អត្តសញ្ញាណថ្មី ក្នុងព្រះយេស៊ូវ
លោកុប្បត្ដិ ១-៣ និង ម៉ាថាយ ១ ២កូរិនថូស ៥:១៤-២១ មើល សេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងណាហ្ន៍ ដែលព្រះវរបិតាបានផ្តល់មកយើងរាល់គ្នា។ ១យ៉ូហាន ៣:១ “ខ្ញុំឥឡូវមិនដូចខ្ញុំកាលពីមុនទេ។ ខ្ញុំបានក្លាយជាមនុស្សថ្មីហើយ”។ នេះជាពាក្យសម្តីដ៏សាមញ្ញ ដែលកូនប្រុសខ្ញុំបានថ្លែងទៅកាន់សិស្សទាំងឡាយ នៅក្នុងការជួបជុំគ្នានៅសាលា ដោយរៀបរាប់អំពីការផ្លាស់ប្តូរ ដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានក្នុងជីវិតគាត់។ កាលពីមុន ជេហ្វហ្វ្រ៊ី(Geoffrey) គឺជាមនុស្សញៀនថ្នាំម្នាក់ តែក្រោយមក គាត់បានទទួលស្គាល់អំពើបាប និងកំហុសរបស់ខ្លួនឯង។ ហើយឥឡូវនេះ គាត់បានមើលឃើញខ្លួនគាត់ ជាកូនព្រះ។ ព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើង ដោយព្រះបន្ទូលដែលសន្យាថា “បានជាបើអ្នកណានៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នោះឈ្មោះថាបានកើតជាថ្មីហើយ អស់ទាំងសេចក្តីចាស់បានកន្លងបាត់ទៅ មើល គ្រប់ទាំងអស់បានត្រឡប់ជាថ្មីវិញ”(២កូរិនថូស ៥:១៧)។ យើងក្លាយជាមនុស្សថ្មី ទោះកាលពីមុន យើងជានរណា ឬបានធ្វើអ្វីក៏ដោយ ពេលណាយើងទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីទទួលយកសេចក្តីសង្គ្រោះ និងការអត់ទោសបាប ដែលព្រះអង្គប្រទានតាមរយៈការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង។ ចាប់តាំងពីសម័យសួនច្បារអេដែន ទោសកំហុសនៃអំពើបាបបានកាត់ផ្តាច់យើងចេញពីព្រះ តែព្រះអង្គបាន “ផ្សះផ្សាយើងនឹងព្រះអង្គទ្រង់ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ” “ឥតប្រកាន់ទោស” យើងទៀត(ខ.១៨-១៩)។ យើងជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះអង្គ(១យ៉ូហាន ៣:១-២) ដែលព្រះអង្គបានលាងសម្អាត និងធ្វើឲ្យយើងកើតជាថ្មី…
Read article
ទីក្រុងនៃសេចក្តីសុចរិត
ហេព្រើរ ១៣:១៤-២១ ទ្រង់ប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានគ្រប់លក្ខណ៍ … ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នា បានធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ហេព្រើរ ១៣:២១ នៅពេលល្ងាចថ្ងៃចូលឆ្នាំថ្មី ឆ្នាំ២០០០ ក្រុមមន្ត្រី នៅទីក្រុងដេត្រយបានបើកប្រអប់មូល ដែលមានអាយុ១រយឆ្នាំយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន។ នៅក្នុងប្រអប់មូលធ្វើពីទង់ដែងនោះ មានលិខិតដែលអ្នកដឹកនាំទីក្រុងដេត្រយ ក្នុងសម័យមុនបានសរសេរការព្យាករណ៍អំពីពេលអនាគត ដោយបង្ហាញចក្ខុវិស័យដែលពួកគេមាន ចំពោះភាពចម្រុងចម្រើន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អតីតអភិបាលក្រុងដែលបានសរសេរលិខិតនោះ បានសរសេរអំពីប្រធានបទខុសពីនេះ។ ជាក់ស្តែង គាត់បានសរសេរថា “ក្នុងនាមអ្នកជាជាតិសាសន៍ និងប្រជាជនក្នុងទីក្រុងនេះ សូមព្រះទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យយើងបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីសង្ឃឹមមួយ ដែលខ្ពង់ខ្ពស់លើសសេចក្តីសង្ឃឹមទាំងអស់…គឺសង្ឃឹមថា យើងនឹងបានចម្រើនឡើងខាងឯសេចក្តីសុចរិត ព្រោះសេចក្តីសុចរិតលើកដំកើងជាតិសាសន៍របស់យើង”។ លោកអភិបាលក្រុងរូបនេះបានអធិស្ឋានទូលសូមឲ្យពលរដ្ឋទាំងឡាយ នៅពេលអនាគត ចម្រើនឡើងនៅក្នុងភាពសុចរិត និងពិតត្រង់។ គាត់ប្រហែលជាយកគំរូតាមព្រះយេស៊ូវ ដែលបានប្រទានព្រះពរដល់អ្នកដែលស្រេកឃ្លានសេចក្តីសុចរិត(ម៉ាថាយ ៥:៦)។ តែយើងក៏ងាយនឹងបាក់ទឹកចិត្ត ពេលដែលយើងពិចារណាអំពីខ្នាតគំរូឥតខ្ចោះរបស់ព្រះអង្គ ដែលយើងមិនអាចឈោងដល់។ តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលយើងមិនចាំបាច់ត្រូវពឹងផ្អែកកម្លាំងខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យមានការលូតលាស់។ កណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបានចែងថា “សូមឲ្យព្រះនៃសេចក្តីសុខសាន្ត … ទ្រង់ប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានគ្រប់លក្ខណ៍ ក្នុងការល្អគ្រប់ជំពូកដោយសារព្រះលោហិត នៃសញ្ញាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នា បានធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ដោយទ្រង់ធ្វើការក្នុងអ្នករាល់គ្នា ដែលគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យនៃទ្រង់ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”(ហេព្រើរ ១៣:២០-២១)។ យើងដែលនៅជាប់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទបានបរិសុទ្ធ…
Read article
វិញ្ញាណដែលតប់ប្រមល់ និងការអធិស្ឋានដ៏ស្មោះត្រង់
យ៉ូហាន ១២:២៧-៣២ ឱព្រះវរបិតាអើយ សូមដំកើងព្រះនាមទ្រង់ឡើង។ យ៉ូហាន ១២:២៨ រយៈពេល៣ថ្ងៃ មុនពេលគ្រាប់បែកមួយគ្រាប់ផ្ទុះ នៅក្នុងផ្ទះរបស់លោកបណ្ឌិត ម៉ាទីន លូស័រ ឃីង(Martin Luther King Jr.) គាត់បានជួបរឿងមួយ ដែលនាំឲ្យគាត់មានការផ្លាស់ប្តូរដ៏សំខាន់អស់មួយជីវិត។ បន្ទាប់ពីមានគេទូរស័ព្ទគំរាមគាត់ គាត់ក៏បានរិះរកយុទ្ធសាស្ត្រចាកចេញពីចលនាទាមទារសិទ្ធិពលរដ្ឋ។ គាត់ក៏បានអធិស្ឋានថា “ទូលបង្គំសូមប្រកាន់គោលជំហរ ដើម្បីបុព្វហេតុដ៏ត្រឹមត្រូវ។ តែពេលនេះ ទូលបង្គំមានការភ័យខ្លាច។ ទូលបង្គំមិនមានសល់អ្វីទៀតទេ។ ទូលបង្គំបានឈានដល់ចំណុចដែលទូលបង្គំមិនអាចប្រឈមមុខដាក់បញ្ហានេះតែម្នាក់ឯងបានទេ”។ បន្ទាប់ពីគាត់បានអធិស្ឋានចប់ សេចក្តីជំនឿដ៏រឹងមាំក៏បានកើតមានក្នុងចិត្តគាត់ យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម។ លោកបណ្ឌិតម៉ាទីនបានកត់សំគាល់ថា “ភ្លាមៗនោះ ការភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមរលាយបាត់។ ការសង្ស័យរបស់ខ្ញុំក៏លែងមានទៀត។ ខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីប្រឈមមុខដាក់រឿងគ្រប់យ៉ាង”។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក១២ ព្រះយេស៊ូវបានអធិស្ឋានថា ព្រះអង្គមានចិត្តតប់ប្រមល់(ខ.២៧)។ ព្រះអង្គបានបើកបង្ហាញអារម្មណ៍ពិតដល់ព្រះវរបិតា ដោយព្រះទ័យស្មោះត្រង់។ ការអធិស្ឋានរបស់ព្រះអង្គ នៅតែយកព្រះវរបិតាជាធំ។ “ឱព្រះវរបិតាអើយ សូមដំកើងព្រះនាមទ្រង់ឡើង”(ខ.២៨)។ ការអធិស្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូវ គឺជាការចុះចូលបំណងព្រះទ័យព្រះវរបិតា។ លក្ខណៈរបស់យើងជាមនុស្ស មានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច និងតប់ប្រមល់ជាធម្មតា ពេលណាយើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តថា យើងត្រូវថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ ឬអត់ ពេលណាយើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ពិបាក នៅក្នុងទំនាក់ទំនង…
Read article
ទទួលបានមកុដនៃជីវិត
យ៉ាកុប ១:១-១២ មានពរហើយ មនុស្សណាដែលស៊ូទ្រាំនឹងសេចក្តីល្បួង។ យ៉ាកុប ១:១២ លីអាឌាននេស(Lee Adianez) ជាក្មេងស្រីអាយុ១២ឆ្នាំ មានការព្រួយបារម្ភថា នាងនឹងមានការយឺតយ៉ាវ នៅក្នុងការរត់ប្រណាំង ចម្ងាយ៥គីឡូម៉ែត្រ។ នៅសល់១៥នាទីទៀត នាងនឹងត្រូវចាប់ផ្តើមចូលរួមការរត់ប្រណាំងពាក់កណ្តាលម៉ារ៉ាតុន(ចម្ងាយ២០គីឡូម៉ែត្រ) តែការថប់បារម្ភរបស់នាង បាននាំឲ្យនាងចាប់ផ្តើមរត់ នៅក្នុងការរត់ប្រណាំងមួយផ្សេងទៀត។ លីអាឌានេសបានរត់ទាន់អ្នករត់ប្រណាំងដទៃទៀត។ ពេលដែលនាងរត់បានចម្ងាយ ៦គីឡូម៉ែត្រ នាងមើលមិនឃើញទី ដូចនេះ នាងដឹងថា នាងកំពុងស្ថិតក្នុងការរត់ប្រណាំងដែលឆ្ងាយជាង និងពិបាកជាងការរំពឹងគិត។ នាងមិនបានបោះបង់ការប្រកួតឡើយ ហើយក៏បានបន្តរត់ទៅមុខទៀត។ នាងក៏បានចូលរួមការរត់ប្រណាំងពាក់កណ្តាលម៉ារ៉ាតុនដោយមិនដឹងខ្លួន ហើយក៏បានបញ្ចប់ការរត់ប្រណាំងចម្ងាយ២០គីឡូម៉ែត្រ ស្ថិតក្នុងលេខរៀង១៨៨៤ ក្នុងចំណោមមនុស្ស២១១១ ដែលបានរត់ទៅដល់ទី។ ដោយសារការស៊ូទ្រាំ នាងអាចរត់ប្រណាំងក្នុងចម្ងាយដ៏ឆ្ងាយនេះ រហូតដល់ទី។ ខណៈពេលដែលពួកជំនុំដំបូងនៅសតវត្ស៍ទី១កំពុងជួបការបៀតបៀនខ្លាំង អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវជាច្រើនចង់បោះបង់ការរត់ប្រណាំងខាងវិញ្ញាណ ថ្វាយព្រះគ្រីស្ទ តែសាវ័កយ៉ាកុបបានលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យបន្តរត់ប្រណាំងទៀត។ ពួកគេត្រូវមានការស៊ូទ្រាំនឹងការល្បងលសេចក្តីជំនឿ ព្រោះទ្រង់បានសន្យាថា នឹងប្រទានរង្វាន់២យ៉ាងដល់ពួកគេ(យ៉ាកុប ១:៤,១២)។ ទីមួយ ការស៊ូទ្រាំយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួននឹងជួយឲ្យពួកគេរត់ទៅដល់ទី ដោយជួយឲ្យពួកគេ “បានគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយពេញខ្នាតឥតខ្វះអ្វីឡើយ”(ខ.៤)។ ទី២ ព្រះទ្រង់នឹងប្រទាន “មកុដនៃជីវិត” ដល់ពួកគេ គឺជីវិតនៅលើផែនដី និងនៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គក្នុងនគរស្ថានសួគ៌…
Read article
បំពេញតម្រូវការអ្នកដទៃ
និក្ខមនំ ២២:២២-២៧ បើទទួលបញ្ចាំសំលៀកបំពាក់របស់អ្នកជិតខាង នោះត្រូវប្រគល់ទៅគេវិញមុនថ្ងៃលិច។ និក្ខមនំ ២២:២៦ ឪពុករបស់ភីលីពមានជំងឺសរសៃប្រសាទ ហើយក៏បានចាកចោលផ្ទះ ទៅរស់នៅជាជនអនាថានៅតាមចិញ្ចើមផ្លូវ ។ បន្ទាប់ពីអ្នកស្រីស៊ីនឌី និងភីលីពជាកូនប្រុសដែលនៅក្មេង បានចំណាយពេលស្វែងរកឪពុកគាត់ពេញមួយថ្ងៃ ភីលីពមានការព្រួយបារម្ភអំពីសុខុមាលភាពរបស់ឪពុកគាត់។ ភីលីពក៏បានសួរម្តាយគាត់ថា តើឪពុកគាត់ និងអ្នកដទៃទៀតដែលគ្មានផ្ទះនៅ មានកន្លែងកក់ក្តៅសម្រាប់គេងទេ។ ក្នុងការឆ្លើយតបចំពោះបញ្ហានេះ ពួកគេក៏បានចាប់ផ្តើមការប្រឹងប្រែងប្រមូល និងចែកភួយ និងខោអាវរងា ដល់ជនអនាថា ក្នុងតំបន់ដែលពួកគេរស់នៅ។ អស់រយៈពេលជិត១ទសវត្សរ៍ហើយ ហើយអ្នកស្រីស៊ីនឌីបានចាត់ទុកកិច្ចការនេះ ជាការងារប្រចាំជីវិតរបស់ខ្លួន ដោយបានទទួលស្គាល់ថា កូនប្រុសរបស់គាត់ និងជំនឿដ៏រឹងមាំដែលគាត់មានចំពោះព្រះអម្ចាស់ បានដាស់តឿនគាត់ឲ្យភ្ញាក់រឭក ចំពោះទុក្ខលំបាករបស់មនុស្សដែលគ្មានកន្លែងកក់ក្តៅសម្រាប់គេង។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានបង្រៀនយើង ឲ្យឆ្លើយតបចំពោះតម្រូវការរបស់អ្នកដទៃ តាំងពីយូរមកហើយ។កណ្ឌគម្ពីរនិក្ខមនំ ចែងអំពីគោលការណ៍ សម្រាប់ការប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយអ្នកដែលខ្វះខាត។ ពេលណាយើងបានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ឲ្យបំពេញតម្រូវការអ្នកដទៃ យើងមិនត្រូវចាត់ទុកកិច្ចការនេះជាមុខរបររកស៊ី ដើម្បីរកប្រាក់ចំណេញ ឬដើម្បីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួននោះទេ(និក្ខមនំ ២២:២៥)។ កណ្ឌគម្ពីរនិក្ខមនំបានចែងថា បើទទួលបញ្ចាំសំលៀកបំពាក់របស់អ្នកជិតខាង នោះត្រូវប្រគល់ទៅគេវិញមុនថ្ងៃលិច។ តើគេនឹងបានអ្វីដណ្តប់ក្នុងកាលដែលទៅដេក? (ខ.២៧)។ ចូរយើងទូលសូមព្រះអម្ចាស់ ឲ្យបើកភ្នែក និងចិត្តយើង ឲ្យដឹងអំពីរបៀបកាត់បន្ថយការឈឺចាប់របស់មនុស្សដែលកំពុងរងទុក្ខ។ ទោះយើងកំពុងព្យាយាមបំពេញតម្រូវការមនុស្សជាច្រើន ដូចអ្នកស្រីស៊ីឌី និងភីលីព…
Read article
ប្រាជ្ញាមកពីព្រះ ជួយសង្រ្គោះជីវិត
សុភាសិត ១១:២៤-៣១ ផលរបស់មនុស្សសុចរិត នោះជាដើមឈើនៃជីវិត ហើយអ្នកណាដែលមានប្រាជ្ញា នោះរមែងចាប់បានព្រលឹងរបស់មនុស្ស។សុភាសិត ១១:៣០ អ្នករត់សំបុត្រម្នាក់មានការព្រួយបារម្ភ បន្ទាប់ពីបានឃើញសំបុត្ររបស់អតិថិជនរបស់គាត់ម្នាក់បានគលើគ្នា ក្នុងប្រអប់សំបុត្រ។ អ្នករត់សំបុត្ររូបនោះបានដឹងថា មានដូនចាស់ម្នាក់រស់នៅម្នាក់ឯង ហើយតាមធម្មតាដូនចាស់ទៅបើកយកសំបុត្រពីប្រអប់សំបុត្រជារៀងរាល់ថ្ងៃ មិនដែលខាន។ អ្នករត់សំបុត្រក៏បានធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ឆ្លាតវ័យ ដោយទៅប្រាប់អ្នកជិតខាងរបស់ដូនចាស់ អំពីការព្រួយបារម្ភរបស់គាត់។ អ្នកជិតខាងនោះក៏បានទៅប្រាប់អ្នកជិតខាងម្នាក់ទៀត ដែលមានកូនសោសម្រាប់បើកចូលផ្ទះដូនចាស់។ ពួកគេក៏បានចូលទៅក្នុងផ្ទះដូចចាស់ទាំងអស់គ្នា ហើយក៏បានឃើញដូចចាស់ដេកដួលនៅលើកម្រាលឥដ្ឋ។ ដូនចាស់បានដួល៤ថ្ងៃហើយ ហើយមិនអាចងើបរួច ឬស្រែកហៅឲ្យគេជួយគាត់បាន។ ភាពឆ្លាតវ័យ ការព្រួយបារម្ភ និងការសម្រេចចិត្តរបស់អ្នករត់សំបុត្រទំនងជាបានសង្គ្រោះជីវិតគាត់នៅថ្ងៃនោះ។ កណ្ឌគម្ពីរសុភាសិត បានចែងថា “អ្នកណាដែលមានប្រាជ្ញា នោះរមែងចាប់បានព្រលឹងរបស់មនុស្ស”(១១:៣០)។ ប្រាជ្ញាដែលកើតចេញពីការធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ និងរស់នៅតាមប្រាជ្ញារបស់ព្រះ អាចធ្វើជាព្រះពរ មិនគ្រាន់តែសម្រាប់ខ្លួនយើង តែក៏សម្រាប់អ្នកដែលយើងជួបផងដែរ។ ផលផ្លែនៃការរស់នៅ ដែលថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះអង្គ និងការដើរតាមផ្លូវព្រះអង្គ អាចបណ្តាលចិត្តអ្នកដទៃ ឲ្យទទួលយកជីវិតថ្មីក្នុងព្រះអង្គផងដែរ។ ហើយផលផ្លែរបស់យើង ក៏ជំរុញយើងឲ្យយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះអ្នកដទៃ ហើយជួយទំនុកបម្រុងពួកគេ។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរសុភាសិតបានបង្រៀន យើងអាចរកឃើញប្រាជ្ញា នៅក្នុងការពឹងផ្អែកទៅលើព្រះអង្គ។ ប្រាជ្ញាមានតម្លៃ “ប្រសើរជាងត្បូងទទឹម ហើយរបស់ទាំងប៉ុន្មានដែលមនុស្សនឹងប្រាថ្នាចង់បាន នោះក៏ប្រៀបផ្ទឹមឲ្យស្មើមិនបានផង” (៨:១១)។ ប្រាជ្ញាដែលព្រះទ្រង់ប្រទាន គឺសម្រាប់ដឹកនាំយើង…
Read article