ទីបន្ទាល់បួនដប់ម៉ាត់
អស់រយៈពេលជិត២០ឆ្នាំហើយ ដែលគេបានដាក់ឈ្មោះ និងរូបថតមួយកំណាត់ខ្លួន របស់លោកដន ស្ម៊ីត(Dan Smith) នៅក្នុងខិតប័ណ្ណ ដែលគេបានបិទផ្សាយនៅតាមបណ្តាហាងកាហ្វេ កន្លែងបោកអ៊ុតខោអាវ និងកន្លែងជំនួញតូចៗជាច្រើន នៅទូទាំងទីក្រុងញូវយ៉ក។ ក្នុងខិតប័ណ្ណនីមួយៗ មានពាក្យស្លោកថា “លោកដន ស្ម៊ីត នឹងបង្រៀនអ្នកឲ្យចេះលេងហ្គីតា”។ ហេតុនេះហើយ បានជាលោកដនស្ម៊ីតមានការជាប់រវល់យ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការបង្រៀនសិស្សរបស់គាត់ ឲ្យចេះលេងហ្គីតា។ មានសិស្សដែលមានចិត្តក្លៀវក្លាជាច្រើន បានព្យួរខិតប័ណ្ណរបស់គាត់ នៅកន្លែងថ្មីៗទៀត។ ពួកគេបានសរសេរពាក្យស្លោកថា “លោកដន ស្ម៊ីតបានបង្រៀនខ្ញុំ ឲ្យចេះលេងហ្គីតា។ គាត់ក៏អាចបង្រៀនឲ្យអ្នកចេះផងដែរ”។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធមានពេញទៅដោយការកត់ត្រាអំពីមនុស្ស ដែលបានរៀបរាប់អំពីការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ សម្រាប់ពួកគេ។ ជាក់ស្តែង បទគម្ពីរ យ៉ូហាន ជំពូក៩ បានចែងយ៉ាងច្បាស់ អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានជួបបុរសម្នាក់ ដែលបានខ្វាក់ពីកំណើត ហើយទ្រង់បានប្រោសគាត់ឲ្យជា ដោយការអស្ចារ្យ(ខ.១-៧)។ បន្ទាប់ពីពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាប្រចាំតំបន់នោះ បានចោទសួរ ដោយការសង្ស័យញឹកញាប់ពេក បុរសនោះគ្រាន់តែនិយាយប្រាប់ពួកគេថា “ខ្ញុំដឹងតែប៉ុណ្ណេះថាពីដើមខ្ញុំខ្វាក់ តែឥឡូវនេះ ខ្ញុំមើលឃើញ”(ខ.២៥) ។ ប្រសិនបើអ្នកមានពាក្យតែបួនដប់ម៉ាត់ សម្រាប់រៀបរាប់អំពីការអ្វីដែលព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើសម្រាប់អ្នក និងអាចធ្វើសម្រាប់អ្នកដទៃ តើអ្នកនឹងនិយាយថាដូចម្ត៉េច? ប្រហែលជាអ្នកចង់និយាយថា “ព្រះយេស៊ូវនឹងអត់ទោសបាបឲ្យអ្នក”…
Read articleសេចក្តីពិតអំពីផែនទី
ការប្រើឧបករណ៍កំណត់ទីតាំងពិភពលោក ដែលហៅកាត់ថា ជីភីអេ(GPS) គឺជាវិធីសាស្រ្តដ៏ជឿនលឿនបំផុត សម្រាប់ជួយឲ្យអ្នកដំណើរអាចរកឃើញផ្លូវល្អបំផុត ឆ្ពោះទៅកាន់គោលដៅរបស់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនិងស្វាមីរបស់ខ្ញុំ នៅតែប្រើផែនទីដើម្បីរកផ្លូវ តាមវិធីសាស្រ្តចាស់កំរិលដដែល។ ដោយសារតាមធម្មតា បងចេយ(Jay) ជាអ្នកបើកបរ នោះខ្ញុំមានតួនាទីបើកផែនទីរកមើលផ្លូវ។ ជាទូទៅ ខ្ញុំមិនពិបាករកមើលទិសដៅទេ ប៉ុន្តែ ពេលដែលឡានកំពុងបើកទៅមុខ ការរកទិសដៅហាក់ដូចជាមិនស្រួលប៉ុន្មានទេ។ ហេតុនេះហើយបានជាយើង ត្រូវតែឈប់ឡានសិន ដើម្បីឲ្យដឹងថា យើងកំពុងនៅកន្លែងណា ពុំនោះទេខ្ញុំមិនអាចរកឃើញផ្លូវដែលងាយស្រួលបំផុតបានឡើយ ទោះបីខ្ញុំបានដឹង អំពីគោលដៅនៃការធ្វើដំណើររបស់យើងក៏ដោយ។ ដូចនេះ មុននឹងធ្វើដំណើរបន្តទៀត ខ្ញុំត្រូវដឹងថា យើងបានមកដល់ទីណាហើយ។ ការនេះក៏អាចកើតមាន ក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើងផងដែរ។ នៅពេលដែលយើងកំពុងព្យាយាមស្វែងរកផ្លូវ ដែលព្រះទ្រង់ចង់ឲ្យយើងទៅ យើងចាំបាច់ត្រូវតែឈប់សិន ដើម្បីឲ្យដឹងថា ខ្លួនឯងបានធ្វើដំណើរខាងវិញ្ញាណមកដល់ទីណាហើយ។ ពុំនោះទេ យើងងាយនឹងវង្វេង ចូលទៅកន្លែង ឬស្ថានភាពដែលយើងមិនចង់ចូល ឬក៏ចូលក្នុងទំនាក់ទំនងដែលយើងមិនចង់មាន។ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យនឹងបង្រៀនពួកសិស្សទ្រង់ ឲ្យរកឃើញទិសដៅនៃជីវិត ហើយរកឃើញផ្លូវដើរ ដោយឆ្លងកាត់អន្ទាក់ និងសេចក្តីល្បួងរបស់លោកិយនេះ ហេតុនេះហើយ ជាញឹកញាប់ទ្រង់មានបន្ទូលថា “កុំ” ដែលមានន័យថា “ចូរឈប់” ដូចជា “ឈប់រអ៊ូ” “ឈប់កាត់សេចក្តីតាមរយៈសម្បកខាងក្រៅ”…
Read articleការត្រាសហៅឲ្យភ្ញាក់ខ្លួនឡើង
នាពេលព្រឹកព្រលឹមថ្ងៃមួយ ក្នុងសរទរដូវ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងបើកឡានទៅធ្វើការ ទាំងនៅងងឹតនៅឡើយ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលមានវត្ថុពណ៌ត្នោតមកនៅខាងមុខឡាន ហើយខ្ញុំក៏ឮសម្លេងរបស់អ្វីម្យ៉ាងមកទង្គិចនឹងឡានរបស់ខ្ញុំ។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ឡានរបស់ខ្ញុំបានបើកប៉ះសត្វក្តាន់មួយក្បាល ក្នុងល្បឿន១១២គីឡូមែតក្នុង១ម៉ោង។ វាគ្រាន់តែជាការបើកកៀរសត្វក្តាន់ តែឡានខ្ញុំមិនមានការខូចខាតឡើយ(ហើយខ្ញុំយល់ថា សត្វក្តាន់នោះ ក៏មិនមានគ្រោះថ្នាក់អ្វីដែរ) ប៉ុន្តែ ហេតុការណ៍នេះ ពិតជាបានពញ្ញាក់ស្មារតីខ្ញុំមែន។ ខ្ញុំមានទម្លាប់បើកបរទៅធ្វើការ តាមធម្មតា “ដោយមិនសូវខ្វល់ពីអ្វីច្រើនទេ” ប៉ុន្តែ ហេតុការណ៍ដ៏ភ្ញាក់ផ្អើលនេះ ពិតជាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ខ្លួន។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំមានស្មារតីប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ចក្នុងការបើកបរ។ វាបានដាស់សតិរបស់ខ្ញុំ ទោះខ្ញុំមិនចង់ឲ្យរឿងនេះកើតឡើងក៏ដោយ។ លោកសាវកពេត្រុសបានផ្តល់ឲ្យយើង នូវការដាស់ឲ្យភ្ញាក់ខ្លួនប្រភេទមួយទៀត គឺការដាស់តឿន ឲ្យប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះអ្វីដែលយើងមិនចូលចិត្ត តែការដាស់តឿននេះមានភាពចាំបាច់ចំពោះយើងណាស់។ លោកបានក្រើនរំឭកយើង ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះសង្រ្គាមខាងវិញ្ញាណ ដែលយើងត្រូវតតាំងជាមួយសត្រូវដ៏មានអំណាច បានជាគាត់ដាស់តឿនយើងថា “ចូរឲ្យដឹងខ្លួន ហើយចាំយាមចុះ ព្រោះអារក្សដែលជាខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នករាល់គ្នា វាតែងដើរក្រវែលទាំងគ្រហឹមដូចជាសិង្ហ ដើម្បីនឹងរកអ្នកណាដែលវានឹងត្របាក់លេបបាន”(១ពេត្រុស ៥:៨)។ នេះគឺជាការត្រាស់ហៅ ឲ្យភ្ញាក់ខ្លួនឡើង ហើយមើលឃើញគ្រោះថ្នាក់ដែលនៅខាងមុខ ព្រមទាំងប្រុងប្រៀបជាស្រេចសម្រាប់ការវាយប្រហាររបស់វា។ ទាល់តែយើងបានដឹងអំពីគ្រោះថ្នាក់ ដែលយើងត្រូវប្រឈមមុខជារៀងរាល់ថ្ងៃ ទើបយើងដឹងថា ខ្លួនត្រូវស្វែងរកជំនួយពីព្រះ។ ហើយលុះត្រាតែយើងមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ទើបយើងពឹងផ្អែកទៅលើកម្លាំងនៃព្រះអម្ចាស់នៃយើង ដែលទ្រង់មានអំណាចអស្ចារ្យជាងខ្មាំងសត្រូវខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។–Bill…
Read articleមានអារម្មណ៍ថា ព្រះបាន បោះបង់អ្នកចោលឬ?
តើអ្នកដឹងទេថា ក្នុងព្រះគម្ពីរទំនុកដំកើង តើជំពូកមួយណា ដែលត្រូវបានយកមកប្រើញឹកញាប់ជាងគេ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី? អ្នកប្រហែលជាស្មានថា ជំពូក២៣ ជាជំពូកដែលបានប្រើច្រើនជាងគេ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីហើយ ព្រោះគេបានស្គាល់ និងពេញនិយមជំពូកនេះជាងគេ ប៉ុន្តែ តាមពិតគឺ ជំពូក២២ទៅវិញទេ។ ជំពូកនេះបានផ្តើមដោយពាក្យទំនួញដ៏សង្វែករបស់ស្តេចដាវីឌ ហើយយេស៊ូវទ្រង់បានយកពាក្យទំនួញនេះមកប្រើ ពេលកំពុងជាប់ឆ្កាង ដោយបន្ទូលថា “ឱព្រះអង្គៗនៃទូលបង្គំអើយ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ចោលទូលបង្គំ?” (ម៉ាថាយ ២៧:៤៦ ម៉ាកុស១៥:៣៤)។ សូមយើងនឹកស្រម័យ អំពីហេតុការណ៍ដែល ស្តេចដាវីឌបានជួបប្រទះ ដែលបានបណ្តាលឲ្យទ្រង់ស្រែកដង្ហើយរកព្រះ យ៉ាងកំសត់ដូចនេះ។ សូមកត់សំគាល់ថា ស្តេចដាវីឌមានអារម្មរណ៍ថា ព្រះបានបំភ្លេច និងបោះបង់ចោលទ្រង់ហើយ បានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា “ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់លះចោលទូលបង្គំ ហើយគង់ឆ្ងាយឥតជួយទូលបង្គំ?”(ទំនុកដំកើង ២២:១)។ ទ្រង់ក៏មានអារម្មណ៍ថា ព្រះមិនយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះទ្រង់ទេ បានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា “ឱព្រះនៃទូលបង្គំអើយ ទូលបង្គំអំពាវនាវនៅពេលថ្ងៃ តែទ្រង់មិនមានព្រះបន្ទូលឆ្លើយមកសោះ”(ខ.២)។ តើអ្នកធ្លាប់មានអារម្មណ៍ដូចនេះទេ? តើអ្នកធ្លាប់បានសម្លឹងមើលទៅមេឃ ហើយឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះហាក់បីដូចជាបោះបង់អ្នកចោល ឬមិនអើពើចំពោះអ្នកឬទេ? បើអ្នកមានអារម្មណ៍ដូចនេះមែន សូមស្វែងយល់អំពីដំណើរជីវិតរបស់ស្តេចដាវីឌចុះ។ ជារៀងរាល់ពេលដែលស្តេចដាវីឌមានបន្ទូល អំពីទុកសោករបស់ទ្រង់ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលផងដែរ អំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះ ដែលបានជួយទ្រង់ឲ្យរួចពីទុក្ខសោកនោះ។ តាមរយៈទុក្ខលំបាកគ្រប់យ៉ាងដែលស្តេចដាវីឌបានឆ្លងកាត់…
Read articleអ្វីដែលត្រូវលាក់
បើសិនជាអ្នកចង់លាក់របស់អ្វីមួយ លោកម៉ៃ ស្លេតធ័ររី (Mike Slattery) ប្រហែលជាអាចជួយអ្នកបាន។ ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ មានក្រុមហ៊ុនទូរស័ព្ទចល័តមួយ ចង់ដំឡើងអង់តែនមួយ នៅក្នុងដីរបស់គាត់ ហើយចង់សង់អង់តែននោះ ឲ្យមានរូបរាងដូចដើមស្រល់ ដើម្បីបន្លំភ្នែកមនុស្សទូទៅ។ តែលោកម៉ៃមានដំណោះស្រាយល្អជាងនោះ គឺគាត់បានសង់ជង្រក់ក្លែងក្លាយមួយ ដោយប្រើបន្ទះប្លាស្ទិកម្យ៉ាង ដែលអនុញ្ញាតឲ្យរលកធាតុអាកាសវិទ្យុឆ្លងកាត់បាន។ គាត់ក៏បានប្រើទ្រឹស្តីនេះ ដើម្បីបង្កើតក្រុមហ៊ុនមួយ ដែលសាងសង់សំណង់ ដែលអាចលាក់អង់តែនដើម្បីឲ្យមានសោភ័ណភាពល្អ និងមានសុវត្ថិភាព។ លោកម៉ៃជឿជាក់ថា អ្នកជិតខាងរបស់គាត់ជាច្រើន នៅតែមិនដឹងថា មានអ្វីនៅខាងក្នុងជង្រុករបស់គាត់ទេ(នោះបើយោងតាម ការសែត កូឡូរ៉ាដូ ស្ព្រីង [The Gazette, Colorado Springs])។ យើងភាគច្រើន ព្យាយាមលាក់របស់អ្វីមួយ ឲ្យផុតពីភ្នែកគេឯង។ វាអាចជារបស់ដែលមិនបង្កគ្រោះថ្នាក់ ដូចជាសម្ភារៈរាយប៉ាយ ក្នុងបន្ទប់ដាក់ឥវ៉ាន់ ឬអាចមានជាតិពុល ដូចជាកំហុសឆ្គងខាងសីលធម៌ ឬខាងវិញ្ញាណ ដែលយើងចង់លាក់ពីអ្នកដទៃ ពីខ្លួនឯង ហើយថែមទាំងចង់លាក់ពីព្រះនេត្រព្រះផង។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ៣២ ស្តេចដាវីឌបានរៀបរាប់អំពីភាពឥតប្រយោជន៍ នៃការព្យាយាមលាក់បាំងអំពើបាបរបស់ខ្លួន(ខ.៣-៤) ហើយបានពិពណ៌នាអំពីភាពធូរស្បើយ ដែលកើតមាន ពេលទ្រង់បើកចំហចិត្តដល់ព្រះអម្ចាស់ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ទូលបង្គំបានរ៉ាប់ទទួលអំពើបាបរបស់ទូលបង្គំនៅចំពោះទ្រង់…
Read articleឈរឲ្យមាំមួន
ខណៈពេលដែលខ្ញុំហៀបនឹងបទស្តាំ នៅចំណុចផ្លូវប្រសព្វដ៏មមាញឹកមួយ មានរថយន្តសង្រ្គោះបន្ទាន់មួយគ្រឿង បានលេចចេញពីលើផ្លូវទួលមក ដោយល្បឿនយ៉ាងលឿន ឆ្ពោះមករកទិសដៅរបស់ខ្ញុំ។ អ្នកបើកបររថយន្តដែលនៅពីក្រោយខ្ញុំបានចុចស៊ីផ្លេ បង្ខំឲ្យខ្ញុំបើកកាត់ផ្លូវប្រសព្វនោះ។ ពេលនោះ ខ្ញុំដឹងថា រថយន្តសង្រ្គោះបន្ទាន់ មិនទំនងជាឈប់ទេ ដូចនេះ បើខ្ញុំហ៊ានបទស្តាំ គ្រោះថ្នាក់នឹងកើតមានជាមិនខាន។ ហេតុនេះហើយ បានជាខ្ញុំនៅតែបន្តជាន់ហ្វ្រាំងជាប់ មិនព្រមទៅមុខទៀត។ តាមន័យធៀបខាងឯវិញ្ញាណវិញ យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវ“ប្រកាន់គោលជំហររបស់យើង” ហើយនៅតែស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជានិច្ច ទោះបីទទួលរងសំពាធពីអ្នកដទៃយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានរៀនប្តេជ្ញាចិត្តយ៉ាងដូចនេះ ដោយឆ្លងកាត់ការលំបាកជាច្រើន។ ទ្រង់បានចាប់ផ្តើមគ្រងរាជ្យ ដោយសូមប្រាជ្ញាពីព្រះ(១ពង្សាវតារក្សត្រ ៣:៩) ហើយការអធិស្ឋានរបស់ទ្រង់ នៅឯពិធីថ្វាយព្រះវិហារដល់ព្រះ បានបង្ហាញឲ្យឃើញភាពស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់(៨:២៣,៦១)។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់ទ្រង់ក៏លែងមានទៀត។ ទ្រង់បានរៀបអភិសេកជាមួយស្រ្តីសាសន៍ដទៃជាច្រើន ហើយស្រ្តីទាំងនោះក៏បាននាំឲ្យទ្រង់ថ្វាយបង្គំព្រះដទៃ។ ដល់គ្រាចុងក្រោយនៃព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់ក៏លែងមាន “ព្រះទ័យស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ទៀត”(១១:១-៦ នេហេមា ១៣:២៦)។ សព្វថ្ងៃនេះ ក៏អាចមានមនុស្សដែលជំរុញឲ្យយើង លែងមានភាពស្មោះត្រង់ ចំពោះព្រះ និងសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់ផងដែរ គឺមិនខុសពីសម័យមុនទេ។ ប៉ុន្តែ ដោយមានជំនួយមកពីព្រះ នោះយើងអាចប្រកាន់ជាប់តាមព្រះបន្ទូលនៃជីវិត(ភីលីព ២:១៦)។ បើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា កំពុងទទួលរងសំពាធឲ្យឈានចូល ទៅក្នុងចំណុចប្រសព្វនៃជំនឿសាសនាដ៏គ្រោះថ្នាក់ នោះចូរសិក្សាព្រះបន្ទូលព្រះ ពាក់គ្រឿងសឹករបស់ទ្រង់(អេភេសូរ…
Read article