ក្តីសង្ឃឹម និងក្តីសុបិន្ត
ក្នុងឆ្នាំ១៩៦០ សិស្សទាំងអស់ក្នុងវិទ្យាល័យដែលខ្ញុំរៀន បានចូលរួមក្នុងគម្រោងទេពកោសល្យមួយ។ គេបានឲ្យយើងចំណាយពេលប្រលងជាច្រើនថ្ងៃ ដើម្បីស្ទង់មើលសមត្ថភាពរបស់យើង ក្នុងមុខវិជ្ជាដែលយើងរៀននៅវិទ្យាល័យ។ លើសពីនេះទៅទៀត គេបានឲ្យយើងបង្ហាញពីផែនការ សេចក្តីសង្ឃឹម និងក្តីស្រមៃដែលយើងមានសម្រាប់ពេលអនាគត។ តែកាលនោះ យើងមិនបានដឹងទេថា មានសិស្ស ៤សែននាក់ ដែលមកពី១៣០០វិទ្យាល័យ បានចូលរួមក្នុងកម្មវិធីសិក្សាដ៏ធំបំផុតមួយនេះ ដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមក នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ ក្នុងចំណោមអ្នកចូលរួមទាំងអស់ គ្មានសិស្សណាម្នាក់អាចមើលដឹងជាមុន ថាជីវិតរបស់ខ្លួន នឹងទៅជាយ៉ាងណា នៅពេលអនាគតឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ លោកសូល ដែលជាអ្នកស្រុកតើសុស ក៏មិនបានដឹងជាមុនថា ជីវិតគាត់នឹងទៅជាយ៉ាងណាដែរ។ កាលគាត់នៅជាយុវជន គោលដៅរបស់គាត់ គឺបំផ្លាញពួកជំនុំរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ(កិច្ចការ ៧:៥៨-៨:៣ កាឡាទី ១:១៣)។ តែក្រោយមក គាត់ក៏បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ហើយគាត់ក៏ក្លាយជាសាវ័កប៉ុល ដោយគាត់មានបេសកកម្មបង្កើតពួកជំនុំ ឲ្យមានចំនួនកាន់តែច្រើនជាពហុគុណវិញ។ នៅពេលដែលសាវ័កប៉ុលធ្វើដំណើរ ទៅទីក្រុងយេរ៉ូសាឡឹម គាត់ត្រូវប្រឈមមុខនឹងការចាប់ខ្លួនដាក់គុក និងទុក្ខលំបាកជាច្រើន តែគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំមិនរាប់ជីវិតនេះ ទុកជារបស់វិសេសដល់ខ្ញុំដែរ ឲ្យតែខ្ញុំបានបង្ហើយការរត់ប្រណាំងរបស់ខ្ញុំដោយអំណរចុះ ព្រមទាំងការដែលខ្ញុំទទួលពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ គឺឲ្យខ្ញុំបានធ្វើបន្ទាល់សព្វគ្រប់ ពីដំណឹងល្អនៃព្រះគុណព្រះវិញ” (កិច្ចការ ២០:២៤)។ នៅពេលគោលដៅនៃជីវិតរបស់យើង គឺជាការថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះមានព្រះអម្ចាស់ នោះទ្រង់នឹងដឹកនាំ…
Read articleយើងនឹងមិនខកបំណងឡើយ
យើងមានការងឿងឆ្ងល់ជាខ្លាំង មិនដឹងថា មូលហេតុអ្វីបានជាមិត្តសំឡាញ់របស់យើងម្នាក់ ចូលចិត្តធ្វើដំណើរជាញឹកញាប់ ទៅក្រុងហូបាត(Hobart) ក្នុងរដ្ឋតាសម៉ាញ៉ា(Tasmania) ប្រទេសអូស្រា្តលីឡើយ។ ថ្មីៗនេះ នាងបានអញ្ជើញពួកយើង ឲ្យធ្វើដំណើរទៅទីនោះ ជាមួយនឹងនាងដែរ។ យើងធ្វើដំណើរពីប្រលានយន្តហោះ ឆ្លងកាត់ស្ពានមួយ រួចកាត់តាមទីក្រុងហូបាត និងតំបន់ជាយក្រុងមួយចំនួន។ យើងបានបន្តធ្វើដំណើរទៅមុខទៀត ដោយមិនឃើញមានអ្វីគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នៅតាមផ្លូវទេ។ យើងបានធ្វើដំណើរតាមផ្លូវបត់ក្រងិចក្រងុកដ៏លំបាក ពីរបីលើក ដែលតម្រូវឲ្យយើងបើកបរយឺតៗ ទាំងឡើងទួលខ្ពង់ផង រួចយើងក៏មើលទៅតំបន់ខាងក្រោម ឃើញឆ្នេរសមុទ្រ ដែលលាតសន្ធឹងពីចម្ងាយ។ តែវានៅតែគ្មានអ្វីប្លែកដដែល។ តែនៅពេលដែលយើងធ្វើដំណើរ តាមផ្លូវចោទ ទៅដល់គោលដៅ នៅតំបន់ខាងលើ យើងក៏បានឃើញទេសភាពដ៏អស្ចារ្យនៃទីក្រុងហូបាត ដែលបានបង្ហាញខ្លួនយ៉ាងច្បាស់ពីចម្ងាយ។ ពេលនោះ សូម្បីតែស្ពានដែលយើងបានឆ្លង ដែលហាក់ដូចជាគ្មានអ្វីដែលគួរឲ្យកត់សម្គាល់ ក៏បានប្រែជាស្រស់ស្អាត ពេលដែលយើងមើលវាពីចម្ងាយផងដែរ។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលនាងចូលចិត្តធ្វើដំណើរទៅទីនោះ ជាញឹកញាប់នោះ។ យ៉ាងណាមិញ ពួកអ្នកត្រួសត្រាយនៃសេចក្តីជំនឿ ក្នុងបទគម្ពីរ ហេព្រើរ ជំពូក១១ ក៏មានដំណើរជីវិតដែលធ្លាប់ជួបការបត់ចុះបត់ឡើងដ៏ពិបាក ព្រមទាំងជួបស្ថានភាពដ៏គួរឲ្យធុញទ្រាន់ផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែខំមមុលទៅមុខ ដោយមិនត្រឡប់ក្រោយវិញ។ គោលដៅរបស់ពួកគេនោះ គឺនគរស្ថានសួគ៌ “ជាទីក្រុងដែលមានឫសជញ្ជាំង ដែលព្រះទ្រង់ជាអ្នកគូរ ហើយជាជាងសង់”(ខ.១០)។ អ្នកស្រីអេសធើរ ឃ័រ…
Read articleផ្តួលរំលំជញ្ជាំងនោះ!
សម្រាប់ប្រជាជនដែលបានរស់នៅ ក្នុងប្រទេសអាឡឺម៉ង់ខាងកើត កាលពីជាង៥០ឆ្នាំមុន ពាក្យ “ជញ្ជាំង” គឺជាពាក្យពីម៉ាត់ ដែលអាចពិពណ៌នាអំពីរបាំងបេតុង ដែលគេបានសាងសង់នៅថ្ងៃ ១៣ ខែសីហា ឆ្នាំ ១៩៦១ ដើម្បីពុះខណ្ឌប្រទេសអាឡឺម៉ងខាងកើត និងអាឡឺម៉ង់ខាងលិច។ ក្រោយមក គេបានសង់បន្ថែមពីលើជញ្ជាំងនោះ ដែលធ្វើឲ្យគេស្ទើរតែមិនអាចឆ្លងកាត់បាន ដោយសារមានបន្លាលួស និងទាហានចាំការពារ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៨៩ គេក៏បានរំលំជញ្ជាំងនោះ ហើយក៏លែងមានរបាំងអ្វីមកពុះចែកប្រទេសទាំងពីរទៀតហើយ។ យ៉ាងណាមិញ នៅមានជញ្ជាំងមួយប្រភេទទៀត ដែលយើងត្រូវដកចេញផងដែរ គឺជញ្ជាំងពុះខណ្ឌឲ្យមនុស្ស ជាតិ ដាច់ចេញពីព្រះ។ ជញ្ជាំងនោះត្រូវបានសាងសង់ នៅក្នុងសួនច្បារអេដែន ពេលដែលបុរសម្នាក់ និងស្រ្តីម្នាក់ បានធ្វើការបះបោរដំបូងបំផុត ទាស់ប្រឆាំងនឹងព្រះ(លោកុប្បត្តិ ៣)។ ហើយមនុស្សយើងក៏បានបន្តការបះបោរនេះ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក។ តើអ្នកអាចស្រមៃថា ជញ្ជាំងនោះមានសណ្ឋានដូចម្តេចខ្លះ? បទគម្ពីរអេសាយ ៥៩:២ បានចែងថា “គឺជាអំពើទុច្ចរិតរបស់ឯងរាល់គ្នា ដែលបានខណ្ឌជាកណ្តាលឯង ហើយនឹងព្រះនៃឯងទេតើ ហើយអំពើបាបរបស់ឯងរាល់គ្នា បានបាំងព្រះភក្ត្រទ្រង់មិនឲ្យឯងឃើញ”។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការសុគ និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ នៃព្រះយេស៊ូវ បានធ្វើឲ្យយើងអាចផ្សះផ្សាជាមួយព្រះបាន(២កូរិនថូស ៥:១៧-២១)។…
Read articleការសង្ស័យ និងសេចក្តីជំនឿ
តើគ្រីស្ទបរិស័ទដែលមានការសង្ស័យអំពីសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្លួនម្តងម្កាង អាចមានប្រសិទ្ធិភាព នៅក្នុងការងារបម្រើព្រះឬទេ។ អ្នកខ្លះគិតថា គ្រីស្ទបរិស័ទដែលពេញវ័យ ហើយមានការលូតលាស់ មិនដែលមានការសង្ស័យ អំពីសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្លួនទេ។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវដឹងថា មានបទពិសោធន៍ខ្លះជួយស្អាងជំនឿរបស់យើង ហើយក៏ មានបទពិសោធន៍ដែលអាចនាំឲ្យយើងមានការសង្ស័យម្តងម្កាលផងដែរ។ ពេលសាវ័កថូម៉ាសមានការសង្ស័យ អំពីការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ បានជាគាត់និយាយថា “បើខ្ញុំមិនឃើញស្នាមដែកគោល នៅព្រះហស្តទ្រង់ ទាំងលូកម្រាមដៃទៅក្នុងស្នាមដែកគោលនោះ ហើយលូកដៃខ្ញុំទៅក្នុងចំហៀងទ្រង់ នោះខ្ញុំមិនព្រមជឿទេ”(យ៉ូហាន ២០:២៥)។ ព្រះគ្រីស្ទមិនបានស្តីបន្ទោសលោកថូម៉ាសទេ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានបង្ហាញភស្តុតាង ដែលគាត់បានសួររកនោះទៀតផង។ សាវ័កថូម៉ាសក៏បានទូលទ្រង់ ទាំងចិត្តភ្ញាក់ផ្អើលថា “ឱព្រះអម្ចាស់នៃទូលបង្គំ ឱព្រះនៃទូលបង្គំអើយ”(២០:២៨)។ បន្ទាប់ពីហេតុការណ៍នេះបានកើតឡើង ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីមិនបាននិយាយអ្វីទៀត អំពីលោកថូម៉ាសទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានឯកសារមួយចំនួនរបស់ពួកជំនុំដំបូង បានអះអាងថា លោកថូម៉ាសបានទៅបំពេញបេសកកម្ម នៅប្រទេសឥណ្ឌា។ គាត់បានផ្សាយដំណឹងល្អ ធ្វើការអស្ចារ្យ និងបង្កើតពួកជំនុំនៅទីនោះ។ ក្នុងចំណោមពួកជំនុំទាំងនោះ មានពួកជំនុំខ្លះ នៅតែមានដំណើរការជាធម្មតា ហើយបានអះអាងថា លោកថូម៉ាសជាស្ថាបនិករបស់ខ្លួនទៀតផង។ យើងមិនត្រូវបណ្តោយឲ្យការសង្ស័យ ក្លាយជាទម្លាប់របស់យើងឡើយ។ ចូរអនុញ្ញាតឲ្យព្រះដឹកនាំអ្នក ដើម្បីឲ្យអ្នកមានការយល់ដឹងកាន់តែស៊ីជម្រៅ អំពីសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់។ ចូរធ្វើឲ្យជំនឿរបស់អ្នកថ្មីឡើង។ អ្នកនៅតែអាចសម្រេចកិច្ចការធំថ្វាយទ្រង់។–Dennis Fisher
Read articleភ្នែកសម្រាប់មើល
មានពេលមួយខ្ញុំបានទៅធ្វើដំណើរកម្សាន្ត នៅឯប្រទេសអ៊ីស្រាអែល។ ពេលខ្ញុំក្រឡេកមើលទៅទឹកដីសន្យាជាលើកទីមួយ ពីលើភ្នំម៉ូអាប់ ខ្ញុំមិនបានឃើញភាពស្រស់ស្អាត ដូចការរំពឹងទុកឡើយ។ ខណៈពេលខ្ញុំមើលទៅក្រុងយេរីខូ ខ្ញុំក៏បានសួរអ្នកនាំផ្លូវរបស់យើងថា “ពេលដែលប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលមកដល់ទឹកដីសន្យា តើពួកគេបានឃើញទិដ្ឋភាពដែលស្រស់ស្អាតខ្លាំងជាងនេះឬ?” កាលនោះ ខ្ញុំគិតថា ទិដ្ឋភាពនៅត្រើយខាងកើត នៃទន្លេយ័រដាន់ មានភាពខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំង ពីត្រើយខាងលិចហើយ។ តែនាងបានឆ្លើយថា “ទេ តំបន់នេះមានទិដ្ឋភាពដូចនេះ អស់រយៈពេលរាប់ពាន់ឆ្នាំហើយ”។ ខ្ញុំក៏រៀបពាក្យសួរម្តងទៀតថា “តើពួកអ៊ីស្រាអែលបានឃើញអ្វីខ្លះ ពេលដែលពួកគេចូលមកដល់តំបន់នេះ?” នាងក៏តបថា “កាលនោះ ពួកគេបានឃើញព្រៃដង្គុំធំជាងគេ ក្នុងវាលរហោស្ថាននៃពិភពលោកទាំងមូល”។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំយល់ហើយ។ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរកម្សាន្តតាមឡានក្រុងដែលមានម៉ាស៊ីនត្រជាក់ដ៏ទំនើប កាត់តាមវាលរហោស្ថាន ហើយមានដបទឹកត្រជាក់ដាក់តាមខ្លួន។ ដូចនេះ សម្រាប់ខ្ញុំ ព្រៃដង្គុំគ្មានអ្វីអស្ចារ្យទេ។ តែជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានវិលវល់ ក្នុងវាលរហោស្ថាន ដ៏ក្តៅហួតហែង អស់រាប់សិបឆ្នាំ។ សម្រាប់ពួកគេ ដើមឈើតូចៗដុះរង្វើលៗ ដែលពួកគេមើលឃើញពីចម្ងាយ គឺជាប្រភពទឹកដែលនាំមកនូវភាពស្រស់ស្រាយ និងការទ្រទ្រង់ជីវិត។ កាលនោះពួកគេកំពុងតែក្រៀមក្រោះ តែពេលនេះខ្ញុំកំពុងតែមានភាពស្រស់ស្រាយ។ ពួកគេកំពុងខ្សោះល្វើយ តែខ្ញុំកំពុងតែស្រណុកស្រួល។ ពួកគេបានចំណាយពេលរង់ចាំ អស់៤០ឆ្នាំ ទំរាំតែបានចូលទឹកដីសន្យា តែខ្ញុំបានចំណាយពេលតែ៤ម៉ោងប៉ុណ្ណោះ។ យើងអាចរកឃើញ សេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះ នៅកន្លែងដែលស្ងួតហួតហែង…
Read articleស្វែងរក និងជួយសង្រ្គោះ
លោកឡាចឡាន មែកការី(Lachlan Macquarie) គឺជាអភិបាលរដ្ឋញូសោតវេល(New South Wales) នៃប្រទេសអូស្រ្តាលី ចាប់ពីឆ្នាំ ១៨១០-១៨២១។ គាត់មានវិធីធ្វើឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នា មានអារម្មណ៍កក់ក្តៅ នៅក្នុងតំបន់ដែលរដ្ឋាភិបាលបានចូលកាន់កាប់ថ្មីៗ។ ពេលដែលប្រជាជន អ្នកធ្វើការរដ្ឋ និងពួកមន្ត្រីទាហានមានការរើសអើង មកមើលពួកអ្នកទោស ដែលគេបានដោះលែង និងដឹកជញ្ជូនពីចក្រភពអង់គ្លេសមក លោកអភិបាលមែកការី ក៏បានទទូចសុំឲ្យគេចាត់ទុកអ្នកទាំងនោះ ជាប្រជាជនដែលមានសិទ្ធិស្មើគ្នា ក្នុងសង្គម។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញនូវចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះលោកសាខេ ដែលជាអ្នកយកពន្ធ ដែលគេស្អប់ខ្ពើម និងមិនរាប់អាន នៅក្រុងយេរីខូ ហើយបានរាប់បញ្ចូលគាត់ នៅក្នុងផែនការនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ទ្រង់(លូកា ១៩:១-១០)។ គាត់ចង់ឃើញព្រះយេស៊ូវខ្លាំងណាស់ បានជាគាត់ឡើងដើមឈើ ដើម្បីឲ្យបានឃើញទ្រង់។ ពេលព្រះយេស៊ូវយាងកាត់តាមនោះ ទ្រង់បានជ្រាប អំពីចិត្តឆេះឆួលរបស់គាត់ ហើយបានឲ្យគាត់ចុះពីដើមឈើនោះ មក ព្រោះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងជួបគាត់ នៅក្នុងផ្ទះរបស់គាត់។ ពេលនោះ មានអ្នកខ្លះបានរិះគន់ការដែលព្រះយេស៊ូវចំណាយពេលជាមួយមនុស្សមានបាប ប៉ុន្តែ សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលទ្រង់បានបង្ហាញដល់លោកសាខេ បានធ្វើឲ្យជីវិតគាត់ផ្លាស់ប្រែ។ គាត់បានប្រែចិត្ត ហើយក៏បានសងប្រាក់ដែលគាត់បានកេងបំបាត់ ឲ្យទៅគេវិញ។ ដូចនេះ សេចក្តីសង្រ្គោះបានចូលមកដល់ផ្ទះរបស់គាត់ហើយ។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានព្រះរាជបេសកកម្មដ៏សាមញ្ញមួយ គឺស្វែងរកមនុស្សបាត់បង់ ទោះបីជាពួកគេមានឋានៈអ្វីក៏ដោយ…
Read article