ក្រេបយករស់ជាតិ គ្រប់ម៉ាត់
ជាញឹកញាប់ ម៉ាទី(Martie) ភរិយាខ្ញុំ បាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា “បងចូ(Joe) បងញាំលឿនម្ល៉េះ! សូមបងញាំតាមសម្រួល ឲ្យបានសប្បាយខ្លះផង”។ តាមធម្មតា ខ្ញុំបានញាំបាយហើយមុននាង ព្រោះនាងចំណាយពេលក្រេបយករសជាតិគ្រប់ម៉ាត់។ យ៉ាងណាមិញ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើក្នុងចំណោមយើងរាល់គ្នា មានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ ដែលចូលចិត្តអានព្រះបន្ទូលព្រះ ឲ្យឆាប់ចប់ ដោយមិនបានក្រេបយករស់ជាតិដ៏ពិតនៃព្រះបន្ទូលទ្រង់។ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះបន្ទូលនៃទ្រង់ផ្អែមនៅអណ្តាតទូលបង្គំណាស់ហ្ន៎ អើ ក៏ផ្អែមជាងទឹកឃ្មុំដល់មាត់ទូលបង្គំទៅទៀត!”(ទំនុកដំកើង ១១៩:១០៣)។ បទគម្ពីរនេះ ពិតជាមានន័យចំពោះខ្ញុំណាស់! តើយើងអាចទទួលប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ ពីការអរសប្បាយនឹងអាហារដ៏សម្បូរបែបនៃព្រះគម្ពីរ? ការបរិភោគព្រះបន្ទូលព្រះជាអាហារប្រចាំថ្ងៃ ជួយការពារចិត្តដែលកំពុងខ្វះជីវជាតិ មិនឲ្យរងគ្រោះ ដោយសារការថប់បារម្ភ សេចក្តីអំណួត ការភ័យខ្លាច និងការល្បួង ហើយជួយចម្រើនកម្លាំងយើង នៅក្នុងដំណើរដ៏មានជ័យជម្នះ។ ព្រះបន្ទូលព្រះប្រទាននូវប្រាជ្ញា និងការយល់ដឹង(ខ.៩៨-១០០)។ ហើយបង្ខាំងជើងរបស់យើង ឲ្យវៀរចាកពីផ្លូវអាក្រក់(ខ.១០១)។ អាហារខាងសាច់ឈាមជួយចិញ្ចឹមរូបកាយយើង ឲ្យមានជីវជាតិគ្រប់គ្រាន់ ទន្ទឹមនឹងនោះ ព្រះបន្ទូលព្រះ គឺជាអាហារដែលជួយចិញ្ចឹមគំនិត អារម្មណ៍ និងបំណងចិត្តរបស់យើង។ យើងមិនត្រូវអានព្រះបន្ទូលទាំងប្រញាប់ប្រញាល់ ដើម្បីឲ្យឆាប់បានចេញទៅខាងក្រៅផ្ទះឡើយ។ យើងចាំបាច់ត្រូវអានព្រះបន្ទូល ដោយចំណាយពេលវេលាឲ្យបានសមរម្យ នៅកន្លែងដែលយើងពិតជាអាចប្រកបជាមួយព្រះ។ ចូរចំណាយពេល អរសប្បាយនឹងការក្រេបយកជីវជាតិដ៏សម្បូរបែប នៃព្រះបន្ទូលព្រះ។–Joe…
Read articleសំបុត្ររបស់លោកស៊ី អេស លូវីសា
ក្នុងខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៦១ លោកហាវេយ ខាលសិន(Harvey Karlsen) គឺជាសិស្សវិទ្យាល័យម្នាក់ នៅសង្កាត់ប្រ៊ូកលីន ក្រុងញូយ៉ក។ កាលនោះគាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅលោក ស៊ី អេស លូវីស(C.S. Lewis) នៅប្រទេសអង់គ្លេស។ លោកហាវេយ បានអានសៀវភៅរឿងដែលលោកលូវីសនិពន្ធ ដែលមានចំណងជើងថា សំបុត្ររបស់អារក្ស ហើយបានសួរគាត់ថា “ពេលអ្នកនិពន្ធសៀវភៅនេះ តើសាតាំងបានធ្វើទុក្ខអ្នកទេ? បើសិនជាវាបានធ្វើទុក្ខអ្នកមែន តើអ្នកបានធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីទប់ទល់នឹងវា?” បីសប្តាហ៍ក្រោយមក លោកលូវីសក៏បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើមកវិញ ដែលក្នុងនោះ គាត់បានបញ្ជាក់ថា គាត់នៅតែជួបការល្បួងជាច្រើន។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា ពេលគាត់ជួបការល្បួងទាំងនោះ “ប្រហែលជា … ការសំខាន់បំផុត គឺយើងត្រូវតែបន្តសរសេរសៀវភៅនេះ ដោយគ្មានការបាក់ទឹកចិត្ត ទោះបីជាយើងច្រើនតែចាញ់ល្បួងមែន តែយើងត្រូវក្រោកឈរឡើង ហើយសូមការអត់ទោសពីព្រះ”។ កណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ដែលសាវ័កយ៉ូហានបានសរសេរ មានពេញទៅដោយការលើកទឹកចិត្ត ឲ្យមានការទ្រាំអត់ ពេលជួបការល្បួង។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “កូនតូចៗ រាល់គ្នាអើយ ខ្ញុំសរសេរផ្ញើមកអ្នករាល់គ្នា ពីព្រោះទ្រង់បានអត់ទោសបាបរបស់អ្នករាល់គ្នាហើយ ដោយយល់ដល់ព្រះនាមទ្រង់ ឪពុករាល់គ្នាអើយ ខ្ញុំសរសេរផ្ញើមកអ្នករាល់គ្នា ពីព្រោះបានស្គាល់ព្រះ ដែលទ្រង់គង់នៅតាំងពីដើមរៀងមក…
Read articleការស្តាប់បង្គាប់ គឺជា ការថ្វាយបង្គំព្រះ
ពេលដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរ ជាមួយក្រុមចម្រៀង មកពីសាលាវិទ្យាល័យគ្រីស្ទបរិស័ទ ខ្ញុំមានចិត្តសប្បាយរីករាយណាស់ ដែលបានឃើញសិស្សសាលាទាំងនោះ សរសើរដំកើងព្រះ នៅក្នុងការដឹកនាំកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ នៅក្នុងព្រះវិហារ ដែលយើងបានមកធ្វើទស្សនៈកិច្ច។ តែមានការមួយ ដែលកាន់តែគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាងនេះទៀត ដែលបានកើតឡើងនៅកន្លែង ដែលនៅមិនឆ្ងាយពីព្រះវិហារនោះ។ ថ្ងៃមួយ សិស្សសាលាមួយក្រុមនេះ បានដឹងថា ស្រ្តីម្នាក់មិនមានលុយចាក់សាំងឡានទេ ហើយព្រះក៏បានប៉ះពាល់ចិត្តពួកគេ ឲ្យរ៉ៃប្រាក់ដង្វាយ សម្រាប់ជួយនាង។ ពួកគេក៏ប្រមូលបានប្រាក់ ដែលល្មមនឹងឲ្យនាងចាក់សាំងឡាននាង បានដល់ពីរបីលើក។ ការថ្វាយបង្គំ និងសរសើរដំកើងព្រះ ក្នុងព្រះវិហារ គឺជារឿងដ៏សំខាន់ ទន្ទឹមនឹងនោះ ការចេញទៅពិភពពិតខាងក្រៅ ហើយថ្វាយបង្គំទ្រង់ តាមរយៈការស្តាប់បង្គាប់ជាប្រចាំថ្ងៃ ក៏ជារឿងសំខាន់ណាស់ដែរ។ គំរូដ៏ល្អរបស់សិស្សសាលាទាំងនោះ បានបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យគិតពិចារណាអំពីជីវិតរបស់យើង។ តើយើងថ្វាយបង្គំព្រះតែនៅក្នុងព្រះវិហារទេឬ? ពុំនោះទេ តើយើងបន្តថ្វាយបង្គំទ្រង់ នៅខាងក្រៅព្រះវិហារទៀត ដោយការស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់ នៅក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ដោយស្វែងរកឱកាសបម្រើទ្រង់ឬទេ? ក្នុងបទគម្ពីរ ១សាំយ៉ូអែល១៥ យើងឃើញថា ព្រះអម្ចាស់បានឲ្យស្តេចសូលធ្វើកិច្ចការមួយ ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានធ្វើខុស(ខ.២០-២១) ដោយប្រើការថ្វាយបង្គំ(ការថ្វាយយញ្ញបូជា) ជាលេស សម្រាប់បន្តធ្វើខុស ដោយមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះទៅវិញ។ ព្រះទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបថា “ដែលស្តាប់បង្គាប់ នោះវិសេសលើសជាងយញ្ញបូជា”(ខ.២២)។…
Read articleតើខ្ញុំមានកំណើត មកពីណា?
ខ្ញុំមានមិត្តភ័ក្រជនជាតិអាមេរិកស្បែកខ្មៅម្នាក់ ដែលមានអាយុ៧ឆ្នាំ ឈ្មោះ តូបៀស(Tobias)។ មានពេលមួយ គាត់បានសួរនូវសំណួរមួយ ដែលធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ចិត្តខ្ញុំ ថា “ដោយសារអ័ដាំម និងនាងអេវ៉ា មានស្បែកសរ តើមនុស្សស្បែកខ្មៅកើតចេញពីណាមក?” ខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ថា យើងមិនដឹងថា ពួកគេមានស្បែកពណ៌អ្វីទេ ហើយខ្ញុំក៏សួរគាត់ថា តើហេតុអ្វីបានជាគាត់គិតថា ពួកគេមានស្បែកពណ៌សរ។ គាត់ក៏និយាយថា ពេលគាត់មើលសៀវភៅរឿងព្រះគម្ពីរ នៅព្រះវិហារ និងនៅបណ្ណាល័យ គាត់តែងឃើញរូបគំនូររបស់អ្នកទាំងពីរមានស្បែកសរជានិច្ច។ ខ្ញុំមានការស្រង៉ាកចិត្ត ហើយចង់ដឹង ថាតើគាត់បានគិតថា ខ្លួនគាត់មានតម្លៃតិចជាងមនុស្សស្បែកសរ ឬគិតថា ខ្លួនមិនមែនជាស្នាព្រះហស្តព្រះឬ ពេលដែលគាត់ឃើញរូបគំនូរបស់អ័ដាំម និងនាងអេវ៉ាមានស្បែកសរ ខណៈពេលដែលគាត់មានស្បែកខ្មៅនោះ។ មនុស្សទាំងអស់សុទ្ធតែមានដើមកំណើត នៅក្នុងព្រះដ៏ជាព្រះអទិករ ដូចនេះ មនុស្សយើងមានតម្លៃស្មើគ្នា។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបាននិយាយប្រាប់អ្នកក្រុងអាថែនថា “ទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សគ្រប់សាសន៍ពីឈាមតែ១ ឲ្យបាននៅពេញលើផែនដី ព្រមទាំងសំរេចកំណត់ពេលវេលា ដែលបានតាំងជាមុន និងព្រំទីលំនៅរបស់គេគ្រប់គ្នា”(កិច្ចការ ១៧:២៦)។ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែ “កើតចេញពីឈាមតែមួយ”។ លោកដារ៉ែល បក់(Darrell Bock) បានសរសេរ នៅក្នុងសៀវភៅពន្យល់គម្ពីរកិច្ចការថា “អ្នកក្រុងអាថែនពិបាកនឹងទទួលយកការបញ្ជាក់ របស់សាវ័កប៉ុល នៅពេលនោះ ព្រោះពួកគេមានមោទនៈភាព ដោយបានចាត់ទុកខ្លួនឯងជាពូជសាសន៍ដែលខ្ពង់ខ្ពស់ជាងគេ…
Read articleការការពារចិត្ត
អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ ខ្ញុំបានបង្រៀនព្រះបន្ទូល នៅក្នុងថ្នាក់រៀនព្រះគម្ពីរយុវជន ក្នុងពួកជំនុំប្រចាំតំបន់មួយកន្លែង ហើយខ្ញុំបានខិតខំពិចារណាអំពីបទគម្ពីរ យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ដើម្បីត្រៀមឆ្លើយសំណួរផ្សេងៗ នៅក្នុងពេលបង្រៀន។ ក្រោយមក ក្នុងអំឡុងពេលឆមាសទី១ នៃការបង្រៀនរបស់ខ្ញុំ នៅសាលាព្រះគម្ពីរ ពេលខ្ញុំមានអាយុ៤០ឆ្នាំ មានពេលមួយ ខ្ញុំក៏បានដឹងខ្លួនថា ខ្ញុំបានផ្តល់នូវចម្លើយមិនត្រឹមត្រូវ ចំពោះសំណួរដែលស្រ្តីម្នាក់បានសួរចេញពីចិត្ត ក្នុងពេលបង្រៀននៅថ្ងៃមួយ។ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ចម្លើយរបស់ខ្ញុំ នៅថ្ងៃនោះ បាននាំឲ្យគាត់មានការធ្លាក់ទឹកចិត្ត អស់រយៈពេល២ឆ្នាំមកហើយ ដូចនេះ ដើម្បីឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ល្អឡើងវិញ ខ្ញុំមានចិត្តអន្ទះសារចង់ ប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំបានឆ្លើយខុសហើយ។ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយទូរស័ព្ទទៅគាត់ ដើម្បីសុំអភ័យទោស សម្រាប់កំហុសរបស់ខ្ញុំ។ គាត់ក៏មិនបាននិយាយអ្វីអស់មួយសន្ទុះ ហើយក៏បញ្ចេញសម្លេងរបៀបឆ្ងល់ថា “សុំទោស ខ្ញុំមិនបានចាំពីបញ្ហានោះទេ នៅពេលនេះ”។ ពេលឮគាត់និយាយដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា គាត់មិនបានចាំពីរឿងនោះ ហើយក៏មិនបានពិបាកចិត្តដោយសាររឿងនេះដែរ។ គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលខ្ញុំបានដឹងថា ព្រះទ្រង់តែងតែការពារសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់ នៅពេលដែលយើងមានការលូតលាស់ នៅក្នុងការយល់ដឹងព្រះបន្ទូលទ្រង់។ ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះ ដែលបានការពារចិត្តរបស់ស្ត្រីម្នាក់នេះ មិនឲ្យរងគ្រោះ ដោយសារការឆ្លើយខុសនោះ។ យើងជាមនុស្ស ហើយជួនកាល យើងនិយាយខុស ពេលដែលយើងចែកចាយព្រះបន្ទូលព្រះ ដល់អ្នកដទៃ។…
Read articleការនាំមុខ
សៀវភៅរឿង បងប្អូនរួមអាវុធ ដែលលោកស្ទីហ្វិន អេមប្រូស(Stephen Ambrose) បាននិពន្ធ បាននិយាយផ្តោតទៅលើដំណើរជីវិតរបស់កងពលតូចអ៊ីហ្ស៊ី(Easy)នៃកងទ័ពអាមេរិក ដែលរាប់ចាប់ពីការហ្វឹកហាក់របស់ពួកគេ នៅរដ្ឋចចជា(Georgia) មកដល់ពេលសម្រុកចូលខេត្តនរមែនឌី នៅថ្ងៃឌីដេយ(D-Day នៅថ្ងៃទី៦ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៤៤) ហើយរហូតមកដល់ចុងបញ្ចប់នៃរឿងនេះ ដែលនិយាយអំពីការបញ្ចប់នៃសង្រ្គាមលោកលើកទីពីរ។ ក្នុងសម័យសង្រ្គាមដ៏យូរនោះ លោកមេបញ្ជាការរីឆាត វីនធ័រ(Richard Winters) ជាអ្នកដឹកនាំកងពលតូចអ៊ីហ្ស៊ី។ លោកវីនធ័រ ជាមេបញ្ជាការដ៏ល្អម្នាក់ ព្រោះគាត់តែងនាំមុខពលទាហានរបស់គាត់ នៅក្នុងសមរភូមិជានិច្ច។ ពេលកំពុងប្រយុទ្ធគ្នា កងទ័ពរបស់គាត់ច្រើនតែឭគាត់និយាយថា “មកតាមខ្ញុំ!”។ មេបញ្ចាការដទៃទៀត ប្រហែលជាចូលចិត្តបញ្ជាពីខាងក្រោយទ័ពរបស់ខ្លួន ដោយកុំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ ប៉ុន្តែ ពេលដែលកងពលរបស់គាត់ចូលសមរភូមិ គាត់តែងតែនាំមុនពួកគេមិនដែលខានឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវជាអ្នកដឹកនាំដ៏ពិត សម្រាប់កូនស្ងួនភា្ញរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់ជ្រាបថា យើងត្រូវការអ្វី ហើយតើមានចំណុចណា ដែលយើងងាយរងគ្រោះបំផុត។ ការដឹកនាំរបស់ទ្រង់ បានធ្វើឲ្យបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក២៣ ក្លាយជាបទចម្រៀងដែលគេស្រឡាញ់បំផុត នៅក្នុងចំណោមបទទំនុកដំកើង ក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ក្នុងខ.២ ស្តេចដាវីឌបានមានប្រសាសន៍ថា អ្នកគង្វាល “ឲ្យខ្ញុំដេកសំរាកនៅទីមានស្មៅខៀវខ្ចី ទ្រង់នាំខ្ញុំទៅក្បែរមាត់ទឹកដែលហូរគ្រឿនៗ” ហើយទ្រង់មានបន្ទូលថែមទៀតក្នុងខ.៣ ថា “ទ្រង់កែព្រលឹងខ្ញុំឡើងវិញ ទ្រង់នាំខ្ញុំទៅតាមផ្លូវសុចរិត…
Read article