ការបង្គាប់ដែលបង្កើតឲ្យមានជីវិត
ហេតុនោះបានជាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា «ឯងដែលដេកលក់អើយ ចូរភ្ញាក់ឡើង ឲ្យក្រោកពីពួកមនុស្សស្លាប់ឡើង នោះព្រះគ្រីស្ទនឹងភ្លឺមកលើឯង»។ អេភេសូរ ៥:១៤ កាលព្រះយេស៊ូវបង្គាប់លោកឡាសា ឲ្យរស់ឡើងវិញ តើគាត់បានស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គនៅពេលនោះយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ? បទគម្ពីរយ៉ូហាន ១១:៤៣ បានចែងថា ព្រះយេស៊ូវ “ក៏បន្លឺវាចាថា ឡាសារអើយ ចូរចេញមក”។ នោះជាការបង្គាប់បញ្ជាដល់មនុស្សស្លាប់ម្នាក់។ ខបន្ទាប់ក៏បានចែងថា «អ្នកដែលបានស្លាប់ ក៏ចេញមក មានទាំងសំពត់ស្នបរុំជាប់នៅជើងដៃផង ហើយមានកន្សែងគ្របមុខដែរ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលទៅគេថា ចូរស្រាយគាត់ឲ្យទៅចុះ»(យ៉ូហាន ១១:៤៤)។ តើលោកឡាសាបានស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គយ៉ាងដូចម្តេច? តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យមនុស្សស្លាប់អាចធ្វើតាមការបង្គាប់ ឲ្យរស់ឡើងវិញបាន? គេហាក់ដូចជាអាចឆ្លើយបានថា ៖ ការបង្គាប់របស់ព្រះអង្គមានអំណាចបង្កើតឲ្យមានជីវិតថ្មី។ ការធ្វើតាមបង្គាប់នោះ គឺជាការធ្វើអ្វីដែលមនុស្សមានជីវិតអាចធ្វើបាន។ រឿងនេះសំខាន់ខ្លាំងណាស់។ ការបង្គាប់របស់ព្រះ “ឲ្យរស់ឡើងវិញ” មានអំណាច ដែលយើងចាំបាច់ត្រូវស្តាប់បង្គាប់តាម។ យើងមិនស្តាប់បង្គាប់តាម ដោយបង្កើតជីវិតនោះ ដោយខ្លួនឯងឡើយ។ គឺស្តាប់បង្គាប់តាម ដោយធ្វើអ្វីដែលមនុស្សមានជីវិតអាចធ្វើបាន គឺដូចដែលលោកឡាសាដើរចេញពីផ្នូរមក។ គាត់ងើបឡើង។ គាត់ដើរចេញពីផ្នូរ ទៅរកព្រះយេស៊ូវ។ ការបង្គាប់របស់ព្រះបង្កើតឲ្យមានជីវិត។ និយាយរួម យើងឆ្លើយតប ចំពោះការបង្គាប់នោះ ដោយអំណាចនៃការអ្វី ដែលការបង្គាប់នោះបានបង្កើតឲ្យមានឡើង។…
Read article
ភាពពេញវ័យក្នុងព្រះយេស៊ូវ
២កូរិនថូស ១២:៦-១០ កំឡាំងអញបានពេញខ្នាត ដោយសេចក្តីកម្សោយ។ ២កូរិនថូស ១២:៩ កាលពីក្មេង ខ្ញុំយល់ឃើញថា មនុស្សពេញវ័យមានប្រាជ្ញា ហើយមិនអាចធ្វើខុស។ ខ្ញុំគិតថា ពួកគេតែងតែដឹងថា ពួកគេត្រូវធ្វើអ្វី។ ថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំធំឡើង ខ្ញុំក៏ដឹងថា ត្រូវធ្វើអ្វីផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ពេលខ្ញុំពេញវ័យ កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ថ្ងៃមួយ អ្វីដែលខ្ញុំរៀនបាននោះគឺ ខ្ញុំនៅតែមិនដឹងថាខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីទេ។ នៅពេលដែលក្រុមគ្រួសារមានមនុស្សឈឺ ឬខ្ញុំមានបញ្ហានៅកន្លែងធ្វើការ ឬក៏មានការប៉ះទង្គិចក្នុងទំនាក់ទំនង ខ្ញុំតែងតែខិតខំគ្រប់គ្រងស្ថានការណ៍ និងស្វែងរកកម្លាំង ហើយទីបំផុតខ្ញុំគ្មានជម្រើសអ្វី ក្រៅពីបិទភ្នែក ហើយនិយាយខ្សឹបៗថា “ឱព្រះអម្ចាស់ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំ។ ទូលបង្គំមិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីទេ នៅពេលនេះ”។ សាវ័កប៉ុលក៏យល់អំពីអារម្មណ៍ ដែលមានភាពកម្សោយផងដែរ។ “បន្លា” នៅក្នុងជីវិតគាត់ ដែលអាចជាជំងឺផ្លូវកាយ បានបណ្តាលឲ្យគាត់មានភាពនឿយណាយ និងការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ តាមរយៈបន្លានោះ សាវ័កប៉ុលបានដកពិសោធន៍ជាមួយនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ ព្រះបន្ទូលសន្យា និងព្រះពររបស់ព្រះ ដែលមានគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ឲ្យគាត់ស៊ូទ្រាំ និងជម្នះទុក្ខលំបាករបស់គាត់(២កូរិនថូស ១២:៩)។ គាត់ដឹងថា ការមានភាពកម្សោយផ្ទាល់ខ្លួន មិនមានន័យថា គាត់បរាជ័យខាងវិញ្ញាណនោះទេ។ ពេលណាយើងចុះចូលនឹងព្រះ…
Read article
ស្រឡាញ់ដូចព្រះយេស៊ូវ
យ៉ូហាន ១៥:៩-១៧ គ្មានអ្នកណាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ធំជាងនេះ គឺដែលអ្នកណានឹងប្តូរជីវិត ជំនួសពួកសំឡាញ់របស់ខ្លួននោះទេ។ យ៉ូហាន ១៥:១៣ គេបានធ្វើការពិពណ៌នា អំពីលោកដន ហ្គីសេព បេរ៉ាដេលី(Don Guiseppe Berardelli) ជាអ្នកក្រុងខាស៊ីងហ្គោ ប្រទេសអ៊ីតាលីថា គាត់ជាមនុស្សដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាស្រឡាញ់។ លោកដន ជាមនុស្សគួរឲ្យស្រឡាញ់ ដែលចូលចិត្តជិះម៉ូតូកញ្ចាស់មួយគ្រឿង ក្នុងទីក្រុង ហើយតែងតែនិយាយស្វាគមន៍គេថា “សូមឲ្យសន្តិភាព និងសេចក្តីល្អ កើតមានដល់អ្នក”។គាត់បានធ្វើការ ដោយមិនគិតពីការហត់នឿយ ដើម្បីយកអសារអ្នកដទៃ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងឆ្នាំចុងក្រោយនៃជីវិតគាត់ គាត់មានបញ្ហាសុខភាព ដែលមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរកាន់តែខ្លាំង នៅពេលដែលគាត់ឆ្លងជំងឺកូវីដ១៩។ សហគមន៍របស់គាត់ក៏បានឆ្លើយតប ដោយរៃលុយគ្នាទិញម៉ាស៊ីនជំនួយការដកដង្ហើមមួយគ្រឿង សម្រាប់គាត់។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលស្ថានភាពរបស់គាត់កាន់តែមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរ គាត់បានបដិសេធន៍មិនព្រមប្រើម៉ាស៊ីនដកដង្ហើមនោះ ហើយក៏បានសម្រេចចិត្តប្រគល់ម៉ាស៊ីននោះទៅអ្នកជំងឺដែលមានវ័យក្មេងជាងគាត់ ដែលកំពុងត្រូវការវា។ ការបដិសេធន៍របស់គាត់មិនបានធ្វើឲ្យនរណាម្នាក់មានការភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ ព្រោះគាត់តែងតែមានចារិកលក្ខណៈជាមនុស្សដែលមានក្តីស្រឡាញ់ និងត្រូវបានគេកោតសរសើរថា មានសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកដទៃ។ ការស្រឡាញ់អ្នកដទៃ គឺជាប្រធានបទដ៏សំខាន់ ដែលសាវ័កយ៉ូហានលើកយកមកនិយាយម្តងហើយម្តងទៀត ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អរបស់គាត់។ ការស្រឡាញ់អ្នកដទៃ និងការរស់នៅជាមនុស្សដែលគេស្រឡាញ់ គឺប្រៀបដូចជាជួងព្រះវិហារ ដែលបន្លឺសម្លេងទាំងយប់ថ្ងៃ ទោះស្ថិតក្នុងអាកាសធាតុបែបណាក៏ដោយ។ ហើយបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក១៥ ក៏បានបង្ហាញចំណុចខ្ពស់បំផុតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់…
Read article
សារៈសំខាន់នៃការបន្ទាបខ្លួន
សុភាសិត ២២:១-៥ ផលនៃសេចក្តីសុភាព និងសេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា នោះគឺជាទ្រព្យសម្បត្តិ កិត្តិសព្ទ និងជីវិត។ សុភាសិត ២២:៤ អ្នកស្រីឃែរី(Carrie) បានលះបង់ពេលវេលាជាច្រើនម៉ោង ដើម្បីអាជីពរបស់គាត់ មិនខុសពីគ្រូបង្រៀនជាច្រើនទៀត ដោយគាត់កែក្រដាសប្រឡងរបស់សិស្សជាញឹកញាប់ និងទំនាក់ទំនងជាមួយសិស្ស និងឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ ក្រៅម៉ោងធ្វើការ។ ក្នុងការប្រឹងប្រែងនេះ គាត់បានពឹងផ្អែកទៅលើមិត្តភាព និងជំនួយរបស់មិត្តរួមការងារ ហើយការសហការគ្នាបានជួយឲ្យគាត់កាន់តែមានភាពងាយស្រួល នៅក្នុងការងារដែលមានបញ្ហាប្រឈម។ ការស្រាវជ្រាវអំពីគ្រូបង្រៀន ក្នុងពេលថ្មីៗនេះ បានរកឃើញថា ការសហការគ្នាមានអត្ថប្រយោជន៍កាន់តែខ្លាំង នៅពេលណាអ្នកដែលយើងធ្វើការជាមួយ បានបង្ហាញការបន្ទាបខ្លួន។ ពេលណាមិត្តរួមការងាររបស់យើងព្រមទទួលស្គាល់ភាពកម្សោយរបស់ខ្លួន នោះអ្នកដទៃមានអារម្មណ៍ថា មានសុវត្ថិភាព នៅក្នុងការចែកចាយចំណេះដឹងដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ដោយជួយមនុស្សម្នាក់ៗ នៅក្នុងក្រុម យ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាព។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានបង្រៀនយើង អំពីសារៈសំខាន់នៃការបន្ទាបខ្លួន ដែលមិនគ្រាន់តែមានប្រយោជន៍សម្រាប់ការសហការគ្នាប៉ុណ្ណោះទេ។ “សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា” គឺជាការយល់ដឹងដ៏ត្រឹមត្រូវថា ខ្លួនយើងជានរណា ធៀបនឹងសម្រស់ ព្រះចេស្តា និងភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ។ សេចក្តីកោតខ្លាចនេះ នាំឲ្យយើងមានទ្រព្យសម្បត្តិ កិត្តិសព្ទ និងជីវិត(សុភាសិត ២២:៤)។ ការបន្ទាបខ្លួននាំឲ្យយើងរស់នៅក្នុងសហគមន៍ តាមរបៀបដែលមានប្រយោជន៍ដល់នគរព្រះ គឺមិនគ្រាន់តែដល់លោកិយ ព្រោះយើងបានព្យាយាមស្វែងរកប្រយោជន៍អ្នកដទៃ។ យើងកោតខ្លាចព្រះ មិនមែនដើម្បីឲ្យបាន…
Read article
បានទទួលការបណ្តាលចិត្តពីសេចក្តីស្រឡាញ់
១កូរិនថូស ១៣ បើខ្ញុំប្រគល់រូបកាយខ្ញុំទៅឲ្យគេដុត តែគ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់ នោះគ្មានប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំសោះ។ ១កូរិនថូស ១៣:៣ លោកជីម(Jim) និងអ្នកស្រីឡានីដា(Laneeda) គឺជាគូសង្សារ កាលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យជាមួយគ្នា។ ពួកគេក៏បានរៀបការ ហើយជីវិតមានភាពសប្បាយរីករាយអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ បន្ទាប់មក អ្នកស្រីឡានីដាក៏បានចាប់ផ្តើមបញ្ចេញអាកប្បកិរិយាចម្លែក ដោយគាត់ស្រាប់តែវង្វេងផ្លូវ ហើយភ្លេចការណាត់ជួប។ ពេទ្យក៏បានពិនិត្យឃើញថា គាត់ស្ថិតក្នុងដំណាក់កាលដំបូងនៃជំងឺវង្វេង ក្នុងវ័យ៤៧ឆ្នាំ។ បន្ទាប់ពីលោកជីមបានធ្វើការបម្រើគាត់ ជាអ្នកថែទាំបឋម លោកជីមអាចនិយាយបានថា ជំងឺវង្វេងរបស់ភរិយាគាត់បានផ្តល់ឱកាសឲ្យគាត់ស្រឡាញ់ និងបម្រើភរិយាគាត់។ កាលលោកជីមនិយាយពាក្យសច្ចាក្នុងពេលរៀបការថា គាត់ព្រមទទួលយកអ្នកស្រីឡានីដាជាភរិយា គាត់មិននឹកស្មានថា គាត់នឹងមានឱកាសបម្រើភរិយាខ្លួន ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅដូចនេះទេ។ កាលសាវ័កប៉ុលពន្យល់អំពីអំណោយនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ គាត់ក៏បានសរសេរយ៉ាងក្បោះក្បាយ អំពីគុណធម៌នៃសេចក្តីស្រឡាញ់(១កូរិនថូស ១៣)។ គាត់បានបង្ហាញភាពខុសគ្នារវាងការបម្រើដើម្បីបំពេញតួនាទី និងការបម្រើដោយចិត្តដែលមានក្តីស្រឡាញ់។ គាត់ថា ការនិយាយដ៏អស្ចារ្យដែលគ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់ គឺប្រៀបដូចជាសម្លេងរំខានដែលគ្មានន័យអ្វីឡើយ(ខ.១)។ “ហើយបើខ្ញុំប្រគល់រូបកាយខ្ញុំទៅឲ្យគេដុត តែគ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់ នោះគ្មានប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំសោះ”(ខ.៣)។ នៅចុងបញ្ចប់ សាវ័កប៉ុលក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “សេចក្តីដែលវិសេសជាងគេ គឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់”(ខ.១៣)។ ការយល់ដឹងរបស់លោកជីម អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការបម្រើ មានភាពស៊ីជម្រៅ ខណៈពេលដែលគាត់បម្រើប្រពន្ធគាត់។ មានតែសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ និងមិនចេះប្រែប្រួលប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចជួយឲ្យគាត់មានកម្លាំង ដើម្បីមើលថែភរិយាគាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។…
Read article
ព្រះលោហិតព្រះយេស៊ូវបានលាងសម្អាត
អេសាយ ១:១៥-២០ ទោះបើអំពើបាបរបស់ឯងដូចជាពណ៌ក្រហមទែងក៏ដោយ គង់តែនឹងបានសដូចហិមៈ។ អេសាយ ១:១៨ តាមធម្មតា អ្វីៗដែលមនុស្សបង្កើតមក មិនតែងតែមានមានពណ៌ក្រហមស្រាប់ទេ។ តើអ្នកអាចដាក់ពណ៌ក្រហមស្រស់ នៅលើរូបផ្លែប៉ោម នៅលើអាវយឺត ឬនៅក្នុងក្រែមលាបបបូរមាត់ ដោយរបៀបណា? នៅសម័យដើម គេចំរាញ់យកលក្ខណ៍ពណ៌ក្រហម ចេញពីដីឥដ្ឋ ឬថ្មពណ៌ក្រហម។ នៅក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៤០០ ជនជាតិអាហ្សថេក បានច្នៃបង្កើតថ្នាំពណ៌ក្រហម ចេញពីចៃពណ៌សរ ដែលនៅជាប់ដើមដំបងយក្ស ព្រោះចៃទាំងនោះមានឈាមពណ៌ក្រហម។ សព្វថ្ងៃនេះ គេបានប្រើសត្វល្អិតតូចៗទាំងនោះ ដើម្បីផលិតថ្នាំពណ៌ក្រហម សម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ នៅទូទាំងពិភពលោក។ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ពណ៌ក្រហមគឺពណ៌របស់ក្សត្រ ហើយក្នុងន័យធៀប វាជានិមិត្តសញ្ញាតំណាងឲ្យបាប និងក្តីអាម៉ាស់។ ជាងនេះទៅទៀត វាជាពណ៌របស់ឈាម។ កាលពួកទាហាន ដោះព្រះពស្ត្រព្រះយេស៊ូវចេញ ហើយយកអាវក្រហមមកបំពាក់ឲ្យទ្រង់វិញ(ម៉ាថាយ ២៧:២៨) និមិត្តសញ្ញាទាំងបីនោះ បានបង្ហាញចេញនៅក្នុងរូបភាពពណ៌ក្រហមដ៏ឈឺចាប់ ដោយគេចំអកឲ្យព្រះអង្គថា ព្រះអង្គជាក្សត្រ គេបំពាក់សេចក្តីអាម៉ាស់ពីលើព្រះអង្គ ហើយពណ៌ក្រហមនោះ ជានិមិត្តសញ្ញាតំណាងឲ្យឈាម ដែលនឹងហូរចេញពីព្រះកាយព្រះអង្គក្នុងពេលដ៏ខ្លីខាងមុខ។ ប៉ុន្តែ កណ្ឌគម្ពីរអេសាយបានថ្លែងទំនាយ អំពីព្រះយេស៊ូវដែលបំពាក់ទៅដោយពណ៌ក្រហម នឹងរំដោះយើងឲ្យរួចផុតពីបាបមានពណ៌ក្រហមទែង ដែលប្រឡាក់យើង។ គឺដូចដែលព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា…
Read article