ការមុជឲ្យជ្រៅ ឲ្យវិញ្ញាណស្កប់ស្កល់
ទំនុកដំកើង ១៣១ ទូលបង្គំបានរំងាប់ ហើយព្រលូងព្រលឹងទូលបង្គំជាស្រេច … ព្រលឹងនៅក្នុងខ្លួនទូលបង្គំ ប្រៀបដូចជាកូនដែលលែងដោះហើយ។ ទំនុកដំកើង ១៣១:២ មានពេលមួយ ខ្ញុំបានដាក់ទូរស័ព្ទចុះ ដោយចិត្តហត់នឿយ ចំពោះរូបភាព គំនិត និងការជូនដំណឹង ដែលបានលោតឡើងនៅលើអេក្រង់ទូរស័ព្ទឥតឈប់ឈរ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានលើកវាឡើង ហើយបើកវាមើលទៀត។ តើមកពីហេតុអ្វី? ក្នុងសៀវភៅដែលលោកនីកូឡាស ខារ(Nicholas Carr) បាននិពន្ធមានចំណងជើងថា ភាពរាក់កំផែល គាត់បានពិពណ៌នា អំពីរបៀបដែលប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិត បានជះឥទ្ធិពលមកលើការចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀមរបស់យើង។ គាត់បានសរសេរថា “ប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិតហាក់ដូចជាកំពុងតែកាត់បន្ថយសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ នៅក្នុងការផ្តោតអារម្មណ៍ និងការជញ្ជឹងគិត។ ទោះខ្ញុំកំពុងចំណាយពេលអនឡាញ ឬអត់ សព្វថ្ងៃនេះ គំនិតខ្ញុំរំពឹងចង់បានព័ត៌មាន តាមរបៀបដែលប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិតបានចែកផ្សាយមកខ្ញុំ គឺប្រៀបដូចជាទឹកធ្លាក់ ដែលហូរនាំភាគតូចល្អិតយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ កាលពីមុន ខ្ញុំប្រៀបដូចជាអ្នកមុជចូលជ្រៅក្នុងសមុទ្រនៃពាក្យពេចន៍ដែលគេសរសេរ។ តែឥឡូវ ខ្ញុំប្រៀបដូចជាអ្នកជិះម៉ូតូទឹកនៅលើផ្ទៃទឹកសមុទ្រនោះ ដោយល្បឿនដ៏លឿន”។ ការរស់នៅ ដោយចិត្តដែលមិនបានគិតស៊ីជម្រៅ ដូចម៉ូតូទឹកបើកនៅលើផ្ទៃទឹកក្នុងល្បឿនលឿន មិនសូវមានប្រយោជន៍សម្រាប់យើងទេ។ ប៉ុន្តែ តើយើងអាចចាប់ផ្តើមបន្ថយល្បឿនដូចម្តេចខ្លះ ហើយមុជចូលទៅក្នុងទឹកខាងវិញ្ញាណឲ្យបានជ្រៅ ដោយរបៀបណា? ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៣១ ស្តេចដាវីឌបានសរសេរថា…
Read article
ការជម្នះទុក្ខលំបាក
លោកុប្បត្ដិ ៥០:១៥-២១ អ្នករាល់គ្នាបានគិតធ្វើអាក្រក់ដល់ខ្ញុំ តែព្រះទ្រង់សំរេចជាការល្អវិញ ដើម្បីនឹងសង្គ្រោះដល់ជីវិតនៃមនុស្សជាច្រើន។ លោកុប្បត្ដិ ៥០:២០ អ្នកស្រីអ៊ែន(Anne) បានចម្រើនវ័យធំឡើង នៅក្នុងភាពក្រីក្រ និងការឈឺជាប់។ បងប្អូនបង្កើតរបស់គាត់ពីរនាក់បានស្លាប់ មុនពេលពួកគេមានអាយុ១ឆ្នាំ។ ពេលគាត់មានអាយុ៥ឆ្នាំ ជំងឺភ្នែកបានធ្វើឲ្យភ្នែកគាត់ខ្វាក់ស្ទើរទាំងស្រុង បានជាគាត់មិនអាចរៀនអាន ឬសរសេរកើត។ ពេលគាត់មានអាយុ៨ឆ្នាំ ម្តាយរបស់គាត់ក៏បានបាត់បង់ជីវិតដោយសារជំងឺរបេង។ មិនយូរប៉ុន្មាន ឪពុករបស់គាត់ដែលចូលចិត្តប្រើអំពើហិង្សាមកលើគ្រួសារ ក៏បានបោះបង់ចោលកូនទំាង៣នាក់ ដែលកំពុងរស់នៅយ៉ាងត្រដាបត្រដួស។ សាច់ញាតិរបស់គាត់ក៏បានយកកូនពៅទៅនៅជាមួយ តែអ្នកស្រីអ៊ែន និងប្អូនប្រុសគាត់ឈ្មោះ ជីមមី(Jimmie) បានទៅរស់នៅក្នុងផ្ទះចាស់ទ្រុឌទ្រោមដែលមានមនុស្សរស់នៅប្រជ្រៀតគ្នា ក្នុងតំបន់ធូកបឺរី អាមហោស។ ពីរបីខែក្រោយមក ជីមមីក៏បានស្លាប់ចោលគាត់ទៀត។ ពេលគាត់មានអាយុ១៤ឆ្នាំ កាលៈទេសៈរបស់គាត់ក៏បានប្រែជាមានភាពភ្លឺស្វាងឡើង។ គេបានបញ្ជូនគាត់ឲ្យទៅរៀននៅសាលាសម្រាប់ជនពិការភ្នែក ដែលនៅទីនោះ គាត់ក៏បានទទួលការវះកាត់ភ្នែក ដើម្បីឲ្យអាចមើលច្បាស់ជាងមុន ហើយក៏បានរៀនអាន និងសរសេរ។ គាត់មានការពិបាកក្នុងការសម្របខ្លួននៅទីនោះ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់រៀនពូកែ ហើយក៏បានបញ្ចប់ការសិក្សា ដោយពិន្ទុខ្ពស់បំផុត។ ក្រោយមក អ្នកស្រីអ៊ែន ស៊ូលីវ៉ន(Anne Sullivan) ក៏បានក្លាយជាគ្រូបង្រៀន និងគូកនរបស់កញ្ញាហេឡិន ឃែរល័រ(Helen Keller)។ ដោយសារការប្រឹងប្រែង ការអត់ធ្មត់…
Read article
ពឹងផ្អែកលើព្រះអម្ចាស់
សុភាសិត ១៨:១០-១៥ ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា ជាប់ប៉មមាំមួន មនុស្សសុចរិតរត់ចូលទៅពឹងជ្រក ហើយមានសេចក្តីសុខ។ សុភាសិត ១៨:១០ កាលខ្ញុំទៅលេងសួនទឹក ជាមួយមិត្តភក្តិមួយចំនួន យើងបានលេងល្បែងកម្សាន្ត ដោយឆ្លងកាត់ឧបសគ្គជាទម្រដែលគេសប់ខ្យល់ឲ្យប៉ោង ឲ្យអាចដើរពីលើបាន។ ទម្រទាំងនោះមានរូបរាងប៉ោងៗ និងរអិល ធ្វើឲ្យយើងស្ទើរតែមិនអាចដើរត្រង់ខ្លួន។ ខណៈពេលដែលយើងផ្លាស់ទីទៅមុខញ័រៗ កាត់តាមច្រក ជ្រលង និងស្ពានមួយចំនួន យើងក៏បានស្រែកឡើងភ្លាត់មាត់ ពេលដែលយើងធ្លាក់ចូលទៅក្នុងទឹកភ្លាមៗ ដោយមិនដឹងខ្លួន។ បន្ទាប់ពីបានបញ្ចប់ការឆ្លងកាត់ឧបសគ្គបានមួយវគ្គហើយ មិត្តភក្តិខ្ញុំហត់យ៉ាងខ្លាំង បានជាគាត់ផ្អែកទៅលើ “ប៉ម” ដើម្បីដកដង្ហើមឲ្យបាត់ហត់។ ភ្លាមៗនោះ វាក៏បានបត់ទៅក្រោយ ដោយសារទម្ងន់ខ្លួនរបស់គាត់ ធ្វើឲ្យគាត់ធ្លាក់ចូលទៅក្នុងទឹកម្តងទៀត។ ប៉មនៅសួនទឹក ត្រូវគេបញ្ចូលខ្យល់ឲ្យប៉ោងសម្រាប់ការកម្សាន្តសប្បាយ តែនៅក្នុងសម័យព្រះគម្ពីរ ប៉មគឺជាសំណង់ដ៏រឹងមាំ សម្រាប់ការការពារ ឲ្យរួចផុតពីខ្មាំងសត្រូវ។ បទគម្ពីរពួកចៅហ្វាយ ៩:៥០-៥១ បានពិពណ៌នា អំពីការដែលអ្នកក្រុងថេបេសបានរត់ចូលទៅជ្រក ក្នុង “ប៉មដ៏រឹងមាំមួយ” ដើម្បីការពារខ្លួនពីការវាយប្រហាររបស់ស្តេចអ័ប៊ីម៉្មាឡិច មកលើទីក្រុងរបស់ពួកគេ។ ក្នុងបទគម្ពីរសុភាសិត ១៨:១០ អ្នកនិពន្ធបាននិយាយអំពីប៉មដ៏រឹងមាំ ដើម្បីពិពណ៌នាឲ្យគេដឹងថា ព្រះអម្ចាស់ជានរណា គឺជាអ្នកដែលជួយសង្គ្រោះអស់អ្នកដែលទុកចិត្តព្រះអង្គ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ជួនកាល យើងមិនបានពឹងផ្អែកទៅលើប៉មដ៏រឹងមាំរបស់ព្រះអម្ចាស់…
Read article
ព្រះទ្រង់លើសពីគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់យើង
នាងរស់ ៤:៩-១៧ ឯពួកស្រីជាអ្នកជិតខាង គេក៏ដាក់ឈ្មោះកូននោះថា អូបិឌ ដោយថា មានកូនប្រុស១កើតមកឲ្យន៉ាអូមី។ នាងរស់ ៤:១៧ អ្នកស្រីអ៊ែលិន(Ellen) មានថវិកាតិចតួច សម្រាប់ចំណាយក្នុងរដូវកាលនៃបុណ្យណូអែល ដូចនេះ នាងមានចិត្តរីករាយណាស់ ពេលដែលបានទទួលប្រាក់រង្វាន់នៅកន្លែងធ្វើការ សម្រាប់ថ្ងៃណូអែល។ នាងគិតថា នាងមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់បង់ធនាគារហើយ តែពេលនាងទៅដាក់លុយ នៅក្នុងធនាគារ នាងបានទទួលដំណឹងភ្ញាក់ផ្អើលមួយទៀត។ បុគ្គលិកធនាគារបានប្រាប់នាងថា ធនាគារបានធ្វើអំណោយសម្រាប់ថ្ងៃណូអែលដល់នាង ដោយបានបង់ធនាគារជំនួសនាង សម្រាប់ខែមករាហើយ។ ដូចនេះ នាង និងលោកត្រេយ(Trey) ជាស្វាមី អាចបង់ថ្លៃចំណាយផ្សេងទៀត ព្រមទាំងធ្វើអំណោយដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល សម្រាប់អ្នកដទៃទៀត នៅថ្ងៃណូអែល។ ព្រះទ្រង់អាចប្រទានពរយើង តាមរបៀបដែលយើងមិននឹកស្មានដល់។ នាងណាអូមីមានចិត្តជូរល្វីង និងខ្ទេចខ្ទាំ ដោយសារការស្លាប់របស់ស្វាមី និងកូនប្រុសរបស់នាង(នាងរស់ ១:២០-២១)។ ក្រោយមក លោកបូអូសក៏បានជួយស្រោចស្រង់ស្ថានភាពដ៏ត្រដាបត្រដួសរបស់នាង បន្ទាប់ពីគាត់បានរៀបការជាមួយកូនប្រសាស្រីរបស់នាង ហើយក៏បានផ្តល់កន្លែងស្នាក់នៅឲ្យនាងផងដែរ(៤:១០)។ នាងណាអូមីប្រហែលជាមិនសង្ឃឹមចង់បានអ្វីលើសពីនេះទេ។ តែក្រោយមក ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានពរនាងរស់ និងលោកបូអូស ឲ្យមានកូនប្រុសម្នាក់។ ដូចនេះ នាងណាអូមីមានចៅប្រុសមួយ ដែលនឹងជួយឲ្យជីវិតនាងមានលំនឹងឡើងវិញ ហើយនឹងចិញ្ចឹមនាង ក្នុងកាលដែលចាស់ផង(ខ.១៥)។ ព្រះពរនេះគួរតែគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់នាងហើយ។…
Read article
ព្រះទ្រង់មិនដែលភ្លេចអ្នកឡើយ
អេសាយ ៤៩:១៣-១៨ អញមិនដែលភ្លេចឯងឡើយ! អេសាយ ៤៩:១៥ កាលពីក្មេង ខ្ញុំចូលចិត្តប្រមូលតែម ដែលគេប្រើសម្រាប់បិទស្រោមសំបុត្រ។ ពេលដែលជីតាខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំមានចំណង់ចំណូលចិត្តដូចនេះ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមសន្សំតែម ដែលគាត់បកពីស្រោមសំបុត្រ ក្នុងការិយាល័យរបស់គាត់ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ពេលណាខ្ញុំបានទៅលេងផ្ទះគាត់ គាត់ក៏បានយកស្រោមសំបុត្រមួយមកឲ្យខ្ញុំ ដែលនៅក្នុងនោះ មានតែមស្អាតៗជាច្រើនប្រភេទ។ គាត់ធ្លាប់ប្រាប់ខ្ញុំថា ទោះគាត់តែងតែរវល់ធ្វើការងារក៏ដោយ ក៏គាត់មិនដែលភ្លេចខ្ញុំដែរ។ ជីតារបស់ខ្ញុំមិនបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់តែសម្បកក្រៅនោះទេ តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា គាត់មានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅចំពោះខ្ញុំ។ ព្រះអម្ចាស់បានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលជ្រាលជ្រៅជាងនេះទៀត ដល់ពួកអ៊ីស្រាអែល ដោយប្រកាសប្រាប់ពួកគេថា ព្រះអង្គមិនដែលភ្លេចពួកគេឡើយ(អេសាយ ៤៩:១៥)។ រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គបានរងទុក្ខវេទនានៅក្នុងចក្រភពបាប៊ីឡូន ដោយសារពួកគេបានថ្វាយបង្គំរូបព្រះ និងមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ កាលពីមុន។ ពួកគេក៏បានពោលទំនួញថា ព្រះអម្ចាស់បានភ្លេចពួកគេហើយ(ខ.១៤)។ តែសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គមានចំពោះរាស្រ្តព្រះអង្គ មិនដែលប្រែប្រួលឡើយ។ ព្រះអង្គបានសន្យាថា នឹងអត់ទោសឲ្យ ហើយស្អាងពួកគេឡើងវិញ(ខ.៨-១៣)។ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេ ក៏ដូចជាប្រាប់យើងក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នថា ព្រះអង្គបានឆ្លាក់ឈ្មោះយើង នៅលើបាទព្រះហស្តព្រះអង្គហើយ(ខ.១៦)។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំពិចារណា អំពីពាក្យធានានេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីព្រះហស្តព្រះយេស៊ូវ ដែលធ្លាប់មានរបួសដោយសារដែកគោល ដែលគេបានដំជាប់នឹងឈើឆ្កាង ដោយសារព្រះអង្គមានសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះយើង និងដើម្បីសង្គ្រោះយើងឲ្យរួចពីបាប(យ៉ូហាន ២០:២៤-២៧)។ ព្រះអង្គបានលាព្រះហស្តនៃការអត់ទោសមករកខ្ញុំ…
Read article
រស់នៅជាពួកជំនុំឲ្យបានត្រឹមត្រូវ
ហេព្រើរ ១០:១៩-២៥ ត្រូវឲ្យយើងពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ ដើម្បីនឹងបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ … ឥតលែងប្រជុំគ្នា ដូចជាអ្នកខ្លះធ្លាប់នោះឡើយ។ ហេព្រើរ ១០:២៤-២៥ ក្នុងអំឡុងពេលជំងឺកូវីដ១៩កំពុងរាតត្បាត លោកដេវ(Dave) និងអ្នកស្រីខាឡា(Carla) បានចំណាយពេលជាច្រើនឆ្នាំ ដើម្បីស្វែងរកព្រះវិហារថ្វាយបង្គំនៅផ្ទះ។ ប៉ុន្តែ ការណែនាំពីស្ថាប័នសុខាភិបាល ដែលបានរារាំងការជួបជុំគ្នាដោយផ្ទាល់ បានធ្វើឲ្យពួកគេមានការលំបាកកាន់តែខ្លាំង។ ពួកគេចង់តភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកជឿដទៃទៀត។ អ្នកស្រីខាឡាបានផ្ញើអ៊ីមែលមកខ្ញុំថា ពេលនោះ ជាពេលពិបាកស្វែងរកព្រះវិហារថ្វាយបង្គំព្រះ។ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា ខ្ញុំក៏ចង់មានការជួបជុំឡើងវិញ ជាមួយគ្រួសារនៃពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំផងដែរ។ ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយតបទៅគាត់វិញថា ពេលនោះជាពេលដែលពិបាករស់នៅជាពួកជំនុំ។ ក្នុងរដូវកាលនោះ ពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំ មិនមានការជួបជុំគ្នាដោយផ្ទាល់ទេ តែបានចែកអាហារ ក្នុងតំបន់ជិតខាង ធ្វើកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះតាមអនឡាញ ហើយក៏បានទូរស័ព្ទទៅសមាជិកនីមួយៗ ដើម្បីលើកទឹកចិត្ត និងអធិស្ឋានឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក។ ខ្ញុំនិងស្វាមីរបស់ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងកម្មវិធីទាំងអស់នេះ តែយើងក៏បានឆ្ងល់ផងដែរថា តើមានអ្វីផ្សេងទៀតដែលយើងត្រូវធ្វើ ដើម្បីឲ្យយើងនៅតែអាចធ្វើជាពួកជំនុំ នៅក្នុងលោកិយដែលមានការប្រែប្រួល។ បទគម្ពីរហេព្រើរ ១០:២៥ បានលើកទឹកចិត្តយើង មិនឲ្យព្រងើយកន្តើយ ចំពោះការជួបជុំគ្នា ដូចអ្នកខ្លះធ្លាប់ធ្វើនោះឡើយ តែឲ្យលើកទឹកចិត្តគ្នាវិញ។ ប្រហែលមកពីការបៀតបៀន(ខ.៣២-៣៤) ឬមកពីការហត់នឿយ(១២:៣) ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គជំរុញ ឲ្យពួកជំនុំដើមដំបូងឲ្យបន្តមានការជួបជុំគ្នាជាពួកជំនុំ។ សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំក៏ត្រូវការការជំរុញផងដែរ។ ចុះអ្នកវិញ?…
Read article