ជំពូកចុងក្រោយ
មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់មានទម្លាប់អានសៀវភៅ តាមរបៀបចម្លែកខុសគេ។ ពេលនាងអានសៀវភៅរឿងប្រលោមលោកបែបរន្ធត់ នាងចូលចិត្តអានជំពូកចុងក្រោយមុនគេ។ នាងប្រាប់ខ្ញុំថា មូលហេតុដែលនាងមានទម្លាប់អានដូចនេះ គឺដោយសារនាង “មិនចង់មានចិត្តថប់បារម្ភ នៅក្នុងការអាន”។ សម្រាប់យើងដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទវិញ យើងប្រហែលជាមានចិត្តថប់បារម្ភ អំពីហេតុការណ៍ដែលអាចកើតឡើងចំពោះយើង នៅពេលអនាគត ប៉ុន្តែ ព្រះបានអនុញ្ញាតឲ្យយើងដឹងជាមុន អំពីចុងបញ្ចប់នៃសាច់រឿងនៃជីវិតរបស់យើង ដូចនេះ យើងអាចមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត ពេលជួបភាពជ្រួលច្របល់ ហើយមានចិត្តស្ងប់ ពេលជួបគ្រោះមហន្តរាយ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ក្នុងបទគម្ពីរ ភីលីព ៤:៥ សាវ័កប៉ុលបានហៅអាកប្បកិរិយ៉ាដូចនេះថា “សេចក្តីសំឡូត”។ ពាក្យនេះត្រូវបានប្រើក្នុងបទគម្ពីរនេះ សំដៅទៅលើ “ការមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត ពេលស្ថិតក្រោមសំពាធអ្វីមួយ” ដែលជាភាពស្ងប់រម្ងាប់ និងជាកម្លាំងដែលយើងប្រើ ពេលយើងជួបស្ថានភាពដែលធ្វើឲ្យមានការថប់បារម្ភ ក្នុងការរស់នៅ។ នគរទាំងឡាយអាចរលំរលាយ មិត្តភ័ក្រអាចលែងទុកចិត្តគ្នា ពួកជំនុំអាចជួបការបែបបាក់ ទឹកសមុទ្រអាចជន់ជោរឡើង ហើយភ្នំទាំងឡាយអាចកក្រើករំពើក ប៉ុន្តែ យើងនៅតែអាចមានសន្តិភាពនៅក្នុងចិត្ត។ តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងអាចមានចិត្តស្ងប់យ៉ាងដូចនេះបាន? យើងអាចមានចិត្តស្ងប់យ៉ាងដូចនេះបាន ដោយនឹកចាំថា “ព្រះអម្ចាស់ជិតយាងមកហើយ”(ភីលីព ៤:៥)។ ព្រះអម្ចាស់នៃយើងកំពុងឈរនៅខាងក្រៅ ដោយត្រៀមខ្លួនទំលាយទ្វារចូល ហើយកែរប្រែអ្វីៗឲ្យត្រឹមត្រូវឡើងវិញ។ ពេលនោះ លោកិយនេះ និងបញ្ហាទាំងឡាយប្រែក្លាយជានគររបស់ព្រះអម្ចាស់នៃយើង ហើយ…
Read articleភាពអស្ចារ្យ!
ពេលដែលយន្តហោះ ដែលខ្ញុំធ្វើដំណើរចាប់ផ្តើមបន្ទាបខ្លួន ដើម្បីចុះចត អ្នកបម្រើក្នុងយន្តហោះបានអានពត៌មានដ៏វែង ដើម្បីជូនដំណឹងដល់អ្នកដំណើរទាំងឡាយ អំពីការធ្វើដំណើរមកដល់គោលដៅនោះ។ ការអានរបស់នាងហាក់ដូចជាបង្ហាញថា នាងបានអានពត៌មាននោះ១ពាន់ដងហើយ នៅថ្ងៃនោះ បានជានាងគ្មានអារម្មណ៍ ឬចំណាប់អារម្មណ៍ នៅក្នុងការអានសោះ ខណៈពេលដែលនាងកំពុងអានដោយសម្លឹងហឹមៗ អំពីការធ្វើដំណើរមកដល់របស់យើង។ បន្ទាប់មក នាងក៏បានប្រើសម្លេងដែលហត់នឿយ គ្មានទឹកចិត្តដដែលនោះ ដើម្បីបញ្ចប់ការជូនដំណឹងនោះថា “សូមជូនពរលោកលោកស្រី ឲ្យមានថ្ងៃដ៏អស្ចារ្យ”។ ការលើកដាក់សម្លេងរបស់នាង ផ្ទុយពីពាក្យសម្តីដែលនាងនិយាយ។ នាងប្រើពាក្យ “អស្ចារ្យ” តែនាងមិនបានលើកដាក់សម្លេង ឲ្យត្រូវនឹងពាក្យហ្នឹងទេ។ ជួនកាល ខ្ញុំក៏ខ្លាចយើងមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ ដោយអាកប្បកិរិយ៉ាយ៉ាងដូចនេះផងដែរ គឺទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ ដើម្បីតែបង្គ្រប់កិច្ច ដោយការធុញទ្រាន់ ដោយការសោះអង្គើយ ឬដោយមិនមានចំណាប់អារម្មណ៍។ តាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ យើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យ ដែលបានក្លាយជាសមាជិករបស់គ្រួសារនៃព្រះដ៏រស់ តែជាញឹកញាប់ យើងហាក់ដូចជាមិនបង្ហាញនូវអាកប្បកិរិយ៉ា ដែលបញ្ជាក់ថា អភ័យឯកសិទ្ធិនោះពិតជាអស្ចារ្យចំពោះយើងមែនឡើយ។ មានពេលមួយ លោកយ៉ូបបានទូលសួរព្រះ អំពីទុក្ខវេទនារបស់គាត់ ប៉ុន្តែ ពេលដែលព្រះអង្គសួរគាត់វិញ គាត់ក៏បានបន្ទាបខ្លួន ចំពោះភាពអស្ចារ្យនៃព្រះអាទិករ និងស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គ។ លោកយ៉ូបតបទៅព្រះអង្គវិញថា “តើអ្នកណានេះដែលបង្អាប់ព្រះដំរិះ ដោយឥតប្រាជ្ញាដូច្នេះ គឺទូលបង្គំនេះឯងបានពោលពាក្យ ដែលទូលបង្គំមិនបានយល់ ជាសេចក្តីដែលអស្ចារ្យហួសល្បត់ទូលបង្គំ…
Read articleការរង់ចាំព្រះអម្ចាស់
សព្វថ្ងៃនេះ នៅក្នុងការទំនាក់ទំនង មានមធ្យោយបាយបញ្ជូនសារដ៏ឆាប់រហ័សជាច្រើន ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ យើងមិនទទួលបាននូវការឆ្លើយតបមកវិញភ្លាមៗទេ បានជាជួនកាល ការខ្វះការអត់ធ្មត់នៅក្នុងការរង់ចាំទទួលចម្លើយពីគេមកវិញ អាចនាំឲ្យគេធ្វើការអ្វីដែលគួរឲ្យអស់សំណើច។ មានមនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំស្គាល់ បានផ្ញើសារអេឡិចត្រូនិច(អ៊ីមេល) ទៅកាន់ភរិយារបស់គាត់ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏ទូរស័ព្ទទៅកាន់នាងតែម្តង ដោយសារគាត់មិនអាចរង់ចាំនាងផ្ញើសារតបមកវិញ! ជួនកាល យើងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះបានបោះបង់ចោលយើង ពេលដែលព្រះអង្គមិនបានឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់យើងភ្លាមៗ។ ជាញឹកញាប់ អាកប្បកិរិយ៉ារបស់យើង នៅក្នុងការអធិស្ឋាន ហាក់ដូចជាកំពុងទូលដល់ព្រះថា “ឱព្រះអង្គអើយ សូមប្រញាប់នឹងឆ្លើយមកទូលបង្គំ ដ្បិតវិញ្ញាណទូលបង្គំអន់ថយហើយ!”(ទំនុកដំកើង ១៤៣:៧) ប៉ុន្តែ ការរង់ចាំការឆ្លើយតបរបស់ព្រះអម្ចាស់ អាចជួយឲ្យយើងមានជំនឿកាន់តែរឹងមាំ។ ស្តេចដាវីឌបានចំណាយពេលជាច្រើនឆ្នាំ ក្នុងការរង់ចាំឡើងធ្វើស្តេច និងរត់គេចពីសេចក្តីក្រោធរបស់ស្តេចសូល។ ស្តេចដាវីឌបានសរសេរថា “ចូររង់ចាំព្រះយេហូវ៉ាចុះ ចូរមានកំឡាំង ហើយឲ្យចិត្តក្លាហានឡើង អើ គួររង់ចាំព្រះយេហូវ៉ាទៅ”(ទំនុកដំកើង ២៧:១៤)។ ហើយនៅក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងមួយទៀត ទ្រង់បានលើកទឹកចិត្តយើង យ៉ាងដូចនេះថា “ខ្ញុំបានរង់ចាំព្រះយេហូវ៉ា ដោយអំណត់ ទ្រង់ក៏បានផ្អៀងព្រះកាណ៌មកស្តាប់ ហើយទទួលតាមសំរែករបស់ខ្ញុំ ទ្រង់បាន … ដាក់ជើងខ្ញុំលើថ្មដា ព្រមទាំងតាំងជំហានខ្ញុំឲ្យខ្ជាប់ខ្ជួន”(៤០:១-២)។ ការរង់ចាំនេះ បាននាំឲ្យស្តេចដាវីឌក្លាយជា “មនុស្សដែលខំធ្វើតាមព្រះទ័យរបស់ព្រះ”(កិច្ចការ ១៣:២២…
Read articleព្រះនៅក្នុងខ្យល់ព្យុះ
កាលពីពេលព្រឹកព្រលឹមថ្ងៃមួយ ខ្យល់ចាប់ផ្តើមបក់មកខ្លាំង ហើយទឹកភ្លៀងក៏បានធ្លាក់មក ដូចថ្មតូចៗ ប៉ះនឹងផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានមើលទៅខាងក្រៅផ្ទះ ឃើញមេឃស្រទុំ ហើយឃើញដើមឈើទន់ទោ ទៅតាមកម្លាំងខ្យល់បក់។ ផ្ទៃមេឃបានបញ្ចេញពន្លឺ ដោយផ្លេកបន្ទោរដែលមានរាងដូចសរសៃឈាម ដែលអមដំណើរដោយសម្លេងផ្គរលាន់ ដ៏កក្រើក។ ផ្លេកបន្ទោរនៅតែបញ្ចេញពន្លឺភ្លិបភ្លែតៗ បានជាខ្ញុំចង់ដឹងថា អាកាសធាតុដ៏អាក្រក់នេះ នឹងបន្តដល់កាលណាទៀត។ ពេលដែលខ្យល់ព្យុះនោះ កន្លងផុតទៅហើយ ខ្ញុំក៏បានបើកព្រះគម្ពីរ ដើម្បីចាប់ផ្តើមថ្ងៃថ្មីរបស់ខ្ញុំ ដោយការអានព្រះបន្ទូល។ ខ្ញុំបានអានបទគម្ពីរក្នុងព្រះគម្ពីរយ៉ូប ដែលបានប្រៀបធៀបព្រះចេស្តារបស់ព្រះអម្ចាស់ ទៅនឹងកម្លាំងរបស់ខ្យល់ព្យុះ។ លោកអេលីហូវ ដែលជាមិត្តភ័ក្ររបស់លោកយ៉ូបបានពោលថា “ព្រះទ្រង់បញ្ចេញសំឡេងជាផ្គរលាន់យ៉ាងអស្ចារ្យ”(៣៧:៥) ហើយ “ទ្រង់យករន្ទះកាន់នៅព្រះហស្ត ហើយក៏បាញ់ទៅចំពួកខ្មាំងសត្រូវ”(៣៦:៣២)។ ជាការពិតណាស់ ព្រះអង្គ “មានតេជានុភាពដ៏ខ្ពស់បំផុត”(៣៧:២៣)។ បើយើងធៀបខ្លួនយើងនឹងព្រះ មនុស្សយើងពិតជាទន់ខ្សោយណាស់។ យើងមិនអាចជួយខ្លួនឯង ដោយកម្លាំងខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដើម្បីប្រោសចិត្តរបស់យើងឲ្យជា ឬដោះស្រាយបញ្ហាអយុត្តិធម៌ ដែលយើងបានទទួលរងជាញឹកញាប់បានឡើយ។ តែយើងអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលព្រះនៃខ្យល់ព្យុះយកព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះមនុស្សទន់ខ្សោយដូចយើង។ ព្រះអង្គ “នឹកចាំថា យើងជាធូលីដី”(ទំនុកដំកើង ១០៣:១៤)។ ជាងនេះទៅទៀត ព្រះអង្គ “រមែងចំរើនកំឡាំង ដល់អ្នកដែលល្វើយ ហើយចំណែកអ្នកដែលគ្មានកំឡាំងសោះ នោះទ្រង់ក៏ប្រទានឲ្យ”(អេសាយ ៤០:២៩)។…
Read articleគ្រឿងផ្សំដែលជួយឲ្យសុខភាពល្អ
ម៉ាទី(Martie) ភរិយារបស់ខ្ញុំ តែងតែមានការប្រុងប្រយ័ត្ន នៅក្នុងការដើរផ្សារ ពេលដែលនាងត្រូវទិញអាហារ ដែលល្អចំពោះសុខភាព និងមានជីវជាតិ។ ទោះបីជាអាហារនោះ ត្រូវបានវេចខ្ចប់ ដោយកញ្ចប់ ដែលគួរឲ្យទាក់ទាញយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏នាងនៅតែពិនិត្យមើលគ្រឿងផ្សំដែលមានបង្ហាញក្នុងតារាង នៅផ្នែកខាងក្រោយនៃកញ្ចប់។ មានពាក្យបច្ចេកទេសរបស់គ្រឿងផ្សំជាច្រើន ដែលពិបាកអាន ដែលតាមធម្មតា វាបង្ហាញថា ក្នុងកញ្ចប់អាហារនោះ មានដាក់ជាតិគីមី ដែលជួយឲ្យអាហារទុកបានយូរ តែធ្វើឲ្យខូចជីវជាតិល្អៗ។ ដូចនេះ ពេលនាងឃើញមានគ្រឿងផ្សំមិនល្អដូចនេះ នាងដាក់កញ្ចប់អាហារនោះ ចូលក្នុងធ្នើដាក់ទំនិញវិញ ហើយបន្តដើររកមើលកញ្ចប់អាហារ ដែលមានផ្លាកយីហោ ដែលមានផលិតផលអាហារធម្មជាតិ ដែលជួយឲ្យមានសុខភាពល្អ។ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំយល់ថា ការដែលនាងមានទម្លាប់ដើរទិញឥវ៉ាន់យ៉ាងដូចនេះ គឺមិនសូវខុសពីការដែលព្រះស្វែងរកចំណុចល្អ ក្នុងជីវិតយើងឡើយ។ ព្រះអង្គទតមើលចិត្តរបស់យើង ជាសំខាន់ ទោះបីជាសម្បកក្រៅរបស់យើង មានភាពទាក់ទាញយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ហេតុនេះហើយបានជា ព្រះគម្ពីរសុភាសិត ដែលជាព្រះគម្ពីរនៃប្រាជ្ញា បានដាស់តឿនយើង ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះការអ្វីដែលចូលក្នុងចិត្តរបស់យើង “ដ្បិតអស់ទាំងផលនៃជីវិត សុទ្ធតែចេញពីក្នុងចិត្តមក”(សុភាសិត ៤:២៣)។ ការស្លៀកពាក់ឲ្យសមរម្យ និងការធ្វើខ្លួនឲ្យក្មេងជាងវ័យ មិនសូវជាសំខាន់ទេ បើសិនជាចិត្តរបស់យើងបង្កប់ទៅដោយ ភាពលោភលន់ សេចក្តីសម្អប់ ភាពក្តៅក្រហាយ ការអាណិតខ្លួនឯង…
Read articleការស្រឡាញ់ និងការស្គាល់
ក្នុងសៀវភៅប្រលោមលោកមួយរឿង ដែលលោកយ៉ូណាថាម សាហ្វ្រេន ហ្វូរ(Jonathan Safran Foer)បាននិពន្ធ មានតួអង្គម្នាក់ បាននិយាយអំពីអគារអ៊ីមផាយអឺស្តេត នៅទីក្រុងញូយ៉កយ៉ាងដូចនេះថា “ខ្ញុំស្គាល់អគារនេះ ព្រោះខ្ញុំស្រឡាញ់អគារនេះ”។ ពាក្យសម្តីនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិត អំពីទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការយល់ដឹង។ ពេលណាយើងស្រឡាញ់អ្វីមួយ យើងចង់ស្គាល់របស់នោះឲ្យបានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ។ ពេលដែលយើងស្រឡាញ់ទីកន្លែងណាមួយ យើងចង់ធ្វើការរុករកក្នុងទីកន្លែងនោះ ឲ្យបានសព្វ។ ពេលយើងស្រឡាញ់មនុស្សម្នាក់ យើងចង់ដឹងអំពីជីវិតរបស់គាត់ ដោយគ្មានកន្លែងចន្លោះ។ យើងចង់ដឹងថា គាត់ចូលចិត្តអ្វី គាត់ចំណាយពេលធ្វើអ្វីខ្លះ គាត់បានធំពេញវ័យនៅកន្លែងណា នរណាខ្លះជាមិត្តភ័ក្ររបស់គាត់ គាត់មានជំនឿលើអ្វី។ នៅមានការជាច្រើនទៀត ដែលយើងចង់ដឹងអំពីគាត់។ ប៉ុន្តែ ក្នុងចំណោមយើង មានអ្នកខ្លះចង់ឲ្យគេស្រឡាញ់ខ្លួន ដោយមិនចង់ឲ្យគេដឹងអំពីខ្លួនឯងច្រើនទេ។ យើងខ្លាចគេឈប់ស្រឡាញ់យើង បើគេបានស្គាល់យើងច្បាស់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវមានការភ័យខ្លាចដូចនេះឡើយ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ធំលើសសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើង គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ព្រះទ្រង់សំដែងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដល់យើងរាល់គ្នាឲ្យឃើញច្បាស់ ដោយព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសយើងរាល់គ្នា នោះគឺក្នុងកាលដែលយើងនៅមានបាបនៅឡើយផង”(រ៉ូម ៥:៨)។ ជាងនេះទៅទៀត ព្រះអង្គបានបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ ឲ្យយើងស្គាល់ទៀតផង។ ព្រះអង្គបានបើកបង្ហាញបុគ្គលិកលក្ខណៈ និងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ តាមរយៈស្នាព្រះហស្ថរបស់ព្រះអង្គ តាមរយៈព្រះគម្ពីរ និងព្រះគ្រីស្ទ។…
Read article