ការការពារខ្លួនដ៏ល្អ
ឯកអគ្គរដ្ឋទូតដែលចូលនិវត្តម្នាក់ បានអង្គុយជិតគ្នាសំរាប់ការធ្វើដំណើរតាមរថភ្លើង៨ម៉ោង ហើយខ្ញុំចាប់ជួននឹងពេលគាត់ដកដង្ហើមធំ ពេលដែលខ្ញុំយកព្រះគម្ពីរចេញ។ ខ្ញុំយកប្រដាប់ចំណាំចេញ។ លើកដំបូង យើងអានបន្ទាត់ទីមួយផ្តោតលើការជំរុញអ្នកដទៃ ឬចំណុចដាក់ពិន្ទុ។ សន្សឹមៗ ទោះបីចំរៀក និងបំណែកនៃរឿងដែលគួរគោរពជីវិតយើង ចាប់ផ្តើមពីការវារទៅមុខដោយយឺតៗក្នុងការពិភាក្សា។ ការចង់ដឹងចង់ឮ ធ្វើឱ្យយើងទាំងពីរនាក់ល្អប្រសើរហើយ យើងចាប់ផ្តើមសួរជំនួស ឱ្យជំលោះអឹងកង។ ក្នុងនាមអ្នករៀនចប់ខាងវិទ្យាសាស្ត្រនយោបាយ និងអ្នករំភើបចិត្តខាងនយោបាយ ដោយជាទំលាប់ វានាំឱ្យខ្ញុំចង់ដឹងចង់ឮ ពីអាជីពគាត់ ដែលបានបញ្ជូលភាពជារដ្ឋទូតដ៏សំខាន់ពីរ។ សំណួរគាត់ប្លែកគ្រប់គ្រាន់ពេលសួរមកកាន់ខ្ញុំអំពីជំនឿខ្ញុំ។ តើខ្ញុំក្លាយជាគ្រិស្ទានយ៉ាងដូចម្តេច ក្លាយជាអ្វីដែលគាត់ចាប់អារម្មណ៍បំផុត។ រថភ្លើងចប់ទៅដោយយ៉ាងស្រួល ហើយយើងប្តូរកាតជំនួញឱ្យគ្នា។ ពេលដែលគាត់ចាកចេញពីរថភ្លើង គាត់បែរមកហើយនិយាយថា “និយាយអញ្ជឹង ការដែលអ្នកចូលចិត្តប្រកែកបំផុត មិនមែនជាអ្វីដែលអ្នកគិតថា ព្រះយេស៊ូវអាចធ្វើបានសំរាប់ខ្ញុំទេ។ គឺវាជាអ្វីដែលទ្រង់ធ្វើសំរាប់អ្នក”។ ក្នុងយ៉ូហានជំពូក៩ ដូចនៅក្នុងរថភ្លើងនោះដែរ ព្រះជាម្ចាស់រំលឹកយើងថារឿងដែលល្អបំផុត គឺជាអង្គដែលយើងស្គាល់ ដោយស្និទ្ធស្នាលៈ អ្នកសំរបសំរួលរបស់យើងជាមួយព្រះគ្រីស្ទ។ អនុវត្តការនិយាយប្រាប់រឿងនៃជំនឿអ្នក ដល់អ្នកដែលអ្នកស្រលាញ់ និងមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធ ដើម្បីឱ្យអ្នកអាចនិយាយប្រាប់អ្នកផ្សេងទៀតបានច្បាស់។ —Randy Kilgore
Read articleគ្មានការឈឺចាប់ទៀត
សំរាប់ចំណែកដែលល្អនៃជីវិតខ្ញុំ ខ្ញុំបានចែករំលែកទស្សនៈវិស័យ នៃអ្នកដែលតិះដៀលព្រះ ដែលអនុញ្ញាតិឱ្យមានការឈឺចាប់។ ខ្ញុំមិនអាចរកឃើញផ្លូវឃើញថាពិភពលោកសមដូចជាពុលដូចការនេះ។ ពេលខ្ញុំសួរសុខទុក្ខអ្នកដែលឈឺចាប់លើសជាងខ្ញុំ នោះខ្ញុំឆ្ងល់ពីឥទ្ធិពលវា។ ការឈឺចាប់ គឺដូចជាធ្វើឱ្យជំនឿមាំក៏ដូចជាបង្កើនចង្ងល់។ កំហឹងពីការឈឺចាប់ខ្ញុំបានរលាយ ព្រោះតែមូលហេតុមួយៈ ខ្ញុំបានមកស្គាល់ព្រះ។ ទ្រង់ឱ្យខ្ញុំមានអំណរនិងសេចក្តីស្រលាញ់ និងសុភមង្គលនិងសេចក្តីសប្បុរស។ វាធ្វើឱ្យខ្ញុំមានជំនឿលេចឡើង ជំនឿដែលរឹងមាំ ដូចថ្មដែលគ្មានការឈឺចាប់ណាអាចបន្សឹកវាបាន។ តើព្រះជាម្ចាស់នៅឯណា ពេលមានការឈឺចាប់? គឺទ្រង់នៅទីនោះតាំងពីដើម។ ទ្រង់បង្កើតប្រពន្ធ័ឈឺចាប់ ក្នុងកណ្តាលពិភពលោកដែលធ្លាក់ចុះ ដោយមានត្រាទ្រង់។ ទ្រង់បំផ្លាស់ការឈឺចាប់ ប្រើវាបង្រៀននិងពង្រឹងយើង ប្រសិនបើយើងអនុញ្ញាតឱ្យវាបែរយើងទៅទ្រង់។ ទ្រង់បានឈឺចាប់និងបង្ហូរលោហិត និងព្រះកន្សែងហើយរងទុក្ខ។ ទ្រង់ផ្តល់កិត្តិយសដល់អ្នកដែលរងទុក្ខដោយចែករំលែកការឈឺចាប់គេ។ ប៉ុន្តែថ្ងៃមួយទ្រង់នឹងប្រមូលទាហាននៃស្ថានសួគ៌ហើយឱ្យគេប្រឆាំងនឹងសត្រូវព្រះជាម្ចាស់។ លោកិយនឹងឃើញរយៈពេលចុងក្រោយនៃការរងទុក្ខមុនពេលជ័យជំនះពេញទីត្រូវបានដង្ហែរមក។ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងបង្កើត ពិភពលោកថ្មីអស្ចារ្យមួយ។ ហើយសេចក្តីឈឺចាប់នឹងគ្មានទៀតទេ(វិវរណៈ ១៩:១១-២២:៦)។—Philip Yancey
Read articleបែដឡាំ
សារមន្ទីរសង្គ្រាមរាចារបស់អង់គ្លេស ជាផ្ទះមួយក្នុងអគារនៅឡុងដុន ដែលជាអតីតទីតាំងសំរាប់មន្ទីរពេទ្យរាជបែតថ្លេម ជាកន្លែងថែរក្សាជំងឺប្រសាទ។ មន្ទីរពេទ្យនោះត្រូវបានគេស្គាល់ជាទូទៅថា បែដឡាំ ដែលឥឡូវក្លាយជាពាក្យ ប្រើពណ៌នាភាពរយ៉េរយៃ និងភាពឆ្កួតលីលា។ វាគឺគួរឱ្យហួសចិត្តដែលថា សារមន្ទីរសង្គ្រាមត្រូវបានប្រើទីតាំងចាស់របស់បែដឡាំ។ ពេលដែលយើងដើរតាមសារមន្ទីរ បន្ថៃមទៅលើរឿងវីរភាព និងការបូជា ក្នុងសម័យសង្គ្រាម អ្នកនឹងឃើញ រឿងនៃការបំភ័យឆ្នឹងនៃភាពអមនុស្សធម៌របស់ភាពឆ្កួតលីលានៃមនុស្សទៅលើមនុស្ស ។ ចេញពីការបញ្ជាមកការប្រល័យពូជសាសន៍ និងការបំបាត់ជនជាតិភាគតិច ទៅលើពួកហូលូកូស្ត វាជាការបង្ហាញដ៏អាក្រក់។ ស្តេចសាឡូម៉ូនពិនិត្យមើលនិស្ស័យមនុស្ស អាចទៅរកការអាក្រក់ហើយពណ៌នាថា ជាអ្នកដែល “រីករាយនឹងធ្វើអាក្រក់ ហើយសប្បាយអំពើកំណាចជនអាក្រក់”(សុភាសិត២:១៤)។ ក្នុងពេលការនេះប្រហែលពណ៌នាច្រើនពីលោកិយជុំវិញយើង អ្នកជឿតាមព្រះគ្រីស្ទមានរបៀបថ្មីក្នុងការដំណើរការជីវិត។ លោកប៉ុលបានជំរុញយើង “កុំឱ្យសេចក្តីអាក្រក់ឈ្នះអ្នកឡើយ ត្រូវឱ្យអ្នកឈ្នះសេចក្តីអាក្រក់ ដោយសារសេចក្តីល្អវិញ”(រ៉ូម១២:២១)។ សកម្មភាពដែលមានព្រះគ្រីស្ទជាកណ្តាល គឺដូចជា សំដែងកិរិយាល្អ នៅចំពោះមុខមនុស្សទាំងអស់(ខ.១៧) បង្កើតសន្តិភាព(ខ.១៨) និងធ្វើដល់សត្រូវយើង ដោយមេត្រី(ខ.២០) នឹងជះឥទ្ធិពលដល់លោកិយសំរាប់សេចក្តីល្អ។ បើយើងម្នាក់ៗត្រូវរស់ ដូចជាការជះស្រមោលនៃសេចក្តីស្រលាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ប្រហែលនឹងមានបែដឡាំតិចជាងមុន។ —Bill Crowder
Read articleកត្តាដែលធ្វើឲ្យភ័យខ្លាច
ប្រសិនបើអ្នកជាអ្នកគាំទ្រហ្សែកស្ពៀរ(Shakespeare) អ្នកដឹងថា តួឯករបស់គាត់តែងតែមានគុណវិបត្តិដែលធ្ងន់ធ្ងរ។ វាធ្វើឱ្យរឿងល្អមើល ហើយបង្រៀននូវមេរៀនសំខាន់ខ្លះ។ ដូចគ្នាវាពិតសំរាប់វិរបុរសក្នុងគម្ពីរ អាប្រាហាំ។ គុណវិបត្តិរបស់គាត់? ការភ័យខ្លាច។ ពីរដងដែលអាប្រាហាំបង្អោនទៅតាមការភ័យខ្លាចថា អ្នកគ្រប់គ្រងនឹងសំលាប់កាត់ហើយយកប្រពន្ធគាត់(លោកុប្បបត្តិ១២:១១-២០ ២០:២-១៣)។ ការភ័យខ្លាច ព្រោះជីវិតគាត់ គាត់បានបញ្ឆោតទាំងផារ៉ោន និងស្តេចអាប៊ីម៉ាលេក ដោយនិយាយថា “នាងជាប្អូនស្រីខ្ញុំ” ក្នុងការស្វាគមន៍សំខាន់ឱ្យស្តេចយកនាងសារ៉ាចូលក្នុងទីកន្លែងស្នំ(២០:២)។ ដោយការខ្លាចកំណត់សកម្មភាព គាត់បានដាក់ខ្លួនផ្សងគ្រោះថ្នាក់ពីផែនការព្រះ ដែលថា តាមរយៈគាត់ និងសារ៉ា នឹងមានជាតិសាសន៍ដ៏ធំកើតមាន(១២:១-៣)។ ប៉ុន្តែ មុនយើងវិនិច្ឆ័យអាប្រាហាំ យើងគួរសួរខ្លួនយើងសំណួរខ្លះ។ ពេលខ្លាចបាត់បង់ការងារ តើយើងសំរបតាមភាពសុចរិតយើងទេ? ដោយខ្លាចគេឃើញរស់បែបចាស់ តើយើងនឹងដាក់តំលៃយើងចោលចេញទេ? ដោយខ្លាចគេចំអក ឬយល់ច្រឡំ តើយើងនឹងព្រងើយការផ្សាយដំណឹងល្អ និងធ្វើឱ្យភាពអស់កល្បរបស់អ្នកនោះ មានគ្រោះថ្នាក់? មានតែការមួយដែលយកឈ្នះការភ័យខ្លាចយើង គឺជំនឿដែលតស៊ូក្នុងព្រះវត្តមាន ការការពារ អំណាច និងការសន្យា ព្រះជាម្ចាស់។ បើការភ័យខ្លាច យើងធ្វើឱ្យផែនការព្រះសំរាប់យើងមានភាពគ្រោះថ្នាក់ ចូរចងចាំថា ទ្រង់នឹងមិនដែលសុំអ្នកដែលទ្រង់មិនអាចបញ្ចប់បាននោះទេ ទោះបីវាទាមទារអន្តរាគមន៍អស្ចារ្យពីខាងទ្រង់ក៏ដោយ។ —Joe Stowell
Read articleដំបង និង ដុំថ្ម
អ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើងឆ្អែតចំពោះ“សេចក្តីចំអករបស់មនុស្សឆ្មើងឆ្មៃ” (ទំនុកតម្កើង ១២៣:៤) ប្រហែលជាអ្នកក៏ដូច្នោះដែរ។ អ្នកជិតខាងអ្នក អ្នកនៅការិយាល័យ ឬអ្នកនៅបន្ទប់រៀនអ្នក ប្រហែលជាមើលងាយដល់ជំនឿ និងការប្តេជ្ញាដើរតាមព្រះយេស៊ូវរបស់អ្នក។ ឈើនិងថ្មអាចបំបាក់ឆ្អឹងយើង តែសំដីអាចធ្វើឱ្យយើងដំបៅកាន់តែជ្រៅ។ នៅក្នុងអត្ថាធិប្បាយរបស់គាត់ លើសៀវភៅទំនុកដំកើងនេះ លោក ឌីរែក ឃីឌនឺរ(Derek Kidner) បានហៅសេចក្តីចំអក ថាជា “ដែកត្រជាក់”។ យើងអាចបញ្ជៀសសេចក្តីចំអករបស់ពួកឆ្មើងឆ្មៃរ ដោយក្លាយដូចគេ ឬយើងអាចចាត់ទុកគោលបំណងគេថា ជាភួងកិត្តយស។ យើងអាចរីករាយនូវអ្វីដែលត្រូវ រាប់ជាមានតំលៃ ដែលរងទុក្ខ ដោយអាម៉ាស់សំរាប់នាមព្រះយេស៊ូវ(កិច្ចការ ៥:៤១)។ វាប្រសើរក្នុងភាពអាម៉ាស់រយៈពេលខ្លី ជាជាងបានជាទីខ្ពើម ឆ្អើមនៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ(ដានីអែល ១២:២)។ យើងមិនត្រូវដូចពួកបញ្ឆោត ដោយបញ្ឆោតគេវិញឡើយ ប៉ុន្តែ ឱ្យពរដល់អ្នកដែលបៀតបៀនយើង។ លោកប៉ុលបានប្រាប់រំលឹកយើងថា “ចូរសូមពរចុះ កុំឱ្យប្រទេចផ្តាសាឡើយ”(រ៉ូម ១២:១៤)។ ព្រះអម្ចាស់ប្រហែលនាំគេ ឱ្យមានជំនឿ និងកែប្រែចិត្ត ហើយកែប្រែរយៈពេល អាម៉ាស់ រយៈពេលខ្លីនោះ ជាសិរីល្អអស់កល្បវិញ។ ចុងក្រោយ ដូចដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើងប្រាប់យើង នោះយើងត្រូវសំឡឹងទៅឯព្រះ(ទំនុកដំកើង ១២៣:២)។ ទ្រង់យល់ជាជាងអ្នកណាទាំងអស់ ព្រោះទ្រង់បានស៊ូទ្រាំការរិះគន់បន្ទោស។ ទ្រង់នឹងបង្ហាញក្តីអាសូរដល់យើង…
Read articleសមគ្នាឥតខ្ចោះ
វែងពេក ខ្លីពេក ធំពេក តូចពេក តឹងពេក រលុងពេក។ ពាក្យទាំងនេះពណ៌នាពីសំលៀកបំពាក់ភាគច្រើនដែលខ្ញុំពាក់ល។ រកសំលៀកបំពាក់ដែលសមស្ទើរតែមិនអាចទៅរួច។ ការស្វែងរកព្រះវិហារដែលល្អឥតខ្ជោះក៏មានបញ្ហានេះដែរ។ គ្រប់ព្រះវិហារមានអ្វីមួយចំនួនដែលមិនសូវត្រូវ។ អំណោយទានមិនបានត្រូវគេទទួលស្គាល់។ ទេពកោសល្យរបស់យើងមិនត្រូវបានគេឱ្យតំលៃ។ ញ្ញាណនៃការដឹងយើងត្រូវបានគេយល់ច្រឡំ។ អត្តចរិតខ្លះ ជំនឿខ្លះ មនុស្សខ្លះ ឬទំលាប់ខ្លះ ធ្វើឱ្យយើងមិនសូវស្រួល។ យើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនអាចចុះក្នុងចំណោម។ យើងពុះពាររកកន្លែងត្រូវនឹងយើង។ ទោះបីជាយ៉ាងណា យើងដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ចង់ឱ្យយើងសំរបចូលគ្នាទៅវិញទៅមក។ សាវ័កប៉ុលនិយាយថា “ហើយអ្នករាល់គ្នាក៏បានស្អាងឡើងក្នុងទ្រង់ដែរ សំរាប់ជាលំនៅនៃព្រះ ដោយនូវព្រះវិញ្ញាណ ”(អេភេសូរ ២៣:២២)។ អ្នកជឿក្នុងព្រះវិហារសព្វថ្ងៃ ដូចព្រះពន្លាក្នុងសម័យលោកម៉ូសេ(និក្ខមនំ ២៦) ហើយដូចជាព្រះវិហារក្នុងសម័យស្តេចសាឡូម៉ូន(១ពង្សាវដារក្សត្រ ៦:១-១៤) គឺជាដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់លើផែនដី។ ព្រះជាម្ចាស់ចង់ឱ្យចូលសំរបគ្នា ដើម្បីកុំឱ្យមានការបែងចែកក្នុងក្រុមជំនុំព្រះជាម្ចាស់។ ការនេះមានន័យថា យើងដែលជាប្លុកអគារ គឺត្រូវរួបរួមគ្នាឱ្យសមឥតខ្ចោះក្នុងគំនិតដូចគ្នា និងក្នុងការវិនិច្ឆ័យដូចគ្នា”(១កូរិនថូស ១:១០)។ គ្មានព្រះវិហារណានឹងល្អឥតខ្ចោះទេ ប៉ុន្តែ យើងអាចធ្វើការរួបរួមគ្នា ឱ្យឥតខ្ចោះ។ —Julie Ackerman Link
Read article