ឈ្មោះដែលគេដាក់ឲ្យ
បើមាននាមឈ្មោះណាមួយ ដែលពិសេសសម្រាប់យើង តើពិសេសដោយសារមូលហេតុអ្វីខ្លះ? ខ្ញុំចាប់ផ្តើមគិតអំពីសំណួរនេះ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានជជែកជាមួយក្មេងស្រីជំទង់ម្នាក់ ខណៈពេលយើងឈរខាងក្រៅព្រះវិហារ នៅទីក្រុងប្លេក រីវើ(Black River) ប្រទេសចាម៉ៃកា នាព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យមួយ។ កាលនោះ នាងបានសួរខ្ញុំថា “តើអ្នកអាចដាក់ឈ្មោះខ្ញុំ ក្នុងសៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃបានទេ?” ខ្ញុំក៏សួរនាងវិញ ក្រែងលោនាងមានរឿងមួយ សម្រាប់ចែកចាយក្នុងសៀវភៅនោះ។ រួចនាងឆ្លើយតបថា “ខ្ញុំមិនមានរឿងសម្រាប់ចែកចាយទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ឲ្យលោកសរសេរឈ្មោះខ្ញុំក្នុងសៀវភៅនោះទៅបានហើយ”។ កាលណាខ្ញុំគិតដល់សំណើ និងឈ្មោះរបស់នាង ខ្ញុំឆ្ងល់ណាស់ថា តើហេតុអ្វីបានជាឪពុកម្តាយរបស់នាងដាក់ឈ្មោះនាងថា “ចូយ៉េត”(Joyeth)។ ដោយសារនាងមានចរិយ៉ាសម្បត្តិរីករាយ នោះខ្ញុំក៏បានសន្និដ្ឋានថា បានជាឪពុកម្តាយរបស់នាងដាក់ឈ្មោះ ដែលមានន័យថា អំណរដូចនេះ គឺដោយសារពួកគេចង់ឲ្យនាងមានអំណរក្នុងជីវិត ហើយខ្ញុំឃើញថា ពួកគេក៏បានសមដូចបំណងហើយ។ ឪពុកម្តាយភាគច្រើនបានជ្រើសរើសឈ្មោះ ដាក់ឲ្យកូនទើបនឹងកើត តាមរបៀបនេះផង ដែរ។ ប៉ុន្តែ មានទារកតូចមួយបានទទួលព្រះនាម តាមរបៀបដែលខុសប្លែកពីនេះយ៉ាងខ្លាំង។ ឪពុកម្តាយនៃទារកនោះ មិនបានជ្រើសរើសឈ្មោះដាក់ឲ្យទ្រង់ទេ ហើយការដាក់ឈ្មោះនោះ ក៏មិនមែនក្នុងគោលបំណង ដើម្បីធ្វើឲ្យទារកនោះធំឡើងមានលក្ខណៈសម្បត្តិ សមស្របតាមនាមនោះដែរ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំកំពុងនិយាយសំដៅទៅលើព្រះ ដែលបានប្រសូត្រជាមនុស្ស ហើយព្រះនាមទ្រង់ត្រូវបានដាក់ឲ្យ ពេលទេវតាលេចមកប្រាប់ឪពុកម្តាយទ្រង់ ឲ្យថ្វាយព្រះនាមថា “យេស៊ូវ”(ម៉ាថាយ ១:២១)។…
Read articleរឿងធម្មតា និងរឿងមិនធម្មតា
ជាងមួយសតវត្សហើយ ដែលក្នុងការប្រកួតវាយកូនហ្គោល កីឡាករអាចទទួលបានពិន្ទុខ្ពស់បំផុត ត្រឹមតែ៥៩ប៉ុណ្ណោះ នេះបើតាមការកត់ត្រាបីដងក្នុងប្រវតិ្ត នៃការប្រកួត PGA Tour មុនឆ្នំា២០១០។ បន្ទាប់មក ក្នុងឆ្នាំ ២០១០ លោកប៉ូល ហ្កោដូស(Paul Goydos)ប្រកួតបានពិន្ទុ៥៩ ហើយមួយខែក្រោយមក លោកស្ទូអាត អេបផលប៊ី(StuartAppleby)ក៏បានតាមទាន់បាន៥៩ពិន្ទុដែរ។ ហេតុនេះហើយ បានជាអ្នកនិពន្ធអំពីកីឡា បានស្ទង់មើលថា ជោគ ជ័យក្នុងវិស័យកីឡាវាយកូនហ្គោល ដែលគេប្រាថ្នាចង់បានបំផុត កំពុងតែក្លាយជារឿងធម្មតាទៅហើយ។ គួរឲ្យអស្ចារ្យណាស់ ដែលនៅក្នុងរដូវកាលតែមួយ មានកីឡាករដល់ទៅពីរនាក់បានពិន្ទុ៥៩ដូចគ្នា តែវាអាចជាកំហុសមួយ បើយើងគិតថាវាជារឿងធម្មតានោះ។ ចំពោះយើងដែលជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទវិញ វាក៏ជាកំហុសមួយផងដែរ បើយើងគិតថា ភាពអស្ចារ្យ គឺជារឿងធម្មតា។ ឧទាហរណ៍ សូមយើងគិតអំពីការអធិស្ឋាន។ យើងអាចនិយាយទៅកាន់ព្រះអាទិករ នៅពេលណាក៏បាន ដែលទ្រង់បានបង្កើតសកលោកមក ដោយគ្រាន់តែមានបន្ទូលមួយព្រះឱសប៉ុណ្ណោះ! ទ្រង់មិនត្រឹមតែស្វាគមយើង ពេលយើងចូលក្នុងវត្តមានទ្រង់ប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានអញ្ជើញយើង ឲ្យចូលក្នុងវត្តមានទ្រង់ ដោយចិត្តក្លាហាន ដោយពាក្យថា “ដូច្នេះ ត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នាមកដល់បល្ល័ង្កនៃព្រះគុណដោយក្លាហាន ដើម្បីនឹងទទួលសេចក្តីមេត្តា ហើយរកបានព្រះគុណសំរាប់នឹងជួយដល់ពេលត្រូវការចុះ”(ហេព្រើរ ៤:១៦)។ ការចូលក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ មិនមែនជារឿងធម្មតាទេ តែមានពេលខ្លះ…
Read articleជីវិតកាន់តែវេទនា
នៅខែសីហាឆ្នាំ២០០៩ លោកប្ល៊ែរ(Blair) និងអ្នកស្រីរ៉ូណា ម៉ាទីន(Ronna Martin)បានបាត់បង់កូនប្រុសអាយុ៩ឆ្នាំ ឈ្មោះម៉ាទី(Martti)ដោយសារតែគោជាន់ស្លាប់។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានមានឱកាសជួបគ្រួសារមួយនេះ នៅតំបន់ខេនណៃ ក្នុងរដ្ឋអាឡាស្កា ហើយក៏បានចូលរួមរំលែកទុក្ខផងដែរ។ ខ្ញុំដឹងថា សោកនាដកម្មនេះមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរកម្រិតណាសម្រាប់ក្រុមគ្រួសានេះ។ ខ្ញុំដឹងថា ពួកគេកំពុងតែស្វែងរកជំនួយមកពីព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីឲ្យទ្រង់ជួយសម្រាលទុក្ខរបស់ពួកគេ។ នៅខណៈពេលនោះ ម្តាយរបស់ម៉ាទីបានធ្វើការសង្កេតមើល ដ៏មានតម្លៃយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះអ្នកដែលកំពុងឆ្លងកាត់ជ្រលងជីវិត។ ពេលអ្នកស្រី រ៉ូណាកំពុងធ្លាក់ទឹកចិត្ត គាត់បានអានព្រះគម្ពីរ ២កូរិនថូស ១:៩ ដែលចែងថា “មិនឲ្យយើងខ្ញុំទុកចិត្តដល់ខ្លួនឡើយ គឺឲ្យទុកចិត្តដល់ព្រះដែលទ្រង់ប្រោសឲ្យមនុស្សស្លាប់បានរស់ឡើងនោះវិញ”។ នាងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះយេស៊ូវហាក់ដូចជា កំពុងមានបន្ទូលមកនាងថា “រ៉ូណាអើយ! បិតាដឹងថាដំណើរជីវិតរបស់កូនលំបាក់ណាស់ទៅហើយ ហើយកូនក៏រសាយចិត្តផង។ ចូរកុំឲ្យខ្មាសអៀន ចំពោះការខ្សោះល្វើយនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ចូរកូនដឹងថា នេះជាឱកាសមួយសម្រាប់ឲ្យបិតា មើលថែជីវិតរបស់កូន”។ នៅពេលណាដំណើរជីវិតរបស់យើងជួបឧបសគ្គ ពិបាកឆ្ពោះទៅមុខទៀត បទគម្ពីរ ២កូរិនថូស ១:៩ បានរំឭកយើងថា យើងមិនធ្វើដំណើរតែម្នាក់ឯងទេ។ យើងមានព្រះមួយអង្គចាំជួយយើងជានិច្ច ទ្រង់មានប្ញទា្ធនុភាពរស់ពីសុគតឡើងវិញ ហើយទ្រង់បង្ហាញប្ញទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់ម្តងទៀត ពេលទ្រង់ប្រោសអ្នកជឿដ៏ជាទីស្រឡាញ់គ្រប់ជំនាន់ ឲ្យទទួលជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ អ្នកស្រីរ៉ូណាមានប្រសាសន៍ថា “កម្លាំងនិងក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំ គឺបានទទួលមកពីព្រះគ្រីស្ទតែមួយគត់”។…
Read articleចូរត្រៀមខ្លួន
មានពេលមួយ កូនស្រីរបស់ខ្ញុំ គឺមេលីស្សា(Melisa)កំពុងជាប់រវល់ ត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ភាពពេញវ័យ គឺមិនខុសពីមិត្តភ័ក្ររបស់នាងឡើយ។ នៅសាលារៀន នាងបានប្រុងប្រៀបខ្លួនដើម្បីបន្តការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យ ដោយជ្រើសរើសមុខវិជ្ជាឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ហើយបានចុះឈ្មោះប្រលង ដើម្បីចូលរៀននៅសកលវិទ្យាល័យACT។ នៅក្រៅថ្នាក់រៀន មេលីស្សាកំពុងរៀនជំនាញខាង សង្គម ដើម្បីឲ្យនាងមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយអ្នកដទៃ ដោយចំណាយពេលជាមួយមិត្តភ័ក្រ មិត្តរួមថ្នាក់ និងមិត្តរួមក្រុមជាដើម។ នៅកន្លែងធ្វើការវិញ នាងកំពុងរៀនជំនាញទំនាក់ទំនង ដែលនាងចាំបាច់ត្រូវចេះ សម្រាប់ធ្វើការងារពេលអនាគត។ ចំណែកនៅផ្ទះវិញ មេលីស្សាកំពុងត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ជីវិតគ្រួសារពេលអនាគត ដោយដកពិសោធអំពីរបៀបដែលគ្រួសារគ្រីស្ទបរិស័ទមានទំនាក់ទំនងនឹងគ្នា។ ការត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការរស់នៅ ជាមនុស្សពេញវ័យ តម្រូវឲ្យមានការខិតខំធ្វើកិច្ចការ ហើយមេលីស្សាក៏កំពុងតែមានការរីកចម្រើនយ៉ាងប្រសើរ ក្នុងការត្រៀមខ្លួននេះ។ ប៉ុន្តែ មានពេលមួយ ការត្រៀមខ្លួនទាំងប៉ុន្មានខាងលើ មិនមែនជាអ្វីដែលនាងត្រូវការឡើយ។ ព្រោះនៅឆ្នាំ ២០០២ ពេលដែលនាងបានបាត់បង់ជីវិតនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់រថយន្ត ក្នុងវ័យ១៧ឆ្នាំ មានតែការត្រៀមខ្លួនចូលនគរស្ថានសួគ៌ប៉ុណ្ណោះ ដែលជាការត្រៀមខ្លួនដ៏សំខាន់ចំពោះនាង។ ពេលដែលការប្រលងដ៏ពិត អំពីការត្រៀមខ្លួនបានមកដល់ភ្លាមៗ នៅពេលល្ងាចថ្ងៃមួយ ក្នុងខែមិថុនាដ៏ស្រស់បំព្រង គឺនៅពេលដែលទ្វារស្ថានសួគ៌បានបើកចំហរសម្រាប់មេលីស្សា នាងមានការត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចហើយ។ នាងបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ហើយបានជឿថា ការលះបង់ព្រះជន្មនៃព្រះយេស៊ូវ នៅលើឈើឆ្កាងបានលោះបាបរបស់នាងហើយ(យ៉ូហាន ៣:១៦ រ៉ូម ៥:៨-៩)។ ពេលមេលីស្សាជួបការល្បងលរនៅទីបំផុត ដើម្បីបញ្ជាក់ពីការត្រៀមខ្លួន នោះនាងមានការត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចហើយ។…
Read articleតើយើងមើលឃើញនរណា?
អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដែលកម្មវិធីទូរទ-ស្សន៍ រូបថតដោយមិនដឹងខ្លួន របស់លោកអាលែន ហ្វុន(Allen Funt) បានផ្តល់ការកម្សាន្តសប្បាយដល់ទស្សនិកជន ដោយប្រើកាំមីរ៉ាបង្កប់ ដើម្បីផ្តិតយករូបភាពកំប្លែងៗ ដែលកើតមានពេលមនុស្សទូទៅមានប្រតិកម្មឆ្លើយតប ចំពោះស្ថានភាពដែលកើតឡើងដោយមិនដឹងខ្លួន។ កូនរបស់គាត់ គឺលោកភីធ័រ(Peter)បានបកស្រាយអំពីវិធីសាស្រ្តរបស់ពួកគេថា “យើងជឿថា មនុស្សមានភាពអស្ចារ្យ ហើយយើងបានចេញទៅថតរូបភាព ដើម្បីបញ្ជាក់ថា ពួកគេពិតជាអស្ចារ្យមែន”។ នៅក្នុងកម្មវិធីដែលស្រដៀងគ្នាដទៃទៀត លោកភីធ័រយល់ថា “មនុស្សមានភាពល្ងីល្ងើ ហើយយើងនឹងស្វែងរកវិធីបង្ហាញថា ពួកគេពិតជាល្ងីល្ងើមែន”។ ការអត្ថាធិប្បាយរបស់គាត់ បានបង្អុលបង្ហាញថា ដែលយើងមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះអ្នកដទៃ នោះយើងក៏នឹងប្រព្រឹត្តចំពោះគេយ៉ាងនេះដែរ។ ប្រជាជននៅក្រុងយេរីខូ មានការរវាតចិត្ត ពេលព្រះយេស៊ូវយាងចូលក្នុងផ្ទះរបស់លោកសាខេ ដែលជាអ្នកយកពន្ធ។ “កាលមនុស្សទាំងអស់បានឃើញដូច្នោះ នោះគេរទូរទាំថា លោកបានចូលទៅស្នាក់នៅ ក្នុងផ្ទះរបស់មនុស្សមានបាប” (លូកា ១៩:៧)។ ប៉ុន្តែ ពេលលោកសាខេមានការប្រែចិត្ត ដ៏ស៊ីជម្រៅ(ខ.៨) ព្រះយេស៊ូវមានមានបន្ទូលប្រាប់គាត់ថា “ថ្ងៃនេះ សេចក្តីសង្គ្រោះបានមកដល់ផ្ទះនេះហើយ… ដ្បិតកូនមនុស្សបានមក ដើម្បីនឹងរក ហើយជួយសង្គ្រោះដល់មនុស្សបាត់បង់”(ខ.៩-១០)។ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ គឺលោកបប់ ហ៊នន័រ(Bob Horner) បានប្រាប់ខ្ញុំថា “ពេលយើងយល់ថា អ្នកដទៃគឺជាមនុស្សចោលម្សៀត នោះយើងក៏ប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេ ដោយការមើលងាយ។…
Read articleចូរទុកចិត្តខ្ញុំ
ពេលមីង និងពូរបស់ខ្ញុំបាននាំខ្ញុំទៅបឹងមីឈីហ្គិន(Michigan) ខ្ញុំគ្រាន់តែជាក្មេងស្រីដ៏តូចម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ ពេលដែលបងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំមួយចំនួន បានចូលជ្រៅទៅក្នុងទឹករលក ដោយមិនខ្លាចគ្រោះថ្នាក់ ខ្ញុំកំពុងតែលេងនៅក្បែរមាត់ច្រាំង។ បន្ទាប់មកពូនម(Norm) ក៏បានសួរខ្ញុំថា “តើក្មួយចេះហែលទឹកទេ?” ខ្ញុំក៏ឆ្លើយថា “ក្មួយមិនចេះទេ”។ គាត់ក៏ប្រាប់ថា “កុំភ័យអី ពូនឹងនាំក្មួយទៅក្នុងទឹក”។ ខ្ញុំក៏បដិសេធថា “តែទឹកជ្រៅណាស់”។ គាត់ក៏បានផ្តល់ការធានាថា “សូមគ្រាន់តែតោងពូឲ្យជាប់ទៅបានហើយ។ តើក្មួយទុកចិត្តពូទេ?” បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានកាន់ដៃគាត់ ហើយយើងក៏ចាប់ផ្តើមដើរឆ្ពោះទៅរកទឹកបឹងនោះ។ ពេលជើងរបស់ខ្ញុំបានផុតពីបាតបឹងហើយ ពូនមក៏បានពរខ្ញុំឡើង ហើយនិយាយបញ្ជាក់ថា “ពូចាប់ក្មួយជាប់ហើយ ពូចាប់ក្មួយជាប់ហើយ”។ បន្ទាប់មក គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា “មិនអីទេ ចូរក្មួយដាក់ជើងចុះក្រោម។ ក្មួយអាចឈរនៅកន្លែងនេះបានហើយ”។ ខ្ញុំមានការភ័យខ្លាច ព្រោះខ្ញុំនៅតែយល់ថា ខ្លួនឯងកំពុងនៅក្នុងទឹកជ្រៅ តែខ្ញុំបានទុកចិត្តគាត់ ហើយខ្ញុំក៏អសប្បាយ ពេលបានដឹងថា ខ្ញុំកំពុងឈរនៅលើដីខ្សាច់បាតបឹង។ តើអ្នកធ្លាប់ស្ថិតនៅក្នុងភាពអសង្ឃឹមយ៉ាងខ្លាំង ដែលធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាកំពុងលិចចូលទៅក្នុងទឹកជ្រៅឬទេ? ការលំបាកនៅក្នុងជីវិត អាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា កំពុងទទួលរងការគៀបសង្កត់។ ព្រះមិនបានសន្យាថា យើងនឹងបានគេចផុតពីសមុទ្រនៃជីវិតដែលរំជួលនោះឡើយ តែទ្រង់បានសន្យាថា “អញនឹងមិនចាកចេញពីឯង ក៏មិនបោះបង់ចោលឯងឡើយ”(ហេព្រើ ១៣:៥)។ យើងអាចជឿជាក់ថា ព្រះដ៏ស្មោះត្រង់របស់យើងនឹងរង់ចាំជួយយើងជានិច្ច ពេលយើងមានទុកលំបាក។…
Read article