គេងលក់យ៉ាងសុខសាន្ត ពេលមានបញ្ហា
ទំនុកដំកើង ៣ ខ្ញុំបានដេកលក់ទៅ ហើយក៏ភ្ញាក់ឡើងវិញ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ទប់ទល់ខ្ញុំ។ ទំនុកដំកើង ៣:៥ ការនឹកឃើញរឿងអាក្រក់ៗ និងពាក្យចោទប្រកាន់ បានជន់ជោរនៅក្នុងគំនិតរបស់លោកសាល(Sal)។ គាត់គេងមិនលក់ ខណៈពេលដែលចិត្តគាត់មានពេញដោយការភ័យខ្លាច ហើយគាត់បែកញើសជោគខ្លួន។ កាលនោះ គឺនៅពេលយប់មុនពេលគាត់ទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ហើយគាត់មិនអាចបញ្ឈប់ការគិតដ៏ខ្មៅងងឹតនោះបាន។ លោកសាល បានទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយក៏បានដឹងថា ព្រះអង្គបានអត់ទោសឲ្យបាបរបស់គាត់ហើយ តែសង្គ្រាមខាងវិញ្ញាណនៅតែបន្ត។ នៅពេលនោះ ភរិយាគាត់ក៏បានចាប់ដៃគាត់ ហើយអធិស្ឋានឲ្យគាត់។ មួយសន្ទុះក្រោយមក សន្តិភាពក៏បានចូលមកជំនួសការភ័យខ្លាច ក្នុងចិត្តរបស់លោកសាល។ គាត់ក៏បានក្រោកឡើង ហើយក៏បានសរសេរពាក្យពេចន៍ ដែលគាត់ចង់ចែកចាយ មុនពេលគាត់ទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ជាអ្វីដែលគាត់មិនអាចធ្វើបាន កាលពីមុន។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានគេងលក់យ៉ាងសុខសាន្ត។ ស្តេចដាវីឌក៏បានជ្រាបថា ការគេងមិនលក់នៅពេលយប់ មានអារម្មណ៍ដូចម្តេច។ កាលទ្រង់កំពុងរត់គេចពីបុត្រាទ្រង់ ព្រះនាមអាប់សាឡំម ដែលចង់ដណ្តើមរាជទ្រង់(២សាំយ៉ូអែល ១៥-១៧) ទ្រង់ជ្រាបថា មានមនុស្សទាំងសល់សែន ដែលបានតាំងខ្លួនព័ទ្ធជុំវិញទាស់នឹងទ្រង់(ទំនុកដំកើង ៣:៦)។ ទ្រង់ក៏បានពោលទំនួញថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ពួកខ្មាំងនៃទូលបង្គំមាន គ្នាកាន់តែច្រើនឡើងយ៉ាងណា”(ខ.១)។ ទោះទ្រង់មានការភ័យខ្លាច និងការសង្ស័យយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ទ្រង់បានស្រែករកព្រះអម្ចាស់ ជាខែលរបស់ទ្រង់(ខ.៣)។ ក្រោយមក…
Read article
ពាក្យសម្ដីសម្រាប់ឲ្យខ្យល់បក់ផាត់
ដែលឃើញថា ពាក្យរបស់មនុស្សឥតសង្ឃឹមជាខ្យល់ទទេ នោះតើអ្នកគិតបន្ទោសដល់ពាក្យសំដីឬអី? យ៉ូប ៦:២៦ នៅពេលដែលមានការសោកសង្រេង ការឈឺចាប់ និងភាពអស់សង្ឃឹម មនុស្សច្រើនតែនិយាយនូវពាក្យ ដែលតាមធម្មតា ខ្លួនមិនចង់និយាយពាក្យនោះឡើយ។ ពួកគេបន្ថែមពណ៌ខ្មៅងងឹត មកលើការពិត គឺពណ៌ខ្មៅងងឹតជាងពណ៌ដែលពួកគេនឹងគូសពីលើ នៅថ្ងៃស្អែក ពេលដែលថ្ងៃរះឡើង។ ពួកគេច្រៀងដោយតុងដែលតឹងខ្លាំង ហើយនិយាយចេញមក ធ្វើមើលតែភ្លេងមានតែតុងមួយនេះ។ ពួកគេមើលឃើញតែពពក ហើយនិយាយ ធ្វើមើលតែទីក្រុងគ្មានមេឃ។ ពួកគេនិយាយថា “ព្រះនៅទីណា?” ឬ “ការបន្តទៅមុខទៀត គ្មានប្រយោជន៍អ្វីទេ” ឬក៏ “ខ្ញុំគិតលែងយល់អ្វីទាំងអស់” ឬមួយ “ខ្ញុំគ្មានសង្ឃឹមទេ” ពុំនោះទេ “បើព្រះពិតជាល្អមែន រឿងនេះមិនអាចកើតឡើងបានឡើយ”។ តើយើងត្រូវឆ្លើយតប ដូចម្តេចចំពោះពាក្យសម្ដីទាំងនេះ? លោកយ៉ូបមានប្រសាសន៍ថា យើងមិនចាំបាច់ត្រូវស្តីបន្ទោសឲ្យពាក្យសម្ដីទាំងនោះឡើយ។ ពាក្យសម្ដីទាំងនេះគឺជាខ្យល់ ឬតាមន័យត្រង់គឺ “សម្រាប់ឲ្យខ្យល់បក់ផាត់ទៅ”។ ពាក្យសម្ដីទាំងនោះនឹងត្រូវខ្យល់បក់ប៉ើងទៅបាត់។ កាលៈទេសៈនឹងមានការផ្លាស់ប្តូរ ហើយមនុស្សអស់សង្ឃឹមនោះ នឹងភ្ញាក់ដឹងខ្លួនចេញពីយប់ងងឹតនោះ ហើយក៏នឹកស្តាយពាក្យសម្ដីដែលបាននិយាយចេញមកលឿនពេក។ ដូចនេះ ចូរយើងកុំចំណាយពេល និងកម្លាំង ដើម្បីស្តីបន្ទោសឲ្យពាក្យសម្ដីទាំងនោះឡើយ។ ពួកវានឹងត្រូវខ្យល់បក់ប៉ើងទៅបាត់។ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវជម្រុះស្លឹកឈើចេញពីដើម នៅរដូវស្លឹកឈើជ្រុះឡើយ។ វាជាការប្រឹងប្រែងដែលឥតប្រយោជន៍។ មិនយូរប៉ុន្មានស្លឹកឈើទាំងនោះនឹងជ្រុះដោយឯកឯង។…
Read article
មិនមែនមានសំណាង តែដោយសារព្រះយេស៊ូវ
កូល៉ុស ១:១៥-២០ ទ្រង់គង់នៅមុនទាំងអស់ ហើយរបស់ទាំងអស់ក៏ស្ថិតស្ថេរ ដោយសារទ្រង់។ កូល៉ុស ១:១៧ ទស្សនាវដី្តការរុករកឃើញ បានលើកឡើងថា ក្នុងចក្រវាលរបស់យើង មានភពចំនួនប្រហែល ៧00 គ្វីនទ្រីលាន(គឺចំនួនចាប់ផ្តើមដោយលេខ ៧ មានលេខសូន្យ២០ខ្ទង់ខាងក្រោយ)។ ប៉ុន្តែ មានតែភពមួយទេ ដែលមានលក្ខណៈដូចផែនដី។ លោកអេរិក ហ្សាគ្រីសិន(Erik Zackrisson) ជាអ្នកប្រាជ្ញរូបវិទ្យាផ្នែកអវកាស បានមានប្រសាសន៍ថា លក្ខខណ្ឌមួយ ដែលតម្រូវឲ្យភពមួយ អាចទ្រទ្រង់ជីវិតបាន គឺភពនោះត្រូវតែស្ថិតនៅលើគន្លង ដែលមិនឆ្ងាយពេក ហើយក៏មិនជិតពេកពីព្រះអាទិត្យ គឺក្នុងតំបន់ដែលមានសីតុណ្ហភាពល្អ ល្មមនឹងអាចមានទឹកបាន។ ក្នុងចំណោមភាព៧០០គ្វីនទ្រីលាន ហាក់ដូចជាមានតែភពផែនដីទេ ដែលអាចបំពេញតាមលក្ខខណ្ឌនេះបានត្រឹមត្រូវ។ លោកហ្សាគ្រីសិនក៏បានសន្និដ្ឋានថា ផែនដីពិតជាមានសំណាងណាស់។ សាវ័កប៉ុលបានបញ្ជាក់ដល់ពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូល៉ុសថា ចក្រវាលពិតជាមានមែន តែមិនមែនដោយសារចក្រវាលមានសំណាងនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ គឺដោយសារការរៀបចំរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ សាវ័កប៉ុលបានហៅព្រះគ្រីស្ទថា ព្រះអាទិករដែលបានបង្កើតពិភពលោក។ គឺដូចគាត់បានបង្រៀនថា “ដ្បិតគឺទ្រង់ហើយ ដែលបង្កើតគ្រប់ទាំងអស់”(កូល៉ុស ១:១៦)។ ព្រះយេស៊ូវមិនគ្រាន់តែជាព្រះដែលបានបង្កើតផែនដី ដោយព្រះចេស្តា តែព្រះអង្គថែមទាំងបានទ្រទ្រង់អ្វីៗទាំងអស់ឲ្យស្ថិតស្ថេរ(ខ.១៧) ក្នុងផែនដីដែលមិនក្តៅពេក និងមិនត្រជាក់ពេក តែមានអាកាសធាតុល្មមនឹងអាចឲ្យមនុស្សរស់នៅបាន។ អ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្កើត នោះព្រះអង្គក៏បានទ្រទ្រង់…
Read article
ភាពឥតគិតថ្លៃ នៃព្រះគុណព្រះ
ប៉ុន្តែ ព្រះដែលទ្រង់មានសេចក្តីមេត្តាករុណាដ៏លើសលប់ ដោយព្រោះសេចក្តីស្រឡាញ់ជាខ្លាំង ដែលទ្រង់មានដល់យើងរាល់គ្នា ក្នុងកាលដែលយើងនៅស្លាប់ក្នុងការរំលងនៅឡើយ នោះទ្រង់បានប្រោសឲ្យយើងរាល់គ្នាបានរស់ ជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ គឺដោយព្រះគុណ ដែលអ្នករាល់គ្នាបានសង្គ្រោះ ហើយទ្រង់បានប្រោសឲ្យយើងរស់ឡើងវិញ ក៏ឲ្យយើងអង្គុយជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់ដែរ។ អេភេសូរ ២:៤-៦ ព្រះទ្រង់បានកែប្រែជីវិតយើង ឲ្យជោគជ័យ ដោយព្រះអង្គ “ប្រោសឲ្យយើងបានរស់ ជាមួយព្រះគ្រីស្ទ” ក្នុងកាលដែល “យើងនៅស្លាប់ក្នុងការរំលងនៅឡើយ”។ អាចនិយាយបានម្យ៉ាងទៀតថា កាលពីមុន យើងស្លាប់នៅចំពោះព្រះ។ យើងមិនអាចឆ្លើយតប យើងមិនមានរស់ជាតិ ឬចំណាប់អារម្មណ៍ខាងវិញ្ញាណពិតប្រាកដ យើងគ្មានភ្នែកខាងវិញ្ញាណ សម្រាប់មើលភាពស្រស់ស្អាតនៃព្រះគ្រីស្ទ ពោលគឺយើងគ្រាន់តែបានស្លាប់ ខាងឯសេចក្តីដែលសំខាន់បំផុត។ បន្ទាប់មក ព្រះទ្រង់ក៏បានធ្វើកិច្ចការទ្រង់ ដោយគ្មានលក្ខខ័ណ្ឌ មុនពេលយើងអាចធ្វើអ្វីមួយ ដើម្បីក្លាយជាភាជនៈដែលសក្តិសមនឹងទទួលព្រះវត្តមានព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គធ្វើឲ្យយើងមានជីវិតឡើង។ ព្រះអង្គដាស់យើង ដោយអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យយើងភ្ញាក់ឡើង ពីការលង់លក់ក្នុងសេចក្តីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ ឲ្យបានឃើញសិរីល្អរបស់ព្រះគ្រីស្ទ(២កូរិនថូស ៤:៤)។ ញាណខាងវិញ្ញាណដែលស្លាប់កាលពីមុន ក៏មានជីវិតឡើង ដោយការអស្ចារ្យ។ បទគម្ពីរអេភេសូរ ២:៤ បានចែងថា ព្រះអង្គបានធ្វើការនេះ ដោយ “សេចក្តីមេត្តា”។ បានសេចក្តីថា ព្រះអង្គបានទតឃើញយើង ជាប់ក្នុងសភាពស្លាប់…
Read article
មានគ្នាច្រើន ល្អជាងនៅតែឯង
សាស្តា ៤:៩-១២ មានគ្នា២នាក់ នោះវិសេសជាងនៅតែឯង … ដ្បិតបើដួល នោះម្នាក់នឹងជ្រោងគ្នាឡើងវិញ។ សាស្តា ៤:៩-១០ លោកសូរិន សូលឃ័រ(Søren Solkær ) បានចំណាយពេលជាច្រើនឆ្នាំ ដើម្បីថតរូបសត្វទៀវ ជាបក្សីដ៏ស្រស់ស្អាត និងទិដ្ឋភាពដែលពួកវាបង្កើត គួរឲ្យពេចពិលរមិលមើល ដោយបញ្ចេញសម្លេងដ៏ពីរោះ ក្នុងការហោះហើរផ្លាស់ទីយ៉ាងរលូនជាហ្វូងមានគ្នារាប់សែនក្បាល រេរាំនៅលើមេឃ។ ការទស្សនាទិដ្ឋភាពដ៏អស្ចារ្យនេះ គឺប្រៀបដូចជាការអង្គុយមើលផ្ទាំងគំនូរ ដែលមានស្នាមជក់ធំមួយ ដែលគេគ្រវាសទឹកខ្មៅចុះឡើងនៅលើមេឃ បង្កើតជាផ្ទាំងទស្សនីយភាពដ៏ស្រស់ស្អាត។ នៅប្រទេសដាណឺម៉ាក គេបានហៅទស្សនីយភាពរបស់សត្វទៀវថា ព្រះអាទិត្យពណ៌ខ្មៅ(ដែលជាចំណងជើងសៀវភៅថតរូបដ៏ល្បីល្បាញរបស់លោកសូលឃ័រ)។ អ្វីដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់បំផុតនោះ គឺរបៀបដែលសត្វទៀវហោះហើរតាមគ្នា នៅកៀកគ្នាខ្លាំងណាស់ បើសិនជាសត្វទៀវណាមួយហើរខុសចង្វាក់តែបន្តិច ពួកគេនឹងមានការប៉ះទង្គិចគ្នាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមិនខាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សត្វទៀវបានប្រើការប្រមូលផ្តុំគ្នា ដើម្បីការពារខ្លួនពួកវា។ ពេលណាសត្វស្ទាំងហើរចុះមករកពួកវា សត្វបក្សីតូចៗទាំងនោះបានហើរជាក្បួនយ៉ាងណែន ហើយផ្លាស់ទីព្រមគ្នា ដោយបណ្តេញសត្វប្រមាញ់នោះ ដែលងាយនឹងចាប់ពួកវាធ្វើជាចំណី បើសិនជាពួកវានៅតែឯង។ ការនៅជុំគ្នា នោះប្រសើរជាងការនៅម្នាក់ឯង។ គឺដូចបទគម្ពីរសាស្តាបានចែងថា “មានគ្នា២នាក់ នោះវិសេសជាងនៅតែឯង … ដ្បិតបើដួល នោះម្នាក់នឹងជ្រោងគ្នាឡើងវិញ តែវរហើយ អ្នកណាដែលដួលក្នុងកាលដែលនៅតែម្នាក់ឯង ឥតមានគ្នានឹងជួយជ្រោងឡើងវិញ”(៤:៩-១១)។ បើយើងនៅតែឯង…
Read article
ស្វាគមន៍មនុស្សដែលយើងមិនស្គាល់
អេភេសូរ ២:១១-២២ អ្នករាល់គ្នាមិនមែនជាអ្នកដទៃ ឬជាអ្នកគ្រាន់តែសំណាក់នៅទៀតទេ គឺជាជាតិតែ១នឹងពួកបរិសុទ្ធ ជាពួកដំណាក់ព្រះវិញ។ អេភេសូរ ២:១៩ លោកដានីយ៉ែល ណាយេរី(Daniel Nayeri) បានពិពណ៌នា អំពីការធ្វើដំណើរដ៏លំបាករបស់គាត់ ជាមួយម្តាយ និងប្អូនស្រីគាត់ រត់គេចពីការបៀតបៀន ដោយឆ្លងកាត់ជំរុំជនភៀសខ្លួន ឆ្ពោះទៅរកកន្លែងមានសុវត្ថិភាព នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ជាប្រទេសទី៣។ គាត់ថា រឿងដែលគាត់បានជួប មិនមែនសុទ្ធតែជារឿងសោកសៅទាំងអស់ឡើយ។ ប្តីប្រពន្ធវ័យចំណាស់មួយគូរបានស្ម័គ្រចិត្តធានាពួកគេ ឲ្យមករស់នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ទោះពួកគេមិនដែលស្គាល់គ្នាក៏ដោយ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក លោកដានីយ៉ែល នៅតែមិនយល់។ គាត់ក៏បានសរសេរថា “តើអ្នកជឿទេ? ពួកគេបានជួយក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ ដោយមិនបានស្គាល់គ្នាសោះ។ ពួកគេមិនដែលបានជួបយើងទេ។ ហើយបើយើងជាមនុស្សអាក្រក់ ពួកគេនឹងមានរឿងធំមិនខាន។ ពួកគេពិតជាក្លាហាន មានចិត្តល្អ និងមិនខ្លាចគ្រោះថ្នាក់ ខុសពីមនុស្សជាច្រើនដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់”។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានសេចក្តីអាណិតដូចនេះ ដល់អ្នកដែលយើងមិនស្គាល់។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកអ៊ីស្រាអែល ឲ្យមានចិត្តមេត្តាចំពោះជនបរទេស។ “ឯអ្នកប្រទេសក្រៅដែលមកស្នាក់នៅក្នុងពួកឯងរាល់គ្នា នោះត្រូវទុកដូចជាកើតនៅស្រុកឯងវិញ ហើយត្រូវស្រឡាញ់គេដូចជាខ្លួនឯងដែរ ដ្បិតឯងរាល់គ្នាពីដើមក៏ជាអ្នកស្នាក់នៅក្នុងស្រុកអេស៊ីព្ទដែរ”(លេវីវិន័យ ១៩:៣៤)។ ព្រះអង្គក៏បានរំឭកគ្រីស្ទបរិស័ទជាសាសន៍ដទៃផងដែរថា កាលពីមុន “អ្នករាល់គ្នានៅទីទៃពីព្រះគ្រីស្ទ …ជាមនុស្សដទៃខាងឯសេចក្តីសញ្ញា ដែលទ្រង់បានសន្យាទុក…
Read article