កិច្ចការដ៏សំខាន់
ថ្មីៗនេះគេបានចាត់តាំង ឲ្យខ្ញុំទៅបំពេញមុខនាទីជាគណៈវិនិច្ឆ័យ ។ កិច្ចការនេះ គឺពិតជាសំខាន់ខ្លាំងណាស់ ហើយត្រូវចំណាយពេលច្រើនផង តែក៏ជាកិច្ចការដ៏សំខាន់ផងដែរ ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការប្រជុំ នៅថ្ងៃទីមួយ ចៅក្រមបានបង្រៀនយើង អំពីការទទួលខុសត្រូវនៃកិច្ចការនោះ ។ យើងនឹងត្រូវអង្គុយនៅក្នុងទីជំនុំជម្រះក្តី ឲ្យមនុស្សដែលមានជម្លោះ(តុលាការខាងរដ្ឋបវេណី) ឬជំនុំជម្រះអ្នកដែលត្រូវបានចោទប្រកាន់ថាមានទោសឧក្រិដ្ឋ(តុលាការព្រហ្មទណ្ឌ)។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំនៅមានការខ្វះខាត នៅក្នុងកិច្ចការដែលខ្ញុំកំពុងបំពេញនេះ ។ ការសម្រេចក្តីឲ្យអ្នកដទៃ អាចនាំឲ្យមានផលវិបាកធ្ងន់ធ្ងរនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកនោះ ដូចនេះ វាមិនមែនជារឿងធម្មតាទេ ។ យើងជាមនុស្សដែលមិនល្អឥតខ្ចោះឡើយ ដូចនេះ យើងមិនអាចធ្វើការជំនុំជម្រះក្តី ឲ្យបានត្រឹមត្រូវជានិច្ចឡើយ ។ ប្រព័ន្ធតុលាការនៅក្នុងពិភពលោកយើង អាចជួបការលំបាក ហើយមានការចុះខ្សោយ ដោយសារកំហុសឆ្គង ដែលមនុស្សយើងមាននៅក្នុងការគ្រប់គ្រង ប៉ុន្តែ យើងអាចទុកចិត្តព្រះជានិច្ច ដ្បិតទ្រង់មានប្រាជ្ញា និងយុត្តិធម៌ដ៏អស្ចារ្យ ។ អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរទំនុកតម្កើងបានច្រៀងថា “ព្រះយេហូវ៉ាគ្រប់គ្រង ឯលោកីយ៍ក៏បានតាំងមាំមួននៅ នឹងរង្គើមិនបានឡើយ ទ្រង់នឹងជំនុំជំរះគ្រប់ទាំងសាសន៍ដោយទៀងត្រង់”(ទំនុកតម្កើង ៩៦:១០)។ ព្រះទ្រង់ជំនុំជម្រះដោយសេចក្តីសុចរិត ព្រោះទ្រង់មានសេចក្តីយុត្តិធម៌ដ៏ឥតខ្ចោះ ហើយមានលក្ខណៈសម្បត្តិដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ ។ យើងអាចទុកចិត្តព្រះ ក្នុងពេលឥឡូវនេះបាន នៅពេលជីវិតរបស់យើងជួបភាពអយុត្តិធម៌ ដោយដឹងថា ទ្រង់នឹងជំនុំជម្រះការទាំងអស់…
Read articleការដែលប្រសើរជាង ផ្នត់គំនិតរបស់យើង
លោកបណ្ឌិត ជែក មេហ្ស៊ីរ៉ូ(Jack Mezirow) ជាសាស្រ្តាចារ្យកិត្តិយស ដែលបានចូលនិវត្ត នៅមហាវិទ្យាល័យគរុកោសល្យមួយ ។ គាត់ជឿថា ដើម្បីរួមចំណែកនៅក្នុងការជួយដល់ការសិក្សារបស់មនុស្សពេញវ័យ យើងត្រូវជំរុញផ្នត់គំនិតរបស់យើង ឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរ ហើយត្រួតពិនិត្យការយល់ដឹងរបស់យើង ដោយការរិះគិត ។ បណ្ឌិតមេហ្ស៊ីរ៉ូបានមានប្រសាសន៍ថា មនុស្សពេញវ័យមានការសិក្សាល្អបំផុត នៅពេលពួកគេជួបប្រទះនឹង “ការវង្វេងនៅក្នុងស្ថានភាពដែលខ្លួនត្រូវធ្វើការជ្រើសរើស” ដែលនោះជាការមួយ ដែល“ជួយឲ្យអ្នកគិតបានស៊ីជម្រៅ ដោយផ្អែកទៅលើការសន្និដ្ឋានដែលអ្នកបានទទួល”។ ការនេះគឺផ្ទុយនឹងការនិយាយថា “ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តហើយ ដូចនេះ កុំបើកបង្ហាញការពិត ដើម្បីឲ្យខ្ញុំយល់ច្រឡំឡើយ”។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់ប្រោសជម្ងឺ នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ទ្រង់បានកែរប្រែផ្នត់គំនិត ដែលអ្នកដឹកនាំសាសនាជាច្រើននាក់ បានប្រកាន់យក ជាយូរណាស់មកហើយ ហើយពួកគេក៏បានព្យាយាមបញ្ឈប់ទ្រង់(យ៉ូហាន ៥:១៦-១៨)។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេថា “អ្នករាល់គ្នាស្ទង់មើលគម្ពីរ ដោយស្មានថា បានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច អំពីគម្ពីរនោះមក គឺជាគម្ពីរនោះឯង ដែលធ្វើបន្ទាល់ពីខ្ញុំ តែអ្នករាល់គ្នាមិនសុខចិត្តមកឯខ្ញុំ ឲ្យបានជីវិតទេ”(ខ.៣៩-៤០)។ លោកអូសវ៉ល ឆេមប័រ(Oswald Chambers) បានសង្កេតឃើញថា “ព្រះទ្រង់មានវិធីបង្ហាញនូវសេចក្តីពិត ដែលទាស់ប្រឆាំងនឹងទ្រឹស្តីរបស់មនុស្ស បើសិនជាទ្រឹស្តីទាំងនោះ រារាំងមិនឲ្យទ្រង់ជួយសង្រ្គោះវិញ្ញាណរបស់អ្នកនោះ”។ បទពិសោធន៍លំបាក់ៗ នាំឲ្យយើងចោទសួរអំពីការសន្និដ្ឋានរបស់យើង អំពីព្រះអម្ចាស់…
Read articleមេរៀននៃការយំ
តើអ្នកធ្លាប់ឈឺចាប់នៅក្នុងចិត្តដែរឬទេ? តើមានអ្វីធ្វើឲ្យចិត្តរបស់អ្នកឈឺចាប់? តើភាពព្រៃផ្សៃ? បរាជ័យ? ភាពមិនស្មោះត្រង់? ឬក៏ការខាតបង់? ការឈឺចាប់នោះប្រហែលជាបាននាំឲ្យអ្នកចូលទៅកន្លែងងងឹត ដើម្បីយំហើយ ។ ការយំគឺជាការល្អទេ ។ លោកចច មែកដូណាល់(Geor-ge MacDonald) ដែលជាគ្រូអធិប្បាយជនជាតិស្កត់ បានមានប្រសាសន៍ថា “មានតែទឹកភ្នែកទេ ដែលអាចព្យាបាលការយំសោកបាន”។ ការយំតែបន្តិចបន្តួច ក៏មានប្រយោជ៍ដែរ ។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានព្រះកន្សែង នៅមាត់ផ្នូររបស់លោកឡាសា(យ៉ូហាន ១១:៣៥) ហើយទ្រង់ក៏បានព្រះកន្សែងជាមួយយើងដែរ(ខ.៣៣)។ ទ្រង់ក៏ឈឺចាប់ព្រះទ័យផងដែរ ។ ទឹកភ្នែករបស់យើងបាននាំឲ្យព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បង្ហាញសេចក្តីសប្បុរស ដែលពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការមើលថែរដ៏ស្រទន់ ។ ទ្រង់ជ្រាបអំពីបញ្ហារបស់យើង ហើយទ្រង់ក៏ជ្រាបអំពីការគេងមិនលក់របស់យើងផងដែរ ។ ព្រះទ័យទ្រង់បានឈឺចាប់ នៅពេលយើងទួញសោក ។ ទ្រង់ជាព្រះដ៏កម្សាន្តចិត្ត ដែលជួយឲ្យយើងធូរស្បើយ នៅពេល “មានទុក្ខវេទនា”(២កូរិនថូស ១:៣-៤) ហើយទ្រង់បានប្រើរាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យកម្សាន្តចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការស្រក់ទឹកភ្នែក និងការកម្សាន្តចិត្ត គឺកើតមានឡើងម្តងហើយម្តងទៀត យ៉ាងញឹកញាប់ណាស់ នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ។ ដូចនេះ ការកម្សាន្តចិត្ត ដែលយើងមានពេលបច្ចុប្បន្ន…
Read articleតើអ្នកបានត្រៀមខ្លួន ហើយឬនៅ?
មានមនុស្សជាច្រើននៅចាំថា រដូវលំហើយ ឆ្នាំ ២០០៨ គឺជាពេលដែលវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក ចាប់ផ្តើមមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរបំផុត ចាប់តាំងពីសម័យមហាវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច ឆ្នាំ ១៩២៩ មក ។ នៅក្នុងខែបន្ទាប់ មានមនុស្សជាច្រើនបានបាត់បង់ការងារ ផ្ទះសម្បែង និងការវិនិយោគ ។ មួយឆ្នាំក្រោយមក តាមបទសម្ភាស ជាមួយលោកអាឡាន គ្រីនស្ប៉ាន(Alan Gr-eenspan) ដែលជាអតីតប្រធាននៃធនាគាបម្រុងនៃរដ្ឋសហព័ន្ធអាមេរិក បានឲ្យដឹងថា ជាមធ្យម ប្រជាជនជឿថា វិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចនេះនឹងមិនកើតឡើងទៀតឡើយ ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “នៅពេលមនុស្សយើងបានជួបនឹងភាពសម្បូរសប្បាយ ក្នុងរយៈពេលដ៏វែង នោះជាធម្មតា ពួកគេសន្និដ្ឋានថាភាពសម្បូរសប្បាយនោះនឹងនៅតែបន្តកើតមានទៀត”។ ការសន្និដ្ឋាថា ការដែលបានកើតឡើងរហូតមកដល់ពេលនេះ នឹងបន្តកើតឡើងទៀត គឺជាផ្នត់គំនិត ដែលមនុស្សយើងមានជាធម្មតាទៅហើយ នៅក្នុងសតវត្សរ៍ទី២១នេះ ។ នៅសតវត្សរ៍ទី១ លោកពេត្រុសបានចែងអំពីពួកអ្នកដែលជឿថា ជីវិតនឹងមានការបន្តដូចកាលពីមុនទៀត ហើយពួកគេជឿថា ព្រះយេស៊ូវនឹងមិនយាងមកវិញឡើយ ។ គាត់បានបង្រៀនថា “ដ្បិតតាំងពីពួកឰយុកោដេកលក់ទៅ នោះគ្រប់ទាំងអស់នៅតែដដែល ដូចជាពីកំណើតលោកិយរៀងមកដែរ”(២ពេត្រុស ៣:៤)។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងយាងត្រឡប់មកវិញ ប៉ុន្តែ មនុស្សនៅតែបន្តរស់នៅ ដោយមិនស្តាប់បង្គាប់…
Read articleពេលឡើង និងពេលចុះ
មនុស្សយើងភាគច្រើនបានទទួលស្គាល់ថា ជីវិតមានដំណើរឡើងហើយចុះៗ ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនដែលជាក្សត្រដ៏មានប្រាជ្ញា ទ្រង់ក៏បានទទួលស្គាល់យ៉ាងដូចនេះផងដែរ ហើយបានឆ្លុះបញ្ចាំង នៅក្នុងការឆ្លើយតបរបស់យើង ចំពោះកាលៈទេសៈដែលមានដំណើរឡើងហើយចុះៗនោះ ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរសាស្តា ទ្រង់បានចែងថា “មានពេលសំរាប់គ្រប់ទាំងអស់ គឺមានពេលសំរាប់គ្រប់ការ ដែលចង់ធ្វើនៅក្រោមមេឃ … មានពេលយំ និងពេលសើច មានពេលសំរាប់សោយសោក និងពេលសំរាប់លោតកព្ឆោង”(សាស្តា ៣:១-៤)។ ព្រះបិតារបស់ស្តេចសាឡូម៉ូន គឺស្តេចដាវីឌ ត្រូវបានហៅថា “មនុស្សដែលធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះ”(១សាំយ៉ូអែល ១៣:១៤ កិច្ចការ ១៣:២២)។ ប៉ុន្តែ ក្នុងការរស់នៅរបស់ស្តេចដាវីឌ គឺមានពេលឡើងហើយចុះៗ ។ ស្តេចដាវីឌបានទួញសោក នៅពេលបុត្រដែលទ្រង់មានជាមួយនាងបាតសេបា បានស្លាប់ដោយសារជម្ងឺ (២សាំយ៉ូអែល ១២:២២)។ ប៉ុន្តែ ក៏មានពេលដែលទ្រង់និពន្ធបទចម្រៀងសរសើរតម្កើង និងសើចសប្បាយផងដែរ(ទំនុកតម្កើង ១២៦:១-៣)។ ក្រោយមក ទ្រង់ក៏មានសេចក្តីទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះការស្លាប់របស់អាប់សាឡំម ដែលជាបុត្រាដែលបានលើកទ័ពបះបោរនឹងទ្រង់(២សាំយ៉ូអែល ១៨:៣៣)។ ហើយនៅពេលគេដង្ហែរហិបសញ្ញាចូលក្រុងយេរូសាឡិម ស្តេចដាវីឌមានក្តីអំណរខាងវិញ្ញាណជាពន្លឹក បានជាទ្រង់រាំនៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ(២សាំយ៉ូអែល ៦:១២-១៥)។ នៅពេលយើងបង្ហាញនូវឲ្យគេឃើញថា យើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែលមានសន្តិភាព និងសេចក្តីអំណរនៅក្នុងជីវិត គ្រប់ពេលជាប់ជានិច្ច នោះយើងអាចនាំឲ្យមានផលអាក្រក់ដល់ខ្លួនឯង ក៏ដូចជាដល់អ្នកដទៃផងដែរ…
Read articleប៉ា!
មានក្មេងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះចេមស៍(James) ដែលមានអាយុ២២ខែ កំពុងដើរនាំមុខគ្រួសាររបស់ខ្លួន យ៉ាងមានទំនុកចិត្ត នៅតាមផ្លូវចូល នៅក្នុងព្រះវិហារដ៏ធំរបស់ពួកគេ។ ឳពុករបស់ចេមស៍បានតាមមើលវាជាប់ជានិច្ច នៅពេលដែលវាដើរតេសតាស់ៗ នៅក្នុងចំណោម “មនុស្សធំ” មួយហ្វូងធំនោះ។ ភ្លាមៗនោះ ក្មេងតូចម្នាក់នេះក៏ស្លន់ នៅពេលវារកមើលឳពុករបស់វាមិនឃើញ ។ វាក៏ឈប់ ដើម្បីរកមើលជុំវិញខ្លួនវា ហើយក៏ចាប់ផ្តើមស្រែកឡើងថា “ប៉ា ប៉ា!” ឳពុករបស់វាក៏ប្រញាប់មករកវាភ្លាម ហើយចេមស៍ ដែលជាក្មេងតូចម្នាក់នេះ ក៏ឈោងទៅរកដៃគាត់ ហើយគាត់ក៏ឱបវាយ៉ាងណែន ។ ចេមស៍ក៏បានស្ងប់ចិត្តវិញភ្លាម ។ ព្រះគម្ពីរពង្សាវតាក្សត្រខ្សែទីពីរ បានបកស្រាយអំពីរឿងរបស់ស្តេចហេសេគា ដែលបានឈោងទៅរកព្រះ ដើម្បីឲ្យទ្រង់ជួយ(១៩:១៥) ។ ស្តេចសានហេរីបនៃនគរអាសស៊ើរ បានគម្រាមស្តេចហេសេ-គា និងរាស្រ្តនៃនគរយូដាថា “កុំឲ្យព្រះរបស់ផងឯង ដែលឯងទុកចិត្តនោះ បញ្ឆោតឯង … ឯងបានឮនិយាយពីការដែលស្តេចអាសស៊ើរបានធ្វើ ដល់ស្រុកទាំងប៉ុន្មានហើយ គឺដែលទ្រង់បានបំផ្លាញគេអស់រលីងទៅ ដូច្នេះ តើឯងនឹងបានរួចឬ”(ខ.១០-១១)។ ស្តេចហេសេគាក៏ចូលក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអម្ចាស់ ហើយអធិស្ឋានទូលសូមការប្រោសលោះ ដើម្បី “ឲ្យនគរទាំងអស់ក្នុងលោកិយ បានដឹងថា ទ្រង់គឺជាព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាព្រះ”(ខ.១៤-១៩)។ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ក៏ឆ្លើយតបការអធិស្ឋាននោះ ដោយចាត់ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ ឲ្យប្រហារពួកខ្មាំងសត្រូវ ហើយស្តេចសានហេរីបក៏បានដកថយវិញ(ខ.២០-៣៦)។…
Read article