ភាពល្អនៃការងារ
មានគ្រីស្ទបរិស័ទខ្លះបានចម្រើនវ័យធំឡើង ដោយមានជំនឿថា ការងារគឺជាការអាក្រក់ និងជាបណ្តាសា ដែលបានបណ្តាលឡើង ដោយអំពើបាបរបស់អ័ដាំម និងនាងអេវ៉ា ។ បើ ពួកគេមិនព្រមផ្លាស់ប្តូរការគិតនេះទេ ជំនឿខុសឆ្គងនោះ អាចបណ្តាលឲ្យពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ការអ្វីដែលពួកគេធ្វើ នៅក្នុងមុខរបបរបស់ខ្លួន ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គឺមិនសំខាន់ចំពោះព្រះទេ ឬយ៉ាងហោចណាស់ មិនសំខាន់ដូចការងាររបស់បេសកជន ឬអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំឡើយ ។ តាមសេចក្តីបង្រៀន ក្នុងព្រះគម្ពីរលោកុ-ប្បត្តិ ១:២៦-៣១ ការយល់ដូចនេះ គឺមិនត្រឹមត្រូវទេ ។ ទីមួយ យើងអាចដឹងថា ព្រះទ្រង់ក៏ធ្វើការងាររបស់ទ្រង់ដែរ គឺដូចដែលមានបង្ហាញក្នុងបទគម្ពីរ ដែលចែងអំពីព្រះរាជកិច្ច នៃការបង្កើតរបស់សព្វសារពើរ ហើយក្នុងសេចក្តីពិតដែលចែងថា ទ្រង់បានសម្រាកនៅថ្ងៃទីប្រាំពីរ ។ បន្ទាប់មក យើងដឹងថា ទ្រង់បានបង្កើតយើងមក ឲ្យមានរូបភាពដូចទ្រង់(ខ.២៦) ហើយទ្រង់បានប្រទានឲ្យយើងមានអំណាច គ្រប់គ្រង់លើស្នាព្រះហស្ថទ្រង់ ។ ការនេះគឺបញ្ជាក់ថា យើងត្រូវធ្វើការងារ ដើម្បីមើលថែរស្នាព្រះហស្ថទាំងនោះ ។ ការមើលថែរស្នាព្រះហស្ថទ្រង់ គឺជាការងារ ។ និយាយរួមគឺការងារដ៏ប្រពៃ ដ្បិតព្រះទ្រង់ទតគ្រប់ទាំងរបស់ដែលទ្រង់បានធ្វើនោះ ក៏ឃើញថា ទាំងអស់”ជាការល្អប្រពៃ”(ខ.៣១)។ យើងក៏ត្រូវកត់សំគាល់ផងដែរថា…
Read articleពិភពសត្វស្រម៉ោច
ក្នុងនាមខ្ញុំជានាយកនៃសកលវិទ្យាល័យ ថ្ងៃចែកសញ្ញាប័ត្រ គឺស្ថិតក្នុងចំណោមថ្ងៃដែលពិសេសបំផុត ។ ថ្ងៃមួយ នៅពេលខ្ញុំកំពុងដើរទៅកាន់ពិធីចែកសញ្ញាប័ត្រ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយ នៅពេលខ្ញុំគិតថា និស្សិតដែលបានបញ្ចប់ការសិក្សា បានត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេច ដើម្បីចេញទៅក្នុងលោកិយ ដោយអំណាចបំផ្លាស់បំប្រែ នៃនគររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ។ នៅតាមផ្លូវដើរ ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ពួកសត្វស្រម៉ោចដ៏ឧស្សាហ៍ព្យាយាម កំពុងរវល់វាទៅមក ដើម្បីបំពេញកិច្ចការជាប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្លួន ។ ខ្ញុំក៏គិតថា សត្វស្រម៉ោចទាំងនោះ មានកិច្ចការដែលសំខាន់ជាងការធ្វើសំបុក នៅក្នុងពំនូកខ្សាច់នោះទៅទៀត ។ យើងងាយនឹងវង្វេងនៅក្នុងពិភពនៃសត្វស្រម៉ោច ពោលគឺនៅពេលដែលយើងមានការរវល់យ៉ាងខ្លាំង នឹងកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្លួន នាំឲ្យខកខានមិនបានអរសប្បាយនឹងទិដ្ឋភាពដ៏ធំជាង នៃកិច្ចការដែលព្រះទ្រង់កំពុងធ្វើនៅទូទាំងពិភពលោក ។ ខ្ញុំបានទទួលដំណឹងថា ការងារនៃព្រះវិញ្ញាណ កំពុងមានភាពផុសផលនៅទូទាំងតំបន់អាមេរិកខាងត្បូង ។ ក្នុងមួយថ្ងៃៗ មានមនុស្សរាប់ពាន់នាក់ទទួលជឿព្រះ នៅទ្វីបអាហ្រិក ។ គ្រីស្ទបរិស័ទដែលគេបៀតបៀន កំពុងមានការរីកលូតលាស់ ហើយតំបន់អាស៊ីកំពុងមានការកក្រើក ដោយសារចលនាដំណឹងល្អ ! តើដំណឹងទាំងនេះ បានដក់ជាប់នៅក្នុងចិត្តអ្នក ក្នុងការអធិស្ឋានរបស់អ្នក និងក្នុងការចាយវាយរបស់អ្នកឬទេ? ពេលខ្ញុំគិតអំពីការមានទម្លាប់ផ្តោត ទៅលើការដែលមិនសូវសំខាន់ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីការដែល សាវ័កប៉ុលធ្វើរបាយការណ៍ថា “អ្នកដេម៉ាសបានលះចោលខ្ញុំហើយ ដោយគាត់ស្រឡាញ់លោកីយ៍នេះ”(២ធីម៉ូថេ ៤:១០)។ ខ្ញុំឆ្ងល់…
Read articleភាពចាំបាច់នៃ ការស្រក់ទឹកភ្នែក
បន្ទាប់ពីមានការរញ្ជួយដី នៅប្រទេសហៃទី ឆ្នាំ ២០១០មក យើងមានការតក់ស្លត់ នៅពេលបានឃើញរូបភាពនៃភាពហិនហោច និងទុក្ខវេទនា ដែលប្រជាជនបានទទួលរង នៅក្នុងប្រទេសដ៏តូចមួយនេះ ។ ក្នុងចំណោមរូបភាពដ៏គួរឈឺចាប់ជាច្រើន មានរូបភាពមួយដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ជាងគេ ។ គឺរូបភាពដែលបង្ហាញអំពីស្រ្តីម្នាក់ ដែលកំពុងសម្លឹងមើលទៅភាពវិនាសហិនហោចដ៏ធំក្រៃលែង ដោយការយំសោក ។ គាត់មិនអាចពិចារណា អំពីការឈឺចាប់នៃប្រជាជនរបស់ខ្លួនបានឡើយ ហើយនៅពេលដែលចិត្តរបស់គាត់ត្រូវខ្ទេចខ្ទាំ គាត់បានសម្រក់ទឹកភ្នែក ។ គេអាចយល់អំពីការឆ្លើយតបរបស់គាត់នៅពេលនោះ ។ ជួនកាល មានតែការយំសោកទេ ដែលជាការឆ្លើយតបដ៏សមរម្យ ចំពោះការឈឺចាប់ដែលយើងជួបប្រទះ ។ នៅពេលខ្ញុំពិនិត្យមើលរូបភាពនោះ ខ្ញុំបានគិតអំពីការក្តួលអាណិតនៃព្រះអម្ចាស់នៃយើង ។ ព្រះយេស៊ូវបានជ្រាបអំពីភាពចាំបាច់នៃការសម្រក់ទឹកភ្នែក ហើយទ្រង់ក៏ព្រះកន្សែងផងដែរ ។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់ព្រះកន្សែង ចំពោះសេចក្តីហិនវិនាសមួយប្រភេទទៀត ដែលកើតឡើងពីអំពើបាប ។ នៅពេលទ្រង់យាងជិតដល់ទីក្រុងយេរូសាឡិម ដែលមានទៅដោយ អំពើពុករលួយ និងភាពអយុត្តិធម៌ ហើយនិងការឈឺចាប់ដែលអ្នកក្រុងនោះបានបង្ករ ទ្រង់បានឆ្លើយតប ដោយសម្រក់ទឹកភ្នែក ។ ដូចដែលមានចែង ថា “កាលទ្រង់យាងទៅបង្កើយ និងឃើញទីក្រុងហើយ នោះក៏ទ្រង់ព្រះកន្សែងនឹងក្រុងនោះ”(លូកា ១៩:៤១)។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ព្រះកន្សែង…
Read articleបញ្ហាជាមួយពួកវីរៈបុរស
កាលនៅពីក្មេង ខ្ញុំមានវីរៈបុរសម្នាក់ គឺលោកភីធ ម៉ារ៉ាវីជ(Pete Maravich) ដែលជាកីឡាករបាល់បោះ ដែលមានពន្ទុះខ្ពស់ ដែលលេងបាល់បោះ ដូចអ្នកលេងសៀកអញ្ចឹង។ បញ្ហាចោទនៅពេលនោះ គឺការដែលខ្ញុំមានបំណងប្រាថ្នាចង់មានលក្ខណៈ ដូចលោកភីស្តូល ភីធ(Pistol Pete) បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនពេញចិត្ត ចំពោះព្រះដែលបានបង្កើតឲ្យខ្ញុំមានលក្ខណៈសម្បត្តិផ្ទាល់ខ្លួន ។ នៅពេលខ្ញុំដឹងថា ខ្លួនមិនអាចលេងបាល់បោះ ឲ្យបានល្អដូចលោកភីតទេ ខ្ញុំក៏មានការបាក់ទឹកចិត្តកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ ។ ខ្ញុំថែមទាំងលែងចូលរួមជាមួយក្រុមកីឡាមហាវិទ្យាល័យ អស់មួយរយៈពេលខ្លី ព្រោះខ្ញុំមិនអាចឈានទៅដល់ខ្នាតគំរូនៃលោកម៉ារ៉ាវីជ ។ ក្មេងៗនៅសម័យនេះ ក៏នៅតែមានទម្លាប់យ៉ាងដូចនេះផងដែរ ។ ពួកគេចម្រើនវ័យធំឡើង ដោយចិត្តមិនអរសប្បាយចំពោះព្រះ ដែលបានបង្កើតពួកគេមក ឲ្យមានលក្ខណៈសម្បត្តិផ្ទាល់ៗខ្លួន ព្រោះពួកគេចង់ឲ្យខ្លួនឯង មានលក្ខណៈដូច “វីរៈបុរសដែលពួកគេយល់ថាល្អឥតខ្ចោះ”នោះ ។ នាងចូននី ឌីអាស៍(Jonny Diaz) ដែលជាអ្នកចម្រៀងគ្រីស្ទបរិស័ទ បានទទួលស្គាល់បញ្ហានេះផងដែរ ហើយគាត់បាននិពន្ធបទចម្រៀងមួយបទ មានចំណងជើងថា “ខ្លួនអ្នកដែលស្រស់ស្អាតលើសពីនេះ”។ បទនេះផ្តើមដោយឃ្លា “ក្មេងស្រីម្នាក់មានអាយុ១៤ឆ្នាំ បានមើលទស្សនាវត្តី ហើយនិយាយថា នាងចង់មានសម្រស់ដូចរូបនោះដែរ”។ ក្មេងស្រីខ្លះប្រាថ្នាចង់មានលក្ខណៈដូចនាងសេលីណា ហ្កូមេស(Selena Gomes) ដែលជាតារាឌីសនី(Disney)…
Read articleការរកឃើញក្រាំង
មានពេលមួយ នៅថ្ងៃអាទិត្យ នៅព្រះវិហារដែលខ្ញុំដឹកនាំ ខ្ញុំបានអញ្ចើញកុមារបីនាក់ ឲ្យស្វែងរកក្រាំងមួយចំនួន ដែលមានសរសេរខគម្ពីរពីលើ គឺក្រាំងដែលខ្ញុំបានលាក់នៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលថ្វាយបង្គំរបស់យើង ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេថា នៅពេលពួកគេរកក្រាំងនោះឃើញ ហើយអានខគម្ពីរនោះឲ្យឮៗ នោះខ្ញុំនឹងឲ្យរង្វាន់ពួកគេ ។ បើសិនជាអ្នកបានឃើញក្មេងទាំងនោះស្វែងរកក្រាំងនៅពេលនោះ មិនដឹងជាប្រសើរយ៉ាងណាទេ! ព្រោះពួកគេបានរត់ រំគិលកៅអី ហើយរកមើលក្នុងគុម្ពផ្កា និងនៅក្នុងកាបូបលុយ(ដោយ មានការអនុញ្ញាតិ)។ ពួកគេបានស្វែងរកក្រាំងនោះ ដោយការប្រឹងប្រែងយ៉ាងខ្លាំង តែពួកគេក៏មានចិត្តរំភើបរីករាយផងដែរ ។ ការព្យាយាមស្វែងរករបស់ពួកគេ និងការរកឃើញក្រាំងទាំងនោះ បាននាំឲ្យមានអំណរ ក្នុងចំណោមពួកក្មេងៗ ការបញ្ជាក់ដល់ពួកជំនុំរបស់យើង និងការយល់ដឹងជាថ្មីម្តងទៀត អំពីសារៈសំខាន់នៃព្រះបន្ទូលព្រះ។ ព្រះគម្ពីរ ២ពង្សាវតាក្សត្រ ២២-២៣ បានចែងឲ្យយើងដឹង អំពីរបៀបដែលស្តេចយ៉ូសៀស និងប្រជាជននៃនគរយូដាបានរកឃើញឡើងវិញ នូវសេចក្តីអំណរ និងសារៈសំខាន់នៃព្រះបន្ទូលព្រះ ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការជុសជួលព្រះវិហារ លោកហ៊ីលគីយ៉ា ដែលជាសម្តេចសង្ឃ បានរកឃើញក្រាំងគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យ ។ ក្រាំងគម្ពីរនោះប្រាកដជាបានបាត់ ឬលាក់ទុកនៅក្នុងរជ្ជកាលនៃស្តេចម៉ានាសេហើយ ។ បន្ទាប់ពីគេអានក្រាំងនោះឲ្យស្តេចយ៉ូសៀសស្តាប់ ទ្រង់ក៏បានស្តាប់ ហើយឆ្លើយតបចំពោះក្រាំងនោះ(ខ.១០-១១)។ ទ្រង់បានព្យាយាមស្វែងយល់ជាបន្ថែម អំពីក្រាំងនោះ(ខ.១២-២០) ហើយទ្រង់ក៏បានដឹកនាំពួកបណ្តាជន ឲ្យមានការប្តេជ្ញាចិត្តឡើងវិញ…
Read articleវិញ្ញាណដែលអាចទទួលការបង្រៀន
មុនពេលដែលព្រះវិហាររបស់យើងជិតចាប់ផ្តើមកម្មវិធីថ្វាយបង្គំ ខ្ញុំបានស្តាប់ឮបុរសវ័យក្មេងម្នាក់ កំពុងជជែកជាមួយម្តាយរបស់គាត់ នៅខាងក្រោយខ្នងខ្ញុំ ។ ពួកគេកំពុងអានសេចក្តីប្រកាសនៅក្នុងក្រដាសកម្មវិធីថ្វាយបង្គំ ដែលលើកទឹកចិត្តឲ្យអានព្រះគម្ពីរសុភាសិត ក្នុងមួយថ្ងៃឲ្យបានមួយជំពូក ចាប់ពីខែកក្កដា និងសីហា ។ គាត់បានសួរម្តាយគាត់ថា “តើយើងនឹងអានជំពូក៣១ នៅក្នុងខែសីហា យ៉ាងដូចម្តេចនឹងបាន បើក្នុងខែនោះមានតែ៣០ថ្ងៃទេ?” ម្តាយគាត់ក៏ឆ្លើយថា គាត់ស្មានថា ខែសីហាមាន៣១ថ្ងៃ ។ គាត់តបវិញថា “ទេ មានតែ៣០ថ្ងៃទេ”។ នៅពេលកម្មវិធីថ្វាយបង្គំ ឈានចូលដល់ពេលដែលយើងត្រូវជម្រាបសួរគ្នាទៅវិញទៅមក ខ្ញុំក៏បានបែរក្រោយទៅរកគាត់ ហើយនិយាយថា សួរស្តី ។ បន្តាប់មក ខ្ញុំក៏និយាយទៅកាន់គាត់ថា “ខែសីហាពិតជាមាន៣១ថ្ងៃមែន”។ គាត់ប្រកែកថា “ទេ មិនមែនទេ ។ ខែពីរដែលនៅបន្ទាប់គ្នាមិនអាច មានរយៈពេល៣១ថ្ងៃដូចគ្នាបានទេ”។ ការច្រៀងសរសើរតម្កើងព្រះក៏បន្លឺឡើង ដូចនេះខ្ញុំក៏គ្រាន់តែញញឹមដាក់គាត់ ។ ការជជែកគ្នាដ៏ខ្លីនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតអំពីភាពចាំបាច់នៃការមានវិញ្ញាណ ដែលអាចទទួលការបង្រៀន ដែលស្វែងរកប្រាជ្ញាដែលខ្លួនមិនមាន ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក៣ អាកប្បកិរិយ៉ាដែលឪពុកចង់ឲ្យកូនប្រុសរបស់គាត់មាន គឺការបន្ទាបខ្លួន ដូចដែលមានចែងថា “ កុំឲ្យមើលខ្លួនថាមានប្រាជ្ញាឡើយ ចូរកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ាវិញ”(ខ.៧)។ ក្នុងជំពូក…
Read article