ព្រះនៅក្នុងខ្យល់ព្យុះ
កាលពីពេលព្រឹកព្រលឹមថ្ងៃមួយ ខ្យល់ចាប់ផ្តើមបក់មកខ្លាំង ហើយទឹកភ្លៀងក៏បានធ្លាក់មក ដូចថ្មតូចៗ ប៉ះនឹងផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានមើលទៅខាងក្រៅផ្ទះ ឃើញមេឃស្រទុំ ហើយឃើញដើមឈើទន់ទោ ទៅតាមកម្លាំងខ្យល់បក់។ ផ្ទៃមេឃបានបញ្ចេញពន្លឺ ដោយផ្លេកបន្ទោរដែលមានរាងដូចសរសៃឈាម ដែលអមដំណើរដោយសម្លេងផ្គរលាន់ ដ៏កក្រើក។ ផ្លេកបន្ទោរនៅតែបញ្ចេញពន្លឺភ្លិបភ្លែតៗ បានជាខ្ញុំចង់ដឹងថា អាកាសធាតុដ៏អាក្រក់នេះ នឹងបន្តដល់កាលណាទៀត។ ពេលដែលខ្យល់ព្យុះនោះ កន្លងផុតទៅហើយ ខ្ញុំក៏បានបើកព្រះគម្ពីរ ដើម្បីចាប់ផ្តើមថ្ងៃថ្មីរបស់ខ្ញុំ ដោយការអានព្រះបន្ទូល។ ខ្ញុំបានអានបទគម្ពីរក្នុងព្រះគម្ពីរយ៉ូប ដែលបានប្រៀបធៀបព្រះចេស្តារបស់ព្រះអម្ចាស់ ទៅនឹងកម្លាំងរបស់ខ្យល់ព្យុះ។ លោកអេលីហូវ ដែលជាមិត្តភ័ក្ររបស់លោកយ៉ូបបានពោលថា “ព្រះទ្រង់បញ្ចេញសំឡេងជាផ្គរលាន់យ៉ាងអស្ចារ្យ”(៣៧:៥) ហើយ “ទ្រង់យករន្ទះកាន់នៅព្រះហស្ត ហើយក៏បាញ់ទៅចំពួកខ្មាំងសត្រូវ”(៣៦:៣២)។ ជាការពិតណាស់ ព្រះអង្គ “មានតេជានុភាពដ៏ខ្ពស់បំផុត”(៣៧:២៣)។ បើយើងធៀបខ្លួនយើងនឹងព្រះ មនុស្សយើងពិតជាទន់ខ្សោយណាស់។ យើងមិនអាចជួយខ្លួនឯង ដោយកម្លាំងខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដើម្បីប្រោសចិត្តរបស់យើងឲ្យជា ឬដោះស្រាយបញ្ហាអយុត្តិធម៌ ដែលយើងបានទទួលរងជាញឹកញាប់បានឡើយ។ តែយើងអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលព្រះនៃខ្យល់ព្យុះយកព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះមនុស្សទន់ខ្សោយដូចយើង។ ព្រះអង្គ “នឹកចាំថា យើងជាធូលីដី”(ទំនុកដំកើង ១០៣:១៤)។ ជាងនេះទៅទៀត ព្រះអង្គ “រមែងចំរើនកំឡាំង ដល់អ្នកដែលល្វើយ ហើយចំណែកអ្នកដែលគ្មានកំឡាំងសោះ នោះទ្រង់ក៏ប្រទានឲ្យ”(អេសាយ ៤០:២៩)។…
Read articleគ្រឿងផ្សំដែលជួយឲ្យសុខភាពល្អ
ម៉ាទី(Martie) ភរិយារបស់ខ្ញុំ តែងតែមានការប្រុងប្រយ័ត្ន នៅក្នុងការដើរផ្សារ ពេលដែលនាងត្រូវទិញអាហារ ដែលល្អចំពោះសុខភាព និងមានជីវជាតិ។ ទោះបីជាអាហារនោះ ត្រូវបានវេចខ្ចប់ ដោយកញ្ចប់ ដែលគួរឲ្យទាក់ទាញយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏នាងនៅតែពិនិត្យមើលគ្រឿងផ្សំដែលមានបង្ហាញក្នុងតារាង នៅផ្នែកខាងក្រោយនៃកញ្ចប់។ មានពាក្យបច្ចេកទេសរបស់គ្រឿងផ្សំជាច្រើន ដែលពិបាកអាន ដែលតាមធម្មតា វាបង្ហាញថា ក្នុងកញ្ចប់អាហារនោះ មានដាក់ជាតិគីមី ដែលជួយឲ្យអាហារទុកបានយូរ តែធ្វើឲ្យខូចជីវជាតិល្អៗ។ ដូចនេះ ពេលនាងឃើញមានគ្រឿងផ្សំមិនល្អដូចនេះ នាងដាក់កញ្ចប់អាហារនោះ ចូលក្នុងធ្នើដាក់ទំនិញវិញ ហើយបន្តដើររកមើលកញ្ចប់អាហារ ដែលមានផ្លាកយីហោ ដែលមានផលិតផលអាហារធម្មជាតិ ដែលជួយឲ្យមានសុខភាពល្អ។ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំយល់ថា ការដែលនាងមានទម្លាប់ដើរទិញឥវ៉ាន់យ៉ាងដូចនេះ គឺមិនសូវខុសពីការដែលព្រះស្វែងរកចំណុចល្អ ក្នុងជីវិតយើងឡើយ។ ព្រះអង្គទតមើលចិត្តរបស់យើង ជាសំខាន់ ទោះបីជាសម្បកក្រៅរបស់យើង មានភាពទាក់ទាញយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ហេតុនេះហើយបានជា ព្រះគម្ពីរសុភាសិត ដែលជាព្រះគម្ពីរនៃប្រាជ្ញា បានដាស់តឿនយើង ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះការអ្វីដែលចូលក្នុងចិត្តរបស់យើង “ដ្បិតអស់ទាំងផលនៃជីវិត សុទ្ធតែចេញពីក្នុងចិត្តមក”(សុភាសិត ៤:២៣)។ ការស្លៀកពាក់ឲ្យសមរម្យ និងការធ្វើខ្លួនឲ្យក្មេងជាងវ័យ មិនសូវជាសំខាន់ទេ បើសិនជាចិត្តរបស់យើងបង្កប់ទៅដោយ ភាពលោភលន់ សេចក្តីសម្អប់ ភាពក្តៅក្រហាយ ការអាណិតខ្លួនឯង…
Read articleការស្រឡាញ់ និងការស្គាល់
ក្នុងសៀវភៅប្រលោមលោកមួយរឿង ដែលលោកយ៉ូណាថាម សាហ្វ្រេន ហ្វូរ(Jonathan Safran Foer)បាននិពន្ធ មានតួអង្គម្នាក់ បាននិយាយអំពីអគារអ៊ីមផាយអឺស្តេត នៅទីក្រុងញូយ៉កយ៉ាងដូចនេះថា “ខ្ញុំស្គាល់អគារនេះ ព្រោះខ្ញុំស្រឡាញ់អគារនេះ”។ ពាក្យសម្តីនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិត អំពីទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការយល់ដឹង។ ពេលណាយើងស្រឡាញ់អ្វីមួយ យើងចង់ស្គាល់របស់នោះឲ្យបានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ។ ពេលដែលយើងស្រឡាញ់ទីកន្លែងណាមួយ យើងចង់ធ្វើការរុករកក្នុងទីកន្លែងនោះ ឲ្យបានសព្វ។ ពេលយើងស្រឡាញ់មនុស្សម្នាក់ យើងចង់ដឹងអំពីជីវិតរបស់គាត់ ដោយគ្មានកន្លែងចន្លោះ។ យើងចង់ដឹងថា គាត់ចូលចិត្តអ្វី គាត់ចំណាយពេលធ្វើអ្វីខ្លះ គាត់បានធំពេញវ័យនៅកន្លែងណា នរណាខ្លះជាមិត្តភ័ក្ររបស់គាត់ គាត់មានជំនឿលើអ្វី។ នៅមានការជាច្រើនទៀត ដែលយើងចង់ដឹងអំពីគាត់។ ប៉ុន្តែ ក្នុងចំណោមយើង មានអ្នកខ្លះចង់ឲ្យគេស្រឡាញ់ខ្លួន ដោយមិនចង់ឲ្យគេដឹងអំពីខ្លួនឯងច្រើនទេ។ យើងខ្លាចគេឈប់ស្រឡាញ់យើង បើគេបានស្គាល់យើងច្បាស់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវមានការភ័យខ្លាចដូចនេះឡើយ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ធំលើសសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើង គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ព្រះទ្រង់សំដែងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដល់យើងរាល់គ្នាឲ្យឃើញច្បាស់ ដោយព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសយើងរាល់គ្នា នោះគឺក្នុងកាលដែលយើងនៅមានបាបនៅឡើយផង”(រ៉ូម ៥:៨)។ ជាងនេះទៅទៀត ព្រះអង្គបានបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ ឲ្យយើងស្គាល់ទៀតផង។ ព្រះអង្គបានបើកបង្ហាញបុគ្គលិកលក្ខណៈ និងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ តាមរយៈស្នាព្រះហស្ថរបស់ព្រះអង្គ តាមរយៈព្រះគម្ពីរ និងព្រះគ្រីស្ទ។…
Read articleការកើតជាថ្មី
លោកគ្រីស ស៊ីមសិន(Chris Simpson) ធ្លាប់រស់នៅក្នុងជីវិត ដែលពេញដោយសេចក្តីសម្អប់។ បន្ទាប់ពីកូនដំបូងរបស់គាត់បានបាត់បង់ជីវិត គាត់មានការភ័ន្តច្រឡំ ហើយមានសេចក្តីកំហឹងក្នុងចិត្ត។ គាត់បានបញ្ចេញកំហឹងនោះ ដាក់ជាតិសាសន៍ផ្សេងៗ ហើយនៅលើខ្លួនគាត់មានសាក់រូប ដែលបង្ហាញពីសេចក្តីសម្អប់។ តែបន្ទាប់ពីលោកស៊ីមសុន បានស្តាប់កូនប្រុសរបស់គាត់ និយាយត្រាប់តាមសេចក្តីកំហឹងរបស់ខ្លួន គាត់ក៏បានដឹងខ្លួនថា គាត់ចាំបាច់ត្រូវកែប្រែចរិករបស់គាត់។ គាត់ក៏បានមើលខ្សែភាពយន្តរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលនិយាយអំពីសេចក្តីក្លាហាន ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមចូលរួមកម្មវិធីថ្វាយបង្គំក្នុងព្រះវិហារ។ រយៈពេល១ខែក្រោយមក គាត់ក៏បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ធ្វើជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ សព្វថ្ងៃនេះ លោកស៊ីមសិន បានក្លាយជាមនុស្សថ្មីម្នាក់ ហើយបានលះបង់សេចក្តីសម្អប់របស់គាត់ ដែលក្នុងនោះ គាត់បានឲ្យគេលប់រូបសាក់របស់គាត់ ដែលធ្វើឲ្យមានការឈឺសាច់ និងចំណាយអស់លុយច្រើន។ យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលក៏ធ្លាប់បានស្គាល់ការផ្លាស់ប្រែ ដ៏ជ្រាលជ្រៅប្រភេទនេះផងដែរ។ កាលពីមុន គាត់ស្អប់ព្រះយេស៊ូវ ហើយបានធ្វើទុកបៀតបៀនអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ(កិច្ចការ ២២:៤-៥ ១កូរិនថូស ១៥:៩)។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគាត់បានជួបព្រះយេស៊ូវ ហើយមានការប្រកបខាងវិញ្ញាណជាមួយព្រះអង្គ(កិច្ចការ ៩:១-២០) ជីវិតរបស់គាត់បានផ្លាស់ប្រែទាំងស្រុង ធ្វើឲ្យគាត់វាយតម្លៃជីវិតរបស់គាត់ឡើងវិញ ដោយផ្អែកទៅលើការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានសម្រេច នៅលើឈើឆ្កាង។ ការប្រកបជាមួយព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើឲ្យសាវ័កប៉ុល ក្លាយជាមនុស្សថ្មីម្នាក់។ ជីវិតចាស់ដែលមានអំពើបាប សេចក្តីស្លាប់ និងភាពអាត្មានិយម ក៏បានកន្លងបាត់ទៅ ហើយការចាប់ផ្តើមជាថ្មី…
Read articleការលះបង់ និងរកឃើញជីវិតរបស់យើង
ពេលអ្នកម្តាយថេរីសាទទួលមរណៈភាព ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៧ មនុស្សម្នាមានការស្ងើចសរសើរជាថ្មីម្តងទៀត ចំពោះការបម្រើ ដោយការបន្ទាបខ្លួន ដែលគាត់មានចំពោះព្រះគ្រីស្ទ និងចំពោះជនទុរគត។ គាត់បានចំណាយពេល៥០ឆ្នាំ នៅក្នុងការបម្រើដល់អ្នកក្រ អ្នកជម្ងឺ ក្មេងកំព្រា និងអ្នកដែលជិតស្លាប់ តាមរយៈបេសកកម្មមនុស្សធម៌ ក្នុងក្រុងកាល់គូកាត់តា ប្រទេសឥណ្ឌា។ បន្ទាប់ពីអ្នកកាសែតជនជាតិអង់គ្លេសឈ្មោះ ម៉ាលខម មូហ្គ័ររីច(Malcolm Muggeridge)បានសម្ភាសគាត់ យ៉ាងល្អិតល្អន់ហើយ គាត់បានសរសេរក្នុងអត្ថបទកាសែតថា “ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំបានធ្វើការសម្ភាសជាច្រើន ដើម្បីស្វែងយល់អំពីអត្តសញ្ញាណរបស់បុគ្គលម្នាក់ គឺហាក់ដូចជាការស្វែងរករបស់អ្វីម្យ៉ាង ដែលដូចជាការស្វែងរកលេខឆ្នោតរង្វាន់ធំជាដើម បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានរកឃើញអត្តសញ្ញាណ ដែលគួរឲ្យចង់បាន និងរក្សាទុក។ ជាការពិតណាស់… កាលណាគេប្រើវាកាន់តែច្រើនប៉ុណ្ណា គេទទួលបានផលល្អកាន់តែច្រើនប៉ុណ្ណោះដែរ។ ដូចនេះ អ្នកម្តាយថេរីសា ដែលបានលះបង់សេចក្តីសុខផ្ទាល់ខ្លួន គាត់បានក្លាយជាមនុស្សមានប្រយោជន៍ ចំពោះមនុស្សជាតិ។ ខ្ញុំមិនដែលបានជួបមនុស្សណាម្នាក់ ដែលគួរឲ្យចង់ចាំទុកក្នុងចិត្ត ដូចគាត់ឡើយ”។ ខ្ញុំជឿថា មានមនុស្សជាច្រើនមានការភ័យខ្លាច ចំពោះការអ្វីដែលនឹងកើតឡើង នៅពេលដែលខ្លួនស្តាប់បង្គាប់ តាមព្រះបន្ទូលរបស់យេស៊ូវ ដែលបានបង្គាប់យើងថា “បើអ្នកណាចង់មកតាមខ្ញុំ ត្រូវឲ្យអ្នកនោះលះកាត់ចិត្តខ្លួនឯង ទាំងផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួនរាល់តែថ្ងៃ ហើយមកតាមខ្ញុំចុះ ដ្បិតអ្នកណាដែលចង់ឲ្យរួចជីវិត នោះនឹងបាត់ជីវិតទៅ តែអ្នកណាដែលបាត់ជីវិត ដោយព្រោះខ្ញុំ…
Read articleយុទ្ធនាការ
ជារៀងរាល់ឆ្នាំ យុវជន ក្នុងសហគមន៍របស់យើង បានចូលរួម នៅក្នុងយុទ្ធនាការ “ធ្វើខ្លួនជាមនុស្សល្អ” ដែលបង្កើតឡើង ដោយអង្គការសុខភាពផ្លូវចិត្តមួយ។ ក្នុងកម្មវិធីមួយ ក្នុងចំណោមកម្មវិធីដែលគេបានធ្វើឡើង ក្នុងឆ្នាំ២០១២ មានសិស្ស៦ពាន់នាក់ បានឈរតម្រៀបគ្នាបង្កើតជាអក្ស ក្នុងទីលានកីឡារបស់សាលារបស់ពួកគេ ដែលផ្គុំគ្នាជាពាក្យ ប្រែមកថា “ចូរធ្វើជាមនុស្សល្អ”។ មាននាយកសាលាម្នាក់បានមានប្រសាសន៍ថា “យើងចង់ឲ្យសិស្សមករៀន ហើយទទួលចំណេះដឹង ដោយគ្មានការរំខាន ពីការភ័យខ្លាច ឬទុក្ខព្រួយ ឬមានអារម្មណ៍ពិបាក ពេលនៅក្បែរមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្លួនឡើយ។ យើងកំពុងខិតខំធ្វើយ៉ាងណា ឲ្យសិស្សទាំងឡាយស្អាងគ្នាទៅវិញទៅមក ជាជាងរុញច្រានគ្នាទម្លាក់”។ សាវ័កប៉ុលចង់ឲ្យពួកជំនុំ នៅក្រុងរ៉ូម មានសេចក្តីស្រឡាញ់ឲ្យបានមួយកំរិតទៀត។ នៅសម័យនោះ អ្នកដែលមានជំនឿខ្លាំង និងអ្នកមានជំនឿខ្សោយ បានថ្កោលទោសគ្នា ហើយបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីសម្អប់ ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក(រ៉ូម ១៤:១-១២)។ ពួកគេស្អប់គ្នាទៅវិញទៅមក ពេលដែលពួកគេប្រកែកគ្នា អំពីម្ហូបអាហារ ដែលត្រូវឬមិនត្រូវបរិភោគ(ខ.២-៣) និងអំពីពិធីបុណ្យ ដែលពួកគេគួរតែប្រារព្ធធ្វើ(ខ.៥-៦)។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកគេថា “ហេតុដូច្នេះ ត្រូវឲ្យយើងដេញតាមអស់ទាំងសេចក្តី ដែលនាំឲ្យមេត្រីគ្នា និងសេចក្តីទាំងប៉ុន្មាន ដែលជួយស្អាងចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកវិញ”(ខ.១៩)។ ពេលនោះ គាត់បានរំឭកពួកគេថា ពួកគេគួរមានចិត្ត ដែលចង់ផ្គាប់ចិត្តអ្នកដទៃ មិនមែនខំផ្គាប់ចិត្តខ្លួនឯងទេ។…
Read article