កុំឲ្យណាយចិត្តឡើយ
កាឡាទី ៦:៧-១០ កុំឲ្យយើងណាយចិត្តនឹងធ្វើការល្អឡើយ ដ្បិតបើមិនរសាយចិត្តទេ នោះដល់កំណត់ យើងនឹងច្រូតបានហើយ។ កាឡាទី ៦:៩ បន្ទាប់ពីសុភ័ក្រ្តមានការងារថ្មី បានរយៈពេល៩ខែ គាត់មានអារម្មណ៍ថានឿយហត់យ៉ាងខ្លាំង។ ក្នុងនាមគាត់ជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ គាត់បានព្យាយាមដើរតាមគោលការណ៍របស់ព្រះ តាមរបៀបដែលគាត់ដោះស្រាយបញ្ហា និងធ្វើការងារ។ ប៉ុន្តែ គាត់មានបញ្ហាជាមួយមនុស្សនៅកន្លែងធ្វើការមិនចេះចប់មិនចេះហើយ ហើយការងារគាត់ហាក់ដូចជាមានការរីកចម្រើនតិចតួចណាស់។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា ចង់បោះបង់ចោលការតស៊ូ។ អ្នកប្រហែលកំពុងមានអារម្មណ៍ហត់នឿយ ដូចសុភ័ក្រ្តផងដែរ។ អ្នកដឹងថា មានការល្អអ្វីខ្លះ ដែលអ្នកគួរតែធ្វើ តែអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ហត់នឿយយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការបន្តធ្វើការល្អ។ ចូរមានសង្ឃឹមឡើង។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តយើងថា “កុំឲ្យយើងណាយចិត្តនឹងធ្វើការល្អឡើយ ដ្បិតបើមិនរសាយចិត្តទេ នោះដល់កំណត់ យើងនឹងច្រូតបានហើយ”(កាឡាទី ៦:៩)។ ក្នុងបទគម្ពីរនេះ គាត់បានពាក្យប្រៀបប្រដូចអំពីកសិករ ព្រោះកសិករណាក៏ដឹងដែរថា ការសាបព្រោះគ្រាប់ពូជតែងតែមានការពិបាក។ ការសាបព្រោះ “ខាងឯព្រះវិញ្ញាណ”(ខ.៨) ក៏ជាការពិបាកដែរ។ អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ដែលព្យាយាមដើរតាមការដឹកនាំរបស់ព្រះវិញ្ញាណ ហើយរស់នៅក្នុងជីវិតដែលថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះអង្គ អាចមានការហត់នឿយ និងបាក់ទឹកចិត្ត។ ប៉ុន្តែ ដរាបណាយើងតោងឲ្យជាប់ព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គ យើងនឹងបានច្រូតកាត់។ យើងនឹង “ច្រូតកាត់បានជីវិតអស់កល្ប”(ខ.៨ និងមើលយ៉ូហាន ១៧:៣) និងផលនៃព្រះពររបស់ព្រះ…
Read article
មានភាពស្រស់ថ្លាឡើងវិញ ក្នុងពេលដ៏លំបាក
“ល្មមហើយ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមយកព្រលឹងទូលបង្គំទៅឥឡូវចុះ ដ្បិតទូលបង្គំមិនវិសេសជាងពួកឰយុកោទូលបង្គំទេ លោកក៏ប្រះខ្លួនដេកលក់ នៅក្រោមដើមដង្កោនោះទៅ នោះមានទេវតាមកដាស់លោកប្រាប់ថា ចូរក្រោកឡើងបរិភោគ សិន”។(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:៤-៥) យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែធ្លាប់រំពឹងថា នឹងបានទៅដល់កំពូលភ្នំ តែបែរជាជាប់នៅក្នុងជ្រលងភ្នំខាងវិញ្ញាណទៅវិញ។ យើងប្រហែលមិននឹងស្មានទេថា យើងស្រាប់តែខ្សោះអស់កម្លាំង ឬយើងបានទទួលដំណឹងធ្វើឲ្យបាក់ទឹកចិត្ត ឬអំពើបាបរបស់យើងបានវិលត្រឡប់មកធ្វើទុក្ខយើងទៀត។ កាលៈទេសៈដែលគួរឲ្យរំខានក្នុងជីវិតយើង ច្រើនតែប្រសព្វគ្នា ដែលនាំឲ្យយើងផ្លាស់ប្តូរពីមានជំនឿ ទៅជាមានការភ័យខ្លាច។ ហោរាអេលីយ៉ាធ្លាប់រត់ទៅលាក់ខ្លួនក្នុងព្រៃភ្នំ ដោយការផ្ដោតចិត្តរបស់គាត់មានការផ្លាស់ប្តូរ ដោយសារគាត់ចាប់ផ្តើមមើលទៅព្រះ ផ្អែកទៅលើកាលៈទេសៈរបស់គាត់ ជាជាងមើលទៅកាលៈទេសៈរបស់គាត់ ផ្អែកទៅលើព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។ គាត់មើលឃើញបញ្ហារបស់គាត់ធំពេក ធ្វើឲ្យគាត់រកធ្វើអ្វីមិនកើត។ ពេលគាត់ចាប់ផ្តើមដើរដោយការមើលឃើញ ជាជាងដើរដោយជំនឿ គាត់ក៏បាត់បង់សន្តិភាព ហើយភាពសម្បូរសប្បាយខាងវិញ្ញាណក៏ចាប់ផ្តើមរលាយ។ លោកអេលីយ៉ាបានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងអន្ទាក់ នៃការផ្តោតទៅលើខ្លួនឯង។ គាត់បានផ្តោតទៅលើកំហុសជាច្រើន ដែលពួកអ៊ីស្រាអែលមានចំពោះព្រះ បានជាគាត់យល់ឃើញថា មានតែគាត់ទេ ដែលកំពុងបម្រើព្រះ(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:១០)។ សេចក្តីជំនឿ និងសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់គាត់ ត្រូវបានជំនួសដោយការមិនស្កប់ចិត្ត និងខ្វះសន្តិភាព។ ដោយសារការអាណិតខ្លួនឯង គាត់បានរត់ចូលវាលរហោស្ថាន ហើយគេងនៅក្រោមដើមដង្កោ ដោយអធិស្ឋានសូមព្រះអម្ចាស់ដកជីវិតគាត់។ តែព្រះអម្ចាស់មិនបានស្តីបន្ទោសគាត់ទេ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបានយាងមករកគាត់ ហើយជួយឲ្យគាត់មានភាពស្រស់ថ្លាឡើងវិញ ដោយប្រទានទឹក និងអាហារ…
Read article
ការល្បងលដែលងាយស្រួល និងពិបាក
និក្ខមនំ ១៤:៥-១៤ ដ្បិតព្រះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា ខ្លាចក្រែងគេឃើញចំបាំង ហើយរសាយចិត្ត រួចត្រឡប់ទៅឯស្រុកអេស៊ីព្ទវិញ។ និក្ខមនំ ១៣:១៧ លោកម៉ាក(Mark) គឺជាគ្រូគង្វាលវ័យក្មេងដែលមានសក្ដានុពល។ នៅពេលព្រឹកមួយនោះ កូនប្រុសរបស់គាត់ស្រាប់តែដួលនៅលើដី បាត់បង់ជីវិតភ្លាមៗ នៅពេលលេងបាល់ទាត់។ លោកម៉ាកបានចិត្តរន្ធត់យ៉ាងខ្លាំង ហើយបានសោកសង្រេងចំពោះការបាត់បង់នេះ រហូតមកដល់ពេលសព្វថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែ តាមរយៈការឈឺចាប់របស់គាត់ គាត់បានក្លាយជាគ្រូគង្វាលដែលមានចិត្តអាណិតចំពោះអ្នកដទៃកាន់តែខ្លាំង។ ខ្ញុំបានសោកសង្រេងជាមួយលោកគ្រូម៉ាក ហើយទុក្ខលំបាករបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំសម្តីរបស់លោក អេ ដាបប៊លយូ ថូហ្ស័រ(A. W. Tozer) ដែលបានកត់សំគាល់ឃើញថា “ព្រះទ្រង់ច្រើនតែប្រទានពរដល់នរណាម្នាក់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ បន្ទាប់ពីពួកគេបានស៊ូទ្រាំទុក្ខលំបាកដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ”។ ខ្ញុំគិតថា នេះជាការពិតមែន។ ប៉ុន្តែ រឿងនេះប្រហែលមិនសាមញ្ញដូចនេះទេ។ យើងអាចរៀនសូត្រអំពីផ្លូវដែលព្រះអម្ចាស់ប្រើ ដោយសង្កេតមើលការធ្វើដំណើររបស់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ចេញពីទឹកដីអេស៊ីព្ទ។ ព្រះអម្ចាស់បានដឹកនាំប្រជាជាតិដ៏ក្មេងខ្ចីមួយនេះ ចេញពីទឹកដីអេស៊ីព្ទ ទៅតាមផ្លូវដែលងាយស្រួលធ្វើដំណើរ តែព្រះអង្គក៏បានមានព្រះបន្ទូលថា ពេលណាពួកគេគេឃើញចំបាំង ពួកគេនឹងរសាយចិត្ត រួចត្រឡប់ទៅឯស្រុកអេស៊ីព្ទវិញ(និក្ខមនំ ១៣:១៧)។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គក៏បានប្រាប់លោកម៉ូសេឲ្យដឹកនាំពួកគេទៅតាមផ្លូវវាងវិញ ដើម្បីឲ្យស្តេចផារ៉ោនដឹកនាំទ័ពមកប្រយុទ្ធនឹងពួកគេ(១៤:១-៤)។ ស្តេចផារ៉ោនក៏បានលើកទ័ពមកមែន។ ពួកអ៊ីស្រាអែល “មានសេចក្តីតក់ស្លុតជាខ្លាំង ហើយស្រែកអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា”(ខ.១០)។ លោកម៉ូសេក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកគេថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងច្បាំងជំនួសអ្នករាល់គ្នា…
Read article
មហាក្សត្រដែលមានជ័យជម្នះ
“សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានប្រកបដោយព្រះគុណ និងសេចក្តីសុខសាន្ត អំពីព្រះដ៏គង់នៅ ក៏គង់នៅតាំងតែពីដើម ហើយត្រូវយាងមកទៀត និងអំពីព្រះវិញ្ញាណទាំង៧ ដែលនៅចំពោះបល្ល័ង្កទ្រង់ ហើយអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាស្មរបន្ទាល់ស្មោះត្រង់ ដែលកើតពីពួកស្លាប់មកមុនគេបង្អស់ ជាអធិបតីលើអស់ទាំងស្តេចនៅផែនដី”។ វិវរណៈ ១:៤-៥ តើអ្នកត្រូវធ្វើដូចម្តេច នៅពេលដែលជំនឿរបស់អ្នកជាគ្រីស្ទបរិស័ទ និងកាលៈទេសៈនៃជីវិតអ្នក ហាក់ដូចជាប្រកាសអំពីសេចក្តីពិតពីរខុសគ្នា? នេះជាបញ្ហាដែលអ្នកអានកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈដំបូងគេបានជួបប្រទះ និងពិបាកយល់។ កណ្ឌគម្ពីរចុងក្រោយនៃព្រះគម្ពីរ ត្រូវបាននិពន្ធឡើង មិនមែនដើម្បីឲ្យមានការភាន់ច្រឡំ តែដើម្បីធ្វើជាព្រះពរវិញ(វិវរណៈ ១:៣)។ យើងមិនត្រូវចាត់ទុកកណ្ឌគម្ពីរនេះជាសៀវភៅប្រស្នា ឬល្បងប្រាជ្ញាផ្នែកទេវសាស្ត្រនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវយល់ថា សាវ័កយ៉ូហានបាននិពន្ធ សម្រាប់អ្នកអាន ក្នុងបរិបទនៃប្រវត្តិសាស្រ្ត ជាអ្នកជឿនៅសតវត្សរ៍ទី១ ដែលកំពុងទទួលរងការវាយប្រហារ និងបៀតបៀន ដោយពួកអ្នកកាន់អំណាចនៅសម័យនោះ ហើយគោលបំណងនៃការនិពន្ធនេះ គឺដើម្បីផ្តល់ឲ្យនូវក្តីសង្ឃឹម និងការធានា។ កាលនោះ គេកំពុងផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ មានការជឿជាក់ច្បាស់ថា ទោះព្រះយេស៊ូវបានយាងឡើងស្ថានសួគ៌វិញ នោះព្រះអង្គក៏នឹងយាងមកវិញមិនខាន។ ពួកគេមានការជឿជាក់ដូចនេះ ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់ និងមហាក្សត្រ បានគ្រប់គ្រងទាំងស្រុងមកលើកាលៈទេសៈទាំងនោះ ហើយបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គកំពុងតែបានសម្រេច នៅលើផែនដីទាំងមូល។ នេះជាការជឿជាក់របស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេក៏ឃើញកាលៈទេសៈរបស់ពួកគេ ហាក់ដូចជាមិនមានភាពស្របគ្នានឹងការជឿជាក់របស់ពួកគេទេ។ ការអ្វីដែលពួកគេបានបញ្ជាក់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក…
Read article
ការចាប់ផ្តើមជាថ្មីជាមួយព្រះអម្ចាស់
រ៉ូម ៥:៦-១១ ដោយព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសយើងរាល់គ្នា នោះគឺក្នុងកាលដែលយើងនៅមានបាបនៅឡើយផង។ រ៉ូម ៥:៨ លោករេមប្រិន(Rembrandt) គឺជាវិចិត្រករជនជាតិហូឡង់ ដែលបានគូររូបគំនូរដ៏ល្បីល្បាញនៅឆ្នាំ១៦៣៣ មានចំណងជើងថា ការបញ្ឈរឈើឆ្កាង។ អត្ថន័យរបស់ផ្ទាំងគំនូរនេះ ហាក់ដូចជាកំពុងតែសួរយើងថា “តើបាបរបស់អ្នក គឺជាមូលហេតុដែលព្រះយេស៊ូវសុគតនៅលើឈើឆ្កាងដែរឬទេ?” គាត់បានគូររូបព្រះយេស៊ូវនៅចំកណ្តាលផ្ទាំងគំនូរ ដោយព្រះអង្គជាប់នៅឈើឆ្កាង ដែលមនុស្សបួននាក់កំពុងលើកបញ្ឈរ ប៉ុន្តែ ក្នុងចំណោមពួកគេ មានម្នាក់ដែលលេចធ្លោជាងគេ នៅកន្លែងដែលមានពន្លឺភ្លឺ។ គាត់មានសំលៀកបំពាក់ខុសពីគេ តាមរចនាបថរបស់មនុស្សនៅសម័យលោករេមប្រិន ដោយគាត់ពាក់មួកកាតឹប ដែលជាងគំនូរច្រើនតែពាក់។ ពេលគេមើលរូបបុរសនោះឲ្យបានជិត គេក៏បានដឹងថា តាមពិតលោករេមប្រិនបានគូររូបគាត់ នៅក្នុងផ្ទាំងគំនូរនោះ ហាក់ដូចជាក្នុងន័យថា “បាបរបស់ខ្ញុំបានរួមចំណែក នៅក្នុងការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ”។ ប៉ុន្តែ មានម្នាក់ទៀត ដែលលេចធ្លោជាងគេផងដែរ។ អ្នកនោះកំពុងជិះសេះ សម្លឹងមើលមកខាងក្រៅផ្ទាំងគំនូរ។ អ្នកខ្លះយល់ឃើញថា នេះជារូបទីពីរតំណាងឲ្យលោករេមប្រិន ដែលកំពុងទំនាក់ទំនងមកអ្នកទស្សនាផ្ទាំងគំនូរនោះ ដែលហាក់ដូចជាកំពុងសួរថា “តើបាបរបស់អ្នកមានចំណែកក្នុងការសុគតរបស់ព្រះអង្គដែរឬទេ?” សាវ័កប៉ុលក៏បានដឹងថា បាបរបស់គាត់មានវត្តមាននៅទីនោះ ហើយយើងក៏អាចដឹងដូចគាត់ ព្រោះព្រះយេស៊ូវបានរងទុក្ខ និងសុគត ដើម្បីយើងផងដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីររ៉ូម ៥:១០ គាត់បានហៅខ្លួនគាត់ និងយើងថា “ខ្មាំងសត្រូវរបស់ព្រះ”។ ប៉ុន្តែ…
Read article
មានសេរីភាពរួចផុតពីខ្លួនឯង
“លុះទៅដល់កាពើណិម កាលកំពុងតែនៅក្នុងផ្ទះ នោះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលសួរពួកសិស្សថា តើរឿងអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាជជែកគ្នាតាមផ្លូវមកនោះ តែគេនៅតែស្ងៀម ពីព្រោះតាមផ្លូវ គេបានជជែកគ្នា អំពីអ្នកណាដែលធំជាង ទ្រង់ក៏គង់ចុះ រួចហៅពួក១២មកមានព្រះបន្ទូលថា បើអ្នកណាចង់ធ្វើលេខ១ នោះត្រូវទៅជាចុងបង្អស់វិញ ហើយត្រូវបំរើគេទាំងអស់ដែរ”។ ម៉ាកុស ៩:៣៣-៣៥ ការប្រជែងគ្នា គឺជារឿងដែលកើតមានជាធម្មតា ក្នុងការរស់នៅ។ នៅក្នុងក្រុមកីឡា ការប្រជែងគ្នាជាលក្ខណៈមិត្តភាព អាចជាមធ្យោបាយ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ឬជួយសមាជិកក្រុម ឲ្យកាន់តែមានភាពរហ័សរហួន ឬកាន់តែរឹងមាំ។ ប៉ុន្តែ ពេលណាការប្រជែងគ្នាក្លាយជាឱកាស ដើម្បីស្វែងរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន និងការច្រណែន វាបំផ្លាញការរួបរួមគ្នា។ ក្នុងដំណើរទៅភូមិកាពើណិម ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនពួកសាវ័ក ដោយបន្ទូលថា “កូនមនុស្សត្រូវបញ្ជូនទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃនៃមនុស្សលោក គេនឹងសំឡាប់លោក រួចដល់៣ថ្ងៃក្រោយដែលគេសំឡាប់ នោះលោកនឹងរស់ឡើងវិញ”(ម៉ាកុស ៩:៣១)។ ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងនៅមុខពួកគេ ព្រះអង្គប្រហែលជាបានឮពួកគេប្រកែកគ្នា នៅពីក្រោយព្រះអង្គ។ ការជជែកគ្នារបស់ពួកគេ មានពេញដោយការប្រជែងគ្នា ដោយការច្រណែន ព្រោះម្នាក់ៗសុទ្ធតែចង់ធ្វើជាអ្នកធំជាងគេ។ នេះជាប្រធានបទដ៏អាក្រក់ សម្រាប់ការសន្ទនា ទោះក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ តែជាពិសេស ក្នុងបរិបទនេះ។ រឿងនេះពិតជាចម្លែកណាស់ ដែលពួកគេមានចិត្តងប់ងុលនឹងមុខតំណែង និងភាពខ្ពង់ខ្ពស់របស់ខ្លួន ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេ អំពីការរងទុក្ខ…
Read article