កន្លែងថ្មីដែលមានការពិបាក
និក្ខមនំ ១២-១៣ និង ម៉ាថាយ ១៦ នាងអេសធើរ ២:៣-៤,១២-១៧ ប្រហែលជាព្រះនាង បានតាំងឡើងក្នុងរាជ្យ សំរាប់ពេលនេះឯងទេដឹង? នាងអេសធើរ ៤:១៤ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានពិនិត្យសុខភាពរកឃើញថា ខ្ញុំមានជំងឺមហារីកធ្ងន់ធ្ងរ ក្នុងនាមខ្ញុំជាប្តី និងឪពុកដែលមានកូនតូច មានសំណួរជាច្រើនវិលវល់ក្នុងគំនិតខ្ញុំ។ ឱព្រះអង្គអើយ ហេតុអ្វីរឿងនេះកើតឡើងចំពោះទូលបង្គំ? តើនេះជាផែនការដែលព្រះអង្គមានសម្រាប់ទូលបង្គំមែនឬ? អ្វីដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលនោះគឺ ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំទើបតែបានបម្រើព្រះអង្គ ក្នុងក្រុមបេសកកម្មមួយ ដែលបាននាំក្មេងៗជាច្រើនឲ្យទទួលព្រះយេស៊ូវជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ។ ព្រះអង្គបានប្រទានពរឲ្យការងារយើងមានផលផ្លែជាច្រើន។ យើងមានអំណរណាស់។ តែហេតុអ្វីយើងជួបរឿងដ៏សោកសៅនេះ? នាងអេសធើរទំនងជាមានសំណួរជាច្រើន ក្នុងការអធិស្ឋានទៅរកព្រះអម្ចាស់ បន្ទាប់ពីនាងត្រូវគេបង្ខំឲ្យចាកចេញទៅស្រុកកំណើតជាទីស្រឡាញ់ ចូលទៅរស់នៅក្នុងទឹកដីថ្មី(នាងអេសធើរ ២:៨)។ លោកម៉ាដេកាយ ជាបងប្អូនជីដូនមួយរបស់នាងបានចិញ្ចឹមនាង ដូចជាកូនបង្កើត បន្ទាប់ពីនាងក្លាយជាក្មេងកំព្រា(ខ.៧)។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក គេក៏បានយកនាងទៅធ្វើជាស្រីស្នំរបស់ស្តេច ហើយក៏នាងក៏បានក្លាយជាមហេសី(ខ.១៧)។ លោកម៉ាដេកាយមានការខ្វល់ខ្វាយអំពីរឿង ដែលកំពុងកើតឡើង ចំពោះនាងអេសធើរ(ខ.១១)។ ប៉ុន្តែ មួយរយៈក្រោយមក អ្នកទាំងពីរក៏បានដឹងថា ព្រះអម្ចាស់បានត្រាស់ហៅនាង ឲ្យមានតួនាទីដ៏មានឥទ្ធិពល សម្រាប់ពេលដែលពិបាកយ៉ាងនោះ(៤:១៤) គឺតួនាទីដែលនាងអាចប្រើ ដើម្បីជួយសង្រ្គោះប្រជាជនរបស់នាង ឲ្យរួចផុតពីសេចក្តីហិនវិនាស(ជំពូក ៧-៨)។ នេះជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា ព្រះអម្ចាស់បានដាក់នាងអេសធើរ…
Read article
ឆាប់នឹងស្តាប់ ក្រនឹងនិយាយ
និក្ខមនំ ៩-១១ និង ម៉ាថាយ ១៥:២១-៣៩ យ៉ាកុប ១:១៨-២០ ចូរឲ្យគ្រប់គ្នាបានឆាប់នឹងស្តាប់ ក្រនឹងនិយាយ ហើយយឺតនឹងខឹងដែរ។ យ៉ាកុប ១:១៩ មានពេលមួយ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា បេះដូងខ្ញុំលោតកាន់តែញាប់ ខណៈពេលដែលខ្ញុំបើកមាត់ ដើម្បីបដិសេធន៍ការចោទប្រកាន់ ដែលមិត្តជិតស្និទ្ធម្នាក់មានមកលើខ្ញុំ។ សារដែលខ្ញុំបានបង្ហោះសារតាមអនឡាញ មិនមានអ្វីជាប់ទាក់ទងនឹងគាត់ទេ។ ប៉ុន្តែ មុនពេលខ្ញុំឆ្លើយតប ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានខ្សឹបៗ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានសម្រួលអារម្មណ៍ ហើយក៏បានឮគាត់និយាយពាក្យពេចន៍ដែលបង្កប់ដោយការឈឺចាប់។ ខ្ញុំក៏បានដឹងច្បាស់ថា ការឈឺចាប់នោះមានភាពស៊ីជម្រៅ។ មិត្តភក្តិខ្ញុំកំពុងឈឺចាប់ ហើយខ្ញុំក៏លែងចង់ការពារខ្លួនឯងទៀត ខណៈពេលដែលខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តលើកយករឿងនោះមកនិយាយជាមួយគាត់។ ក្នុងអំឡុងពេលសន្ទនាគ្នានោះ ខ្ញុំក៏យល់អំពីអត្ថន័យនៃបទគម្ពីរយ៉ាកុប ដែលបានជំរុញយើងឲ្យ “ឆាប់នឹងស្តាប់ ក្រនឹងនិយាយ ហើយយឺតនឹងខឹង”(១:១៩)។ ការស្តាប់អាចជួយឲ្យយើងឮអ្វីដែលបង្កប់ នៅពីក្រោយពាក្យសម្តី ហើយជៀសវាងកំហឹង “ដែលមិនបានសំរេចតាមសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះ”(ខ.២០)។ វាជួយឲ្យយើងយល់ចិត្តអ្នកនិយាយ។ ខ្ញុំយល់ឃើញថា ការឈប់បង្អង់ និងអធិស្ឋានមានប្រយោជន៍យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះខ្ញុំ ក្នុងការសន្ទនាជាមួយមិត្តភក្តិខ្ញុំ។ ខ្ញុំកាន់តែឆាប់ឆ្លើយតប ចំពោះពាក្យសម្តីរបស់គាត់ ជាជាងអាក់អន់ចិត្តនឹងគាត់។ បើសិនជាខ្ញុំមិនបានឈប់បង្អង់សិន ដើម្បីអធិស្ឋាន ខ្ញុំប្រហែលជាវាយបកទៅគាត់វិញ ដោយបង្ហាញគំនិតខ្ញុំ ហើយចែកចាយថា…
Read article
កែប្រែវត្ថុគ្មានតម្លៃ ឲ្យមានភាពស្រស់ស្អាត
និក្ខមនំ ៧-៨ និង ម៉ាថាយ ១៥:១-២០ មីកា ៤:១-៥ នោះគេនឹងដំដាវរបស់គេធ្វើជាផាល ហើយលំពែងគេធ្វើជាដង្កាវវិញ។ មីកា ៤:៣ ភរិយាខ្ញុំ ឈ្មោះមីសកា(Miska) បានទិញខ្សែករ និងក្រវិលកង ពីប្រទេសអេត្យូពី។ ភាពប្រណិតដ៏សាមញ្ញរបស់គ្រឿងអលង្ការទាំងនេះ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីស្នាដៃសិល្បៈពិតៗ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រវត្តិរបស់គ្រឿងអលង្ការនេះ គឺជាចំណុចដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលបំផុត។ ដោយសារមានការប៉ះទង្គិចដ៏សាហាវ និងសង្គ្រាមស៊ីវិល ដែលបានកើតឡើងអស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍ ទឹកដីរបស់ប្រទេសអេត្យូពី មានសម្បកកន្ទុះរបស់គ្រាប់កាំភ្លើង និងគ្រាប់ផ្លោង នៅរាត់រាយស្ទើរគ្រប់ទីកន្លែង។ ជនជាតិអេត្យូពីក៏បានស្តារទឹកដីរបស់ខ្លួនឡើងវិញ ដោយសម្អាតកម្ទេចអំបែង ដោយមានសង្ឃឹមក្នុងចិត្ត។ ហើយសិល្បៈករក៏បានកែច្នៃសម្បកកន្ទុះគ្រាប់កាំភ្លើង ធ្វើជាគ្រឿងអលង្ការលក់។ ពេលដែលខ្ញុំបានឮអំពីរឿងនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំព្រះបន្ទូលសន្យា ដែលហោរាមីកាបានប្រកាស ដោយចិត្តក្លាហាន ទៅកាន់រាស្រ្តរបស់ព្រះ យ៉ាងដូចនេះថា គេ“នឹងដំដាវរបស់គេធ្វើជាផាល ហើយលំពែងគេធ្វើជាដង្កាវវិញ”(៤:៣)។ ដាវនិងលំពែង ត្រូវបានគេផលិតមក សម្រាប់សម្លាប់ជីវិតមនុស្ស តែព្រះទ្រង់បានប្រទាននូវដំណោះស្រាយប្រកបដោយព្រះចេស្តា ដោយកែប្រែពួកវាឲ្យក្លាយជាឧបករណ៍ដែលជួយទ្រទ្រង់ជីវិតវិញ។ លោកហោរាក៏បានមានប្រសាសន៍ទៀតថា នៅថ្ងៃដែលព្រះទ្រង់យាងមកវិញ “អស់ទាំងនគរនឹងលែងលើកដាវច្បាំងគ្នាទៀត ក៏មិនរៀនវិជ្ជាចំបាំងទៀតតទៅ”(ខ.៣)។ ការប្រកាសរបស់លោកមីកា នៅសម័យមុន មិនពិបាកឲ្យមនុស្សសម័យបច្ចុប្បន្នយល់ឡើយ។ ពិភពលោកនៅតែមានសង្រ្គាម និងអំពើហិង្សា…
Read article
ការផ្តោតចិត្តឲ្យបានត្រឹមត្រូវ
និក្ខមនំ ៤-៦ និង ម៉ាថាយ ១៤:២២-៣៦ លូកា ១០:១៧-២០ ត្រូវឲ្យរីករាយ ដោយព្រោះឈ្មោះអ្នករាល់គ្នាបានកត់ទុកនៅស្ថានសួគ៌វិញ។ លូកា ១០:២០ យើងបានស្គាល់លោកខា(Kha) ជាងមួយឆ្នាំហើយ។ គាត់ជាផ្នែកមួយនៃក្រុមតូចរបស់ព្រះវិហារ ដែលមានការជួបជុំរៀងរាល់សប្តាហ៍ ដើម្បីពិភាក្សាអំពីការអ្វីដែលយើងបានរៀនអំពីព្រះ។ នៅពេលល្ងាចមួយ ក្នុងអំឡុងពេលយើងជួបប្រជុំគ្នាដូចសព្វមួយដង គាត់បានចែកចាយអំពីពេលដែលគាត់បានទទួលរង្វាន់ នៅក្នុងការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក។ គាត់កម្រនិយាយអំពីរឿងដូចនេះណាស់ បានជាខ្ញុំស្ទើរតែមិនបានកត់សំគាល់។ ខ្ញុំមិននឹកស្មានសោះថា ខ្ញុំបានស្គាល់កីឡាករអូឡាំពិកម្នាក់ ដែលបានបញ្ចប់ការប្រកួតយកមេដាយសំរឹទ្ធ។ ខ្ញុំមិនយល់ថា ហេតុអ្វីគាត់មិនបាននិយាយអំពីរឿងនេះពីមុនមកទេ តែគាត់ដឹងថា ជោគជ័យក្នុងកីឡា ជាផ្នែកពិសេសមួយនៃរឿងជីវិតរបស់គាត់ តែគ្រួសារ សហគមន៍ និងសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ជាផ្នែកដែលសំខាន់ជាង និងជាចំណុចស្នូលនៃអត្តសញ្ញាណរបស់គាត់។ រឿងដែលបានចែងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលូកា ១០:១-២៣ បានពិពណ៌នា អំពីសេចក្តីអ្វីដែលគួរតែបានធ្វើជាចំណុចស្នូលនៃអត្តសញ្ញាណរបស់យើង។ ព្រះយេស៊ូវបានចាត់សិស្ស៧២នាក់ ឲ្យចេញទៅប្រកាសប្រាប់អ្នកដទៃអំពីនគរព្រះ។ ពេលដែលពួកគេវិលត្រឡប់មកវិញ ពួកគេក៏បានរាយការណ៍ដល់ព្រះអង្គថា ទោះទាំងពួកអារក្សក៏ចុះចូលចំពោះពួកគេ ដោយព្រះនាមទ្រង់ដែរ(ខ.១៧)។ ព្រះយេស៊ូវបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះអង្គបានប្រទានពួកគេនូវព្រះចេស្តា និងការការពារជាបរិបូរ តែព្រះអង្គមានបន្ទូលថា ពួកគេបានផ្តោតចិត្តទៅលើរឿងដែលមិនគួរផ្តោត។ ព្រះអង្គក៏បានបញ្ជាក់ថា ពួកគេគួរតែមានចិត្តអរសប្បាយ ដោយសារឈ្មោះពួកគេបានកត់ទុកក្នុងនគរស្ថានសួគ៌វិញ(ខ.២០)។ ទោះព្រះទ្រង់បានប្រទានជោគជ័យ ឬសមត្ថភាពច្រើនប៉ុណ្ណាក៏ដោយ…
Read article
ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យអ្នកចូលមកជិតព្រះអង្គ
នោះត្រូវឲ្យយើងចូលទៅជិតទាំងមានចិត្តស្មោះត្រង់។ ហេព្រើរ ១០:២២ បទគម្ពីរនេះបានបង្គាប់យើង ឲ្យចូលទៅជិតព្រះ។ គោលបំណងនៃអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរ គឺដើម្បីឲ្យយើងចូលទៅជិតព្រះ ដើម្បីឲ្យយើងមានការប្រកបជាមួយព្រះអង្គ និងដើម្បីកុំឲ្យយើងរស់នៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ដោយដាច់ឆ្ងាយពីព្រះនោះឡើយ។ ការចូលមកជិតនេះ មិនមែនជាសកម្មភាពផ្លូវកាយនោះទេ។ មិនមែនជាការសង់ប៉មបាបិល ដោយប្រើស្នាដៃរបស់អ្នក ដើម្បីឲ្យឈោងទៅដល់ស្ថានសួគ៌នោះឡើយ។ វាក៏មិនមែនជាការចូលទៅក្នុងសំណង់អគារព្រះវិហារ ឬដើរទៅរកអាសនា ដែលនៅខាងមុខនោះដែរ។ តែការចូលមកជិតនោះ ជាសកម្មភាពនៃចិត្តដែលយើងមើលមិនឃើញ។ អ្នកអាចចូលទៅជិតព្រះបាន ពេលអ្នកកំពុងនៅនឹងមួយកន្លែង ឬពេលដែលអ្នកកំពុងគេងនៅលើគ្រែ ក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ឬមួយនៅលើយានជំនិះដែលអ្នកកំពុងជិះទៅធ្វើការ។ នេះជាចំណុចកណ្តាលនៃដំណឹងល្អ នេះជាអត្ថន័យនៃព្រឹត្តិការណ៍នៅសួនច្បាគែតសេម៉ានី និងថ្ងៃសុក្រដ៏ល្អមុនពេលព្រះអង្គសុគត ដែលក្នុងនោះ ព្រះទ្រង់បានធ្វើនូវការដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល និងដោយការលះបង់ខ្ពស់បំផុត ដើម្បីនាំយើងចូលមកជិតព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គបានចាត់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ឲ្យមករងទុក្ខ និងសុគត ដើម្បីឲ្យយើងចូលមកជិតព្រះអង្គ តាមរយៈព្រះរាជបុត្រា។ អ្វីៗដែលព្រះអង្គបានធ្វើ នៅក្នុងផែនការដ៏អស្ចារ្យនៃការប្រោសលោះ គឺដើម្បីឲ្យយើងចូលមកជិតព្រះអង្គ។ ហើយការចូលមកជិតនោះ គឺដើម្បីឲ្យយើងមានអំណរ និងដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គមិនត្រូវការយើងឡើយ។ បើយើងនៅឆ្ងាយពីព្រះអង្គ ព្រះអង្គនៅតែមិនធ្លាក់ខ្លួនក្រ។ ព្រះអង្គមិនត្រូវការយើង ដើម្បីសប្បាយព្រះទ័យ ក្នុងការប្រកបនៃព្រះត្រៃឯកនោះទេ។ តែព្រះអង្គពង្រីកសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះអង្គ ដោយប្រទានយើងនូវផ្លូវចូលទៅរកសេចក្តីពិត តាមរយៈព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ទោះយើងជាមនុស្សមានបាប គឺសេចក្តីពិតដែលថា មានតែព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះដែលអាចចម្អែតវិញ្ញាណយើងទាំងស្រុង…
Read article
មួយជំហានម្តង មួយជំហានម្តង
និក្ខមនំ ១-៣ និង ម៉ាថាយ ១៤:១-២១ ១យ៉ូហាន ៤:៩-១៩ ឯយើងរាល់គ្នា យើងស្រឡាញ់ទ្រង់ ពីព្រោះទ្រង់បានស្រឡាញ់យើងជាមុន។ ១យ៉ូហាន ៤:១៩ អ្នកគ្រូថេរីសា(Teresa) ជាអ្នកក្រុងអាវីឡា ជាអ្នកនិពន្ធដ៏ល្បីល្បាញក្នុងពួកជំនុំ នៅសតវត្សរ៍ទី១៦។ ក្នុងសំណេររបស់គាត់ គាត់បានលើកឡើងថា គ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនបានស្វែងរកវិធីផ្គាប់ចិត្តខ្លួនឯង ក្នុងការបម្រើព្រះ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់។ គាត់បានបង្ហាញការសោកស្តាយ ចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទដែលបានព្យាយាមធ្វើកិច្ចការថ្វាយព្រះ តាមរបៀបងាយស្រួលគ្រប់គ្រងជាង និងគួរឲ្យគាប់ចិត្តខ្លួនឯងជាង ជាជាងចុះចូលនឹងការដឹកនាំរបស់ព្រះទាំងស្រុង។ យើងច្រើនតែមានទំនោរទៅរកការលូតលាស់ យឺតៗ មិនប្រាកដប្រជា និងថែមទាំងស្ទាក់ស្ទើរ ក្នុងការទុកចិត្តព្រះអង្គអស់ពីចិត្ត។ ហេតុនេះហើយ អ្នកគ្រូថេរីសាបានសារភាពថា សូម្បីតែពេលណាយើងវាស់ស្ទង់ជីវិតយើង តាមខ្នាតគំរូព្រះអង្គ បន្តិចម្តងៗ យើងត្រូវតែស្កប់ចិត្ត ក្នុងការទទួលអំណោយព្រះអង្គម្តងមួយដំណក់ម្តងមួយដំណក់ ទាល់តែយើងខ្ញុំបានថ្វាយជីវិតយើងខ្ញុំទាំងស្រុងដល់ព្រះអង្គ។ ក្នុងនាមយើងជាមនុស្ស ទំនុកចិត្តមិនកើតមានដោយឯកឯងឡើយ។ ហេតុនេះហើយ ការដកពិសោធន៍ជាមួយព្រះគុណ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ត្រូវការពេលវេលា។ ប៉ុន្តែ ពេលយើងអានបទគម្ពីរ ១យ៉ូហាន ជំពូក៤ យើងឃើញថា ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់យើង មុនយើងស្រឡាញ់ព្រះអង្គ(ខ.១៩) គឺស្រឡាញ់យើងយ៉ាងខ្លាំង បានជាព្រះអង្គស្ម័គ្រព្រះទ័យលះបង់ព្រះជន្មព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលសាវ័កយ៉ូហានបានសរសេរ…
Read article