ការប្រឆាំងនឹងឈើឆ្កាង
ករណីតុលាការអាមេរិកថ្មីៗមួយផ្តោតលើថា តើនិមិត្តសញ្ញាសាសនា គឺឈើឆ្កាង គួរអនុញ្ញាតឲ្យមានលើដីសាធារណទេ។ លោក ម៉ាក សែមិន Mark Sheman អ្នកកាសែតម្នាក់បានរាយណ៍ការលើបញ្ហានះ ដោយនិយាយថា ទោះបីជា ឈើឆ្កាងក្នុងសំណួរបានសង់ឡើងក្នុងឆ្នាំ១៩៣៤ ជាទីរំលឹកដល់ទាហានដែលស្លាប់ក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី១ ក្រុមទាហ៊ានជើងចាស់មួយដែលប្រឆាំងនឹងវា បានហៅឈើឆ្កាងថាជានិមិត្តសញ្ញាគ្រីស្ទានដ៏មានអំណាច ហើយមិនមែនជានិមិត្តសញ្ញានៃសាសនាផ្សេងទៀត។ ឈើឆ្កាងតែងតែត្រូវគេប្រជែងប្រឆាំង។ នៅក្នុងសតវត្សទីមួយ សាវកប៉ូលបាននិយាយថាឲ្យមកផ្សាយដំណឹងល្អប៉ុណ្ណោះ តែមិនមែនដោយពាក្យឧត្តុង្គឧត្តមឡើយ ក្រែងឈើឆ្កាងនៃព្រះគ្រីស្ទទៅជាអសារឥតការវិញ ។ ប្រាជ្ញា និងព្រះចេស្តានៃព្រះអម្ចាស់ដ្បិតដំណឹងពីឈើឆ្កាង នោះជាសេចក្តីចំកួតដល់អស់អ្នកដែលកំពុងតែវិនាស តែជាព្រះចេស្តានៃព្រះ ដល់យើងរាល់គ្នា ដែលកំពុងតែបានសង្គ្រោះវិញ(១កូរិន១:១៧-១៨) ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ យើងឃើញឈើឆា្កងជានិមិត្តសញ្ញាគ្រីស្ទានដ៏មានអំណាច។ វាជាភស្តុតាងនៃអំណាចព្រះ ដើម្បីឲ្យយើងមានសេរីភាពពីការសង្កត់សង្កិនពីអំណាចបាប។ នៅក្នុងសង្គមដែលមានភាពផ្សេងគ្នានិងពហុនិយម ការប្រជែងប្រឆាំងលើនិមិត្តសញ្ញាសាសនានឹងបន្តមាន។ តុលាការនឹងសំរេចថាតើឈើឆ្កាងគួរតែតាំងលើទ្រព្យសាធារណឬទេ។ ក៏ប៉ុន្តែការតាំងបង្ហាញអំណាចនៃឈើឆ្កាងនឹងត្រូវសំរេចនៅក្នុងចិត្តយើង។ —David McCasland
Read articleតើកំពុងធ្វើអ្វី?
កាលដើមរដូវនិទាឃរដូវ ប្រពន្ធខ្ញុំ និងខ្ញុំ មើលទស្សនីយភាពសត្វចាបដែលគួរអោយចាប់អារម្មណ៍ខាងក្រៅបង្អួចផ្ទះបាយយើង។ ចាបមួយគូរដោយមានចំបើង ក្នុងចំពូកចូល ក្នុងរន្ធខ្យល់ផ្ទះដែលនៅជិតខាងយើង ពីរអាទិត្យក្រោយមក យើងសប្បាយចិត្តដោយឃើញកូនចាបបួនលេចក្បាលចេញពីកន្លែងខ្យល់ចេញចូល។ ម៉ាក់ និងប៉ា ក៏ដាក់វេនបញ្ចុកចំណីកូនចាបដែលឃ្លានទាំងនោះ។ មើលឃើញមាត់ចំហធំ វារំលឹកខ្ញុំថាវាសំខាន់យ៉ាងណាទៅសំរាប់អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទប្រាថ្នាចង់បានអាហារខាងឯវិញ្ញាណ។ ក្នុង១ពេត្រុស ២:២ លោកសាវកពេត្រុសប្រើប្រាស់ភាពរសដៀងគ្នា ពីការដែលប្រាថ្នាចង់បានអោយគេបញ្ចុកចំណីអាហារ៖ នោះត្រូវឲ្យសង្វាតរកទឹកដោះសុទ្ធ ខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណវិញ ដូចជាទារកដែលទើបនឹងកើត ឯភាសាក្រិកបកប្រែថា សង្វាត និយាយពីស្រែកដោយមានបំណង។ វាគឺជាពាក្យផ្សំដែលមានន័យថា ប្រាថ្នាចង់បានយ៉ាងអស់ពីចិត្ត រឺចង់បានយ៉ាងខ្លាំង។ វាប្រហែលមើលទៅ ដូចជាចំលែកដែលត្រូវគេបង្គាប់អោយចង់បានយ៉ាងអស់ពីចិត្ត សំរាប់អ្វីមួយ។ ប៉ុន្តែវាមិនដូចនឹងសត្វចាប និងកូនដែលឃ្លាននោះទេ យើងត្រូវការរំលឹកអំពីតម្រូវការខាងឯការចិញ្ចឹមវិញ្ញាណ។ ទោះបីជាយើងប្រហែលជាបានចំអែតដោយព្រះបន្ទូលកាលពីមុន(ខ.៣) យើងត្រូវដឹងថាតម្រូវការយើងគឺត្រូវតែបន្ត ហើយបើគ្មានការចិញ្ចឹមបន្ថែមនោះ យើងនឹងខ្សោយខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ព្រះជាម្ចាស់ចង់បញ្ចុកកូនស្ងួនភ្ងាទ្រង់។ ដូច្នេះ ចូរបើកមាត់អោយធំ! —Dennis Fisher
Read articleតើកំពុងធ្វើអ្វី?
ពេលដែលនៅផ្ទះមួយរយៈខ្លីមក ចៅស្រីខ្ញុំចាប់ផ្តើមសួរ “កំពុងធ្វើអ្វីហ្នឹងលោកតា?” ម្តងហើយម្តងទៀត។ ទោះបីខ្ញុំកំពុងធ្វើការជាមួយកុំព្យូទ័រ ពាក់ស្បែកជើងចង់ចេញក្រៅ អង្គុយអានសៀវភៅ រឺជួយធ្វើការក្នុងផ្ទះបាយ នាងសសៀរមកឯខ្ញុំ ហើយសួរខ្ញុំថាកំពុងធ្វើអ្វី។ បន្ទាប់ពីឆ្លើយនឹងនាងរាប់សិបដងថា បង់ថ្លៃវិក័យប័ត្រ ទៅហាងអានកាសែត ជួយយាយឯង បន្ទាប់មកខ្ញុំមកដល់សេចក្តីរួមថានាងកំពុងសួរនូវសំនួរដ៏គន្លឹះមួយ។ ឆ្លើយនឹងសំនួរទៅក្មេងស្រីតូចដែលចង់ដឹងចង់ឮម្នាក់អំពីរឿងដែលយើងធ្វើនោះ គឺជារឿងមួយ ប៉ុនែ្ត ឆ្លើយទៅឯព្រះជាម្ចាស់ អំពីសកម្មភាពយើង គឺពិតជាសំខាន់មែនទែន។ តើវាមិនសំខាន់ទេអ្វីបើគិតថា ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់មកនៅក្បែរកៀកយើងគ្រប់ពេលហើយថា អ្នកកំពុងធ្វើអ្វី? សូមស្រម៉ៃថាជាញយៗ ចំលើយយើងប្រហែលគ្មានន័យ ឬទទេរ ខ្ញុំមើលទូរទស្សន៍ពេញមួយថ្ងៃ ខ្ញុំកំពុងញ៉ាំអាហារច្រើនជាងអ្វីដែលខ្ញុំគួរ ខ្ញុំកំពុងទៅមួយថ្ងៃទៀតដោយអត់បានទាក់ទងជាមួយព្រះអង្គ ខ្ញុំកំពុងប្រកែកជាមួយប្តីប្រពន្ធ។ ហើយបញ្ជីចេះតែតទៅ ទៅជាការអាម៉ាស់របស់យើង។ យើងត្រូវបានប្រាប់ថាអោយប្រើប្រាស់ពេលវេលាយើងអោយមានប្រយោជន៍ ដោយមានសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះក្នុងខ្សែភ្នែក(១កូរិ១០:៣១ កូល៣:២៣)លោកប៉ុលនិយាយថា ដូច្នេះត្រូវប្រយ័ត្នដោយមធ្យ័ត ដែលអ្នករាល់គ្នាដើរយ៉ាងណា កុំឱ្យដើរដូចជាមនុស្សឥតប្រាជ្ញាឡើយ ត្រូវតែដើរដោយមានប្រាជ្ញាវិញ (អេភេសូរ៥:១៥) ដូច្នេះ វាជាសំនួរល្អ ដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់ដឹង អ្នកកំពុងធ្វើអ្វី? —Dave Branon
Read articleបញ្ហានៃគំនិត
យើងកំពុងរស់នៅក្នុងសម័យ ដែលប្រមូលផ្តុំដោយគំនិតមហាជនគ្រប់ប្រភេទ។ ការសំរេចចិត្តត្រូវបានសំរេចដោយក្រុមមនុស្សជាច្រើន ហើយការសំរេចខ្លះជាការល្អ។ ការស្ទាប់ស្ទង់មតិអាចប្រាប់យើងអំពីមនុស្សដែលមានបទពិសោធន៍ជាមួយផលិតផល ជួយយើងក្នុងការធ្វើ ការទិញដែលឆ្លាតវៃ។ ការប្រមូលគំនិតអាចអោយមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលដឹងពីការគិំតផ្តួចផ្តើមពីគោលនយោបាយពួកគេ នឹងត្រូវគេទទួលយកយ៉ាងដូចម្តេច។ នៅពេលដែលព័ត៌មានប្រមូលផ្តុំជាបញ្ហានៃគំនិតផ្ទាល់ខ្លួន វាអាចមានប្រយោជន៍ក្នុងការធ្វើការសំរេចចិត្តលើកំរិតផ្សេងៗគ្នា។ ទោះបីយ៉ាងណា នៅពេលវាមកដល់សំនួរសំខាន់បំផុតមួយ សំរាប់ភាពអស់កល្ប នោះបណ្តាជនគេមិនអាចឆ្លើយបាន។ យើងត្រូវតែឆ្លើយដោយខ្លួនឯង នៅក្នុងម៉ាថាយ១៦ ព្រះយេស៊ូវបាននាំសាវកមកក្រុងកេសារ៉ា ភីលីព ហើយសួរដល់ពួកសាវកនូវសំនួរអំពីគំនិតមហាជនៈ តើមនុស្សទាំងឡាយ គេថាកូនមនុស្សជាអ្នកណា?(ខ១៣) ចំលើយទាំងអស់ផ្សេងៗគ្នា ហើយនិងបំពេញឱ្យគ្នា ប៉ុន្តែគ្មានមួយណាគ្រប់គ្រាន់។ នោះហើយដែលជាហេតុព្រះយេស៊ូវសួរសាវកទ្រង់ “ចុះឯអ្នករាល់គ្នាវិញ តើថាខ្ញុំជាអ្នកណា?(ខទី១៥) នោះពេត្រុសបានឆ្លើយចំលើយដ៏ត្រូវៈ “ទ្រង់ជាព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់”(ខ.១៦) មតិសាធារណអាចជួយឆ្លើយនូវសំនួរមួយចំនួន ប៉ុន្តែ មិនមែនជាមួយដែលកំណត់ភាពអស់កល្បរបស់អ្នកៈ តើអ្នកនិយាយថា ព្រះយេស៊ូវជាអ្នកណា? បើអ្នកយល់ស្របជាមួយនឹងព្រះគម្ពីរហើយទុកនឹងព្រះគ្រីស្ទ នោះអ្នកនឹងមានជីវិតអស់កល្ប ។—Bill Crowder
Read articleបាត់បង់តែរកឃើញវិញ
មកដល់ថ្ងៃដែលខ្ញុំរកឃើញវិញ ទើបខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំជាមនុស្សបាត់បង់។ ខ្ញុំធ្វើការងាររកស៊ីជាធម្មតា ផ្លាស់ប្តូរពីការងារមួយទៅការងារមួយទៀត។ ប៉ុន្តែទើបតែខ្ញុំបានទទួលអ៊ីម៉ែលមួយមានចំណងជើងថា៖ «ខ្ញុំគិតថាអ្នកជាបងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំ»។ ពេលខ្ញុំអានសារក្នុងសំបុត្រនោះ នាងនិងបងប្អូនជីដូនមួយម្នាក់ទៀត ស្វែងរកមើលស្រឡាយគ្រួសាររបស់ខ្ញុំអស់រយៈពេល១០ឆ្នាំមកហើយ។ បងប្អូនជីដូនមួយម្នាក់ទៀតបានសន្យាជាមួយនឹងឪពុកគាត់មនុស្សស្លាប់ថានឹងស្វែងរកសាច់ញាតិរបស់គាត់អោយឃើញ។ ខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីសោះ ដែលបញ្ជាក់ថាខ្ញុំជាមនុស្សបាត់បង់ អោយគេរកខ្ញុំឃើញ ខ្ញុំក៏មិនត្រូវធ្វើអ្វីដែរ គ្រាន់តែទទួលស្គាល់ថាខ្ញុំជាមនុស្សដែលគេកំពុងតែស្វែងរក។ ខ្ញុំដឹងថា ពួកគេចំណាយពេល និង ថាមពលជាច្រើនស្វះស្វែងរកគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ធ្វើអោយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងពិសេសណាស់។ រឿងនេះធ្វើអោយខានពិតពីរឿងប្រស្នារកូនពៅវង្វេងពុំបានឡើយ(លូកា ១៥)ក្នុងនោះក៏មានរឿងចៀមវង្វេង និងប្រាក់ដួងដែលបាត់បង់ ពេលណាយើងឃ្លាតឆ្ងាយចេញពីព្រះអង្គ ទោះជាមានចេតនាដូចកូនពៅវង្វេង ឬអចេតនាដូចជាចៀមវង្វេងបាត់ក្តី ព្រះជាម្ចាស់ស្វែងរកអ្នក។ ទោះជាយើងមិនដឹងថា ខ្លួនជាមនុស្សបាត់បង់ ហើយយើងគ្មានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គ នោះយើងជាមនុស្សបាត់បង់ហើយ។ ដើម្បីអោយទ្រង់រកយើងឃើញវិញ យើងត្រូវទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែស្វែងរកយើង (លូកា ១៩:១០)។ ដោយបោះបង់ផ្លូវរឹងទទឹងចោល យើងអាចរួមជាមួយព្រះគ្រិស្ត ហើយទ្រង់នឹងស្តារគ្រួសារយើងឡើងវិញ ។ Julie Ackerman Link
Read articleបើគ្មានសង្ឃឹម ចូរមករកព្រះអង្គចុះ
នៅក្នុងសៀវភៅមួយក្បាលមានចំណងជើងថា ឆ្លងកាត់ជ្រលងភ្នំខ្វៃ ដែលនិពន្ធដោយលោកអ៊សណេស ហ្គោដិនជាមន្ត្រីជនជាតិស្កុតដែលជាប់ពន្ធធនាគារក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២។ បុរសវ័យ៦២ឆ្នាំរូបនេះរងការឈឺចាប់ដោយសារជំងឺ គ្រុនចាញ់ ខាន់ស្លាក់ គ្រុនពោះវៀន កង្វះវីតាមីនស៊ី រាគរូស ជំងឺដំបៅ និងការធ្វើការហួសកម្លាំង កង្វះអាហារ ធ្វើអោយគាត់ស្រកទំងន់អស់ជាច្រើន។ មន្ទីរពេទ្យក្នុងពន្ធធនាគារមានគោលដៅធ្វើអោយលោកអ៊សណេសអស់សង្ឃឹម រង់ចាំគេផ្លាស់ប្តូរទីតាំង ទីកន្លែងថ្មី។ សម្រាកនៅក្នុងផ្ទះមរណរង់ចំាក្តីស្លាប់ ដែលពេញដោយធូលីដី។ ប៉ុន្តែជារៀងរាល់ថ្ងៃមានអ្នកទោសដូចគ្នា មកលាងដំបៅរបស់គាត់ ហើយលើកទឹកចិត្តគាត់ អោយបរិភោគចំណែករបស់គាត់។ មួយរយៈក្រោយមក សុខភាពគាត់បានត្រឡប់មករកភាពដើមវិញ។ គាត់បានពិភាក្សាជាមួយអ្នកមិនជឿព្រះជនជាតិស្កុតឡែន អំពីជំនឿដ៏មាំមួនរបស់គាត់លើព្រះជាម្ចាស់ ហើយបង្ហាញថា នៅកណ្តាលនៃការឈឺចាប់នោះ មានក្តីសង្ឃឹមក្នុងនោះ។ ក្តីសង្ឃឹមដែលយើងបានអាននៅក្នុងបទគម្ពីរមិនមែនជាក្តីសង្ឃឹមស្រពេចស្រពិល និងទុទិដ្ឋិនិយមនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញក្តីសង្ឃឹមក្នុងព្រះគម្ពីរមាំមួន គួរទុកចិត្តបាន ដែលទ្រង់បានសន្យាថានឹងសម្រេចជាក់ជាមិនខានឡើយ។ សេចក្តីទុក្ខលំបាកបង្កើតអោយមានសេចក្តីទ្រាំទ្រ សេចក្តីទ្រាំទ្របង្កើតអោយមានសេចក្តីស៊ាំថ្នឹក សេចក្តីស៊ាំថ្នឹកបង្កើតអោយមានសេចក្តីសង្ឃឹម (រ៉ូម ៥:៣-៤)។ ៧០ឆ្នាំកន្លងផុតទៅ លោកហ្គោដិនបានរៀនអំពីសេចក្តីពិតនេះ រួចលោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ជំនឿធ្វើអោយយើងរឹងមាំ ទោះជាគ្មានសេចក្តីសង្ឃឹម យើងនៅតែសង្ឃឹមព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ច (រ៉ូម ៨:២៤-២៥)។ Cindy Hess Kasper
Read article