សម្លេងស្រែកនៃជ័យជម្នះ
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានអានអត្ថបទមួយ ដែលនិយាយអំពីលោក អើរ៉ុន រ៉ាលស្តុន(Aron Ralston) ដែលជាអ្នកដើរព្រៃម្នាក់ ដែលបានជាប់ខ្លួនក្នុងបាតជ្រលងភ្នំ ដែលនៅដាច់ស្រយ៉ាល ដោយសារថ្មមួយដុំធំ បានធ្លាក់គៀបដៃគាត់ជាប់។ គាត់មិនសូវមានសង្ឃឹមថា គេនឹងរកគាត់ឃើញឡើយ ហើយកម្លាំងរបស់គាត់ក៏កំពុងចុះខ្សោយទៅដែរ ដូចនេះ គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តកាត់ដៃរបស់គាត់ ដើម្បីសង្គ្រោះជីវិតខ្លួនឯង។ ក្នុងអំឡុងពេល ដែលគាត់មានការឈឺចាប់ជាពន់ពេកនោះ គាត់បានស្រែកដោយទុក្ខវេទនា និងជ័យជម្នះ ព្រោះគាត់បានរំដោះខ្លួនឯងឲ្យមានសេរីភាព ហើយមានឱកាសចេញពីជ្រលងភ្នំនោះ ហើយបន្តរស់នៅទៀត។ អ្នកដែលជាស្មរបន្ទាល់ នៃការជាប់ឆ្កាងរបស់ព្រះយេស៊ូវ បានឃើញព្រះយេស៊ូវរងទុក្ខវេទនាអស់ជាច្រើនម៉ោង ក៏បានឮទ្រង់ស្រែកដោយសម្លេងដ៏ឮថា “ការចប់ហើយ!” គឺនៅពេលដែលទ្រង់បានថ្វាយវិញ្ញាណទ្រង់ (យ៉ូហាន ១៩:៣០)។ ព្រះបន្ទូលចុងក្រោយ ដែលទ្រង់ប្រកាស់ នៅលើឈើឆ្កាង មិនមែនជាសម្លេងស្រែក នៃបរាជ័យដ៏ឈឺចាប់នោះទេ តែជាសម្លេងស្រែកនៃជ័យជម្នះ ព្រោះទ្រង់បានសម្រេចការគ្រប់យ៉ាង ដែលព្រះវរបិតាបានចាត់ទ្រង់ឲ្យធ្វើហើយ។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវសុគត ទ្រង់បានទទួលរងនូវរាល់ទុក្ខវេទនា ដែលយើងរាល់គ្នាត្រូវឆ្លងកាត់ក្នុងការរស់នៅ។ តែដែលលើសពីនេះទៅទៀតនោះ គឺទ្រង់បានធ្វើនូវការអ្វី ដែលគ្មាននរណាម្នាក់អាចធ្វើបាន។ ទ្រង់បានបង់ថ្លៃលោះបាបយើង ដើម្បីឲ្យយើងបានទទួលការអត់ទោសបាប ហើយមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច តាមរយៈសេចក្តីជំនឿលើទ្រង់។ “ការចប់ហើយ!” គឺដូចដែលព្រះអម្ចាស់បានស្រែកប្រកាស់ជ័យជម្នះ ព្រោះតាមរយៈទ្រង់ នោះនៅពេលនេះ យើងអាចគេចផុតពីអំណាចនៃអំពើបាប…
Read article“ពេលនោះ យប់ ហើយ”
ក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំធ្វើដំណើរសម្រាប់មុខជំនួញរបស់ខ្ញុំ ទៅកាន់ទីក្រុងភីឡាដេលភា(Philadelphia) ខ្ញុំបានចូលរួមកម្មវិធីមួយ នៅពេលល្ងាចថ្ងៃព្រហស្បត្តិ មុនពេលបុណ្យព្រះគ្រីស្ទមានព្រះជន្មឡើងវិញមកដល់។ កម្មវិធីនោះជាកម្មវិធីលាងព្រះអម្ចាស់ និងកម្មវិធីធេនេប្រេ(ដែលប្រែមកថាភាពងងឹត) ដែលគេបានប្រាព្ធធ្វើ នៅក្នុងព្រះវិហារតូចមួយ ដែលមានការដុតទៀនបំភ្លឺខាងក្នុង។ បន្ទាប់ពីគេបានចែកនំប៉័ង និងទឹកទំពាំងបាយជូរហើយ គេក៏បានអានបទគម្ពីរមួយ ក្នុងកណ្ឌដំណឹងល្អយ៉ូហានយ៉ាងរំពង គេក៏បានពន្លត់ទៀនអស់មួយដើម ហើយយើងក៏ច្រៀងទំនុកបរិសុទ្ធមួយល្បះ ដែលនិយាយអំពីដំណើររបស់ព្រះយេស៊ូវឆ្ពោះទៅរកឈើឆ្កាង។ គេក៏បានអនុវត្តយ៉ាងដូចនេះ ១៤លើកទៀត ដោយពន្លត់ទៀនម្តងមួយៗរហូតទាល់តែព្រះវិហារទាំងមូលស្ថិតក្នុងភាពងងឹតទាំងស្រុង។ យើងក៏បានលុតជង្គង់ចុះយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ អធិស្ឋាន ហើយយើងក៏ដើរចេញពីព្រះវិហារម្តងម្នាក់ៗ យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់។ ភាពងងឹត ដែលមានក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំប្រភេទនេះ អាចធ្វើឲ្យយើងនឹកចាំអំពីភាពងងឹត ដែលនៅព័ទ្ធជំវិញការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ សូមយើងគិតអំពីការដែលទ្រង់សោយអាហារជាលើកចុងក្រោយ ជាមួយពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ (យ៉ូហាន ១៣:២១-៣០) ដែលពេលនោះ ទ្រង់បានមានបន្ទូល អំពីអ្នកដែលនឹងក្បត់ទ្រង់។ កាលនោះ មានតែព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះ ដែលជ្រាបថា យូដាស ជាអ្នកដែលនឹងក្បត់ទ្រង់។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “កាលវាបានទទួលចំណិតនំនោះ វាក៏ចេញទៅជា១រំពេច ពេលនោះ យប់ហើយ”(ខ.៣០)។ នៅក្នុងពេលល្ងាចដ៏ខ្មៅងងឹតបំផុត នៃព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់មានសេចក្តីទុក្ខជាខ្លាំង ពេលទ្រង់អធិស្ឋាននៅក្នុងសួនច្បារ ហើយទ្រង់ក៏ត្រូវគេចាប់ខ្លួន ដោយការចោទបង្ខុស ទ្រង់បានទទួលរងការបន្ទាបបន្ថោក ពីពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា ហើយក៏បានទតឃើញលោកពេត្រុសបដិសេធមិនទទួលស្គាល់ទ្រង់ទៀត។ តែទ្រង់នៅតែបន្តដំណើរយ៉ាងស្មោះត្រង់…
Read articleមិនត្រូវការអ្នកជំនួស
ពេលដែលខ្ញុំទៅលេងស្ទីវ(Steve) កូនរបស់ខ្ញុំ នៅក្រុងសាន ឌីអេហ្គោ(San Diego) យើងបានឈ្លាតឱកាសទៅព្រះវិហារសាដូ ម៉ោនធីន(Shadow Mountain) ដើម្បីស្តាប់បណ្ឌិត ដាវីឌ ចេរេមាអធិប្បាយព្រះបន្ទូល។ កាលនោះ ខ្ញុំនឹងកូនប្រុសខ្ញុំបានក្រោកពីព្រលឹម នៅពេលព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យ ហើយបានបើកឡានអស់មួយម៉ោង ទៅកាន់ព្រះវិហារនោះ។ តែការរំពឹងគិតរបស់យើង ក៏បានប្រែក្លាយជាការខកចិត្តទៅវិញ ពេលដែលយើងដឹងថា បណ្ឌិតដាវីឌ មិនមានវត្តមាននៅព្រះវិហារនោះទេ ហើយមាន “អ្នកផ្សេង” អធិប្បាយព្រះបន្ទូលជំនួសគាត់។ ពីរបីសប្តាហ៍ក្រោយមក គេបានឲ្យខ្ញុំរៀបចំពេល ដើម្បីទៅអធិប្បាយព្រះបន្ទូលព្រះ ក្នុងព្រះវិហារមួយ នៅក្រុងហ្គ្រែន រេភីត(Grand Rapids) ជាព្រះវិហារដែលខ្ញុំធ្លាប់ទៅចូលរួមជាមួយភរិយារបស់ខ្ញុំ។ ពេលដែលខ្ញុំឡើងទីឈរ នៅពីមុខពួកជំនុំ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ពេលនោះខ្ញុំគ្រាន់តែជា “អ្នកផ្សេង” ដែលមកអធិប្បាយជំនួសគ្រូគង្វាលនៃព្រះវិហារនោះ ហើយពួកគេប្រហែលជាខកចិត្ត ព្រោះពួកគេបានមកដើម្បីស្តាប់គ្រូគង្វាលអធិប្បាយ គឺមិនមែនមកស្តាប់ខ្ញុំអធិប្បាយទេ។ ការនេះបានបង្រៀនខ្ញុំថា ពេលដែលយើងស្វែងរកការកម្សាន្តចិត្តពីមនុស្ស ដែលយើងធ្លាប់តែពឹងផ្អែក នោះនឹងមានពេលដែលអ្នកនោះនឹងអវត្តមាន ហើយត្រូវមានអ្នកដទៃទៀតមកជំនួសគាត់វិញ។ តែព្រះមួយអង្គដែលយើងត្រូវការជាទីបំផុត គឺជាព្រះដែលយើងពឹងផ្អែកពេញមួយជីវិត ដែលទ្រង់តែងតែគង់នៅជាមួយយើងមិនដែលខានឡើយ(ទំនុកដំកើង ១៣៩:៧-៨)។ ពេលដែលយើងមានបំណងចង់ ចូលក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ ដោយការអធិស្ឋាន នោះទ្រង់តែងត្រៀមខ្លួនជាស្រេចសម្រាប់យើង គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា…
Read articleមិនប្រើអក្សរតូចដែលមើលមិនដាច់ឡើយ
អ្នកស្រីមីសស៊ី ស៊ូលីវិន(Missy Sullivan) ជាអ្នកនិពន្ធ ឲ្យទស្សនាវដ្តីវ៉លស្ទ្រីត ជ័រនល។ មានពេលមួយ គាត់បានសរសេរ នៅក្នុងទំព័រកាសែតនោះ ដោយកត់សម្គាល់ថា ក្នុងផលិតផលជាច្រើនដែលគេដាក់លក់ មានភ្ជាប់ជាមួយកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់អ្នកប្រើប្រាស់ ការធានា និងលិខិតប្រកាស់មិនទទួលខុសត្រូវជាច្រើន ដែលអ្នកទិញស្ទើរតែមិនអាចអានដាច់។ គេបានបោះពុម្ភពាក្យពេចន៍ទាំងនោះ ជាអក្សរតូចៗ ហើយដាក់ក្នុងសម្បកកញ្ចប់ផលិតផល ក្នុងបំណងមិនចង់ឲ្យអ្នកប្រើប្រាស់ មើលអក្សរនោះយល់។ ហេតុដូច្នេះហើយ បានជាមនុស្សជាច្រើនមិនបានអានខ្លឹមសារកិច្ចសន្យាឲ្យចប់ទេ មុននឹងចុះហត្ថលេខា។ មានសាស្រ្តាចារ្យម្នាក់ ដែលបង្រៀនជំនាញទំនាក់ទំនងក្រាហ្វិក នៅសាកលវិទ្យាល័យ បានចង្អុលបង្ហាញអំពីកិច្ចសន្យាអ្នកប្រើប្រាស់មួយច្បាប់ ដែលមាន៣២ទំព័រ ដែលគេបានភ្ជាប់មកជាមួយនឹងទូរស័ព្ទទំនើប ដែលគាត់បានទិញ ហើយគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ក្រុមហ៊ុនមិនចង់ឲ្យអ្នកអានកិច្ចសន្យានេះទេ បានជាពួកគេប្រើអក្សរតូចៗដូចនេះ”។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអម្ចាស់មិនមានព្រះទ័យដូចក្រុមហ៊ុនទាំងនោះឡើយ។ ទ្រង់តែងតែសព្វព្រះហប្ញទ័យ នឹងទំនាក់ទំនងជាមួយប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ តាមរបៀបដ៏ច្បាស់លាស់ និងមានអំណាច ដោយគ្មានបំណងបោកបញ្ឆោត និងធ្វើឲ្យប្រជារាស្រ្តព្រះអង្គយល់ច្រឡំនោះឡើយ។ មុនពេលរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែលចូលទឹកដីសន្យា លោកម៉ូសេបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ពួកគេថា “ដ្បិតសេចក្តីបញ្ញត្តដែលអញបង្គាប់មកឯងនៅថ្ងៃនេះ មិនមែនហួសកំឡាំងឯងទេ ក៏មិនមែននៅឆ្ងាយដែរ…អញបានដាក់សំញែងទាំងជីវិត និងសេចក្តីស្លាប់ទាំងព្រះពរ និងសេចក្តីបណ្តាសានៅខាងមុខឯងរាល់គ្នា ដូច្នេះចូររើសយកជីវិតចុះ ដើម្បីឲ្យឯងបានរស់នៅ ព្រមទាំងពូជឯងតរៀងទៅផង” (ចោទិយកថា ៣០:១១,១៩)។ ព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងយល់ច្បាស់…
Read articleទ្រង់ទតឃើញ យ៉ាងអស្ចារ្យ
នៅ មិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ប៉ូលីសបានបំពាក់កាម៉េរា នៅតាមផ្លូវ ដើម្បីផ្តិតយករូបភាពរបស់អ្នកបើកបរឆ្លងកាត់ភ្លើងក្រហម។ ក្រោយមក អ្នកប្រព្រឹត្តបទល្មើសទាំងនោះ ក៏បានទទួលសំបុត្រមួយ ដែលភ្ជាប់មកជាមួយនូវ “រូបដែលថតជាប់ភ្លើងក្រហម” ជាភស្តុតាងបង្ហាញថា អ្នកនោះបានល្មើសច្បាប់ចរាចរ។ ជួនកាល ខ្ញុំគិតថា ព្រះទ្រង់កំពុងគង់ចាំចាប់កំហុសរបស់ខ្ញុំ ដូចកាមេរ៉ាដែលថតរូបអ្នកប្រព្រឹត្តបទល្មើសដែរ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលព្រះទ្រង់ ទតឃើញអំពើបាបរបស់យើង (ហេព្រើរ ៤:១៣) ទន្ទឹមនឹងនោះ ព្រះអង្គក៏ទតឃើញ ហើយចាប់អារម្មណ៍ចំពោះ អំពើល្អរបស់យើងផងដែរ។ ដោយសារការទតឃើញរបស់ទ្រង់ មានលក្ខណៈអភិធម្មជាតិ នោះទ្រង់ជ្រាបពីទំហំនៃដង្វាយ ដែលយើងថ្វាយក្នុងពួកជំនុំ ឬដល់អ្នកខ្វះខាត(ម៉ាកុស ១២:៤១-៤៤)។ ទ្រង់ផ្ទៀងព្រះកាណ៌ស្តាប់សេចក្តីអធិស្ឋានរបស់យើង (ម៉ាថាយ ៦:៦)។ ហើយពេលណាយើងតមអាហារ យើងអាចធ្វើទឹកមុខធម្មតា ដោយដឹងថា “ព្រះវរបិតា…ទតមើលនៅទីលាក់កំបាំង (ខ.១៨)។ កាលណាយើងដឹងថា ព្រះទ្រង់ទតឃើញគ្រប់ទាំងអស់ នោះយើងនឹងលែងខ្វល់ថា អ្នកដទៃមើលមក ហើយគិតយ៉ាងណាចំពោះយើង។ ពេលណាយើងធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ នោះយើងមិនត្រូវការការលើកសរសើរ ពីអ្នកចាំមើលទៀតឡើយ ហើយកាលណាយើងធ្វើខុសចំពោះនរណាម្នាក់ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវបារម្ភខ្លាចខូចកេរ្តិ៍ឈ្មោះដែរ ឲ្យតែយើងបានដោះស្រាយបញ្ហានោះជាមួយព្រះ និងជាមួយអ្នកនោះរួចហើយ។ យើងអាចសម្រាក ដោយដឹងថា…
Read articleការចែករំលែក
ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ពេលមិត្តភ័ក្រវ័យក្មេងម្នាក់ចង់ខ្ចីរថយន្តរបស់យើង ដំបូងឡើយ ខ្ញុំនិងភរិយារបស់ខ្ញុំមានការស្ទាក់ស្ទើរមិនចង់ឲ្យឡើយ។ រថយន្តនោះជារបស់យើង ហើយយើងត្រូវការប្រើប្រាស់វារាល់ថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មាន ព្រះបានបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យចែករំលែកឡាននោះ ឲ្យគាត់ប្រើប្រាស់ដែរ ព្រោះទ្រង់ចង់ឲ្យយើងយកអាសារអ្នកដទៃ។ ដូច្នេះ យើងក៏ប្រគល់សោរឡានឲ្យទៅគាត់ ហើយគាត់ក៏បានបើកឡាននោះ ទៅព្រះវិហារនៅចម្ងាយប្រហែល៥០គីឡូម៉ែត្រ ទៅធ្វើកម្មវិធីជួបជុំយុវជន។ ពេលនោះ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានប្រើកម្មវិធីនោះ ដើម្បីនាំក្មេងជំទង់ទាំងឡាយ ឲ្យចូលមករកទ្រង់។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្គាប់សិស្សទ្រង់ ឲ្យទៅយកសត្វលាពីបុរសម្នាក់ គឺដូចដែលព្រះរាជបុត្រានៃព្រះបានបង្គាប់សិស្សទ្រង់ថា “ចូរស្រាយដឹកនាំវាមក(ម៉ាកុស ១១:២) បើសិនមានគេសួរ ត្រូវប្រាប់គេថា “ព្រះអម្ចាស់ត្រូវការវា” រួចហើយគេអនុញ្ញាតឲ្យពួកសិស្សដឹកសត្វលានោះមក។ បន្ទាប់មក ព្រះគ្រីស្ទទ្រង់ក៏បានគង់លើខ្នងសត្វលា យាងចូលក្រុងយេរូសាឡឹម ដោយយើងហៅថ្ងៃនោះថា ថ្ងៃអាទិត្យនៃស្លឹកចាក។ នៅត្រង់ចំនុចនេះ យើងមានមេរៀនមួយ សម្រាប់យកមកពិចារណា។ យើងគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានរបស់ដែលយើងស្រឡាញ់។ យើងប្រហែលជាធ្លាប់គិតថា ខ្ញុំនឹងមិនឲ្យវាទៅណាឆ្ងាយពីខ្ញុំឡើយ ។ របស់ទាំងនោះអាចជារថយន្តថ្មីមួយគ្រឿង សម្លៀកបំពាក់មួយកំផ្លេ ឬរបស់ទ្រព្យជាច្រើនទៀត ឬអាចជាពេលទំនេរដ៏មានតម្លៃ ដែលយើងមានតែពីរបីម៉ោង ក្នុងមួយសប្តាហ៍។ តើយើងនឹងចែកឲ្យទៅអ្នកដទៃប្រើឬទេ ពេលដែលគេត្រូវការវាជាចាំបាច់នោះ? ប្រសិនបើអ្នកដឹងថា ព្រះវិញ្ញាណកំពុងមានព្រះបន្ទូលមកកាន់អ្នក នោះសូមចែកចាយរបស់ទ្រព្យរបស់អ្នក ដូចដែលម្ចាស់លា ដែលបានថ្វាយសត្វលា…
Read article