអំពីរឿងដែលពិតជាបានកើតឡើង តែអ្នកនិទានរឿងមិនកែប្រែសាច់រឿង នៅពេលគាត់និទានរឿងនោះលើកក្រោយទេ។ ថ្ងៃមួយជីតារបស់ខ្ញុំបាននិទានរឿងមួយ ដែលហាក់ដូចជាពិបាកឲ្យខ្ញុំជឿថា វាជារឿងពិត បានជាខ្ញុំលាន់ម៉ាត់ថា “លោកតា រឿងហ្នឹងជារឿងប្រឌិតពន្លើសមែនអត់?” តែគាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា រឿងនោះជារឿងពិត។ ខ្ញុំនៅតែមិនអាចជឿគាត់ ទោះបីជាគាត់មិនបានកែសាច់រឿងនោះ នៅពេលក្រោយទៀតក៏ដោយ។ ដូចនេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចម្លែកបន្តិច។ បន្ទាប់មក ថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំកំពុងស្តាប់កម្មវិធីវិទ្យុ ខ្ញុំបានឮពិធីករនិទានរឿងមួយ ដែលបញ្ជាក់ថា រឿងនិទានដែលជីតាខ្ញុំនិទានប្រាប់ខ្ញុំ នៅថ្ងៃមុនជារឿងដំណើរផ្សងព្រេង ដែលនិយាយពីការពិតមែន។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏មានការប៉ះពាល់ចិត្ត ហើយក៏បានទុកចិត្តគាត់កាន់តែខ្លាំង។ ពេលដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងនិយាយ អំពីលក្ខណៈដែលមិនចេះប្រែប្រួលរបស់ព្រះ(ទំនុកដំកើង ១០២:២៧) គាត់បានកម្សាន្តចិត្តយើង ដោយឲ្យទុកចិត្តលើព្រះ ដែលមិនចេះប្រែប្រួល។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះគម្ពីរហេព្រើ ១៣:៨ ក៏បានចែងផងដែរថា “ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់នៅតែដដែល គឺពីថ្ងៃម្សិល ថ្ងៃនេះ ហើយទៅដល់អស់កល្បជានិច្ចតទៅ”។ ការនេះអាចលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យឈ្នះទុក្ខលំបាកប្រចាំថ្ងៃ…
Read articleស្ពានជីវិត
ប្រជាជនដែលរស់នៅ ក្នុងក្រុងចេរាពុងជី ប្រទេសឥណ្ឌា បានរកឃើញវិធីសាស្រ្តដ៏ពិសេសមួយ សម្រាប់ឆ្លងស្ទឹង និងអូរជាច្រើន ក្នុងទឹកដីរបស់ពួកគេ។ ពួកគេបានសង់ស្ពានដោយប្រើឫសរបស់ដើមកៅស៊ូ។ ពួកគេបានដាំដើមកៅស៊ូ នៅតាមច្រាំងឲ្យដុះឫស ចេញជា “ស្ពានដែលមានជីវិត” ឆ្លងទៅត្រើយម្ខាង ដែលត្រូវចំណាយពេលពី១០ ទៅ១៥ឆ្នាំ ទំរាំតែដើមកៅស៊ូទាំងនោះធំពេញវ័យ។ តែពេលដែលដើមកៅស៊ូទាំងនោះ ដុះចេញជាស្ពានបានរឹងមាំហើយ ស្ពាននោះមានលំនឹងណាស់ ហើយគេក៏អាចប្រើប្រាស់វាបានរាប់រយឆ្នាំ។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរបានប្រៀបប្រដូចអ្នក ដែលទុកចិត្តព្រះ ទៅនឹង “ដើមឈើដាំនៅមាត់ទឹក ដែលចាក់ឫសទៅក្បែរទន្លេ”(យេរេមា ១៧:៨)។ ដោយសារឫសរបស់ដើមឈើនោះ បានស្រូបយកជីវជាតិបានល្អ នោះវាអាចបន្តមានជីវិត នៅពេលមានអាកាសធាតុក្តៅខ្លាំង។ ហើយក្នុងអំឡុងពេលរាំងស្ងួត វានៅតែបន្តចេញផ្លែផ្កា។ យើងអាចមានភាពរឹងមាំដូចដើមឈើដែលចាក់ឫសបានល្អ ពេលដែលយើងពឹងផ្អែកលើព្រះ ដោយមានភាពនឹងនរ និងភាពរឹងមាំ ទោះបីជាយើងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏អាក្រក់បំផុតក៏ដោយ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកដែលទុកចិត្តលើមនុស្ស ច្រើនតែរស់នៅ ដោយគ្មានលំនឹង។ ព្រះគម្ពីរបានប្រៀបប្រដូចពួកគេ ទៅនឹងដើរឈើតូចៗនៅវាលរហោស្ថាន ដែលច្រើនតែខ្វះជីវជាតិ នឹងឈរនៅតែឯង(ខ.៦)។ ជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់អ្នកដែលលះចោលព្រះ គឺមានលក្ខណៈដូចនេះឯង។ ដូចនេះ យើងអាចសួរខ្លួនឯងថា តើយើងចាក់ឫសនៅកន្លែងណា? តើយើងបានចាក់ឫសនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវឬទេ?(កូល៉ុស ២:៧) តើយើងជាស្ពានដែលចម្លងអ្នកដទៃ…
Read articleល្អតែសម្បកក្រៅ
ថ្ងៃមួយ កូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានលវ៉ែនតាការពារពន្លឺថ្ងៃ ដែលខ្ញុំទើបតែទិញថ្មីៗ។ នាងក៏បានប្រគល់វ៉ែនតានោះមកវិញ ហើយនិយាយលេងថា “ម៉ាក់ វ៉ែនតានេះ មិនមែនជាវ៉ែនតាការពារពន្លឺថ្ងៃទេ។ វាគ្រាន់តែជាវ៉ែនតាសម្រាប់ពាក់ឲ្យល្អមើលប៉ុណ្ណោះ។ តាមខ្ញុំស្មាន ម៉ាក់ទិញវ៉ែនតាហ្នឹង ដោយសារវាធ្វើឲ្យម៉ាក់មានសម្រស់ស្អាតហើយមែនទេ?” ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថា កូនស្រីខ្ញុំស្គាល់ចិត្តខ្ញុំ។ ពេលខ្ញុំទិញវ៉ែនតានោះ ខ្ញុំមិនបានគិតដល់ការការពារកាំរស្មីយ៉ូវី ឬគិតថា វ៉ែនតានោះពិតជាអាចការពារពន្លឺថ្ងៃមែនឬអត់ទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចូលចិត្ត ភាពស្រស់ស្អាត ដែលវាផ្តល់ឲ្យខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សភាគច្រើនចូលចិត្តធ្វើឲ្យខ្លួនមានរូបសម្រស់ល្អ។ យើងចង់ឲ្យគេមើលមក ឃើញយើង“មានការរៀបចំខ្លួនបានល្អ” ដោយគ្មានការពិបាក ការភ័យខ្លាច ការល្បួង ឬការឈឺក្បាលអ្វីឡើយ។ ការព្យាយាមរក្សារូបសម្រស់សម្បកក្រៅ ក្នុងដំណើរជីវិតខាងវិញ្ញាណ មិនមានប្រយោជន៍អ្វីសម្រាប់ខ្លួនយើង ឬសម្រាប់អ្នករួមដំណើរជាមួយយើងទេ។ តែការចែករំលែកជីវិតយើង ជាមួយអ្នកដទៃ ក្នុងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ ផ្តល់ប្រយោជន៍ដល់យើង ក៏ដូចជាចំពោះអ្នកដទៃផងដែរ។ ពេលដែលយើងមានភាពស្មោះត្រង់កាន់តែខ្លាំង ដោយមិនខំធ្វើខ្លួនឲ្យល្អតែសម្បកក្រៅ នោះព្រះទ្រង់នឹងបើកភ្នែកយើងឲ្យមើលឃើញអ្នកដទៃ ដែលកំពុងតយុទ្ធក្នុងស្ថានភាពដែលស្រដៀងនឹងយើង។ ព្រះទ្រង់អាចប្រើយើងកាន់តែច្រើនឡើង ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ ពេលដែលយើងអរសប្បាយនឹងការប្រកបទាក់ទង កាន់តែជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះអង្គ ហើយមានការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់ អំពីភាពប្រេះបែក និងចំណុចខ្វះខាតរបស់ខ្លួនឯង។ ចូរយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះដកយកចេញនូវការធ្វើពើ ដែលល្អតែសម្បកក្រៅ ហើយ “ត្រូវឲ្យយើងពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ ដើម្បីនឹងបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់…
Read articleមានអារម្មណ៍ថា ជាប់ច្រវ៉ាក់ឬ?
លោកបូអ៊ីសៀស(Boethius) ជាអ្នកនយោបាយដ៏ស្ទាត់ជំនាញម្នាក់ ដែលធ្វើការងាររាជការ នៅប្រទេសអ៊ីតាលី ក្នុងសតវត្សរ៍ទី៦។ តែគួរឲ្យស្តាយណាស់ ដែលគាត់បានធ្វើឲ្យស្តេចមិនគាប់ព្រះទ័យ។ គេបានចោទប្រកាន់ថា គាត់ក្បត់ជាតិ ហើយក៏បានចាប់គាត់ដាក់គុក។ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងរង់ចាំការកាត់ទោសប្រហារជីវិត គាត់ក៏បានសុំឲ្យគេយកក្រដាស និងស្លាបប៉ាកកាមក ដើម្បីឲ្យគាត់សរសេរអំពីគំនិតរបស់គាត់។ ក្រោយមក អ្វីដែលគាត់បានសរសេរនៅពេលនោះ ក៏បានក្លាយជាការលើកទឹកចិត្តខាងវិញ្ញាណរហូតមកដល់ពេលសព្វថ្ងៃ។ ពេលដែលលោកបូអ៊ីសៀសកំពុងអង្គុយនៅក្នុងគុក សញ្ជឹងគិតអំពីស្ថានភាពដ៏អស់សង្ឃឹម គាត់ក៏បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីសេចក្តីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ដោយសរសេររៀបរាប់អំពីទស្សនៈរបស់គាត់ យ៉ាងដូចនេះថា “ក្នុងលោកនេះ គ្មានអ្វីដែលវេទនាទេ។ បើយើងគិតថា យើងវេទនា គឺវេទនាហើយ ហើយបើយើងគិតថា យើងមានអំណរ គឺយើងមានអំណរ។ ក្តីអំណរមានក្នុងស្ថានភាពនីមួយៗ ឲ្យតែយើងមានចិត្តស្កប់ នៅក្នុងស្ថានភាពនោះ”។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់ដឹងថា យើងអាចសម្រេចចិត្តមានទស្សនៈវិជ្ជមាន ឬអវិជ្ជមាន និងមានការស្កប់ចិត្តឬអត់ នៅក្នុងស្ថានភាពដែលកំពុងប្រែប្រួល។ សាវ័កប៉ុលបានបកស្រាយ អំពីទស្សនៈនេះកាន់តែច្បាស់ថែមទៀតថា ភាពស្កប់ចិត្តដែលយើងមានក្នុងស្ថានភាពនីមួយៗ គឺសំខាន់ជាងស្ថានភាពរបស់យើង។ ពេលដែលគាត់កំពុងជាប់គុក គាត់បានសរសេរក្នុងសំបុត្រថា គាត់បានរៀនឲ្យមានសេចក្តីសន្តោស ឬការស្កប់ចិត្ត ក្នុងស្ថានភាពទាំងអស់(ភីលីព ៤:១១)។ មនុស្សទាំងអស់សុទ្ធតែអាចមានការស្កប់ចិត្ត ព្រោះពួកគេអាចរកឃើញការស្កប់ចិត្ត នៅក្នុងព្រះ ដែលព្រះអង្គមិនចេះប្រែប្រួលឡើយ។ តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា កំពុងជាប់ច្រវ៉ាក់ក្នុងស្ថានភាពដ៏ពិបាកឬទេ?…
Read articleភាពស្មោះត្រង់ដ៏ពិត
គេបានប៉ាន់ប្រម៉ាណថា ជាសរុប មនុស្សទាំងអស់នៅទូទាំងពិភពលោក បានធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះជាញឹកញាប់ បានចម្ងាយជាង ២២លានលានគីឡូម៉ែត្រ។ ការនិយមធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះ បានចាប់ផ្តើមពីដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៨០ ពេលដែលក្រុមហ៊ុនអាកាសចរណ៍ទាំងឡាយ បានចាប់ផ្តើមកម្មវិធីសន្សំពិន្ទុជាលើកដំបូង សម្រាប់ការធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះញឹកញាប់ ដោយលើកទឹកចិត្តអតិថិជន ឲ្យធ្វើដំណើរតាមជើងហោះហើររបស់ខ្លួន ម្តងហើយម្តងទៀត ដោយផ្តល់រង្វាន់ឲ្យពួកគេ សម្រាប់ការស្មោះស្ម័គ្ររបស់ពួកគេ។ អ្នកដំណើរទាំងឡាយអាចយកពិន្ទុដែលបានសន្សំ មកដូរយករង្វាន់ដែលមានដូចជា ការធ្វើដំណើរមួយជើងដោយឥតគិតថ្លៃ សម្ភារៈប្រើប្រាស់ និងសេវ៉ាកម្មផ្សេងៗ។ ហេតុនេះហើយបានជាមិនយ៉ូរប៉ុន្មាន គេក៏បានចាប់ផ្តើមមានគម្រោងសន្សំពិន្ទុ ដោយធ្វើដំណើរឲ្យញឹកញាប់តាមយន្តហោះរបស់ក្រុមហ៊ុនអាកាសចរណ៍ណាមួយ ដើម្បីឲ្យបានរង្វាន់។ យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលក៏ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកដែលធ្វើដំណើរជាញឹកញាប់ នៅសតវត្សរ៍ទី១ផងដែរ តែគាត់បានធ្វើដំណើរជាញឹកញាប់ មិនមែនដើម្បីឲ្យបានរង្វាន់ពីក្រុមហ៊ុនទេសចរណ៍ណាមួយទេ។ គោលដៅរបស់គាត់ គឺដើម្បីឈោងចាប់មនុស្សឲ្យបានច្រើនបំផុត តាមឱកាសដែលគាត់មាន ដោយផ្សាយដំណឹងល្អនៃការអត់ទោសបាប និងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ដែលគេអាចទទួលយកបាន ដោយសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ។ ពេលដែលមានអ្នកខ្លះ នៅក្រុងកូរិនថូសបានចោទសួរថា គាត់អាងអំណាចអ្វី ដែលគាត់ធ្វើការទាំងអស់នោះ គាត់ក៏បានឆ្លើយតបនៅក្នុងសំបុត្រមួយច្បាប់ ដោយរៀបរាប់អំពីការលះបង់ដែលគាត់បានធ្វើ ដើម្បីនាំដំណឹងល្អទៅដល់អ្នកដទៃ យ៉ាងដូចនេះថា “គេវាយខ្ញុំនឹងដំបង៣ដង គេចោលខ្ញុំនឹងថ្ម១ដង ខ្ញុំត្រូវសំពៅលិច៣ដង ខ្ញុំនៅនាសមុទ្រជ្រៅអស់១ថ្ងៃ១យប់”(២កូរិនថូស ១១:២៥)។ ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានសាវ័កប៉ុល នូវព្រះគុណ និងការអត់ទ្រាំ ក្នុងការប្រថុយជីវិត…
Read article