ពេលវេលាដែលនៅសល់ សុទ្ធតែសំខាន់
២ធីម៉ូថេ ៤:១-៨ តែឯអ្នក ចូរឲ្យមានគំនិតនឹងធឹង ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់វិញ ចូរទ្រាំទ្រនឹងសេចក្តីលំបាក ចូរឲ្យអ្នកធ្វើការជាគ្រូផ្សាយដំណឹងល្អចុះ។ ២ធីម៉ូថេ ៤:៥ កាលកប៉ាល់ទីតានិចបុកផ្ទាំងទឹកកក ក្នុងខែមេសា ឆ្នាំ១៩១២ លោកគ្រូគង្វាល ចន ហាភ័រ(John Harper) រកបានកន្លែងអង្គុយមួយ សម្រាប់កូនស្រីគាត់ មានអាយុ៦ឆ្នាំ នៅលើទូកសង្រ្គោះបន្ទាន់ ដែលមានចំនួនកំណត់។ គាត់ក៏បានប្រគល់អាវសុវត្ថិភាពរបស់គាត់ ទៅអ្នកដំណើរម្នាក់ ហើយក៏បានផ្សាយដំណឹងល្អ ដល់នរណាក៏ដោយ ដែលចង់ស្តាប់គាត់ចែកចាយ។ ខណៈពេលដែលកប៉ាល់ទីតានិចកំពុងលិច មនុស្សរាប់រយនាក់កំពុងរង់ចាំ ការជួយសង្រ្គោះ ដែលមិនទំនងជាអាចកើតមាន លោកហាភ័រក៏បានហែលទឹកទៅរកមនុស្សម្នាក់ហើយម្នាក់ទៀត ដែលកំពុងអណ្តែតនៅលើទឹក ហើយប្រាប់ពួកគេថា “ចូរជឿដល់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទទៅ នោះនឹងបានសង្គ្រោះហើយ”(កិច្ចការ ១៦:៣១)។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការជួបជុំនៅទីក្រុងអនតារីយ៉ូ សម្រាប់អ្នកដែលបានរួចជីវិត ក្នុងហេតុការណ៍លិចកប៉ាល់ទីតានិច បុរសម្នាក់បានប្រាប់គេថា គាត់គឺជា “មនុស្សចុងក្រោយ ដែលលោកគ្រូគង្វាល ចន ហាភ័របាននាំឲ្យជឿព្រះ”។ ពីដំបូងគាត់បានបដិសេធន៍ នៅពេលដែលលោកគ្រូហាភ័រប្រាប់គាត់ឲ្យទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ តែបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានទទួលជឿព្រះអង្គ នៅពេលដែលគ្រូអធិប្បាយរូបនេះបានប្រាប់គាត់ម្តងទៀត ឲ្យទទួលជឿព្រះអង្គ។ គាត់បានឃើញលោកគ្រូហាភ័រលះបង់ពេលវេលាចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់ខ្លួន ដើម្បីចែកចាយដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវ មុនពេលដែលគ្រូគង្វាលរូបនេះបាត់បង់ជីវិត ដោយសារទឹកសមុទ្រត្រជាក់ពេក…
Read article
ការដាក់ដង្វាយ ដោយចិត្តសប្បុរស
២របាក្សត្រ ៩:៦-១១ ចូរឲ្យគ្រប់គ្នាធ្វើតាមដែលសំរេចក្នុងចិត្តចុះ មិនមែនដោយស្តាយ ឬដោយបង្ខំឡើយ។ ២កូរិនថូស ៩:៧ ភរិយាខ្ញុំ ឈ្មោះស៊ូ(Sue)បានធ្វើការមួយសប្តាហ៍ម្តង ក្នុងក្លិបសិក្សាព្រះគម្ពីរប៊ីបសម្រាប់សិស្សសាលា។ នៅទីនោះ គេបានលើកទឹកចិត្តក្មេងៗឲ្យដាក់ដង្វាយ ដើម្បីជួយដល់កុមារ ក្នុងប្រទេសអ៊ុយក្រែន ដែលកំពុងទទួលរងការបំផ្លិចបំផ្លាញ ដោយសារសង្គ្រាម។ រយៈពេល១សប្តាហ៍ បន្ទាប់ពីស៊ូបានប្រាប់មែគី(Maggie) ជាចៅស្រីរបស់យើង មានអាយុ១១ឆ្នាំ អំពីគម្រោងនេះ យើងក៏បានទទួលសំបុត្រមួយច្បាប់ពីគាត់។ ក្នុងស្រោមសំបុត្រនោះ យើងឃើញមានលុយ៣.៤៥ដុល្លា ភ្ជាប់ជាមួយក្រដាសមួយសន្លឹក ដែលគាត់បានសរសេរពីលើថា “ចៅមានលុយសម្រាប់ជួយក្មេងៗនៅប្រទេសអ៊ុយក្រែន តែប៉ុណ្ណេះទេ។ ចៅនឹងផ្ញើថែមទៀត នៅពេលក្រោយ”។ ស៊ូមិនបានប្រាប់មែគី ឲ្យជួយដល់ក្មេងៗទាំងនោះទេ តែព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រហែលជាបានបណ្តាលចិត្តនាង។ ហើយមែគីស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ ហើយបានព្យាយាមរស់នៅថ្វាយព្រះអង្គ ក៏បានឆ្លើយតបចំពោះការបណ្តាលចិត្តនេះ។ យើងអាចរៀនសូត្របានច្រើនណាស់ នៅពេលដែលយើងគិតអំពីអំណោយដ៏តូច ដែលនាងបានឲ្យដល់ចិត្តដ៏ធំទូលាយ។ ការនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ក្នុងបទគម្ពីរ២កូរិនថូស ជំពូក៩។ ទីមួយ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនថា យើងត្រូវតែព្រោះ “ដោយចិត្តសប្បុរស”(ខ.៦)។ អំណោយដែលបានឲ្យដោយមិនសោកស្តាយ គឺជាអំណោយសប្បុរស។ សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្រៀនផងដែរថា យើងត្រូវឲ្យអំណោយ ដោយអំណរ តាមការបណ្តាលចិត្តរបស់ព្រះ និងតាមលទ្ធភាពរបស់យើង គឺមិនមែនដោយបង្ខំចិត្តនោះទេ(ខ.៧)។…
Read article
ការល្បួងនៅតែកើតមាន
លោកុប្បត្តិ ៣៥:១-៥ ដូច្នេះចូរឯងរាល់គ្នាលះចោលអស់ទាំងព្រះដទៃ ដែលមាននៅក្នុងពួកឯងចេញទៅ ហើយផ្ចង់ចិត្តដំរង់ទៅឯព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលវិញ។ យ៉ូស្វេ ២៤:២៣ ពួកប្រុសៗខ្លះ នៅក្នុងក្រុមសិក្សាព្រះគម្ពីរ មានអាយុជិត៨០ឆ្នាំហើយ ដូចនេះ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានដឹងថា ពួកគេកំពុងព្យាយាមជម្នះការត្រេកត្រអាលផ្លូវភេទ។ វាជាការតយុទ្ធ ដែលបានចាប់ផ្តើមតាំងពីពេលពួកគេស្ថិតក្នុងវ័យយុវជន ហើយនៅតែបន្តមានក្នុងជីវិតពួកគេ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ពួកគេបានធ្វើការប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ដោយព្យាយាមជម្នះអំពើបាបនេះ ហើយក៏បានទូលសូមការអត់ទោសបាប នៅពេលណាពួកគេបានភ្លាត់ធ្វើខុសទៀត។ យើងប្រហែលមានការភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលណាបុរសដែលកោតខ្លាចព្រះ នៅតែតយុទ្ធនឹងការល្បួង នៅក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃជីវិតពួកគេ តែយើងប្រហែលមិនគួរមានការភ្ញាក់ផ្អើលទេ។ រូបព្រះគឺជាអ្វីក៏ដោយ ដែលព្យាយាមជំនួសព្រះ នៅក្នុងចិត្តរបស់យើង ហើយពួកវានឹងលេចឡើងម្តងទៀត បន្ទាប់ពីយើងបានសន្និដ្ឋានថា ពួកវាលែងមានក្នុងជីវិតយើងទៀត តាំងពីយូរមកហើយ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ លោកយ៉ាកុបបានទទួលការជួយសង្គ្រោះ ឲ្យរួចពីពូរបស់គាត់ឈ្មោះឡាបាន់ និងលោកអេសាវ ជាបងប្រុសរបស់គាត់។ គាត់បានវិលត្រឡប់មកស្រុកបេតអែលវិញ ដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះ និងសរសើរដំកើងព្រះអង្គ សម្រាប់ព្រះពរជាច្រើន ដែលគាត់បានទទួល តែក្រុមគ្រួសារគាត់នៅតែបន្តរក្សាទុករូបព្រះរបស់សាសន៍ដទៃ ដែលលោកយ៉ាកុបត្រូវតែកប់ចោល(លោកុប្បត្តិ ៣៥:២-៤)។ នៅចុងបញ្ចប់នៃកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូស្វេ បន្ទាប់ពីពួកអ៊ីស្រាអែលបាន ឈ្នះខ្មាំងសត្រូវ ក្នុងសង្គ្រាម ហើយចូលតាំងទីលំនៅក្នុងទឹកដីកាណាន លោកយ៉ូស្វេនៅតែបន្តជំរុញពួកគេ…
Read article
មានអំណរនៅក្នុងការឲ្យ
កិច្ចការ ២០:១៧-២៤,៣៤-៣៥ ដែលឲ្យ នោះបានពរជាជាងទទួល។ កិច្ចការ ២០:៣៥ កាលកូនប្រុសរបស់អ្នកស្រីឃ័ររី(Keri) ដល់ពេលដែលត្រូវទទួលការវះកាត់មួយលើកទៀត ទាក់ទងនឹងជំងឺចុះខ្សោយសាច់ដុំ គាត់ចង់បង្វែរអារម្មណ៍របស់គាត់ ចេញពីស្ថានភាពរបស់គ្រួសារគាត់ ដោយធ្វើអ្វីម្យ៉ាងសម្រាប់អ្នកដទៃ។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានប្រមូលស្បែកជើង ដែលកូនប្រុសគាត់ឈប់ពាក់ តែនៅល្អ ហើយគាត់ក៏បានយកស្បែកជើងទាំងនោះ ទៅបរិច្ចាគឲ្យអង្គការគ្រីស្ទបរិស័ទមួយ។ ការបរិច្ចាគរបស់គាត់ក៏បានបណ្តាលចិត្តមិត្តភក្តិ និងសមាជិកគ្រួសារ ក៏ដូចជាអ្នកជិតខាងឲ្យចូលរួមជាមួយគាត់ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ពួកគេប្រមូលបានស្បែកជើង២រយគូ សម្រាប់បរិច្ចាគ។ ទោះការបរិច្ចាគស្បែកជើងនោះ ត្រូវបានធ្វើឡើង ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃក៏ដោយ ក៏អ្នកស្រីឃ័ររីមានអារម្មណ៍ថា ក្រុមគ្រួសារគាត់បានទទួលព្រះពរលើសអ្នកដែលបានទទួលស្បែកជើងទាំងនោះទៅទៀត។ គាត់ថា ទង្វើសប្បុរសធម៌នោះ បានលើកទឹកចិត្តក្រុមគ្រួសារគាត់ណាស់ ហើយបានជួយឲ្យពួកគាត់ផ្តោតចិត្តទៅលើរឿងក្រៅខ្លួន។ សាវ័កប៉ុលបានដឹងអំពីសារៈសំខាន់នៃការឲ្យអំណោយ ដោយចិត្តសប្បុរស។ ក្នុងការធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងយេរូសាឡិម គាត់ក៏បានឈប់នៅទីក្រុងអេភេសូរ។ គាត់ដឹងថា គាត់មិនទំនងជាមានឱកាសមកសួរសុខទុក្ខពួកជំនុំ ដែលគាត់បានបង្កើតនៅទីនោះទៀតទេ។ ក្នុងពាក្យចុងក្រោយ ទៅកាន់ពួកចាស់ទុំ គាត់ក៏បានរំឭកពួកគេ អំពីកិច្ចការដែលគាត់ខិតខំធ្វើថ្វាយព្រះ(កិច្ចការ ២០:១៧-២០) ហើយក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យខិតខំធ្វើការបម្រើព្រះអង្គផងដែរ(ខ.៣៥)។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បាននិយាយបញ្ចប់ដោយដកស្រង់ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវថា “ដែលឲ្យនោះមានពរ ជាជាងទទួល”(ខ.៣៥)។ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើការលះបង់ អស់ពីចិត្ត និងដោយបន្ទាបខ្លួន(លូកា ៦:៣៨)។ ពេលណាយើងចុះចូលនឹងការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គ…
Read article
អរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលប្រទានអាហារ
លូកា ២៥:២៨-៣៥ រួចព្រះយេស៊ូវទ្រង់យកនំបុ័ងនោះអរព្រះគុណ រួចចែកទៅឲ្យពួកសិស្ស គេក៏ចែកដល់ពួកអ្នកដែលអង្គុយ បានចែកទាំងត្រីតូចនោះបែបដូច្នោះដែរ តាមតែគេចង់បាន។ យ៉ូហាន ៦:១១ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំបានប្រញាប់វិលត្រឡប់ពីកន្លែងធ្វើការដ៏មមាញឹក នៅមន្ទីរពេទ្យ ដោយឆ្ងល់ថា តើគាត់គួរធ្វើម្ហូបអ្វី មុនពេលស្វាមីគាត់វិលត្រឡប់ពីកន្លែងធ្វើការដែលមានការរវល់ច្រើនដែរ។ គាត់បានធ្វើម្ហូបសាច់មាន់នៅថ្ងៃអាទិត្យ ហើយញាំម្ហូបដែលនៅសល់ នៅថ្ងៃច័ន្ទ។ បន្ទាប់មក នៅថ្ងៃអង្គារ ពួកគេញាំម្ហូបសាច់មាន់ទៀត តែលើកនេះ គឺធ្វើមាន់ដុត។ គាត់ក៏បានរកឃើញសាច់ត្រីពីរដុំ ក្នុងកន្លែងបង្កកសាច់ ក្នុងទូទឹកកក តែគាត់ដឹងថា ស្វាមីគាត់មិនចូលចិត្តញាំសាច់ត្រីនោះទេ។ តែគាត់មិនអាចរកអ្វីផ្សេងសម្រាប់ធ្វើម្ហូបឲ្យហើយក្នុងរយៈពេលពីរបីនាទី គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តធ្វើម្ហូបសាច់ត្រីនោះ។ នៅពេលដែលគាត់ដាក់ចាន នៅលើតុ ស្វាមីគាត់ក៏បានមកដល់ គាត់ក៏បាននិយាយប្រាប់ស្វាមីគាត់ ក្នុងលក្ខណៈសុំទោសថា “ខ្ញុំដឹងថា នេះមិនមែនជាម្ហូបដែលបងចូលចិត្តទេ”។ ស្វាមីគាត់ក៏បានមើលទៅលើ ហើយនិយាយថា “មិនអីទេអូន ឲ្យតែមានអាហារនៅលើតុ គឺបងសប្បាយចិត្តហើយ”។ អាកប្បកិរិយារបស់ស្វាមីគាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសារៈសំខាន់នៃការដឹងគុណ និងអរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់ការផ្គត់ផ្គង់យើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ ទោះយើងមានម្ហូបអ្វីបរិភោគក៏ដោយ។ ការអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់អាហារប្រចាំថ្ងៃ គឺជាការយកគំរូតាមព្រះយេស៊ូវ។ កាលព្រះអង្គសោយអាហារជាមួយសាវ័កពីរនាក់ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ព្រះអង្គបានលើកនំប៉័ងឡើង អរព្រះគុណ ហើយក៏បានកាច់នំប៉័ងចែកពួកគេបរិភោគ(លូកា…
Read article
ព្រះអង្គស្រឡាញ់ តាំងពីមុនពេលយើងចាប់កំណើត
យេរេមា ១:១-១០ មុនដែលអញបានជប់បង្កើតឯងនៅក្នុងពោះម្តាយ នោះអញស្គាល់ឯងហើយ កាលមុនដែលឯងសំរាលចេញពីផ្ទៃមកនោះអញបានញែកឯងជាបរិសុទ្ធផង។ យេរេមា ១:៥ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ប៊ូតុងឡែក( “likes”) ដែលមានរូបមេដៃ នៅលើហ្វេសប៊ុក គឺជាប៊ូតុងដែលយើងប្រើញឹកញាប់បំផុត ដើម្បីបង្ហាញថា យើងចូលចិត្តអ្វីមួយ។ ប៉ុន្តែ តាមពិត និមិត្តសញ្ញានៃការបញ្ជាក់អំពីការចូលចិត្តនេះ ទើបតែត្រូវបានគេប្រើប្រាស់ តាំងពីឆ្នាំ២០០៩ ។ លោក ចាស្ទីន រ៉ូសេនស្ទេន(Justin Rosenstein) ជាអ្នករចនាប៊ូតុង “like” បានមានប្រសាសន៍ថា គាត់ចង់ជួយកែប្រែពិភពលោក ឲ្យក្លាយជាកន្លែងដែលមនុស្សមានការលើកទឹកចិត្ត ជាជាងជាន់ឈ្លីគ្នាទៅវិញទៅមក។ ប៉ុន្តែ លោករ៉ូសេនស្តេន មានការសោកស្តាយយ៉ាងខ្លាំង នៅពេលដែលមនុស្សជាច្រើនកំពុងតែញៀននឹងបណ្ដាញសង្គម ដែលកំពុងប្រើប្រាស់ប៊ូតុង “likes”។ ខ្ញុំយល់ឃើញថា រឿងនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីបញ្ហារបស់មនុស្សជាទូទៅ ដែលត្រូវការអ្នកដទៃបញ្ជាក់ អំពីការចូលចិត្ត និងការភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ។ យើងចង់ដឹងថា អ្នកដទៃពិតជាស្គាល់យើង កត់សំគាល់យើង ហើយជាពិសេសចូលចិត្តយើង។ បញ្ហានេះមិនមែនទើបតែកើតមានទេ។ មនុស្សជាតិមានចិត្តស្រេកឃ្លានចង់ស្គាល់ និងចង់ឲ្យគេស្គាល់ខ្លួនឯង តាំងពីសម័យដែលព្រះអម្ចាស់បង្កើតមនុស្សដំបូង។ ប៉ុន្តែ ប៊ូតុង “like” ហាក់ដូចជា មិនបានធ្វើឲ្យយើងពិតជាមានអារម្មណ៍ថា…
Read article