តើខ្ញុំជាអ្វី?
១របាក្សត្រ ២៩:១៤-២០ តែតើទូលបង្គំជាអ្វី ហើយរាស្ត្ររបស់ទូលបង្គំនេះជាអ្វី ដែលយើងខ្ញុំរាល់គ្នាអាចនឹងថ្វាយដង្វាយយ៉ាងនេះ ដោយស្ម័គ្រពីចិត្តបាន? ១របាក្សត្រ ២៩:១៤ ក្នុងនាមខ្ញុំជាសមាជិករបស់ក្រុមអ្នកដឹកនាំ ក្នុងការងារព្រះវិហារក្នុងតំបន់ ខ្ញុំក៏មានតួនាទីអញ្ជើញអ្នកដទៃ ឲ្យចូលរួមជាមួយយើង ក្នុងការពិភាក្សារបស់អ្នកដឹកនាំផងដែរ។ ការអញ្ជើញរបស់ខ្ញុំ មានការរៀបរាប់អំពីពេលវេលាដែលត្រូវលះបង់ និងមានការបង្រៀនជាចំណុចៗ អំពីវិធីសាស្ត្រដែលអ្នកដឹកនាំត្រូវការ ដើម្បីទំនាក់ទំនងជាមួយក្រុមតូចរបស់ពួកគេ ទាំងក្នុងការជួបប្រជុំដោយផ្ទាល់ ក៏ដូចជាតាមទូរស័ព្ទ។ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំមានការស្ទាក់ស្ទើរមិនហ៊ានណែនាំអ្នកដទៃឲ្យអនុវត្តតាម ព្រោះខ្ញុំបានដឹងអំពីការលះបង់ ដែលពួកគេត្រូវមាន ដើម្បីក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ។ ហើយជួនកាល ពួកគេបានឆ្លើយតបថា ពួកគេមានព្រះពរណាស់ ដែលបានចូលរួមការជួបជុំនោះ។ ការឆ្លើយតបដូចនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល។ ពួកគេមិនបានបដិសេធការអញ្ជើញនេះទេ តែផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានពិពណ៌នា អំពីការដឹងគុណចំពោះព្រះអម្ចាស់ សម្រាប់ការគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអង្គបានធ្វើក្នុងជីវិតពួកគេ ជាហេតុផលដែលពួកគេមានចិត្តឆេះឆួលចង់ធ្វើការថ្វាយព្រះអង្គ។ នៅពេលដែលគេដល់ពេលត្រូវថ្វាយធនធានផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីធ្វើការសាងសង់ព្រះវិហារថ្វាយព្រះអម្ចាស់ ស្តេចដាវីឌក៏មានការឆ្លើយតបស្រដៀងនេះផងដែរ។ ទ្រង់ពោលថា “តើទូលបង្គំជាអ្វី ហើយរាស្ត្ររបស់ទូលបង្គំនេះជាអ្វី ដែលយើងខ្ញុំរាល់គ្នាអាចនឹងថ្វាយដង្វាយយ៉ាងនេះ ដោយស្ម័គ្រពីចិត្តបាន?” (១របាក្សត្រ ២៩:១៤)។ ការដែលស្តេចដាវីឌបានថ្វាយដោយស្ម័គ្រពីចិត្ត ក៏បានទទួលការបណ្តាល ពីចិត្តដែលដឹងគុណព្រះអម្ចាស់ ដែលបានធ្វើការក្នុងជីវិតទ្រង់ និងប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។ ការឆ្លើយតបរបស់ទ្រង់បានបង្ហាញការបន្ទាបខ្លួន និងការទទួលស្គាល់សេចក្តីល្អរបស់ព្រះអម្ចាស់ ចំពោះអ្នកដទៃ និងជនបរទេស…
Read article
មើល ដោយជំនឿ
ហេព្រើរ ១១:១-៨ រីឯសេចក្តីជំនឿ នោះគឺជាចិត្តដែលដឹងជាក់ថានឹងបានដូចសង្ឃឹម ជាសំគាល់ពីការដែលមើលមិនឃើញ។ ហេព្រើរ ១១:១ ក្នុងអំឡុងពេលខ្ញុំដើរហាត់ប្រាណនៅពេលព្រឹក ពន្លឺថ្ងៃរះបានចាំងត្រូវទឹកបឹងមីឈឺហ្គិន ចំប្លង់ដ៏ល្អឥតខ្ចោះ បង្កើតបានជាផ្ទាំងទេសភាពដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល។ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់មិត្តភក្តិខ្ញុំឲ្យឈប់សិន ហើយរង់ចាំខ្ញុំមួយភ្លែត ខណៈពេលដែលខ្ញុំបានដកទូរស័ព្ទចេញមកថតរូប។ ដោយសារទីតាំងរបស់ព្រះអាទិត្យចំពីមុខខ្ញុំ ខ្ញុំមិនបានមើលឃើញរូបភាពនៅលើទូរស័ព្ទខ្ញុំច្បាស់ មុនពេលខ្ញុំចុចប៊ូតុងថតយករូបភាពនោះទេ។ តែខ្ញុំបានធ្វើដូចនេះពីមុនមក ដូចនេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា រូបថតនោះនឹងមានភាពស្រស់ស្អាត។ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់មិត្តភក្តិខ្ញុំថា “យើងមិនអាចមើលរូបថតនោះឃើញច្បាស់ ដោយសារចាំងពន្លឺថ្ងៃ តែរូបថតដូចនេះ តែងតែមានភាពស្រស់ស្អាត”។ ការដើរដោយជំនឿ ឆ្លងកាត់ជីវិតនេះ ច្រើនតែមានលក្ខណៈមិនខុសពីការថតរូបយ៉ាងដូចនេះ។ យើងមិនតែងតែអាចមើលឃើញរូបភាពជាលម្អិតនៅលើអេក្រង់ទូរស័ព្ទ តែមិនមានន័យថា យើងមិនអាចថតបានរូបភាពស្រស់ស្អាតនោះទេ។ អ្នកមិនតែងតែអាចមើលឃើញព្រះធ្វើការ តែអ្នកអាចទុកចិត្តថា ព្រះអង្គកំពុងតែធ្វើការ។ គឺដូចដែលកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបានចែងថា “សេចក្តីជំនឿ នោះគឺជាចិត្តដែលដឹងជាក់ថានឹងបានដូចសង្ឃឹម ជាសំគាល់ពីការដែលមើលមិនឃើញ”(១១:១)។ ដោយជំនឿ យើងទុកចិត្តព្រះអម្ចាស់ ជាពិសេសនៅពេលដែលយើងមិនអាចមើលឃើញ ឬយល់អំពីការអ្វីដែលព្រះអង្គកំពុងធ្វើ។ ដោយជំនឿ ការមិនអាចមើលឃើញរូបច្បាស់ មិនបានរារាំងយើងមិនឲ្យថតរូបបានឡើយ។ វាអាចនាំឲ្យយើងអធិស្ឋានកាន់តែច្រើន និងស្វែងរកទិសដៅពីព្រះអង្គ។ យើងក៏អាចពឹងផ្អែកទៅលើទីបន្ទាល់របស់អ្នកដែលបានដើរដោយជំនឿ(ខ.៤-១២) ក៏ដូចជាតាមរយៈទីបន្ទាល់ផ្ទាល់ខ្លួន គឺទីបន្ទាល់អំពីការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើកាលពីមុន និងអាចធ្វើបន្តទៀត។—Katara Patton តើអ្នកកំពុងតែទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់នឹងធ្វើអ្វី…
Read article
សក្តិសមនឹងទទួលការសរសើរគ្រប់យ៉ាង
ទំនុកដំកើង ១៨:១-៦ ឱព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាកំឡាំងនៃទូលបង្គំអើយ ទូលបង្គំស្រឡាញ់ទ្រង់។ ទំនុកដំកើង ១៨:១ មនុស្សជាច្រើនបានចាត់ទុកលោក ហ្វឺរេនតេ(Ferrante) និង លោក ថេឈើរ(Teicher) ជាដៃគូលេងព្យាណូដែលអស្ចារ្យបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត។ អ្នកទាំងពីរបានរួបរួមគ្នាលេងភ្លេងយ៉ាងរលូន បង្កើតបានជាតន្ត្រីពីរោះក្រៃលែង បានជាគេពិពណ៌នាថា អ្នកទាំងពីរលេងភ្លេង ដោយប្រើដៃបួន តែគំនិតតែមួយ។ ពេលគេឮភ្លេងដែលអ្នកទាំងពីរបានប្រគំ គេអាចចាប់ផ្តើមយល់អំពីទំហំនៃការប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេ ដែលបានបង្កើតស្នាដៃសិល្បៈដ៏ល្អឥតខ្ចោះយ៉ាងនេះ។ ប៉ុន្តែ ជាងនេះទៅទៀត ពួកគេស្រឡាញ់អ្វីដែលពួកគេកំពុងធ្វើ។ តាមពិត សូម្បីតែបន្ទាប់ពីពួកគេបានចូលនិវត្តន៍នៅឆ្នាំ ១៩៨៩ ពួកគេបានចូលហាងលក់ព្យាណូក្នុងតំបន់ ហើយក៏បានប្រគំតន្ត្រី ដោយមិនបានព្រៀងទុក។ សរុបមក ពួកគេគ្រាន់តែចូលចិត្តនិពន្ធបទភ្លេងប៉ុណ្ណោះ។ ស្តេចដាវីឌក៏ចូលចិត្តនិពន្ធបទភ្លេងផងដែរ តែទ្រង់បានធ្វើការជាដៃគូរជាមួយព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីឲ្យបទចម្រៀងទ្រង់មានគោលបំណងកាន់តែខ្ពស់ឡើង។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើងដែលទ្រង់បាននិពន្ធ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីជីវិតរបស់ទ្រង់ ដែលពេញដោយទុក្ខលំបាក និងបំណងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ដែលចង់រស់នៅដោយការពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គ កាន់តែជ្រាលជ្រៅ ។ តែក្នុងពេលដែលទ្រង់បានប្រព្រឹត្តខុស និងមានចំណុចខ្វះខាត ការសរសើរដំកើងរបស់ទ្រង់បានបង្ហាញចេញនូវ “សំនៀងខាងវិញ្ញាណដ៏ល្អឥតខ្ចោះ” ដោយទ្រង់បានទទួលស្គាល់ភាពធំប្រសើរ និងសេចក្តីល្អរបស់ព្រះអម្ចាស់ សូម្បីតែក្នុងពេលដែលងងឹតបំផុត។ នៅពីក្រោយការសរសើរដំកើងរបស់ស្តេចដាវីឌ គឺមានពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ គឺដូចដែលទ្រង់បានពោល ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៨:១ ថា…
Read article
ព្រះពរនៅទិវាអរព្រះគុណព្រះ
លូកា ១៤:១២-១៤ បើកាលណាអ្នករៀបលៀងភ្ញៀវនោះ ចូរអញ្ជើញពួកអ្នកក្រ អ្នកពិការ អ្នកខ្ញើច និងអ្នកខ្វាក់វិញ យ៉ាងនោះ អ្នកនឹងបានពរពិត។ លូកា ១៤:១៣-១៤ កាលពីឆ្នាំ២០១៦ អ្នកស្រីវេនដា ដេញ(Wanda Dench) បានផ្ញើសារអញ្ជើញចៅប្រុសគាត់ មកចូលរួមការញាំអាហារពេលល្ងាចជុំគ្នា នៅក្នុងទិវាអរព្រះគុណព្រះ ដោយមិនបានដឹងថា គាត់បានផ្លាស់ប្តូរលេខទូរស័ព្ទរបស់គាត់ កាលពីពេលថ្មីៗនេះទេ។ សារនោះក៏បានផ្ញើទៅដល់មនុស្សម្នាក់ដែលគាត់មិនស្គាល់ ឈ្មោះចាម៉ល(Jamal)។ ចាម៉លមិនមានគម្រោងទៅណាទេ នៅថ្ងៃនោះ។ ដូចនេះ បន្ទាប់ពីគាត់បានបញ្ជាក់ឲ្យបានច្បាស់ថា គាត់ជានរណា គាត់ក៏បានសួរអ្នកស្រីវេដាថា តើគាត់អាចទៅចូលរួមអាហារពេលល្ងាចបានទេ។ អ្នកស្រីវេនដាក៏បានឲ្យគាត់ចូលរួម។ លោកចាម៉លក៏បានទៅចូលរួមអាហារពេលល្ងាចនៅថ្ងៃនោះ ហើយក៏បានបន្តចូលរួមនៅឆ្នាំក្រោយៗទៀត។ ដូចនេះ ការផ្ញើសារច្រឡំមនុស្ស បានក្លាយជាព្រះពរប្រចាំឆ្នាំសម្រាប់លោកចាម៉ល។ ចិត្តសប្បុរសរបស់អ្នកស្រីវេនដា ក្នុងការអញ្ជើញមនុស្សដែលគាត់មិនស្គាល់ ឲ្យចូលរួមអាហារពេលល្ងាច បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការលើកទឹកចិត្តរបស់ព្រះយេស៊ូវ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អលូកា។ ក្នុងអំឡុងពេលពិធីជប់លៀង នៅក្នុងផ្ទះរបស់ពួកផារិស៊ីម្នាក់ ដែលមានឥទ្ធិពល(លូកា ១៤:១) ព្រះយេស៊ូវបានកត់សំគាល់ឃើញគាត់អញ្ជើញនរណាខ្លះ ឲ្យចូលរួម ហើយក៏ឃើញភ្ញៀវទៅរកកន្លែងអង្គុយដែលល្អជាងគេផងដែរ(ខ.៧)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានប្រាប់ពួកផារិស៊ីជាម្ចាស់ផ្ទះថា ការអញ្ជើញមនុស្ស ផ្អែកទៅលើលទ្ធភាពដែលគេអាចតបស្នង(ខ.១២) នឹងនាំឲ្យគាត់បានទទួលព្រះពរតិចទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ត្រូវអញ្ជើញមនុស្សដែលគ្មានលទ្ធភាពតបស្នងគាត់វិញ…
Read article
ធ្វើជាពន្លឺនៅក្នុងលោកិយដ៏ងងឹត
ភីលីព ២:១២-១៦ អ្នករាល់គ្នាភ្លឺនៅកណ្តាលគេ ដូចជាតួពន្លឺនៅក្នុងលោក ទាំងហុចព្រះបន្ទូលនៃជីវិតដល់គេ។ ភីលីព ២:១៥-១៦ បញ្ហាទីមួយ ដែលខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញក្នុងទីក្រុងមួយនោះ គឺតំបន់បនល្បែងស៊ីសង។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានឃើញហាងលក់កញ្ឆា ហាងលក់សម្ភារៈអាសអាភាស និងផ្ទាំងផ្សាយពាណិជ្ជកម្មធំៗ អំពីមេធាវីឱកាសនិយម ដែលរកផលចំណេញពីទុក្ខលំបាករបស់អ្នកដទៃ។ ខ្ញុំបានទៅដល់ទីក្រុងជាច្រើនដែលមានអំពើបាប តែទីក្រុងមួយនេះហាក់ដូចជាអាក្រក់ខ្លាំងជាងគេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំក៏បានភ្លឺស្វាង ពេលខ្ញុំជជែកគ្នាជាមួយអ្នកបើកបរតាក់ស៊ី នៅពេលព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់។ គាត់ថា គាត់បានអធិស្ឋានដល់ព្រះអម្ចាស់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ សូមព្រះអង្គចាត់មនុស្សដែលព្រះអង្គចង់ឲ្យគាត់ជួយ។ គាត់ថា គាត់ឃើញល្បែងស៊ីសង ការញៀនថ្នាំ អំពើពេស្យាចារ និងមនុស្សដែលបែកបាក់គ្រួសារបានមកចែកចាយបញ្ហារបស់ពួកគេ ទាំងទឹកភ្នែក ឲ្យគាត់ស្តាប់។ គាត់បានឈប់ឡាន ដើម្បីស្តាប់ពួកគេនិយាយ ហើយក៏បានអធិស្ឋានឲ្យពួកគេ។ នេះជាការងារដែលគាត់បានធ្វើថ្វាយព្រះអង្គជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ សាវ័កប៉ុលបានពិពណ៌នា អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវយាងចុះមកចាប់កំណើតក្នុងលោកិយដែលពេញដោយបាប(ភីលីព ២:៥-៨) ហើយព្រះអង្គមានការត្រាស់ហៅ សម្រាប់អ្នកជឿម្នាក់ៗ។ ពេលណាយើងខិតខំធ្វើតាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ(ខ.១៣) ហើយប្រកាន់ខ្ជាប់តាម “ព្រះបន្ទូលនៃជីវិត” ដែលជាដំណឹងល្អ(ខ.១៦) យើងនឹងក្លាយជាកូនព្រះដែល “រកបន្ទោសមិនបាននៅក្នុងដំណមនុស្សវៀច ហើយខិលខូច ដែលអ្នករាល់គ្នាភ្លឺនៅកណ្តាលគេ ដូចជាតួពន្លឺនៅក្នុងលោក”(ខ.១៥)។ យើងត្រូវនាំពន្លឺរបស់ព្រះយេស៊ូវ ចូលក្នុងភាពងងឹតក្នុងលោកិយ ដូចអ្នកបើកបរតាក់ស៊ីនោះផងដែរ។ អ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទត្រូវរស់នៅ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់…
Read article
យើងមានតម្លៃចំពោះព្រះអង្គ
អេសាយ ៤៣:១-៧ ឯងមានដំឡៃវិសេសនៅភ្នែកអញ ក៏គួរលើកដំកើង ហើយជាទីស្រឡាញ់ដល់អញផង។ អេសាយ ៤៣:៤ កាលពីក្មេង ឪពុករបស់លោកមិង(Ming) មានអត្តចរិកកោងកាច ហើយខ្វះភាពស្និទ្ធស្នាល។ សូម្បីតែនៅពេលដែលលោកមិងមានជំងឺ ហើយត្រូវទៅជួបពេទ្យកុមារ ឪពុកគាត់បានរអ៊ូរទាំថា គាត់ជាមនុស្សដែលគួរឲ្យធុញទ្រាន់។ មានពេលមួយ គាត់បានឮឪពុកម្តាយគាត់ឈ្លោះប្រកែកគ្នា ហើយក៏បានដឹងថា ឪពុកគាត់ថែមទាំងឲ្យម្តាយគាត់រំលូតគាត់ចោលទៀតផង។ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ថា គាត់ជាកូនដែលគេមិនចង់មាន ហើយបន្តមានអារម្មណ៍ដូចនេះទៀត រហូតដល់ពេលគាត់ពេញវ័យ។ ពេលគាត់ក្លាយជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ គាត់មានការពិបាកនៅក្នុងការទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះវរបិតារបស់គាត់ ទោះគាត់បានទទួលព្រះអង្គជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃជីវិតគាត់ហើយក្តី។ បើយើងមានអារម្មណ៍ដូចលោកមិងដែរ ដោយសារយើងមិនដែលមានអារម្មណ៍ថា ឪពុកខាងសាច់ឈាមស្រឡាញ់យើង យើងនឹងមានការសង្ស័យស្រដៀងគាត់ផងដែរ ក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះអង្គ។ យើងប្រហែលឆ្ងល់ថា តើខ្ញុំជាបន្ទុករបស់ព្រះអង្គឬ? តើព្រះអង្គខ្វល់អំពីខ្ញុំទេ? ឪពុកនៅផែនដីរបស់យើងប្រហែលមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះយើង ហើយនៅឆ្ងាយពីយើង តែព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ បានយាងមកក្បែរយើង ហើយមានបន្ទូលថា ព្រះអង្គស្រឡាញ់យើង(អេសាយ ៤៣:៤)។ ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក៤៣ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលមកកាន់យើង ក្នុងនាមជាព្រះអាទិករ និងព្រះវរបិតា។ បើអ្នកឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យអ្នករស់នៅ ក្រោមការថែរក្សា ជាផ្នែកមួយនៃគ្រួសារព្រះអង្គ សូមស្តាប់ព្រះបន្ទូលដែលព្រះអង្គមានមកកាន់រាស្រ្តព្រះអង្គថា “ចូរនាំអស់ទាំងកូនប្រុសរបស់អញមកពីទីឆ្ងាយ ហើយពួកកូនស្រីអញមកពីចុងផែនដីចុះ”(ខ.៦)។…
Read article