ការបង្ហាញ និងការប្រាប់
បើអ្នកបានរៀននៅក្នុងវគ្គសិក្សាជំនាញសរសេរ ឬចូលរួមនៅក្នុងសន្និសិទអ្នកនិពន្ធ អ្នកប្រហែលជាបានឮគេបង្រៀនថា “ចូរកុំគ្រាន់តែនិយាយប្រាប់ តែចូរបង្ហាញផង”។ បានសេចក្តីថា ចូរ “បង្ហាញ” អ្នកអានរបស់អ្នក អំពីសេចក្តីដែលអ្នកចង់ឲ្យពួកគេដឹង ចូរកុំគ្រាន់តែនិយាយប្រាប់ពួកគេឡើយ។ ឬអាចនិយាយបានម្យ៉ាងទៀតថា ចូរកុំគ្រាន់តែប្រាប់អ្នកអានរបស់អ្នក អំពីការអ្វីដែលអ្នកបានធ្វើឡើយ ចូររៀបរាប់អំពីរបៀបដែលអ្នកធ្វើការនោះផង។ មូលហេតុដែលយើងច្រើនតែនិយាយប្រាប់អ្នកដទៃ ជាជាងបង្ហាញពួកគេ នោះគឺដោយសារការនិយាយប្រាប់មានភាពងាយស្រួល ហើយលឿនជាងការបង្ហាញ។ កាលណាយើងបង្ហាញពីរបៀបដែលយើងធ្វើអ្វីមួយ យើងត្រូវចំណាយពេល និងកម្លាំង។ នៅក្នុងការបង្រៀនសិស្ស ការនិយាយប្រាប់សិស្ស អំពីកំហុសដែលពួកគេមាននៅក្នុងការធ្វើអ្វីមួយ គឺមានភាពងាយស្រួលជាងការបង្ហាញពួកគេ អំពីរបៀបធ្វើកិច្ចការនោះឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការបង្រៀនមានប្រសិទ្ធិភាពជាង នៅពេលដែលគ្រូប្រាប់សិស្ស ពីរបៀបធ្វើកិច្ចការនោះឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ អស់រយៈពេលរាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ ដែលជនជាតិយូដាមានក្រឹត្យវិន័យ ដែលប្រាប់ពួកគេអំពីការដែលត្រូវធ្វើ និងការដែលមិនត្រូវធ្វើ នៅក្នុងការរស់នៅ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមកព្រះយេស៊ូវបានយាងមក ហើយបង្ហាញពួកគេពីរបៀបរស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលព្រះបានប្រាប់ពួកគេឲ្យរស់នៅទាំងពីយូរមកហើយនោះ។ ព្រះយេស៊ូវមិនគ្រាន់តែមានបន្ទូលថា “ចូរបន្ទាបខ្លួន”ប៉ុណ្ណោះឡើយ តែថែមទាំងបានបន្ទាបព្រះអង្គទ្រង់ ទុកជាគំរូផងដែរ(ភីលីព ២:៨)។ ទ្រង់មិនគ្រាន់តែមានបន្ទូលថា “ចូរអត់ទោសឲ្យអ្នកដទៃ” ប៉ុណ្ណោះឡើយ តែថែមទាំងបានអត់ទោសឲ្យយើង(កូល៉ុស ៣:១៣)។ ម្យ៉ាងទៀត ទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានមានបន្ទូលថា “ចូរស្រឡាញ់ព្រះ និងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់អ្នក” តែប៉ុណ្ណោះឡើយ…
Read articleគួរឲ្យធុញណាស់
កាលកូនរបស់យើងនៅវ័យជំទង់ យើងបានពិភាក្សាគ្នា បន្ទាប់ពីកម្មវិធីជួបជុំរបស់យុវជនបានបញ្ចប់។ ខ្ញុំបានសួរពួកគេថា “តើកម្មវិធីយុវជនកាលពីល្ងាចមិញ សប្បាយទេ?” ពួកគេតបថា “គួរឲ្យធុញណាស់”។ ជាច្រើនសប្តាហ៍ក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែឮពួកគេនិយាយពាក្យដដែល ដូចនេះខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តទៅមើលកម្មវិធីនោះ ដោយខ្លួនឯង។ ខ្ញុំក៏បានចូលទៅក្នុងកន្លែងហាត់កីឡា ដែលពួកយុវជនបានប្រើជាកន្លែងធ្វើកម្មវិធី ហើយខ្ញុំក៏បានមើលពួកគេ។ ខ្ញុំឃើញពួកគេចូលរួម ដោយមានការសើចសប្បាយ ការស្តាប់ ដូចនេះ ពួកគេកំពុងតែសប្បាយណាស់។ នៅពេលយប់នោះ តាមផ្លូវត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានសួរពួកគេអំពីកម្មវិធីល្ងាចនោះទៀត ហើយពួកគេនៅតែនិយាយដូចមុនថា “គួរឲ្យធុញណាស់”។ ខ្ញុំក៏តបពួកគេថា “ប៉ាក៏បាននៅទីនោះដែរ ប៉ាឃើញកូនសប្បាយខ្លាំងណាស់!” ពួកគេក៏ឆ្លើយថា “ប្រហែលជា ពេលនោះកម្មវិធីមិនសោះកក្រោះ ដូចសព្វដងទេចឹង”។ ខ្ញុំក៏បានទទួលស្គាល់ថា ពួកគេបានទទួលរងសម្ពាធពីមិត្តភ័ក្រ ហើយខ្លាចគេមើលមក មិនឃើញពួកគេមិនមានភាពសប្បាយរីករាយ បានជាពួកគេចេះតែបដិសេធថា ពួកគេមិនអរសប្បាយនឹងកម្មវិធីយុវជននោះឡើយ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏ត្រូវសួរខ្លួនឯងផងដែរថា តើខ្ញុំខ្លាចគេមើលមក ឃើញខ្ញុំមានភាពអសប្បាយពេក ចំពោះការខាងវិញ្ញាណ ដូចពួកគេដែរឬ? ជាការពិតណាស់ ក្នុងសកលលោកនេះ គ្មានអ្វីដែលសក្តិសមនឹងឲ្យយើងមានចិត្តក្លៀវក្លា ជាងការដែលបានដឹងថា ព្រះគ្រីស្ទជានរណា ហើយទ្រង់បានធ្វើការអ្វីខ្លះសម្រាប់យើងនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំបានមក ដើម្បីឲ្យវារាល់គ្នាមានជីវិត ហើយឲ្យមានជីវិតនោះពេញបរិបូរផង”(យ៉ូហាន ១០:១០)។…
Read articleអ្នកដើរតាមដែលមិនស្មោះត្រង់
គំនិតរបស់បណ្តាជន ពិតជាប្រែប្រួលឆាប់រហ័សណាស់! ពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងចូលក្រុងយេរូសាឡិម ដើម្បីធ្វើបុណ្យរំលង ទ្រង់ត្រូវបានមនុស្សទាំងហ្វូងទទួលស្វាគមន៍ ដោយស្រែកប្រកាសថា ទ្រង់ជាស្តេច (យ៉ូហាន ១២:១៣)។ តែនៅចុងសប្តាហ៍ ពួកបណ្តាជនដដែលនោះបានស្រែកទៀមទាឲ្យគេឆ្កាងទ្រង់ទៅវិញ(១៩:១៥)។ ពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីរឿងនេះ ខ្ញុំក៏នឹកឃើញថា ខ្លួនឯងក៏មិនខុសពីពួកបណ្តាជន ដែលមានចិត្តសាវ៉ាទាំងនោះផងដែរ។ ព្រោះខ្ញុំចូលចិត្តអបអរក្រុមកីឡាករ ដែលកំពុងប្រកួតឈ្នះ តែចំណាប់អារម្មណ៍ ដែលខ្ញុំមានចំពោះក្រុមនោះ ស្រាប់តែថយចុះទៅវិញ ពេលដែលក្រុមនោះកំពុងតែចាប់ផ្តើមប្រកួតចាញ់។ ខ្ញុំចូលចិត្តរួមចំណែកនៅក្នុងចលនាថ្មីៗ ដែលមានភាពរំភើបរីករាយ តែពេលដែលខ្ញុំចង់ផ្លាស់ទៅរស់នៅកន្លែងផ្សេង ខ្ញុំក៏ផ្លាស់ចេញទៅ ដោយមិននឹកស្រណោះចលនានោះទៀតឡើយ។ ខ្ញុំចូលចិត្តដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ពេលដែលទ្រង់កំពុងធ្វើការអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើមិនកើត តែខ្ញុំក៏រត់ចោលទ្រង់ ពេលដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំ ធ្វើការអ្វីមួយដែលពិបាក។ ការដើរតាមព្រះយេស៊ូវមានភាពរំភើបរីករាយ ពេលដែលខ្ញុំឃើញមានមនុស្សទាំងហ្វូងៗដើរតាមទ្រង់ដែរ។ យើងងាយនឹងទុកចិត្តទ្រង់ ពេលដែលយើងឃើញថា ទ្រង់មានប្រាជ្ញាជាងពួកអ្នកប្រាជ្ញ ហើយនិយាយឈ្នះពួកដែលកំពុងកាន់អំណាច (ម៉ាថាយ ១២:១០ ២២:១៥-៤៦)។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលទ្រង់ចាប់ផ្តើមមានបន្ទូលអំពីការរងទុក្ខ ការលះបង់ និងសេចក្តីស្លាប់ ខ្ញុំក៏ស្រាប់តែមានចិត្តស្ទាក់ស្ទើរ។ ខ្ញុំចូលចិត្តគិតថា ខ្ញុំនឹងដើរតាមព្រះយេស៊ូវរហូតទាល់តែដល់ឈើឆ្កាង តែទន្ទឹមនឹងនោះ ខ្ញុំមានការសង្ស័យ។ និយាយរួម បើខ្ញុំមិនហ៊ានថ្លែងប្រាប់គេ អំពីទ្រង់ នៅកន្លែងដែលគេមិនធ្វើទុក្ខខ្ញុំផង តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យខ្ញុំអាចប្រកាសប្រាប់អំពីទ្រង់…
Read articleភាពខ្វះចន្លោះដ៏គ្រោះថ្នាក់
ក្នុងអក្សរសាស្រ្ត មានរឿងជាច្រើន ដែលនិយាយអំពីបរាជ័យរបស់វីរបុរស ដោយសារតែភាពខ្វះចន្លោះដ៏គ្រោះថ្នាក់ នៃបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់គាត់។ នេះក៏ជារឿងពិត ដែលបានកើតឡើងចំពោះស្តេចអ័ម៉ាស៊ីយ៉ា ដែលជាស្តេចនៃនគរយូដា ដែលមានព្រះជន្ម១៦ឆ្នាំ។ ទ្រង់បានស្វែងរកព្រះអម្ចាស់អស់ជាច្រើនឆ្នាំ ហើយពេលនោះ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានពរ ឲ្យទ្រង់មានជ័យជម្នះ (១របាក្សត្រ ២៦:៤-៥)។ តែអ្វីៗមានការប្រែប្រួល ពេលដែល“ព្រះនាមទ្រង់លាន់ឮទួទៅឆ្ងាយ ពីព្រោះទ្រង់មានសេចក្តីជំនួយយ៉ាងអស្ចារ្យ ដរាបដល់ទ្រង់មានកំឡាំងខ្លាំង។ កាលទ្រង់មានកំឡាំងឡើងហើយ នោះព្រះទ័យទ្រង់ក៏ប៉ោងធំឡើង ត្រឡប់ជាខូចអស់ទៅ”(ខ.១៥-១៦)។ ស្តេចអាម៉ាស៊ីយ៉ា ក៏បានយាងចូលព្រះវិហារនៃព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីដុតគ្រឿងក្រអូបនៅលើអាសនា(ខ.១៦) ដែលទង្វើនេះជាការបំពាន ដោយបើកចំហរ មកលើក្រឹត្យវិន័យនៃព្រះអម្ចាស់។ ត្រង់ចំណុចនេះ ប្រហែលមកពីសេចក្តីអំណួតបានធ្វើឲ្យទ្រង់យល់ថា ទ្រង់មិនបាច់ត្រូវកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ដូចគេរាល់គ្នាឡើយ។ ពេលដែលស្តេចអាម៉ាស៊ីយ៉ាមានព្រះទ័យក្រេវក្រោធទាស់នឹងពួកសង្ឃ ដែលបានទូលទ្រង់ថា ទង្វើរនេះមិនត្រឹមត្រូវ នោះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ក៏បានដាក់ទោសទ្រង់ ឲ្យកើតរោគឃ្លង់(ខ.១៨-២០)។ ពេលយើងអានរឿង ក្នុងអក្សរសាស្រ្ត និងក្នុងជីវិតពិត ជាញឹកញាប់ យើងឃើញមនុស្សដែលមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្អ បែជាធ្លាក់ចេញពីការមានកិត្តយស ទៅជាមានក្តីអាម៉ាស និងទុក្ខវេទា។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ស្តេចអូសៀសទ្រង់មានរោគឃ្លង់ ដរាបដល់ថ្ងៃសុគត…ទ្រង់បានត្រូវកាត់កាល់ចេញពីព្រះវិហារព្រះយេហូវ៉ា”(ខ.២១)។ វិធីតែមួយ ដើម្បីឲ្យយើងអាចការពារកុំឲ្យទឹកដមដ៏ផ្អែមនៃការសរសើរ ក្លាយជាថ្នាំពលនៃសេចក្តីអំណួតគឺយើងត្រូវដើរតាមព្រះអម្ចាស់ ដោយចិត្តដែលបន្ទាបខ្លួន។–David McCasland
Read articleចូរស្ងៀមទៅ ហើយឈប់ចុះ
មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ឈ្មោះ អេឡូវីស(Elouise) មានវិធីសាស្រ្តដ៏អស្ចារ្យ ដើម្បីធ្វើឲ្យជីវិតមានទស្សនៈវិស័យដ៏ឆ្លាតវ័យ។ ពេលដែលខ្ញុំសួរនាងថា “តើអ្នកសុខសប្បាយទេ ថ្ងៃនេះ?” ខ្ញុំបានរំពឹងថា នាងនឹងឆ្លើយតបដូចពេលរាល់ដងថា “សុខសប្បាយជាទេ” ។ តែផ្ទុយទៅវិញ នាងឆ្លើយថា “ខ្ញុំត្រូវតែដាស់ទ្រង់ឲ្យភ្ញាក់ឡើង!” ពេលដែលខ្ញុំសួរនាងថា តើនាងកំពុងនិយាយអំពីអ្វី នាងក៏ឆ្លើយរបៀបលេងសើចថា “តើអ្នកមិនមើលព្រះគម្ពីរទេឬ បានជាមិនដឹង?” បន្ទាប់មកនាងក៏បានពន្យល់ថា “ពេលដែលពួកសាវ័កជួបគ្រោះភ័យ ពួកគេបានប្រញាប់ទៅដាស់ព្រះយេស៊ូវឲ្យភ្ញាក់ពីដំណេក។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏នឹងទៅដាស់ទ្រង់ផងដែរ!” ទាក់ទងនឹងរឿងនេះ យើងអាចសួរខ្លួនឯងថា ពេលដែលយើងទាល់ច្រក ពេលមានគ្រោះភ័យ ដោយមិនដឹងជារត់គេចទៅណា តើយើងនឹងធ្វើដូចម្តេច? យើងប្រហែលជាប្រញាប់ទៅរកព្រះយេស៊ូវ ដូចពួកសាវ័ករបស់ទ្រង់ នៅពេលដែលពួកគេកំពុងជួបខ្យល់ព្យុះដែលកំពុងគំរាមកំហែងជីវិតរបស់ពួកគេដែរហើយ(ម៉ាកុស ៤:៣៥-៤១)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ជួនកាល យើងប្រហែលជាចង់រំដោះខ្លួនចេញពីបញ្ហា ដោយខំរកឱកាសសងសឹក ឬនិយាយអាក្រក់ពីអ្នកដែលបានធ្វើបាបយើង ឬក៏គ្រាន់តែចូលទៅសង្ងំនៅគៀនជញ្ជាំង ពេលដែលយើងផុងខ្លួនកាន់តែជ្រៅទៅៗ ចូលទៅក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម។ យើងចាំបាច់ត្រូវរៀនសូត្រ ពីពួកសិស្សដែលបានគេចទៅរកព្រះយេស៊ូវ ដែលជាក្តីសង្ឃឹមតែមួយរបស់ពួកគេ។ ទ្រង់ប្រហែលជាមិនរំដោះខ្លួនយើង ឲ្យរួចភ្លាមៗឡើយ តែការដែលយើងនឹកចាំថា ទ្រង់តែងតែគង់នៅក្នុងទូកជាមួយយើងជានិច្ច ពិតជាអាចជួយកែប្រែស្ថានភាពរបស់យើងបាន។ យើងអរព្រះគុណទ្រង់ ដែលតែងតែគង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច នៅក្នុងព្យុះនៃជីវិត ដោយមានបន្ទូលយ៉ាងដូចនេះថា “ចូរស្ងៀមទៅ…
Read articleការសម្តែងចេញនូវសិរីល្អរបស់ព្រះ
ខ្ញុំចូលចិត្តកីឡាវាលបាល់បេសប៊ល ហើយខ្ញុំជាអ្នកគាំទ្រកីឡានេះ តាំងពីពេលដែលខ្ញុំនៅជាក្មេងតូច។ ជាពិសេស ខ្ញុំចូលចិត្តតាមដានការប្រកួតរបស់ក្រុមខ្លា ដេត្រយ(Detroit Tigers)។ តែក្នុងអំឡុងពេលរដូវកាលនៃការប្រកួតថ្មីៗនេះ ក្រុមខ្លា ដេត្រយប្រកួតមិនបានល្អ ហើយបានចាញ់ការប្រកួត ធ្វើឲ្យបាត់បង់កំណត់ត្រា ក្នុងពេលដើមដំបូងនៃរដូវកាលនៃការប្រកួត។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ដូចនេះដើម្បីសុខុមាលភាពរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានផ្អាកការតាមដានការប្រកួតនោះ។ ខ្ញុំព្យាយាមឈប់ខ្វល់ ពីក្រុមដែលខ្ញុំចូលចិត្តនោះ អស់រយៈពេល៤ថ្ងៃ។ ក្នុងអំឡុងពេល៤ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមជញ្ជឹងគិតអំពីការពិបាក ដែលមនុស្សយើងមាន ពេលយើងព្យាយាមលះចោលរបស់អ្វីមួយ ដែលយើងធ្លាប់តែស្រឡាញ់។ មានពេល ដែលយើងត្រូវលះចោលអ្វីមួយ តាមបំណងព្រះទ័យព្រះ។ ឧទាហរណ៍ យើងប្រហែលជាបានចូលរួមសកម្មភាពអ្វីមួយ ដែលយើងកំពុងមានការងប់ងល់ខ្លាំង ហើយយើងក៏ដឹងដែរថា យើងត្រូវកាត់បន្ថយការចូលរួមក្នុងសកម្មភាពនោះ (១កូរិនថូស ៦:១២)។ ពុំនោះទេ យើងប្រហែលជាមានទម្លាប់ ឬការអនុវត្តន៍ ដែលយើងដឹងថា វាមិនបានធ្វើឲ្យព្រះសព្វព្រះទ័យឡើយ ហើយយើងដឹងថា យើងចាំបាច់ត្រូវលះចោលទម្លាប់ ឬការអនុវត្តន៍នោះ ព្រោះយើងស្រឡាញ់ទ្រង់ ហើយចង់ឲ្យព្រះនាមទ្រង់ដំកើងឡើង តាមរយៈយើង (១៥:៣៤)។ ពេលយើងរកឃើញថា ការអ្វីមួយដែលយើងចូលចិត្ត បានរារាំងទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយព្រះអម្ចាស់ នោះយើងអាចពឹងផ្អែកលើទ្រង់ ដើម្បីបញ្ឈប់ការនោះ។ ព្រះផ្គត់ផ្គង់យើង តាមតម្រូវការ(១កូរិនថូស ១០:១៣)…
Read article