ផ្ទៃមេឃប្រកាស
ពេលដែលអ្នកបានគយគន់មើលផ្ទៃមេឃពេលរាត្រីបានតែបន្តិច នោះអ្នកអាចស្ញើចសរសើរភាពអស្ចារ្យនៃស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ។ កញ្ចំផ្កាយកាឡាក់ស៊ីដ៏ច្រើនសណ្ឋិត ដែលលាតសន្ធឹងក្នុងផ្ទៃមេឃដ៏ធំល្វឹងល្វើយ និងរូបធាតុពពកនៃកញ្ចំផ្កាយមីលគីវេ(Milky Way) របស់យើង បានរំឭកយើង អំពីស្នាព្រះហស្តដែលគួរឲ្យពិចពិលរមិលមើល និងអំពីព្រះរាជកិច្ច ដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានធ្វើ ដើម្បីទ្រទ្រង់របស់ទាំងអស់នោះ ឲ្យស្ថិតស្ថេរនៅ(កូល៉ុស ១:១៦-១៧)។ ពេលយើងគយគន់ស្នាព្រះហស្ថទ្រង់ យើងហាក់ដូចជាទស្សនិកជន ដែលកំពុងអង្គុយនៅកៅអីជួរខាងមុខ ក្នុងរោងមហោស្រពនៃអំណាចចេស្តា ដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់ព្រះ។ ប៉ុន្តែ ផ្ទាំងទស្សនីយភាពនៅពេលយប់ ដែលយើងបានឃើញ មិនអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹងសិរីល្អ ដែលព្រះទ្រង់បានបង្ហាញ ពេលដែលទ្រង់បានចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ឲ្យចុះមកស្ថានមនុស្សលោកឡើយ។ ពេលដែលពួកអ្នកគង្វាលចៀម កំពុងយាមហ្វូងចៀមរបស់ខ្លួន ផ្ទៃមេឃស្រាប់តែមានពន្លឺភ្លឺផ្លេក ដោយសារមានពួកទេវតាលេចមកសរសើរដំកើងព្រះ ដោយពាក្យថា “សួស្តីដល់ព្រះនៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត”(លូកា ២:១៤)។ សូម្បីតែពួកហោរាដែលមកពីបរទេស ក៏បានមក ហើយថ្វាយបង្គំព្រះដ៏ជាមហាក្សត្រ ពេលដែលព្រះទ្រង់បានដាក់ផ្កាយដ៏ភ្លឺចិញ្ចាចនៅទិសខាងកើត សម្រាប់នាំផ្លូវពួកគេឲ្យមកភូមិបេថ្លេហិម។ “ផ្ទៃមេឃសម្តែងពីសិរីល្អនៃព្រះ” នាពេលរាត្រី(ទំនុកដំកើង ១៩:១) ប៉ុន្តែ មិនដែលធ្លាប់បានសម្តែងបានច្បាស់ ដូចពេលដែលមានសេចក្តីប្រកាសថា ព្រះអទិករនៃសកលោកនេះទ្រង់ស្រឡាញ់យើងដ៏ម្ល៉េះ បានជាទ្រង់យាងចុះមកក្នុងភពផែនដីនេះ ដើម្បីជួយសង្គ្រោះយើងឲ្យរួចពីបាប។ ថ្ងៃក្រោយ ពេលអ្នកមានការស្ងើចសរសើរ ចំពោះហ្វូងផ្កាយលើមេឃ សូមនឹកចាំ អំពីការនេះចុះ!—Joe Stowell
Read articleពាក្យផ្អែមល្ហែម
លោកស្កុត(Scott) តែងតែកោតសរសើរទំនាក់ទំនងរវាងលោកឃែន(Ken) និងអ្នកស្រីហ្វីលីស(Phyllis) ដែលជាឪពុកម្តាយក្មេករបស់គាត់។ ហេតុនេះហើយបានជា នៅថ្ងៃមួយ គាត់ក៏បានសួរពួកគាត់ អំពី កក្តាដែលធ្វើឲ្យទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធរបស់អ្នកទាំងពីរ មានភាពល្អប្រសើរដូចនេះ។ លោកឃែនក៏បានប្រាប់គាត់ថា “ទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធចាំបាច់ត្រូវមានភាពផ្អែមល្ហែមជានិច្ច!” មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានសរសេរសំបុត្រមកកាន់ខ្ញុំ និងប្តីរបស់ខ្ញុំ ព្រមទាំងមិត្តភ័ក្រដទៃទៀត ហើយគាត់ចូលចិត្តសរសេរនៅចុងបញ្ចប់នៃសំបុត្រថា “សូមកុំភ្លេចធ្វើល្អចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក”។ យោបល់ដ៏ប្រសើររបស់អ្នកទាំងពីរ គឺសុទ្ធតែបានលើកទឹកចិត្តប្តីប្រពន្ធ ឲ្យធ្វើល្អចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកជានិច្ច។ ភាពតប់ប្រមល់ដែលមានជាប្រចាំថ្ងៃ ងាយនឹងធ្វើឲ្យយើងមានការធុញទ្រាន់ ឬខឹងនឹងប្តីប្រពន្ធរបស់យើង និងអ្នកដទៃ។ ពោលគឺយើងងាយនឹងមានអារម្មណ៍រំខាន ឬរិះគន់កំហុសតូចៗ។ យើងងាយនឹងនិយាយពាក្យសម្តីកាចៗ ឬពាក្យវាយប្រហារ ដោយគ្មានការពិចារណា។ កណ្ឌសុភាសិតបានបង្រៀនយើង អំពីរបៀបប្រើពាក្យសម្តីទៅកាន់អ្នកដទៃ។ បទគម្ពីរនេះបានចែងថា “អ្នកណាដែលរក្សាមាត់នឹងអណ្តាតខ្លួន នោះក៏រក្សាព្រលឹងខ្លួនឲ្យរួចពីទុក្ខព្រួយដែរ”(២១:២៣)។ ហើយមានការដាស់តឿនដូចជា “ទោះទាំងសេចក្តីស្លាប់ ហើយនឹងជីវិតក៏នៅក្នុងអំណាចនៃអណ្តាតដែរ”(១៨:២១) ហើយ “មានគេដែលពោលពាក្យឥតបើគិត ដូចជាចាក់ដោយដាវ តែសំដីរបស់មនុស្សប្រាជ្ញជាថ្នាំផ្សះវិញ”(១២:១៨)។ ពេលដែលលោកឃែនឲ្យយោបល់ទៅលោកស្កត់ថា “ត្រូវមានភាពផ្អែមល្ហែមជានិច្ច” នោះខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញបទគម្ពីរសុភាសិត ១៦:២៤ ដែលចែងថា “ពាក្យសំដីពីរោះ នោះធៀបដូចជាសំណុំឃ្មុំ ក៏ផ្អែមដល់ព្រលឹង ហើយជាថ្នាំផ្សះដល់ឆ្អឹងផង”។ ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមបំពេញចិត្តទូលបង្គំ ដោយពាក្យសម្តីដែលនឹងនាំព្រះពរ ដល់អ្នកដទៃនៅថ្ងៃនេះ។—Anne…
Read articleអំណោយ
យើងបានហៅណូអែលថា រដូវកាលនៃការឲ្យ។ ភាគច្រើន យើងខំរកនឹក ថាតើមិត្តភ័ក្រ និងក្រុមគ្រួសារយើងចង់បានអំណោយអ្វីខ្លះ ប៉ុន្តែ អំណោយទាំងអស់ដែលយើងជូនទៅពួកគេ មិនសុទ្ធតែមានតម្លៃស្មើគ្នាឡើយ។ មានអំណោយខ្លះ យើងឲ្យទៅគេ ដើម្បីបំពេញតាមសេចក្តីត្រូវការ ឬការចង់បានរបស់គេ។ អំណោយទាំងនោះមានដូចជា ឧបករណ៍សម្រាប់ហាត់ប្រាណ ឬសៀវភៅដែលនិយាយអំពីការសម្រកទម្ងន់ជាដើម។ អំណោយដទៃទៀត ជាអំណោយដែលអ្នកឲ្យចង់បានសម្រាប់ខ្លួនឯង។ ប៉ុន្តែ អំណោយដែលល្អបំផុត ជាអំណោយដែលទទួលបានពីអ្នកដែលស្រឡាញ់យើង ហើយដឹងថាយើងចង់បានអ្វី។ ក្នុងពិធីបុណ្យណូអែលឆ្នាំមុន គ្រូគង្វាលរបស់ខ្ញុំ គឺលោកជីម សេមរ៉ា(Jim Samra) បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យគិតអំពីការយាងមកនៃព្រះគ្រីស្ទ តាមរបៀបមួយទៀត។ យើងដឹងថា ព្រះយេស៊ូវជាអំណោយដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ដែលព្រះប្រទានមកយើង(រ៉ូម ៦:២៣) ប៉ុន្តែ មានការមួយទៀតដែលលោកគ្រូជីមចង់ឲ្យយើងគិត។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា ការយាងចុះមករបស់ទ្រង់ ក៏អាចមានលក្ខណៈដូចជា អំណោយដែលទ្រង់ថ្វាយទៅព្រះវរបិតាផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់ព្រះវរបិតាទ្រង់ ហើយជ្រាបថា សម្រាប់យើងដែលជាស្នាព្រះហស្តទ្រង់ ការអ្វីដែលព្រះបិតាចង់បានបំផុត គឺការផ្សៈផ្សាឲ្យយើងបានជានឹងទ្រង់ឡើងវិញ។ ដោយសារព្រះយេស៊ូវ បានយាងមកយកកំណើតជាមនុស្ស នោះយើងអាចក្លាយជាដង្វាយបរិសុទ្ធ ឥតសៅហ្មង ហើយឥតកន្លែងបន្ទោសបាន នៅចំពោះទ្រង់(កូល៉ុស ១:២២)។ ពេលណាយើងគិតថា ខ្លួនយើងជាអំណោយសម្រាប់ព្រះ ពេលនោះយើងក៏ចង់ក្លាយជាអំណោយដ៏មានតម្លៃ “ដើម្បីឲ្យបានដើរបែបគួរនឹងព្រះអម្ចាស់…
Read articleអធិស្ឋានចំចំណុច
ថ្ងៃមួយ មុនពេលការវះកាត់កម្រឹតធ្ងន់ចាប់ផ្តើម ខ្ញុំបានប្រាប់ អាននេ(Anne) ដែលមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំថា ខ្ញុំពិតជាមានការភ័យខ្លាចចំពោះការវះកាត់នេះណាស់។ ពេលនោះនាងក៏បានសួរខ្ញុំថា “តើអ្នកភ័យខ្លាច ត្រង់ចំណុចណា?” ខ្ញុំក៏តបថា “ខ្ញុំពិតជាខ្លាចលែងដឹងខ្លួនជារៀងរហូត បន្ទាប់ពីគេចាក់ថ្នាំសន្លប់ឲ្យខ្ញុំហើយ”។ ភ្លាមនោះ នាងក៏អធិស្ឋានថា “ឱព្រះវរបិតាអើយ ទ្រង់ជ្រាបអំពីការភ័យខ្លាចរបស់ស៊ីនឌី។ សូមទ្រង់កម្សាន្តចិត្តនាង ហើយសូមឲ្យនាងមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត។ ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមដាស់នាងឲ្យភ្ញាក់ឡើង បន្ទាប់ពីការវះកាត់ចប់”។ ខ្ញុំយល់ថា ពេលដែលយើងនិយាយទៅកាន់ព្រះ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងការអធិស្ឋាន ដែលច្បាស់ៗចំចំណុចយ៉ាងដូចនេះឯង ។ ពេលលោកបារទីមេ ដែលជាអ្នកសុំទានដែលពិការភ្នែក បានស្រែកដង្ហើយឲ្យព្រះយេស៊ូវជួយ ទ្រង់ក៏បានសួរគាត់ថា “តើចង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីឲ្យអ្នក?” ហើយគាត់ក៏ទូលទ្រង់ថា “លោកគ្រូអើយ សូមប្រោសភ្នែកទូលបង្គំឲ្យបានភ្លឺឡើង!” ព្រះយេស៊ូវក៏មានបន្ទូលថា “ទៅចុះសេចក្តីជំនឿអ្នកបានសង្គ្រោះអ្នកហើយ”(ម៉ាកុស ១០:៥១-៥២)។ យើងមិនត្រូវអធិស្ឋានព្រាវៗ មិនចំចំណុចនោះឡើយ។ មានពេលខ្លះយើងអាចអធិស្ឋានរៀបរាប់ តាមរបៀបកំណាព្យដូចស្តេចដាវីឌ តែក៏មានពេលដែលយើងត្រូវអធិស្ឋានត្រង់ចំចំណុចៗតែម្តង។ ឧទាហរណ៍ យើងអាចអធិស្ឋានថា “ឱព្រះអង្គអើយ សូមអត់ទោសទូលបង្គំ ចំពោះពាក្យអ្វីដែលទូលបង្គំទើបតែនិយាយ” ឬគ្រាន់តែនិយាយថា “ឱព្រះយេស៊ូវអើយ ទូលបង្គំស្រឡាញ់ទ្រង់ ព្រោះ…”។ ការអធិស្ឋានចំចំណុច ថែមទាំងអាចជាសញ្ញាបញ្ជាក់ ពីសេចក្តីជំនឿរបស់យើងផងដែរ ព្រោះកាលណាយើងអធិស្ឋានយ៉ាងដូចនេះ…
Read articleត្រចៀកដែលបើក
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំមានបញ្ហាត្រចៀក ហើយខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តសាកល្បងព្យាបាល តាមរបៀបដ៏ចម្រូងចម្រាសមួយ។ ការព្យាបាលរបៀបនោះត្រូវបានធ្វើឡើង ដើម្បីរំលាយអាចម៍ត្រចៀក ក្នុងរន្ធត្រចៀក ហើយដើម្បីសម្អាតអ្វី ដែលធ្វើឲ្យរាំងស្ទះការឮសម្លេង។ ខ្ញុំត្រូវតែទទួលស្គាល់ថា ការព្យាបាលនេះហាក់ដូចជាចម្លែក។ ប៉ុន្តែ ដោយសារខ្ញុំមានចិត្តស្រេកឃ្លានចង់ឲ្យត្រចៀកខ្ញុំស្តាប់ឮ ខ្ញុំក៏ព្រមឲ្យគេសាកល្បងព្យាបាលតាមរបៀបនេះតែម្តង។ ការស្តាប់សម្លេងមានសារៈសំខាន់យ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការរស់នៅរបស់យើង ប៉ុន្តែ ការស្តាប់សម្លេងខាងវិញ្ញាណ មានសារៈសំខាន់កាន់តែខ្លាំង ចំពោះការដើរជាមួយព្រះ។ ក្នុងបទទំនុកដំកើង ៤០:៦ ស្តេចដាវីឌបានប្រកាសថា “ឯយញ្ញបូជា ហើយនឹងដង្វាយ នោះទ្រង់មិនសព្វព្រះហឫទ័យទេ ទ្រង់បានបើកត្រចៀកឲ្យទូលបង្គំស្តាប់តាម ទ្រង់មិនចង់បានដង្វាយដុត ឬយញ្ញបូជាលោះបាបនោះទេ”។ ពាក្យ បើក ក្នុងខនេះ អាចប្រែថា “សម្អាតឲ្យស្រឡះ” ហើយពាក្យនេះនិយាយអំពីការអ្វី ដែលព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើ។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងបើកត្រចៀក ហើយត្រៀមខ្លួនស្តាប់ទ្រង់មានបន្ទូលមកកាន់យើង តាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ជួនកាល ត្រចៀកខាងវិញ្ញាណរបស់យើង អាចស្ទះ ដោយសារសម្លេងរំខាននៃវប្បធម៌ ឬសម្លេងចម្រៀងនៃការល្បួង និងអំពើបាប ដែលធ្វើឲ្យយើងកន្រ្ទាក់អារម្មណ៍។ ចូរយើងបង្វែរចិត្តរបស់យើង ឲ្យងាកមករកព្រះអម្ចាស់វិញ ដោយការផ្តោតចិត្តគំនិតទាំងស្រុង ចំពោះទ្រង់ ដោយបើកត្រចៀកយើងចំហរ ដើម្បីឲ្យយើងងាយនឹងស្តាប់ឮព្រះសូរសៀងទ្រង់។ ពេលទ្រង់មានបន្ទូល ទ្រង់នឹងដាក់ព្រះបន្ទូលទ្រង់…
Read articleសមនឹងឲ្យយើងហ៊ានប្រថុយ
តើគេហ៊ានលៈបង់អ្វីខ្លះ ដើម្បីទទួលបាននូវឧបករណ៍អាយភែតមួយគ្រឿង(iPad)? ជាការពិតណាស់ មានក្មេងប្រុសអាយុ១៧ឆ្នាំម្នាក់ បានលៈបង់ក្រលៀនរបស់ខ្លួនមួយចំហៀង ដើម្បីឲ្យបានឧបករណ៍អាយភែតមួយគ្រឿង! គេជឿថា គាត់គ្មានលទ្ធភាពទិញអាយភែតឡើយ ហើយគាត់ចង់បានវាខ្លាំងណាស់ បានជាគាត់ហ៊ានប្រថុយនឹងការវះកាត់នោះ។ យ៉ាងណាមិញ ក្នុងបទគម្ពីរកិច្ចការជំពូក៧ លោកស្ទេផានក៏ហ៊ានប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយផងដែរ ប៉ុន្តែ គាត់បានធ្វើ ដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អ អំពីព្រះយេស៊ូវតែប៉ុណ្ណោះ។ ពេលគាត់កំពុងធ្វើការអស្ចារ្យ គេបានមកចាប់ខ្លួនគាត់ ដោយការមួលបង្កាច់ថា គាត់បានប្រមាថព្រះ និងបំពានក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ ហើយគេក៏បាននាំខ្លួនគាត់ មកកាត់ក្តីនៅចំពោះសម្តេចសង្ឃ(៦:៨-១៤)។ ពេលសម្តេចសង្ឃចោទសួរគាត់(៧:១) លោកស្ទេផានហ៊ានប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់ ដោយការអធិប្បាយព្រះបន្ទូល ទោះគាត់ដឹងថា មនុស្សដែលមានវត្តមាននៅទីនោះមិនចង់ស្តាប់ក៏ដោយ។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល សាសន៍មួយនេះបានបដិសេធអ្នកនាំព្រះរាជសារព្រះ ម្តងហើយម្តងទៀត។ ហើយពេលនេះ ពួកគេកំពុងបដិសេធព្រះមែស៊ីទៀត។ ការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលរបស់គាត់ បានបណ្តាលឲ្យមានប្រតិកម្មតបដ៏ខ្លាំងក្លាមួយ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “នោះគេក៏ស្រែកឡើងជាខ្លាំង ទាំងចុកត្រចៀក ហើយស្ទុះចូលព្រមគ្នាទៅលើគាត់ គេកញ្ឆក់នាំគាត់ចេញទៅខាងក្រៅទីក្រុង រួចចោលនឹងថ្ម”(ខ.៥៧-៥៨)។ ហេតុអ្វីបានជាលោកស្ទេផានហ៊ានប្រថុយជីវិត ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយអំពីព្រះយេស៊ូវ? តាមពិត គាត់មានចិត្តឆេះឆួលចង់ឲ្យអ្នកស្តាប់របស់គាត់ដឹងថា ដោយសារការសុគត និងការរស់ឡើងវិញនៃព្រះយេស៊ូវ នោះពួកគេមិនចាំបាច់ត្រូវរស់នៅ ក្រោមក្រឹត្យវិន័យទៀតឡើយ ប៉ុន្តែ អាចរស់នៅក្រោមព្រះគុណ និងការអត់ទោសបាប(៦:១៣-១៥ អេភេសូរ…
Read article