រឿងមិនសប្បាយចិត្តបន្ទាប់ពីថ្ងៃណូអែល
លូកា ២១៥-២០ តែម៉ារា នាងរក្សាទុករឿងទាំងនោះ ដោយរំពឹងគិតតែក្នុងចិត្ត។ លូកា ២:១៩ បន្ទាប់ពីខ្ញុំនឹងក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានប្រារព្ធថ្ងៃណូអែល ដោយអំណរ ថ្ងៃបន្ទាប់យើងជួបរឿងដែលមិនសប្បាយចិត្តជាច្រើន។ យើងបានស្នាក់នៅក្នុងផ្ទះមិត្តភក្តិរបស់យើង តែមិនបានគេងគ្រប់គ្រាន់។ បន្ទាប់មក ឡានរបស់យើងក៏បានខូច ខណៈពេលដែលយើងកំពុងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ ហើយព្រិលក៏បានធ្លាក់ចុះមក។ យើងក៏បានទុកឡានចោល ហើយឡើងជិះឡានតាក់ស៊ីបន្តដំណើរមកផ្ទះ ខណៈពេលព្រិលនៅតែបន្តធ្លាក់ ហើយយើងមានអារម្មណ៍មិនសប្បាយចិត្ត។ មិនមែនតែយើងទេ ដែលមានអារម្មណ៍មិនសប្បាយចិត្ត បន្ទាប់ពីថ្ងៃណូអែលបានកន្លងផុតទៅ។ យើងមិនសប្បាយចិត្ត អាចដោយសារយើងបរិភោគអាហារច្រើនពេក ឬបទចម្រៀងណូអែលស្រាប់តែលែងមានគេចាក់ផ្សាយក្នុងវិទ្យុទៀត ឬមួយអំណោយដែលយើងទិញសប្តាហ៍មុន ឥឡូវនេះ មានតម្លៃថោកជាងមុនពាក់កណ្តាល។ ទោះដោយសារមូលហេតុអ្វីក៏ដោយ ភាពសប្បាយរីករាយនៅថ្ងៃណូអែល អាចរលាយបាត់ទៅវិញយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ព្រះគម្ពីរមិនដែលប្រាប់យើងថា នៅក្រោយពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រសូត មានរឿងអ្វីខ្លះកើតឡើងនៅថ្ងៃបន្ទាប់។ តែយើងអាចស្រមៃថា បន្ទាប់ពីនាងម៉ារា និងលោកយ៉ូសែបបានដើរទៅភូមិបេថ្លេហិម មិនអាចរកកន្លែងស្នាក់នៅបាន នាងម៉ារាក៏បានប្រសូតបុត្រដោយការឈឺចាប់ខាងរូបកាយ ហើយស្រាប់តែមានពួកអ្នកគង្វាលមករកពួកគេ ដោយមិនបានឲ្យដំណឹងជាមុន(លូកា ២:៤-១៨) នាងម៉ារា និងលោកយ៉ូសែបមុខជាមានការហត់នឿយណាស់ហើយ។ តែខ្ញុំអាចស្រមៃផងដែរថា នៅពេលដែលនាងម៉ារាបីព្រះឱរស នាងប្រាកដជានឹកចាំអំពីពេលដែលទេវតាមកជួបនាង(១:៣០-៣៣) និងពេលនាងអេលីហ្សាបិតឲ្យពរនាង(ខ.៤២-៤៥) ហើយនាងក៏បានដឹងអំពីជោគវាសនារបស់បុត្រតូច(ខ.៤៦-៥៥)។ នាងម៉ារា “បានរំពឹងគិត” រឿងនោះ នៅក្នុងចិត្ត(២:១៩) ដែលប្រាកជាបានកាត់បន្ថយភាពនឿយហត់…
Read article
ព្រះបន្ទូលសន្យាអំពីការប្រសូតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ
លូកា ២:១-៧ តែឯង ឱបេថ្លេហិម-អេប្រាតាអើយ … នឹងមានម្នាក់កើតចេញពីឯងមកឲ្យអញ អ្នកនោះត្រូវឡើងជាអ្នកគ្រប់គ្រងលើអ៊ីស្រាអែល។ មីកា ៥:១ កាលពីខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៦២ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រផ្នែករូបវិទ្យាឈ្មោះ ចន ដាប់ប៊លយូ ម៉ូចលី(John W. Mauchly) មានប្រសាសន៍ថា “យើងគ្មានហេតុផលដែលត្រូវសន្និដ្ឋានថា ក្មេងៗនឹងមិនអាចចេះប្រើកុំព្យូទ័រផ្ទាល់ខ្លួនយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញនោះឡើយ”។ ការព្យាករណ៍របស់លោកម៉ូចលីហាក់ដូចជាមានលក្ខណៈគួរឲ្យកត់សំគាល់ណាស់ នៅសម័យនោះ តែវាបានក្លាយជាការពិត ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ សព្វថ្ងៃនេះ ការប្រើប្រាស់កុំព្យូទ័រ ឬឧបករណ៍យួរដៃ ស្ថិតក្នុងចំណោមជំនាញដំបូងបំផុត ដែលក្មេងៗរៀន។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញបទទំនាយជាច្រើន ក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលបានទាយអំពីការយាងមកចាប់កំណើតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ជាបទទំនាយដែលបានសម្រេច និងសំខាន់ជាងការព្យាករណ៍របស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រទៅទៀត។ ឧទាហរណ៍ បទគម្ពីរមីកា ៥:២ បានប្រកាសថា “តែឯង ឱបេថ្លេហិម-អេប្រាតាអើយ ឯងដែលតូចនៅក្នុងពួកយូដាទាំងពាន់ៗ នឹងមានម្នាក់កើតចេញពីឯងមកឲ្យអញ អ្នកនោះត្រូវឡើងជាអ្នកគ្រប់គ្រងលើអ៊ីស្រាអែល ដើមកំណើតរបស់អ្នកនោះបានចាប់តាំងពីបុរាណ គឺពីអស់កល្បរៀងមក”។ ព្រះវរបិតាបានចាត់ព្រះយេស៊ូវ ឲ្យយាងមកចាប់កំណើត ក្នុងភូមិបេថ្លេហិម ជាភូមិតូចមួយ ក្នុងទឹកដីអ៊ីស្រាអែល ក្នុងជំនួរវង្សរបស់ស្តេចដាវីឌ(មើលលូកា ២:៤-៧)។ ព្រះគម្ពីរក៏បានថ្លែងទំនាយយ៉ាងត្រឹមត្រូវ អំពីការយាងមកជាលើកទីមួយរបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយក៏បានសន្យាថា…
Read article
ផ្កាយនៅថ្ងៃណូអែល
ម៉ាថាយ ២:១-៥,៧-១២ គេមានសេចក្តីអំណរជាខ្លាំងក្រៃ ដោយឃើញផ្កាយនោះ។ ម៉ាថាយ ២:១០ កាលពីក្មេងឪពុកខ្ញុំបានបង្រៀនខ្ញុំ អំពីរបៀបរកមើលផ្កាយប៉ូលខាងជើង។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា បើខ្ញុំវង្វេងផ្លូវ ខ្ញុំអាចរកមើលផ្កាយនោះនៅលើមេឃ ដើម្បីរកផ្លូវត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ ឪពុកខ្ញុំបានធ្វើការក្នុងជួរកងទ័ព ក្នុងអំឡុងសម័យសង្គ្រាម ហើយមានពេល ដែលជីវិតគាត់ត្រូវពឹងផ្អែកទៅលើសមត្ថភាព នៅក្នុងការមើលផ្កាយនៅលើមេឃ។ ដូចនេះ គាត់ចង់ឲ្យខ្ញុំស្គាល់ឈ្មោះ និងទីតាំងរបស់ផ្កាយសំខាន់ៗមួយចំនួន ឲ្យបានច្បាស់ តែដែលសំខាន់បំផុតនោះ ខ្ញុំត្រូវចេះស្វែងរកផ្កាយប៉ូលខាងជើង។ ការស្គាល់ទីតាំងរបស់ផ្កាយ គឺមានន័យថា ខ្ញុំអាចរកឃើញទិសដែលខ្ញុំត្រូវទៅ ទោះខ្ញុំកំពុងស្ថិតនៅកន្លែងណា ហើយអាចរកឃើញកន្លែងដែលខ្ញុំត្រូវទៅ។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានចែងអំពីផ្កាយមួយទៀត ដែលមានសារៈសំខាន់ដ៏ពិសេស។ ហោរទាំងបីមកពីទិសខាងកើត គឺជាអ្នកប្រាជ្ញមកពីតំបន់ ដែលសព្វថ្ងៃជាប្រទេសអ៊ីរ៉ង់ និងអ៊ីរ៉ាក់។ ពួកគេបានស្វែងរកទីសំគាល់មួយនៅលើមេឃ ដែលនាំពួកគេទៅរកកន្លែងប្រសូតរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលនឹងធ្វើជាមហាក្សត្រ សម្រាប់រាស្រ្តរបស់ព្រះអម្ចាស់។ ពួកគេបានមកដល់ទីក្រុងយេរូសាឡិម ហើយសួរគេថា “តើព្រះអង្គដែលប្រសូតមក ធ្វើជាស្តេចសាសន៍យូដា ទ្រង់គង់នៅឯណា? ពីព្រោះយើងបានឃើញផ្កាយរបស់ទ្រង់ ពីទិសខាងកើតមក ហើយយើងមកថ្វាយបង្គំទ្រង់”(ម៉ាថាយ ២:១-២)។ ពួកអ្នកតារាសាស្ត្រមិនដឹងថា ផ្កាយនៃភូមិបេថ្លេហិមបានលេចឡើងនៅសម័យនោះ ដោយរបៀបណាទេ តែព្រះគម្ពីរបានបើកសម្ដែងថា ព្រះបានបង្កើតវាមក ដើម្បីនាំផ្លូវមនុស្សក្នុងលោកិយ ទៅរកព្រះយេស៊ូវ ជា…
Read article
ការប្រកបគ្នា ដែលមិនអាចខ្វះបាន
១ថែស្សាឡូនិច ៥:១១-១៥ ចូរកំសាន្ត ហើយស្អាងចិត្តគ្នា ទៅវិញទៅមក ដូចជាអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែធ្វើហើយនោះដែរ។ ១ថែស្សាឡូនិច ៥:១១ ខ្ញុំមិនដឹងច្បាស់ថា នរណាជាអ្នកទទួលខុសត្រូវក្នុងការបិទភ្លើង និងបិទទ្វារ ហើយចាក់សោព្រះវិហារ បន្ទាប់ពីកម្មវិធីថ្វាយបង្គំនៅពេលព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យបានបញ្ចប់។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំគ្រាន់តែដឹងថា គាត់នឹងមានការយឺតយ៉ាវ នៅក្នុងការទៅញាំអាហារពេលល្ងាចថ្ងៃអាទិត្យ។ មូលហេតុគឺដោយសារមនុស្សជាច្រើន ចូលចិត្តជួបជុំគ្នា បន្ទាប់ពីកម្មវិធីថ្វាយបង្គំបានបញ្ចប់ ហើយក៏បានជជែកគ្នា អំពីការសម្រេចចិត្តសំខាន់ៗក្នុងជីវិត បញ្ហានៅក្នុងចិត្ត និងការលំបាកដទៃទៀត ។ល។ ខ្ញុំមានអំណរណាស់ ពេលដែលបានឃើញ មនុស្សជាច្រើននៅតែចូលចិត្តចំណាយពេលប្រកបគ្នា បន្ទាប់ពីកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះបានបញ្ចប់ ២០នាទីហើយ។ ការប្រកបគ្នា គឺជាធាតុផ្សំដ៏សំខាន់នៃការរស់នៅ តាមគំរូព្រះគ្រីស្ទ។ បើគ្មានការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នា ដោយការចំណាយពេលជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿទេ យើងនឹងខកខានមិនបានទទួលអត្ថប្រយោជន៍ជាច្រើន ពីការរស់នៅជាអ្នកជឿព្រះ។ ហេតុនេះហើយ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើងឲ្យ “កំសាន្ត ហើយស្អាងចិត្តគ្នា ទៅវិញទៅមក”(១ថែស្សាឡូនិច ៥:១១)។ កណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរ ក៏បានប្រាប់យើង មិនឲ្យព្រងើយកន្តើយចំពោះការជួបជុំគ្នានោះឡើយ ព្រោះយើងចាំបាច់ត្រូវ “លើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក”(១០:២៥)។ ហើយពេលណាយើងប្រកបគ្នា យើង “យើងពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ ដើម្បីនឹងបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយឲ្យប្រព្រឹត្តការល្អ”(ខ.២៤)។ ក្នុងនាមយើងជាមនុស្សដែលបានប្ដេជ្ញាចិត្តរស់នៅថ្វាយព្រះយេស៊ូវ យើងចាំបាច់ត្រូវរៀបចំខ្លួនឲ្យមានភាពស្មោះត្រង់…
Read article
ជញ្ជាំងបានផ្តួលរំលំ ការរួបរួមកើតមាន
អេភេសូរ ២:១១-២២ ដ្បិតទ្រង់ជាស្ពានមេត្រីនៃយើងរាល់គ្នា ទ្រង់បានធ្វើទាំង២រួមគ្នាតែ១ ហើយបានរុះជញ្ជាំងដែលខាន់កណ្តាលចេញ។ អេភេសូរ ២:១៤ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៦១ ក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិជាច្រើនបានបែកខ្ញែកគ្នា ដោយសារជញ្ជាំងទីក្រុងប៊ែរឡាំង នៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់។ រដ្ឋាភិបាលប្រទេសអាឡឺម៉ង់ខាងកើតបានសាងសង់ជញ្ជាំងនោះ នៅឆ្នាំនោះ ដើម្បីរារាំងពលរដ្ឋរបស់ខ្លួន មិនឲ្យរត់គេចទៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ខាងកើត។ តាមពិត ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៤៩ ដល់ថ្ងៃដែលគេចាប់ផ្តើមសាងសង់ជញ្ជាំងនោះ គេបានប៉ាន់ប្រមាណថា មនុស្សជាង២លានកន្លះ បានសម្រុកឆ្លងដែនពីប្រទេសអាឡឺម៉ង់ខាងកើត ចូលអាឡឺម៉ង់ខាងលិច។ លោកប្រធានាធិបតីអាមេរិក រ៉ូណល រីហ្គិន(Ronald Reagan) ធ្លាប់បានឈរនៅពីមុខជញ្ជាំងនោះ នៅឆ្នាំ១៩៨៧ ហើយបានមានប្រសាសន៍ថា “ចូរយើងផ្តួលរំលំជញ្ជាំងនេះ”។ ពាក្យសម្ដីដ៏ល្បីល្បាញនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីបំណងរបស់ប្រជាជនអាឡឺម៉ង់ ដែលចង់ឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរ ហើយក៏បាននាំឲ្យមានការផ្តួលរំលំជញ្ជាំងនេះ នៅឆ្នាំ១៩៨៩ ដែលបានឈានទៅរកការបង្រួបបង្រួមដ៏រីករាយ សម្រាប់ប្រទេសអាឡឺម៉ង់។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានផ្តួលរំលំ “ជញ្ជាំងដែលខាន់កណ្តាល” ជាតិសាសន៍ (អេភេសូរ ២:១៤)។ ជញ្ជាំងនោះបានកើតមានរវាងជនជាតិយូដា(ជារាស្រ្តជ្រើសតាំងរបស់ព្រះ) និងសាសន៍ដទៃ។ ហើយស្តេចហេរ៉ូឌក៏បានឲ្យគេសង់ជញ្ជាំង ក្នុងបរិវេណព្រះវិហារទីក្រុងយេរូសាឡិម ដើម្បីកុំឲ្យសាសន៍ដទៃចូលទីធ្លាខាងក្នុងនៃព្រះវិហារ តែពួកគេអាចមើលឃើញទីធ្លាខាងក្នុង។ តែព្រះយេស៊ូវបានប្រទាន “សន្តិភាព” និងការបង្រួបបង្រួមរវាងជនជាតិយូដា និងសាសន៍ដទៃ និងបានផ្សះផ្សាឲ្យមនុស្សទាំងអស់ឲ្យជានឹងព្រះ។ ព្រះអង្គបានផ្តួលរំលំជញ្ជាំងដែលខាន់កណ្តាល…
Read article
ពន្លឺនៃសេចក្តីសង្ឃឹម
ទំនុកដំកើង ៤២ ចូរសង្ឃឹមដល់ព្រះចុះ ដ្បិតអញនឹងបានសរសើរដល់ទ្រង់ទៀត ដែលទ្រង់ជាសេចក្តីជំនួយ ហើយជាព្រះនៃអញ។ ទំនុកដំកើង ៤២:១១ ម្តាយរបស់ខ្ញុំមានឈើឆ្កាងពណ៌ក្រហមតូចមួយ ដែលបញ្ចេញពន្លឺផ្លេកៗ សម្រាប់ដាក់តាំងលម្អ។ ខ្ញុំគួរតែចងព្យួរឈើឆ្កាងនោះ នៅលើជញ្ជាំង នៅក្បែរគ្រែគេងរបស់គាត់ នៅក្នុងបន្ទប់ ក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលសម្រាកព្យាបាលជំងឺមហារីក។ ហើយខ្ញុំក៏គួរតែបានត្រៀមខ្លួន សម្រាប់ការទៅសួរសុខទុក្ខគាត់ នៅចន្លោះពេលដែលគាត់ទៅទទួលការព្យាបាល តាមពេលកំណត់។ អ្វីដែលខ្ញុំចង់បានជាងគេ សម្រាប់ថ្ងៃណូអែល គឺការចំណាយពេល ជាមួយម្តាយខ្ញុំ ឲ្យបានមួយថ្ងៃទៀត។ តែផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំត្រូវនៅផ្ទះ ហើយយកឈើឆ្កាងនោះ ទៅចងព្យួរលម្អនៅលើដើមណូអែលវិញ។ ខណៈពេលដែលកូនប្រុសខ្ញុំដោតឌុយភ្លើង ខ្ញុំក៏បាននិយាយខ្សឹបៗថា “ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ”។ កូនប្រុសខ្ញុំមិនដឹងទេថា ខ្ញុំកំពុងអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានប្រើពន្លឺភ្លើងភ្លឹបភ្លែតៗ ដើម្បីនាំខ្ញុំមើលទៅព្រះយេស៊ូវ ដែលជាពន្លឺនៃក្តីសង្ឃឹមដ៏ស្ថិតស្ថេរ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៤២ បានបង្ហាញអារម្មណ៍ពិតរបស់គាត់ ដល់ព្រះអម្ចាស់(ខ.១-៤)។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា វិញ្ញាណគាត់កំពុងតែមានទុក្ខព្រួយ និងរសាប់រសល់ ហើយក៏បានលើកទឹកចិត្តយើងថា “ចូរសង្ឃឹមដល់ព្រះចុះ ដ្បិតអញនឹងបានសរសើរ ដល់ទ្រង់ទៀត ដោយព្រោះព្រះភក្ត្រទ្រង់ដែលតែងតែជួយ”(ខ.៥)។ ទោះគាត់មានទុក្ខព្រួយ និងជួបការលំបាកម្តងហើយម្តងទៀត យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពន្លឺនៃសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់គាត់ នៅតែចែងចាំង ដោយសារគាត់បាននឹកចាំអំពីសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះអម្ចាស់កាលពីមុន(ខ.៦-១០)។…
Read article