ផ្ទុយនឹងការភ័យខ្លាច
ខ្ញុំនៅចាំថា កាលពីឆ្នាំ១៩៩១ ខ្ញុំបានមើលគេផ្សាយពត៌មានអំពីបដិវត្តន៍អហឹង្សា ដែលបានកើតឡើង នៅតាមដងផ្លូវនៃទីក្រុងមូស្គូ។ ថ្ងៃនោះ ជនជាតិរូស្ស៊ីដែលបានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងរបបកុម្មុយនីយផ្តាច់ការ ស្រាប់តែនាំគ្នាចេញមកដើរក្បួនតាមផ្លូវ ដោយភ្នែកសម្លក់រថក្រោះដែលនៅខាងមុខ ទាំងប្រកាស់ថា “យើងនឹងធ្វើអ្វីៗ ដោយប្រើសេរីភាពរបស់យើង”។ ពេលនោះ បណ្តាអ្នកដឹកនាំដែលនៅខាងក្នុងអគារ មិនមានទឹកមុខដូចហ្វូងមនុស្សដែលនៅខាងក្រៅទេ ដែលការនេះបានបង្ហាញថា នរណាពិតជាមានការភ័យខ្លាច ហើយនរណាដែលពិតជាមានសេរីភាព។ បន្ទាប់ពីបានមើលពត៌មាននេះហើយ ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញនិយមន័យរបស់ពាក្យ សេចក្តីជំនឿ ។ សេចក្តីជំនឿ គឺផ្ទុយពីការភ័យខ្លាច។ អ្នកដែលមានការភ័យខ្លាចយ៉ាងពិតបា្រកដ បានរៀបចំជីវិតរបស់ខ្លួន តាមទស្សនៈនៃការភ័យខ្លាច។ ការអ្វីក៏ដោយដែលកើតឡើង ក៏បានចម្អែតការភ័យខ្លាចនោះ។ ចំណែកឯសេចក្តីជំនឿវិញ គឺមានលក្ខណៈផ្ទុយពីការភ័យខ្លាច។ អ្នកដែលមានពេញដោយក្តីជំនឿ រៀបចំជីវិតរបស់ខ្លួន តាមទស្សនៈនៃការមានទំនុកចិត្ត មិនមែនដោយការភ័យខ្លាចទេ។ ទោះបីជាស្ថានភាពក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន មានភាពវឹកវរយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះទ្រង់នៅតែមានការឃុំគ្រងជីវិតយើងជានិច្ច។ ទោះបីជាយើងមានអារម្មណ៍ដូចម្តេចក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែមានតម្លៃដ៏ពិត ចំពោះព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់។ តើមានការអ្វីខ្លះដែលយើងត្រូវភ័យខ្លាច បើសិនជាយើងពិតជាបាននៅជាប់ក្នុងព្រះមែន?ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កយ៉ូហានបានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះដែលគង់ក្នុងអ្នករាល់គ្នា នោះទ្រង់ធំជាងអានោះ ដែលនៅក្នុងលោកីយ៍ផង”(១យ៉ូហាន ៤:៤)។ គ្រីស្ទបរិស័ទបានអធិស្ឋានជាញឹកញាប់ថា សូមឲ្យព្រះហឫទ័យទ្រង់បានសម្រេចនៅផែនដី ដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ។ តើនឹងមានអ្វីកើតឡើង បើសិនជាយើងរស់នៅ ដោយជំនឿថា…
Read articleមើលទៅឯភ្នំ
គេអាចមើលឃើញទីក្រុងរីអូ ដឺ ចេនេរ៉ូ នៃប្រទេសប្រេស៊ីល ពីលើកំពូលភ្នំ ខរខូវ៉ាដូ ដែលនៅលើកំពូលភ្នំនោះ មានរូចចម្លាក់ព្រះគ្រីស្ទ ដ៏ជាព្រះប្រោសលោះ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមរូបចម្លាក់ព្រះគ្រីស្ទដែលខ្ពស់ជាងគេ ក្នុងពិភពលោក។ រូបចម្លាក់នេះមានកម្ពស់ ២៨ម៉ែត្រ និងមានទម្ងន់៦៣៥តោន។ គេអាចមើលឃើញរូបចម្លាក់មួយនេះ ទាំងយប់ថ្ងៃ ពីទីកន្លែងស្ទើរតែទាំងអស់ ក្នុងទីក្រុងរីអូ។ ដូចនេះ គេគ្រាន់តែងាកទៅរកភ្នំនោះតែបន្តិច គឺនឹងបានឃើញរូបចម្លាក់ព្រះគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះប្រោសលោះហើយ។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានប្រាប់យើងថា ព្រះគ្រីស្ទមិនគ្រាន់តែជាព្រះដ៏ប្រោសលោះប៉ុណ្ណោះទេ តែព្រះអង្គក៏ជាព្រះអាទិករនៃចក្រវាលទាំងមូល គឺដូចដែលមានចែងយ៉ាងច្បាស់ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១២១។ ក្នុងបទគម្ពីរនេះ អ្នកនិពន្ធបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យងើបភ្នែកមើលទៅឯភ្នំ ហើយសួរថា តើសេចក្តីជំនួយជួយដល់យើងមកពីណា “សេចក្តីជំនួយរបស់យើងមកតែពីព្រះយេហូវ៉ាទេ គឺជាព្រះដែលបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី”(ខ.១-២)។ មានតែព្រះអង្គទេ ដែលអាចប្រទានកម្លាំងដល់យើង និងនាំផ្លូវយើងគ្រប់ជំហាន ខណៈពេលដែលយើងកំពុងធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់លោកិយដ៏គ្រោះថ្នាក់ និងមានពេញដោយបញ្ហា។ យើងងើបភ្នែកឡើង ឆ្ពោះទៅរកព្រះ ដែលមើលថែរយើង(ខ.៣) ការពារយើង (ខ.៥-៦) ហើយគ្របបាំងយើងដោយស្រមោល ទោះជាមានគ្រោះភ័យអ្វីក៏ដោយ។ ព្រះអង្គថែរក្សាយើងឲ្យរួចពីការអាក្រក់ ហើយមើលថែរព្រលឹងយើង ឲ្យមានសុវត្ថិភាពអស់កល្បជានិច្ច(ខ.៧-៨)។ យើងងើបភ្នែកឡើង ទៅរកព្រះដ៏ប្រោសលោះ និងព្រះអាទិករនៃយើង ដោយសេចក្តីជំនឿ។…
Read articleការសួរសំណួរផ្សេង
ពេលដែលជីវិតយើងជួបសោកនាដកម្ម មានសំណួរជាច្រើនបានចោទឡើង។ ពេលយើងបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ យើងប្រហែលជាទូលសួរព្រះ នូវសំណួរជាច្រើន ដែលមានដូចជា “ហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គបណ្តោយឲ្យមានរឿងនេះកើតឡើង?” “តើវាជាកំហុសរបស់អ្នកណា?” “តើព្រះអង្គជ្រាបទេថា ទូលបង្គំឈឺចាប់ប៉ុណ្ណា?” សម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ ពេលដែលកូនស្រីរបស់ខ្ញុំស្លាប់យ៉ាងសោកសៅ ខ្ញុំក៏បានសួរសំណួរដូចនេះផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរយ៉ូបបានកត់ទុកនូវសំណួរ ដែលលោកយ៉ូបបានសួរ ពេលគាត់កំពុងអង្គុយរៀបរាប់ពីទុក្ខវេទនារបស់គាត់ ដល់មិត្តសំឡាញ់ទាំងឡាយ។ គាត់បានបាត់បង់គ្រួសារ និងទ្រព្យសម្បត្តិអស់ ហើយថែមទាំងធ្លាក់ខ្លួនមានជម្ងឺទៀត។ បានជាគាត់សួរថា “ហេតុអ្វីបានជាឲ្យមានពន្លឺភ្លឺ ដល់មនុស្សរងវេទនា ព្រមទាំងឲ្យជីវិត ដល់អ្នកដែលមានសេចក្តីជូរចត់ក្នុងចិត្តដូច្នេះ”(៣:២០)។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានសួរទៀតថា “តើកំឡាំងខ្ញុំជាអ្វី ដែលខ្ញុំនឹងនៅចាំទៀត តើចុងបំផុតខ្ញុំជាយ៉ាងណា បានជាត្រូវឲ្យខ្ញុំទ្រាំអត់”(៦:១១)។ “ដែលសង្កត់សង្កិនដូច្នេះ តើមានប្រយោជន៍ដល់ទ្រង់ឬ?”(១០:៣)។ ក្នុងលោកិយនេះ មានមនុស្សជាច្រើន បានឈរនៅទីបញ្ចុះសពរបស់អ្នកដែលឆាប់លាចាកលោក ហើយពួកគេក៏បានសួរសំណួរ ស្រដៀងនឹងសំណួរលោកយ៉ូបផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលអ្នកបានអានកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូប រហូតដល់ចុងបញ្ចប់ អ្នកនឹងមានការភ្ញាក់ផ្អើល។ ពេលដែលព្រះអម្ចាស់ឆ្លើយតប ចំពោះលោកយ៉ូប(ជំពូក ៣៨-៤១) គឺព្រះអង្គបានឆ្លើយតប តាមរបៀបដែលគេមិននឹកស្មានដល់។ ព្រះអង្គក៏បានកែប្រែស្ថានការណ៍ ហើយសួរលោកយ៉ូបវិញ ដោយសំណួរផ្សេង ដែលបង្ហាញពីប្រាជ្ញា និងអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះអង្គ។ គឺសំណួរអំពីស្នាព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ ដែលមានដូចជា ផែនដី…
Read articleពេលដែលច្របូកច្របល់
ក្នុងអំឡុងពេលនៃការធ្លាក់ចុះនៃសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន មានមនុស្សជាច្រើនបានបាត់បង់ការងារ។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ ប្អូនថ្លៃរបស់ខ្ញុំ ក៏ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកដែលបាត់បង់ការងារផងដែរ។ មានពេលមួយ ប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំ និងស្វាមីក៏បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើមកខ្ញុំ ដើម្បីប្រាប់អំពីស្ថានភាពរបស់ខ្លួន។ ប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានរៀបរាប់ថា ទោះបីជាពួកគេមិនដឹងថា ពេលអនាគតនឹងទៅជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត ព្រោះពួកគេដឹងថា ព្រះនៅតែមើលថែរពួកគេជានិច្ច។ អ្នកដែលទុកចិត្តលើព្រះយេស៊ូវអាចមានចិត្តស្ងប់ ពេលស្ថិតក្នុងស្ថានភាពច្របូកច្របល់ ព្រោះពួកគេបានទទួលការធានាថា ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ស្រឡាញ់កូនរបស់ព្រះអង្គ ហើយក៏បំពេញការខ្វះខាតរបស់ពួកគេ(ម៉ាថាយ ៦:២៥-៣៤)។ យើងអាចថ្វាយការព្រួយបារម្ភរបស់យើង ដល់ព្រះអង្គដោយចិត្តដែលដឹងគុណ ដោយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់យើង ហើយឲ្យយើងមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត(ភីលីព ៤:៦-៧)។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា “សេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះ ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត និងជួយការពារចិត្ត ហើយនិងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(ខ.៧)។ សេចក្តីសុខសាន្ត ឬសន្តិភាពរបស់ព្រះយេស៊ូវ ហួសលើសអស់ទាំងគំនិតរបស់យើង ដូចនេះយើងមិនអាចពន្យល់អំពីសន្តិភាពរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យអស់សេចក្តីទេ តែយើងអាចពិសោធនឹងសន្តិភាពរបស់ព្រះអង្គ ដោយសារព្រះអង្គបានការពារចិត្ត និងគំនិតរបស់យើង។ សន្តិភាពក្នុងចិត្តរបស់យើង គឺកើតចេញពីការទុកចិត្តថា ព្រះអម្ចាស់ស្រឡាញ់យើង ហើយព្រះអង្គកំពុងគ្រប់គ្រងស្ថានភាពរបស់យើង។ មានតែព្រះអង្គទេដែលប្រទាននូវការកម្សាន្តចិត្ត ដែលសម្រួលអារម្មណ៍យើង ជួយឲ្យគំនិតយើងមានពេញដោយក្តីសង្ឃឹម ហើយអនុញ្ញាតឲ្យយើងសម្រាក សូម្បីតែនៅពេលដែលមានការប្រែប្រួល និងឧបស័គ្គ។-POH FANG CHIA
Read articleឫសគល់នៃសេចក្តីស្លាប់
កញ្ញាឡូរេន ខូណាគី(Lauren Kornacki) មានចិត្តសប្បាយរីករាយ ដែលបានទៅរៀន នៅថ្នាក់ជួយសង្រ្គោះបឋម តែកាលនោះ នាងមិនបាននឹកស្មានថា នឹងបានអនុវត្តការជួយសង្រ្គោះនោះ សម្រាប់នរណាម្នាក់ ឬសម្រាប់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ក្នុងពេលឆាប់ៗឡើយ។ ថ្ងៃមួយ ពេលឪពុករបស់នាងកំពុងជួសជុលឡានរបស់គាត់ ដែកគ្រីបក៏បានដួល បណ្តាលឲ្យឡានសង្កត់មកលើគាត់។ សារពត៌មានក៏បានផ្សាយអំពីហេតុការណ៍នេះថា កញ្ញាឡូរេន ដែលមានអាយុ២២ឆ្នាំ បានបំបាស់ឡានដែលមានទម្ងន់ជាង១តោនកន្លះ ដោយគ្មានចិត្តអល់ឯក ល្មមនឹងអាចទាញគាត់ចេញពីក្រោមឡាននោះបាន។ បន្ទាប់មក នាងក៏បានធ្វើការជួយសង្រ្គោះបឋម ដល់ឪពុកនាង រហូតដល់ពេលដែលឡានពេទ្យមកដល់។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការជួយសង្រ្គោះដែលអស្ចារ្យជាងនេះទៀត គឺការជួយសង្រ្គោះរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលរំដោះយើងឲ្យរួចពីបាប ដោយការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គ។ ពេលព្រះយេស៊ូវចាត់ពួកសាវ័កទាំង១២នាក់ ឲ្យចេញទៅធ្វើការថ្វាយព្រះអង្គ ព្រះអង្គបានឲ្យពួកគេផ្សាយដំណឹងល្អ ដើម្បីឲ្យគេបានដឹងថា ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងជួយសង្រ្គោះមនុស្សលោក(លូកា ៩:១-៦)។ ពួកគេមិនបានធ្វើកិច្ចការនេះ ដោយពឹងអាងកម្លាំងខ្លួនឯងឡើយ តែពេលដែលពួកគេបង្រៀនអ្នកដទៃ អំពីសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីលើកបន្ទុកដ៏ធ្ងន់នៃអំពើបាប ចេញពីជីវិតរបស់អ្នកដែលបានឮដំណឹងល្អនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ។ ការអធិប្បាយ និងការប្រោសជម្ងឺ ដែលពួកគេបានធ្វើដោយអំណាច និងចេស្តារបស់ព្រះយេស៊ូវ គឺបានបង្ហាញថា ព្រះយេស៊ូវពិតជាបាននាំការសង្រ្គោះរបស់ព្រះ មកក្នុងលោកិយនេះមែន។ សព្វថ្ងៃនេះ មានមនុស្សជាច្រើន កំពុងជាប់នៅក្រោមទម្ងន់នៃអំពើបាប តែព្រះដ៏អស្ចារ្យនៃយើង…
Read articleមិនមែនជាបង្គោលចងសេះ
អ្នកប្រហែលជាធ្លាប់ឮគេនិយាយថា “យើងគួរតែឲ្យអតីតកាល ធ្វើជាបង្គោលនាំផ្លូវ ជាជាងធ្វើជាបង្គោលចងសេះ”។ យើងងាយនឹងចងខ្លួនឯង ជាប់នឹងអនុស្សាវរីយនៃ “ថ្ងៃដ៏ល្អ ដែលយើងមានកាលពីមុន” ជាជាងប្រើបទពិសោធន៍របស់យើង ដើម្បីស្វែងរកទិសដៅធ្វើដំណើរទៅមុខទៀត។ យើងងាយនឹងទទួលឥទ្ធិពល ពីសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាដែលធ្វើឲ្យយើងទៅមុខលែងរួច គឺការប៉ងប្រាថ្នាចង់បាន អ្វីដែលធ្លាប់មានពីមុន។ មានពេលមួយព្រះអម្ចាស់បានត្រាស់ហៅលោកយេរេមា ឲ្យធ្វើជាហោរាដល់អស់ទាំងសាសន៍ ដែលកាលនោះ គាត់ជាសង្ឃរបស់ព្រះ នៅក្រុងតូចមួយក្បែរទីក្រុងយេរូសាឡិម(យេរេមា ១:៥)។ ព្រះអង្គបានឲ្យគាត់ធ្វើកិច្ចការដ៏ពិបាកមួយ គឺឲ្យគាត់ប្រកាសប្រាប់អំពីការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះ មកលើជនជាតិយូដា ដែលបានងាកបែរចេញពីព្រះអង្គ។ ពេលលោកយេរេមាប្រកាសប្រាប់ពួកគេ គាត់ក៏បានបញ្ចាក់យ៉ាងច្បាស់ថា គាត់កំពុងប្រកាសព្រះរាជសាររបស់ព្រះ គឺមិនមែនចេះតែពោលតាមចិត្តខ្លួនឯងទេ(៧:១-២)។ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា “ចូរឲ្យឯងរាល់គ្នាឈរតាមផ្លូវ ហើយមើលចុះ ត្រូវឲ្យសួររកផ្លូវចាស់ទាំងប៉ុន្មាន មើលជាមានផ្លូវណាដែលល្អ រួចឲ្យដើរតាមផ្លូវនោះចុះ នោះឯងរាល់គ្នានឹងបានសេចក្តីសម្រាកដល់ព្រលឹង”។ តែគេប្រកែកថា “យើងរាល់គ្នាមិនព្រមដើរតាមទេ”(៦:១៦)។ ព្រះអម្ចាស់បានជំរុញរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យងាកមកក្រោយសិន ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅមុខ ពោលគឺងាកមកគិតពិចារណា អំពីផ្លូវចាស់ដែលព្រះអង្គបានប្រទានពីបុរាណមក ដើម្បីឲ្យពួកគេរកឃើញ “ផ្លូវដ៏ល្អ”នៅខាងមុខ ដែលមានភាពស្មោះត្រង់ ការអត់ទោស និងការត្រាសហៅរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះទ្រង់អាចបង្រៀនយើង ឲ្យងាកមកគិតអំពីផ្លូវចាស់ ដែលយើងធ្លាប់ដើរជាមួយព្រះអង្គកាលពីមុន ដែលជាផ្លូវដ៏ល្អបំផុត។-David McCasland
Read article