បណ្ណាល័យចល័ត
កាលនៅពីក្មេង ខ្ញុំបានកម្សាន្តសប្បាយ នឹងការអានសៀវភៅ នៅក្នុងបណ្ណាល័យចល័ត ដែលមកដល់តំបន់ខ្ញុំជារៀងរាល់សប្តាហ៍ នារដូវក្តៅដ៏យូរ។ កាលនោះ គេមិនទាន់ផលិតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកតូចៗ សម្រាប់ដាក់តាមខ្លួន និងមិនទាន់មានគ្រឿងរំខាន ដូចនៅសម័យនេះទេ។ បណ្តាល័យចល័តនោះ គឺជាឡានក្រុងមួយគ្រឿង ដែលដឹកជញ្ជូនសៀវភៅជាច្រើនក្បាលចេញពីបណ្ណាល័យភូមិភាគ មកកាន់តំបន់ជិតខាង ដើម្បីឲ្យអ្នកដែលគ្មានលទ្ធភាពធ្វើដំណើរផ្លូវឆ្ងាយ អាចអានសៀវភៅដែលគេបានតម្រៀបជាស្រេច ក្នុងឡានក្រុងនោះ។ ដូចនេះ ខ្ញុំអាចចំណាយពេលជាច្រើនថ្ងៃ ដើម្បីអានសៀវភៅ ក្នុងរដូវក្តៅនោះ។ បើគ្មានបណ្តាល័យចល័តនៅសម័យនោះទេ ខ្ញុំក៏មិនបានអានសៀវភៅទាំងនោះដែរ។ រហូតមកដល់ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនៅតែអរព្រះគុណព្រះ ដែលបានបណ្តាលចិត្តខ្ញុំឲ្យចូលចិត្តការអានសៀវភៅ តាមរយៈបណ្តាល័យចល័តនោះ។ អ្នកប្រាជ្ញព្រះគម្ពីរមួយចំនួន បានមានប្រសាសន៍ថាសាវ័កប៉ុលស្រឡាញ់ការអានសៀវភៅណាស់ ហើយបានរៀនសូត្រពីសៀវភៅរបស់គាត់ រហូតដល់ចុងបញ្ចប់នៃជីវិតគាត់។ ក្នុងសំបុត្រចុងក្រោយរបស់គាត់ គាត់បានសរសេរថា “ដល់កាលណាអ្នកទៅឯខ្ញុំ នោះសូមយកអាវធំ ដែលខ្ញុំផ្ញើទុកនឹងអ្នកកាប៉ុស នៅក្រុងទ្រអាសទៅផង និងសៀវភៅទាំងប៉ុន្មានដែរ តែសូមយកក្រាំងស្បែកជាដើម”(២ធីម៉ូថេ ៤:១៣)។ ត្រង់ចំណុចនេះ សៀវភៅ និងក្រាំងស្បែកទាំងនោះអាចជាព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ និងសៀវភៅដែលគាត់បានសរសេរដោយផ្ទាល់ដៃ។ ខ្ញុំជឿជាក់ថា មូលហេតុដែលលោកប៉ុលស្វែងរកចំណេះដឹង គឺមិនគ្រាន់តែដើម្បីឲ្យមានប្រាជ្ញា ឬមានការកម្សាន្តសប្បាយប៉ុណ្ណោះឡើយ ប៉ុន្តែ គឺដើម្បីឲ្យស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទកាន់តែច្បាស់។ គោលដៅរបស់គាត់ គឺ“ដើម្បីឲ្យគាត់បានស្គាល់ទ្រង់ និងព្រះចេស្តានៃដំណើរដែលទ្រង់រស់ឡើងវិញ ហើយនិងសេចក្តីប្រកបក្នុងការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់…
Read articleថែមហើយ ថែមទៀត
សព្វថ្ងៃនេះ ពេលយើងឃើញគេធ្វើបាតុកម្ម ក្នុងពិភពលោកដែលមានវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែឮគេស្រែកទាមទារឲ្យ “កាត់បន្ថយផ្នែកនេះ ឬកាត់បន្ថយផ្នែកនោះ”។ ឧទាហរណ៍ គេបានអំពាវនាវរដ្ឋាបាល ឲ្យកាត់បន្ថយការចំណាយថវិការជាតិ ឲ្យមានតុល្យភាព។ គេក៏បានជំរុញប្រជាជន ឲ្យមានការកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ថាមពលអគ្គីសនី ហើយកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ផ្សេងៗ ព្រោះធនធានធម្មជាតិមានចំនួនកំណត់។ ទាំងនេះសុទ្ធតែជាយោបលល្អៗ ដែលយើងគ្រប់គ្នាគួរតែអនុវត្តតាម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅក្នុងពិភពនៃសេចក្តីជំនឿវិញ សេចក្តីស្រឡាញ់ ព្រះគុណ និងកម្លាំង មិនដែលមានចំនួនកំណត់ឡើយ។ ដូច្នេះ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ យើងត្រូវបានជំរុញ ឲ្យបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ក្នុងជីវិតរបស់យើង ឲ្យកាន់តែច្រើនឡើងៗជានិច្ច។ ក្នុងសំបុត្រទីមួយ ដែលសាវកប៉ុលបានសរសេរផ្ញើអ្នកជឿព្រះ នៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីច គាត់បានជំរុញពួកគេឲ្យដើរតាមបែបដែលគួរគប្បី ដើម្បីឲ្យគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យព្រះ “កាន់តែខ្លាំងឡើង”(៤:១)។ លោកក៏បានបង្គាប់ពួកគេ ឲ្យបង្ហាញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយមានសេចក្តីស្រឡាញ់ជាបងប្អូន “កាន់តែខ្លាំងឡើង”(ខ.១០)។ សេចក្តីស្រឡាញ់អាចកើនឡើងជានិច្ចបាន ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់នោះ កើតចេញពីប្រភពដ៏មិនចេះរីងស្ងួតរបស់ព្រះ គឺមិនមែនកើតចេញពីប្រភពរបស់យើង ដែលចេះតែថយចុះនោះឡើយ។ កវី អេនី ចនសិន ផ្លីន(Annie Johnson Flint) បានតែងបទកំណាព្យថា : សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់គ្មានដែនកំណត់ គេមិនអាចវាស់ស្ទង់ព្រះគុណទ្រង់បាន អំណាចរបស់ទ្រង់គ្មានព្រំដែន…
Read articleសេចក្តីស្រឡាញ់ រកឃើញច្រកចូល
កាលពីបីបួនឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានមើលរឿងគំនូរជីវចល ដែលនិយាយអំពីបុរសចំណាស់ម្នាក់ស្លៀករ៉ូបដ៏ញក់ញី កំពុងឈរទាំងក្តៅក្រហាយម្នាក់ឯង នៅមាត់ទ្វារផ្ទះគាត់។ គាត់ទើបតែបានបិទទ្វារផ្ទះរបស់គាត់ឲ្យជិត កុំឲ្យនរណាចូលរួច ដោយយកមេសោរ៤មកចាក់ រួចចាក់គន្លឹះទ្វារអស់ពីរ ហើយថែមទាំងចាក់សោរច្រវ៉ាក់មួយខ្សែថែមទៀត។ ក្រោយមកគាត់បានកត់សំគាល់ឃើញថា មានស្រោមសំបុត្រពណ៌សរមួយ កំពុងគៀបជាប់ពីក្រោមទ្វារនោះ។ នៅលើស្រោមសំបុត្រនោះ មានស្ទីកគ័រដ៏ធំមួយ ដែលមានរាងបេះដូង។ វាជាកាតប៉ុស្តាល់ សម្រាប់ថ្ងៃនៃក្តីស្រឡាញ់ ដែលគេបានយកមកជួនគាត់។ ដូចនេះ សេចក្តីស្រឡាញ់នៅតែអាចចូលក្នុងផ្ទះគាត់រួចដដែល។ មានតែសេចក្តីស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចកែប្រែចិត្តមនុស្សបាន។ លោកដូសតូស្គី(Dostoevsky) គឺជាជនជាតិរូស្ស៊ី ដែលបាននិពន្ធសៀវភៅរឿង “បងប្អូនត្រកូលការ៉ាម៉ាហ្សូវ(Karamazov)”។ ក្នុងរឿងនោះ គាត់បាននិយាយអំពីលោកអាយវិន(Ivan) ដែលគិតថា មនុស្សសុទ្ធតែអាត្មានិយម ហើយគាត់បានបដិសេធសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ ពេលមួយ ប្អូនប្រុសរបស់គាត់ គឺលោកអាលីយ៉ូសា(Alyosha) ដែលជាបុរសដែលមានជំនឿខ្លាំង មានការទើសទាល់ ពេលដែលដឹងថា អាយវិនបដិសេធនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ គាត់ក៏បានឱនក្បាលចុះ ហើយបានថើបអាយវ៉ាន។ ប្រហែលជា អ្នកក៏មានមិត្តភ័ក្រ ដែលបដិសេធមិនព្រមទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ផងដែរ។ ចូរបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ឲ្យគាត់បានស្គាល់ គឺដូចដែលព្រះបានបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដល់យើង ដោយនាំសេចក្តីសង្រ្គោះ ចូលក្នុងពិភពលោកនេះ តាមរយៈអង្គព្រះយេស៊ូវ។ សូមចាក់បង្ហូរសេចក្តីស្រឡាញ់ មកលើអ្នកដទៃ គឺសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលត្រូវបានពិពណ៌នា ក្នុងបទគម្ពីរ…
Read articleពេលការភ័យខ្លាច ចូលមកក្នុងជីវិត
នៅពេលដែលកូនស្រីរបស់ខ្ញុំស្រែកថា “ម៉ាក់ សត្វ!” ខ្ញុំក៏មើលទៅកន្លែងដែលនាងចង្អុល ហើយក៏បានឃើញពីងពាងដ៏ធំមួយ។ ពីមុនមក ខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញពីងពាងធំដូចនេះ នៅក្រៅកន្លែងលក់សត្វចិញ្ចឹមទេ។ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំមិនអាចឲ្យវាចូលនៅក្នុងផ្ទះរបស់ខ្ញុំបានទេ ហើយវាក៏ដឹងដែរ។ ប៉ុន្តែ ខណៈពេលដែលខ្ញុំប្រឈមមុខដាក់វា ខ្ញុំរកឃើញថា ខ្ញុំមិនអាចឈានជើងទៅមុខមួយជំហានទៀត ដើម្បីចូលទៅជិតវាបានឡើយ។ ជីពចររបស់ខ្ញុំលោតកាន់តែញាប់។ ខ្ញុំបានលេបទឹកមាត់មួយក្អឿក ហើយនិយាយផ្តល់កំលាំងចិត្តឲ្យខ្លួនឯង តែការភ័យខ្លាចនៅតែធ្វើឲ្យខ្ញុំគាំងនៅមួយកន្លែង។ ការភ័យខ្លាចមានអំណាចណាស់។ វាអាចធ្វើឲ្យយើងគិត ឬបញ្ចេញអាកប្បកិរិយាណា ដែលមិនសមហេតុផល។ តែសូមអរព្រះគុណព្រះ ដែលក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងមិនត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យការភ័យខ្លាច គ្រប់គ្រងសកម្មភាពរបស់យើងឡើង ទោះវាជាការខ្លាចមនុស្ស ស្ថានការណ៍ ឬសូម្បីតែការខ្លាចពីងពាងក៏ដោយ។ យើងអាចប្រកាសថា “តែវេលាណាដែលទូលបង្គំភ័យ នោះទូលបង្គំនឹងទុកចិត្តដល់ទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ៥៦:៣)។ ការកាន់គោលជំហរទាស់ប្រឆាំងនឹងការភ័យខ្លាច គឺសមស្របតាមបទគម្ពីរ ដែលបានបង្រៀនយើងឲ្យ “ទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ត កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ”(សុភាសិត ៣:៥)។ ចំណេះដឹងរបស់យើង អាចនាំឲ្យយើងមានការភ័យខ្លាចហួសហេតុពេក ហើយមើលស្រាលអំណាចរបស់ព្រះ។ នៅពេលដែលយើងភ័យខ្លាច យើងអាចទុកចិត្តទៅលើយោបលរបស់ព្រះអម្ចាស់(អេសាយ ៤០:២៨) ហើយទុកចិត្តលើសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដែលអាចបណ្តេញ “សេចក្តីភ័យខ្លាច”បាន(១យ៉ូហាន ៤:១៨)។ បើនៅពេលក្រោយ ការភ័យខ្លាចចូលក្នុងជីវិតរបស់អ្នក នោះសូមកុំតក់ស្លត់ឡើយ។ ដ្បិតយើងនៅតែអាចទុកចិត្តព្រះ…
Read articleការឆ្លើយតប ដ៏ភ្ញាក់ផ្អើល
បន្ទាប់ពីយើងបានជួលផ្ទះ អស់រយៈពេល១០ឆ្នាំ ក្នុងទីតាំងដ៏ទាក់ទាញ ម្ចាស់ផ្ទះស្រាប់តែត្រូវការលក់ផ្ទះដែលយើងជួលនោះ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏ទូលសូមឲ្យព្រះកែប្រែស្ថានការណ៍នេះ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំនិងភរិយារបស់ខ្ញុំអាចស្នាក់នៅកន្លែងដ៏កក់ក្តៅនេះទៀត ព្រមទាំងបានមើលកូនរបស់យើងធំធាត់ឡើង នៅទីនោះទៀត។ ប៉ុន្តែ ព្រះមានបន្ទូលថា ទេ ចំពោះពាក្យសំណូមរបស់យើង។ ពេលដែលខ្ញុំមានតម្រូវការអ្វីមួយ ខ្ញុំក៏មានការបារម្ភថាខ្ញុំប្រហែលកំពុងទូលសូមរបស់អ្វី ដែលខ្ញុំមិនត្រូវទូលសូម ឬប្រហែលជាខ្ញុំមិនសក្តិសម នឹងទូលសូមការនោះពីទ្រង់ទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា ទេ ទ្រង់មិនមានបំណងអង្រួនជំនឿរបស់យើងឲ្យរង្គោះរង្គើរឡើយ ដ្បិតយើង បានតាំងនៅជាប់ ឬ ត្រូវបានហុំព័ទ្ធ ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ហើយ។ ក្នុងបទគម្ពីរអេភេសូរ ជំពូក៣លោកប៉ុលយល់ថា អ្នកណាដែលស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ដោយការប្រកបស្និទ្ធស្នាលនឹងទ្រង់(ខ.១៦-១៧) អ្នកនោះអាចទុកចិត្តថា ទ្រង់បានបដិសេធសេចក្តីសំណូមរបស់ខ្លួន ដោយព្រះទ័យស្រឡាញ់ទេ។ បន្ទាប់ពីព្រះបានបដិសេធសេចក្តីសំណូមរបស់ខ្ញុំ មិនទាន់បានយូរប៉ុន្មានផង មិត្តភ័ក្រ្តរបស់យើង ដែលថ្វាយបង្គំក្នុងព្រះវិហារជាមួយគ្នា បានឲ្យយើងជួលផ្ទះរបស់ពួកគេ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងផ្លាស់ទៅនៅផ្ទះផ្សេង។ កន្លែងថ្មីរបស់យើង មានសម្ភារៈថ្មីៗ ប្រព័ន្ធទឹកភ្លើងក៏ថ្មីទៀត និងមានបន្ទប់ច្រើនជាងមុន ហើយថែមទាំងមានទីតាំងនៅមាត់សមុទ្រទៀត ដូចនេះ យើងអាចមើលទេសភាពសមុទ្រដ៏ស្រស់ស្អាត ដែលមានកប៉ាល់ ទូកក្តោង និងស្តាប់សម្លេងសមុទ្រ ដែលរំឭកយើងជារៀងរាល់ថ្ងៃថា ព្រះទ្រង់ពិតជាធំជាងបញ្ហាដែលយើងកំពុងជួប។ ដូចនេះ ព្រះវបិតាដែលពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ បានប្រើមិត្តដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់យើង…
Read articleបញ្ហារបស់ទ្រព្យសម្បត្តិ
ក្នុងអំឡុងពេលដែលគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ រស់នៅក្នុងប្រទេសកេនយ៉ា នៅឆ្នាំ១៩៨០ យើងបានបើកឡានជួនស្រ្តីក្មេងម្នាក់ពីប្រទេសណៃរ៉ូប៊ី ទៅសួរសុខទុក្ខឪពុកម្តាយរបស់នាង ដែលមានទីលំនៅជិតបឹងវិកតូរៀ(Victoria)។ នៅតាមផ្លូវ យើងបានឈប់នៅទីក្រុងមួយ ឈ្មោះគីស៊ូមូ ដើម្បីទុកឥវ៉ាន់របស់យើង ក្នុងសណ្ឋាគារមួយដែលយើងនឹងស្នាក់នៅ បន្ទាប់ពីជូននាងទៅលេងផ្ទះហើយ។ សម្រាប់គ្រួសារខ្ញុំ យើងយល់ថា បន្ទប់ដែលយើងជួល ក្នុងសណ្ឋាគារនោះ ជាបន្ទប់ខ្នាតមធ្យម ដែលមានគ្រែគេងពីរ តែពេលនាងបានមើលបន្ទប់នោះ នាងក៏លាន់ម៉ាត់ថា “បន្ទប់ដ៏ធំយ៉ាងនេះ សម្រាប់តែគ្នា៥នាក់ទេឬ? ដូចនេះ របស់អ្វីដែលសាមញ្ញសម្រាប់យើង គឺជារបស់ដែលលើសលប់សម្រាប់នាង។ មនុស្សយើងអាចមានទស្សនៈខុសៗគ្នា អំពីទ្រព្យសម្បត្តិ ហើយក្នុងសង្គមដែលមានភាពសម្បូរសប្បាយ ច្រើនតែមានទម្លាប់រអ៊ូររទាំ អំពីកំរិតជីវភាពដ៏ខ្ពស់របស់ខ្លួន ខណៈពេលដែលមានមនុស្សជាច្រើន កំពុងប្រាថ្នាចង់បានកំរិតជីវភាពបែបនោះណាស់។ ក្នុងចំណោមអ្នកជឿព្រះ នៅក្រុងអេភេសូរ មានអ្នកខ្លះមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនជាងអ្នកដទៃទៀត។ ហេតុនេះហើយ បានជាសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រមកកាន់លោកធីមូថេ ដែលជាគ្រូគង្វាលរបស់ពួកគេថា “ចូរហាមប្រាម ដល់ពួកអ្នកមាន នៅលោកីយ៍នេះផង កុំឲ្យគេមានឫកខ្ពស់ ឬទុកចិត្តនឹងទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលមិនទៀងនោះឡើយ ត្រូវទុកចិត្តនឹងព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់វិញ ដែលទ្រង់ប្រទានគ្រប់ទាំងអស់មកយើងរាល់គ្នាជាបរិបូរ ឲ្យយើងបានអរសប្បាយ”(១ធីមូថេ ៦:១៧)។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យ “ធ្វើគុណ និងការល្អជាបរិបូរ ព្រមទាំងចែកទាន ដោយសទ្ធា ហើយប្រុងប្រៀបនឹងជួយគេផង”(ខ.១៨)។ និស្ស័យសាច់ឈាមរបស់យើង…
Read article