ការឈ្នះ និងការចាញ់
ការប្រកួតជម្រើសជើងឯកម៉ាស្ទ័រ ស្ថិតក្នុងចំណោមការប្រកួតដ៏មានកិត្យានុភាពបំផុតរបស់កីឡាវាយកូនហ្គោលជាលក្ខណៈអាជីព។ នៅឆ្នាំ ២០០៩ លោកកេននី ភ័ររី(Kenny Perry) បានទទួលលំដាប់ថ្នាក់ទីពីរ បន្ទាប់បាននាំមុខគេ នៅក្នុងជុំចុងក្រោយ។ ក្នុងការសែត New York Time លោកបីល ផិននីងតុន(Bill Pennington) បានពណ៌នាថា លោកភ័ររី “បានខកចិត្ត តែមិនអស់សង្ឃឹម ឬបាក់ទឹកចិត្តឡើយ” បន្ទាប់ពីបានចាញ់ការប្រកួតនោះ។ លោកភ័ររីបាននិយាយថា “ខ្ញុំនឹងក្រឡេចមកមើលរឿងនេះឡើងវិញ ម្តងម្កាល ហើយសួរខ្លួនឯងថា តើមានអ្វីខ្លះដែលខ្ញុំអាចធ្វើ តាមរបៀបផ្សេង ដើម្បីទទួលជោគជ័យ នៅពេលប្រកួតលើកនោះ តែខ្ញុំនឹងមិនឲ្យរឿងនោះដក់ជាប់ក្នុងចិត្តខ្ញុំជារហូតឡើយ។ ប្រសិនបើនេះជារឿងដ៏អាក្រក់បំផុត ដែលបានកើតឡើង ក្នុងជីវិតខ្ញុំ នោះវាជាមេរៀនដ៏ល្អគួសមមួយសម្រាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំនឹងមិនឱ្យបញ្ហានេះតាមរំខានខ្ញុំឡើយ។ ក្នុងមួយជីវិតនេះ មានការជាច្រើនទៀត ដែលសំខាន់ជាងបញ្ហាមួយនេះ…ដូចនេះ ខ្ញុំនឹងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញនៅយប់នេះ ជាមួយនឹងគ្រួសារខ្ញុំ ហើយយើងនឹងធ្វើអ្វីដែលនាំឲ្យសប្បាយចិត្តវិញ”។ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ យើងចាំបាច់ត្រូវមានសមត្ថភាពរៀនសូត្រពីការខកចិត្ត។ ការផ្ចង់ចិត្តរបស់យើង គឺជាកក្តាកំណត់នៃរបៀបដែលយើងប្រឈមមុខនឹងជ័យជម្នះ និងបរាជ័យក្នុងជីវិត។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងមកថា “ដូច្នេះ បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាបានរស់ឡើងវិញ ជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ នោះចូរស្វែងរកអស់ទាំងសេចក្តី ដែលនៅស្ថានលើវិញ ជាស្ថានដែលព្រះគ្រីស្ទគង់ខាងស្តាំនៃព្រះ…
Read articleការគិតខុស
មានមនុស្សបួននាក់កំពុងធ្វើដំណើរជាមួយគ្នា តាមយន្តហោះតូចមួយ។ ក្នុងចំណោមនោះ មានអ្នកបើកយន្តហោះ សាស្ត្រាចារ្យ គ្រូគង្វាល និងអ្នកឡើងភ្នំ។ ពេលនោះម៉ាស៊ីនយន្តហោះក៏បានខូច ហើយអ្នកបើកយន្តហោះបានប្រាប់ពួកគេថា “យើងមានឆ័ត្រយោងតែបីទេ នៅក្នុងយន្តហោះនេះ។ ដោយសារយន្តហោះនេះរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងយកឆ័ត្រយោងមួយ”។ គាត់ក៏ពាក់ឆ័ត្រយោងនោះ ហើយលោតចុះបាត់។ រីឯសាស្ត្រាចារ្យវិញ គាត់បាននិយាយថា “ខ្ញុំជាអ្នកចេះដឹង ហើយពិភពលោកនេះត្រូវការខ្ញុំ ដូច្នេះ ខ្ញុំយកឆ័ត្រយោងមួយដែរ” ហើយគាត់ក៏លោតចេញដែរ។ បន្ទាប់មក គ្រូគង្វាលបាននិយាយទៅកាន់អ្នកឡើងភ្នំថា “ខ្ញុំមិនចង់ធ្វើជាមនុស្សអត្មានិយមទេ ដូច្នេះ ចូរអ្នកយកឆ័ត្រយោងចុងក្រោយនេះចុះ”។ អ្នកឡើងភ្នំបានឆ្លើយតបថា “នៅសល់ឆ័ត្រយោងពីរទៀត ដូច្នេះ យើងអាចចែកគ្នាម្នាក់មួយបាន។ លោកសាស្ត្រាចារ្យនោះបានយកកាបូប ស្ពាយរបស់ខ្ញុំ ហើយបានលោតចុះទៅបាត់ហើយ ដោយស្មានថាវាជាឆ័ត្រយោង!” ទោះលោកសាស្ត្រាចារ្យបានគិតថា គាត់នឹងអាចចុះដល់ដី ដោយសុវត្តិភាពក៏ដោយ ក៏ការធានារបស់គាត់ គ្រាន់តែបានផ្អែកទៅលើការគិតខុសប៉ុណ្ណោះ។ មានមនុស្សមួយចំនួនមានការគិតខុស អំពីការធានាអំពីសេចក្តីសង្គ្រោះ។ ពួកគេជឿថា ការចូលរួមកម្មវិធីថ្វាយបង្គំ ការទទួលជ្រមុជទឹក ឬការខំធ្វើល្អ នឹងធ្វើឲ្យព្រះព្រមប្រទានសេចក្តីសង្រ្គោះដល់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែ ការគិតរបស់យើង ជាការគិតខុស បើសិនជាការគិតនោះ មិនបានផ្អែកទៅលើព្រះបន្ទូលព្រះ ដែលបានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរទេនោះ។ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា “យើងរាល់គ្នាបានធ្វើបាប”…
Read articleបល្ល័ង្ករបស់ព្រះ មានកង់
ជីន ឌ្រីសកូល(Jean Driscoll) គឺជាអត្តពលិកដ៏ឆ្នើមម្នាក់។ នាងបានទទូលជ័យជម្នះប្រាំបីលើក នៅក្នុងការរត់ប្រណាំម៉ារ៉ាតុននៃក្រុងបូស្តុន។ នាងក៏បានចូលរួមប្រកួតបួនលើក ក្នុងកីឡាប៉ារ៉ាអូឡាំពិចសម្រាប់ជនពិការ ហើយឈ្នះបានមេដាយមាស៥។ ដោយសារនាងមានជម្ងឺឆ្អឹងខ្នងពីកំណើត នាងក៏បានប្រកួត ដោយអង្គុយនៅលើរទេះរុញ។ បទគម្ពីដានីយ៉ែល ៧:៩ ស្ថិតក្នុងចំណោមបទគម្ពីរ ដែលនាងចូលចិត្តបំផុត ដែលបានចែងថា “ព្រះដ៏មានព្រះជន្មពីចាស់បុរាណទ្រង់ក៏គង់នៅ … បល្ល័ង្កទ្រង់ នោះសុទ្ឋតែជាអណ្តាតភ្លើង ហើយកង់នៃបល្ល័ង្កនោះក៏ជាភ្លើងឆេះដែរ”។ ពេលនាងបានដឹងថា ការបើកសម្តែងដែលលោកដានីយ៉ែលបានទទួល មានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងស្ថានភាពរបស់នាងផ្ទាល់ នាងមានការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង បានជានាងអាចលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកដទៃ ជាបន្តទៀត។ នាងបាននិយាយថា “ពេលណា ខ្ញុំមានឱកាសជជែកជាមួយមនុស្សដែលអង្គុយលើរទេះរុញ ដែលធុញថប់នឹងជីវិតនៅលើរទេះរុញ ខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេថា ‘ព្រះបានបង្កើតអ្នកមក ឲ្យមានរូបភាពដូចទ្រង់ តែរទេះរុញរបស់អ្នក ត្រូវបានបង្កើតមកឲ្យមានរូបដូចបល្ល័ង្គទ្រង់ផងដែរ!” ជាការពិតណាស់ ការបើកសម្តែងដែលលោកដានីយ៉ែលបានទទួល មិនបានបង្ហាញថា ព្រះអម្ចាស់មានភាពពិការឡើយ។ តាមការពិត អ្នកខ្លះយល់ថា “បល្ល័ងដែលមានកង់” របស់ព្រះ គឺជានិមិត្តរូប តំណាងឲ្យព្រះដែលមានយុត្តិធម៌ដែលជួយមនុស្សជាតិ ដោយអំណាចគ្រប់គ្រង។ ហើយបទគម្ពីរខ្លះទៀត បាននិយាយអំពីការដែលព្រះប្រទានជំនួយ ដល់អ្នកដែលជឿទ្រង់(សុភាសិត ៣:២៥-២៦ ម៉ាថាយ ២០:២៩-៣៤ អេភេសូរ…
Read articleអំណួត និងការយល់ខុស
ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៣០ កាលខ្ញុំនៅក្មេង ផ្ទះរបស់ខ្ញុំមានពេលដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីអំណរ ប៉ុន្តែ ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំច្រើនតែមិននៅផ្ទះ។ ពេលពួកគាត់មិនមានវត្តមានក្នុងផ្ទះ ខ្ញុំទទួលបានភាពកក់ក្តៅបំផុត ពីផ្ទះបាយ និងពីអ្នកមើលថែផ្ទះរបស់យើង ឈ្មោះអាន្នី ដែលជាមនុស្សរស់រាយ មានមាឌល្អិត។ ខ្ញុំបានចំណាយពេលជាច្រើនម៉ោង ជាមួយអ្នកមីង អាន្នី ដោយអង្គុយនៅនឹងតុ ក្នុងផ្ទះបាយអានសៀវភៅ ឬលេងឧបករណ៍ក្មេងលេង និងស្តាប់គាត់ច្រៀង បទចម្រៀងគ្រីស្ទបរិស័ទ និងបទទំនុកតម្កើង ដែលជួនកាលគាត់ច្រៀងតិចៗយ៉ាងពិរស។ ដួងចិត្តរបស់គាត់បានបង្ហូរចេញនូវប្រាជ្ញា ភាពរីករាយ និងបទចំរៀង ដែលមិនចេះដាច់។ នាពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ក្នុងនាមជាក្មេងរពឹសហួសហេតុ ខ្ញុំបានប្រើពាក្យរើសអើងពូជសាសន៍មិនគប្បី ដែលខ្ញុំធ្លាប់ឮគេនិយាយ។ គាត់ក៏និយាយមកកាន់ខ្ញុំថា “អូ ក្មួយមីង កុំប្រើពាក្យហ្នឹង មិនល្អទេ”។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានណែនាំខ្ញុំ ដោយសុភាព អំពីផលអាក្រក់ និងការឈឺចាប់ ដែលអាចកើតឡើងពីពាក្យដែលខ្ញុំបាននិយាយនោះ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ កែវភ្នែកគាត់ក៏បានបង្ហាញពីការមិនសប្បាយចិត្តសោះ។ ក្រោយមក ខ្ញុំមិនដែលប្រើពាក្យនោះទៀតទេ។ ការនេះបានបង្រៀនខ្ញុំថា ពេលណាយើងបន្ទាបបន្ថោកអ្នកដទៃ ដោយសារយើងយល់ខុស ពេលនោះគេអាចមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ឥតឧបម៉ា។ ព្រះបានបង្កើតមនុស្សម្នាក់ៗមក ឱ្យដូចនឹងរូបអង្គទ្រង់ ដូចនេះ យើងមានលក្ខណៈដូចព្រះ…
Read articleការជួបជុំគ្នា
ក្នុងអំឡុងពេលបម្រើការ ជាអ្នកផ្សាយព្រះបន្ទូលក្នុងជួរទ័ព នៅបន្ទាយ YMCA ក្នុងប្រទេសអេស៊ីព្ទ លោកអូសវល ឆេមប័រ(Oswald Chambers ឆ្នាំ១៩១៥-១៩១៧)គាត់បានធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ចិត្តទាហានជាច្រើន ដែលក្រោយមក ពួកគេបានពលីជីវិតក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី១។ នៅថ្ងៃទី៦ វិច្ឆិការ ឆ្នាំ១៩១៦ លោកឆាមប័របានកត់ចុះក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុថា “យើងទទួលសំបុត្រមួយច្បាប់ ពីមិត្តភ័ក្តម្នាក់ ដែលជាជនជាតិញូហ្សៀឡិន។ គាត់បានប្រាប់ថា លោក ធេដ ស្ត្រែក(Ted Strack)បានពលីជីវិតហើយ។ ដូចនេះ លោក ធេដ ស្ត្រែកបានទៅនៅជាមួយព្រះយេស៊ូវហើយ។” គាត់បានរៀបរាប់ទៀតថា … លោកធេដ មានរូបសម្បត្តិ និងអត្តចរិតល្អ និងជាពួកបរិសុទ្ធដ៏តូចម្នាក់ ដែលមានចិត្តក្លាហាន គួរជាទីរាប់អាន។ សូមអរគុណព្រះអម្ចាស់ ដែលនៅនឹកចាំពីគាត់ … ពួកគេកំពុងទៅជួបជុំគ្នានៅនគរស្ថានសួគ៌ម្តងមួយៗ”។ ពេលយើងកំពុងកើតទុក្ខចំពោះការស្លាប់របស់អ្នកជាទីស្រឡាញ់ នោះយើងត្រូវប្រកាន់ខ្ផាប់តាមបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះយេស៊ូវ អំពីជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ក័ណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈបានកត់ត្រាថា ព្រះបានបើកសម្តែង ឲ្យលោកយ៉ូហានឃើញមនុស្សមួយហ្វូងយ៉ាងធំ គេមកពីគ្រប់សាសន៍ គ្រប់ទាំងគ្រួសារ ហើយគ្រប់ទាំងភាសា ក៏ឈរនៅជុំវិញបល័ង្ករបស់ព្រះអម្ចាស់(៧:៩)។ បទគម្ពីរនេះបានពិពណ៌នាអំពីការជួបជុំគ្នាដ៏មានអំណរអស់កល្ប ដែលនឹងកើតមានជាពិត ពេលដែល“កូនចៀមដែលនៅកណ្តាលបល័ង្ក ទ្រង់នឹងឃ្វាល ហើយនាំគេទៅដល់រន្ឋទឹកនៃជីវិត (៧:១៧)។…
Read articleវិញ្ញាណនៃការញ័រភ័យ
លោកធែននីសិន(Tennyson) ជាកវីនិពន្ធបទកំណាព្យ ដែលមានចំណងជើងថា “ការសម្រុកចូលរបស់កងពលតូច”។ គាត់បានពិពណ៌នា អំពីការដែលទ័ពសេះដ៏អង់អាច កំពុងជិះសេះចូលទៅក្នុង សមរភូមិ ហើយគាត់បានប្រើពាក្យពញ្ញាក់អារម្មណ៍ថា “មានទ័ពប្រាំមួយរយនាក់ កំពុងបំបោលសេះចូល ក្នុងជ្រលងនៃសេចក្តីស្លាប់”។ ឃ្លានេះបានបង្ហាញ អំពីសោកនាដកម្ម ដែលកំពុងរង់ចាំពួកទ័ពសេះមួយកងពលនោះ។ ពេលខ្ញុំកំពុងបម្រើការជាគ្រូគង្វាល មានពេលខ្លះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច ពេលបោះជំហានចូលកន្លែងជួបជុំគ្នាក្នុងព្រះវិហារ។ យើងអាចមានការបារម្ភនៅក្នុងចិត្ត ពេលដឹងថា យើងកំពុងដើរចូលកន្លែងដែលមានការប៉ះទង្គិចគ្នា។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងការងារពួកជំនុំ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវមានការភ័យខ្លាចដូចនោះឡើយ។ ពេលដែលគ្រូគង្វាលវ័យក្មេងម្នាក់ កំពុងតយុទ្ធនឹងសម្ពាធនៃការងារបម្រើព្រះ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រលើកទឹកចិត្តគាត់ថា “កុំឲ្យព្រមស្តាប់សេចក្តីដេញដោល ចំកួត ហើយឥតច្បាប់នោះឡើយ ដោយដឹងថាសេចក្តីទាំងនោះនាំឱ្យមានសេចក្តីឈ្លោះប្រកែកគ្នាទេ”(២ធីម៉ូថេ ២:២៣)។ សេចក្តីបង្រៀននេះ គឺសម្រាប់គ្រូគង្វាល ក៏ដូចជាសមាជិកពួកជំនុំផងដែរ។ ពេលយើងសម្តែងចេញនូវអាកប្បកិរិយ៉ាល្អ ក្នុងពេលប៉ះទង្គិចគ្នា ភាពតានតឹងនៃការប្រឈមមុខដាក់គ្នា ក៏មានការថយចុះផងដែរ តែបើយើងមានទង្វើរ និងពាក្យសម្តីដ៏ល្ងង់ខ្លៅ នោះការប៉ះទង្គិចគ្នានឹងមានសភាពកាន់តែធ្ងន់ឡើង។ យើងអាចធ្វើជាគំរូដ៏ល្អ តាមសេចក្តីបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរ ដើម្បីជៀសវាង គ្រប់គ្រង និងដោះស្រាយបញ្ហាជម្លោះ។ ខ.២៤-២៥ បានលើកទឹកចិត្តយើង ឱ្យមានចិត្តសប្បុរស អត់ធ្មត និងបន្ទាបខ្លួនក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃ។ គឺដូចដែលសាវ័កយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ថា “រីឯផលនៃសេចក្តីសុចរិត…
Read article